Chapter 66

คอนโดมีเนียมหรูนางแบบสาวนั่งดูทีวีได้ยินเสียงเคาะประตูก็เดินไปเปิดก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย

“มาทำไมยัยวีวี้แผนแกคราวก่อนทำเอากานต์โกรธฉันเอาเป็นเอาตาย โทรไปก็ไม่รับ ไปหาก็ไม่พูดด้วย”

“ ฉันมีข่าวเด็ดมาเล่าให้แกฟัง เด็ดสุดๆ เพื่อนฉันที่เป็นพยาบาลเล่าให้ฟัง”

“ เรื่องอะไรของแกอีก ฉันไม่เอาด้วยหรอก”

“ เด็ดจริงๆ นะ”

“ เท่าไหร่ไม่ต้องโยกโย้”

“ ห้าพัน”

“ ต้องเด็ดจริงๆ นะไม่งั้นไม่จ่าย” จามิกาต่อรอง

“ ฉันแน่ใจสิ ไม่งั้นไม่มาด้วยตนเองหรอก”

“ ข่าวอะไรของแก”

“ เพื่อนฉันบอกว่าแม่คุณกานต์ไปนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล ที่สำคัญคุณกานต์กับเมียเค้าหย่ากันแล้ว”

“ อะไรนะ” แล้วเสียงกริ๊ดร้องด้วยความดีใจของสองสาวก็ดังลั่นห้อง

โรงพยาบาล

ตรีรินทร์เผลอหลับไปที่โซฟาพร้อมกับหนังสือนิตยสาร ธมกานต์เดินเข้ามาในห้อง

ก่อนจะมาหยุดมองร่างอดีตภรรยาด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเผลอเอามือลูบแก้มเบาๆ

ริมฝีปากบาง ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากเบาๆ

ตรีรินทร์ขยับตัวทำให้ธมกานต์ตกใจรีบเปลี่ยนอิริยาบถก่อนปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม

“ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ได้ยินเสียง”

“ ผมเห็นคุณนอน ก็เลยไม่อยากกวน”

“ คุณกานต์ค่ะ เดี๋ยวฉันต้องเข้าบริษัทสักสองชั่วโมง เย็นๆ ฉันจะแวะมาอีกนะคะ”

“ ฉันต้องเอางานไปส่งพี่พงค์ คงต้องพรีเซ็นต์งานอีกนิดหน่อย”

“ เดี๋ยวผมให้รถไปส่ง” ชายหนุ่มเสนอความช่วยเหลือ

“ อ๋อ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวพี่โตมารับค่ะ วันนี้เค้าหยุดพอดี”

ธมกานต์ใบหน้าเคร่งขรึมก่อนจะพยักหน้า ธมกานต์แอบกัดฟันอย่างระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดดาล

ธมกานต์แอบมองอดีตภรรยากับคู่รักด้วยความแค้นใจ ผิดหวัง ก่อนจะเตะเข้าที่เสาข้างๆ

เหมือนจะระบายอารมณ์หึงที่กำลังคุกรุ่น

ภาพนายตำรวจหนุ่มที่ประคองอดีตภรรยาขึ้นรถ ช่างขวางหูขวางตาตนยิ่งนักใจเจ็บแปลบ

ธมกานต์มีสีหน้าเคร่งขรึมก่อนจะกดโทรศัพท์หานางแบบสาว

“ จี้ ว่างไหม ไปทานข้าวด้วยกันหน่อยสิ”

จามิกานางแบบสาวร้องกริ๊ดดังลั่นด้วยความดีใจ

ธมกานต์หันไปสั่งพยาบาลสาวที่มานั่งเฝ้าไข้มารดาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ฝากแม่ผมด้วยนะครับ ผมจะออกไปทานอาหาร อีกสักประเดี๋ยวภรรยาผมคงกลับ

บอกให้เธอรอผมด้วย ผมคงกลับประมาณสักทุ่ม สองทุ่ม คืนนี้ผมจะนอนค้างที่นี่นะครับ”

