บทที่ 1

ต้าเซี่ย วสันตฤดูปีที่สิบห้าของจักรพรรดิเกา จวนอันหนานโหว ณ เมืองหลวง

“ราชโองการ!”

ผู้ใหญ่และเด็กของตระกูลเซียวทั้งหมดได้มารวมกันอยู่ที่ประตูใหญ่แล้ว ตั้งแต่ฮูหยินผู้เฒ่าและนางหยางมารดาครองหม้ายมาหลายปีของเซียวรั่ง จนถึงบรรดาคนรับใช้คุกเข่าอยู่ตรงนั้นอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย รอขันทีอ่านราชโองการ

เพียงแต่ชุยอันหรูที่สวมเสื้อผ้าเรียบง่าย ไม่เข้ากับบรรดาญาติผู้หญิงตระกูลเซียวที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสวยงามสีสันฉูดฉาดที่กำลังรอรับพระราชทานรางวัล

ชุยอันหรูเป็นบุตรสาวในภรรยาเอกเพียงคนเดียวของเจิ้นกั๋วกง

เจิ้นกั๋วกงและบุตรชายมีผลงานในการศึกมากมาย เป็นที่ศรัทธาของชาวบ้าน แต่เมื่อหลายวันก่อน ทั้งสองเสียชีวิตระหว่างการสู้รบ ฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้จัดพิธีทุกข์แห่งชาติเป็นพิเศษ โดยกินเวลาต่อเนื่องเก้าวัน รวมเวลาการเดินทาง เมื่อวานเพิ่งเป็นสัปดาห์ที่ห้า

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้มีพระบัญชา เดิมอันหนานป๋อเซียวรั่ง สังหารศัตรูที่ด่านหู่เหลาอย่างกล้าหาญ เอาชนะศัตรู กำจัดความยากลำบากในชายแดนทางใต้ให้เรา เลื่อนยศเป็นอันหนานโหวและประทานตำแหน่งผู้บัญชาการกองทหารรักษาการณ์เมืองหลวง...”

“หลินจืออินบุตรสาวของขุนนางนอกราชการในกรมคลัง สมัครใจไปทำงานที่ด่านชายแดน ใช้ทักษะการแพทย์สร้างผลงานใหญ่ที่ด่านชายแดน บัดนี้มีใจตรงกันกับอันหนานโหว อันหนานโหวยินดีใช้ผลงานทางทหารแลกกับตำแหน่งภรรยาเท่าเทียม เราครุ่นคิดเรื่องนี้มาหลายครายินดีที่จะทำให้เป็นแบบอย่างของรัชสมัยนี้ จึงประทานสมรสมา ณ ที่นี้ เลือกวันแต่งงาน รับราชโองการ ขอบพระทัยในพระกรุณาธิคุณ”

อากาศรอบตัวของชุยอันหรูเหมือนกับว่าถูกดูดจนเหือดแห้งไปในทันที เสียงทั้งหมดเริ่มกลายเป็นไม่ชัดเจน

เซียวรั่งสามีของนาง เรื่องแรกที่ทำหลังจากกลับมาจากพิธีเคลื่อนย้ายศพ คือการใช้ผลงานทางทหารของตนขอตำแหน่งภรรยาเท่าเทียม

ในหัวสมองมีเสียงวิ้ง ๆ ประโคมขึ้น หัวใจที่ตึงเครียดตลอดหลายวันนี้พังทลายลงท่ามกลางเสียงแหลมสูง

ตระกูลเซียว รังแกกันมากเกินไปแล้วจริง ๆ

“อันหรู ทั้งหมดเป็นเพราะเซียวรั่งไม่รู้ความ ข้าเคยเตือนเขาแล้วว่าเรื่องนี้อีกหน่อยค่อยว่ากัน...”

