Chapter 50

“ ไอ้บ้ากานต์อย่าฟุ้งซ่านสิเค้ายังเจ็บอยู่อย่าคิดบ้าไม่เลือกสถานการณ์แบบนี้เดี๋ยวเธอจะคิดว่าแกเป็นไอ้บ้ากาม”  ธมกานต์บ่นด่าตนเองในใจ

 ตรีรินทร์อาบน้ำก่อนจะใส่เสื้อผ้าชุดนอนอย่างรัดกุมก่อนจะออกห้องน้ำมาแบบเขยกๆ

 ธมกานต์ผลอยนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัวตรีรินทร์นอนลงที่ด้านตรงข้ามชายหนุ่มพร้อมกับเอาหมอนข้างมาวางตรงกลางก่อนจะมองชายหนุ่มอย่างไม่ค่อยไว้ใจแต่เสียงหายใจสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าชายหนุ่มหลับสนิทไปแล้ว  ตรีรินทร์ถอนหายใจแบบโล่งอกก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่ม

 กลางดึกตรีรินทร์รู้สึกมีมือมากอดตนเองพร้อมกับจูบที่ซอกคอ

 “ ไม่ต้องกลัวผมแค่อยากนอนกอดคุณวันนี้หมดแรงจริงๆอีกอย่างผมไม่อยากรังแกคนป่วยคนขาเดี้ยง  เดี๋ยวคุณจะมาตะโกนด่าว่าผมว่าใจร้าย  วันนี้ผมยกให้คุณหนึ่งวัน  พรุ่งนี้คุณต้องให้รางวัลผมทั้งต้นและดอก”  ธมกานต์กระซิบที่ข้างหู   ขณะที่ตรีรินทร์ยิ้มขำก่อนจะผลอยหลับไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม 

 ตรีรินทร์ตื่นขึ้นมาตอนเช้าชายหนุ่มยังหลับสนิทตรีรินทร์พยายามแกะมือชายหนุ่มออกก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนอย่างระมัดระวังไม่ให้รบกวนชายหนุ่ม  

 ตรีรินทร์อาบน้ำเสร็จแต่งตัวและลงไปข้างล่างข้อเท้าของเธอยังรู้สึกเสียวๆแต่ไม่เจ็บเหมือนเมื่อวานตรีรินทร์มองไปทั่วบริเวณบ้านหลังเล็ก  ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวเพื่อมองหาสิ่งที่จะเตรียมทำให้ชายหนุ่มทานใน  ตอนเช้าเตรียมอาหารเสร็จตรีรินทร์ก็เดินสำรวจเรือนหลังเล็กบ้านที่หญิงสาวตกแต่งให้ชายหนุ่มผลงานชิ้นแรกของตนเองรู้สึกภาคภูมิใจเป็นพิเศษเดินไปลูบคลำ ไปจนกระทั่งมาถึงห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มีของขวัญมากมายมากองไว้ แทบจะเต็มห้องตรีรินทร์มองไปรอบๆพร้อมกับนึกเล่นๆว่า

 ‘ถ้าเราแต่งงานกับคนฐานะธรรมดาจะได้ของขวัญมากมายแบบนี้ไหมหนอ’

 ตรีรินทร์จับกล่องนั้นแกะกล่องนี้เมื่อหลายชิ้นเข้าก็เริ่มสนุกแกะไปจดไปว่าผู้ใดให้ของอะไรทำเป็นบัญชีเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มได้ดูด้วย แล้วพลันนึกถึงกล่องกำมะหยี่สีแดงของพี่โตมร   ตรีรินทร์มองหาจนกระทั่งเจอกับกล่องกำมะหยี่หญิงสาวเปิดออกพร้อมกับหยิบสิ่งๆนั้นขึ้นมาเป็นสร้อยทองคำรูปหัวใจที่เรียงร้อยอย่างงดงามตรีรินทร์พบกับแผ่นกระดาษเล็กๆใบหนึ่งที่เขียนว่า

