บทที่ 7

จวนตระกูลหลิน

“ตกลงชุยอันหรูรู้เรื่องที่เจ้าท้องได้อย่างไร?” จนถึงตอนนี้นางเวินก็ยังไม่เข้าใจ

หลินจืออินแทบจะนอนอยู่ตรงนั้นอย่างสิ้นหวัง นึกถึงตัวเองกลับมาอย่างมีเกียรติ และยังสามารถเข้าจวนโหว เดิมทีควรจะมีหน้ามีตาสมปรารถนา แต่เพราะการกระทำที่สวนทางของชุยอันหรู กลับตาลปัตรในพริบตา

ตอนนี้ชื่อเสียงของนางป่นปี้แน่

“ท่านแม่ ข้าไม่รู้จริงๆ…”

เสียงของหลินจืออินแหบแห้ง

“ไม่แน่นางเฒ่าคนนั้นนั่นแหละที่ได้ใจจนชั่วขณะเผลอพลั้งปาก ผู้อาวุโสสองคนนั้นของตระกูลเซียว คนหนึ่งเห็นผลประโยชน์ลืมบุญคุณ อีกคนหน้าเนื้อใจเสือ น้องหญิงแต่งไปต้องได้รับความคับข้องใจแน่นอน”

หลินชวนที่เซียวเสวี่ยหลิงชอบมาโดยตลอด บ่นอย่างไม่เกรงใจ

หลินจื้อหย่วนเงียบมาโดยตลอด สีหน้าบึ้งตึง

“มาพูดเรื่องนี้ตอนนี้มีประโยชน์อะไร? เพราะเจ้าคนเดียว ชื่อเสียงของตระกูลหลินถูกทำลายหมดแล้ว”

“ชุยอันหรูคนนี้เหลวไหลจริงๆ ไม่มีจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว นางกลับไม่อยากพึ่งใบบุญของจวนอันหนานโหว และยังบ้าๆ บอๆ จะสู้จนตายไปข้างหนึ่ง หมดหนทางเยียวยาแล้วจริงๆ”

ท้ายที่สุดนางเวินก็ตำหนิลูกสาวไม่ลง

“เอาเป็นว่ามอบเรื่องนี้ให้เซียวรั่งไปจัดการ เขาต้องให้คำอธิบายกับตระกูลหลิน และต้องชดเชยให้น้องสาวเจ้าด้วย”

เมื่อหลินชวนพูดถึงเรื่องเหล่านี้ ก็ไม่ได้เกรงใจ

“ถ้าหากชุยอันหรูไม่ยอมชดเชย พวกเราจะบังคับให้นางใช้สินเดิมของตัวเองก็คงไม่ได้กระมัง?”

สิ่งที่หลินจืออินกังวล ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

“เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลหลินของเราควรไปยุ่ง เซียวรั่งจะให้คำอธิบายกับตระกูลหลินของเราไม่ใช่หรือ เช่นนั้นก็ให้เขาทำให้ดี น้องหญิง เจ้าวางใจได้ แม้ตระกูลหลินไม่มีอิทธิพลมากนัก แต่ทางท่านน้ากับท่านตาต้องหนุนหลังเจ้าแน่นอน”

หลินจืออินวางใจไม่ลง ยังคงคิดควรจะแก้สถานการณ์อย่างไร

แต่ปรากฏว่าพวกเขายังไม่ได้ข้อสรุป ก็มีคนรับใช้วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“นายท่าน ฮูหยิน แย่แล้ว…”

หัวใจหลินจื้อหย่วนตกไปที่ตาตุ่ม ความตื่นเต้นของวันนี้มีมากเกินไปหรือไม่?

“เรื่องอะไร!”

สีหน้านางเวินหงุดหงิด

“นายท่าน ฮูหยิน ฮูหยินแม่ทัพใหญ่พิทักษ์ชาติมาขอพบอยู่ข้างนอกขอรับ”

หลินจื้อหย่วนกับนางเวินมองนางกันเงียบๆ ปัจจุบัน จวนเจิ้นกั๋วกงทำให้สถานการณ์แย่ลงเรื่อยๆ จริงๆ

“นางแม่หม้ายนั่นมาทำอะไร?” หลินชวนถามอย่างไม่เคารพ

คนรับใช้สะดุ้งตกใจ ไม่กล้าตอบ

ถ้าหากการเรียกขานนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ตระกูลหลินของพวกเขาต้องซวยแน่ๆ

“ข้าถามเจ้า!” หลินชวนถีบคนรับใช้จนหน้าหงาย

“เรียนคุณชายใหญ่ นางบอกว่าเชิญนายท่านกับฮูหยินออกไปคุยขอรับ”

หลินจื้อหย่วนปวดหัวแปลบ เมื่อเช้าทะเลาะกันไปแล้ว ตอนนี้ยังมีอะไรน่าพูดอีก?