“ ค่ะ” พยาบาลสาวรับคำ

จามิกานั่งมองธมกานต์ดื่มเหล้าติดๆ

กันหลายแก้วด้วยสายตามาดหมายก่อนจะผสมเหล้าให้เข้มขึ้นไปอีก

“ กานต์ค่ะ ไหนชวนมาทานข้าวไม่เห็นทานเลย เอาแต่ดื่ม มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า “

“ แค่อยากดื่ม จี้ดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อย ดื่มให้มันสะใจไปเลย”

“ จี้ได้ยินว่าแม่กานต์ป่วยพรุ่งนี้ จี้ไปเยี่ยมนะคะ”

“ อืม ตามใจคุณสิ”

จามิกายิ้มอย่างสะใจ

ตรีรินทร์จ้องมองนาฬิกาด้วยความร้อนใจ สี่ทุ่มแล้วธมกานต์ยังไม่กลับมาเปลี่ยนเวร

ตรีรินทร์เดินไปเดินมาก่อนจะตัดสินใจโทรเข้ามือถือของชายหนุ่ม

“นี่คุณเมื่อไหร่จะมาสักที ฉันรออยู่นานแล้วนะ แล้วนี่มันก็ดึกมากแล้ว”

ตรีรินทร์พูดรัวเร็ว ก่อนจะตกใจจนตัวชาเมื่อได้ยินเสียงนางแบบสาว

“ กานต์เค้าคงกลับไปไม่ไหวหรอก นอนอยู่ข้างๆ ฉัน คืนนี้รบกวนเธออยู่เฝ้าคุณแม่ไปก่อนก็แล้วกัน

อ้อ แล้วต่อไปเราคงไม่รบกวนให้เธอมาเฝ้าคุณแม่แล้ว เพราะกานต์เค้าเพิ่งขอร้องให้ฉันไปดูแลคุณแม่เอง

จริงไหมค่ะกานต์” นางแบบสาวเอามือเขี่ยเท้าชายหนุ่มอย่างเจ้าเล่ห์

เสียงครางของชายหนุ่มทำให้ตรีรินทร์ตัวชาน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ

ก่อนจะกลั้นใจตอบกลับไปว่า “ ตกลงค่ะ”

“ หวังว่าเธอคงรักษาคำพูด อย่าให้ฉันเห็นเธอที่โรงพยาบาลอีก

ไม่งั้นฉันจะคิดว่าที่เธอยังมาเพราะเธอหวังจะได้คืนดีกับกานต์ ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้

เพราะกานต์เค้าเพิ่งชวนให้ฉันไปดูแลคุณแม่ต่อที่บ้าน

หวังว่าเธอคงเข้าใจที่เค้าทนแต่งงานกับเธอก็มากพอแล้วสำหรับกานต์เธอคงไม่รู้หรอกว่า กานต์เค้ารักแม่

เค้าทำเพื่อแม่ของเค้า ในเมื่อแม่เค้าขอร้องเค้าก็ต้องทำตาม” นางแบบสาวพูดต่ออย่างสะใจ

“ขอบคุณนะคะที่บอก แล้วสบายใจได้เลยว่าฉันจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับแฟนคุณอีก”

ตรีรินทร์กดปิดสายก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปนั่งร้องไห้อย่างปวดร้าว

“ จบแล้วจริงๆ สินะ เค้ามาเรียกร้องสิทธิเค้าคืนแล้ว ตรีรินทร์เธอต้องเข้มแข็ง อย่าร้องสิ อย่าร้อง

เธอต้องเข้มแข็ง ยังมีอีกหลายอย่างที่เธอต้องทำ”

ตรีรินทร์ร้องไห้จนเผลอหลับไปในห้องน้ำ ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้เหมือนที่เป็นประจำ

เสียงอ้วกในห้องน้ำทำให้ธมกานต์ซึ่งกำลังเปิดประตูห้องเข้ามาหยุดฝีเท้าก่อนจะเคาะประตูห้องน้ำ

“ คุณเป็นอะไรมากไหม ให้ผมไปตามหมอไหม”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำเอาตรีรินทร์น้ำตาคลอเบ้าก่อนจะไล่น้ำตา

