Chapter 47

บ้านมนัสสุกานต์

 เสียงรถมาจอดหน้าบ้านสักครู่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้าบริเวณบ้านแม่แก้วที่มือกำลังร้อยมาลัยเงยหน้ามองแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นลูกสาวถูกประคองมากับแฟนหนุ่ม

 แม่แก้ววางเข็มพวงมาลัยก่อนจะทำหน้าตาตกใจเมื่อเห็นสภาพของลูกสาว

 “ รินทร์ไปทำอะไรมาลูกทำไมแขนเป็นแบบนั้น”

 ธมกานต์ชิงพูดก่อนว่า “  รินทร์หกล้มที่บ้านผมครับผมขอโทษครับคุณแม่ที่ดูแลรินทร์ไม่ดี”

 แม่แก้วขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้ามาดู  “ โห ตายล่ะแล้วนี่ก็ใกล้วันแต่ง  นี่รินทร์ต้องเป็นเจ้าสาวแขนด้วนหรือนี่”

 “ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับแม่อีกห้าหกวันก็หายครับ”  ธมกานต์รีบตอบแทนในขณะที่ตรีรินทร์อ้าปากแต่ก็พูดไม่ทันชายหนุ่มทำให้ตรีรินทร์แอบค้อนด้วยความหมั่นไส้

 “  ตายล่ะพรุ่งนี้แม่มีนัดทำบุญเก้าวัดกับเพื่อนในหมู่บ้านแล้วจะทำไงเนี่ย”

 “ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับเดี๋ยวผมจะส่งเด็กที่บ้านมาดูแลแล้วกลางวัน ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนรินทร์ครับ”

 “ ไม่ต้องฉันไม่ต้องการทำไมคุณไม่บอกแม่ไปล่ะว่าที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะคุณทำไมไม่พูด” ตรีรินทร์ตวาด

 “ จุ๊ๆ   ยัยรินทร์ทำไมพูดกับพี่เค้าแบบนั้นไม่น่ารักเลย  งั้นตามสบายนะจ๊ะหนุ่มสาวแม่ไปเตรียมตัวก่อน”  แม่แก้วเดินลับตาออกไป  ธมกานต์หลังจากประคองให้หญิงสาวนั่งก่อนที่ตนจะนั่งยองๆ ข้างๆ  เก้าอี้

 “ รินทร์ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ จะทำให้คุณเจ็บ”

ตรีรินทร์ปรายตามองอย่างแสดงออกทางแววตาว่า “ ที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะคุณ” 

ตรีรินทร์จ้องมองอย่างอยากจะบอกให้ชายหนุ่มได้รู้ตัว

 “ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนี้ “  ธมกานต์พูดเสียงอ่อย

 “  ก็ผมหึงคุณนี่ผมไม่ชอบให้คุณไปไหนกับผู้ชายคนไหนทั้งสิ้นต่อไปนี้ ผมขอห้ามเด็ดขาด”

 “ ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้วถ้าจะมาเผด็จการกับฉันคุณคิดผิด”  ตรีรินทร์พยายามพยุงตัวเองก่อนจะเดิน ในขณะที่ชายหนุ่มจะตามมาประคอง

 “ ไม่ต้องฉันเดินเองได้ ไปซะฉันไม่อยากเจอหน้าคุณเจอคุณทีไรฉันซวยทุกที”  ตรีรินทร์ตวาดแว๊ด

 ธมกานต์ยืนนิ่งอย่างสำนึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้หญิงสาวเจ็บตัวธมกานต์เดินคอตกออกจากบ้านพร้อมกับสั่งคนขับรถ  

 “ เดี๋ยวไปรับแหวนมาค้างที่บ้านนี้มาดูแลคุณรินทร์จนกว่าจะหาย”  ธมกานต์สั่งเสียงเฉียบขาด 

 ตรีรินทร์ประคองตัวเองนั่งที่ขอบเตียงก่อนจะน้ำตาไหลพรากด้วยความน้อยใจที่ชายหนุ่มคอยที่แต่จะหาเรื่องตรีรินทร์คิดอย่างสับสน

 ‘ เราจะทนเค้าได้นานแค่ไหนเนี่ย’ หญิงสาวคิดในใจอย่างท้อแท้ 

 

 เช้าวันรุ่งขึ้นตรีรินทร์นั่งรับประทานอาหารร่วมกับแม่แก้วด้วยท่าทางเก้ๆกังๆตรีรินทร์ต้องพยายามดันจานเข้ามาชิดเข่าถึงตักข้าวรับประทานได้แม่แก้วส่ายศีรษะด้วยความสงสาร

 “รินทร์แม่ว่าแม่ไปบอกยกเลิกป้าสมทรงดีกว่าแม่คงไปทำบุญด้วยจิตใจที่ไม่สงบด้วยความห่วงหนูไว้ไปพรรษาหน้าก็ได้”

 ตรีรินทร์ตาโตก่อนจะพูดว่า “  แม่แก้วไม่ต้องเป็นห่วงรินทร์นะคะ  รินทร์มีพี่แหวนดูแลแล้วนี่คะแม่  ของก็เตรียมแล้วเงินค่ารถบัสก็จ่ายแล้วอีกอย่างแม่ก็ตั้งใจจะทำบุญเก้าวัดแล้วไปเถอะค่ะแม่ รินทร์อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ  ไม่ต้องห่วงรินทร์ไหนจะพี่แหวนไหนจะคุณกานต์รับรองแม่กลับมารินทร์อ้วนเป็นหมูแน่ๆเลย”

