บทที่ 3

คำพูดเช่นนี้ยิ่งสะเทือนใจทุกคนที่อยู่ที่นี่มากมาย

ชุยอันหรูกล่าวต่อไป “วันนี้ขอให้ทุกคนช่วยเป็นพยานด้วย ข้าชุยอันหรูแต่งเข้าตระกูลเซียวมาสองปี กตัญญูผู้อาวุโส เลี้ยงดูน้องสาวสามีอย่างดี ไม่เคยทำความผิดใดมาก่อน ยามนี้เมื่อบิดาและพี่ชายสิ้นชีพ กลับถูกคนอื่นรังแกกันเพียงนี้ จึงยืนกรานตัดขาดบุญคุณคุณธรรมกับตระกูลเซียว นับจากวันนี้เป็นต้นไป สมุนไพรราคาแพงที่เคยมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่าจากร้านขายยาในเมือง เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่มอบให้ฮูหยินใหญ่เลือกตัดเป็นชุดจากร้านขายผ้า และยังมีเครื่องหัวอัญมณีที่เซียวเสวี่ยหลิงใช้ ข้าจะไม่ใช้สินเดิมของตัวเองจ่ายให้อีกแล้ว เชิญเถ้าแก่แต่ละร้านไปเรียกเก็บจากจวนโหวได้เลย”

ผู้คนที่มุงดูต่างมึนงง ตระกูลเซียวหน้าไม่อายขนาดนี้เชียวหรือ ถึงกับใช้สินเดิมของหลานสะใภ้มาตั้งสองปี

“มิน่าละ ก่อนหน้านี้ตระกูลเซียวตกต่ำถึงขนาดนั้นแล้ว จู่ ๆ ถึงได้ล่ำซำขึ้นมา”

“ถูกต้อง กินของคนอื่นใช้ของคนอื่น สุดท้ายยังรังแกคนอื่นลับหลัง”

ในที่สุดซวีหวยก็รีบไปตามหมอมาจนได้ ชุยอันหรูไม่สนใจ และไม่ถือสาที่หมอจะตรวจหญิงสาวคนนั้นใหม่ พอดีกับที่ความสนใจของชาวบ้านถูกหันเหไป

นางฉวยโอกาสนี้เอ่ยกับชายหนุ่ม “ขอคุยด้วยสักครู่”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าไม่ปฏิเสธ เขาตามหลังนางโดยไม่พูดอะไรสักคำ จนมาถึงข้างรถม้า

“ข้าอยากทำข้อตกลงกับท่าน” ชุยอันหรูพูดออกไปเถรตรง

ชายหนุ่มมองดูชุยอันหรูที่อารมณ์สงบนิ่ง จึงใคร่รู้เล็กน้อย แต่กลับไม่ตอบกลับใด ๆ

ความห่างเหินและเย็นชาของเขาเป็นไปตามธรรมชาติ

“ตันชิง ยาถอนพิษ”

ชุยอันหรูรู้ว่าชายหนุ่มไม่คัดค้าน

ตันชิงมึนงงเล็กน้อย

แต่นางก็ค้นขวดกระเบื้องออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นเทยาออกมาหนึ่งเม็ด

“นี่คือยาถอนพิษที่หมอเทวดาปรุงขึ้น ไม่ว่าพิษใดล้วนสลายได้ทั้งสิ้น ตอนนี้ข้าคิดว่าท่านคงต้องการสิ่งนี้”

คำพูดของชุยอันหรู ทำให้สีหน้าชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเล็กน้อย

เรื่องที่เขาถูกพิษ แค่ดูนางก็รู้ได้แล้วหรือ?

สิ่งที่ทำให้เขาตะลึงยิ่งกว่า คือในมือชุยอันหรูมียาที่ปรุงขึ้นโดยหมดเทวดา!

สิ่งของที่ประเมินค่ามิได้เช่นนี้ ดูเหมือนชุยอันหรูไม่ได้มีเพียงเม็ดเดียว

ชั่วขณะนั้น ความคิดมากมายแวบผ่านหัวชายหนุ่มไป สุดท้ายเขาตั้งสติแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ “ต้องการให้ข้าทำสิ่งใด?”

ชุยอันหรูหันมองหญิงสาวที่อยู่อีกด้านซึ่งยังไม่ฟื้นขึ้นมา

“ข้าต้องเข้าวัง คาดว่าสองวันนี้ยังต้องย้ายบ้าน ไม่มีเวลาดูแลแม่ลูกคู่นี้ หวังว่าท่านจะช่วยดูแลพวกนางสักสองสามวัน”

แววตาของชายหนุ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง “แม่นางชุยเข้าใจผิดนึกว่าข้าเป็นคนใจบุญหรือ?”

