บทที่ 2

ภายในรถม้าที่กำลังเข้าวัง

ตันชิงยังไม่หายโกรธเคือง “ตระกูลที่หน้าด้านเช่นนี้ ฮูหยิน...ไม่สิ คุณหนูอยู่ต่อไปก็อัปมงคลเสียเปล่า”

ตันจูรู้ว่าคำพูดนี้มีเหตุผล แต่อดเป็นห่วงไม่ได้ “ยามนี้ ท่านกั๋วกงกับฮูหยินสิ้นไปแล้ว ภายในจวนเหลือเพียงฮูหยินซื่อจื่อและซื่อจื่อน้อย คุณหนูจะไปไหนได้ล่ะ...”

ชุยอันหรูกล่าวขึ้น “จะไปไหน ก็สบายใจกว่าต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนเนรคุณพวกนี้”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางทำตามคำสั่งท่านแม่ อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เคยโอ้อวดชื่อเสียงของอาจารย์ และไม่เคยแสดงฝีมือต่อหน้าใคร

อีกทั้งทำตามคำสั่งท่านพ่อ ออกเรือนกับผู้มีฐานะต่ำกว่าเพื่อความสงบในชีวิต

ผลลัพธ์ เวลาภายในสองปี เป็นเพียงสิ่งยืนยันว่าอย่างไรท่านพ่อก็มองพลาดไป

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางจะกล้ำกลืนฝืนทนต่อไปทำไม

ต่อให้เหลือนางเพียงคนเดียว ก็ต้องกอบกู้ชื่อเสียงเกียรติยศของจวนเจิ้นกั๋วกงให้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพี่สะใภ้หม้ายและหลานชายตัวน้อย

นางเอ่ยเสียงเรียบ “ข่าวได้ส่งถึงตันไป๋แล้ว นางรู้ดีว่าควรทำเช่นไร พวกเราแค่เตรียมตัวเข้าเฝ้าก็พอ”

ตันชิงผงกศีรษะแรง ๆ

ตันจูทอดมองประตูวังที่ใกล้เข้ามา “คุณหนู ฮ่องเต้จะออกหน้าแทนพวกเราจริงหรือเจ้าคะ?”

ชุยอันหรูมีสติเป็นอย่างดี “ขุนนางที่เพิ่งสร้างผลงานได้ชัยกลับมา กับหญิงกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่อย่างข้า ฮ่องเต้ย่อมไม่ช่วยข้าอยู่แล้ว”

“พวกเราไม่มีเหตุผลจริง แต่พวกเรามีความผิด”

ภายในรถเงียบไปสักครู่

“ระวังเด็กคนนั้น!”

เสียงอุทานทำให้บนถนนโกลาหลไปหมด รถม้าคันหนึ่งที่หลบเด็กน้อยซึ่งพุ่งออกมาบนถนน เกือบชนเข้ากับรถม้าของชุยอันหรู

“แม่นาง ท่านไม่เป็นไรนะ?” หลังจากคนรถบังคับม้าได้แล้ว จึงรีบสอบถามชุยอันหรู

“ขออภัยด้วยขอรับ เมื่อครู่เป็นเหตุฉุกละหุก จนทำให้ทุกท่านตกใจ นายของข้ายินดีชดใช้ค่าเสียหายของทุกท่าน...ไม่ทราบว่าบนรถม้าคือท่านผู้ใดในจวนอันหนานโหวหรือ?” คนรถอีกคนก็รีบเข้ามาหาเช่นกัน

องครักษ์ด้านหลังเขา กำลังชดใช้เงินให้กับร้านแผงลอยที่ได้รับความเสียหาย

เมื่อครู่ชุยอันหรูเพียงตกใจเท่านั้น โชคดีที่คนรถทั้งสองมีความชำนาญ จึงไม่ได้เกิดเรื่องใดขึ้น

“ไม่เป็นไร ข้ารีบ โปรดหลีกทาง...”

นางยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้น

“ช่วยด้วย แม่ของข้ากระอักเลือด...”

เด็กคนเมื่อครู่คุกเข่าร้องตะโกนเสียใจอยู่กลางถนน

“ซวีหวย ไปตามหมอมา”

บนรถม้าอีกคัน มีเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น

ชุยอันหรูเปิดม่านรถม้าขึ้น แล้วเดินออกมาทันที

ตันชิงกับตันจูรีบตามติดอยู่ด้านหลัง พลันมองเห็นเด็กหญิงตัวน้อยไม่ถึงสิบขวบ ทำหน้าสิ้นหวัง รีบทำท่าคารวะขอความช่วยเหลือจากรอบด้าน

“แม่เจ้าอยู่ที่ใด?” ชุยอันหรูไม่รอช้า

“ทางโน้นเจ้าค่ะ!”