ก่อนจะสูดลมหายใจและเปิดประตูออกมาปรับสีหน้าให้เรียบเฉย เย็นชา

“ ไม่ต้องยุ่ง ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ มาก็ดีแล้วฉันจะได้กลับบ้านสักที”

“ เออ ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องนอนค้างที่นี่ ทำให้คุณต้องรอ เออ ผม ผม”

ธมกานต์เริ่มติดอ่างอึดอัดที่จะพูด

“ คุณจะไปไหน ทำอะไร กับใคร ฉันไม่ต้องการรับรู้ เราไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันแล้ว

จะไปไหนทำอะไรก็เชิญ” ตรีรินทร์สะบัดหน้าจะเดินจากไป

น้ำเสียง ท่าทางและถ้อยคำพูดของอดีตภรรยาทำให้ธมกานต์หงุดหงิดโมโห ชายหนุ่มกระชากแขน

แล้วลากหญิงสาวให้มาเผชิญหน้าก่อนที่จะตะเบ็งเสียงดังว่า

“ ใช่สินะ ผมจะทำอะไรกับใคร คุณก็ไม่เคยแคร์อยู่แล้วนี่”

“ ใช่ เพราะฉะนั้นปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”

ธมกานต์กระชากหญิงสาวเข้ามาใกล้พร้อมกับใช้อุ้งมือประคองใบหน้าก่อนจะบดจูบอย่างรุนแรง

ตรีรินทร์ทั้งทุบทั้งหยิก

แต่ชายหนุ่มกลับทวีความรุนแรงแล้วก็ปรับเปลี่ยนเป็นความอ่อนหวานเมื่อหญิงสาวหยุดดิ้น

ตรีรินทร์น้ำตาไหลด้วยความแค้นใจที่เผลอไปร่วมมือกับชายหนุ่มในตอนท้าย คราบน้ำตาทำให้ธมกานต์ชะงัก

ปล่อยหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยความเสียดาย

“ ฉันเกลียดคุณ” ตรีรินทร์พูดเน้นคำ ก่อนจะจ้องมองตาชายหนุ่ม ตาประสานตา

ธมกานต์ยิ้มก่อนจะตอบว่า

“ ผมชอบความเกลียดของคุณ มันดีกว่าคุณมองผมเป็นอากาศ หรืออะไรไม่รู้ที่อยู่บนโลกนี้”

“ คนบ้า มีใครชอบให้คนเกลียดบ้าง” ตรีรินทร์พูดอย่างระอา

ธมกานต์หัวเราะก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป

ตรีรินทร์ล้างหน้าก่อนจะใช้มือลูบริมฝีปากบางที่บวมเจ่อ

จากรอยจูบที่เร่าร้อนรุนแรงที่เพิ่งผ่านมาเมื่อไม่กี่นาที

ตรีรินทร์เดินออกจากห้องน้ำในเวลาต่อมา ก่อนจะตีสีหน้าขรึม เรียบเฉย

“ รออีกสักแป๊บหนึ่งสิ ผมให้เข้มเอาของมาให้ เดี๋ยวจะให้เข้มไปส่งคุณที่บ้าน”

“ ไม่ต้อง ฉันมีปัญญากลับเองได้”

“ อวดดี นี่คุณจะอวดดีไปถึงไหนกัน” ธมกานต์พูดอย่างหงุดหงิด

“ เรื่องของฉันคุณไม่เกี่ยว อ้อพรุ่งนี้ฉันคงไม่ได้มาเยี่ยมคุณป้า มีธุระต้องทำหลายอย่าง”

“ หาเวลามาสักแป๊บหนึ่งไม่ได้หรือไง คุณก็รู้ว่าแม่ผมรักคุณ ตื่นมาก็ถามถึงคุณก่อนทุกที”

“ ฉันว่าคุณป้าต้องเข้าใจฉัน คุณบอกอย่างที่ฉันสั่งก็แล้วกัน ฉันกลับก่อนลาก่อน คุณธมกานต์”ธมกานต์ขมวดคิ้วแล้วมองร่างหญิงสาวเดินจากไปสามวันผ่านไป

ธมกานต์โมโหหงุดหงิดที่ไม่สามารถติดต่ออดีตภรรยาได้เลยตลอดสามวันนี้

โทรศัพท์ปิดเครื่องตลอดเวลา ธมกานต์ตัดสินใจขับรถมาจอดหน้าบ้านหญิงสาวด้วยความร้อนใจ

ก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นป้าย ประกาศขายบ้านด่วน!!

