LOGINShare
Chapter 59
Last Updated:
2025-04-07 18:28:55“รินทร์ดูใจลอยจังมีเรื่องอะไรไม่สบายใจพูดกับเราได้
เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอเราพร้อมรับฟังนะ”พยาบาลสาวเหลือบมองอากัปกิริยาก่อนพูด ตรีรินทร์ถอนใจแล้วพูดว่า “จริงๆก่อนคุณกานต์ไปเมืองนอก เรามีเรื่องทะเลาะกันก็ไม่คุยกันตั้งหลายวัน รินทร์ยังหนักใจว่าเจอเค้าอีกครั้งแล้วรินทร์จะต้องทำตัวยังไง” “เรื่องอะไรล่ะที่ทะเลาะกัน เรื่องร้ายแรงหรือเปล่า” “ก็ไม่เชิงหรอก อืม รินทร์จะเล่าให้ฟัง” ตรีรินทร์ถ่ายทอดเหตุการณ์ที่ผ่านมาพร้อมกับเล่าที่ชายหนุ่มโทรมาจากต่างประเทศ “โถรินทร์ เราว่าไม่มีอะไรหรอก มันคงเป็นเหตุการณ์บังเอิญ รินทร์ลองคิดกลับกันดูนะ ถ้ารินทร์เป็นคุณกานต์ รินทร์จะเอากิ๊กมาทำอะไรที่บ้านแล้วโทรไปเรียกเมียมาดูไหม คนโง่มากเท่านั้นที่ทำจริงไหม ถ้าเราตัดอารมณ์ออกแล้วใช้ความคิดนะเราจะรู้ว่า นี่อาจเป็นแผนของใครบางคนที่อยากให้รินทร์กับคุณกานต์ผิดใจกัน” ตรีรินทร์กลับมาถึงบ้าน ก็ครุ่นคิดกับสิ่งที่เพื่อนสาวพูดกลับไปกลับมาก่อนจะตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู “เข้ามาเถอะจ๊ะ ห้องไม่ได้ล็อค” “คุณรินทร์ หนูกลับมาแล้วค่ะ แล้วทำไมคุณรินทร์ถึงมาอยู่เรือนใหญ่ค่ะแล้วเรือนหลังเล็กแหวนไปหาตั้งนานไม่มีใครอยู่เลย” ตรีรินทร์หันไปมองร่าง แม่บ้านของตนแล้วก้าวเข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึง “พี่แหวน พี่แหวนหายไปไหนมาตั้งหลายวัน รินทร์คิดถึงพี่แหวนมาก” “คุณรินทร์ยังไม่ได้ตอบแหวนเลยค่ะ ย้ายกลับมาอยู่เรือนใหญ่ทำไมคะ” แม่บ้านคนสนิทกล่าวถาม “รินทร์กับคุณกานต์เรามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย” “อย่าบอกแหวนนะคะว่าเรื่องคุณนางแบบจีจี้” “อ้าว พี่แหวนรู้ได้ไง” “ก็แหวนอยู่ในเหตุการณ์ วันนั้นคุณนางแบบเค้าขอมาดูแบบเรือนหลังเล็กคุณกานต์ให้แหวนคอยรับใช้ แล้วคุณนางแบบเกิดอยากกินน้ำมะเขือเทศ แล้วเกิดอุบัติเหตุน้ำมะเขือเทศเลยคว่ำใส่คุณนางแบบ แหวนก็เลยพาเธอไปอาบน้ำห้องคุณรินทร์กับคุณกานต์ แต่คุณกานต์ไม่ได้ตามไปด้วยนะคะ เห็นนั่งอยู่ในห้องทำงาน จนกระทั่งแหวนได้รับโทรศัพท์ทางไกลให้กลับบ้านด่วนแม่ไม่สบาย ก็เลยวิ่งไปบอกคุณกานต์ แล้วคุณกานต์ก็คงจะตามขึ้นไปดูคุณจีจี้ข้างบน ในขณะที่หนูกลับบ้านหนูยังสวนกับรถคุณรินทร์หน้าปากซอยเลยค่ะ” ตรีรินทร์ลำดับเหตุการณ์ประกอบกับที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังแล้วก็น้ำตาไหล “บ้าแท้ๆ นี่เราเข้าใจเค้าผิดเหรอเนี่ย โอ๊ย ทำไงดี” “พี่แหวนลงไปทำงานก่อนนะคะ มีอะไรเรียกได้นะคะคุณรินทร์” “ค่ะ” “โถ นี่เราเข้าใจเค้าผิดหมดเลย หรือนี่แล้วเราจะทำไงดี” ตรีรินทร์ร้องไห้ด้วยความอัดอั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชายหนุ่ม “รับสิคะ คุณกานต์ต่อจากนี้รินทร์จะรักคุณได้หมดหัวใจโดยไม่มีเรื่องเพื่อนมาคอยทำให้รู้สึกผิด รับสิคะคุณกานต์” ตรีรินทร์จิกเล็บกับฝ่ามืออย่างลุ้นสุดหัวใจ ธมกานต์หยิบโทรศัพท์มาดูระหว่างประชุมกับสมาชิกผู้บริหารโรงแรมจากทั่วโลก เมื่อเห็นเป็นชื่อภรรยาสาวแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะสอดโทรศัพท์ใส่เสื้อสูทแล้วเปิดระบบสั่นเอาไว้ ธมกานต์เริ่มไม่มีสมาธิในการประชุมเมื่อนึกถึงเหตุผลที่หญิงสาวโทรหาธมกานต์ขอตัวออกมา เข้าห้องน้ำเพราะไม่มีสมาธิในการนั่งประชุมอีกต่อไป ในใจก็ส่วนหนึ่งก็ดีใจที่เห็นเป็นชื่อหญิงสาวโทรมา อีกใจก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าหญิงสาวโทรมามีธุระอะไร “ฮัลโหลรินทร์ ขอโทษผมรับสายคุณไม่ได้ผมติดประชุมมีอะไรหรือเปล่า” “เออ รินทร์ รินทร์ ขอโทษค่ะคุณกานต์ ขอโทษค่ะ” น้ำเสียงตรีรินทร์สะอื้นไห้ “รินทร์ คุณร้องไห้ทำไมเป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงธมกานต์ร้อนรน “ไม่เป็นไรค่ะ รินทร์ขอโทษนะคะที่เข้าใจคุณกานต์ผิดเรื่องคุณจีจี้ รินทร์ผิดเองที่ไม่เชื่อใจคุณรินทร์ขอโทษ พี่แหวนพึ่งเล่าเรื่องทั้งหมดให้รินทร์ฟังรินทร์ขอโทษค่ะ” หญิงสาวร่ำไห้ด้วยความรู้สึกผิด “ตกลงผมควรดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย ผมพูดกับคุณคุณไม่เชื่อ แต่คุณเชื่อแหวน ยังงี้ผมควรดีใจไหมเนี่ยที่คุณขอโทษผม” “รินทร์ รินทร์ ก็เอาที่คุณพูดไปคิดเหมือนกัน” ตรีรินทร์แก้ตัวเสียงอ่อย “เมื่อเช้าผมมีเวลาจะคุยกับคุณ โทรไปคุณก็ปิดเครื่อง ตอนนี้ผมมีประชุมเราคุยนานไม่ได้หรอกรินทร์ ผมต้องเข้าไปประชุมต่อ คุณมีอะไรอีกไหม” “คุณยกโทษให้รินทร์ได้ไหมคะ” “ผมไม่เคยโกรธคุณได้นานหรอกรินทร์ จะยังไงผมก็แคร์คุณคนเดียวคุณควรรู้ไว้” “ขอบคุณค่ะ รินทร์มีเรื่องสำคัญอยากบอกคุณ แต่ถ้าคุณไม่มีเวลารินทร์ค่อยบอกคุณตอนคุณกลับมา รีบๆ กลับมานะคะ” “เอ เรื่องดีหรือร้ายเนี่ย” “เรื่องดีสิคะ ต่อไปรินทร์จะได้ทำอะไรได้เต็มหัวใจสักที “ “เอ คุณมาพูดทำให้ผมอยากรู้แล้ว แต่คงไม่ได้ ผมออกมานานแล้ว ผมต้องรีบเข้าไปทำประชุมต่อเอาเป็นว่าผมจะรีบเคลียร์งานให้จบภายในเย็นนี้ คืนนี้ผมจะรีบกลับ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะครับรินทร์” “พรุ่งนี้จริงๆนะคะ ให้รินทร์ไปรับไหมคะ” “ไม่ต้องดีกว่ามันเช้ามาก ผมกลับบ้านเองดีกว่าคุณจะได้นอน แล้วผมจะไปรับขวัญนะครับรินทร์” “ค่ะ” “พรุ่งนี้เจอกัน” “คุณกานต์คะ” “หืม” “รินทร์คิดถึงคุณนะคะ” ตรีรินทร์พูดจบก็กดปิดสายด้วยความเขินอาย ธมกานต์ยืนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน พร้อมกับเดินเข้าห้องประชุมอย่างใจลอย ตรีรินทร์เดินใจลอยเข้าห้องนอน พรุ่งนี้แล้วที่เค้าจะกลับมา พรุ่งนี้แล้วที่เราจะได้รักเค้าอย่างเต็มหัวใจ พรุ่งนี้แล้วที่เราจะเข้าใจกันสักที ตรีรินทร์นอนหลับอย่างมีความสุขเพื่อรอชายหนุ่มกลับวันรุ่งขึ้น กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังรบกวน ทำให้ตรีรินทร์ควานมือเพื่อหยิบโทรศัพท์ “ฮัลโหล” ตรีรินทร์ขยับตัวนั่งพร้อมกับพยายามลืมตามองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสาม “สวัสดีค่ะ คุณตรีรินทร์ พิพัฒนพงค์หรือเปล่าคะ” “ค่ะ” ตรีรินทร์พยายามนึกว่าใครโทรมาดึกดื่นป่านนี้ “คุณตรีรินทร์รีบมาที่สมิตติเวชด่วนนะคะ คุณหญิงมณีจันทร์ช็อคต้องเข้ารับผ่าตัดด่วนค่ะ คุณรีบมานะคะ เราต้องการญาติใกล้ชิดค่ะด่วนที่สุดนะคะ” “คุณแม่เป็นอะไรคะ เป็นอะไร” หัวใจหญิงสาวเต้นแรง “คุณรีบมาเถอะค่ะ อาจารย์หมอรอคุณอยู่ค่ะ” “ตกลงค่ะ อีกยี่สิบนาทีเจอกัน” ตรีรินทร์ใจเต้นแรงพร้อมกับแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว ออกจากบ้านไปด้วยหัวใจว้าวุ่น ‘ คุณป้าขา อย่าพึ่งเป็นอะไรตอนนี้นะคะ คุณกานต์กำลังจะกลับมาแล้วอย่าได้เป็นอะไรร้ายแรงเลยนะคะ’ตรีรินทร์ภาวนาไปในใจขณะที่ขับรถด้วยความเ ป็นห่วงแม่สามีอย่างท้วมท้น โรงพยาบาล “ยายรินทร์ เร็วลูกอาจารย์หมอกำลังรออยู่”แม่แก้วก้าวเข้ามาจับมือลูกสาวอย่างร้อนใจ “แม่คะ อาการคุณป้าแย่มากเลยหรือคะแม่”ตรีรินทร์หันมาถามแม่แก้วขณะที่ก้าวเดินอย่างรีบเร่ง “ดูเหมือนจะดีขึ้น มาเป็นอาทิตย์ แต่แล้วไม่รู้ทำไม อาการทรุดหนัก”แม่แก้วพูดอย่างมีกังวล หน้าห้องอาจารย์หมอเจ้าของไข้ ตรีรินทร์ใจเต้นรัวมือเย็นเฉียบ วินาทีสำคัญกำลังจะมาถึงแล้ว ชีวิตของแม่สามีอยู่ในความเสี่ยงในขณะที่ลูกชายอยู่ต่างประเทศ เธอควรจะทำอย่างไรดี “คุณตรีรินทร์ ขอโทษที่รบกวนกลางดึกแต่ทางเรารอไม่ได้ คนไข้มีภาวะแทรกซ้อน เราพบว่าเนื้อร้ายแพร่กระจายไปในส่วนนี้ ซึ่งจากการประชุมคณะแพทย์เรามีความเห็นต้องผ่าตัดออกในส่วนบริเวณนี้ก่อนที่มันจะลุกลามจนควบคุมไม่ได้ และไปทำลายไตซึ่งเป็นอันตรายมาก”ตรีรินทร์ใจเต้นแรงน้ำตาคลอเบ้า “อันตรายมากไหมคะหมอ” “การผ่าตัดมีความเสี่ยง แต่เป็นทางที่ดีที่สุด ที่ผมเชิญคุณมา เพราะต้องการลายเซ็นอนุญาตให้มีการผ่าตัด ซึ่งทางคนไข้ให้เบอร์คุณไว้” อาจารย์หมอพยักหน้าให้พยาบาลนำเอกสารมาให้ตนเอง ตรีรินทร์รับเอกสารมือสั่น ก่อนจะสูดลมหายใจอ่านเอกสารอย่างรวดเร็วแล้วเซ็นชื่อ พร้อมกับส่งคืนพยาบาล “หมอคะ ฝากคุณป้าด้วยนะคะ ช่วยท่านด้วย” น้ำเสียงตรีรินทร์สะอื้น “เราจะทำเต็มที่”อาจารย์หมอกล่าวเสียงนุ่ม ตรีรินทร์นั่งกุมมือแม่แก้ว ต่างเหมือนให้กำลังใจกันและกัน “คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเถิด อย่าให้มณีเป็นอะไรเลย สาธุ” แม่แก้ว ยกมือไหว้พร้อมกับภาวนา สิบโมงเช้า แม่แก้วนอนซบไหล่ลูกสาวด้วยความอ่อนเพลีย