Chapter 55

“จริงๆนะอาทิตย์หน้าวัดเกิดผมคุณต้องบอกรักผมให้ผมได้ยินชัดๆในวันเกิดได้ไหม”ธมกานต์ขอร้อง

 “อืมคิดดูก่อนดูพฤติกรรมก่อน”ตรีรินทร์ต่อรอง

 “ดูพฤติกรรมงั้นเหรอ  งั้นมานี่เลยมาให้จูบซะดีๆ” ก่อนที่ตรีรินทร์จะหลบออกจากอ้อมกอดแต่ก้าวได้เพียงสองก้าวก็ถูกชายหนุ่มดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะระดมจูบทั้งริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มก่อนจะจบลงอย่างสวยงาม

 ตรีรินทร์จูบที่อกกว้างก่อนที่จะใจหายอย่างไม่ทราบสาเหตุ“คุณกานต์รินทร์สังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูกแต่ถ้าสักวันถ้าเราจะไม่ได้อยู่ร่วมกันรินทร์จะเก็บช่วงเวลานี้อยู่ในความทรงจำของรินทร์ตลอดไป”ตรีรินทร์คิดเงียบๆในใจ ในขณะที่ธมกานต์หลับสนิทแต่แขนก็ยังสวมกอดภรรยาสาว

 สองนางแบบสาวนั่งดื่มกันที่ริมระเบียงพร้อมกับปรึกษาแผนการร้ายที่จะแย่งชายหนุ่มกลับคืนมา

 “วีวี้แกคิดว่าแผนการนี้จะได้ผลหรือไง”จามิกาครุ่นคิดแบบไม่ค่อยแน่ใจ

 “รับรองร้อยทั้งร้อยถึงไม่เลิกกันแต่ก็โกรธกันและไม่เข้าใจกันเราก็ต้องค่อยๆ หยอดเชื่อสิว่าต้องได้ผลเห็นมาหลายรายแล้ว”วีวี้กล่าวอย่างมั่นใจ

 “งั้นพรุ่งนี้เราก็ลุยเลยเดี๋ยวฉันจะโทรนัดกานต์เลยส่วนแกก็ไปหาชุดที่ว่ามา  แค่คิดก็สนุกแล้วฉันอยากจะดูนักถ้าโดนขนาดนี้จะยังรักหวานอีกไหม”จามิกาเหยียดยิ้มอย่างมาดร้าย

 ตรีรินทร์ขับรถมาส่งคุณหญิงมณีจันทร์ที่โรงพยาบาลเหมือนปกติที่ทำมาตลอดสองเดือน

 “หนูรินทร์นี่สมุดเช็คของแม่  แม่เซ็นลายเซ็นไว้แล้วทั้งเล่มแม่คงต้องรบกวนหนูรินทร์สำหรับไว้ใช้จ่ายในการรักษาแม่  แม่ไม่ไว้ใจใครแม่กลัวรั่วไหลให้ตากานต์รู้ตอนนี้แม่ต้องทำคีโมบ่อยขึ้นแม่รู้สึกอ่อนล้าและมันมีผลข้างเคียงแม่คงต้องพักรักษาตัวให้ดีขึ้นอีกนิด  แม่ของหนูเขาก็ดีอุตส่าห์มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ฝากตากานต์และที่บ้านด้วยแล้วแม่จะติดต่อมาหนูรินทร์ห้ามบอกพี่เค้าเป็นอันขาดแม่กลัวเค้าเสียใจอีกไม่นาน  แม่ก็กลับช่วงนี้ผมของแม่ร่วงเยอะมันเป็นระยะของมัน”คุณหญิงมณีจันทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่มีวี่แววท้อแท้

 “คุณแม่”ตรีรินทร์น้ำตาไหล

 “แม่ไม่เป็นไรแม่ต้องสู้แม่ต้องกลับมาปกติอีกครั้ง  แม่รออุ้มหลานอยู่นะหนูรินทร์อยากมีหลานย่าสักคน  ฝากบ้านฝากตากานต์ด้วยนะจ๊ะหนูแล้วแม่จะติดต่อมา”คุณหญิงมณีจันทร์ลงจากรถแล้วเดินหายไปในตึก  ตรีรินทร์ร้องไห้ด้วยความสงสารแม่ของสามี

  โรงแรม Eifelstar

ธมกานต์ได้รับโทรศัพท์จากนางแบบสาวเพื่อขอพาเพื่อนชาวต่างชาติเข้าชมบริเวณเรือนหลังเล็กที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ซึ่งชายหนุ่มไม่ขัดข้องนางแบบสาวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อสามารถเดินตามแผนที่วางไว้

  “วีวี่ตกลงกานต์เค้าอนุญาตแล้วแล้วทำยังไงอีก” จามิกาโทรศัพท์ปรึกษาเพื่อนสนิท

  บ้านพิพัฒนพงค์

  “เจ้าเข้มไปตามแหวนมาพบฉันหน่อย” เสียงมีอำนาจของธมกานต์สั่งคนขับรถคนสนิท

  “อ้าวเข้ามาพอดี แหวนเดี๋ยวฉันจะมีแขกมาสองคนช่วยเตรียมน้ำดื่มของว่างสองสามอย่าง โอเคไปได้” ธมกานต์สั่งงานแม่บ้านสาว

  จามิกาแต่งกายด้วยชุดรัดรูปสีขาวชีฟองที่ทั้งบางแล้วก็รัดร่างกายแทบทุกส่วน

 “กานต์ค่ะจี้ขอบคุณมากนะคะที่กรุณาให้เพื่อนจี้เข้ามาชมบ้านเรือนหลังเล็กไม่ทราบกานต์ใช้มัณฑนากรบริษัทไหนคะจี้  เคยถ่ายรูปให้เพื่อนดูเพื่อนเค้าชอบมากเลยขอตามมาดู”   จามิกาพยายามชวนสนทนา

  “ไม่เป็นไรตอนนี้ผมว่างส่วนมัณฑนากรก็รินทร์ภรรยาผมไงที่ตกแต่งเองทั้งหลัง บริษัทของเค้ากำลังมีชื่อเสียงมาก”  ธมกานต์กล่าวถึงภรรยาสาวอย่างชื่นชม

  จามิกาแอบค้อนแต่ก็พยายามพูดว่า “ เก่งจังเลยนะคะ ภรรยาของกานต์เนี่ยกานต์โชคดีจัง”

  สามชั่วโมงผ่านไป

  “นี่ จี้ตกลงปีเตอร์เพื่อนคุณจะมาไหมเนี่ยผมรออยู่นานมากแล้วนะที่โรงแรมยังมีงานอีกชิ้นที่ผมต้องกลับไปดูแล”

  “เห็นเค้าแมสเสจมาบอกว่าอีกยี่สิบนาทีก็ถึงแล้วค่ะ”

  ธมกานต์ถอนหายใจจามิกาก้มอ่านแมสเสจแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเรียกหาแม่บ้านสาว

  “แหวนมานี่หน่อยสิจ๊ะ ช่วยไปเอาน้ำมะเขือเทศมาให้ฉันดื่มหน่อยฉันชอบสดๆนะจ๊ะน้ำตาลไม่ต้องด่วนนะจ๊ะ” จามิกาสั่งงานแม่บ้านสาวอย่างคุ้นเคย

  แม่บ้านสาวคั้นน้ำมะเขือเทศสดผสมเกลือเล็กน้อยแล้วนำไปปั่นก่อนจะเทใส่แก้วน้ำก่อนจะนำไปให้นางแบบสาวแขกของเจ้านายหนุ่ม

  “ว้ายจามิกาแสร้งร้องโวยวายพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก่อนที่อีกมือก็ทั้งปัดทั้งเช็ดคราบน้ำมะเขือเทศ”

  ธมกานต์ตกตะลึงกับภาพที่เจอเมื่อนางแบบสาวถูกน้ำมะเขือเทศของแม่บ้านสาวหกราดไปที่เสื้อผ้าสีขาวทำให้ สกปรกแล้วเป็นคราบ

  “จี้ครับเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยไหมผมไปหยิบชุดของรินทร์ให้แล้วคุณอยากอาบน้ำล้างตัวสักหน่อยไหม”

  “ก็ดีสิคะจี้เหนียวไปทั้งตัว” จามิกายิ้มที่มุมปากเมื่อสถานการณ์ทุกอย่างเดินไปตามแผนที่วางไว้