เมื่อนางหยางเห็นสีหน้าที่เย็นชาเป็นอย่างยิ่งของชุยอันหรูก็รีบก้าวเข้ามาพูด

ชุยอันหรูชักมือของตนกลับ ไม่สนใจการชะงักงันชั่วขณะของนางหยาง ก่อนจะถามเสียงขรึมว่า “ดังนั้นท่านแม่เพียงแค่กังวลว่าข้าจะรู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง แต่ท่านเองกลับยินดีรับแม่นางตระกูลหลินอย่างยิ่งอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อนางย้อนถาม กลับทำให้นางหยางอึกอักพูดไม่ออก

ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองหลานสะใภ้ด้วยความรังเกียจเดีดฉันท์ กล่าวเสียงเนิบว่า “เรื่องได้ถูกกำหนดแล้ว หากเจ้ารู้สึกไม่พอใจ ก็เข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ให้พระองค์ทรงถอนพระราชโองการสิ!”

“ท่านย่าโปรดระวังวาจา!”

ตามสายลมโชยที่พกพามากระทั่งกลิ่นอายความเย็นของชุดเกราะ เซียวรั่งผู้ที่เรียกว่าเป็นสามีของชุยอันหรูคนนั้นได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

ใบหน้าของเซียวรั่งดูองอาจขึ้นจากสงครามและสายลมเม็ดทราย ร่างกายที่กำยำมากขึ้นภายใต้การห่อหุ้มของใต้ชุดเกราะ ให้ความรู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ มิใช่การฝึกฝนเพื่อปกป้องนางดังแต่ก่อน

ข้างกายของเขามีสตรีท่าทางอ่อนโยนนางหนึ่ง

หลินจืออินสวมชุดสีเขียว รูปร่างหน้าตาไม่ถือว่าโดดเด่น สองปีที่ใช้ชีวิตอยู่ที่ด่านชายแดนทำให้ผิวพรรณของนางหยาบกร้านขึ้นเล็กน้อย หากมีจิตใจฮึกเหิมด้วยประสบเรื่องน่ายินดี ดวงตาของนางเปล่งประกายเป็นอย่างยิ่ง

“น้องหญิง ได้โปรดให้อภัยที่ข้าเรียกเจ้าเช่นนี้ อย่างไรเสียข้าก็แก่กว่าเจ้าหนึ่งปี ในอนาคตก็จะต้องใช้ชีวิตใต้ชายคาเดียวกัน เรียกเจ้าว่าน้องหญิงจะดูใกล้ชิดกันขึ้นมาหน่อย”

ชุยอันหรูแค่นเสียงหัวเราะ จ้องมองท่าทางอันใสซื่อปานบุปผาอันบริสุทธิ์ของหลินจืออิน

“แม่นางตระกูลหลินโปรดเคารพตัวเองด้วย ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าให้กำเนิดเพียงพวกเราสองคนพี่น้อง ไม่ทราบจริง ๆ ว่ามีพี่สาวที่เชี่ยวชาญเรื่องการแย่งสามีของผู้อื่นโผล่มาจากแห่งหนตำบลใด”

“ฮูหยิน!” เซียวรั่งสีหน้าดุดัน หากกำลังจดจ้องชุยอันหรูไม่ละสายตา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับจืออิน ที่ข้าเอาชีวิตรอดจากสนามรบมาได้อย่างหวุดหวิด เป็นเพราะจืออินช่วยรักษาโดยยอมแลกกับทุกอย่าง เพื่อช่วยชีวิตข้า ถึงได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับข้า ข้าย่อมต้องให้คำอธิบายกับนาง!”

“ในฐานะที่เจ้าเป็นนายหญิงของบ้าน ควรจะเป็นคนใจกว้าง! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจืออินที่ไม่สนใจเรื่องในเรือน ย่อมไม่แก่งแย่งชิงดีกับเจ้า เหตุใดเจ้าจะต้องก่อเรื่องให้ครอบครัวไม่สงบสุขด้วย!”