ห้องผ่าตัดยังไม่มีวี่แววจะเปิดออก ตรีรินทร์ก้มมองนาฬิกาในใจภาวนาพร้อมกับหันไปมองห้องผ่าตัดด้วยความมีกังวล บ้านพิพัฒนพงค์ “อะไรนะคุณผู้หญิงไม่อยู่ ออกไปไหนไปกับใคร” “ไม่ทราบค่ะ เห็นยามบอกว่าออกไปตั้งแต่ตีสามขับรถออกไปเองค่ะ” แหวนต้นห้องของภรรยาสาวรายงาน ธมกานต์ถอดเนคไทขว้างก่อนจะโบกมือไล่ให้ทุกคนออกไปจากห้องก่อนจะกดโทรศัพท์หาภรรยาสาวด้วยควา มฉุนเฉียว “แม่ตัวดี นี่คุณจะเอายังไงกับผมกันแน่” ธมกานต์กัดฟัน ด้วยความโมโห “ปิดเครื่อง โถเว้ย” ธมกานต์หงุดหงิดพร้อมกับโยนโทรศัพท์มือถือลงที่โซฟาอย่างระบายอารมณ์ สองชั่วโมงผ่านไป ธมกานต์ก็ยังไม่สามารถติดต่อหญิงสาวได้ ชายหนุ่มเดินวนไปมาอย่างร้อนใจ ก๊อก ๆ “ใคร บอกแล้วใช่ไหมไม่ให้รบกวน” ธมกานต์ตวาดเสียงแข็ง “เออ คุณทนายสมชายมาพบครับคุณกานต์บอกว่ามีเรื่องด่วนมาก” ธมกานต์ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะตอบว่า “เชิญ ประตูไม่ได้ล็อค” “สวัสดีครับคุณกานต์ ขอโทษที่ต้องรบกวนแบบกระทันหัน พอดีเป็นเรื่องสำคัญมากจริง ๆ “ “ไม่เป็นไรครับ “ “ไม่ทราบคุณกานต์ ติดต่อคุณหญิงท่านได้ไหมครับ” ธมกานต์ขมวดคิ้วก่อนจะตอบว่า “ไม่นะครับ แม่ไปปฎิบัติธรรมแต่คราวนี้รู้สึกนานมาก เหมือนจะหลายอาทิตย์แล้ว ใช่ครับ แม่ไม่เคยไปนานขนาดนี้มีอะไร หรือเปล่า” “แปลกมากครับคุณกานต์” “ปกติ คุณหญิงจะติดต่อผมทุก ๆ สองอาทิตย์ คราวนี้เกือบสองเดือนแล้วที่คุณหญิงหายไป แล้วผมติดต่อท่านไม่ได้เลย ปกติก็จะโทรติดต่อกันได้ แล้วเมื่อวานผมไปธนาคารผมได้เอกสารตัวนี้มา ยิ่งทำให้ผมแปลกใจ” ทนายสมชายยื่นเอกสารให้ชายหนุ่ม ธมกานต์รับเอกสารมาเป็นสเตทเม้นต์บัญชีของผู้เป็นแม่ที่ยอดเงินถอนหายออกไปจากบัญชีเป็นจำนวนมากๆ “แต่ที่น่าสงสัยคือลายเซ็นที่เช็คเป็นของคุณหญิงแต่ลายเซ็นตัวเลขเป็นของ... เป็นของ” ทนายสมชายเริ่มติดอ่าง
Related chapters
วิวาห์พยศ Chapter 60
“ รินทร์ ตรีรินทร์ เปิดประตูหน่อยสิ เมียจ๋าผัวกลับมาแล้ว” เสียงเคาะประตูดังขึ้น “ เดี๋ยวค่ะ กำลังจะเปิดแล้ว” เสียงตรีรินทร์ตะโกนตอบหญิงสาวเปิดประตูแต่ก็ต้องตกใจเพราะร่างของชายหนุ่มเซมาปะทะจนแทบจะตั้งรับไม่ทัน“คุณกานต์นี่คุณเมาเหรอค่ะ เหม็นเหล้าจัง” ตรีรินทร์เบนใบหน้าหนี เพราะทนกลิ่นเหล้าแทบไม่ไหว“รังเกียจหรือไง เนี่ยผัวนะไม่ใช่คนอื่น” ธมกานต์โวยวายเสียงอ้อแอ้“คุณเมาแล้ว เดี๋ยวรินทร์พาไปนอน” ตรีรินทร์พูดอย่างอ่อนใจ“ใครว่าผมเมา ผมไม่เมาสักหน่อย” ธมกานต์เถียงแต่ยังเดินเซ หญิงสาวประคองมาที่เตียงพยายามจะผลักให้ชายหนุ่มนอนที่เตียงแต่กลับล้มไปด้วยกันที่เตียง“ว้าย” ตรีรินทร์ร้องตกใจหญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายเพื่อจะลุกขึ้นจากร่างของชายหนุ่มแต่กลับถูกชายหนุ่มผลักให้นอนแนบอกก่อนที่ชายหนุ่มจะพลิกตัว ขึ้นมาใบหน้าห่างกันแค่คืบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน“รังเกียจผมมากหรือไงลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน” ธมกานต์กล่าวเสียงเข้ม ภายในรู้สึกเจ็บร้าวกับกิริยาท่าทางที่ดูเหมือนจะรังเกียจของหญิงสาว“เปล่าค่ะ รินทร์อยากให้คุณพัก คุณเมาแล้ว นอนพักเถอะค่ะรินทร์จะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้” ตร
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 61
“ค่ะ ไม่ต้องห่วง นมจะดูแลให้อย่างดีค่ะ”ธมกานต์หันขึ้นไปมอง ก่อนมองที่นาฬิกา แล้วรีบก้าวเดินออกไปอย่างรีบร้อน“เข้ม ไปส่งฉันที่สนามบิน”ธมกานต์นั่งนึกถึงใบหน้าของภรรยาสาวแล้วหงุดหงิดที่ไม่สามารถเคลียร์ปัญหากับภรรยาสาวก่อนออกเดินทางได้ธมกานต์กดโทรศัพท์หาหญิงสาว เสียงสัญญาณว่างแต่ไม่มีคนรับสายทำให้ชายหนุ่มยิ่งหงุดหงิดก่อนจะกระหน่ำโทรอย่างโมโหตรีรินทร์มองโทรศัพท์ดังไม่ขาดสายพร้อมกับกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวดยิ่งถอดเสื้อคลุมแล้วเห็นร่องรอยต่างๆบนเนื้อตัว ทำให้ตรีรินทร์ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจหญิงสาวขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดทั้งวันจนกระทั่งแม่นมคนสนิทของชายหนุ่มมาเรียกให้ไปรับประทานอาหารจริงๆแล้วตรีรินทร์ไม่หิวเพราะยังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ไม่อยากให้หญิงชราไม่สบายใจหญิงสาวจึงฝืนใจออกจากห้องไปรับประทานอาหารอย่างเสียมิได้นมอิ่มตัดสินใจพูดเมื่อมองเห็นหญิงสาว เหม่อลอยพร้อมกับตักข้าวต้มกินช้าๆ“ทะเลาะกับคุณกานต์เหรอคะคุณรินทร์”นมอิ่มตัดสินใจถามเมื่อเห็นหญิงสาวตาบวมซึ่งคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแล้วมีท่าทางเหม่อลอยตรีรินทร์เงียบ ก่อนวางช้อนข้าวต้มลง “นิดหน่อยค่ะนมก็รู้ว่าคู่ของ
