บทที่ 6

คนตระกูลเซียวคาดคิดไม่ถึงว่าในวังจะส่งคนมาจริงๆ คำพูดเมื่อครู่ของชุยอันหรู ทำให้พวกเขาเริ่มกระวนกระวาย

เหลียงจื่ออวี้ก็มองชุยอันหรูอย่างกังวลเช่นกัน กลัวว่านางแค่กำลังอวดเก่ง

“วางใจได้”

ชุยอันหรูตบมือของนางเบาๆ ก่อนจะดึงชุยหลางมาที่ข้างกายตัวเองและคุกเข่ารับราชโองการด้วยกัน

“ด้วยโองการแห่งสวรรค์ ฝ่าบาทมีพระบัญชา อันหนานโหวละเมิดหลักจริยธรรม แต่งภรรยาเท่าเทียมในช่วงไว้อาลัย เราเห็นแก่ที่ความดีความชอบด้านการศึกซึ่งไม่เคยมีมาก่อน แม้ปฏิเสธคำร้องปลดสามีของบุตรสาวเจิ้นกั๋วกง แต่อนุญาตให้หย่า ให้มีผลทันที จวนอันหนานโหวต้องคืนค่าใช้จ่ายบุตรสาวเจิ้นกั๋วกงในสองปีทั้งหมดภายในสามวัน รวมเป็นเงินเจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึง จบราชโองการ”

เซียวรั่งมองตาค้างแล้ว ชุยอันหรูเข้าวังก็เพื่อขอราชโองการปลดสามี?

“ชุยอันหรู เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? พ่อและพี่ชายของเจ้าไม่อยู่แล้ว หย่ากับพี่ชายข้า ยังจะมีใครเอาเจ้าอีก?”

เซียวเสวี่ยหลิงเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว ตะคอกออกมาโดยตรง

สิ่งที่ฮูหยินผู้เฒ่าปวดใจมากกว่านั้นคือเงินทอง

“เจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึง เหตุใดเจ้าไม่ไปปล้นเลยล่ะ?”

ชุยอันหรูมองพวกนางด้วยสายตาเย็นชา

“ถ้าหากพวกท่านสองคนไม่พอใจ สามารถเข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ให้พระองค์ทรงเรียกคืนพระบัญชา”

 หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เดิมทีสีหน้าฮูหยินผู้เฒ่าก็ถมึงทึง ยิ่งบูดบึ้งแล้ว

หลังจากขันทีมองครอบครัวนี้ครู่หนึ่ง ก็จากไปโดยอยู่ต่อ

เวลานี้เซียวรั่งจึงจะตั้งสติได้ “ชุยอันหรู เจ้ามันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ!”

“ราชโองการลงมา อันหรูเป็นอิสระแล้ว เอาสิ่งที่เป็นของตัวเองคืนก็เป็นเรื่องปกติ อันหนานโหว ระวังคำพูดของเจ้าด้วย”

เหลียงจื่ออวี้หนุนหลังทันที

เวลานี้นางหยางจึงจะเดินเข้ามาใกล้ “ฮูหยินซื่อจื่อ…”

“ต่อไปกรุณาเรียกข้าว่าฮูหยินท่านแม่ทัพ ฝ่าบาทมีราชโองการแต่งตั้งสามีของข้าเป็นแม่ทัพใหญ่พิทักษ์ชาติแล้ว อย่าเอาความเป็นญาติมาพูด เพราะตอนนี้พวกเราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว”

นางหยางกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ยืนกรานกล่าวออกไปประโยคหนึ่ง “ในนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่…”

“เข้าใจผิดบรรพชนเจ้าสิ! ต้องให้ข้าใช้คำพูดที่ไม่น่าฟังหรือ?” เหลียงจื่ออวี้ไม่ชอบที่สุดก็คือคนประเภทที่แสร้งเป็นคนดีอยู่เบื้องหลัง แต่จริงๆ รู้ทุกอย่างและเห็นด้วยทุกอย่างอย่างนางหยาง

มองสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนของนางหยาง เหลียงจื่ออวี้ถ่มน้ำลายทีหนึ่ง กล่าวต่อ “อย่าลืมว่าเมื่อก่อนเจ้ากับนางเฒ่าที่แก่ไม่ตายเสียทีคนนี้ต้องก้มหัวไปที่จวนกี่ครั้งจึงจะสู่ขออันหรูได้ แล้วลองนึกดูปัจจุบันพวกเจ้าได้ตามที่ต้องการก็ทำตัวบังอาจ คนกำลังทำ สวรรค์กำลังดู อย่าคิดว่าเสแสร้งเป็นผู้บริสุทธิ์ ฟ้าผ่าลงมาจะเลี่ยงเจ้า”

