Chapter 49

“ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันผมยังพูดกับคุณไม่จบ” 

 ธมกานต์ผลักตรีรินทร์เข้าไปในห้องหญิงสาวเดินถอยหนีจนร่างไปกระทบกับโซฟาแววตาของตรีรินทร์บอกความรู้สึกหวาดกลัว

 ‘ อีตาบ้านี่จะทำอะไรเรานะ’  ตรีรินทร์คิดในใจ

 “ คุณทรยศความเชื่อใจของผมคุณทำลายความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีต่อคุณต่อไปนี้ผมจะควบคุมคุณทุกฝีก้าวไม่เชื่อก็คอยดู”

 “ ไม่นะคุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น”

 “  ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ผมเป็นผัวคุณหรือคุณจะปฏิเสธว่าไม่ใช่”

 ธมกานต์ตะคอกพร้อมกับบีบไหล่ด้วยความโกรธที่ปะทุในใจอย่างรุนแรง

 “ หยาบคายฉันเกลียดคุณ”

 “ ผมก็เกลียดตัวเองทำไมต้องไปแคร์คนอย่างคุณเป็นไปได้หางตาผมก็ไม่อยากแล”

 “ งั้นก็ยกเลิกงานแต่งงานซะฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณรู้ไว้ซะด้วย  คนที่เอาแต่ใจไร้ซึ่งเหตุผลไม่รู้จักเห็นใจคนอื่นไม่เคยอยู่ในสายตาฉัน”

 “  ไม่มีทางผมเดินหน้ามาเกินร้อยแล้วผมย้อนกลับไปไม่ได้  เมื่อพูดกันดีๆไม่รู้เรื่องผมก็ต้องทำโทษคุณ” ธมกานต์กระชากเสื้อเสียงดังแคว๊กตรีรินทร์ร้องกรี๊ดพร้อมกับระดมทุบไปที่ไหล่ธมกานต์ก้มลงระดมจูบอย่างรักใคร่ปนเคียดแค้นเมื่อเหมือนถูกหักหลัง ตรีรินทร์พยายามช่วยเหลือตัวเองด้วยการจิกเล็บที่เรียวยาวไปที่ไหล่กว้างอย่างเต็มแรง

 “โอ๊ย ฤทธิ์มากใช่ไหม” ธมกานต์ระดมจูบไปทั่วใบหน้าซอกคอจูบอย่างรุนแรงเหมือนเป็นการลงโทษก่อนจะจูบระมาที่หน้าอกสาวที่ตั้งตระหง่านก่อนที่จะกระชากเสื้อที่เหลือในพ้นทาง

 ตรีรินทร์น้ำตาไหลด้วยความคับแค้นใจก่อนที่จะทั้งดิ้นทั้งถีบจนถูกชายหนุ่มใช้ขาที่ยาวแข็งแรงกดหญิงสาวไว้ทั้งร่างกาย  ริมฝีปากได้รูปจูบประทับที่ริมฝีปากบางอย่างเรียกร้อง มือหน้าบีบเคล้นหน้าอกสาวอย่างเรียกร้อง แก่นกายแข็งแรงเบียดเข้ารุกล้ำร่างกายของหญิงสาวอย่างคุ้นเคย ก่อนบทรักที่เร่าร้อนจะโหมกระหน่ำ แม้หญิงสาวจะขัดขืนในตอนแรกแต่เมื่อถูกทั้งเรียกร้องอย่างผู้มีประสบการณ์ หญิงสาวผู้ด้อยประสบการณ์ก็เผลอร่วมมือในตอนท้าย มือเล็กๆ จิกลงที่บนแผ่นหลังกว้าง พลางบิดกายไปมาด้วยความเร่าร้อน ริมฝีปากบาง ส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน เมื่อธมกานต์บรรเลงรักจากจังหวะช้าๆ และหนักหน่วงเรียกร้อง จนตรีรินทร์ส่ายหน้าไปมา ด้วยความทรมาน มันช่างเป็นการทรมานที่แสนสุขสมอารมณ์หมาย ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมา เหงื่อไหลออกมาจนชายหนุ่มต้องจูบซับเป็นครั้งคราว ก่อนจะช่วยกันขับเคลื่อนคลื่นรักในถึงสรวงสวรรค์อย่างง่ายดาย