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 62
“เป็นของใครครับคุณทนาย” ธมกานต์เงยหน้าก่อนจะจ้องมองทนายเหมือนจะบังคับให้พูด“ของคุณตรีรินทร์ แล้วเพื่อนผมที่เป็นผู้จัดการ ยังบอกว่าเธอเป็นผู้มาเบิกเงินเองทุกครั้ง”“เงินหายจากบัญชีไปเท่าไหร่ครับ”“สามล้านเศษๆ ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาครับ”“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน ยังไงคุณกานต์คงจะสอบถามคุณรินทร์ได้ว่าผมจะติดต่อคุณหญิงได้ที่ไหน ผมพยายามโทรเข้ามือถือก็ติดต่อไม่ได้เมื่อวานโทรมาหานมอิ่มก็บอกว่ายังไม่กลับบ้านแต่ที่น่าแปลกก็คือเงินเดือนพนักงานในบ้านปกติคุณหญิงจะเป็นผู้จัดการเองทุกครั้งผมถามนมอิ่มนมอิ่มบอกว่าคุณตรีรินทร์เป็นผู้นำเงินมาจ่าย” ทนายสมชายรายงานธมกานต์รู้สึกมึนกับข้อมูลที่ได้รับก่อนจะขังตัวเองในห้องทำงานพร้อมกับเอกสารที่ระบุข้อมูลการจ่ายเงินออกจากบัญชีมารดา ธมกานต์หยิบขึ้นมาดูทีละใบ ทีละใบ อย่างละเอียดห้องผ่าตัดเปิดออกตรีรินทร์ขยับตัวก่อนจะก้าวไปหาอาจารย์หมอด้วยความร้อนใจ“คุณป้าเป็นอย่างไรบ้างคะ”“ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้คนไข้ต้องพักผ่อนอย่างน้อยสามสิบหกชั่วโมง หมอว่าคุณกลับไปพักผ่อนก่อนคนไข้ฟื้นผมจะให้พยาบาลโทรไปบอก ผมอยากให้คนไข้พักนานหน่อยเพราะเป็นการผ่าตัดใหญ่ ““ขอบคุ
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 63
ที่ว่าการอำเภอตรีรินทร์สวมแว่นตาดำเพื่อปกปิดร่องรอยที่ชายหนุ่มสามารถจะเห็นดวงตาที่บวมแดงที่ผ่านการร้องไห้ตลอดคืนอย่างแสนสาหัส เป็นสิ่งที่ตรีรินทร์ปกปิด ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเห็นธมกานต์ก้าวลงจากรถแต่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวถือแฟ้มมายืนรออยู่แล้ว“ขอโทษที่มาช้า แต่เอ๊ะ ผมมาตรงเวลานะคุณ”“ฉันมารอแต่เช้าเอง อยากจัดการให้เสร็จเร็วๆ” ตรีรินทร์กล่าวเสียงเย็น“งั้นรีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันใจคุณ” ธมกานต์พูดประชดตรีรินทร์เชิดหน้าก้าวเดินอย่างไม่รู้สึกกับถ้อยคำที่จิกกัดของชายหนุ่มเซ็นเอกสารเรียบร้อยเจ้าหน้าที่มอบเอกสารให้คนละฉบับ ก่อนที่ชายหนุ่มที่มีทนายตามมาด้วยได้ยื่นซองเอกสารให้หญิงสาวอีกหนึ่งฉบับตรีรินทร์รับมาเปิดก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดว่า“ค่าสึกหรอของคุณ ผมให้ด้วยความเต็มใจ เผื่อไว้เอาไปสร้างครอบครัวใหม่ของคุณ”ตรีรินทร์ฉีกเช็ดเงินสดจำนวนสามสิบล้าน ฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะขว้างใส่ชายหนุ่ม“ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาเลี้ยงตัวเองได้”“อวดดีแล้วผมจะให้ค่าเลี้ยงดูคุณ จนกว่าคุณจะแต่งงานใหม่”“ไม่ต้อง ฉันมาแต่ตัวก็จะไปแต่ตัวเท่านั้น”“นี่คุณ อย่ามาดัดจริตหน่อยเลย ผมเบื่อจะอ้
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 64
“ คุณทำให้ผมเสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้”“ เอาล่ะ จะพูดอะไรก็รีบพูด ฉันมีธุระต้องไปต่อ ““ ผม ผม” ธมกานต์ติดอ่างตรีรินทร์ถอนหายใจ ก่อนจ้องมองธมกานต์ ทำให้ชายหนุ่มเริ่มอึดอัดใจก่อนจะถอนใจ“ คุณจะไปไหน ผมจะไปส่ง”“ ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ จากคุณ”“ อวดดี”“ ลาก่อน คุณธมกานต์ หวังว่าจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย”“ คุณเป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นที่สุด คุณจะทำให้ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำอะไรเพื่อคุณบ้างหรือไง”“ ฉันไม่ต้องการเท่าที่ได้มาจากคุณแค่นี้ก็เป็นของขวัญพิเศษสุดในชีวิตแล้ว”“ คุณพูดถึงอะไรของขวัญอะไรของคุณ นี่คุณจะทำให้ผมเป็นบ้าใช่ไหม”“ แล้วแต่คุณจะคิด ลาก่อน” ตรีรินทร์เร่งฝีเท้าเดินจากไป ธมกานต์ทรุดนั่งอย่างหมดแรงบ้านพิพัฒนพงค์“ เจ้าเข้ม คุณกานต์ออกจากห้องหรือยัง”“ ยังครับ นมอิ่ม”“ เป็นยังงี้มากี่วันแล้ว”“ สองวันครับ”“ เอาแต่ดื่มเหล้า คุณผู้หญิงก็ไม่กลับบ้านยังอยู่บ้านแม่ คุณหญิงก็ไม่อยู่โอ๊ย กลุ้ม จะทำยังไงดี”“ เข้ม แกมีเบอร์คุณผู้หญิงไหม เดี๋ยวต้องโทรไปขอร้องให้เธอกลับบ้านมาดูคุณหนูของข้าหน่อย”“ อะไรนะคะ”นมอิ่มตะโกนด้วยความตกใจเมื่อได้รับการบอกเล่าจากหญิงสาวว่าได้ห