แต่ถ้าหากไม่ออกไป ปล่อยให้พวกเขารออยู่ที่ประตูใหญ่ ไม่แน่ว่ายิ่งขายหน้า

“ไป ลองออกไปดูหน่อย”

หลินจืออินแค้นอยู่ในใจ เหตุใดจวนเจิ้นกั๋วกงไม่ตายไปเสียให้หมดนะ?

“ข้าจะไปด้วย ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ข้าจะให้ท่านพ่อกับท่านแม่ถูกดูหมิ่นแทนข้าได้อย่างไร…”

นางพยายามจะลุกขึ้น เสียงพูดยังคงกินแรง

เวลานี้เป็นช่วงพลบค่ำแล้ว อย่างไรก็ตามสินเดิมของชุยอันหรูเยอะมาก เก็บของและขนขึ้นรถต้องใช้เวลาพอสมควร

เพียงแต่พวกนางไม่ได้กลับจวนเจิ้นกั๋วกงโดยตรง แต่ตั้งใจอ้อมมาถึงหน้าประตูตระกูลหลิน

ขบวนรถที่เอิกเกริก ดึงดูดชาวบ้านกลุ่มใหญ่ตามมานานแล้ว

หลังจากลือต่อๆ กันทั้งวัน ผู้คนส่วนใหญ่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนที่ขบวนรถสินเดิมออกจากตระกูลเซียว บรรดาชาวบ้านถึงขั้นโห่ร้อง

ชาวบ้านที่ตามมาตลอดทาง เมื่อมาถึงหน้าประตูใหญ่ตระกูลหลิน ทั้งงงงวยทั้งคาดหวัง

ตอนที่คนตระกูลหลินออกมาและมองเห็นภาพตรงหน้าก็ยิ่งปวดหัวแล้ว

“ไม่ทราบว่าฮูหยินท่านแม่ทัพมาที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือ?” หลินจื้อหย่วนกัดฟันถามออกไปประโยคหนึ่ง

นางเวินขวางหลินจืออินไว้ข้างหลัง สังเกตสีหน้าของเหลียงจื่ออวี้กับชุยอันหรูอย่างละเอียด

“ได้ยินมาว่าตระกูลหลินโทษน้องสาวสามีข้าว่าเป็นต้นเหตุทำให้บุตรสาวในภรรยาเอกเสียชื่อเสียง อีกทั้งยังข่มขู่อันหนานโหวให้เขานำสินเดิมส่วนหนึ่งของอันหรูมาเป็นค่าชดเชยให้หลินจืออิน หลังจากพวกเรารับราชโองการหย่าและเก็บของออกมาและผ่านประตูใหญ่ตระกูลหลิน อยากลองสอบถามดูว่าใต้เท้าหลินอยากได้อะไร พวกเราจะได้ทิ้งไว้ให้เลย”

คำพูดของเหลียงจื่ออวี้ ถลกหนังคนตระกูลหลินอีกชั้น

นางเวินอัดอั้นมาก พวกเขาจะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไร?

หลินจืออินรู้ว่าตัวเองหลบไม่พ้นแล้ว ท้ายที่สุดก็ยังเดินออกมา

“ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ข้าขอโทษน้องหญิงอย่างจริงใจก็แล้วกัน”

เมื่อได้ยินเสียงที่มีใจแต่ไร้เรี่ยวแรงของนาง ชุยอันหรูไม่เห็นใจเลยสักนิด

“ข้ายอมรับว่าตัวเองทำเรื่องที่ผิดต่อน้องหญิงจริงๆ แต่ทั้งหมดนี้เพราะสถานการณ์บังคับ…”

เมื่อชุยอันหรูฟังมาถึงตรงนี้ ก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม

“ข้ารู้ ต้องเป็นเพราะระหว่างทางส่งศพกลับเมืองหลวง อันหนานโหวถูกวางยาเสน่ห์แน่ๆ ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก เจ้าทำได้เพียงพลีกายช่วยเขาถอนพิษ แต่ปรากฏว่าก็ท้องแล้ว ส่วนเขาก็เป็นคนมีความรับผิดชอบ จะรับผิดชอบเจ้า แต่ก็ต้องรักษาคำสาบานไม่รับอนุภรรยา จึงทำได้เพียงขอฝ่าบาทแต่งภรรยาเท่าเทียม”