 “รินทร์ ..รินทร์”  ธมกานต์ร้องเรียกเสียงแหบพร่าง และก้มต่ำลงไปจูบที่เนินอกขาวสล้าง ลิ้นร้อนๆ เข้าครอบครองอีกครั้ง และอีกครั้งอย่างดูดดื่ม มือของหญิงสาว ทั้งผลักและดันให้ชายหนุ่ม จูบให้ลึกซึ้ง ยิ่งหญิงสาวมีอารมณ์ร่วมทำให้ธมกานต์เหิมเกริม ยิ่งเพิ่มแรงอารมณ์รักหนักหน่วง ความน่ารักของหญิงสาวทำให้ธมกานต์ไม่อาจหยุดความต้องการเพียงครั้งเดียว ทำให้ต่อได้อีกครั้ง และอีกครั้ง ราวกับคนตายอดตายอยาก เมื่อเจอน้ำทิพย์ชโลมใจกว่าที่สงครามรักจะสงบ ก็ทำให้เพลียกันไปทั้งสองคน

 

 ธมกานต์ลูบไล้ร่างเปลือยของหญิงสาวพร้อมกับจูบที่ไหล่นวลเมื่อหญิงสาวนอนตะแคงหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง

 “ หลับซะคนดีพรุ่งนี้เช้าผมจะขับรถไปส่ง”

 “ ไม่ต้องฉันกลับเองได้”

 “ ดื้ออีกแล้ว”

 “ ผมจะไปส่งห้ามดื้อไม่งั้นก็อยู่ด้วยกันแบบนี้จนวันแต่งเลือกเอา”

 ตรีรินทร์พยายามขยับร่างกายตัวเองไม่ให้แนบชิดกับชายหนุ่มมากแต่กลับโดนดึงให้ไปนอนในอ้อมกอดตรีรินทร์ใช้เล็บจิกไปที่หน้าอกกว้างก่อนจะถูกดึงมือไปจูบก่อนจะกุมมือหญิงสาวอย่างทะนุถนอมพร้อมกับจูบที่หน้าผาก

 “ หลับตาสิหลับได้แล้วไม่งั้นผมจะถือว่าคุณเชิญชวนให้ผมทำรักคุณอีกครั้งผมยังไหวนะจะบอกให้” ธมกานต์พูดปนหัวเราะ

 ตรีรินทร์รีบหลับตาธมกานต์ยิ้มในความน่าเอ็นดูของคู่หมั้นหนุ่มไฟโกรธมอดสนิทเมื่อถูกไฟรักโหมกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 ธมกานต์คิดอย่างท้อแท้ว่าทำยังไงจะรัก จะหวงสาวน้อยในอ้อมกอดให้น้อยลงตนเองก็คิดว่าไม่เคยจะบ้าเหมือนวันนี้  เมื่อคิดก็เริ่มหนักใจว่าชีวิตคู่ คงไม่ได้ราบรื่นนักถ้าหญิงสาวยังพยศมากเหมือนวันนี้

 

 รุ่งเช้า

 ธมกานต์ขับรถมาส่งตรีรินทร์แต่เช้าหลังจากเมื่อคืนได้โทรศัพท์ให้หญิงสาวค้างกับตนโดยอ้างกับมารดาของหญิงสาวว่ามีรายละเอียดเกี่ยวกับงานแต่งต้องปรึกษากัน  มารดาของหญิงสาวก็เห็นว่าอีกสองวันก็ถึงวันแต่งงานแล้วก็ปล่อยให้หญิงสาวอยู่ค้างกับคู่หมั้นหนุ่มโดยมีข้อแม้ว่าอีกสองวันที่เหลือจะไม่อนุญาตให้เจอกันพบกันหรือพูดคุยกันเป็นธรรมเนียม ตอนแรกธมกานต์ก็อิดออดแต่เมื่อมารดาของหญิงสาวยื่นคำขาดชายหนุ่มจึงต้องปฏิบัติตามอย่างไม่เต็มใจนัก 

 “ ถึงบ้านแล้วคุณคงดีใจมากสินะเราจะไม่ได้เจอกันตั้งสองวัน”