  บริษัท พีดี

  ปิ๊ปๆเสียงแมสเสจเรียกเข้าตรีรินทร์กดอ่านก่อนจะหน้าตาตกตะลึงเมื่อเห็นข้อความว่า  “กลับบ้านด่วนผมไม่สบายมากช่วยผมด้วย” ลงชื่อธมกานต์ตรีรินทร์รีบคว้ากุญแจแล้ววิ่งไปที่ลานจอดรถอย่างรีบร้อน

  “แหวนช่วยพาคุณจี้ไปอาบน้ำล้างตัวแล้วช่วยเอาเสื้อผ้าของรินทร์ให้เค้ายืมใส่”

  แม่บ้านสาวรับคำก่อนจะนำนางแบบสาวไปที่ห้องน้ำตามคำสั่งระหว่างที่รอจะเอาเสื้อผ้าให้นางแบบสาวอบเชยคนรับใช้อีกคนจากตึกใหญ่วิ่งมาหาพร้อมกับแจ้งข่าวร้ายว่าแม่ของเธอล้มในห้องน้ำให้กลับบ้านที่เชียงรายด่วนดังนั้นแม่บ้านสาวรีบวิ่งไปที่ตึกใหญ่เพื่อขอนุญาตินมอิ่มกลับบ้านด่วนโดยที่ไม่ได้บอกให้นายจ้างหนุ่มได้รับทราบด้วยความรีบ ร้อนแต่มิอาจคิดว่าตนจะเป็นเหมือนส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องเลวร้ายไปอีก

  นางแบบสาวเดินออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำสีม่วงอ่อนซึ่งเป็นของเจ้าของบ้านสาวก่อนจะก้มลงพูดกับเสื้อคลุมอาบน้ำว่า

  “วันนี้แหละเป็นวันของฉันบ้างนังตรีรินทร์  ฉันต้องแย่งกานต์กลับมาเป็นของฉันให้ได้”  นางแบบสาวคิดมาดร้ายในใจ

  “แหวนไปไหนนะ “  ธมกานต์พูดในใจแล้วเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อดูว่าจามิกาเป็นอย่างไรบ้างในฐานะเจ้าของบ้านโดยไม่นึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

  “จี้เป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยไหม” เสียงธมกานต์ตะโกนเข้ามาจากนอกห้อง

  จามิการีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำทันทีเสียงฝีเท้าชายหนุ่มเข้ามาในบริเวณห้องนอนจามิกาใจเต้นแรงภาวนาให้แผนการดำเนินไปอย่างราบลื่นนางแบบสาว ค่อยๆ  ก้าวออกมาจากห้องน้ำ

  “ขอบคุณนะคะกานต์เสื้อของจี้เลอะหมดเลยคงต้องรอให้เค้าซักแห้ง

รบกวนกานต์จังเลย” นางแบบสาวกล่าวอย่างเกรงใจ

  “ไม่เป็นไรรออีกสักปะเดี๋ยวแหวนคงเอาเสื้อมาให้ผมว่าเราลงไปรอข้างล่างดีกว่าไหม” ธมกานต์เอ๋ยชวน

  “ว้ายแบบสาวแสร้งลื่นล้มธมกานต์เห็นเพื่อนสาวจะล้มก็คว้าหญิงสาวเอาไว้แต่เสียหลักล้มไปด้วยกันทันใดนั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดตรีรินทร์เห็นภาพดังกล่าวเหมือนฟ้าฝ่ากลางใจเมื่อเห็นสามีหนุ่มนอนอยู่บนพื้นในขณะที่นางแบบสาวใส่ชุดคลุมอาบน้ำของเธอนอนทับอยู่ข้างบนธมกานต์หันไปมองเพราะนึกว่าแม่บ้านสาวเอาชุดมาให้นางแบบสาวแต่ผู้ที่ปรากฏตัวคือภรรยาสาวตรีรินทร์น้ำตาอาบใบหน้ากับภาพที่เห็นธมกานต์ตกใจกับภาพที่เห็นรีบผลักนางแบบสาวตรีรินทร์ออกวิ่งลงบันไดเพื่อไปที่โรงรถธมกานต์วิ่งตาม