ธมกานต์ออกไปยืนหน้าบ้านก่อนจะตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากบ้านข้างๆ

“พ่อหนุ่ม ใช่คุณธมกานต์ไหมนั่น” ยายข้างบ้านตะโกนถาม

“ ครับ ผมธมกานต์”

“ ใช่ ผัวเก่าหนูรินทร์ใช่ไหม” ยายคนเดิมตะโกนถาม

“ ครับ ผมเอง “

“ เดี๋ยวนะ พ่อหนุ่มหนูรินทร์เค้าฝากของให้”

ธมกานต์ขับรถออกมาอย่างใจลอย

ก่อนจะนึกถึงถ้อยคำในจดหมายที่หญิงสาวฝากยายข้างบ้านเอาไว้ให้

ถึงคุณธมกานต์

เมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงไปอยู่ในจังหวัดๆหนึ่งในประเทศไทยแล้ว

ขอโทษที่ไม่รักษาสัญญาว่าจะดูแลคุณแม่จนกว่าท่านจะพร้อมเดินทาง

แต่เท่าที่ฉันคุยกับหมอก็คงอีกไม่นานเท่าไหร่ ฉันจึงไม่เห็นความจำเป็นที่ฉันจะอยู่ต่อ ฉันขอขอบคุณ

สำหรับทุกๆอย่างที่คุณทำเพื่อฉัน ต่อจากนี้ไปเราต่างคนต่างก็มีชีวิตใหม่

ฉันขอบคุณอย่างสุดซึ้งสำหรับของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉัน ฉันจะดูแลเป็นอย่างดี

ฝากเรียนคุณป้าด้วยว่าฉันก็รักท่านเหมือนที่ท่านรักและเอ็นดูฉัน..............ตรีรินทร์

ธมกานต์รู้สึกเจ็บจนชาขับรถไปเรื่อย ๆ จนไม่รู้ว่าขับไปถึงที่ไหน ธมกานต์จอดรถ ก่อนภาพต่างๆ

ตั้งแต่ที่พบกับหญิงสาวครั้งแรกก็ปรากฎเป็นภาพที่ต่อๆ กัน ธมกานต์น้ำตาซึม นี่สินะที่เค้าว่าอกหักเจียนตาย

สามชั่วโมงผ่านไป ธมกานต์นอนหลับตา อย่างรวดร้าว อยู่ในรถก่อนจะขมวดคิ้ว

“ เราเคยให้ของขวัญอะไรรินทร์นะ ทำไมจำไม่ได้” ธมกานต์พึมพำออกมาก่อนจะตกใจเมื่อมองนาฬิกา

“ ตายล่ะ แม่คงห่วงแล้ว” ธมกานต์ขับรถเลี้ยวกลับเข้าเมืองเพื่อไปโรงพยาบาล

บาร์ เล็กๆย่านทองหล่อ

นายตำรวจหนุ่มดื่มเบียร์ติดๆกัน ก่อนภาพของอดีตคนรักก็ตัดซ้อนเข้ามาอยู่ในความทรงจำ

ภาพตั้งแต่เด็กๆ อนุบาล ประถม มัธยม มหาวิทยาลัย ภาพในความทรงจำต่างๆ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ

ก่อนภาพสุดท้าย ที่ชายหนุ่มไปหาหญิงสาวที่บ้านก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยลา

“ พี่โต รินทร์มีเรื่องสำคัญจะบอก”

โตมรจ้องมองหญิงสาวเหมือนรอคำตอบหัวใจเต้นรัวเร็ว

“ รินทร์กำลังจะไปจากที่นี่ รินทร์ขอโทษที่ลากให้พี่โตมาเกี่ยวข้องกับรินทร์ซ้ำแล้วซ้ำอีก