 ตรีรินทร์ยิ้มหวานก่อนจะตอบว่า  “ ใช่”

 “ ผมคงคิดถึงคุณมากรินทร์จูบลาผมหน่อยสิ”

 “ อื้อ  ไม่ได้หรอก เดี๋ยวใครมาเห็น”

 “  ไม่มีหรอกเร็วๆ”

 ตรีรินทร์หลับตาพร้อมกับยื่นริมฝีปากเข้าไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากของชายหนุ่มบาง เบาแต่ก็ถูกชายหนุ่มจูบตอบหนักหน่วงทั้งดูดดื่มเรียกร้องการตอบสนอง  ตรีรินทร์จิกปลายเล็บที่บ่ากว้างก่อนจะลูบไล้มือไปทั่วแผ่นหลังอย่างวาบหวาม

“คืนนี้ผมนอนไม่หลับแน่ๆคิดถึงเมื่อคืนนี้ที่คอนโดส่งข้อความหาผมบ้างนะรินทร์ผมคงคิดถึงคุณมาก”   ตรีรินทร์รีบผลักชายหนุ่มก่อนวิ่งเข้าบ้านด้วยความเขินอายที่สุดท้าย แล้วก็ยินยอมพร้อมใจไปกับการเรียกร้องของร่างกาย

 

 ตรี รินทร์รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกวันนี้แล้วสินะที่เป็นวันแต่งงานวันที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ฝันว่า จะได้แต่งงานกับคนที่เรารักและเป็นวันที่ผู้หญิงส่วนใหญ่มีความสุขที่สุดแต่สำหรับตรีรินทร์เธอรู้สึกหวั่นไหวหวาดกลัวและแฝงความกังวลด้วยเรื่องมากมายสองวันมานี้ไม่ได้เจอหน้าหรือพูดคุยกับคู่หมั้นหนุ่ม  ตรีรินทร์ก็มีแอบคิดถึงแว๊บๆแต่พยายามหาอะไรทำเพื่อที่ตนเองจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านเมื่อเช้านี้พิธีสู่ขอผ่านพ้นไปด้วยความเรียบง่ายในบ้านน้อยของเธอเอง  สถานที่คับแคบไปถนัดแต่เมื่อเป็นความประสงค์ของแม่ของทั้งสองฝ่ายจึงไม่มีใครขัดข้อง  พิธีตักบาตรพระเก้ารูปก็ผ่านไปเรียบร้อยเช่นกันต่อไปคงเหลือแต่งานเลี้ยงตอนกลางคืนและพิธีส่งตัวที่มีค่อนข้างดึกมาก ตรีรินทร์จำได้ว่าเมื่อเช้าตอนเห็นหน้าเจ้าบ่าวเธอถึงกับตกตะลึงเวลาเค้าอยู่ในชุดไทยสีครีมทำให้ดูหล่อและเท่ห์มากตรีรินทร์อยู่ในชุดไทยสีทองที่ถูกตัดอย่างประณีตโดยช่างเสื้อประจำตัวของคุณหญิงมณีจันทร์ ธมกานต์ก็ตาค้างไปเหมือนกันเมื่อเห็นตรีรินทร์ในชุดไทยสีทองเธอช่างสวยงามสง่าจนไม่อาจจะละสายตาได้ 

 “  คุณสวยมาก รู้ตัวไหม”  ธมกานต์กระซิบ

 “ ผมคิดถึงคุณแทบบ้าแม่คุณใจร้ายจังไม่ได้ยินเสียงคุณ ไม่ได้เห็นหน้าคุณสองวันเหมือนสองปี เลยรู้ไหม” ธมกานต์กระซิบเสียงเบา