“รินทร์เดี๋ยวมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดฟังก่อนสิพูดกันก่อนนี่รินทร์ผมไม่ชอบให้ใครวิ่งหนีผมนะมาคุยกันก่อน”  ธมกานต์ตะโกนในขณะที่ตรีรินทร์ร้องไห้พร้อมกับเอามือปิดหู

  “เข้มเข้มจับคุณผู้หญิงไว้เร็วสิ”  คนขับรถหมุนซ้ายหมุนขวาใจหนึ่งก็กลัวเจ้านายหนุ่มแต่อีกใจก็เกรงใจเจ้านายผู้หญิงก็ละล้าละลัง

  ตรีรินทร์วิ่งไปที่รถน้ำตายังอาบใบหน้า  “ทุเรศเรียกเรามาดูว่าตัวเองสวีทกับแฟนเก่าคนใจร้ายฉันเกลียดคุณ”  ตรีรินทร์สะอื้นก่อนจะสตาร์ท

รถออกธมกานต์วิ่งมาขวางตรีรินทร์เบรครถพร้อมกับเปิดไฟสูงไล่

  “ผมไม่ให้คุณไปลงมาคุยกันให้รู้เรื่องคุณกำลังเข้าใจผมผิดเร็วๆผมไม่ชอบง้อใครนะคุณ” ธมกานต์ตะโกน

  ตรีรินทร์นิ่งก่อนจะเร่งเครื่องถอยหลังก่อนจะหักเลี้ยวธมกานต์วิ่งตามอย่างหัวเสียพร้อมกับตะโกน  “เข้มเข้มบอกยามปิดประตูถ้าใครเปิดให้คุณผู้หญิงฉันจะไล่ออกให้ หมด”  คนขับรถหนุ่มรีบโทรออกไปที่ยามหน้าบ้าน

  ตรีรินทร์หงุดหงิดเมื่อยามหน้าบ้านไม่ยอมเปิดประตูให้บอกแต่ว่าเจ้านายสั่งตรีรินทร์เปิดประตูออกมาตอนแรกคิดเพียงแต่ว่าถ้าไม่เปิดก็จะปีนออกไปแต่เธอตัดสินใจช้าเมื่อธมกานต์มาถึงก็กระชากเธอพร้อมกับลากเธอไปที่ที่ห่างไกล   

  “เป็นบ้าอะไรฮะ”   ธมกานต์ตะคอก

  ตรีรินทร์นิ่งเงียบกอดอกพร้อมกับเชิดหน้าแต่คราบน้ำตายังหลงเหลือให้เห็น

  “รินทร์เราต้องคุยกันผมไม่ชอบให้คุณเข้าใจผมผิด”

  “ฉันเข้าใจถูกคุณเรียกฉันมาดูคุณสวีทกับแฟนเก่าคุณในห้องของเราคุณทำได้เจ็บแสบมากคุณธมกานต์ฉันตบมือให้”ตรีรินทร์ยิ้มก่อนจะตบมือ

  “บ้าใครเรียกคุณแล้วที่ จีจี้  มาเค้ามาเรื่องงานแล้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย  คุณไม่เชื่อก็ถามแหวนได้แหวนก็เห็น”

  “หึคุณนี่เพ้อเจ้อจัง   แหวนอยู่ที่ไหนเค้ากลับบ้านไปตั้งนานแล้วจะโกหกอะไรก็ให้มีข้อมูลหน่อยจริงๆคุณจะทำอะไรกับใคร มันเรื่องของคุณแต่นี่  มันที่บ้านและที่ห้องนอนของเราไม่อายคนที่บ้านบ้างหรือไง”ตรีรินทร์กล่าวเสียงเข้ม

 “ไม่จริงเมื่อบ่ายแหวนยังเอาของว่างมาให้พวกผมอยู่เลย” ธมกานต์เถียง  “แล้วอีกอย่างถ้าผมจะทำอะไรกับ จามิกาจริงๆผมไม่ต้องทำที่บ้านก็ได้ที่โรงแรมหรือที่ไหนก็ได้ทำไมต้องมาทำที่บ้านให้ ประเจิดประเจ้อ”

จามิการีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำทันทีเสียงฝีเท้าชายหนุ่มเข้ามาในบริเวณห้องนอนจามิกาใจเต้นแรงภาวนาให้แ