ขอโทษที่ไม่สามารถตอบแทนความรักที่พี่มีต่อรินทร์ได้ รินทร์กำลังจะมีลูกของเค้า

รินทร์ไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้ แต่ชีวิตรินทร์ต้องเดินต่อไป รินทร์ฝากให้พี่โตช่วยจัดการเรื่องรถ

ช่วยเอากุญแจไปคืนเค้าให้รินทร์ด้วย รินทร์ขอบคุณพี่โตมากๆ สำหรับ ทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างที่พี่ทำให้รินทร์

รินทร์จะไม่มีวันลืมพี่ชายที่แสนดีของรินทร์ แล้วรินทร์ได้ที่อยู่แน่นอนรินทร์จะติดต่อกลับมา”

ตรีรินทร์ก้มลงไหว้นายตำรวจหนุ่มด้วยความเคารพ

โตมร ดื่มอีกติดๆ กันอีกหลายแก้ว ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้มาจอดหน้าอพาร์ตเม้นต์เล็กๆ

เสียงเคาะประตูทำให้รสสุคนธ์ที่อยู่ในชุดนอนขมวดคิ้ว

“ใครกัน มาดึกป่านนี้”

เลขาสาวเปิดประตูออกมา

ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นนายตำรวจหนุ่มที่ตนแอบหลงรักในใจปรากฎกายอยู่ตรงหน้า

“ ผมมาทวงเสื้อคืน” โตมรพูดเสียงอ้อแอ้เหมือนคนลิ้นไก่สั้น

“ มาอะไรป่านนี้คุณ มันผ่านมากี่เดือนแล้ว” เลขาสาวแอบตัดพ้อ

“ ผมล้อเล่น ผมเมาแต่ไม่อยากกลับแฟลต ไม่อยากเป็นตัวอย่างไม่ดีของลูกน้อง ขอผมนอนที่นี่ได้ไหม

ผมกำลังอกหักรอบสอง คราวนี้ของจริงนะคุณ ทำไมมันเจ็บแบบนี้” โตมรทุบหน้าอกแรงๆ

รสสุคนธ์มองนายตำรวจหนุ่มที่ตนแอบหลงรักด้วยความสงสาร ก่อนจะจูงมือให้มานั่งที่โซฟา

“ คุณกำลังทำอะไรอยู่” นายตำรวจหนุ่มถาม

“ กำลังดูบอล ศึกแดงเดือด”

“ คุณชอบทีมไหน ผมก็ชอบแมนยูเหมือนกัน”

“ ใครบอกว่าฉันชอบแมนยู ฉันชอบหงส์ต่างหาก” แล้วทั้งสองก็ดูบอลด้วยความเพลิดเพลิน

ก่อนจะเถียงกันไปมาเกี่ยวกับผู้เล่น

รสสุคนธ์หยิบเบียร์ในตู้เย็นมาดื่มเมื่อบรรยากาศการดูบอลเริ่มคึกครื้นต่างคนต่างดื่ม ต่างคนต่างเมา

โตมรมองเลขาสาวด้วยความประหลาดใจ “ คุณไม่เหมือนกับที่ผมคิดไว้”

“ ฉันเป็นยังไง” น้ำเสียงฉุนเฉียว

“ ก็ดูเรียบร้อย จืดๆ เหมือนเลขาทั่วๆไป”

ตาจ้องตาก่อนที่นายตำรวจหนุ่มจะขยับเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปาก ของเลขาสาว

รสสุคนธ์ไม่ขัดขืนด้วยความมึนประกอบกับตนแอบหลงรัก แอบปลื้ม นายตำรวจหนุ่มเป็นทุนเดิม

ร่างสองร่างต่างขยับเข้ามากัน

รุ่งเช้า

รสสุคนธ์นั่งทานข้าวต้มด้วยใบหน้าเรียบเฉยๆ

ก่อนจะเงยหน้าเมื่อเห็นนายตำรวจหนุ่มเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว

“ เออ ผมขอโทษเรื่องเมื่อคืน”

“ ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ เราก็สนุกด้วยกันไม่เป็นไรนี่”

“ ผมรู้ คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบสนุก ๆ แบบนี้ คุณรสมองหน้าผม ผมมันไม่ใช่คนดีมากหรอกนะคุณ