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 65
ที่ว่าการอำเภอตรีรินทร์สวมแว่นตาดำเพื่อปกปิดร่องรอยที่ชายหนุ่มสามารถจะเห็นดวงตาที่บวมแดงที่ผ่านการร้องไห้ตลอดคืนอย่างแสนสาหัส เป็นสิ่งที่ตรีรินทร์ปกปิด ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเห็นธมกานต์ก้าวลงจากรถแต่ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวถือแฟ้มมายืนรออยู่แล้ว“ขอโทษที่มาช้า แต่เอ๊ะ ผมมาตรงเวลานะคุณ”“ฉันมารอแต่เช้าเอง อยากจัดการให้เสร็จเร็วๆ” ตรีรินทร์กล่าวเสียงเย็น“งั้นรีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันใจคุณ” ธมกานต์พูดประชดตรีรินทร์เชิดหน้าก้าวเดินอย่างไม่รู้สึกกับถ้อยคำที่จิกกัดของชายหนุ่มเซ็นเอกสารเรียบร้อยเจ้าหน้าที่มอบเอกสารให้คนละฉบับ ก่อนที่ชายหนุ่มที่มีทนายตามมาด้วยได้ยื่นซองเอกสารให้หญิงสาวอีกหนึ่งฉบับตรีรินทร์รับมาเปิดก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดว่า“ค่าสึกหรอของคุณ ผมให้ด้วยความเต็มใจ เผื่อไว้เอาไปสร้างครอบครัวใหม่ของคุณ”ตรีรินทร์ฉีกเช็ดเงินสดจำนวนสามสิบล้าน ฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะขว้างใส่ชายหนุ่ม“ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาเลี้ยงตัวเองได้”“อวดดีแล้วผมจะให้ค่าเลี้ยงดูคุณ จนกว่าคุณจะแต่งงานใหม่”“ไม่ต้อง ฉันมาแต่ตัวก็จะไปแต่ตัวเท่านั้น”“นี่คุณ อย่ามาดัดจริตหน่อยเลย ผมเบื่อจะอ้
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 66
คอนโดมีเนียมหรูนางแบบสาวนั่งดูทีวีได้ยินเสียงเคาะประตูก็เดินไปเปิดก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย“มาทำไมยัยวีวี้แผนแกคราวก่อนทำเอากานต์โกรธฉันเอาเป็นเอาตาย โทรไปก็ไม่รับ ไปหาก็ไม่พูดด้วย”“ ฉันมีข่าวเด็ดมาเล่าให้แกฟัง เด็ดสุดๆ เพื่อนฉันที่เป็นพยาบาลเล่าให้ฟัง”“ เรื่องอะไรของแกอีก ฉันไม่เอาด้วยหรอก”“ เด็ดจริงๆ นะ”“ เท่าไหร่ไม่ต้องโยกโย้”“ ห้าพัน”“ ต้องเด็ดจริงๆ นะไม่งั้นไม่จ่าย” จามิกาต่อรอง“ ฉันแน่ใจสิ ไม่งั้นไม่มาด้วยตนเองหรอก”“ ข่าวอะไรของแก”“ เพื่อนฉันบอกว่าแม่คุณกานต์ไปนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล ที่สำคัญคุณกานต์กับเมียเค้าหย่ากันแล้ว”“ อะไรนะ” แล้วเสียงกริ๊ดร้องด้วยความดีใจของสองสาวก็ดังลั่นห้องโรงพยาบาลตรีรินทร์เผลอหลับไปที่โซฟาพร้อมกับหนังสือนิตยสาร ธมกานต์เดินเข้ามาในห้องก่อนจะมาหยุดมองร่างอดีตภรรยาด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ก่อนจะเผลอเอามือลูบแก้มเบาๆริมฝีปากบาง ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากเบาๆตรีรินทร์ขยับตัวทำให้ธมกานต์ตกใจรีบเปลี่ยนอิริยาบถก่อนปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม“ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ได้ยินเสียง”“ ผมเห็นคุณนอน ก็เลยไม่อยากกวน”“ คุณกานต์ค่ะ เดี๋ยวฉันต้
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 67