 สำหรับรินทร์ด้วยหัวใจรักของพี่นี่คือของขวัญที่พี่เตรียมไว้ให้รินทร์ในคืนส่งตัวของเราแต่เมื่อพี่มันไม่มีวาสนาได้เป็นเจ้าบ่าวของรินทร์พี่จึงมอบสร้อยเส้นนี้ในฐานะพี่ชายที่ให้เป็นของขวัญแด่น้องสาวสุดที่รักพี่คงรักใครไม่ได้มากเท่ารักรินทร์แต่พี่จะจดจำช่วงเวลาดีๆที่เรามีร่วมกันชาติหน้ามีจริงขอให้พี่มีวาสนาได้เป็นเจ้าของรินทร์อย่างแท้จริงอย่าได้มีอุปสรรคใดพลัดพรากเราไปเหมือนชาตินี้   รักและหวังดีกับรินทร์เสมอ   โตมร

 ตรีรินทร์อ่านข้อความในกล่องกำมะหยี่แล้วร้องไห้ด้วยความสงสารอดีตชายคนรักอย่างสุดซึ้งตรีรินทร์สวมสร้อยรูปหัวใจแต่ต้องตกใจเมื่อประตูห้องนั่งเล่นเปิด

 “มาทำอะไรที่นี่แต่เช้าจ๊ะเจ้าสาวของผม” ธมกานต์ในชุดลำลองเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่แล้วก็ต้องทำหน้าตางงเมื่อเห็นหญิงสาวตาแดงก่ำ

 “ เป็นอะไรรินทร์ผมถามว่ามาทำอะไรห้องนี้”

 “ มาแกะของขวัญ” ตรีรินทร์กล่าวตอบเสียงเครือ

 “  แล้วนั่นอะไรที่คุณซ่อนไว้ข้างหลัง”  ตรีรินทร์พยายามซ่อนข้อมือที่สวมสร้อยรูปหัวใจ

 “  ไม่มีอะไร” หญิงสาวปฏิเสธก่อนทำท่าทางมีพิรุธ

 ธมกานต์คว้าข้อมือหญิงสาวพร้อมกับบิดออกมาด้านหน้าเมื่อเห็นสร้อยรูปหัวใจก็ตาลุกโพลงด้วยความโกรธ

 “ สร้อยรูปหัวใจของใคร”   ธมกานต์ถามเสียงดัง

 ตรีรินทร์เงียบพร้อมกับบิดข้อมือเหมือนร้องขออิสรภาพ

 “ ผมถามว่าของใครรินทร์ตอบผมมาตามตรงห้ามโกหกผมเกลียดคนโกหกคุณก็รู้”

 “ คุณแน่ใจเหรอที่จะให้ฉันบอกความจริง” ตรีรินทร์ถาม

 “ แน่นอนที่สุด”

 “  ของพี่โตเค้าให้ฉันเป็นของขวัญแต่งงานพอใจหรือยัง”

 ธมกานต์ปล่อยมือหญิงสาวพร้อมกับมองหญิงสาวด้วยแววตาที่ผิดหวังอย่างสุดซึ้ง

 “ จนกระทั่งเราแต่งงานกันแล้วคุณก็ยังคิดถึงแฟนเก่าคุณตลอดเวลาตื่นขึ้นมาก็ต้องรีบมาหาของที่มันให้คุณเป็นสิ่งแรก  ผมไม่สามารถเข้าถึงตัวคุณได้เพราะคุณสร้างกำแพงมา กั้นขวางคุณรักมันและแคร์มันตลอดเวลาตั้งแต่เลือกจะไปงานเลี้ยงรับตำแหน่งมันมากกว่า แต่งงานตามฤกษ์ที่ดีสำหรับเราพอแต่งงานกันแล้วคุณก็ยัง รักข้าวของที่มันให้ผมเหนื่อย  ผมเซ็ง  ผมยอมแพ้  เชิญคุณอยู่กับสิ่งที่คุณแคร์ที่คุณรักผมไปทำงานดีกว่าเชิญคุณทุ่มเทเวลาของคุณให้กับสิ่งที่คุณชอบที่คุณรักตามสบายผมจะไม่เป็นมารขัดขวางคุณอีกต่อไป”ธมกานต์กระแทกเท้าออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูดังลั่นบ้าน  ตรีรินทร์ตะลึงก่อนจะทรุดนั่งที่ห้องนั่งเล่น  เสียงรถที่ขับด้วยความเร็วแล่นออกไปพร้อมๆกับตรีรินทร์ร้องไห้โฮ ด้วยความอัดอั้นในใจ