“ข่าวลือบอกว่าอ๋องอี้นิสัยเย็นชา รักสันโดษ ไม่เห็นผู้ใหญ่อยู่ในสายตา อกตัญญูองค์ไท่เฟย ไม่เฉียดคำว่าใจบุญสักนิดจริง ๆ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงต่ำ “เจ้ารู้จักอ๋องอย่างข้า?”

ชุยอันหรูกล่าวขึ้น “ท่านอ๋องย่อมมีความสูงศักดิ์ของตัวเอง อีกทั้งเจ็บป่วยมาหลายปี กลิ่นหอมสมุนไพรบนตัวไม่อาจละเลย ยิ่งเมื่อครู่ข้าได้สัมผัสยาบำรุงหัวใจเม็ดนั้นที่นับว่าเป็นของชั้นดี จึงเดาสถานะของท่านอ๋องได้ไม่ยาก”

ลู่จิ่งเชินเงียบขรึมอีกครั้ง บุตรสาวในภรรยาเอกแห่งตระกูลชุยช่างแตกต่างจากข่าวลือ

ช่างเถอะ แล้วชื่อเสียงของเขาเป็นจริงเสียที่ไหน?

“แล้วเจ้าดูออกได้อย่างไรว่าอ๋องอย่างข้าถูกพิษ?”

ข้า ยอมรับสถานะของตัวเองแล้วหรือ

“ท่านอ๋องใบหน้าซีดเซียวปนคล้ำ สายตาเริ่มพร่ามัวเล็กน้อย หากไม่มีจิตใจที่แข็งแกร่งยืนหยัด ขณะนี้คงจะหมดสติไปแล้ว คาดว่าท่านอ๋องได้จัดการตัวเองในเบื้องต้นไปแล้ว เพียงแต่ผลที่ได้ไม่ค่อยดีเท่านั้นเอง”

ความหนักแน่นของชุยอันหรู ช่างน่าประทับใจ

“เจ้ารู้วิชาแพทย์หรือ” ลู่จิ่งเชินถามอย่างมั่นใจ

ดูเหมือนที่นางช่วยหญิงสาวคนนั้นไว้ได้ ไม่ใช่โชคช่วย

“พอรู้บ้าง ไม่มีค่าให้เอ่ยถึง ทว่ายานี้เป็นฝีมือการปรุงของหมอเทวดา ย่อมเทียบเคียงกันไม่ได้”

ชุยอันหรูพูดจาฉะฉาน รู้จักสำรวมตน

“คนตระกูลเซียวน่าจะไม่รู้”

ชุยอันหรูเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะเย้ยหยัน “ขอเพียงข้ามีเงินให้พวกเขาใช้จ่าย พวกเขาจะมาสนใจทำไมว่าข้าจะมีความสามารถใด”

“เจ้ารู้จักหมอเทวดาเชียวหรือ”

ก่อนหน้านี้ลู่จิ่งเชินตามหาหมอเทวดาหลายครั้ง แต่กลับล้มเหลวตลอด

นึกไม่ถึงว่าชุยอันหรูจะมีโอกาสเช่นนี้

“เพราะหมอเทวดานับถือบิดาข้าเท่านั้น”

ชีวิตนี้ของเจิ้นกั๋วกง ไม่มีมลทินใด คู่ควรแก่การเป็นที่จดจำไปชั่วกาลนาน

ลู่จิ่งเชินชะงักเล็กน้อย ต่อมาจึงยอมรับเหตุผลข้อนี้

เขาไม่ลังเลอีกต่อไป จับยาเม็ดนั้นยัดใส่ปากตัวเองทันที

“ท่านอ๋อง...”

รั่วกู่ที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นคิดจะห้ามปราม ทว่ายังพูดออกมาไม่จบด้วยซ้ำ

ชุยอันหรูไม่ถือสาอีกฝ่ายที่คลางแคลงตัวเอง กว่าลู่จิ่งเชินจะอยู่รอดมาถึงวันนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย

พวกเขาแค่ทำตามหน้าที่ ปกป้องนายของตนเท่านั้น

“ในเมื่อท่านอ๋องยอมรับยาจากข้า คิดว่าน่าจะยอมรับเงื่อนไขจากข้าเช่นกัน แม่ลูกคู่นี้ขอมอบให้ท่านอ๋องดูแลก่อน หลายวันนี้รอให้จัดการธุระเสร็จสิ้น ข้าจะจัดแจงพวกนางต่อเอง”

“เรื่องจิปาถะเช่นนี้ เจ้าดูแลได้หรือ?” ลู่จิ่งเชินไม่ปฏิเสธ แต่กลับเตือนสตินาง

“ในเมื่อได้พบกัน อีกทั้งชะตาคล้ายกัน ถือว่ามีวาสนาต่อกัน แม้ปากท่านอ๋องจะเย็นชา แต่ในใจกลับคิดไว้แล้วว่าจะทำอย่างไร ไม่ใช่หรือ?”