“คุณแม่เลือดกรุ๊ปเอ” พยาบาลกล่าว “แล้วคุณตำรวจล่ะกรุ๊ปอะไร” ธมกานต์ถาม“ทำไมคุณทั้งสองถึงปล่อยให้เด็กโคม่าเกือบตายทำไมไม่รีบบริจาคเลือดเด็กช็อคไปแล้ว ทำไม” ธมกานต์ตะเบ็งถาม“ผมเลือดกรุ๊ปเอ คงบริจาคให้เด็กไม่ได้หรอกครับ”ธมกานต์หน้าซีดปากสั่นพร้อมกับพูดว่า “ คุณว่าอะไรนะคุณตำรวจ เลือดคุณกรุ๊ปอะไรนะ”“ผมเลือดกรุ๊ปเอ”“พ่อกรุ๊ปเอ แม่กรุ๊ป เอ แล้วลูกจะเลือดบีได้ยังไง หมายความว่าไง หมายความว่าตลอดเวลาคุณโกหกผมตลอดเวลาตกลงเด็กคนนี้ลูกผมใช่ไหมใช่ไหมตรีรินทร์คุณโกหกผมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของไอ้บ้านี่ แล้วปล่อยให้ผมเข้าใจผิดตลอดเวลาเลยใช่ไหม ใช่ไหม” ธมกานต์กระชากสายน้ำเกลือทำให้เลือดไหลพร้อมกับกระชากไหล่ หญิงสาวพร้อมกับเขย่าอย่างแรง“เด็กคนนี้เป็นลูกผมใช่ไหมใช่ไหม”“เค้าเป็นลูกฉันลูกฉันคนเดียว”“ หมอ ผมต้องการตรวจดีเอ็นเอของผมกับเด็กคนนี้ผมสงสัยว่าเค้าเป็นลูกผม”“ไม่ได้!! ตรวจไม่ได้ ฉันไม่ให้ตรวจ ฉันไม่อนุญาต การที่คุณบริจาคเลือดให้ลูกฉันมันไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตของเรา ลืมแล้วเหรอว่าเราหย่ากันแล้วคุณเป็นคนขอหย่าฉันเองลืมไปแล้วหรือไง”“ผมไม่ลืมหรอกอะไรที่คุณทำไว้กับผม ผมไม่เคยลื
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
วิวาห์พยศ Chapter 86
บ่ายวันเสาร์ตรีรินทร์ง่วนอยู่กับเตาอบอยู่หลายชั่วโมง หญิงสาวตะโกนออกมา“ คุณกานต์ขามานี่หน่อย รินทร์อยากได้คอมเม้นต์ค่ะ”ธมกานต์วางหนังสือพิมพ์พร้อมกับเดินเข้าบริเวณครัว“ มีอะไรให้สามีช่วยหรือครับ ภรรยาคนสวย”“ ช่วยชิมหน่อยสิคะ รสไหนอร่อย รสกาแฟ รสช้อคโกแล็ตชิบ หรือรสเนย”“ รินทร์ ตั้งแต่คุณทำผมชิมมาหลายสิบอันแล้วนะเนี่ย จนผมชักมึนกับรสคุกกี้ของคุณแล้วแต่ถ้าคุณจะหาคนชิมนะ โน่นไอ้กรณ์ ขานั้นนะชอบขนมทุกชนิด มันบ้าขนม เชื่อไหม เคยไปกินบุฟเฟ่เค้กมันกินได้สิบสองอัน พวกผมสามก้อนก็จะอ้วกแล้ว”“ แหม คุณเนี่ยไม่ร่วมมือเลย”“ อย่าพึ่งงอนสิจ๊ะคนสวย ผมลองทานอีกสามชิ้นก็ได้”ธมกานต์มองภรรยาสาวที่ขะมักเขม้นเรียงคุกกี้ลงขวดแก้วอย่างทะนุถนอม“เก็บเอาไว้ทานคราวหน้า ใส่ขวดไว้ให้น่ารับประทาน”ตรีรินทร์อธิบายพร้อมกับเรียงขนมลงขวดด้วยความระมัดระวังเช้าวันอาทิตย์ตรีรินทร์ก้มลงหอมแก้มสามีหนุ่ม พร้อมกับกระซิบว่า “ รินทร์ออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะคะ บ่ายนี้คุณไปตีกอล์ฟกับพวกพี่หมอใช่ไหม ถ้ารินทร์มาไม่ทัน เจอกันเย็นนี้นะคะ”ธมกานต์งัวเงียพร้อมกับหรี่ตามองนาฬิกาแปดโมงเช้าปกติวันอาทิตย์จะเป็นวันเดียวที่เขาแ
วิวาห์พยศ Chapter 85
อลงกรณ์นั่งดูกีฬาในห้องนั่งเล่นได้ยินเสียงรถจอดบริเวณหน้าบ้านสักพักร่างคุณหญิงแพรวก็นวยนาดเข้ามาพร้อมสายตาเข้มที่พร้อมจะอาละวาด“ ใช้ไม่ได้เลยแก เสียมารยาทกับลูกเพื่อนแม่มากเลยนะกรณ์แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก ปากคอเราะร้ายเฮ๊อ แม่กลุ้มใจในตัวลูกมาก กรณ์เมื่อไหร่จะเมียเป็นตัวเป็นตนสักทีแม่มีแกคนเดียวที่เป็นความหวังแม่อยากมีหลาน แล้วนี่แกก็ทำลายความหวังแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า”คุณหญิงแพรวพูดเสียงเครือน้ำตาไหล“ แม่ก็รู้ว่าผมยังอยากมีอิสระ อยากทำงาน สร้างอนาคตด้วยตัวเองอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมได้ไหมแม่หรือแม่อยากให้เหมือนคราวก่อน” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้เป็นแม่ทำเอาอลงกรณ์ใจอ่อนยวบอลงกรณ์ถอนใจก่อนจะเข้ามากอดคุณหญิงพร้อมกับพูดว่า“ โอเคครับแม่ ผมจะลองพยายามทำตามที่แม่บอกอีกครั้ง” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจคุณหญิงแพรวยิ้มถูกใจพร้อมกับกอดลูกชาย ลูบหลังไปมาอย่างเอาใจหอพักเด่นชัยอลงกรณ์เคาะประตูห้อง อาร์มเดินมาเปิดประตูห้องอย่างงัวเงีย“ อ้าวคุณ มีอะไรหรือเปล่า มาซะดึกเชียว”“ ขอโทษที่มารบกวนคุณ แต่คืนนี้ผมอยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ” อลงกรณ์กอดอาร์มแน่นเลขาหนุ่มขมวดคิ
วิวาห์พยศ Chapter 84
“ แม่ตี พ่อทำไมครับ”“ ก็พ่อดื้อ แล้วแกล้งแม่ กริชต้องช่วยแม่นะจ๊ะ”เด็กชายกริชชัยเข้ามากอดผู้เป็นแม่ ท่ามกลางสายตาหมั่นไส้ของธมกานต์ที่ลูกชายผันตัวไปอยู่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว“อ้าว ไหนเมื่อกี้บอกจะช่วยพ่อไง”กริชชัยกอดพร้อมซบที่หน้าอกแม่ “ กริชรอพ่อกับแม่ไปรับตั้งนาน นี่จะเที่ยงแล้วนะครับพ่อกับแม่ยังไม่ตื่นอีก”ตรีรินทร์ใบหน้าร้อน พร้อมกับแก้ตัวเบาๆ “ แม่ขอโทษจ๊ะ งั้นขอแม่อาบน้ำแล้วเดี๋ยวเราไปเชียงใหม่กันบ่ายนี้ดีไหม กริชจะได้ไปเยี่ยมน้ำหวานเพื่อนลูกด้วยไง”เด็กชายกระโดดรอบเตียงด้วยความดีใจ ท่ามกลางสายตาของพ่อและแม่ที่บ่งบอกว่า รักลูกเต็มเปี่ยมภูเก็ตร่างชายหนุ่มสองคนที่ก่ายเกยกันอย่างแนบแน่น อาร์มขยับตัวเบาๆแต่ก็ต้องถูกดึงให้เข้ามาในอ้อมกอด“ เช้าแล้วเราตื่นเถอะ เดี๋ยวไปทำงานไม่ทันนะคะ”“ อืม ขอต่ออีกหน่อยนะยังไม่อยากไปเลย ผมอยากนอนกอดกับคุณอีกสักพัก เราไปตอนบ่ายๆ ก็ได้มีเวลาอีกวันหนึ่ง ค่ำๆวันอาทิตย์ค่อยกลับคุณไม่ได้รีบไปไหนนี่” อลงกรณ์จูบเบาๆที่ไหล่ของเลขาหนุ่มก่อนกระซิบเบาๆ“ ผมเคยนึกว่าทำไมผมถึงนอนกับน้องปรางไม่ได้ มาวันนี้ผมรู้จักตัวเองอย่างเต็มร้อยเมื่อก่อนผมคิดว่าผมสามาร