แต่ผมก็ไม่โง่จนดูไม่ออกว่าคุณเป็นคนแบบไหน”

“ คุณไม่ต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่คุณไม่ตั้งใจ” เลขาสาวกล่าวเสียงเรียบ

“ ใครบอกว่าผมไม่ตั้งใจ ถึงผมจะเมาก็ไม่เมาจนไม่ได้สติ”

เลขาสาวจ้องมองอย่างงุนงง

นายตำรวจหนุ่มเดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัว “ คุณรส ผมมันเป็นข้าราชการ เงินเดือนก็น้อย

คุณจะรังเกียจไหมถ้าเราจะเริ่มต้นมาคบกันแบบแฟน ผมบอกคุณตามตรงว่า ผมยังไม่ลืมน้องรินทร์หรอกนะ

ผมรักเค้ามาตั้งแต่เค้าเรียนอนุบาล มันเป็นความผูกพันอันยาวนาน ซึ่งในชีวิตนี้คงลืมเค้ายาก

แต่ผมกับเค้าเราจบกันแล้วเลิกกันแน่นอนแล้วในฐานะแฟน แต่ในฐานะพี่ชายผมยังมีกับเค้าเสมอ แต่ ณ

ตอนนี้ผมอยากมีใครสักคน ผมขอให้คุณเป็นคน ๆนั้น ผมชอบคุณมากนะ และอาจรักคุณได้ในไม่ช้า

ขอโอกาสนั้นให้ผมได้ไหม”

รสสุคนธ์ตะลึงไม่นึกว่าชายที่ตนแอบปลื้มแอบชอบจะมาขอตนเป็นแฟน หลังจากมีอะไรกันเมื่อคืน

“ ได้ค่ะ ฉันก็ชอบคุณอยู่แล้วคุณไม่รู้เหรอ เปิดโอกาสให้คุณตั้งแต่คราวก่อน ไม่เห็นคุณติดต่อมา

ฉันนึกว่าฉันคงอกหักไปแล้ว” เลขาสาวกล่าวตรงๆ

แล้วต่างคนต่างหัวเราะ ก่อนที่นายตำรวจหนุ่มจะก้มลงหอมแก้ม ปลายจมูก ดวงตาหวาน

หน้าผากนูนสวย ก่อนที่นายตำรวจหนุ่มจะกอดกระชับ

เลขาสาวหน้าแดงเมื่อสัมผัสถึงปฏิกิริยาทางร่างกายของชายหนุ่ม

“ อืม เดี๋ยวไปทำงานสายนะ”

“ ลางานวันหนึ่งนะ นะรสนะ ผมอยากอยู่กับคุณทั้งวันเลยวันนี้”

เสียงนายตำรวจหนุ่มออดอ้อนพร้อมกับจูบที่ลำคอขาวและติ่งหู ทำเอาเลขาสาวสติกระเจิดกระเจิง

เลขาสาวพยักหน้าก่อนจะโทรไปลางานอย่างรวดเร็วในอ้อมกอดของนายตำรวจหนุ่ม

โรงพยาบาล

คุณหญิงมณีจันทร์จ้องมองนางแบบสาวที่คลอเคลียลูกชายด้วยสายตางุนงง ไม่เข้าใจ

แล้วลูกสะใภ้คนดีล่ะหายไปไหน สามสี่วันมานี้ไม่เห็นมาเยี่ยม

“ กานต์ แม่อยากพักผ่อน ลูกให้เพื่อนลูกกลับไปก่อนได้ไหม แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

คุณหญิงกล่าวเสียงเย็น

นางแบบสาวจ้องมองมารดาของหนุ่มคนรักด้วยสายตารำคาญก่อนจะนึกในใจว่า

‘ อีแก่ ทำไมไม่รีบตายๆ ไปซะนะ ฉันจะได้ไม่มีก้าง ขอให้ตายเร็วๆเลยนะแก’

แต่ริมฝีปากก็จีบปาก พูดว่า “ งั้น จี้กลับก่อนนะคะคุณแม่ พักผ่อนเยอะๆนะคะจะได้หายเร็วๆ”