เซียวเสวี่ยหลิงพุ่งเข้ามาตะโกนเสียงดัง “ผู้ชายของจวนเจิ้นกั๋วกงพวกเจ้าตายหมดแล้ว ข้าจะรอดูว่าพวกเจ้าจะได้ใจไปถึงเมื่อไร”

“เพียะ…”

พลันชุยอันหรูเหวี่ยงฝ่ามือออกไปอย่างไม่มีลังเลสักนิด

“เจ้ากล้าตบข้า…”

“เพียะ…เพียะ…”

ตบหน้าติดต่อกันหลายครั้ง การกระทำที่มาเป็นชุดของชุยอันหรู ทำเอาคนตระกูลเซียวตะลึงงัน ตันชิงและคนอื่นเห็นแล้วสะใจนัก

“พอแล้ว เหตุใดเจ้าถึงป่าเถื่อนเช่นนี้!” เซียวรั่งก้าวออกมาขวางชุยอันหรู

ชุยอันหรูมองเขาอย่างเหยียดหยามทีหนึ่ง แล้วหันไปจ้องเซียวเสวี่ยหลิง “จำบทเรียนของวันนี้ไว้ ถ้าข้าได้ยินเจ้าพูดจาดูหมิ่นจวนเจิ้นกั๋วกงอีก ข้าฆ่าเจ้าแน่”

เซียวเสวี่ยหลิงกลัวจริงๆ แล้ว ไม่กล้าพูดอะไรอีกทันที

“ท่านโหว ลงนาม”

ชุยอันหรูนำหนังสือหย่าที่เตรียมไว้ออกมา

สีหน้าเซียวรั่งน่าเกลียดมาก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ราวกับความฝัน

เมื่อเช้าเขายังนึกถึงภาพความสุขที่ผู้คนใฝ่ฝันอย่างสมใจสมปรารถนาอยู่เลย ตอนนี้ชื่อเสียงเกียรติภูมิกลับป่นปี้หมดแล้ว

ราชโองการถึงแล้ว เขาไม่ลงนามไม่ได้

หลังจากเก็บหนังสือหย่า ชุยอันหรูกล่าวเตือน “ภายในสามวัน เงินเจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึงส่งไปไม่ถึงจวนเจิ้นกั๋วกง ก็เท่ากับพวกท่านขัดราชโองการ”

ในที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าก็ทนไม่ไหวแล้ว “อาศัยแค่ลมปากของเจ้า ก็กล้าเรียกเจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึง?”

ชุยอันหรูนำสมุดบัญชีออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ในนี้มีการบันทึกค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่ใช้กับทุกคนหลังจากข้าเข้าจวนอย่างละเอียด เฉพาะสมุนไพรล้ำค่าที่นางเฒ่าแก่ไม่ตายเสียทีอย่างท่านใช้ก็เกือบครึ่งแล้ว เจ้าคิดว่าโรคที่สะสมมานานหลายปีของเจ้า นอกจากข้าดูแลทั้งวันทั้งคืน ก็สามารถรักษาหายได้โดยไม่ต้องใช้ยาราคาแพงหรือ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าหน้าเสียทันที เหล่าคนรับใช้ก็ไม่มีใครกล้าพูด

ตอนนั้นชุยอันหรูปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไร พวกเขาทุกคนเห็นกับตา

เซียวรั่งรู้สึกผิดเล็กน้อย คนในครอบครัวไม่เคยเล่าเรื่องเหล่านี้ให้เขาฟัง

“แล้วก็ยังมีเครื่องประดับไข่มุกอัญมณีที่เซียวเสวี่ยหลิงออกไปคบค้าสหาย คิดว่าผู้อื่นคบค้ากับเจ้า เพราะเห็นแก่ฐานะที่ต่ำต้อยของเจ้าหรือ?”