วิวาห์พยศ Chapter 83
“ อาร์มก็เช่นกัน ขอบคุณนะครับ ที่ไม่รังเกียจคนอย่างอาร์ม แล้วยังให้ความรู้สึกดีๆ อีกอาร์มรู้สึกซาบซึ้งมาก”“ ผมคิดว่าผมรักคุณแล้วล่ะ อาร์ม ทำยังไงดี” อลงกรณ์พูดเสียงอ้อแอ้“ อาร์มก็รักคุณ”อลงกรณ์ยกมือเลขาหนุ่มพร้อมกับจูบที่ใจกลางอุ้งมือ ทำให้อาร์มขนลุกไปทั่วร่างกายเลขาหนุ่มประคองชายหนุ่มเข้าห้อง เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเดินไม่ค่อยมั่นคง“ เมาหรือเปล่า คุณ”“ เมารักคุณไง อาร์ม”“ บ้า คุณเนี่ย พูดอะไร เมาแล้วไปนอน เถอะ อาร์มไปส่งคุณที่ห้อง”อลงกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จริงๆ ไวน์แค่สามสี่แก้วทำอะไรตนไม่ได้ แต่ก็แกล้งทำเป็นเมาอาร์มวางร่างหนักอึ้งลงบนที่นอน แต่ก็ถูกดึงจนล้มไปด้วยกัน ก่อนที่อลงกรณ์จะพลิกตัวพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเลขาหนุ่ม ที่ตอนนี้อยู่ในอาการตื่นตะลึง“ คืนนี้นอนกับผมห้องนี้นะ ผมอยากนอนกับคุณ” อลงกรณ์ปิดปากตัวเอง ลงที่ริมฝีปากบางก่อนที่มือก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว อาร์มยอมให้ถอดเสื้อผ้าแต่โดยดีพร้อมกับช่วยปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่าย ก่อนที่ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติอาร์มพึ่งเคยมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรก ความรู้สึกมันอ่อนหวานและซาบซ่าส์ จนตัวเองแทบจะนอนไม่หลับร่างของชาย
วิวาห์พยศ Chapter 82
“ งั้นเดี๋ยวผมโทรเคลียร์กับเจ้ากรณ์ดีกว่า”“ ไม่ต้องค่ะ รินทร์อยากให้คุณกรณ์แปลกใจ”“ เชื่อรินทร์สิคะว่างานไม่เสีย แล้วคุณกรณ์ก็จะไม่โกรธคุณแน่นอน”ธมกานต์ถอนใจยาว พูดจริงๆ ตัวเองก็ชักไม่อยากไป เพราะร่างนุ่มนุ่มของภรรยาที่วันนี้มาโหมดหวานเซ็กซี่ ซ่าส์ สงสัยวันนี้ธมกานต์จะเดินตามเกมภรรยาคงจะมีความสุขไม่น้อย“ รินทร์ถูหลังให้นะคะ”“ จ๊ะ ที่รัก”“ แหม พอถูหลังให้หน่อยหวานเชียว ถามจริงๆ หวานแบบนี้มากี่คนแล้ว”ตรีรินทร์ถามพร้อมกับกลั้นใจฟังคำตอบ“ หวานกับรินทร์แค่คนเดียว เชื่อไหมไม่เคยหวานแบบนี้กับใครสักคน”ตรีรินทร์ใจเต้นแรงฟังแล้วเต็มตื้นหัวใจก่อนที่หญิงสาวจะผลักให้ชายหนุ่มนั่งแล้วตนเองย้ายไปนั่งข้างหลัง หญิงสาวชโลมสบู่พร้อมกับถูหลังไปมาอย่างตั้งใจและเต็มใจ“ ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดนะเนี่ยที่มีภรรยามาช่วยถูหลังให้”“ จริงเหรอค่ะ เอ แบบนี้จะมีของรางวัลหรือเปล่า”“ อยากได้อะไรล่ะ ผมให้คุณได้ทุกอย่างเว้นดาวและเดือน”“ ยังนึกไม่ออก ไว้นึกออกจะบอกนะคะ แต่คุณกานต์สัญญาแล้วว่าจะไม่เบี้ยว”“ ไม่เบี้ยวจ๊ะ”ตาจ้องตา ธมกานต์หันมาจูบปากพร้อมกับหมุนตัวเองในอ่างจนน้ำกระเพื่อม“ ทนไม่ไ
วิวาห์พยศ Chapter 81
“ อ๋อ ตอนนี้ผมจะไปหาคุณต้องมีธุระด้วยหรือไง” น้ำเสียงเริ่มขุ่น“ คุณเนี่ย ชอบตีความหมายอะไรผิดๆเมื่อวันก่อนผมถามให้คุณกลับบ้านเพราะกลัวว่าจะดึกแล้วเดินทางลำบาก คุณแม่คุณจะเป็นห่วงคุณก็ตีความหมายว่าผมขับไล่ ซึ่งมันไม่จริงเลย ผมไม่ได้รังเกียจคุณสักนิด วันนี้ผมก็ถามตามปกติธรรมดาคุณก็ตีความหมายไปอีกอย่าง ผมชักมึนกับคุณแล้วนะเนี่ย” เลขาหนุ่มอธิบายยาวอลงกรณ์นิ่งฟังแล้วยิ้มยวน ๆ “ ผมมันเป็นแบบนี้แหละ ทนๆ หน่อยแล้วกัน ยังต้องรบกันอีกยาว”เลขาหนุ่มค้อนชายหนุ่มเบาๆ ก่อนอมยิ้ม“ คุณทำอาหารและขนมอร่อยมาก เรียนมาหรือไง”“ บ้านผมมีแต่ผู้ชายหมด ผมเป็นลูกชายคนเล็ก ก็เลยต้องช่วยแม่เข้าครัวตั้งแต่เด็ก มันเป็นความเคยชินส่วนขนมก็หัดทำตอนเรียนมหาวิทยาลัย ทำขายหารายได้พิเศษเป็นค่ารถเมล์ไงคุณ ก็ผมมันคนจน”เลขาหนุ่มเล่ายาว“ นี่ขอร้องล่ะ ถ้าจะคบกันต่อไปไอ้รวยจนเนี่ยเลิกพูดได้ไหม รำคาญ” อลงกรณ์เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง“ พูดความจริงเล่าความจริงก็โกรธพิลึกคน” เลขาหนุ่มยักไหล่ก่อนจะยิ้มหวานเหมือนกวนๆ ในทีทำเอาอลงกรณ์ตะลึงในความน่ารักขี้เล่นของอีกฝ่าย รถติดไฟแดงตาจ้องตาในระยะใกล้กันแค่ไม่กี่คืบอลงกรณ์มองริมฝี
