LOGINShare
Chapter 63
Last Updated:
2025-04-07 18:32:13ที่ว่าการอำเภอ
ตรีรินทร์สวมแว่นตาดำเพื่อปกปิดร่องรอยที่ชายหนุ่มสามารถจะเห็นดวงตาที่บวมแดงที่ผ่านการร้องไห้ตลอดคืน อย่างแสนสาหัส เป็นสิ่งที่ตรีรินทร์ปกปิด ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเห็น ธมกานต์ก้าวลงจากรถแต่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวถือแฟ้มมายืนรออยู่แล้ว “ขอโทษที่มาช้า แต่เอ๊ะ ผมมาตรงเวลานะคุณ” “ฉันมารอแต่เช้าเอง อยากจัดการให้เสร็จเร็วๆ” ตรีรินทร์กล่าวเสียงเย็น “งั้นรีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันใจคุณ” ธมกานต์พูดประชด ตรีรินทร์เชิดหน้าก้าวเดินอย่างไม่รู้สึกกับถ้อยคำที่จิกกัดของชายหนุ่มเซ็นเอกสารเรียบร้อย เจ้าหน้าที่มอบเอกสารให้คนละฉบับ ก่อนที่ชายหนุ่มที่มีทนายตามมาด้วยได้ยื่น ซองเอกสารให้หญิงสาวอีกหนึ่งฉบับ ตรีรินทร์รับมาเปิดก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดว่า “ค่าสึกหรอของคุณ ผมให้ด้วยความเต็มใจ เผื่อไว้เอาไปสร้างครอบครัวใหม่ของคุณ” ตรีรินทร์ฉีกเช็ดเงินสดจำนวนสามสิบล้าน ฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะขว้างใส่ชายหนุ่ม “ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาเลี้ยงตัวเองได้” “อวดดีแล้วผมจะให้ค่าเลี้ยงดูคุณ จนกว่าคุณจะแต่งงานใหม่” “ไม่ต้อง ฉันมาแต่ตัวก็จะไปแต่ตัวเท่านั้น” “นี่คุณ อย่ามาดัดจริตหน่อยเลย ผมเบื่อจะอ้วกแล้ว” “นั่นเป็นเรื่องของคุณ ฉันไม่เกี่ยว” “สวัสดีค่ะคุณทนาย สวัสดีค่ะคุณธมกานต์ ลาก่อน” ตรีรินทร์ยกมือไหว้ แต่รู้สึกเหมือนวิงเวียน หน้ามืดจนเดินเซ ธมกานต์ก้าวไปรับพร้อมใช้เอกสารโบกพัดให้ “รินทร์ เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดเชียว” “ฉันไม่เป็นไร ปล่อย” “อย่าอวดดีเลย ผมไปส่งที่บ้านรถคุณจอดไว้นี่แหละ” “ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้ไม่ต้องมายุ่ง เราจบกันแล้วไม่เกี่ยวข้องกันต่อไป เรื่องของฉันห้ามคุณมายุ่ง ไม่ว่ากรณีใดๆ จากนี้ต่อไปตัดขาดกันไปเลยไม่ต้องมาพบเจอกันอีก” ธมกานต์ปวดใจ มือที่ประคองหญิงสาวปล่อยลงแทบหมดแรง จบแล้วจริงๆ เหรอ เอาเข้าจริงๆ แทบไม่อยากปล่อยร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด ทำไมตนไม่รู้สึกมีความสุขหรือสะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กลับมีแต่ความเจ็บปวดและรวดร้าว ธมกานต์มองหญิงสาวเดินจากไปด้วยแววตาที่ว้าวุ่น ตรีรินทร์ก้าวขึ้นแท็กซี่ พร้อมกับดมยาดม “พี่ค่ะ ช่วยจอดที่คลินิกที่ใกล้ที่สุดนะคะ” “ครับ” ตริรินทร์ใจเต้นรัวเมื่อรอผลตรวจ พยาบาลสาวเดินเข้ามาใกล้แล้วเชิญเข้าไปพบหมอที่ห้อง “ยินดีด้วยนะคะ คุณตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วค่ะ” ตรีรินทร์ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตนเองได้ว่ารู้สึกเช่นไร ดีใจ หรือควรจะเสียใจที่มีลูกในช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุดในชีวิต “ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะที่เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ เชื่อแม่นะจ๊ะว่าแม่จะดูแลลูก เป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกไม่รู้สึกขาด แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกไม่มีพ่อแม่ขอโทษ” ตรีรินทร์ลูบท้องไปมาร้องไห้อย่างเสียใจ “ว่าไงนะลูก ยัยรินทร์” แม่แก้วตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “รินทร์หย่ากับคุณกานต์แล้วค่ะแม่ แล้วรินทร์ก็ท้องด้วยแต่รินทร์จะไม่ให้เค้ารู้ รอให้อาการคุณป้าดีขึ้นอีกหน่อย รินทร์จะไปจากที่นี่ค่ะ รินทร์อยากไปอยู่ที่อื่นที่ห่างไกลจากเค้า รินทร์กลัวเค้ารู้ แล้วมาพรากลูกจากรินทร์ไป แม่คะเราไปอยู่ที่อื่นกันนะคะ” “ยายหนู โธ่ลูกแม่” แม่แก้วเข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังลูกสาวเหมือนกับปลอบใจ “หนูตัดสินใจแน่นอนแล้วเหรอ ที่จะไม่บอกให้ตากานต์รู้ แม่ว่าเผื่อจะกลับมาอยู่เป็นครอบครัวอีกครั้งนะลูกนะ” “ไม่แน่นอนค่ะ แม่ไม่รู้ว่าเค้าพูดเลวร้ายแค่ไหนกับหนู ให้หนูตายเสียดีกว่าที่จะกลับไปอยู่กับคนใจร้ายแบบเค้าอีก” ตรีรินทร์น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวดและเสียใจอย่างสุดซึ้ง อ้วก โอ๊ก เสียงตรีรินทร์อ้วกทำให้แม่แก้วเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับลูบหลังลูกสาวไปมา ใบหน้าแม่แก้วมีร่องรอยกังวลอยู่ไม่น้อย “รินทร์ แม่ว่าบอกพ่อกานต์เค้าเถอะลูก อย่าทิฐิกันเลย แม่สงสารหลาน” ตรีรินทร์ส่ายหน้า น้ำตาไหล พร้อมกับเอาศีรษะพิงหน้าอกผู้เป็นแม่อย่างหมดแรง “ แม่ขา รินทร์คงทนความเจ็บปวดต่อไปอีกไม่ได้ ถ้าบอกเค้าแล้ว เค้าพูดตอกกลับมาว่าเอาลูกไปผูกมัดเค้า รินทร์คงขาดใจตายด้วยความเจ็บปวด แม่ขาอย่าบังคับรินทร์เลย แม่ไม่รู้หรอกว่าเค้าใจร้ายกับรินทร์แค่ไหน พอกันทีกับความรักจอมปลอมของเค้า ขออย่าได้เจอะได้เจอกันเลย ลูกคนเดียวรินทร์เลี้ยงได้ค่ะแม่ ดีกว่าไปทนอยู่กับสายตาเหยียดหยามของคนบ้าอำนาจแบบนั้น”ตรีรินทร์สะอื้นไห้ แม่แก้วบีบไหล่ลูกสาว เป็นการส่งกำลังใจ “แล้ววันนี้จะไปทำงานไหวเหรอลูก แพ้ท้องมากแบบนี้” แม่แก้วถามขณะกำลังเตรียมตัวออกไปเยี่ยมคุณหญิงมณีจันทร์ผู้เป็นเพื่อนรัก “ รินทร์โทรไปคุยกับคุณพงค์แล้วค่ะ รินทร์จะรับงานมาทำที่บ้าน เสร็จก็เอาไปส่งค่ะ” “ ดีจริง เจ้านายลูก แล้วอยู่คนเดียวได้ไหม เย็น ๆแม่ก็กลับ จะไปเยี่ยมคุณป้าเค้าหน่อยคงใกล้ฟื้นแล้ว” ตรีรินทร์พยักหน้า “ ได้สิคะแม่ รินทร์คงนอนพักอีกสักครู่ บ่ายๆก็ลุกมาทำงานต่อแล้วค่ะ” เสียงกดออดหน้าบ้านทำให้ตรีรินทร์ลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียพร้อมกับเดินออกไปเปิดด้วยร่างกายที่อ่อนเพลีย นายตำรวจสองนาย ยืนอยู่หน้าประตูบ้านทำให้ตรีรินทร์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยถาม “มีธุระอะไรกับใครที่นี่หรือคะ” “ผมมาพบคุณตรีรินทร์ พิพัฒนพงค์ครับ” นายตำรวจหนึ่งในสองเอ่ยขึ้น ตรีรินทร์อึ้งแล้วชาวาบไปทั้งศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะใช้มือจับบานประตูไว้ก่อนสูดลมหายใจเพื่อตั้งสติ “คุณธมกานต์ อดีตสามีคุณได้แจ้งข้อหาลักพาตัวคุณหญิงมณีจันทร์ไปหลบซ่อน ทางเราเลยอยากเชิญตัวคุณมาให้ปากคำ เพราะคุณคือคนสุดท้ายที่อยู่กับคุณหญิงก่อนที่คุณหญิงจะหายไปกว่าสามอาทิตย์” “ เค้าแจ้งจับฉันหรือคะ คุณตำรวจ” “ ครับ แต่คุณยังไม่ใช้ผู้ต้องหานะครับ เราแค่เชิญไปให้ปากคำครับผม” ตรีรินทร์กัดริมฝีปากน้ำตาคลอเบ้า ‘ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะทำกับเราถึงขนาดนี้คุณไม่เคยเชื่อใจฉันเลย ไม่เคยเลย ดี ยิ่งคุณทำให้ฉันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ฉันจะทำกลับคุณบ้าง อีกหลายเท่าจำเอาไว้คุณธมกานต์’ ตรีรินทร์คิดในใจอย่างเคียดแค้น โรงพัก ตรีรินทร์เข้ามานั่งให้ปากคำกับนายตำรวจสองคน ผ่านไปหลายชั่วโมงก่อนที่ นายตำรวจอดีตคนรักจะก้าวเข้ามา“รินทร์เป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่รีบโทรหาพี่ล่ะ เนี่ยดีนะ พี่มีเพื่อนอยู่โรงพักนี้เค้าโทรไปบอกพี่” ร้อยตำรวจตรีโตมร พูดอย่างร้อนรน “รินทร์ไม่อยากรบกวนพี่โต” “เดี๋ยวรินทร์อยู่นี่นะ พี่รู้จักสารวัตรที่นี่ พี่จะลองไปคุยกับท่านดู” “ขอบคุณค่ะ”“รินทร์ดูใจลอยจังมีเรื่องอะไรไม่สบายใจพูดกับเราได้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอเราพร้อมรับฟังนะ”พยาบาลสาวเหลือบมองอากัปกิริยาก่อนพูด ตรีรินทร์ถอนใจแล้วพูดว่า “จริงๆก่อนคุณกานต์ไปเมืองนอก เรามีเรื่องทะเลาะกันก็ไม่คุยกันตั้งหลายวัน รินทร์ยังหนักใจว่าเจอเค้าอีกครั้งแล้วรินทร์จะต้องทำตัวยังไง” “เรื่องอะไรล่ะที่ทะเลาะกัน เรื่องร้ายแรงหรือเปล่า” “ก็ไม่เชิงหรอก อืม รินทร์จะเล่าให้ฟัง” ตรีรินทร์ถ่ายทอดเหตุการณ์ที่ผ่านมาพร้อมกับเล่าที่ชายหนุ่มโทรมาจากต่างประเทศ “โถรินทร์ เราว่าไม่มีอะไรหรอก มันคงเป็นเหตุการณ์บังเอิญ รินทร์ลองคิดกลับกันดูนะ ถ้ารินทร์เป็นคุณกานต์ รินทร์จะเอากิ๊กมาทำอะไรที่บ้านแล้วโทรไปเรียกเมียมาดูไหม คนโง่มากเท่านั้นที่ทำจริงไหม ถ้าเราตัดอารมณ์ออกแล้วใช้ความคิดนะเราจะรู้ว่า นี่อาจเป็นแผนของใครบางคนที่อยากให้รินทร์กับคุณกานต์ผิดใจกัน” ตรีรินทร์กลับมาถึงบ้าน ก็ครุ่นคิดกับสิ่งที่เพื่อนสาวพูดกลับไปกลับมาก่อนจะตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู “เข้ามาเถอะจ๊ะ ห้องไม่ได้ล็อค” “คุณรินทร์ หนูกลับมาแล้วค่ะ แล้วทำไมคุณรินทร์ถึงมาอยู่เรือนใหญ่ค่ะแล้วเรือนหลังเล็กแหวนไปหาตั้งนานไม่มีใครอยู่เลย” ตรีรินทร์หันไปมองร่าง แม่บ้านของตนแล้วก้าวเข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึง “พี่แหวน พี่แหวนหายไปไหนมาตั้งหลายวัน รินทร์คิดถึงพี่แหวนมาก” “คุณรินทร์ยังไม่ได้ตอบแหวนเลยค่ะ ย้ายกลับมาอยู่เรือนใหญ่ทำไมคะ” แม่บ้านคนสนิทกล่าวถาม “รินทร์กับคุณกานต์เรามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย” “อย่าบอกแหวนนะคะว่าเรื่องคุณนางแบบจีจี้” “อ้าว พี่แหวนรู้ได้ไง” “ก็แหวนอยู่ในเหตุการณ์ วันนั้นคุณนางแบบเค้าขอมาดูแบบเรือนหลังเล็กคุณกานต์ให้แหวนคอยรับใช้ แล้วคุณนางแบบเกิดอยากกินน้ำมะเขือเทศ แล้วเกิดอุบัติเหตุน้ำมะเขือเทศเลยคว่ำใส่คุณนางแบบ แหวนก็เลยพาเธอไปอาบน้ำห้องคุณรินทร์กับคุณกานต์ แต่คุณกานต์ไม่ได้ตามไปด้วยนะคะ เห็นนั่งอยู่ในห้องทำงาน จนกระทั่งแหวนได้รับโทรศัพท์ทางไกลให้กลับบ้านด่วนแม่ไม่สบาย ก็เลยวิ่งไปบอกคุณกานต์ แล้วคุณกานต์ก็คงจะตามขึ้นไปดูคุณจีจี้ข้างบน ในขณะที่หนูกลับบ้านหนูยังสวนกับรถคุณรินทร์หน้าปากซอยเลยค่ะ” ตรีรินทร์ลำดับเหตุการณ์ประกอบกับที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังแล้วก็น้ำตาไหล “บ้าแท้ๆ นี่เราเข้าใจเค้าผิดเหรอเนี่ย โอ๊ย ทำไงดี” “พี่แหวนลงไปทำงานก่อนนะคะ มีอะไรเรียกได้นะคะคุณรินทร์” “ค่ะ” “โถ นี่เราเข้าใจเค้าผิดหมดเลย หรือนี่แล้วเราจะทำไงดี” ตรีรินทร์ร้องไห้ด้วยความอัดอั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชายหนุ่ม “รับสิคะ คุณกานต์ต่อจากนี้รินทร์จะรักคุณได้หมดหัวใจโดยไม่มีเรื่องเพื่อนมาคอยทำให้รู้สึกผิด