เด็กหญิงรีบปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นทันที ชี้ทางไปด้วยพลางนำทางทุกคนให้เดินไปทางนั้น

“นายท่าน เป็นหญิงสาวขอรับ น่าจะเป็นฮูหยินอันหนานโหว ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่านางเป็นวิชาแพทย์ พวกเรายังตามหมอหรือไม่ขอรับ?” ซวีหวยเอ่ยถาม

“ตาม”

คนในรถม้าเอ่ยกระชับได้ใจความ เพียงแต่น้ำเสียงค่อนข้างห่างเหิน

ชุยอันหรูตามเด็กหญิงไปจนถึงมุมถนนและพบตัวหญิงสาวที่นั่น ขณะนี้นางกำลังถูกพวกชาวบ้านที่แห่กันมาดูมุงล้อม ซึ่งหมดสติไปแล้ว

เมื่อนึกถึงภาพที่แม่ของตัวเองจากไปกะทันหัน ชุยอันหรูไม่ลังเล คุกเข่าลงพื้นแล้วใช้มืออังจมูกอีกฝ่าย จากนั้นเปิดหนังตา แล้วค่อยตรวจชีพจร

เด็กหญิงปิดปากตัวเองอย่างรู้ความ ไม่ให้เสียงร้องไห้ของตนส่งผลต่อชุยอันหรู

โทสะโจมตีหัวใจ ขาดสารอาหารระยะยาว หัวใจและปอดเสียหาย

แทบจะแน่ใจสาเหตุการป่วยได้ทันที แต่ชุยอันหรูกลับพบว่าตัวเองไม่มียาบำรุงหัวใจ ช่วงที่ผ่านมานางกลัวพี่สะใภ้จะกดดันมากเกินไป จึงมอบสิ่งของให้นางไปหมด

“ต้องการสิ่งใด?”

น้ำเสียงกังวานแต่ไม่ค่อยมีแรงดังขึ้น ชายหนุ่มที่อยู่บนรถม้าอีกคันได้เดินมาถึงที่นี่แล้ว

สองคนที่อยู่ข้างกายเขา ดูเหมือนเตรียมเข้าประคองเขาตลอดเวลา

“แค่รักษาหัวใจของนางได้ก็พอแล้ว” ชุยอันหรูกวาดตามองแล้วพูดออกไป

“รั่วกู่” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

คนข้างกายเขาลังเลอยู่สักครู่ แต่ในไม่ช้าก็รีบนำขวดกระเบื้องออกมาจากหน้าอก แล้วเทออกมาหนึ่งเม็ดอย่างระมัดระวัง

หลังจากชุยอันหรูรับมา มองดูคุณภาพหนึ่งครั้ง ต่อมาไม่เอ่ยถามสิ่งใดเลย เอาใส่ปากหญิงผู้นั้นทันที ขณะนี้เจ้าของร้านแผงลอยใกล้เคียงยื่นน้ำให้หนึ่งถ้วย

“แม่เจ้าน่าจะค่อยยังชั่วแล้ว ในบ้านเจ้ายังมีใครอื่นอีกหรือไม่?” ชุยอันหรูเอ่ยถามเด็กหญิง

เด็กหญิงส่ายหน้า น้ำตาไหลรินอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ท่านพ่อกับท่านย่าไม่ต้องการพวกเราแล้ว พวกเราถูกไล่ออกมา...”

ตันชิงกับตันจูได้ยินแล้วรู้สึกสงสาร ทำไมรู้สึกคล้ายคลึงกับคุณหนูของพวกนางเหลือเกิน

เหล่าชาวบ้านที่มามุงดู ก็ยิ่งสงสารเด็กหญิงมากขึ้น

“มีท่านตาหรือว่าท่านลุงหรือไม่?”

เด็กหญิงตอบ “พวกท่านอยู่ไกลมาก”

“พ่อเจ้าคือผู้ใด?” ชุยอันหรูถามอีกครั้ง

“เป็นทหารที่เพิ่งชนะศึกกลับมา เขาบอกว่าตัวเองมีผลงานแล้ว จะแต่งงานกับคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเจ้าค่ะ”

ชุยอันหรูรู้สึกเย้ยหยัน ใครว่าใต้หล้านี้มีนางเพียงคนเดียวที่โชคร้ายเล่า?