หลินจืออินมองตาค้างแล้ว กว่าตัวเองจะหาข้ออ้างที่สมบูรณ์แบบได้ ไม่ใช่ง่ายๆ เลย กลับถูกทำลายแล้ว

เริ่มมีชาวบ้านส่งเสียงหัวเราะแล้ว

“นี่ไม่ใช่กำลังหลอกคนโง่หรือ? อยู่ในสนามรบไม่เป็นอะไร ตอนสร้างความดีความชอบกลับมา กลับถูกคนวางแผนปองร้าย…”

หลินชวนมองพวกนางด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร พลางกล่าว “ดูเหมือนจวนอันหนานโหวได้อธิบายกับแม่นางชุยแล้ว นี่ก็คือความจริงของเรื่องนี้ น้องหญิงข้าสามารถไปร่วมลำบากกับเหล่าทหารที่ชายแดน ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงในเรือนทั่วไปสามารถเทียบได้แล้ว ถ้าหากนางกับอันหนานโหวแอบคบหากันนานแล้ว เหตุใดเจิ้นกั๋วกงกับซื่อจื่อถึงไม่รู้?”

คำพูดของเขา สามารถปลุกปั่นคนบางส่วนจริงๆ

“เพราะท่านพ่อและท่านพี่ของข้าเป็นคนเปิดเผย ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม จิตใจสะอาด กระทั่งตายพวกเขาก็ไม่เคยคิด ต่อหน้าพวกเขา ลูกเขยคนหนึ่ง กับผู้หญิงสูงศักดิ์คนหนึ่ง จะน่าขยะแขยงเช่นนี้ เรื่องเหล่านี้อยู่เหนือขอบเขตการรับรู้ของพวกเขา ความคิดของพวกเขาปกบ้านป้องเมืองทั้งใจ จะรู้ได้อย่างไร?”

หลินจืออินน้ำตาคลอเบ้า แสดงความเปราะบางให้ผู้อื่นเห็น

“ถ้าหากน้องหญิงไม่เชื่อ ข้ายินดีใช้ความตายพิสูจน์ความบริสุทธิ์”

กล่าวจบ ก็พุ่งไปชนเสาประตูโดยตรง

ปรากฏว่าเพราะไร้เรี่ยวแรง โซซัดโซเซก็ยังถูกหลินชวนหยุดไว้ได้

ชุยอันหรูไม่ได้หวั่นไหวใดๆ “เจ้าบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ สำหรับข้ามันไม่สำคัญ สำคัญกับตระกูลหลินของพวกเจ้าต่างหาก ถ้าได้ถอยออกจากตำแหน่งฮูหยินท่านโหวให้แล้ว ถ้าหากเจ้าอยากตายจริงๆ ยามดึกตอนที่ไม่มีคนขวาง ข้าเชื่อว่าเจ้าจะมีวิธี เวลานี้คืออยากให้พวกผู้หญิงที่ใจอ่อนเข้าใจ หรือเรียกร้องความเห็นใจจากพวกผู้ชายตาบอด ข้าก็ไม่สนใจทั้งสิ้น วันนี้ที่ข้ามาก็เพื่อบอกเจ้า เจ้าอยากได้ของสกปรกอย่างเซียวรั่งก็เอาไป อย่างอื่นที่เป็นของข้า เจ้าอย่าได้คิด ใช่แล้ว ฝ่าบาททรงมีราชโองการให้จวนอันหนานโหวคืนสินเดิมทั้งหมดเจ็ดแสนห้าหมื่นตำลึงให้ข้าภายในสามวัน พวกเจ้ากำลังจะแต่งงานกันแล้ว อยากช่วยจ่ายก็เร็วๆ รถของข้ายังมีที่ว่างพอดี”

คนตระกูลหลินถูกล้อเลียนจนสำลัก ล้วนเกลียดชังชุยอันหรูเข้าไส้

เมื่อเห็นพวกเขาเงียบ ชุยอันหรูบอกใบ้ “หรือไม่พวกเจ้าลองพูดดู ก่อนหน้านี้อยากได้สินเดิมของข้าผ่านตระกูลเซียวเท่าไร คิดเป็นเงินเท่าไร ข้าหักออกจากหนี้ของตระกูลเซียวโดยตรง คิดเสียว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่ข้ามอบให้พวกเจ้าดีหรือไม่?”