 “ คุณไม่คิดจะถามหาเหตุผล พูดเองเออเองเสร็จสรรพแล้วนี่เราจะอยู่กับเค้าไปได้นานสักแค่ไหน”  ตรีรินทร์คิดเองอย่างท้อแท้ 

   คอนโดเล็กๆใจกลางกรุงเทพฯโตมรลืมตาขึ้นมามองเพดานและมองไปรอบๆห้องก็ผลุดขึ้นนั่งด้วยความตกใจ พลางคิดในใจ

 “เฮ๊ย  ที่ไหนเนี่ย”  

   “ อ้าวตื่นแล้วเหรอคะผู้หมวด” รสสุคนธ์ เปิดประตูห้องนอนเข้ามาอย่างคุ้นเคย

 โตมรนั่งพิงหัวเตียงหัวยุ่งเปลือยกายครึ่งท่อนทำให้รสสุคนธ์ยิ้มหน้าแดงก่อนจะพูดว่า

 “เมื่อคืนคุณเมามากฉันถามว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหนคุณก็ไม่ตอบสักที  มันดึกมากฉันเลยต้องลากคุณมานอนที่นี่อ๋อแล้วไม่ต้องตกใจฉันไม่ได้ทำอะไรคุณมากไปกว่าถอดเสื้อที่เปื้อนอ้วกของคุณเสื้อคุณตากที่ระเบียง  มันยังไม่แห้งเลยบ้านฉันก็ไม่มีตู้อบเสื้อซะด้วยถ้าคุณอยากกลับบ้านฉันให้ยืมเสื้อยืดก็ได้นะแต่มันอาจฟิตกับตัวคุณมากเพราะคุณตัวใหญ่กว่าฉันมาก” รสสุคนธ์อธิบายยาว

 “ ขอบคุณคุณมากนะคุณรสแล้วขอโทษที่ต้องมารบกวนคุณ”  โตมรกล่าวอย่างสำนึกผิด

 “ ไม่เป็นไรธรรมดาของคนอกหักฉันผ่านมาแล้วเข้าใจ”  รสสุคนธิ์พูดแบบสบายๆโตมรมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วนึกชื่นชมว่าเธอดูธรรมชาติไปซะทุกอิริยาบถไม่มากไม่น้อย ดูสบายๆมองแล้วสบายตาสบายใจไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงยุคใหม่ที่ดูเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด  ทำเอาคนหัวโบราณอย่างตนเองรับไม่ค่อยจะได้

 “ ฉันต้องไปทำงานแล้วคุณอยากทำอะไรก็ทำนะออกจากห้องไปปิดประตูให้ฉันด้วยแล้วฉันจดเบอร์โทรมือถือไว้ที่โต๊ะทานข้าวถ้าคุณจะมาเอาเสื้อเมื่อไหร่ก็โทรบอกก็ได้นะผู้หมวดแล้วข้าวต้มฉันทำไว้ให้คุณนะเมื่อคืนคุณอ้วกเยอะ  ตื่นขึ้นมาคงจะหิวทานได้เลยไม่ต้องเกรงใจฉันไปล่ะ”  รสสุคนธ์โบกมือลาแล้วเดินจากไป

 โตมรมองหญิงสาวร่างเล็กอย่างนึกขอบคุณในความใจดีของเจ้าหล่อน

 

 บ้านพิพัฒนพงค์

 ตรีรินทร์นั่งร้องไห้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นอยู่ร่วมชั่วโมงพลางนึกทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น  อีกด้านหนึ่งธมกานต์ขับรถ ออกมาชานเมืองด้วยใจที่ทั้งโกรธและเสียใจเมื่อนึกถึงสิ่งที่หญิงสาวกระทำก็นึกเจ็บใจมือทุบพวงมาลัยเหมือนระบายความแค้นเจ็บมือจนชา จอดรถแล้วเดินลงจากรถไปนั่งที่  ข้างทางเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะขับรถไปที่โรงแรมเพื่อทำงาน  ธมกานต์พอจะนึกออกว่าพนักงานคงแปลกใจ ที่เห็นเจ้านายมาทำงานในวันแรกหลังจากแต่งงานทั้งที่ ได้ทำการลางานไว้แล้วสองอาทิตย์แต่ก็ทำเป็นเฉยแล้วเดินเข้าห้องทำงานแล้วขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดทั้งวัน