รับสิคะคุณกานต์” ตรีรินทร์จิกเล็บกับฝ่ามืออย่างลุ้นสุดหัวใจ ธมกานต์หยิบโทรศัพท์มาดูระหว่างประชุมกับสมาชิกผู้บริหารโรงแรมจากทั่วโลก เมื่อเห็นเป็นชื่อภรรยาสาวแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะสอดโทรศัพท์ใส่เสื้อสูทแล้วเปิดระบบสั่นเอาไว้ ธมกานต์เริ่มไม่มีสมาธิในการประชุมเมื่อนึกถึงเหตุผลที่หญิงสาวโทรหาธมกานต์ขอตัวออกมา เข้าห้องน้ำเพราะไม่มีสมาธิในการนั่งประชุมอีกต่อไป ในใจก็ส่วนหนึ่งก็ดีใจที่เห็นเป็นชื่อหญิงสาวโทรมา อีกใจก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าหญิงสาวโทรมามีธุระอะไร “ฮัลโหลรินทร์ ขอโทษผมรับสายคุณไม่ได้ผมติดประชุมมีอะไรหรือเปล่า” “เออ รินทร์ รินทร์ ขอโทษค่ะคุณกานต์ ขอโทษค่ะ” น้ำเสียงตรีรินทร์สะอื้นไห้ “รินทร์ คุณร้องไห้ทำไมเป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงธมกานต์ร้อนรน “ไม่เป็นไรค่ะ รินทร์ขอโทษนะคะที่เข้าใจคุณกานต์ผิดเรื่องคุณจีจี้ รินทร์ผิดเองที่ไม่เชื่อใจคุณรินทร์ขอโทษ พี่แหวนพึ่งเล่าเรื่องทั้งหมดให้รินทร์ฟังรินทร์ขอโทษค่ะ” หญิงสาวร่ำไห้ด้วยความรู้สึกผิด “ตกลงผมควรดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย ผมพูดกับคุณคุณไม่เชื่อ แต่คุณเชื่อแหวน ยังงี้ผมควรดีใจไหมเนี่ยที่คุณขอโทษผม” “รินทร์ รินทร์ ก็เอาที่คุณพูดไปคิดเหมือนกัน” ตรีรินทร์แก้ตัวเสียงอ่อย “เมื่อเช้าผมมีเวลาจะคุยกับคุณ โทรไปคุณก็ปิดเครื่อง ตอนนี้ผมมีประชุมเราคุยนานไม่ได้หรอกรินทร์ ผมต้องเข้าไปประชุมต่อ คุณมีอะไรอีกไหม” “คุณยกโทษให้รินทร์ได้ไหมคะ” “ผมไม่เคยโกรธคุณได้นานหรอกรินทร์ จะยังไงผมก็แคร์คุณคนเดียวคุณควรรู้ไว้” “ขอบคุณค่ะ รินทร์มีเรื่องสำคัญอยากบอกคุณ แต่ถ้าคุณไม่มีเวลารินทร์ค่อยบอกคุณตอนคุณกลับมา รีบๆ กลับมานะคะ” “เอ เรื่องดีหรือร้ายเนี่ย” “เรื่องดีสิคะ ต่อไปรินทร์จะได้ทำอะไรได้เต็มหัวใจสักที “ “เอ คุณมาพูดทำให้ผมอยากรู้แล้ว แต่คงไม่ได้ ผมออกมานานแล้ว ผมต้องรีบเข้าไปทำประชุมต่อเอาเป็นว่าผมจะรีบเคลียร์งานให้จบภายในเย็นนี้ คืนนี้ผมจะรีบกลับ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะครับรินทร์” “พรุ่งนี้จริงๆนะคะ ให้รินทร์ไปรับไหมคะ” “ไม่ต้องดีกว่ามันเช้ามาก ผมกลับบ้านเองดีกว่าคุณจะได้นอน แล้วผมจะไปรับขวัญนะครับรินทร์” “ค่ะ” “พรุ่งนี้เจอกัน” “คุณกานต์คะ” “หืม” “รินทร์คิดถึงคุณนะคะ” ตรีรินทร์พูดจบก็กดปิดสายด้วยความเขินอาย ธมกานต์ยืนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน พร้อมกับเดินเข้าห้องประชุมอย่างใจลอย ตรีรินทร์เดินใจลอยเข้าห้องนอน พรุ่งนี้แล้วที่เค้าจะกลับมา พรุ่งนี้แล้วที่เราจะได้รักเค้าอย่างเต็มหัวใจ พรุ่งนี้แล้วที่เราจะเข้าใจกันสักที ตรีรินทร์นอนหลับอย่างมีความสุขเพื่อรอชายหนุ่มกลับวันรุ่งขึ้น กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังรบกวน ทำให้ตรีรินทร์ควานมือเพื่อหยิบโทรศัพท์ “ฮัลโหล” ตรีรินทร์ขยับตัวนั่งพร้อมกับพยายามลืมตามองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสาม “สวัสดีค่ะ คุณตรีรินทร์ พิพัฒนพงค์หรือเปล่าคะ” “ค่ะ” ตรีรินทร์พยายามนึกว่าใครโทรมาดึกดื่นป่านนี้ “คุณตรีรินทร์รีบมาที่สมิตติเวชด่วนนะคะ คุณหญิงมณีจันทร์ช็อคต้องเข้ารับผ่าตัดด่วนค่ะ คุณรีบมานะคะ เราต้องการญาติใกล้ชิดค่ะด่วนที่สุดนะคะ” “คุณแม่เป็นอะไรคะ เป็นอะไร” หัวใจหญิงสาวเต้นแรง “คุณรีบมาเถอะค่ะ อาจารย์หมอรอคุณอยู่ค่ะ” “ตกลงค่ะ อีกยี่สิบนาทีเจอกัน” ตรีรินทร์ใจเต้นแรงพร้อมกับแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว ออกจากบ้านไปด้วยหัวใจว้าวุ่น ‘ คุณป้าขา อย่าพึ่งเป็นอะไรตอนนี้นะคะ คุณกานต์กำลังจะกลับมาแล้วอย่าได้เป็นอะไรร้ายแรงเลยนะคะ’ตรีรินทร์ภาวนาไปในใจขณะที่ขับรถด้วยความเ ป็นห่วงแม่สามีอย่างท้วมท้น โรงพยาบาล “ยายรินทร์ เร็วลูกอาจารย์หมอกำลังรออยู่”แม่แก้วก้าวเข้ามาจับมือลูกสาวอย่างร้อนใจ “แม่คะ อาการคุณป้าแย่มากเลยหรือคะแม่”ตรีรินทร์หันมาถามแม่แก้วขณะที่ก้าวเดินอย่างรีบเร่ง “ดูเหมือนจะดีขึ้น มาเป็นอาทิตย์ แต่แล้วไม่รู้ทำไม อาการทรุดหนัก”แม่แก้วพูดอย่างมีกังวล หน้าห้องอาจารย์หมอเจ้าของไข้ ตรีรินทร์ใจเต้นรัวมือเย็นเฉียบ วินาทีสำคัญกำลังจะมาถึงแล้ว ชีวิตของแม่สามีอยู่ในความเสี่ยงในขณะที่ลูกชายอยู่ต่างประเทศ เธอควรจะทำอย่างไรดี “คุณตรีรินทร์ ขอโทษที่รบกวนกลางดึกแต่ทางเรารอไม่ได้ คนไข้มีภาวะแทรกซ้อน เราพบว่าเนื้อร้ายแพร่กระจายไปในส่วนนี้ ซึ่งจากการประชุมคณะแพทย์เรามีความเห็นต้องผ่าตัดออกในส่วนบริเวณนี้ก่อนที่มันจะลุกลามจนควบคุมไม่ได้ และไปทำลายไตซึ่งเป็นอันตรายมาก”ตรีรินทร์ใจเต้นแรงน้ำตาคลอเบ้า “อันตรายมากไหมคะหมอ” “การผ่าตัดมีความเสี่ยง แต่เป็นทางที่ดีที่สุด ที่ผมเชิญคุณมา เพราะต้องการลายเซ็นอนุญาตให้มีการผ่าตัด ซึ่งทางคนไข้ให้เบอร์คุณไว้” อาจารย์หมอพยักหน้าให้พยาบาลนำเอกสารมาให้ตนเอง ตรีรินทร์รับเอกสารมือสั่น ก่อนจะสูดลมหายใจอ่านเอกสารอย่างรวดเร็วแล้วเซ็นชื่อ พร้อมกับส่งคืนพยาบาล “หมอคะ ฝากคุณป้าด้วยนะคะ ช่วยท่านด้วย” น้ำเสียงตรีรินทร์สะอื้น “เราจะทำเต็มที่”อาจารย์หมอกล่าวเสียงนุ่ม ตรีรินทร์นั่งกุมมือแม่แก้ว ต่างเหมือนให้กำลังใจกันและกัน “คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด อย่าให้มณีเป็นอะไรเลย สาธุ” แม่แก้ว ยกมือไหว้พร้อมกับภาวนา สิบโมงเช้า แม่แก้วนอนซบไหล่ลูกสาวด้วยความอ่อนเพลีย ห้องผ่าตัดยังไม่มีวี่แววจะเปิดออก ตรีรินทร์ก้มมองนาฬิกาในใจภาวนาพร้อมกับหันไปมองห้องผ่าตัดด้วยความมีกังวล บ้านพิพัฒนพงค์ “อะไรนะคุณผู้หญิงไม่อยู่ ออกไปไหนไปกับใคร” “ไม่ทราบค่ะ เห็นยามบอกว่าออกไปตั้งแต่ตีสามขับรถออกไปเองค่ะ” แหวนต้นห้องของภรรยาสาวรายงาน ธมกานต์ถอดเนคไทขว้างก่อนจะโบกมือไล่ให้ทุกคนออกไปจากห้องก่อนจะกดโทรศัพท์หาภรรยาสาวด้วยควา มฉุนเฉียว “แม่ตัวดี นี่คุณจะเอายังไงกับผมกันแน่” ธมกานต์กัดฟัน ด้วยความโมโห “ปิดเครื่อง โถเว้ย” ธมกานต์หงุดหงิดพร้อมกับโยนโทรศัพท์มือถือลงที่โซฟาอย่างระบายอารมณ์ สองชั่วโมงผ่านไป ธมกานต์ก็ยังไม่สามารถติดต่อหญิงสาวได้ ชายหนุ่มเดินวนไปมาอย่างร้อนใจ ก๊อก ๆ “ใคร บอกแล้วใช่ไหมไม่ให้รบกวน” ธมกานต์ตวาดเสียงแข็ง “เออ คุณทนายสมชายมาพบครับคุณกานต์บอกว่ามีเรื่องด่วนมาก” ธมกานต์ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะตอบว่า “เชิญ ประตูไม่ได้ล็อค” “สวัสดีครับคุณกานต์ ขอโทษที่ต้องรบกวนแบบกระทันหัน พอดีเป็นเรื่องสำคัญมากจริง ๆ “ “ไม่เป็นไรครับ “ “ไม่ทราบคุณกานต์ ติดต่อคุณหญิงท่านได้ไหมครับ” ธมกานต์ขมวดคิ้วก่อนจะตอบว่า “ไม่นะครับ แม่ไปปฎิบัติธรรมแต่คราวนี้รู้สึกนานมาก เหมือนจะหลายอาทิตย์แล้ว ใช่ครับ แม่ไม่เคยไปนานขนาดนี้มีอะไร หรือเปล่า” “แปลกมากครับคุณกานต์” “ปกติ คุณหญิงจะติดต่อผมทุก ๆ สองอาทิตย์ คราวนี้เกือบสองเดือนแล้วที่คุณหญิงหายไป แล้วผมติดต่อท่านไม่ได้เลย ปกติก็จะโทรติดต่อกันได้ แล้วเมื่อวานผมไปธนาคารผมได้เอกสารตัวนี้มา ยิ่งทำให้ผมแปลกใจ” ทนายสมชายยื่นเอกสารให้ชายหนุ่ม ธมกานต์รับเอกสารมาเป็นสเตทเม้นต์บัญชีของผู้เป็นแม่ที่ยอดเงินถอนหายออกไปจากบัญชีเป็นจำนวนมากๆ “แต่ที่น่าสงสัยคือลายเซ็นที่เช็คเป็นของคุณหญิงแต่ลายเซ็นตัวเลขเป็นของ... เป็นของ” ทนายสมชายเริ่มติดอ่าง
Related chapters
วิวาห์พยศ Chapter 64
“ คุณทำให้ผมเสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้”“ เอาล่ะ จะพูดอะไรก็รีบพูด ฉันมีธุระต้องไปต่อ ““ ผม ผม” ธมกานต์ติดอ่างตรีรินทร์ถอนหายใจ ก่อนจ้องมองธมกานต์ ทำให้ชายหนุ่มเริ่มอึดอัดใจก่อนจะถอนใจ“ คุณจะไปไหน ผมจะไปส่ง”“ ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ จากคุณ”“ อวดดี”“ ลาก่อน คุณธมกานต์ หวังว่าจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย”“ คุณเป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นที่สุด คุณจะทำให้ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำอะไรเพื่อคุณบ้างหรือไง”“ ฉันไม่ต้องการเท่าที่ได้มาจากคุณแค่นี้ก็เป็นของขวัญพิเศษสุดในชีวิตแล้ว”“ คุณพูดถึงอะไรของขวัญอะไรของคุณ นี่คุณจะทำให้ผมเป็นบ้าใช่ไหม”“ แล้วแต่คุณจะคิด ลาก่อน” ตรีรินทร์เร่งฝีเท้าเดินจากไป ธมกานต์ทรุดนั่งอย่างหมดแรงบ้านพิพัฒนพงค์“ เจ้าเข้ม คุณกานต์ออกจากห้องหรือยัง”“ ยังครับ นมอิ่ม”“ เป็นยังงี้มากี่วันแล้ว”“ สองวันครับ”“ เอาแต่ดื่มเหล้า คุณผู้หญิงก็ไม่กลับบ้านยังอยู่บ้านแม่ คุณหญิงก็ไม่อยู่โอ๊ย กลุ้ม จะทำยังไงดี”“ เข้ม แกมีเบอร์คุณผู้หญิงไหม เดี๋ยวต้องโทรไปขอร้องให้เธอกลับบ้านมาดูคุณหนูของข้าหน่อย”“ อะไรนะคะ”นมอิ่มตะโกนด้วยความตกใจเมื่อได้รับการบอกเล่าจากหญิงสาวว่าได้ห
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 65
ที่ว่าการอำเภอตรีรินทร์สวมแว่นตาดำเพื่อปกปิดร่องรอยที่ชายหนุ่มสามารถจะเห็นดวงตาที่บวมแดงที่ผ่านการร้องไห้ตลอดคืนอย่างแสนสาหัส เป็นสิ่งที่ตรีรินทร์ปกปิด ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเห็นธมกานต์ก้าวลงจากรถแต่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวถือแฟ้มมายืนรออยู่แล้ว“ขอโทษที่มาช้า แต่เอ๊ะ ผมมาตรงเวลานะคุณ”“ฉันมารอแต่เช้าเอง อยากจัดการให้เสร็จเร็วๆ” ตรีรินทร์กล่าวเสียงเย็น“งั้นรีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันใจคุณ” ธมกานต์พูดประชดตรีรินทร์เชิดหน้าก้าวเดินอย่างไม่รู้สึกกับถ้อยคำที่จิกกัดของชายหนุ่มเซ็นเอกสารเรียบร้อยเจ้าหน้าที่มอบเอกสารให้คนละฉบับ ก่อนที่ชายหนุ่มที่มีทนายตามมาด้วยได้ยื่นซองเอกสารให้หญิงสาวอีกหนึ่งฉบับตรีรินทร์รับมาเปิดก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดว่า“ค่าสึกหรอของคุณ ผมให้ด้วยความเต็มใจ เผื่อไว้เอาไปสร้างครอบครัวใหม่ของคุณ”ตรีรินทร์ฉีกเช็ดเงินสดจำนวนสามสิบล้าน ฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะขว้างใส่ชายหนุ่ม“ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาเลี้ยงตัวเองได้”“อวดดีแล้วผมจะให้ค่าเลี้ยงดูคุณ จนกว่าคุณจะแต่งงานใหม่”“ไม่ต้อง ฉันมาแต่ตัวก็จะไปแต่ตัวเท่านั้น”“นี่คุณ อย่ามาดัดจริตหน่อยเลย ผมเบื่อจะอ้