ชุยอันหรูจ้องมองเซียวรั่งที่บัดนี้กำลังทำท่าทางลำพองใจด้วยเพิ่งจะสร้างผลงาน แล้วนึกถึงบิดาและพี่ชายที่จากไปของตน รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก

ไม่คิดเลยว่าผู้ชายสารเลวผู้นี้ จะกล้าคบหากับนังแพศยาอย่างหลินจืออิน ต่อหน้าบิดาและพี่ชายของภรรยาตอนอยู่ด่านชายแดน บัดนี้ยิ่งไม่สนใจสายตาของธารกำนัล จะมอบตำแหน่งภรรยาเท่าเทียมให้หลินจืออินในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ให้ได้?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นางมองสำรวจที่บริเวณท้องของหลินจืออินอย่างแนบเนียน

คงจะไม่ใช่ว่า...พวกเขาน่าสะอิดสะเอียนดังคาด

“ท่านโฮวช่างกล่าววาจาง่ายดายเหลือเกิน สามารถเอาผลงานทางทหารซึ่งทำตามพระบัญชีมาทูลขอตำแหน่งภรรยาเท่าเทียมให้แก่แม่นางตระกูลหลิน”

ชุยอันหรูเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ยิ้มออกมาจากใจจริง “มิสู้ให้ข้ายกตำแหน่งให้นาง พวกเราหย่ากันเป็นอย่างไร?”

เมื่อทุกคนได้ยินก็หน้าตึงไปในทันที

ตลอดสองปีมานี้ตระกูลเซียวกำลังใช้เงินของชุยอันหรู ถ้าหย่า สินเดิมมากมายก่ายกองพวกนั้นก็ต้องคืนกลับไปทั้งหมดมิใช่หรือ?

ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสทั้งสองคนของตระกูลเซียวไม่เคยคิดถึงเรื่องพระบัญชามาก่อน สายตาที่มองหลินจืออินจึงไม่พอใจขึ้นมาทันที

หลินจืออินมองออก กัดฟันกรอด

“น้องหญิง ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเป็นความผิดของข้า...”

ในระหว่างที่พูดก็จะคุกเข่าให้ชุยอันหรู

ชุยอันหรูยื่นมือออกไปจับมือของนางเอาไว้ ที่นางพูดเรื่องพวกนี้ก็เพื่อจะยั่วโมโหนางสักหน่อย จากนั้นก็คลำไปที่ชีพจรของนาง

ชีพจรมงคล เพิ่งจะครบหนึ่งเดือน

เด็กคนนี้เกิดขึ้นระหว่างที่พวกเขาคุ้มกันศพของบิดาและพี่ชายกลับมา!

ภายในชั่วพริบตา ชุยอันหรูก็สะบัดมือของหลินจืออินออกอย่างแรง!

“การคุกเข่าของเจ้า ข้าคงรับไม่ไหว!”

หลินจืออินที่อ่อนแอกล่าวทั้งน้ำตา “น้องหญิง ข้าไม่เคยคิดจะแย่งเซียวหลางไปจากข้างกายเจ้ามาก่อน เพียงแต่ตอนที่ข้าเป็นหมออยู่ที่ด่านชายแดน ได้มีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเซียวหลางโดยไม่ตั้งใจ”

“เพื่อปกป้องชื่อเสียงของข้า เซียวหลางถึงได้ยอมแต่งงานกับข้า”

ชุยอันหรูหัวเราะ‘เฮอะ ๆ’ออกมา “เจ้าเพียงแค่มีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเซียวรั่งตอนอยู่ด่านชายแดนอย่างนั้นหรือ? หากทุกคนต้องใช้ร่างกายตอบแทน ร่างกายของเจ้าทนรับไหวอย่างนั้นหรือ?”

เซียวรั่งตะคอกด้วยความโมโห “พอที!”

“จืออินเป็นหมออยู่ที่ด่านชายแดน รักษาโรคช่วยชีวิตคน! แม้แต่ฝ่าบาทยังทรงทราบว่านางมีผลงานใหญ่หลวง ภรรยาที่อยู่แต่ในเรือนเยี่ยงเจ้าจะไปเข้าใจอะไร! กลับใส่ร้ายป้ายสีนางเช่นนี้!”