“พี่รสเจ้านายเป็นไรไหนพี่รสบอกว่าเจ้านายลางานสองอาทิตย์ไง”

จิ๋วผู้ช่วยเลขาถามคนสนิทของเจ้านาย  รสสุคนธ์ยักไหล่เป็นคำตอบว่า  

“ไม่รู้”  ก่อนจะนำเอกสารไปถ่าย แล้วพูดว่า 

“ รีบๆไปทำงานเลยจิ๋วเดี๋ยวเกิดเจ้านายอารมณ์เสียจะโดนเล่นงานกันทั้งแผนก”

จิ๋วรีบวิ่งไปนั่งประจำที่แล้วก้มหน้าทำงานสมญานามของเจ้านายเป็นที่เลื่องลือถึงความเอาจริงเอาจังแล้วเนี๊ยบกับงานในทุกส่วนพนักงานเคยโดนไล่ออกยกแผนกถ้าทำงานไม่เข้าตาดังนั้นพนักงานรุ่นต่อๆมาถึงไม่ค่อยกล้าอู้งาน

 “คุณรสผมไม่รับแขกถ้าผมไม่เรียกไม่ต้องเข้ามาถ้าใครโทรหาบอกว่าผมไม่สะดวกคุย  ถ้าเย็นแล้วคุณกลับบ้านไปได้เลยไม่ต้องบอกผม”  ธมกานต์สั่งเสียงเข้มพร้อมกับวางหูเสียงดัง

 รสสุคนธ์ย่นคอพร้อมกับวางมือทาบอก” พายุสลาตันก่อขึ้นแล้ว”รสสุคนธ์รำพึงเบาๆ ตรีรินทร์เข้าครัวพลางทำอาหาร เตรียมไว้สำหรับอาหารมื้อเย็นสำหรับตนเองและชายหนุ่ม

 หกโมงเย็น  หนึ่งทุ่ม สองทุ่ม สามทุ่มตรีรินทร์นั่งรอชายหนุ่มพร้อมเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายตามองโทรศัพท์ก่อนนึกในใจ

 “ โทรหาเค้าก่อนดีไหมถามก็ได้นี่ว่าจะกลับมาทานข้าวไหมคนบ้าออกบ้านไปไม่คิดจะโทรมาบอกหรือไงจะกลับกี่โมงคนเค้าจะได้ไม่ห่วง”   ตรีรินทร์รำพึงอย่างหงุดหงิด

  “ เรื่องอะไรที่เราต้องง้อ เดี๋ยวจะได้ใจ”   ตรีรินทร์คิดได้ดังนั้นก็เลิกที่จะนั่งรอแม้ว่าจะอดห่วงชายหนุ่มไม่ได้

  สองวันผ่านไปก็ยังไม่มีวี่แววว่าชายหนุ่มจะกลับบ้านตรีรินทร์มองเห็นความยุ่งยากที่เกิดขึ้นกับตัวเองแต่เมื่อมิอาจทำอะไรได้ก็ได้แต่ปลงแล้วทำใจ วันนี้ตอนที่เธอเข้าไปที่ทำงานเพื่อนที่ทำงานแม้แต่เจ้านายก็มองเธอด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม ตรีรินทร์ก้มหน้าก้มตาทำงานผ่านไปสักพักทุกคนก็เลิกที่จะสนใจในตัวเธอเพราะต่างคนต่างเร่งทำงานที่ได้รับมอบหมาย

   ตอนเย็นตรีรินทร์ได้ยินเสียงรถเลี้ยวเข้ามาบริเวณเรือนหลังเล็กก็ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ แต่ร่างที่ปรากฏกายกลับเป็นเข้มคนขับรถคู่ใจของชายหนุ่ม

“ มีอะไรจ๊ะพี่เข้ม”  ตรีรินทร์ทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