 ตรีรินทร์หน้าแดงด้วยความเขินอายก่อนจะยิ้มหวาน

 พิธีตอนเช้าผ่านไปเรียบง่ายงานกลางคืนเป็นงานใหญ่มาก   อาจเป็นอันดับต้นๆ ของงานแต่งงานระดับช้างในกรุงเทพฯเพราะ ธมกานต์เปิดห้องบอลลูมใหญ่ที่สามารถจุคนกว่าสามพันคนส่วนใหญ่เป็นแขกทางเจ้าบ่าวทางเจ้าสาวมีแขก ยังไม่ถึงสิบห้าคนมีเพียงเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย  เพื่อนร่วมงานและเจ้านายอีกสี่คนและมีเพียงแม่แก้วเป็นญาติฝั่งเจ้าสาว  นอกจากนั้นเป็นแขกฝั่งเจ้าบ่าว  ตรีรินทร์รู้สึกเหมือนคนแปลกหน้ามองไปทางไหนก็ไม่รู้จักใครสักคนมีเพียงเจ้าบ่าวที่คอยจูงมือเธอไปตรงโน้นตรงนี้ เพื่อถ่ายรูปกับลูกค้า ญาติพี่น้องฝั่งเจ้าบ่าวและเพื่อนฝูงและพนักงานในโรงแรม 

 ตรีรินทร์ปลีกตัวมาสูดอากาศที่ระเบียงหลังจากที่เจ้าบ่าวปลีกตัวไปพูดคุยกับลูกค้า

 “ รินทร์มาอยู่ตรงนี้เองพี่ตามหาแทบแย่”  โตมรทักทาย

 “ พี่โตดีใจจังที่พี่มางานรินทร์”  ตรีรินทร์น้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง

 “  พี่ต้องมาสิงานของน้องสาวทั้งคน”

 “ รินทร์จ๊ะพี่ไม่มีอะไรให้นอกจากสิ่งๆ นี้รินทร์เก็บรักษามันไว้ดี ๆนะจ๊ะ”

 ตรีรินทร์รับกล่องกำมะหยี่มาถือไว้พร้อมกับมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง

 “รินทร์ไม่รู้จะพูดยังไงดีรินทร์ขอบคุณพี่โตมากสำหรับทุกๆสิ่งที่พี่โตทำเพื่อรินทร์ชาตินี้รินทร์ไม่มีโอกาสได้ตอบแทนความรักความดีที่พี่โตทำเพื่อรินทร์ตลอดเกือบยี่สิบปีที่พี่โตดูแลรินทร์มารินทร์ขอโทษขอบคุณ”  ตรีรินทร์กลั้นสะอื้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตั้งแต่ตนอายุห้าขวบจนถึงปัจจุบัน 

 “พอเถอะรินทร์วันนี้เป็นวันดีๆของรินทร์อย่าคิดมากก็แค่พระเจ้าไม่ได้ลิขิตให้เราเป็นคู่กันพี่ไม่เคยเสียใจที่ได้รักและดูแลรินทร์ต่อไปก็แค่เปลี่ยนสถานะเป็นแค่พี่ และน้องเชื่อสิอีกไม่นาน พี่ก็จะมองรินทร์เป็นน้องสาวอย่างเต็มใจขอเวลาพี่อีกนิดมันคงเป็นการโกหกรินทร์ถ้าจะให้พี่บอกว่าพี่ลืมรินทร์ได้แล้วเพราะรินทร์คือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตพี่และพี่คงไม่ลืมช่วงเวลาดีๆ ที่เรามีร่วมกัน” โตมรจับมือหญิงสาวมากุมไว้น้ำตาลูกผู้ชายลื่นอยู่ในดวงตา

 “ โถ  พี่โต”  ตรีรินทร์รู้สึกซาบซึ้งกับความรักที่ชายหนุ่มมีให้และรู้สึกเหมือนได้ทำร้ายผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง

 “  พี่ว่าเราเข้าไปในงานเถอะแขกคงอยากเห็นเจ้าสาวแสนสวยแล้ว”โตมรกล่าว

 “ อ้าวคุณรินทร์อยู่นี่เองเจ้านายให้พี่ ตามหาซะทั่วงาน”  รสสุคนธ์เลขาของชายหนุ่มร้องอย่างดีใจเมื่อสามารถตามหาเจ้าสาวของเจ้านายได้สำเร็จ

 “อ๋อ ค่ะ คุณรสรินทร์ออกมาสูดอากาศข้างในแออัดเหลือเกิน  คุณรสคะรู้จักพี่ชายคนดีของรินทร์สิคะร้อยตำรวจตรีโตมร  พี่โตนี่คุณรสค่ะ”