บุรุษมากรักแล้งน้ำใจ กระทั่งไม่ต้องการยศยาตำแหน่ง นี่คือสันดานของพวกเขา

เมื่อเหล่าชาวบ้านได้ยิน ได้แต่เห็นใจไปตาม ๆ กัน

เมื่อมองดูหญิงสาวที่ยังนอนหมดสติ ต่อให้นางฟื้นขึ้นมา ร่างกายคงรับไม่ไหว

ชุยอันหรูลุกขึ้นยืน แล้วมองดูชายหนุ่มที่ยื่นยาให้เมื่อครู่

“ฮูหยินอันหนานโหว มีสิ่งใดให้รับใช้?”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดออกไป อีกฝ่ายก็สอบถามก่อนแล้ว

พวกชาวบ้านถึงได้ตะลึง ที่แท้หญิงที่ให้ความช่วยเหลือเมื่อครู่คือบุตรสาวของเจิ้นกั๋วกง

ช่วงเวลาที่ผ่านมามีคนมากมายไว้ทุกข์ให้เจิ้นกั๋วกงพ่อลูก ทั้งพ่อและพี่ชายตายในสนามรบพร้อมกัน ชุยอันหรูจะสะเทือนใจมากเพียงใด? จวนเจิ้นกั๋วกงที่ใหญ่โต ตอนนี้แม้แต่คนกอบกู้ศักดิ์ศรีสักคนก็ไม่มี

โชคดีที่ลูกเขยของเจิ้นกั๋วกงกลับมาพร้อมชัยชนะ จึงถูกแต่งตั้งให้เป็นท่านโหว ไม่อย่างนั้นหญิงสกุลชุยจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร?

ชุยอันหรูไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายรู้จักตน ราชโองการเพิ่งมาถึงไม่นาน เรื่องที่ตัวนางโต้แย้งกับคนเหล่านั้นหน้าประตูใหญ่ตระกูลเซียวคงไม่ได้แพร่เร็วขนาดนั้น ไม่สู้นางเป็นคนประกาศเองดีกว่า

“คงไม่ถึงขั้นรับใช้ ส่วนเรื่องฮูหยินอันหนานโหว อีกไม่ช้าคงไม่ใช่แล้ว เซียวรั่งอาศัยว่าตัวเองมีผลงาน จึงคิดจะตบแต่งหลินจืออินบุตรสาวในภรรยาเอกแห่งตระกูลหลินให้มาเป็นภรรยาเท่าเทียม ทั้งสองคนมีลูกด้วยกันตอนคุ้มกันศพของท่านพ่อและท่านพี่ข้ากลับเมืองหลวง เรื่องอัปยศอดสูเช่นนี้ตระกูลชุยของข้าไม่จำเป็นต้องอดกลั้น ขณะนี้ข้ากำลังจะเข้าวังไปขอรับโทษ ให้ฝ่าบาททรงคืนความเป็นธรรมให้ข้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทำให้ทุกคนตะลึงพรึงเพริดไปทั่ว

เซียวรั่งเป็นคนเช่นนี้หรือ?

หลินจืออินแพทย์หญิงแห่งชายแดนที่ช่วงนี้ได้รับคำชื่นชม หน้าด้านเพียงนี้เชียวหรือ?

สีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนไป ยามหันมองชุยอันหรู เจือด้วยความค้นหามากขึ้น

“หรือคนในตระกูลเซียวไม่มีผู้ใดมีเหตุผลแล้วหรือ? ถึงได้รังแกกันขนาดนี้” มีคนเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“ถูกต้อง ฮูหยินใหญ่ตระกูลเซียวเจอใครเป็นต้องเอ่ยปากชมโหวฮูหยินน้อย คิดว่าคงไม่เห็นด้วยที่อันหนานโหวตระบัดสัตย์ละทิ้งคุณธรรมเช่นนี้”

ตันชิงอดไม่ไหว จึงโพล่งออกไป “คนตระกูลเซียวเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ฉวยโอกาสตอนคุณหนูพวกข้าไปจัดการงานศพที่จวนเจิ้นกั๋วกง ไปพบคุณหนูตระกูลหลินแล้ว อีกทั้งยังแอบหารือกับตระกูลหลินเรียบร้อยแล้ว ท่านกั๋วกงและซื่อจื่อของพวกข้าเสียชีวิต พวกเขากลับฉลองชัยที่ลูกชายได้เลื่อนขั้นอย่างออกหน้าออกตา หนำซ้ำยังปิดบังคุณหนูพวกข้า ให้คุกเข่ารับราชโองการที่ท่านโหวเซียวจะตบแต่งภรรยาเท่าเทียมไปพร้อมกัน!”