   “ คุณกานต์ให้ผมมาเอาเสื้อผ้าครับบอกว่าจะนอนที่โรงแรมอีกสักวันสองวันแต่ไม่มีเสื้อผ้า” คนขับรถกล่าวอย่างอ่อนน้อม ตรีรินทร์รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ แต่ฝืนยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า

“เดี๋ยวรินทร์จัดให้เองจ๊ะ พี่เข้มนั่งรอสักครู่”  หญิงสาวหายไปสักพักกลับมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็ก คนขับรถหนุ่มเห็นก็รีบวิ่งไปรับกระเป๋ามาถือ

   “ ขอบคุณนะจ๊ะพี่เข้ม รินทร์จัดให้สำหรับใช้สิบวันเลยนะจ๊ะฝากบอกคุณกานต์ว่าอยากให้จัดเพิ่มอีกเป็นเดือนก็ทำได้รินทร์เห็นมีกระเป๋าเดินทางหลายใบ”  เข้มอ้าปากค้างแล้วเดินจากไป

   ธมกานต์ผุดลุกผุดนั่งกระวนกระวายเมื่อส่งคนขับรถไปเอาเสื้อผ้าเพื่อดูปฏิกิริยาของภรรยาสาว

   “ ว่าไง เข้ม คุณรินทร์ถามถึงฉันว่าไงเธอว่ายังไงบ้าง” น้ำเสียงเจ้านายหนุ่มร้อนรน

  “ไม่ว่าอะไรนี่ครับยังจัดเสื้อผ้าให้เจ้านายมาสิบวันแถมเธอยังฝากมาบอกคุณกานต์ว่า จะให้จัดอีกเดือนสองเดือนเธอก็จัดให้ได้ครับ”

   ธมกานต์กัดฟันด้วยความโกรธก่อนจะออกปากไล่คนขับรถหนุ่มก่อนจะปัดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะจนหมดเป็นการระบายอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ข้างใน  เข้มเข้ามาทานอาหารในห้องครัวเรือนใหญ่

   “ ฉันว่าคุณกานต์กับคุณรินทร์ต้องทะเลาะกันแน่ๆนี่คุ ณกานต์ให้ฉันไปเอาเสื้อผ้าแค่สองชุด  แต่ป้ารู้ไหมคุณรินทร์จัดเสื้อผ้าให้คุณกานต์สิบวันแต่พอเอาไปให้เจ้านาย  เจ้านายกลับโมโห”

   นมอิ่มมีสีหน้ากังวลแต่ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงคุณหญิงมณีพูดว่า

   “ไปตามคุณรินทร์มาพบฉันแล้วโทรไปตามเจ้ากานต์ให้กลับบ้านบอกว่าฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย”

“เข้ามานี่สิพ่อตัวดีถ้าแม่ไม่ให้คนไปตามแกจะกลับบ้านไหม”  น้ำเสียงคุณหญิงมณี เข้ม มองลูกชายคนดีลอดแว่น

 ธมกานต์ถอนหายใจ เฮือกก่อนจะนั่งลงข้างๆ คุณหญิงมณีมือก็รูดเนคไท

 “ ใครเอาอะไรมาฟ้องแม่ล่ะ “  น้ำเสียงธมกานต์เบื่อหน่าย

 “ ไม่มีใครเอาอะไรมาฟ้องแม่รู้ แม่เห็นเองแม่ไม่ได้ตาบอด หนูหนวก นี่คือคำสั่งกลับบ้านซะแล้วพาหนูรินทร์ไปฮันนีมูนได้แล้ว  อย่าทำแบบนี้เองให้แม่ไปขอลูกสาวเค้ามาแล้วเอาเค้ามาทิ้งขว้าง แบบนี้ใช้ไม่ได้ไม่รัก ไม่ชอบเค้าแล้วให้แม่ไปขอเค้ามาทำไมคนเขามีพ่อ มีแม่นะตากานต์” คุณหญิงมณีกล่าวเสียงเข้ม

 “ แม่ก็รู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงไฮน์ซีซั่นงานผมยุ่ง”