ภรรยาที่อยู่แต่ในเรือน!

เมื่อชุยอันหรูโดนเขาตะคอกใส่ก็ตกใจจนได้สติกลับคืนมา

นางจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งเหยิงพวกนี้ทำไมกันนะ?

เดิมนางก็เป็นบุตรสาวผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลแม่ทัพ ลูกศิษย์ของหมอเทวดา

เพียงแต่ไม่เคยใส่ใจชื่อเสียงจอมปลอมพวกนี้มาก่อน เป็นคนระมัดระวังรอบคอบแม้แต่เรื่องเล็กน้อย เป็นคมในฝัก เชื่อฟังบิดามารดา

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือบิดาพี่ชายต้องเสียชีวิตอย่างน่าอนาถและราชโองการภรรยาเท่าเทียม

ชุยอันหรูได้สติกลับมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว

“ข้าไม่ต้องการน้ำใจของท่าน ยิ่งไม่ต้องการการสงเคราะห์ของท่าน ทั้งจะใช้ความสามารถทั้งหมดของตัวเองเพื่อหลีกทางให้ ข้าจะสละตำแหน่งฮูหยินของท่านโหวข้าให้!”

“เซียวรั่ง แม้ข้าจะไม่มีทั้งบิดามารดาและพี่ชายแล้ว ไร้หนทางให้ถอย ไร้คนให้พึ่งพิง ก็ยังจะหย่ากับท่านเช่นเดิม ข้าชุยอันหรูไม่ยอมทนรับกับความอัปยศอดสูที่ถูกทุกคนในตระกูลเซียวของพวกท่านดูถูกอย่างเด็ดขาด”

“ตันชิง ตันจู พวกเราไปกันเถอะ!”

ชุยอันหรูพาคนเดินออกไปแล้ว ทุกคนในตระกูลเซียวถูกท่วงทำนองของนางกดดัน

ไม่มีใครส่งเสียงออกมาอยู่ครู่ใหญ่ ยิ่งไม่มีจิตใจเหลือมากพอที่จะไปครุ่นคิด พวกชุยอันหรูไม่ได้กลับจวน เช่นนั้นพวกนางไปที่ไหนกันแน่

หลินจืออินยังคงแสร้งทำเป็นมีเมตตาเห็นอกเห็นใจ

“ท่านย่า ท่านป้า ข้าไม่ได้มีเจตนาจะขับไล่น้องหญิงตระกูลชุยจริง ๆ ยามนี้เจิ้นกั๋วกงและลูกชายเสียชีวิตในสงคราม นางเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว หากรั้นจะออกจากตระกูลเซียวเพราะข้า กระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลเซียว นั่นจะเป็นความผิดของข้า...”

เซียวเสวี่ยหลิงจับมือพี่สะใภ้คนใหม่แน่นอย่างสนิทสนม “พี่สะใภ้อย่าโทษตัวเองเลย เดิมพวกท่านก็เกิดมาคู่กัน คนที่ไม่เอาไหนอาศัยวงศ์ตระกูลใช้อำนาจแต่งเข้าตระกูลเซียวข้าอย่างนางมีสิทธิ์อะไรไม่พอใจ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าก็พูดเช่นเดียวกัน “ถูกต้อง พ่อและพี่ชายของนางตายในสนามรบแล้ว ตระกูลเซียวของพวกเราให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างนางนั่งตำแหน่งฮูหยินต่อก็ถือว่ามีความเมตตามากแล้ว หย่าร้างอย่างนั้นหรือ ข้าจะดูสิว่านางจะกล้าหรือไม่!”

ทันทีที่นางพูดจบก็เห็นคนรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความร้อนรน

“ท่านโฮว แย่แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินพาสาวคนสนิทเข้าวังหลวงแล้วเจ้าค่ะ...”