 รสสุคนธ์หันไปมองชายหนุ่มผิวสีเข้มร่างกายบึกบึนเช่นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอแล้วตะลึง   นี่แหละเหมือนผู้ชายในฝันของตน  รสสุคนธ์มองตะลึงตาค้าง

 “  คุณรสค่ะได้ยินรินทร์พูดหรือเปล่า”  ตรีรินทร์เรียกซ้ำ

 “   อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะผู้หมวด  ดิฉันรสสุคนธ์ พิมานมร” 

 “ ยินดีที่ได้รู้จักครับผมว่าเราสามคนเข้าไปในงานดีกว่า”

 “ ไปกันเถอะค่ะ”  ตรีรินทร์เดินนำหน้า

 รสสุคนธ์หน้าแดงซ่านเมื่อเจอชายหนุ่มที่ถูกใจ  ได้แต่ย้ำกับตัวเองในใจว่าฉันต้องจีบคุณให้ได้คนนี้แหละที่รสสุคนธ์ตามหาเลขาสาวยิ้มกริ่ม

 โตมรรู้สึกเหมือนหญิงสาวจ้องมองตนเองมากเป็นพิเศษก็ทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยโดนหญิงสาวคนไหนจ้องมองเหมือนมีอะไรพิเศษๆ เช่นนี้ทำเอาทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

 “ ผู้หมวดเป็นเพื่อนกับคุณรินทร์มานานแล้วเหรอคะ” รสสุคนธ์แทบจะวิ่งตามชายหนุ่มที่เดินเร็วจนตนเองตามแทบไม่ทันอาจเป็น เพราะรสสุคนธ์เป็นสาวร่างเล็กอย่างที่เพื่อนๆเรียกว่าฉบับกระเป๋า

 “  เกือบยี่สิบปีครับ”  โตมรตอบสั้นๆ

 “  โหนานจัง”

 โตมรหันมามองหญิงสาวผมบ๊อบ  ตัวเล็กแล้วยิ้มขำที่เจ้าหล่อนพยายามเดินเร็วเกือบเป็นวิ่งเพื่อมาเดินเคียงข้างตนทำเอาเสียงพูดปนหอบโตมรชะลอฝีเท้าเพื่อรอหญิงสาวร่างเล็กข้างๆตนอย่างนึกสงสารก่อนจะหันไปยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร  รสสุคนธ์รู้สึกเป็นปลื้มเมื่อชายหนุ่มทำเช่นนั้น

 ส่วนตรีรินทร์ ก็เดินนำหน้าเดินเข้าบริเวณงานหญิงสาวพยายามมองหาเพื่อนสาวที่วุ่นวายกับกองของขวัญและซองเงินที่แขกนำมาช่วยงานอย่างวุ่นวายพอสมควรตรีรินทร์เดินเข้าไปหาอรวิสาเพื่อนสาวคนสนิท

 “ อรเหนื่อยไหม”

 อรวิสายิ้มหวานก่อนจะตอบว่า “ เหนื่อยแต่มีความสุขว่ะเพื่อน”

 “ มีอะไรจ๊ะ เจ้าสาวแล้วเจ้าบ่าวไปไหนแล้วล่ะ”  อรวิสาถามล้อเลียน

 “ ไม่รู้สิออกไปสูดอากาศที่ระเบียง อรช่วยอะไรเราหน่อยช่วยเก็บกล่องนี้ให้เราหน่อยของพี่โตเราไม่อยากถือติดตัวเดี๋ยวหาย”

 อรวิสารับมาถืออย่าง   งงๆแต่ก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้าบ่าวทักทายมาแต่ไกล

 “ อยู่นี่เอง เจ้าสาวของผม” ธมกานต์ คว้าเอวเจ้าสาวมากอดทำเอาตรีรินทร์ตกใจและเขินอายสายตาของเพื่อนๆ ที่จ้องมองอย่างสนใจ

 “ เข้าไปในงานกันเถอะทั้งเพื่อนผมทั้งญาติผมถามหาคุณตั้งนานแล้วแล้วไปไหนมา”   ธมกานต์หันมาถามอย่างอ่อนโยน

 “ รินทร์อึดอัดออกไปสูดอากาศข้างนอก”