ผนการดำเนินไปอย่างราบลื่นนางแบบสาว ค่อยๆ ก้าวออกมาจากห้องน้ำ

“ขอบคุณนะคะกานต์เสื้อของจี้เลอะหมดเลยคงต้องรอให้เค้าซักแห้ง

รบกวนกานต์จังเลย” นางแบบสาวกล่าวอย่างเกรงใจ

“ไม่เป็นไรรออีกสักปะเดี๋ยวแหวนคงเอาเสื้อมาให้ผมว่าเราลงไปรอข้างล่างดีกว่าไหม” ธมกานต์เอ๋ยชวน

“ว้าย นางแบบสาวแสร้งลื่นล้มธมกานต์เห็นเพื่อนสาวจะล้มก็คว้าหญิงสาวเอาไว้แต่เสียหลักล้มไปด้วยกันทันใดนั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดตรีรินทร์เห็นภาพดังกล่าวเหมือนฟ้าฝ่ากลางใจเมื่อเห็นสามีหนุ่มนอนอยู่บนพื้นในขณะที่นางแบบสาวใส่ชุดคลุมอาบน้ำของเธอนอนทับอยู่ข้างบนธมกานต์หันไปมองเพราะนึกว่าแม่บ้านสาวเอาชุดมาให้นางแบบสาวแต่ผู้ที่ปรากฏตัวคือภรรยาสาวตรีรินทร์น้ำตาอาบใบหน้ากับภาพที่เห็นธมกานต์ตกใจกับภาพที่เห็นรีบผลักนางแบบสาว

ตรีรินทร์ออกวิ่งลงบันไดเพื่อไปที่โรงรถธมกานต์วิ่งตาม

“รินทร์เดี๋ยวมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดฟังก่อนสิพูดกันก่อนนี่รินทร์ผมไม่ชอบให้ใครวิ่งหนีผมนะมาคุยกันก่อน” ธมกานต์ตะโกนในขณะที่ตรีรินทร์ร้องไห้พร้อมกับเอามือปิดหู

“เข้มเข้มจับคุณผู้หญิงไว้เร็วสิ” 

คนขับรถหมุนซ้ายหมุนขวาใจหนึ่งก็กลัวเจ้านายหนุ่มแต่อีกใจก็เกรงใจเจ้านายผู้หญิงก็ละล้าละลัง

ตรีรินทร์วิ่งไปที่รถน้ำตายังอาบใบหน้า

“ทุเรศเรียกเรามาดูว่าตัวเองสวีทกับแฟนเก่าคนใจร้ายฉันเกลียดคุณ” ตรีรินทร์สะอื้นก่อนจะสตาร์ทรถออกธมกานต์วิ่งมาขวางตรีรินทร์เบรครถพร้อมกับเปิดไฟสูงไล่

“ผมไม่ให้คุณไปลงมาคุยกันให้รู้เรื่องคุณกำลังเข้าใจผมผิดเร็วๆผมไม่ชอบง้อใครนะคุณ” ธมกานต์ตะโกน

ตรีรินทร์นิ่งก่อนจะเร่งเครื่องถอยหลังก่อนจะหักเลี้ยวธมกานต์วิ่งตามอย่างหัวเสียพร้อมกับตะโกน 

“เข้มเข้มบอกยามปิดประตูถ้าใครเปิดให้คุณผู้หญิงฉันจะไล่ออกให้ หมด” คนขับรถหนุ่มรีบโทรออกไปที่ยามหน้าบ้าน

ตรีรินทร์หงุดหงิดเมื่อยามหน้าบ้านไม่ยอมเปิดประตูให้บอกแต่ว่าเจ้านายสั่งตรีรินทร์เปิดประตูออกมาตอนแรก

คิดเพียงแต่ว่าถ้าไม่เปิดก็จะปีนออกไปแต่เธอตัดสินใจช้าเมื่อธมกานต์มาถึงก็กระชากเธอพร้อมกับลากเธอไปที่ที่

ห่างไกล 

“เป็นบ้าอะไรฮะ” ธมกานต์ตะคอก

ตรีรินทร์นิ่งเงียบกอดอกพร้อมกับเชิดหน้าแต่คราบน้ำตายังหลงเหลือให้เห็น

“รินทร์เราต้องคุยกันผมไม่ชอบให้คุณเข้าใจผมผิด”