ชุยอันหรูไม่ปล่อยให้เซียวเสวี่ยหลิงมีโอกาสโต้แย้ง หันไปกล่าวกับนางหยาง “สองปีนี้ท่านไปออกงานเข้าสังคม มาพร่ำยากจนต่อหน้าข้าทุกครั้ง สุดท้ายออกจากจวนอย่างไร ในใจท่านน่าจะรู้ดี ตระกูลเซียวได้ประโยชน์ข้าไม่ได้อะไรสักนิด ค่าใช้จ่ายกลับไม่เคยตกหล่นแม้แต่แดงเดียว ฝ่าบาททอดพระเนตรสมุดบัญชีแล้ว ถ้าหากไม่พอใจ ก็สามารถทำเหมือนแม่สามีของเจ้า ไปชี้แจงต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ดูสิว่าข้าหลอกลวงเบื้องสูง หรือพวกเจ้าหลอกตัวเองและผู้อื่น”

ความภาคภูมิใจทั้งหมดของเซียวรั่ง ราวกับถูกชุยอันหรูขโมยไปทั้งหมด

“ชุยอันหรู พอได้แล้ว พวกเราแต่งงานกันสองปี แม้ข้าไม่อยู่บ้าน แต่ท่านย่ากับท่านแม่เห็นเจ้าเป็นลูกแท้ๆ มาโดยตลอด เจ้ากลับทำบัญชีตั้งแต่วันแรกที่เข้าจวน เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าเจ้าเป็นคนใจแคบ ไม่มีโลกทัศน์เช่นนี้ ไม่คู่ควรเป็นนายหญิงตระกูลเซียวของเรา”

เหลียงจื่ออวี้ทนฟังคำพูดเหล่านี้ไม่ได้ พุ่งพรวดเข้าไปอีกหนึ่งฝ่ามือ

“คนแซ่เซียว ตระกูลเซียวใช้สินเดิมของอันหรูสองปีเต็มๆ เจ้าไม่รู้สึกขอบคุณไม่ว่า กลับกันยังตำหนินางทำบัญชีทุกอย่าง ทำให้พวกเจ้าไม่สามารถบ่ายเบี่ยง แต่ที่เจ้าสามารถทำเรื่องชู้สาวกับผู้อื่นข้างโลงศพพ่อตาและพี่ชายภรรยาไร้ยางอายเช่นนี้ กลับไม่แปลก ข้าขอเตือน ถ้าไม่คืนเงินภายในสามวัน ข้าก็พาลูกของข้าไปตำหนักทอง”

ความเย่อหยิ่งของคนตระกูลเซียวถูกนางกับพี่สะใภ้ข่มจนอยู่หมัด รับมือไม่ไหว

“ทุกอย่างที่พวกเจ้าเคยซื้อเมื่อก่อน แค่เปลี่ยนเป็นเงินก็พอ อย่าเอาของที่เคยใช้มาหลอกข้า ข้ารังเกียจ”

ชุยอันหรูกล่าวจบ ก็สั่งให้คนรับใช้ขนของขึ้นรถทันที

เมื่อครู่ตันไป๋ฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาทะเลาะกัน ไปหาขบวนรถมาแล้ว

เมื่อเห็นไม่สามารถยักสินเดิมของชุยอันหรูไว้ในตระกูลเซียว ฮูหยินผู้เฒ่าทุบหน้าอกกระทืบเท้า พูดคำว่าเวรกรรมติดต่อกันหลายรอบ

เซียวเสวี่ยหลิงจ้องอย่างไม่ละสายตา ของหลายอย่างในนั้น ล้วนเป็นของที่นางถูกใจนานแล้ว แต่ยังไม่ทันลงมือ

ชุยอันหรู เจ้ามีอะไรดี

หัวมุมถนน รถม้าของลู่จิ่งเชินจอดอยู่ตรงนั้นเงียบๆ

“ท่านอ๋อง จะเข้าไปช่วยหรือไม่ขอรับ?” ซวีหวยกล่าวถาม

“ไม่ต้อง นางจัดการเองได้ จงใจแสดงความเมตตา กลับยิ่งทำให้ดูเสแสร้ง” น้ำเสียงของลู่จิ่งเชินยังคงห่างเหิน

รั่วกู่ที่อยู่ข้างๆ เอ่ยปาก “วางใจเถอะ แม่นางชุยได้ไหว้วานท่านอ๋องจัดการแม่ลูกคู่นั้นแล้ว อีกไม่กี่วันย่อมมาเยี่ยมเยือนถึงจวน อีกทั้งวันนี้ท่านอ๋องยังนำยาบำรุงหัวใจออกมาหนึ่งเม็ด…”

ซวีหวยพยักหน้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนใจ “ถ้าสามารถตามหาหมอเทวดาพบผ่านแม่นางชุยท่านนี้จริงๆ อาการป่วยของท่านอ๋องต้องดีขึ้นแน่ๆ ถึงเวลาแม่ลูกคู่นั้นก็ไม่ต้องเชิดหน้าชูคอทั้งวัน เห็นแล้วรำคาญ…”