บทที่ 13

“เช่นนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเจ้าหรือ?” นางเวินแสร้งถาม

“หลายปีนี้ข้าใจกว้างกับพวกเขามากพอแล้ว ปัจจุบันข้าจึงจะเป็นหัวหน้าตระกูลของสกุลเซียว” เซียวรั่งตัดสินใจ

นางหยางเสริมจากข้างๆ หนึ่งประโยค “เฮ้อ ก่อนหน้านี้ตอนที่อันหรูอยู่ ข้าก็เคยบอกนางแล้ว อย่าสนับสนุนคนในตระกูลติดนิสัยได้อะไรมาง่ายๆ โดยไม่ต้องลงแรง ปรากฏว่าสองปีนี้ นางอาศัยที่ตัวเองมีทรัพย์สินเยอะ จะเลี้ยงคนพวกนี้ให้ได้”

เซียวรั่งเสริมได้อย่างเหมาะสมหนึ่งประโยค “จืออินมีชาติกำเนิดมาจากตระกูลที่มีฐานะ และยิ่งมีความดีความชอบในสนามรบ ผู้หญิงเจ้าเล่ห์แสนกลเยี่ยงนาง ช่างไม่รู้จักประมาณตนจริงๆ”

เป็นอย่างที่คิด ใช้ได้ผลกับนางเวินมาก

“นางที่เป็นคนรุ่นหลังของพ่อค้า ในสมองมีแต่เงินเหม็นๆ พวกนั้น เทียบกับจืออินของเรา นางก็คู่ควรหรือ!”

หลินชวนก็สมทบ “นั่นสิ ปัจจุบันจวนเจิ้นกั๋วกงเหลือแต่เปลือกนอก นางเหลียงก็มีชาติกำเนิดที่ต่ำต้อย ชุยอันหรูยังเคยหักหน้าฝ่าบาท ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่าผู้หญิงสองคนที่โง่เขลาจะสามารถอวดดีไปถึงเมื่อไร”

แม้แต่หลินจืออินก็ไม่ได้โต้แย้ง

หลังจากหารือกัน ทั้งสองตระกูลกำหนดวันแต่งงานไว้ในอีกห้าวันหลังจากนี้ แม้กระชั้นชิดไปบ้าง แต่ข่าวที่หลินจืออินตั้งครรภ์รั่วไหลออกไปแล้ว ไม่สู้จัดงานมงคลอย่างเปิดเผยไปเลย

ทั้งสองตระกูลล้วนมีความอัดอั้นสายหนึ่ง คนหนึ่งเป็นขุนนางใหม่ คนหนึ่งเป็นตระกูลชนชั้นสูงที่เก่าแก่ พวกเขารวมกันย่อมสามารถข่มจวนเจิ้นกั๋วที่ตกต่ำ

หลังออกจากตระกูลหลิน นางหยางถามอย่างอ่อนโยน “รั่งเอ๋อร์ พวกเราจะไม่สนใจคนสกุลเซียวที่ถูกจับขังจริงๆ หรือ?”

สายตาเซียวรั่งสงบเป็นพิเศษ “ตอนนี้งานแต่งของข้าสำคัญ พวกเขาเข้าไปลำบากหน่อย ต่อไปก็รู้จักทำตัวดีขึ้น เวลาที่ขอเงินกับพวกคนในตระกูล ข้าก็มีเหตุผลมากพอ เอาไว้แต่งงานแล้วค่อยจัดการจะเหมาะสมกว่า”

นางหยางพยักหน้า “ลูกชายของข้ารอบคอบที่สุด เป็นอันหรูที่ไม่มีวาสนานี้”

เซียวรั่งขมวดคิ้ว “ท่านแม่ นางไม่คู่ควร”

นางหยางรีบปลอบใจทันที “แม่รู้ว่าเจ้ายังโกรธนาง แต่สองปีนี้ อันหรูก็ได้มอบเงินให้ตระกูลเซียวไม่น้อยจริงๆ ถ้าหากหลังจากแต่งงานกับจืออิน สามารถกลับมาคืนดีกัน เจ้าก็ไม่ต้องกังวลเรื่องในอนาคตแล้ว”

เซียวรั่งฟังเข้าใจแล้ว เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “รอตอนที่ทุกคนสามารถรังแกจวนเจิ้นกั๋วกง พวกเราค่อยยื่นมือช่วยเหลือ พวกนางก็เข้าตาจนแล้ว”

เรือนชุนหลาน

“คุณหนู หลังจากนางหยางกับอันหนานโหวออกจากตระกูลหลิน ก็เรียกคนสกุลเซียวไปรวมตัวกันที่หอบรรพชน และเพิ่งแยกย้ายเมื่อครู่เจ้าค่ะ”

สีหน้าตันชิงจริงจัง น้ำเสียงสงบ

“คงเป็นเพราะเรื่องเงินเจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึงนั่นแหละ ไม่ต้องสนใจ แค่พวกเขาคืนเงินก็ไม่ต้องสนใจว่าเงินมาจากที่ไหน”

“ได้ยินมาว่างานแต่งของอันหนานโหวกับหลินจืออินถูกกำหนดแล้ว คือหลังจากนี้ห้าวันเจ้าค่ะ”

ตันไป๋สืบข่าวได้ครอบคลุมมาก

“มันก็ถึงเวลาที่ต้องรีบร้อนแล้ว ถ้าหากรอหลินจืออินเริ่มแพ้ท้อง จะมีแต่ยิ่งขายหน้า”