“ฉันเข้าใจถูกคุณเรียกฉันมาดูคุณสวีทกับแฟนเก่าคุณในห้องของเราคุณทำได้เจ็บแสบมากคุณธมกานต์ฉันตบมือให้”ตรีรินทร์ยิ้มก่อนจะตบมือ

“บ้าใครเรียกคุณแล้วที่ จีจี้ มาเค้ามาเรื่องงานแล้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย คุณไม่เชื่อก็ถามแหวนได้แหวนก็เห็น”

“หึคุณนี่เพ้อเจ้อจัง แหวนอยู่ที่ไหนเค้ากลับบ้านไปตั้งนานแล้วจะโกหกอะไรก็ให้มีข้อมูลหน่อยจริงๆคุณจะทำอะไรกับใคร

มันเรื่องของคุณแต่นี่ มันที่บ้านและที่ห้องนอนของเราไม่อายคนที่บ้านบ้างหรือไง”ตรีรินทร์กล่าวเสียงเข้ม

“ไม่จริงเมื่อบ่ายแหวนยังเอาของว่างมาให้พวกผมอยู่เลย” ธมกานต์เถียง “แล้วอีกอย่างถ้าผมจะทำอะไรกับจามิกาจริงๆผมไม่ต้องทำที่บ้านก็ได้ที่โรงแรมหรือที่ไหนก็ได้ทำไมต้องมาทำที่บ้านให้ ประเจิดประเจ้อ”

ตรีรินทร์กัดริมฝีปาก “ ฉันอยากกลับบ้าน”

“ผมไม่ให้คุณไป คุณนี่เมื่อไหร่จะโตสักทีมีปัญหาอะไรก็วิ่งไปหาแม่หลบหนีปัญหาคุยกันให้รู้เรื่องถ้าคุณกลับบ้านผมจะตามไปรังควานคุณเลือกเอาแม่คุณจะได้ร้อนใจไปกับคุณด้วย” ธมกานต์ขู่เสียงเข้ม

ตรีรินทร์กัดริมฝีปากน้ำตาไหลพรากด้วยความอัดอั้นตันใจถึงแม้เธออยากจะหลบหนีสถานการณ์เช่นนี้มากแค่ไหนเธอก็ไม่อาจทำความร้อนใจไปให้บุพการีได้ตรีรินทร์ทราบดีว่าถ้าเธอกลับบ้านจริงๆผู้ชายตรงหน้าเธอจะต้องทำตามที่เค้าพูดอย่างแน่นอน

ธมกานต์ถอนใจเฮือกเมื่อมองเห็นภรรยาสาวร้องไห้ธมกานต์ทั้งโมโหทั้งน้อยใจกับหญิงสาวผู้เป็นภรรยาอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะตัดสินใจพูดว่า

“ตกลงคุณไม่เชื่อใจผมจริงๆใช่ไหมคุณจะไม่ถามสักคำหรือไงว่าเกิดอะไรขึ้นมากกว่าการคิดไปเอง”

ธมกานต์พูดอย่างอัดอั้น

“ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น” ตรีรินทร์กล่าวเสียงเย็น

“ตามใจผมก็ไม่รู้จะมาตามง้อกับเด็กไม่รู้จักโตทำไมให้เสียเวลา”ธมกานต์พูดกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด

“เชิญคุณไปดูแลแขกพิเศษของคุณเถอะฉันจะไปหานมอิ่ม”ตรีรินทร์หันหลังก่อนจะออกเดินก่อนจะชะงัก

“จำไว้ให้ดีตรีรินทร์คุณจะต้องอยู่ที่นี่บ้านหลังนี้ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นคุณก็ไม่มีสิทธิ์จะหนีไปไหนเพราะคุณคือ

พิพัฒนพงค์แล้วจำไว้ด้วยว่าแต่งงานแล้วไม่ใช่เด็กๆที่ไม่พอใจก็วิ่งไปหาแม่ผมขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายถ้าไม่อยากให้แม่คุณเดือดร้อน”

“ค่ะไม่ต้องมาขู่จะไปไหนก็ไปฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณถ้าเป็นไปได้อยากหนีไปให้ไกลจากคุณสักพันโยชน์” ตรีรินทร์พูดเสียงแข็ง