“ ขอบใจ” คุณหญิงมณีจันทร์กล่าวอย่างเสียมิได้

คุณหญิงมณีจันทร์มองร่างนางแบบสาวที่เข้ามาจูบลา ลูกชายด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะถามว่า

“ นี่มันอะไรกันกานต์ ทำไมกลับมาคบกันใหม่หรือไง แล้วหนูรินทร์ล่ะ

ทำไมสามสี่วันนี้แม่ไม่เห็นหน้าเลย”

ธมกานต์ถอนใจยาว ก่อนจะไปยืนข้างหน้าต่างของโรงพยาบาล ก่อนจะตอบว่า

“ เราเลิกกันแล้วครับแม่ เค้าไปแล้วเราคงไม่เจอเค้าอีกแล้ว”

“ อะไรนะ” เสียงคุณหญิงแหลมสูง

“ เรามีเรื่องไม่เข้าใจกันหลายอย่าง เราก็เลยตัดสินใจเลิกกันครับ”

“ โถ หนูรินทร์ แก้วเพื่อนรัก” คุณหญิงมณีจันทร์ เอ่ยเสียงอ่อนแรง

“ มีเรื่องอะไร ไหนเล่าให้แม่ฟังตั้งแต่ต้นสิ” คุณหญิงมณีจันทร์ซักละเอียด

“ เราทะเลาะกันตั้งแต่ผมกลับมาจากเมืองนอก” เรื่องต่างๆ ถูกถ่ายทอดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นใหม่ๆ

“ กานต์ช่วยไปหยิบสมุดบันทึกเล่มสีม่วงในลิ้นชักตรงโน้นให้แม่หน่อยสิ” คุณหญิงมณีจันทร์ชี้นิ้ว สั่ง

“ นี่ครับแม่”

“ เคยเห็นสมุดเล่มนี้ หรือเปล่า”

“ เหมือนเคยเห็นครับ”

“ ของหนูรินทร์เค้าทำหล่นไว้วันที่มาเฝ้าแม่ ตอนแม่เข้าห้องผ่าตัด คืนวันที่เค้าหายออกมาจากบ้าน

เค้ากับแก้วเฝ้าแม่จนถึงเช้าและอยู่จนถึงบ่ายๆ ก่อนที่หนูรินทร์จะไปส่ง แม่ของเค้าที่บ้าน

แล้วไปเกิดรถชนกับแท็กซี่ เอ แล้วหนูรินทร์ไม่ได้เล่าให้กานต์ฟังหรือไง”

ธมกานต์หน้าซีดแทบจะล้มทั้งยืน ตลอดมาเข้าใจหญิงสาวผิดมาตลอดหรือนี่

“ แต่แฟนเก่าเค้าไปส่งที่บ้านนะครับ เป็นใครก็ต้องหึงเป็นธรรมดา” ธมกานต์ยังแก้ตัว

“ อ๋อ เห็นแก้วเล่าให้ฟังว่าพ่อโตเค้าผ่านมาพอดี

ก็เลยพาไปส่งที่บ้านแล้วก็เอารถไปซ่อมให้เห็นว่าเสียหายมากเหมือนกัน”

“ จริงสินะ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ก็ไม่ได้เห็นหญิงสาวขับรถคันนั้นอีกเลย”

ธมกานต์คิดในใจก่อนรู้สึกผิดอย่างรุนแรง

“ไอ้บ้าเอ๊ย ทำไมมันต้องเป็นอย่างงี้ด้วยวะ”

“ แม่พอจะติดต่อแม่แก้วได้ไหมครับ”

“ ติดต่อไม่ได้เลย เค้ายกเลิกเบอร์โทรไปหมดแล้ว เราคงได้แต่รอให้เค้าติดต่อมา”

ธมกานต์ผิดหวังก่อนจะเดินคอตกออกไปจากห้อง

สามวันต่อมา

ธมกานต์ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงานสามวันสามคืนแทบไม่กินแล้วก็ไม่นอน เฝ้าคิดถึงแต่อดีตภรรยา

ก่อนจะถอดใจเมื่อพยายามติดต่อเพื่อนสนิทของอดีตภรรยาทุกคน เหมือนทุกคนจะตอบเหมือนกันว่าไม่รู้