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 66
คอนโดมีเนียมหรูนางแบบสาวนั่งดูทีวีได้ยินเสียงเคาะประตูก็เดินไปเปิดก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย“มาทำไมยัยวีวี้แผนแกคราวก่อนทำเอากานต์โกรธฉันเอาเป็นเอาตาย โทรไปก็ไม่รับ ไปหาก็ไม่พูดด้วย”“ ฉันมีข่าวเด็ดมาเล่าให้แกฟัง เด็ดสุดๆ เพื่อนฉันที่เป็นพยาบาลเล่าให้ฟัง”“ เรื่องอะไรของแกอีก ฉันไม่เอาด้วยหรอก”“ เด็ดจริงๆ นะ”“ เท่าไหร่ไม่ต้องโยกโย้”“ ห้าพัน”“ ต้องเด็ดจริงๆ นะไม่งั้นไม่จ่าย” จามิกาต่อรอง“ ฉันแน่ใจสิ ไม่งั้นไม่มาด้วยตนเองหรอก”“ ข่าวอะไรของแก”“ เพื่อนฉันบอกว่าแม่คุณกานต์ไปนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล ที่สำคัญคุณกานต์กับเมียเค้าหย่ากันแล้ว”“ อะไรนะ” แล้วเสียงกริ๊ดร้องด้วยความดีใจของสองสาวก็ดังลั่นห้องโรงพยาบาลตรีรินทร์เผลอหลับไปที่โซฟาพร้อมกับหนังสือนิตยสาร ธมกานต์เดินเข้ามาในห้องก่อนจะมาหยุดมองร่างอดีตภรรยาด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเผลอเอามือลูบแก้มเบาๆริมฝีปากบาง ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากเบาๆตรีรินทร์ขยับตัวทำให้ธมกานต์ตกใจรีบเปลี่ยนอิริยาบถก่อนปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม“ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ได้ยินเสียง”“ ผมเห็นคุณนอน ก็เลยไม่อยากกวน”“ คุณกานต์ค่ะ เดี๋ยวฉันต้
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 67
“คุณแม่เลือดกรุ๊ปเอ” พยาบาลกล่าว “แล้วคุณตำรวจล่ะกรุ๊ปอะไร” ธมกานต์ถาม“ทำไมคุณทั้งสองถึงปล่อยให้เด็กโคม่าเกือบตายทำไมไม่รีบบริจาคเลือดเด็กช็อคไปแล้ว ทำไม” ธมกานต์ตะเบ็งถาม“ผมเลือดกรุ๊ปเอ คงบริจาคให้เด็กไม่ได้หรอกครับ”ธมกานต์หน้าซีดปากสั่นพร้อมกับพูดว่า “ คุณว่าอะไรนะคุณตำรวจ เลือดคุณกรุ๊ปอะไรนะ”“ผมเลือดกรุ๊ปเอ”“พ่อกรุ๊ปเอ แม่กรุ๊ป เอ แล้วลูกจะเลือดบีได้ยังไง หมายความว่าไง หมายความว่าตลอดเวลาคุณโกหกผมตลอดเวลาตกลงเด็กคนนี้ลูกผมใช่ไหมใช่ไหมตรีรินทร์คุณโกหกผมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของไอ้บ้านี่ แล้วปล่อยให้ผมเข้าใจผิดตลอดเวลาเลยใช่ไหม ใช่ไหม” ธมกานต์กระชากสายน้ำเกลือทำให้เลือดไหลพร้อมกับกระชากไหล่ หญิงสาวพร้อมกับเขย่าอย่างแรง“เด็กคนนี้เป็นลูกผมใช่ไหมใช่ไหม”“เค้าเป็นลูกฉันลูกฉันคนเดียว”“ หมอ ผมต้องการตรวจดีเอ็นเอของผมกับเด็กคนนี้ผมสงสัยว่าเค้าเป็นลูกผม”“ไม่ได้!! ตรวจไม่ได้ ฉันไม่ให้ตรวจ ฉันไม่อนุญาต การที่คุณบริจาคเลือดให้ลูกฉันมันไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตของเรา ลืมแล้วเหรอว่าเราหย่ากันแล้วคุณเป็นคนขอหย่าฉันเองลืมไปแล้วหรือไง”“ผมไม่ลืมหรอกอะไรที่คุณทำไว้กับผม ผมไม่เคยลื
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 68
“คุณแม่เลือดกรุ๊ปเอ” พยาบาลกล่าว “แล้วคุณตำรวจล่ะกรุ๊ปอะไร” ธมกานต์ถาม“ทำไมคุณทั้งสองถึงปล่อยให้เด็กโคม่าเกือบตายทำไมไม่รีบบริจาคเลือดเด็กช็อคไปแล้ว ทำไม” ธมกานต์ตะเบ็งถาม“ผมเลือดกรุ๊ปเอ คงบริจาคให้เด็กไม่ได้หรอกครับ”ธมกานต์หน้าซีดปากสั่นพร้อมกับพูดว่า “ คุณว่าอะไรนะคุณตำรวจ เลือดคุณกรุ๊ปอะไรนะ”“ผมเลือดกรุ๊ปเอ”“พ่อกรุ๊ปเอ แม่กรุ๊ป เอ แล้วลูกจะเลือดบีได้ยังไง หมายความว่าไง หมายความว่าตลอดเวลาคุณโกหกผมตลอดเวลาตกลงเด็กคนนี้ลูกผมใช่ไหมใช่ไหมตรีรินทร์คุณโกหกผมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของไอ้บ้านี่ แล้วปล่อยให้ผมเข้าใจผิดตลอดเวลาเลยใช่ไหม ใช่ไหม” ธมกานต์กระชากสายน้ำเกลือทำให้เลือดไหลพร้อมกับกระชากไหล่ หญิงสาวพร้อมกับเขย่าอย่างแรง“เด็กคนนี้เป็นลูกผมใช่ไหมใช่ไหม”“เค้าเป็นลูกฉันลูกฉันคนเดียว”“ หมอ ผมต้องการตรวจดีเอ็นเอของผมกับเด็กคนนี้ผมสงสัยว่าเค้าเป็นลูกผม”“ไม่ได้!! ตรวจไม่ได้ ฉันไม่ให้ตรวจ ฉันไม่อนุญาต การที่คุณบริจาคเลือดให้ลูกฉันมันไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตของเรา ลืมแล้วเหรอว่าเราหย่ากันแล้วคุณเป็นคนขอหย่าฉันเองลืมไปแล้วหรือไง”“ผมไม่ลืมหรอกอะไรที่คุณทำไว้กับผม ผมไม่เคยลื
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 69
เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ทำให้ตรีรินทร์ได้สติก่อนจะสะกิดชายหนุ่ม“ นี่พอก่อนคุณกานต์ โทรศัพท์ค่ะ รับสิคะ ““ ไม่ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณ อีกแล้ว “ ธมกานต์บ่นงึมงำพร้อมกับจูบที่ร่องอกขาวตรีรินทร์สยิวซ่านไปทั้งร่าง แต่ก็พยายามออกเสียงพูด“ เผื่อเป็นธุระสำคัญ นะคะ รับสิคะ “ธมกานต์ถอนใจยาว ก่อนจะพูดว่า “ ช่างมัน อยู่ในกางเกงข้างนอกไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ารินทร์หรอก”ตริรินทร์หน้าแดง แต่ก็ลุกขึ้นพร้อมผ้าห่มเดินไปหยิบมือถือที่อยู่ในกางเกงที่ถูกถอดทิ้งข้างนอกหญิงสาวเดินกลับมาในขณะที่ชายหนุ่ม นั่งพิงพนักเตียงนอน ตรีรินทร์ตัวชา ไปทั้งร่างกายเมื่อเห็นเป็นรูปนางแบบสาวที่เรียกสายเข้ามา ตรีรินทร์ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนรู้สึกอับอายกับการกระทำที่ผ่านมาทั้งคืน“ ฮัลโหล ดาร์ลิ่ง ไปอยู่ไหนมาทั้งคืน จี้เป็นห่วงโทรไปก็ไม่รับ “ นางแบบสาวออดอ้อนมาตามสาย“ ผมขอโทษที่ไม่ได้ไปตามนัด มีธุระที่ต้องจัดการแค่นี้แล้วผมจะติดต่อไป “ธมกานต์พูดเสียงมีอำนาจก่อนจะกดปิดโทรศัพท์นางแบบสาวงง แล้วก็ร้องกริ๊ดด้วยความขัดใจ เมื่อกดโทรศัพท์เข้าไปอีกที แต่ไม่มีสัญญาณสัญชาติญาณ ความเป็นผู้หญิงบอกให้รู้ว่า ไม่ใช่เรื่องธรรมดา แน