“แต่ในความเป็นจริงเราต้องอยู่ร่วมกันอยู่ด้วยกันไปแบบนี้ในเมื่อคุณอยากคิดเองตัดสินเองโดยไม่ฟังเหตุผลผมก็

ป่วยการจะพูดคนอยู่ด้วยกันถ้าไม่ไว้ใจกันก็ป่วยการอธิบายเชิญคุณคิดบ้าไปคนเดียวผมไปล่ะ” 

ธมกานต์เดินกระแทกส้นจากไป

ตรีรินทร์ทรุดตัวลงนั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้ด้วยความอัดอั้นตันใจ

จามิกายิ้มสะใจที่สามารถทำให้สามีภรรยาไม่เข้าใจกันได้เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาที่บ้านจามิกาในชุดเดิมก็เดินเข้า

มาพร้อมกับตีหน้าเศร้า

“จี้ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้กานต์ทะเลาะกับภรรยา” จามิกาทำเสียงเศร้าอย่างเสแสร้ง

“ไม่เป็นไรผมจัดการได้

ถ้าจี้ไม่ว่าอะไรผมขอโทษผมอยากอยู่คนเดียวคุณกลับไปก่อนเถอะนะตอนนี้ผมไม่สะดวกรับแขก”ธมกานต์กล่า

วเสียงเซ็ง

จามิกาสะอึกก่อนจะแสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “โอเคอย่าคิดมากนะคะกานต์งั้นจี้กลับก่อนนะคะ”

ธมกานต์พยักหน้าเซ็งๆก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้จามิกาแทบร้องกรี๊ดด้วยความขัดใจ

ธมกานต์ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาก่อนจะหลับตา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็พาลหงุดหงิด

ตรีรินทร์เดินเข้าตึกใหญ่พร้อมคราบน้ำตานมอิ่มเดินเข้ามาก่อนจะพูดว่า

“อะไรกันค่ะทะเลาะกันเหรอค่ะมีอะไรพูดกับนมได้นะคะ”นมอิ่มพูดน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะไม่เข้าใจกันนิดหน่อยนมอย่าไปใส่ใจเลยคืนนี้ขอรินทร์นอนบนตึกนะคะยังไม่อยากกลั

บเรือนเล็กนะคะนม”น้ำเสียงตรีรินทร์อ้อนวอน

“โถ แม่คุณของนมจะนอนที่ไหนก็ได้ค่ะที่นี่ ก็บ้านคุณรินทร์เหมือนกันคุณรินทร์เป็นคุณผู้หญิงของที่นี่

ไงคะงั้นเดี๋ยวนมให้เด็กไปจัดห้องคุณกานต์เก่าให้นะคะ” นมอิ่มกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่เอาค่ะ รินทร์นอนห้องพักแขกได้ไหมคะรินทร์ไม่อยากไปรบกวนห้องของเค้า” 

ตรีรินทร์กล่าวเสียงขึ้นจมูก

แม่นมอิ่มส่ายศีรษะพร้อมกับนึกในใจ” เฮ้อขิงก็รา ข่าก็แรงคนแก่ตามไม่ทันจริงๆ”

“ได้ค่ะเดี๋ยวนมจัดการให้นะคะ”

“คุณกานต์ครับผมตั้งสำรับไว้ที่โต๊ะแล้วนะครับนมอิ่มให้ผมเอามาจัดให้คุณกานต์ครับ” 

“คุณรินทร์ล่ะ” ธมกานต์ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสะลัดศีรษะไปมาเพราะเผลอหลับไป

“คุณรินทร์ทานบนตึกครับแล้วให้มาเรียนคุณกานต์ว่าคืนนี้เธอจะนอนบนตึกครับ” 

เข้มกล่าวอย่างนอบน้อม

ธมกานต์กัดฟันนึกโมโหภรรยาสาวก่อนจะผลุดลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกจากบ้านอย่างหัวเสีย

“คุณกานต์ครับไม่ทานข้าวเหรอครับ” เข้มวิ่งตามเจ้านายหนุ่ม

“ ไม่ล่ะจะไปข้างนอกเบื่อ” ธมกานต์ขับรถออกจากบ้านด้วยความเร็ว 

นมอิ่มเดินเข้ามาในห้องอาหาร พร้อมกับพูดว่า “ 

มืดค่ำป่านนี้คุณกานต์จะออกไปไหนดูสิขับรถซะเร็วนมล่ะเป็นห่วงจริง ๆ”