ไม่เห็น ธมกานต์หมดหนทาง ก็เลยตัดสินใจ มอบหมายงานให้รองประธานดำเนินงานต่อ

เพื่อจะนำตัวคุณหญิงมณีจันทร์เดินทางไปรักษาที่อเมริกาเร็วกว่ากำหนด

โรงแรม

ธมกานต์กำลังเคลียร์งานที่อยู่บนโต๊ะอย่างวุ่นวาย

ได้ยินเสียงเคาะประตูก็เงยหน้าพร้อมกับเอ่ยอนุญาตให้เข้ามา

รสสุคนธ์เลขาสาวเดินเข้ามาพร้อมกับร้อยตำรวจตรี โตมร

“ เจ้านายค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ”

“ คุณรส เชิญออกไปก่อน”

“ ผมเอาของมาคืน น้องรินทร์ฝากให้ผมจัดการให้”

นายตำรวจหนุ่มส่งกุญแจรถคืนให้ ธมกานต์รับกุญแจใจหายวาบ

เมื่อเห็นซองสีชมพูที่นายตำรวจหนุ่มนำมาพร้อมกันด้วย

“ ผมขอแสดงความยินดีด้วยอย่างจริงใจ

แต่ผมคงไม่ได้ไปร่วมงานเพราะผมจะบินไปเมืองนอกพรุ่งนี้เช้า”

“ อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ผมจัดงานเล็กๆ ไม่กี่สิบคน”

“ ขอให้คุณกับคุณแม่คุณโชคดี “ นายตำรวจหนุ่มยื่นมือไปจับมือของชายหนุ่มอย่างจริงใจ

ธมกานต์มองซองสีชมพูอย่างปวดร้าว ต่อจากนี้ไปคงจากกันจริงๆ

แล้วเธอก็เลือกที่จะกลับไปแต่งงานกับแฟนเก่า ธมกานต์เข้าใจผิดโดยไม่คิดจะเปิดซองจดหมายออกมาดู

แต่กลับขยำลงถังขยะเหมือนเป็นของน่ารังเกียจ

รสสุคนธ์เดินหน้าตายิ้มแย้มเข้ามา พร้อมกับถามว่า

“ เจ้านาย จะไปงานนี้ไหมค่ะ”

“ ผมคงไม่ได้ไปคุณช่วยไปเป็นตัวแทนผมที ผมกับแม่จะเดินทางพรุ่งนี้แล้ว คุณรส

ฝากงานทางนี้ด้วยแล้วผมจะติดต่อมาเรื่อย ๆ”

รสสุคนธ์คิดในใจอย่างวุ่นวาย “

ตกลงเจ้านายเข้าใจว่ายังไงกันเราจะไปเป็นตัวแทนได้ยังไงในเมื่อเราเป็นเจ้าสาว

คิดไปคิดมาสงสัยเจ้านายจะคิดมากเรื่องคุณแม่ก็เลยเบลอๆ” รสสุคนธ์เดินจากไปอย่างงงๆ

จังหวัดลำพูน

ตรีรินทร์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตาพร่าด้วยน้ำตาคลอเบ้าเมื่ออ่านเจอข่าวซุบซิบกรอบเล็กๆ

เกี่ยวกับอดีตสามีที่แม้ผ่านมาเป็นเดือนสภาพจิตใจของเธอก็ยังบอบช้ำ

ตรีรินทร์ลูบท้องก่อนจะพูดกับลูกในท้องของตัวเองว่า

“ พ่อเค้าไปแล้วจ๊ะลูก เค้าไปจากเราแล้ว ไปอยู่อีกฟากฟ้าหนึ่งแล้วจ๊ะ

ต่อไปนี้เราสองคนต้องเข้มแข็งแต่ทำไมหัวใจแม่ ถึงเจ็บแบบนี้” ตรีรินทร์ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น

แม่แก้วเดินออกมาเจอลูกสาวร้องไห้ก็เดินเข้ามาลูบหลังพร้อมกับหยิบหนังสือพิมพ์ก่อนจะไล่ตาไปตามตัวอักษร