ลู่จิ่งเชินไม่ตอบ ถือว่ายอมรับ

“ข้ายังต้องเข้าวัง คงไม่เสียเวลาท่านอ๋องแล้ว ขอให้คนรถของท่านอ๋องช่วยขยับรถม้าด้วย”

เมื่อมองดูรถม้าของชุยอันหรูจากไป ในที่สุดรั่วกู่ได้เอ่ยถาม “ท่านอ๋อง รู้สึกอย่างไรบ้างขอรับ? ยานั่นเป็นของหมอเทวดาจริงหรือ?”

“น่าจะใช่ ข้าไม่เป็นไรแล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเรายังต้องเข้าวังไปหาหมอหลวงหรือไม่ขอรับ?”

“ถอนพิษได้ กับเข้าวังไปให้คนมากกว่านี้รู้ข่าว ไม่ได้ย้อนแย้งกัน”

สายตาของลู่จิ่งเชินยังหยุดอยู่ตรงทิศทางที่ชุยอันหรูจากไปเมื่อครู่

“บอกให้ซวีหวยไปจัดการแม่ลูกคู่นั้นให้เรียบร้อย”

จากนั้น เขาสั่งงานอีกหนึ่งประโยค

“ท่านอ๋อง หากแม่นางชุยรู้จักหมอเทวดาจริง เหตุใดพวกเราจึงไม่ให้นางช่วย...”

รั่วกู่เข้าใจดี หากร่างกายของท่านอ๋องได้รับการรักษาจากหมอเทวดา ยังมีความหวังที่จะหายเป็นปกติอย่างมาก

“เวลายังอีกยาวไกล วันนี้นางยังมีธุระสำคัญ”

บนรถม้าของชุยอันหรู ตันจูเอ่ยถาม “คุณหนู ถึงกับมีคนวางยาพิษอ๋องอี้หรือเจ้าคะ?”

“เดิมร่างกายเขาอ่อนแออยู่แล้ว แต่ยังดำรงอยู่ในตำแหน่งอ๋อง จึงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับท่านนั้นอีกคนในจวนไท่เฟยและอ๋องอี้”

“นับว่าเป็นคนน่าสงสารคนหนึ่ง เสด็จพ่อและมารดาเสียไปตั้งแต่ยังเยาว์ ตัวเองก็ร่างกายอ่อนแอ หนำซ้ำไท่เฟยซึ่งเป็นมารดาเลี้ยงกับน้องชายยังจ้องจะเอาเปรียบ เทียบกับคุณหนูแล้วไม่ต่างกันเลย” ตันชิงเอ่ยอย่างเห็นใจ

ชุยอันหรูไม่ได้ว่าอะไร หากคำนวณจากเวลา เหตุการณ์หน้าจวนโหวน่าจะกระจายออกไปแล้ว ละครฉากเด็ดที่ตระกูลหลินคงเริ่มขึ้นแล้ว

ในเมื่อหลินจืออินร้อนใจอยากแต่งเข้าตระกูลเซียว เช่นนั้นนางคงต้องสร้างเรื่องอีกครั้ง

ส่วนอ๋องอี้เมื่อครู่ ภายหน้าจวนเจิ้นกั๋วกงไม่มีบุรุษที่เป็นผู้นำ อาจต้องการความช่วยเหลือจากเขา

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม

ตำหนักหย่างซิน

“เจ้าว่ามาขอรับโทษ ไม่ได้ให้เราเก็บคำสั่งคืนมาหรือ?”

ชุยอันหรูพยักหน้า “หม่อมฉันไม่ได้ขอให้พระองค์คืนคำสั่งกลับมา แต่ขอให้พระองค์เห็นแก่บิดาและพี่ชายของหม่อมฉันที่สิ้นชีพไปหมดแล้ว ขอให้หม่อมฉันได้เป็นกรณีตัวอย่าง ประทานอนุญาตให้หม่อมฉันเป็นหญิงคนแรกที่หย่าสามีในต้าเซี่ย หย่าขาดจากคนเนรคุณอย่างอันหนานโหวเพคะ!”