ตรีรินทร์วางช้อนพร้อมกลั้นสะอื้นก่อนจะเอ่ยขอตัว

“รินทร์ปวดหัวขอตัวขึ้นนอนก่อนนะคะ” 

ตรีรินทร์ก้าวเท้าเร็วขึ้นไปบนห้องก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ

“หึคงจะไปหาแฟนล่ะสิคนบ้าฉันเกลียดคุณ”

ร้านซาปรังก้าPub and restaurant สถานที่นัดพบของสามหนุ่มเพื่อนซี้

ธมกานต์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มทำให้สองหนุ่มเพื่อนซี้หันหน้ามองกันก่อนที่หมอหนุ่มอดใจไม่ไหวต้องเอ่ยถาม

“เฮ๊ยไรว่ะ เรียกออกมาเที่ยวทำไมเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จาว่ะเนี่ยมีปัญหาอะไรบอกได้นะเว้ยทะเลาะกับคุณรินทร์หรือไง”

ธมกานต์หันไปมองหน้าหมอหนุ่มก่อนพูดว่า “ รู้ได้ไง”

“อาการมันฟ้องเว้ย ถ้าเป็นเรื่องอื่นก็ไม่เคยเห็นแกซีเรียสเรื่องอะไรเลยสักอย่างไหนมีปัญหาอะไรเอาแต่ดื่มแล้วหน้าบูดยังงี้”

เมื่อธมกานต์เล่าให้เพื่อนทั้งสองฟังสองหนุ่มก็เอาแต่หัวเราะก่อนที่หมอหนุ่มจะให้ความเห็นว่า

“เป็นใครก็คงต้องโกรธเหมือนคุณรินทร์ว่ะช่วยไม่ได้นี่หว่าสถานการณ์มันฟ้องว่าแกผิดจนกว่าจะมีพยานทางแกก็คือ

แหวนมาแก้ต่างให้ตอนนี้ก็รับกรรมไปก่อนเพื่อน” หมอหนุ่มให้ความเห็นก่อนจะยิ้ม

“อืมตอนนี้เค้าไม่ยอมกลับบ้านแต่กลับไปนอนตึกใหญ่หมั่นไส้นักถ้าเป็นได้จะจับตัวมาเขย่าๆๆก่อนจะพูดว่าไม่เ

ชื่อใจกันบ้างหรือไงเสียแรงข้าอุตส่าห์รักทุ่มเทให้เค้าขนาดนี้ยังไม่เห็นความดีอีก”

ธมกานต์บ่นอยู่คนเดียวก่อนยกดื่มอีกหลายแก้ว

นมอิ่มรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในบ้านที่นายผู้หญิงกับนายผู้ชายต่างคนต่างถือทิฐิ

ต่างคนต่างอยู่ทำให้สถานการณ์ที่บ้านอึมครึมเด็กรับใช้ในบ้านก็พากับตัวลีบเพราะบรรยากาศในบ้านที่เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

“คุณคะเมื่อคืนคุณกานต์กลับบ้านซะดึกเลยเมามาด้วยนี่นมไม่เห็นคุณกานต์ดื่มหนักๆ

แบบนี้มานานแล้วเชื่อสิว่าวันนี้ต้องไม่ทานข้าวเป็นยังงี้ประจำ” นมอิ่มบ่น

ตรีรินทร์กัดริมฝีปาก เงียบ นมอิ่มส่ายศีรษะในความดื้อรั้นของชายหนุ่มหญิงสาว

“นมว่าเรามาทำคุกกี้แก้เซ็งดีกว่านะคะ”

นมอิ่มเอ่ยชักชวนก่อนที่สองหญิงสาวต่างวัยต่างช่วยกันทำคุ๊กกี้อย่างสนุกสนานการทำขนมทำให้ตรีรินทร์ผ่อนค

ลายค่อนข้างมากใช่ว่าเธอจะไม่อึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่แต่ จะให้เธอไปง้อก่อนรับรองว่าไม่มีทางแน่

แม่นมอิ่มเดินออกจากห้องครัวก่อนจะกระซิบ คนขับรถหนุ่ม