 “ ไปเถอะอีกไม่นาน ก็เสร็จแล้ว”  ธมกานต์จูงมือเจ้าสาวเดินเข้าไปในบริเวณงานที่อยู่ด้านใน

 นักข่าวกว่าห้าสิบชีวิตอยู่บริเวณหน้างานตรีรินทร์ตกตะลึงเมื่อมองเห็นหญิงสาวสองคนเดินใส่เสื้อผ้าชุดสีดำเดินเข้ามาบริเวณงานธมกานต์ก็ตกตะลึงเช่นกันนักข่าวกรูเข้าไปถ่ายรูปสองนางแบบสาว ซึ่งทั้งสองคนก็โพสท่าให้ถ่ายโดยดี

 “ ทำบ้าอะไรเนี่ยจีจี้”   ธมกานต์สบถ

 “  สงสัยคุณต้องไปเคลียร์กับสาวๆ ของคุณแล้วล่ะดูสิคนมองกันใหญ่เลยไม่นึกว่าคุณนี่เจ้าเสน่ห์จริงๆ”

 “ อย่าพึ่งกระแนะกระแหนได้ไหม “

 ธมกานต์ก้าวเข้าไปหาจามิกาและเพื่อนสาวอย่างฉุนเฉียว แล้วให้คนที่จ้างมาดูแลงานกันนักข่าวออกไปจากบริเวณ

 “  ทำบ้าอะไรจี้ แล้วทำไมแต่งดำมางานแต่งงานผมบ้าหรือเปล่า”

 “  แหมก็จี้อยากไว้ทุกข์ให้กับตัวเองที่รักกานต์มาตั้งหลายปีแต่กานต์กลับไปแต่งงานกับสาวอื่น   จี้เสียใจแทบบ้า”

 “   นี่จีจี้เราคุยกันแล้วอย่างรู้เรื่องถ้าคุณยังทำความวุ่นวายไปกว่านี้แม้แต่ความเป็นเพื่อนผมก็ไม่มีให้คุณ”  ธมกานต์ยื่นคำขาด

 “ โอเคค่ะ  จี้กับเพื่อนจะไม่ทำตัววุ่นวาย”

 จามิกาและเพื่อนสาว วีวี้เดินเข้าบริเวณงาน พร้อมกับสายตานับพันที่จ้องมองเหมือนตัวประหลาด

 “ โอ๊ย  ฉันจะเป็นลมนั่นแม่นั่นมันบ้าไปแล้วแต่งดำมางานมงคล”  คุณหญิงมณีจันทร์ร้องโหยหวน

 “ ใจเย็นๆมณี อย่าไปมองให้เสียสายตา เค้าอยากเรียกร้องความสนใจก็ให้เค้าเรียกร้องไป”  แม่แก้วกล่าวอย่างคนที่ปลงกว่า

 “ ก็ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนเธอนี่เดี๋ยวเถอะต้องจัดการไอ้ตัวดีดูสิเป็นเรื่องจนได้ให้มันไปจัดการ แม่สาวคนนั้น”

 “ อย่าเลยแค่นี้พ่อกานต์เค้าก็เหนื่อยพอแล้ว” แม่แก้วกล่าวอย่างเห็นใจ

 ตรีรินทร์กัดริมฝีปากด้วยความโกรธกรุ่นขึ้นในใจ  “ แหม เสน่ส์แรงจริงๆมีหญิงสาวมาเรียกร้องสิทธิ์ถึงงานแต่งอย่างคาดไม่ถึงตรีรินทร์คอแข็งหน้างอทำเอาธมกานต์รู้สึกเกร็งที่จะพูดคุยด้วย

 “  นั่นคุณจะไปไหนรินทร์”  อีกสิบนาทีเราต้องไปกล่าวขอบคุณแขกผู้มีเกียรติแล้ว

 “ ฉันไปห้องน้ำได้ไหม” ตรีรินทร์พูดเน้นคำทำเอาธมกานต์อึ้งก่อนพยักหน้าอย่างเกรงใจ

 จามิกาเห็นเจ้าสาวผู้หญิงที่พรากหัวใจไปจากตนเดินปลีกตัวออกจากชายหนุ่มก็มองด้วยแววตาสุดอาฆาตแค้นจามิกาเดินตาม 

 ตรีรินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำแต่ก็ต้องตกใจเมื่อสะดุดจนหน้าคะมำล้มลงไปที่พื้นห้องน้ำได้ยินเสียงหัวเราะก็หันไปมองเห็นนางแบบสาวคู่ควงของชายหนุ่มก็กัดฟันก่อนจะล้มลงเพราะข้อเท้าแพลง  จามิกาลากหญิงสาวให้ยืนขึ้นพร้อมกับผลักให้ติดข้างฝาก่อนจะบีบที่ลำคอ  ตรีรินทร์พยายามขยับเพราะอึดอัดหายใจไม่ออก

 “อย่านึกดีใจว่าแกชนะฉันได้คอยดูฉันต้องแย่งกานต์กลับมาเป็นของฉันให้ได้นี่แค่สั่งสอนให้แกรู้ว่าการที่แกมาแย่งของรักฉันต้องเจอแบบนี้”  จามิกาบีบที่ลำคอแรงๆอีกครั้ง  ตรีรินทร์จุกจนแทบหายใจไม่ออกแต่ด้วยสัญชาติญาณการเอาตัวรอดก็พยายามให้หญิงสาวเข้ามาใกล้ก็ใช้ส้นสูงเท้าอีกข้างที่ไม่เจ็บรอจังหวะกระทืบไปที่เท้าของ หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับชกที่หน้าท้องสองครั้งจนนางแบบสาวตัวงอก่อนที่ ตรีรินทร์จะจิกที่เส้นผมจนหน้าหงายจามิการ้องกริ๊ดด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ตรีรินทร์จะเขยกผลักหญิงสาวไปที่อ่างน้ำล้างมือก่อนจะกดศีรษะหญิงสาวให้ก้มลงที่อ่างก่อนจะเปิดน้ำราดที่เส้นผม  จามิกาดิ้นทุรนทุรายเพราะน้ำเย็นที่ราดศีรษะและน้ำที่เปิดแรงทำให้หายใจไม่ออก

 “ นี่แค่บทเรียนฉันคงไม่อยู่เฉยๆให้เธอแกล้ง  บอกไว้ก่อนตาต่อตาฟันต่อฟันหมดสมัยนางเอกหน้าโง่เหมือนละครน้ำเน่าหลังข่าวแล้วอย่านึกว่าเธอจะทำอะไรฉันได้ฝ่ายเดียวอ๋อแล้วถ้าเธออยากได้คุณกานต์กลับคืนก็ต้องรอหน่อยอีกไม่นานฉันก็เบื่อเบื่อเมื่อไหร่จะโละทิ้งให้เธอเป็นคนแรกจำไว้อย่ามาทำอะไรฉันอีก  ไม่งั้นจะโดนแรงกว่านี้อีกหลายเท่า”  ตรีรินทร์ปิดน้ำก่อนจะผลักหญิงสาวให้ล้มไปที่พื้นอย่างสะใจก่อนจะเดินกระเผลกๆเข้าไปบริเวณงาน ธมกานต์เห็นเจ้าสาวของตนเดินกระเผลกๆก็ต้องสงสัย

“ รินทร์คุณเป็นอะไรขาคุณไปโดนอะไรมา”  น้ำเสียงชายหนุ่มร้อนรนพร้อมกับเดินเข้ามาประคอง 

 “ ฉันซุ่มซ่ามเองสะดุดแล้วล้มที่ห้องน้ำ”  ธมกานต์หรี่ตาก่อนจะเห็นรอยที่ลำคอของหญิงสาวก่อนจะตะลึงเมื่อเห็นนางแบบสาวเดินหลบไปทางบันไดสภาพดูแทบไม่ได้ผมยุ่งกระเซิงเปียกโชกก่อนจะยิ้มพร้อมกับสั่นหัวไปมา

 “ ไปแกล้งอะไรเค้าเนี่ยจี้เค้าถึงมีสภาพแบบนั้น”

 “  ช่วยไม่ได้อยากมาแกล้งฉันก่อนทำไม สำหรับตรีรินทร์ มนัสสุกานต์ตาต่อตาฟันต่อฟันอยู่แล้ว”  ตรีรินทร์ยิ้มกวน