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 70
ธมกานต์เดินออกจากห้องด้วยความหงุดหงิด นึกว่าเมื่อคืนจะทำให้หญิงสาวใจอ่อนแต่กลับพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา ธมกานต์รู้สึกเหมือนถูกชกหน้าด้วยหมัดหนักๆก่อนจะคิดหาหนทางที่จะดึงเอาทั้งหญิงสาวและลูกชายกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งตรีรินทร์ยืนกอดอกเหม่อมองต้นไม้ผ่านกระจกที่ห้องในโรงพยาบาลอย่างล่องลอยภาพระหว่างตนเองและชายหนุ่มตั้งแต่พบกัน แต่งงานกัน หย่ากันพลัดพรากกันและจนกระทั่งได้กลับมาพบกันอีกครั้งตัดสลับไปมา ตกลงมันคืออะไรแน่ความรักความผูกพันหรือแค่ความต้องการเอาชนะ เมื่อคนที่วางอำนาจชอบเอาแต่ใจแต่มาเจอกับคนที่แสนจะพยศ ภาพนางแบบสาวประกาศหมั้นจนเป็นข่าวครึกโครมตามหน้าจอทีวีเป็นภาพติดตาภาพสุดท้ายที่ตรีรินทร์นึกถึงก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเพื่อนสาว“ อรเย็นนี้เราจะกลับเชียงใหม่แล้วนะหมอว่าน้องกริชไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วเดี๋ยวเราว่าจะไปเช็คเอ้าท์ที่โรงแรม แล้วจะมารับน้องกริชกลับบ้านเลยคงไม่ได้เจอกันสักพักนะอร เรายังไม่ค่อยอยากกลับมากรุงเทพฯสักเท่าไหร่มีอะไรแกไปหาเราที่เชียงใหม่ก็แล้วกัน”อรวิสาครุ่นคิดก่อนจะตอบว่า “ อ้าว แล้วคุณกานต์ล่ะเห็นหายไปด้วยกันทั้งคืนก็นึกว่าตกลงกันได้แล้ว”ตรีริ
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 71
ธมกานต์ขับรถต่อก่อนจะอมยิ้ม เมื่อสามารถทำให้หญิงสาวหงุดหงิดได้ปกติหญิงสาวจะเป็นคนที่ไม่โวยวาย ไม่แสดงอารมณ์มากนัก จะเงียบเฉยเป็นส่วนใหญ่แต่เมื่อตนเองสามารถทำให้หญิงสาวที่เป็นคนเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ แต่กลับกลายเป็นคนโมโห ขี้โวยวายมันก็ทำให้หญิงสาวมีความน่ารักเหมือนเด็กดื้อถูกขัดใจ ธมกานต์ยิ้มก่อนขับรถต่ออย่างอารมณ์ดีผิดกับหญิงสาวยิ่งเห็นชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดียิ่งหงุดหงิด หญิงสาวขยับนั่งหันหลังให้กับชายหนุ่มมองไปกระจกข้างๆ อย่างปลดปล่อยใจ‘ชีวิตเธอข้างหน้า จะเป็นอย่างไงนะ จะมีอุปสรรคอะไรรออยู่ข้างหน้าแล้วชายที่นั่งข้างๆเค้าคงจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอกับลูกอีกเป็นแน่แท้’ ตรีรินทร์คิดไปมาอย่างว้าวุ่นใจตรีรินทร์แอบลอบมองเสี้ยวใบหน้าของชายหนุ่มที่ตลอดสี่ปีที่จากกันไปไม่มีสักวันที่เธอจะไม่คิดถึงเขาคนนี้ต่อจากนี้ไปอนาคตของเธอและลูกคงต้องมีเค้าเดินเคียงคู่กันไปสินะแม้ส่วนหนึ่งในใจแอบโกรธที่ชายหนุ่มดูถูกเธอไว้แต่ตรีรินทร์ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความรักความห่วงใยความคิดถึงก็มีให้เขาคนนี้ไม่น้อยเลย คิดถึงอนาคตของเธอและลูกกับเขาคนนี้จนทำให้ตรีรินทร์เผลอหลับไปธมกานต์หันมามองร่างของภรรยาส
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
วิวาห์พยศ Chapter 86
บ่ายวันเสาร์ตรีรินทร์ง่วนอยู่กับเตาอบอยู่หลายชั่วโมง หญิงสาวตะโกนออกมา“ คุณกานต์ขามานี่หน่อย รินทร์อยากได้คอมเม้นต์ค่ะ”ธมกานต์วางหนังสือพิมพ์พร้อมกับเดินเข้าบริเวณครัว“ มีอะไรให้สามีช่วยหรือครับ ภรรยาคนสวย”“ ช่วยชิมหน่อยสิคะ รสไหนอร่อย รสกาแฟ รสช้อคโกแล็ตชิบ หรือรสเนย”“ รินทร์ ตั้งแต่คุณทำผมชิมมาหลายสิบอันแล้วนะเนี่ย จนผมชักมึนกับรสคุกกี้ของคุณแล้วแต่ถ้าคุณจะหาคนชิมนะ โน่นไอ้กรณ์ ขานั้นนะชอบขนมทุกชนิด มันบ้าขนม เชื่อไหม เคยไปกินบุฟเฟ่เค้กมันกินได้สิบสองอัน พวกผมสามก้อนก็จะอ้วกแล้ว”“ แหม คุณเนี่ยไม่ร่วมมือเลย”“ อย่าพึ่งงอนสิจ๊ะคนสวย ผมลองทานอีกสามชิ้นก็ได้”ธมกานต์มองภรรยาสาวที่ขะมักเขม้นเรียงคุกกี้ลงขวดแก้วอย่างทะนุถนอม“เก็บเอาไว้ทานคราวหน้า ใส่ขวดไว้ให้น่ารับประทาน”ตรีรินทร์อธิบายพร้อมกับเรียงขนมลงขวดด้วยความระมัดระวังเช้าวันอาทิตย์ตรีรินทร์ก้มลงหอมแก้มสามีหนุ่ม พร้อมกับกระซิบว่า “ รินทร์ออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะคะ บ่ายนี้คุณไปตีกอล์ฟกับพวกพี่หมอใช่ไหม ถ้ารินทร์มาไม่ทัน เจอกันเย็นนี้นะคะ”ธมกานต์งัวเงียพร้อมกับหรี่ตามองนาฬิกาแปดโมงเช้าปกติวันอาทิตย์จะเป็นวันเดียวที่เขาแ
วิวาห์พยศ Chapter 85