“คุณหนู พวกเราจะไม่ทำอะไรเลยหรือเจ้าคะ?” ตันชิงกล่าวถาม

“พวกเรามีงานของตัวเอง ไม่มีเวลาไปสนใจความสัมพันธ์ของคนเช่นนั้น ประกาศข่าวออกไป หลังจากนี้อีกห้า สินค้าทุกชิ้นในร้านค้าทั้งหมดที่อยู่ภายใต้ชื่อของข้าลดครึ่งราคา มีแค่วันเดียว”

ตันชิงเข้าใจทันที ไปจัดการอย่างอารมณ์ดีแล้ว

ตอนที่เหลียงจื่ออวี้มา ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อยเช่นกัน

“อันหรู เจ้าได้ยินเรื่องที่ลือกันข้างนอกหรือยัง? สถานการณ์ของจวนเจิ้นกั๋วโหวในปัจจุบัน เจ้าข้าต่างก็รู้ดี ข้าเป็นห่วงจริงๆ ถ้าหากข้าปกป้องเจ้าได้ไม่ดี ถึงเวลาไม่สามารถให้คำอธิบายกับพี่ใหญ่ของเจ้า…”

คำพูดของเหลียงจื่ออวี้ ปนน้ำเสียงร้องไห้

นึกถึงบุรุษที่นำพาแสงสว่างอันเจิดจ้าที่สุดในชีวิตมาให้นาง  ท้ายที่สุดนางกลัวทำให้เขาผิดหวัง

“พี่สะใภ้ มีคนพูดอะไรกับท่านใช่หรือไม่?”

เหลียงจื่ออวี้กลั้นน้ำตาแล้วกล่าว “เปล่า ข้าแค่มีความรู้สึก กลัวเจ้าบีบคั้นพวกเขามากเกินไปจนเสียท่า อย่างไรตระกูลเซียวก็เป็นจวนโหวแล้ว เบื้องหลังของตระกูลหลินก็มีตระกูลเวิน ปัจจุบันหลางเอ๋อร์ยังเด็ก…”

“พี่สะใภ้ หลางเอ๋อร์ตัวแค่นี้ก็รู้จักปกป้องอาหญิงแล้ว เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าท่านอบรมสั่งสอนประสบความสำเร็จเพียงใด เขาเป็นลูกของตระกูลชุย ถูกกำหนดให้ไม่ธรรมดา”

“อืม เจ้าพูดถูก”

ในแววตาเหลียงจื่ออวี้เปล่งประกาย ราวกับได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว

หลังจากที่นางจากไป ชุยอันหรูก็ถามว่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นที่เรือนส่วนหน้ากันแน่

หลังจากตันชิงไปสอบถาม จึงจะกลับมารายงาน

“คุณหนู วันนี้คนของตระกูลเหลียงมาเจ้าค่ะ…”

“พวกเขามาทำอะไร?”

“ได้ยินมาว่าอยากย้ายเข้ามาอยู่ ช่วยฮูหยินดูแลจวนกั๋วกง แต่ปรากฏว่าถูกฮูหยินไล่ออกไป…”

ชุยอันหรูหัวเราะอย่างเย็นชา คนตระกูลเหลียงยังคงเป็นเหมือนเดิม

ก่อนหน้านี้ตอนหมั้นกับท่านพี่ เดิมทีตระกูลเหลียงอยากให้ลูกสาวคนรองที่ได้รับความโปรดปรานมากกว่าแทนที่เหลียงจื่ออวี้ ปรากฏว่าถูกท่านพี่ปฏิเสธ

หลังจากนั้นตระกูลเหลียงเคยมาขอเงินหลายครั้ง ตระกูลชุยก็ไว้หน้าพวกเขา และทำให้พวกเขาได้เข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะเหลียงจื่ออวี้ นี่จึงทำให้พวกเขาเริ่มทำดีกับเหลียงจื่ออวี้

ดูเหมือนว่าคนที่ไม่มีใครหนุนหลังในตอนนี้จะไม่ได้มีแต่นาง?

คนหนึ่งสูญเสียครอบครัวมารดาที่มองนางเหมือนเป็นแก้วตา คนหนึ่งสูญเสียครอบครัวมารดาสามีที่เห็นนางเหมือนบุตรในอุทร

“คุณหนู ซื่อจื่อน้อยมาเจ้าค่ะ…” ตันจูกล่าว

ระหว่างกล่าว ชุยหลางได้วิ่งเข้ามาแล้ว

“ท่านอาหญิง ท่านแม่บอกว่าวันนี้หลางเอ๋อร์สามารถมานอนกับท่านอาหญิงที่นี่ได้…”

เดิมทีชุยอันหรูยังยิ้มเล็กน้อย พริบตาเดี๋ยวก็เคร่งขรึม

“รีบไปดูพี่สะใภ้”

ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบตามไปแล้ว

ชุยอันหรูที่อุ้มชุยหลางเดินเร็วมาก กลัวพลาดเวลาช่วงเวลาสำคัญ

“คุณหนู ฮูหยินไม่อยู่”

“ไปไหนแล้ว?” ชุยอันหรูถามอย่างร้อนใจ

“ฮูหยินเพิ่งออกไป บอกว่าจะกลับบ้านแม่เจ้าค่ะ”

“ขวางนางไว้!”