 “  ผมไม่เข้าใจพวกผู้หญิงแบบพวกคุณจริงๆยิ่งคุณเนี่ยยากแก่การเข้าใจ” ธมกานต์กล่าวพ้อ

 “  คุณยังต้องไม่เข้าใจฉันอีกนาน”  ตรีรินทร์กล่าวยิ้มๆ

  ตรีรินทร์นั่งนึกเหตุการณ์ที่ผ่านไปสดๆร้อนๆ   แล้วนึกขำถูกเจ้าบ่าวอุ้มขึ้นบนเวที  ชายหนุ่มวางเจ้าสาวไว้ที่เก้าอี้ที่ตนให้เจ้าหน้าที่จัดไว้ให้พร้อมกับกล่าวขอบคุณแขกท่านผู้มีเกียรติ 

 “กราบเรียนท่านประธานจัดงานคุณพ่อคุณแม่ของผม  แม่แก้วของรินทร์แขกผู้มีเกียรติที่เคารพรัก  พนักงาน เพื่อนที่รักของผมและรินทร์ขอบคุณที่ทุกท่านที่กรุณาให้เกียรติมาแสดงความยินดีกับผมและรินทร์ในวันนี้  ผมสัญญาว่าจะดูแลรินทร์ให้ดีที่สุดขอบคุณครับ”  ธมกานต์ยื่นไมโครโฟนให้หญิงสาวก่อนที่ตรีรินทร์จะพูดเพียงว่า

 “ รินทร์ขอบพระคุณทุกคนมากค่ะ”  หญิงสาวยอมรับว่าประหม่าเพราะมีทั้งกล้องถ่ายรูปร่วมร้อยอันที่จ้องถ่ายรูปจนหญิงสาวรู้สึกแสบตาและรู้สึกเขินอายต่อสายตาผู้คนนับพัน 

 ตรีรินทร์นั่งอยู่ที่เตียงนอนขณะที่เจ้าบ่าวเข้าไปเอาน้ำอุ่น ไม่ว่าเธอจะห้ามปรามเช่นไรชายหนุ่มก็ไม่เชื่อบอกแต่ว่าจะไปหายาและน้ำอุ่นมาประคบให้

 “  นั่งเฉยๆ รินทร์” ธมกานต์นั่งคุกเข่าพร้อมกับประคบด้วยผ้าขนหนูที่ชุบด้วยน้ำอุ่นทำให้ตรีรินทร์รู้สึกผ่อนคลายและมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยนพร้อมกับนึกในใจ 

 ‘อย่าดีกับฉันนักเลยคุณธมกานต์ยิ่งคุณดีมากเท่าไหร่ฉันก็จะรักคุณมากเท่านั้นทำไมคุณถึงไม่ใจร้ายอารมณ์ร้อนฉันจะทำใจเกลียดคุณง่ายขึ้น’  ตรีรินทร์มองชายหนุ่มด้วยแววตาหมกมุ่น

  “ ผมช่วยถอดเสื้อให้”  ชายหนุ่มนั่งข้างๆหญิงสาวพร้อมกับจับไหล่หญิงสาวให้หันหลังให้ตน

 “ ไม่ต้องฉันถอดเองได้”  ตรีรินทร์จับรอยเสื้อด้านหลังพร้อมกับขัดขืน

 “ ไม่ต้องอายผมเคยเห็นคุณหมดแล้วทั้งเนื้อทั้งตัว”  ธมกานต์พูดหน้าตาเฉย

 “ บ้า”  ตรีรินทร์สบถอย่างเขินอาย

 “ ผมถอดให้สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแล้วผมจะอุ้มไปส่งที่ห้องน้ำอาบเสร็จเรียกผมได้ผมจะไปอุ้มออกมา”  ธมกานต์ยกมือสามนิ้วทำท่าสัญญา

 ตรีรินทร์ยินยอมให้ชายหนุ่มช่วยปลดซิบให้พร้อมกับรูดลงมากลางหลัง

ธมกานต์มองด้านหลังขาวนวลพร้อมกับกลืนน้ำลายกับ แผ่นหลังที่ชวนวาบหวามธมกานต์ท่องนะโมในใจก่อนจะอุ้มหญิงสาวไปส่งที่ห้องน้ำก่อนจะออกมาสงบสติอารมณ์