อลงกรณ์นั่งดูกีฬาในห้องนั่งเล่นได้ยินเสียงรถจอดบริเวณหน้าบ้านสักพักร่างคุณหญิงแพรวก็นวยนาดเข้ามาพร้อมสายตาเข้มที่พร้อมจะอาละวาด“ ใช้ไม่ได้เลยแก เสียมารยาทกับลูกเพื่อนแม่มากเลยนะกรณ์แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก ปากคอเราะร้ายเฮ๊อ แม่กลุ้มใจในตัวลูกมาก กรณ์เมื่อไหร่จะเมียเป็นตัวเป็นตนสักทีแม่มีแกคนเดียวที่เป็นความหวังแม่อยากมีหลาน แล้วนี่แกก็ทำลายความหวังแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า”คุณหญิงแพรวพูดเสียงเครือน้ำตาไหล“ แม่ก็รู้ว่าผมยังอยากมีอิสระ อยากทำงาน สร้างอนาคตด้วยตัวเองอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมได้ไหมแม่หรือแม่อยากให้เหมือนคราวก่อน” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้เป็นแม่ทำเอาอลงกรณ์ใจอ่อนยวบอลงกรณ์ถอนใจก่อนจะเข้ามากอดคุณหญิงพร้อมกับพูดว่า“ โอเคครับแม่ ผมจะลองพยายามทำตามที่แม่บอกอีกครั้ง” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจคุณหญิงแพรวยิ้มถูกใจพร้อมกับกอดลูกชาย ลูบหลังไปมาอย่างเอาใจหอพักเด่นชัยอลงกรณ์เคาะประตูห้อง อาร์มเดินมาเปิดประตูห้องอย่างงัวเงีย“ อ้าวคุณ มีอะไรหรือเปล่า มาซะดึกเชียว”“ ขอโทษที่มารบกวนคุณ แต่คืนนี้ผมอยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ” อลงกรณ์กอดอาร์มแน่นเลขาหนุ่มขมวดคิ
วิวาห์พยศ Chapter 84
“ แม่ตี พ่อทำไมครับ”“ ก็พ่อดื้อ แล้วแกล้งแม่ กริชต้องช่วยแม่นะจ๊ะ”เด็กชายกริชชัยเข้ามากอดผู้เป็นแม่ ท่ามกลางสายตาหมั่นไส้ของธมกานต์ที่ลูกชายผันตัวไปอยู่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว“อ้าว ไหนเมื่อกี้บอกจะช่วยพ่อไง”กริชชัยกอดพร้อมซบที่หน้าอกแม่ “ กริชรอพ่อกับแม่ไปรับตั้งนาน นี่จะเที่ยงแล้วนะครับพ่อกับแม่ยังไม่ตื่นอีก”ตรีรินทร์ใบหน้าร้อน พร้อมกับแก้ตัวเบาๆ “ แม่ขอโทษจ๊ะ งั้นขอแม่อาบน้ำแล้วเดี๋ยวเราไปเชียงใหม่กันบ่ายนี้ดีไหม กริชจะได้ไปเยี่ยมน้ำหวานเพื่อนลูกด้วยไง”เด็กชายกระโดดรอบเตียงด้วยความดีใจ ท่ามกลางสายตาของพ่อและแม่ที่บ่งบอกว่า รักลูกเต็มเปี่ยมภูเก็ตร่างชายหนุ่มสองคนที่ก่ายเกยกันอย่างแนบแน่น อาร์มขยับตัวเบาๆแต่ก็ต้องถูกดึงให้เข้ามาในอ้อมกอด“ เช้าแล้วเราตื่นเถอะ เดี๋ยวไปทำงานไม่ทันนะคะ”“ อืม ขอต่ออีกหน่อยนะยังไม่อยากไปเลย ผมอยากนอนกอดกับคุณอีกสักพัก เราไปตอนบ่ายๆ ก็ได้มีเวลาอีกวันหนึ่ง ค่ำๆวันอาทิตย์ค่อยกลับคุณไม่ได้รีบไปไหนนี่” อลงกรณ์จูบเบาๆที่ไหล่ของเลขาหนุ่มก่อนกระซิบเบาๆ“ ผมเคยนึกว่าทำไมผมถึงนอนกับน้องปรางไม่ได้ มาวันนี้ผมรู้จักตัวเองอย่างเต็มร้อยเมื่อก่อนผมคิดว่าผมสามาร
วิวาห์พยศ Chapter 83
“ อาร์มก็เช่นกัน ขอบคุณนะครับ ที่ไม่รังเกียจคนอย่างอาร์ม แล้วยังให้ความรู้สึกดีๆ อีกอาร์มรู้สึกซาบซึ้งมาก”“ ผมคิดว่าผมรักคุณแล้วล่ะ อาร์ม ทำยังไงดี” อลงกรณ์พูดเสียงอ้อแอ้“ อาร์มก็รักคุณ”อลงกรณ์ยกมือเลขาหนุ่มพร้อมกับจูบที่ใจกลางอุ้งมือ ทำให้อาร์มขนลุกไปทั่วร่างกายเลขาหนุ่มประคองชายหนุ่มเข้าห้อง เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเดินไม่ค่อยมั่นคง“ เมาหรือเปล่า คุณ”“ เมารักคุณไง อาร์ม”“ บ้า คุณเนี่ย พูดอะไร เมาแล้วไปนอน เถอะ อาร์มไปส่งคุณที่ห้อง”อลงกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จริงๆ ไวน์แค่สามสี่แก้วทำอะไรตนไม่ได้ แต่ก็แกล้งทำเป็นเมาอาร์มวางร่างหนักอึ้งลงบนที่นอน แต่ก็ถูกดึงจนล้มไปด้วยกัน ก่อนที่อลงกรณ์จะพลิกตัวพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเลขาหนุ่ม ที่ตอนนี้อยู่ในอาการตื่นตะลึง“ คืนนี้นอนกับผมห้องนี้นะ ผมอยากนอนกับคุณ” อลงกรณ์ปิดปากตัวเอง ลงที่ริมฝีปากบางก่อนที่มือก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว อาร์มยอมให้ถอดเสื้อผ้าแต่โดยดีพร้อมกับช่วยปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่าย ก่อนที่ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติอาร์มพึ่งเคยมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรก ความรู้สึกมันอ่อนหวานและซาบซ่าส์ จนตัวเองแทบจะนอนไม่หลับร่างของชาย
วิวาห์พยศ Chapter 82
“ งั้นเดี๋ยวผมโทรเคลียร์กับเจ้ากรณ์ดีกว่า”“ ไม่ต้องค่ะ รินทร์อยากให้คุณกรณ์แปลกใจ”“ เชื่อรินทร์สิคะว่างานไม่เสีย แล้วคุณกรณ์ก็จะไม่โกรธคุณแน่นอน”ธมกานต์ถอนใจยาว พูดจริงๆ ตัวเองก็ชักไม่อยากไป เพราะร่างนุ่มนุ่มของภรรยาที่วันนี้มาโหมดหวานเซ็กซี่ ซ่าส์ สงสัยวันนี้ธมกานต์จะเดินตามเกมภรรยาคงจะมีความสุขไม่น้อย“ รินทร์ถูหลังให้นะคะ”“ จ๊ะ ที่รัก”“ แหม พอถูหลังให้หน่อยหวานเชียว ถามจริงๆ หวานแบบนี้มากี่คนแล้ว”ตรีรินทร์ถามพร้อมกับกลั้นใจฟังคำตอบ“ หวานกับรินทร์แค่คนเดียว เชื่อไหมไม่เคยหวานแบบนี้กับใครสักคน”ตรีรินทร์ใจเต้นแรงฟังแล้วเต็มตื้นหัวใจก่อนที่หญิงสาวจะผลักให้ชายหนุ่มนั่งแล้วตนเองย้ายไปนั่งข้างหลัง หญิงสาวชโลมสบู่พร้อมกับถูหลังไปมาอย่างตั้งใจและเต็มใจ“ ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดนะเนี่ยที่มีภรรยามาช่วยถูหลังให้”“ จริงเหรอค่ะ เอ แบบนี้จะมีของรางวัลหรือเปล่า”“ อยากได้อะไรล่ะ ผมให้คุณได้ทุกอย่างเว้นดาวและเดือน”“ ยังนึกไม่ออก ไว้นึกออกจะบอกนะคะ แต่คุณกานต์สัญญาแล้วว่าจะไม่เบี้ยว”“ ไม่เบี้ยวจ๊ะ”ตาจ้องตา ธมกานต์หันมาจูบปากพร้อมกับหมุนตัวเองในอ่างจนน้ำกระเพื่อม“ ทนไม่ไ
วิวาห์พยศ Chapter 81