 “ นี่แกไม่ต้องโกหกแม่งานยุ่งแค่ไหนถ้าแกไม่มีปัญหากับหนูรินทร์แม่ก็คิดว่าแกเอาอยู่คุณวิชัยกับคุณวิเชียรก็แสตนบายแทนแกได้ไม่ต้องมาแก้ตัวแม่ขี้เกียจฟัง  เดี๋ยวไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมาทานข้าวตอนนี้เมียแกกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว อาบน้ำเสร็จก็โทรไปลางานให้หนูรินทร์ด้วยลาสักอาทิตย์ก็น่าจะพอไปพักผ่อนต่างสถานที่เผื่อจะได้หลานเล็กๆ มาวิ่งเล่น แม่แก่แล้วนะกานต์แม่อยากมีหลาน”  คุณหญิงมณีกล่าวเสียงอ่อนล้า

 “ผมยังไงก็ได้แล้วแต่ลูกสะใภ้แม่แม่ถามเขาแล้วเหรอว่าจะไปไหมเดี๋ยวผมก็เก้ออยู่คนเดียว”  ธมกานต์พูดเสียงขึ้นจมูก

 “ กานต์แม่อยากให้แกมีเหตุผลมากกว่านี้ทำอะไรคิดถึงใจเขาด้วยถ้าแกจะเอาแต่ใจฝ่ายเดียวมันไม่ไหวนะลูกส่วนเรื่องแฟนเก่าของเขาแกก็ต้องเห็นใจเขาด้วยเขารักกันมานาน  เกือบยี่สิบปีแกไปแย่งเค้ามาความผูกพันย่อมแน่นแฟ้นกว่าคนที่รู้จักกันแค่เดือนสองเดือน ถ้าหนูรินทร์เค้าลืมแฟนเก่าได้เพียงชั่วข้ามวันแกต้องพิจารณาเค้าใหม่แล้วล่ะ  แกต้องให้เวลาเค้าบ้างและคิดถึงใจเค้าให้มาก  แม่ยังไม่ได้จัดการแกอีกเรื่องหนึ่งที่ผู้หญิงของแกใส่ชุดดำมางานแต่ง  แม่ไม่เห็นหนูรินทร์เค้าโวยวายแกสักคำเป็นคนอื่นคงบ้านแตกไปแล้วขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่คนของแกมาทำแบบนี้จัดที่ให้เค้าอยู่ในที่ที่เหมาะสมคราวหน้าเกิดเรื่องอีกแม่จะตีแก  อย่านึกว่าแม่ไม่กล้าคิดว่าแกโตแล้วลูกไม่โตสำหรับแม่ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่”  คุณหญิงมณีจันทร์สั่งสอนยาว

 บรรยากาศในห้องรับประทานอาหารเงียบกริบ   ธมกานต์ลอบมองใบหน้าภรรยาสาวที่คิดถึงมาตลอดสองวัน  ในขณะที่ตรีรินทร์ก้มหน้ารับประทานอาหารโดยไม่มองหน้าและไม่สบตาสามีเลยทำเอาชายหนุ่มนึกหมั่นไส้

 “ กานต์ตักผัดคะน้าให้น้องด้วยสิลูกน้องเอื้อมไม่ถึงเห็นไหม”

 “ ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณป้า”  ตรีรินทร์กล่าวอย่างเกรงใจ

 “   หนูรินทร์ตักไข้พะโล้ให้ตากานต์หน่อยนั่นนะ ของโปรดของเค้าเลย”

ตรีรินทร์ตักไข้พะโล้ที่อยู่ใกล้กับตนให้อย่างว่าง่ายตาสบตาแล้วหญิงสาวก็เป็นฝ่ายหลบสายตา

 “ วันพรุ่งนี้พาหนูรินทร์ไปฮันนีมูนที่กระบี่แม่ให้เค้าจองที่พักและตั๋วไว้ให้ แล้วหยุดทำงานทุกอย่างพาน้องไปพักผ่อน  ส่วนหนูรินทร์แม่ให้พี่เค้าลางานให้แล้วไปพักผ่อนกันซะอะไรแต่งงานกันแล้วยังทำงานกันอยู่ได้เรา ไม่ได้ยากจน ขนาดนั้นหาความสุขให้ตัวเองบ้างอีกอย่างแม่ก็แก่แล้วตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้แม่อยากอุ้มหลาน”  คุณหญิงมณีกล่าวยิ้มๆ