วิวาห์พยศ Chapter 80
สองทุ่มเศษๆอาหารถูกลำเลียงมาพร้อมสมาชิกทุกคนนั่งพร้อมกันที่โต๊ะ อลงกรณ์เดินเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ“ ขอโทษทีเพื่อน รถติดเป็นบ้าเลย”อลงกรณ์กล่าวขอโทษพร้อมกับตะลึงเมื่อเผชิญหน้ากับเลขาหนุ่มรุ่นน้องที่อยู่ในความคิดคำนึงตลอดสองวันที่ผ่านมา“นั่งสิคะคุณกรณ์ นั่งข้างๆ พี่อาร์มนั่นแหละค่ะ”“ นั่งสิไอ้กรณ์ยืนบื้ออยู่ได้” เสียงอัครเดชตะโกนมาทางหัวโต๊ะอลงกรณ์นึกไม่ถึงคนที่ตนตามหาหลายชั่วโมงที่ผ่านมากลับมานั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆระหว่างเลขาหนุ่มกับนายแพทย์เอกชัย หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นเลขาหนุ่มไม่กล้าหันไปมองด้วยความกลัวและเก้อเขินตรีรินทร์แอบสังเกตทั้งชายหนุ่มและเลขาหน้าหวานที่ต่างคนต่างเก้อเขินซึ่งกันและกันหญิงสาวอมยิ้มก่อนจะทักทายเพื่อนสามี“ คุณกรณ์หิวไหมคะ มาได้เวลาพอดี งั้นเราเริ่มลงมือกันเถอะค่ะ”“ พี่อาร์มตักยำทะเลให้คุณกรณ์สิคะ” ตรีรินทร์กล่าวนำเลขาหนุ่มตักยำทะเลแต่ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ตัวอลงกรณ์รู้สึกหมั่นไส้เลขาหนุ่มรุ่นน้องที่ทำท่าทางเหมือนกลัวจะสบตา แม้แต่หน้าก็ยังไม่มองกัน“ แกไปทำไรแถวโรงแรมเจ้ากานต์ว่ะ ปล่อยให้พวกข้ารอตั้งนาน” อัครเดชเอ่ยถาม
วิวาห์พยศ Chapter 79
ตอนเย็น“นี่เราจะไปไหนกันครับ คุณกรณ์” อิทธิพลหรืออาร์ม เอ่ยถามเมื่อรถขับเลยหอพักไปอีกช่วงตึก“ เงียบๆเถอะ ถึงแล้วผมจะบอกเอง” อลงกรณ์หันมาตอบเลขารุ่นน้องอลงกรณ์เดินนำเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างดัง ไม่ไกลจากหอพักของหนุ่มรุ่นน้องชายหนุ่มเดินไปหยิบของลงตระกร้า ท่ามกลางความงุนงงของเลขาหนุ่ม“ นี่คุณ จะซื้อของไปไหนเนี่ย เยอะแยะไปหมด”“ ซื้อไปไว้ที่หอคุณ”“ หา “ เสียงลากยาว“ ก็หอคุณ ไม่มีอะไรสักอย่าง กาแฟก็ไม่มี วิสกี้เบียร์ไม่มีสักอย่างแล้วผมก็เบื่ออาหารที่มีแต่ผักกับวิญญาณหมู วันนี้ผมทำงานหนักมาก ผมอยากทานอาหารดี ๆ สักหน่อยคุณช่วยทำอาหารให้หน่อย ผมเป็นคนจ่ายคุณเป็นคนทำ โอเคนะ”อาร์มยืนงงอยู่กับที่“ เร็วๆ สิคุณ เดี๋ยวก็เจอรถติดตอนกลับอีกหรอก มาช่วยผมเลือกเนื้อหน่อยวันนี้ผมอยากทานเนื้อทอดกระเทียมพริกไทย”หลังจากอาหารค่ำผ่านไปอย่างชื่นมื่น อลงกรณ์ก็มานอนที่เก้าอี้ยาว ก่อนจะเผลอหลับไปอาร์มมานั่งพัดยุงที่คอยมาตอมตามแขนขาของชายหนุ่ม อลงกรณ์ลืมตาขึ้น ตาประสานตาก่อนที่อาร์มจะลุกขึ้นปัดกางเกงขาสั้น“ ดึกแล้วผมว่าคุณควรกลับบ้านได้แล้ว กลับตอนนี้รถก็ไม่ติดแล้ว”อาร์มเฉไฉพูดกับอลงกรณ์“ ไล
วิวาห์พยศ Chapter 78
อาร์มตกใจ พร้อมกับระล่ำระลักว่า “ ผมครับผมเป็นคนจัด ผมเห็นมันรกมากจนไม่รู้จะวางเอกสารการประชุมไว้ตรงไหน พอวางมันก็ลื่นล้ม ผมเลยจัดให้มันเป็นระเบียบ”“ อ้อ คุณจะว่าผมมันไม่มีระเบียบว่างั้นเถอะ แต่ขอบคุณทีหลังไม่ต้องห้ามคุณมายุ่งวุ่นวายกับโต๊ะทำงานของผมอีก ไม่ว่ากรณีใดๆ ผมหาเอกสารของผมไม่เจอผมทำงานผมรู้ว่าวางเอกสารแบบไหนไว้ที่ตรงไหน ฉะนั้นขอความกรุณาอย่ามายุ่ง” อลงกรณ์ส่งเสียงดังอาร์มหลับตามือสั่นใจสั่นด้วยความกลัว ผู้ชายตรงหน้าเวลาเขาโกรธเค้าเหมือนคนละคนกับที่ตนรู้จักเมื่อวาน“ ครับ ต่อไปผมจะไม่ยุ่งอีก ขอโทษอีกครั้ง”“ คุณออกไปได้” อลงกรณ์เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องหน้าเสียก็นึกสงสารโบกมือให้ออกห้องไปเพราะอารมณ์ยังคุกรุ่นอาร์ม หรือ อิทธิพลมานั่งร้องไห้ ทำงานที่นี่มาแปดปียังไม่เคยโดนดุเสียงดังขนาดนี้มาก่อนชายหนุ่มเจ็บใจน้อยใจ อุตส่าห์จัดโต๊ะทำงานให้เรียบร้อยไม่ได้ดี แล้วยังโดนด่าอีก คอยดูต่อไปนี้จะทำเท่าที่สั่งเท่านั้น อาร์มคิดในใจอย่างว้าวุ่นอาร์มเช็ดน้ำตาพร้อมกับตั้งใจทำงานต่ออย่างมีทิฐิ อลงกรณ์เมื่อหาเอกสารพบก็ถอนหายใจเฮือก“ นี่เราพูดรุนแรงไปหรือเปล่าหว่า ป่านนี้ไม่นั่งร้องไห้ขี้