“ อ๋อ ตอนนี้ผมจะไปหาคุณต้องมีธุระด้วยหรือไง” น้ำเสียงเริ่มขุ่น“ คุณเนี่ย ชอบตีความหมายอะไรผิดๆเมื่อวันก่อนผมถามให้คุณกลับบ้านเพราะกลัวว่าจะดึกแล้วเดินทางลำบาก คุณแม่คุณจะเป็นห่วงคุณก็ตีความหมายว่าผมขับไล่ ซึ่งมันไม่จริงเลย ผมไม่ได้รังเกียจคุณสักนิด วันนี้ผมก็ถามตามปกติธรรมดาคุณก็ตีความหมายไปอีกอย่าง ผมชักมึนกับคุณแล้วนะเนี่ย” เลขาหนุ่มอธิบายยาวอลงกรณ์นิ่งฟังแล้วยิ้มยวน ๆ “ ผมมันเป็นแบบนี้แหละ ทนๆ หน่อยแล้วกัน ยังต้องรบกันอีกยาว”เลขาหนุ่มค้อนชายหนุ่มเบาๆ ก่อนอมยิ้ม“ คุณทำอาหารและขนมอร่อยมาก เรียนมาหรือไง”“ บ้านผมมีแต่ผู้ชายหมด ผมเป็นลูกชายคนเล็ก ก็เลยต้องช่วยแม่เข้าครัวตั้งแต่เด็ก มันเป็นความเคยชินส่วนขนมก็หัดทำตอนเรียนมหาวิทยาลัย ทำขายหารายได้พิเศษเป็นค่ารถเมล์ไงคุณ ก็ผมมันคนจน”เลขาหนุ่มเล่ายาว“ นี่ขอร้องล่ะ ถ้าจะคบกันต่อไปไอ้รวยจนเนี่ยเลิกพูดได้ไหม รำคาญ” อลงกรณ์เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง“ พูดความจริงเล่าความจริงก็โกรธพิลึกคน” เลขาหนุ่มยักไหล่ก่อนจะยิ้มหวานเหมือนกวนๆ ในทีทำเอาอลงกรณ์ตะลึงในความน่ารักขี้เล่นของอีกฝ่าย รถติดไฟแดงตาจ้องตาในระยะใกล้กันแค่ไม่กี่คืบอลงกรณ์มองริมฝี
วิวาห์พยศ Chapter 80
สองทุ่มเศษๆอาหารถูกลำเลียงมาพร้อมสมาชิกทุกคนนั่งพร้อมกันที่โต๊ะ อลงกรณ์เดินเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ“ ขอโทษทีเพื่อน รถติดเป็นบ้าเลย”อลงกรณ์กล่าวขอโทษพร้อมกับตะลึงเมื่อเผชิญหน้ากับเลขาหนุ่มรุ่นน้องที่อยู่ในความคิดคำนึงตลอดสองวันที่ผ่านมา“นั่งสิคะคุณกรณ์ นั่งข้างๆ พี่อาร์มนั่นแหละค่ะ”“ นั่งสิไอ้กรณ์ยืนบื้ออยู่ได้” เสียงอัครเดชตะโกนมาทางหัวโต๊ะอลงกรณ์นึกไม่ถึงคนที่ตนตามหาหลายชั่วโมงที่ผ่านมากลับมานั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆระหว่างเลขาหนุ่มกับนายแพทย์เอกชัย หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นเลขาหนุ่มไม่กล้าหันไปมองด้วยความกลัวและเก้อเขินตรีรินทร์แอบสังเกตทั้งชายหนุ่มและเลขาหน้าหวานที่ต่างคนต่างเก้อเขินซึ่งกันและกันหญิงสาวอมยิ้มก่อนจะทักทายเพื่อนสามี“ คุณกรณ์หิวไหมคะ มาได้เวลาพอดี งั้นเราเริ่มลงมือกันเถอะค่ะ”“ พี่อาร์มตักยำทะเลให้คุณกรณ์สิคะ” ตรีรินทร์กล่าวนำเลขาหนุ่มตักยำทะเลแต่ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ตัวอลงกรณ์รู้สึกหมั่นไส้เลขาหนุ่มรุ่นน้องที่ทำท่าทางเหมือนกลัวจะสบตา แม้แต่หน้าก็ยังไม่มองกัน“ แกไปทำไรแถวโรงแรมเจ้ากานต์ว่ะ ปล่อยให้พวกข้ารอตั้งนาน” อัครเดชเอ่ยถาม
วิวาห์พยศ Chapter 79
ตอนเย็น“นี่เราจะไปไหนกันครับ คุณกรณ์” อิทธิพลหรืออาร์ม เอ่ยถามเมื่อรถขับเลยหอพักไปอีกช่วงตึก“ เงียบๆเถอะ ถึงแล้วผมจะบอกเอง” อลงกรณ์หันมาตอบเลขารุ่นน้องอลงกรณ์เดินนำเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างดัง ไม่ไกลจากหอพักของหนุ่มรุ่นน้องชายหนุ่มเดินไปหยิบของลงตระกร้า ท่ามกลางความงุนงงของเลขาหนุ่ม“ นี่คุณ จะซื้อของไปไหนเนี่ย เยอะแยะไปหมด”“ ซื้อไปไว้ที่หอคุณ”“ หา “ เสียงลากยาว“ ก็หอคุณ ไม่มีอะไรสักอย่าง กาแฟก็ไม่มี วิสกี้เบียร์ไม่มีสักอย่างแล้วผมก็เบื่ออาหารที่มีแต่ผักกับวิญญาณหมู วันนี้ผมทำงานหนักมาก ผมอยากทานอาหารดี ๆ สักหน่อยคุณช่วยทำอาหารให้หน่อย ผมเป็นคนจ่ายคุณเป็นคนทำ โอเคนะ”อาร์มยืนงงอยู่กับที่“ เร็วๆ สิคุณ เดี๋ยวก็เจอรถติดตอนกลับอีกหรอก มาช่วยผมเลือกเนื้อหน่อยวันนี้ผมอยากทานเนื้อทอดกระเทียมพริกไทย”หลังจากอาหารค่ำผ่านไปอย่างชื่นมื่น อลงกรณ์ก็มานอนที่เก้าอี้ยาว ก่อนจะเผลอหลับไปอาร์มมานั่งพัดยุงที่คอยมาตอมตามแขนขาของชายหนุ่ม อลงกรณ์ลืมตาขึ้น ตาประสานตาก่อนที่อาร์มจะลุกขึ้นปัดกางเกงขาสั้น“ ดึกแล้วผมว่าคุณควรกลับบ้านได้แล้ว กลับตอนนี้รถก็ไม่ติดแล้ว”อาร์มเฉไฉพูดกับอลงกรณ์“ ไล
วิวาห์พยศ Chapter 78
อาร์มตกใจ พร้อมกับระล่ำระลักว่า “ ผมครับผมเป็นคนจัด ผมเห็นมันรกมากจนไม่รู้จะวางเอกสารการประชุมไว้ตรงไหน พอวางมันก็ลื่นล้ม ผมเลยจัดให้มันเป็นระเบียบ”“ อ้อ คุณจะว่าผมมันไม่มีระเบียบว่างั้นเถอะ แต่ขอบคุณทีหลังไม่ต้องห้ามคุณมายุ่งวุ่นวายกับโต๊ะทำงานของผมอีก ไม่ว่ากรณีใดๆ ผมหาเอกสารของผมไม่เจอผมทำงานผมรู้ว่าวางเอกสารแบบไหนไว้ที่ตรงไหน ฉะนั้นขอความกรุณาอย่ามายุ่ง” อลงกรณ์ส่งเสียงดังอาร์มหลับตามือสั่นใจสั่นด้วยความกลัว ผู้ชายตรงหน้าเวลาเขาโกรธเค้าเหมือนคนละคนกับที่ตนรู้จักเมื่อวาน“ ครับ ต่อไปผมจะไม่ยุ่งอีก ขอโทษอีกครั้ง”“ คุณออกไปได้” อลงกรณ์เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องหน้าเสียก็นึกสงสารโบกมือให้ออกห้องไปเพราะอารมณ์ยังคุกรุ่นอาร์ม หรือ อิทธิพลมานั่งร้องไห้ ทำงานที่นี่มาแปดปียังไม่เคยโดนดุเสียงดังขนาดนี้มาก่อนชายหนุ่มเจ็บใจน้อยใจ อุตส่าห์จัดโต๊ะทำงานให้เรียบร้อยไม่ได้ดี แล้วยังโดนด่าอีก คอยดูต่อไปนี้จะทำเท่าที่สั่งเท่านั้น อาร์มคิดในใจอย่างว้าวุ่นอาร์มเช็ดน้ำตาพร้อมกับตั้งใจทำงานต่ออย่างมีทิฐิ อลงกรณ์เมื่อหาเอกสารพบก็ถอนหายใจเฮือก“ นี่เราพูดรุนแรงไปหรือเปล่าหว่า ป่านนี้ไม่นั่งร้องไห้ขี้