 แม่แก้วนิ่งก่อนจะพูดว่า “ รินทร์แน่ใจเหรอลูก”

 ตรีรินทร์พยักหน้า “ แน่ซะยิ่งกว่าแน่แม่ขา  แขนรินทร์ซ้นแค่นิดเดียวอีกสามสี่วันก็คงดีขึ้นแล้ว”

 แม่แก้วยิ้มส่ายหน้าก่อนจะเดินไปเตรียมสัมภาระที่จะเดินทางไปทำบุญกับเพื่อนบ้านในหมู่บ้านตามที่ได้ตั้งใจไว้ 

 ตรีรินทร์นั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งพยายามหวีผมที่ยาวถึงบั้นเอวด้วยความทุลักทุเลได้ยินเสียงเคาะประตู

 “ เข้ามาเลยจ๊ะพี่แหวน  มาพอดีช่วยรินทร์หน่อย  ช่วยหวีผมให้รินทร์หน่อยค่ะ ผมรินทร์ยาวมากสุดแสนจะรำคาญ  รินทร์จะตัดผมสั้นแล้ว  ร้อนก็ร้อนเปลี่ยนสไตล์บ้างคงจะดี”

 ตรีรินทร์ก้มมองเส้นผมของตนจนไม่รู้ว่าผู้ที่เดินเข้ามาในห้องนอนคือคู่หมั้นหนุ่ม

 “ มาผมช่วย”

 ตรีรินทร์จ้องมองชายหนุ่มผ่านกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างตะลึงที่ชายหนุ่มกล้าบุกรุกเข้ามาในห้องนอน

 “ ไม่ต้องฉันทำเองได้”   น้ำเสียงยังแข็งกระด้าง

 “ อย่าอวดเก่งนักเลยผมออกยาวอย่างงี้”ธมกานต์ยืนพร้อมกับแย่งแปรงมาจากมือหญิงสาวแล้วหวีผมอย่างทะนุถนอม

 ‘คนบ้าเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายคอยแต่จะหาเรื่องคนอื่นนี่ฉันจะทนคุณได้นานสักแค่ไหนเนี่ย’  ตรีรินทร์น้ำตาคลอด้วยความอัดอั้น

 ธมกานต์หวีได้สองสามนาทีก่อนจะจ้องมองตาหญิงสาวผ่านกระจกเห็นหญิงสาวน้ำตาคลอเบ้าก็ตกใจรีบคุกเข่าก่อนจะประคองใบหน้าหญิงสาวแล้วพูดว่า

 “รินทร์ผมหวีผม ทำให้คุณเจ็บหรือไงคุณเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหน”  น้ำเสียงชายหนุ่มร้อนรน

  ตรีรินทร์ส่ายหน้าไปมาธมกานต์มือไม้สั่น  “ คุณเจ็บตรงไหน บอกผมต้องไปโรงพยาบาลอีกไหมแผลอักเสบหรือไง”

 “ ไม่ ไม่เป็นไรคุณออกไปก่อนได้ไหมฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

ธมกานต์รู้สึกผิดที่เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของความหึงหวงของตนเป็นต้นเหตุให้หญิงสาวต้องเจ็บตัวจึงพยักหน้าเดินออกจากห้องแต่โดยดี ตรีรินทร์มองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น 

 ธมกานต์นั่งอ่านอีเมล์ผ่านมือถือ  ตรีรินทร์เปิดประตูห้องออกมาก็ต้องตกใจที่เห็นชายหนุ่มยังเฝ้าอยู่หน้าห้อง

 “ นี่คุณไม่ต้องไปทำงานทำการหรือไงมานั่งเฝ้าฉันอยู่ได้  ฉันไม่ได้เป็นอะไรแค่คุณส่งพี่แหวนมาอยู่เป็นเพื่อนก็เป็นพระคุณมากมากแล้ว”

 “ ผมทำงานที่นี่ได้  เดี๋ยวนี้สะดวก  ผมอยากดูแลคุณแม่คุณฝากคุณไว้กับผม”  ชายหนุ่มทำหน้าตาอวดอ้าง

 “ เชื่อฉันสิฉันดูแลตัวเองได้”

 “  ผมไม่เชื่อหรอกขนาดหวีผมคุณยังทำได้ไม่ถนัดเลย  ให้ผมดูแลคุณเถอะนะไม่งั้นผมต้องรู้สึกผิดไปจนตาย”  

 ตรีรินทร์รู้สึกอ่อนใจในความดื้อของชายหนุ่ม

 “ ผมโทรไปลางานให้คุณแล้วนะ  คุณพงค์ให้คุณลาจนถึงวันแต่งงานเลยช่วงนี้งานไม่เยอะไม่ต้องเป็นห่วง”

 ตรีรินทร์อ้าปากหวอด้วยความตกใจในความจุ้นจ้านของชายหนุ่ม

 “ พรุ่งนี้ฉันก็ไปทำงานได้แล้วมือขวาฉันยังใช้ได้”  ตรีรินทร์เถียงด้วยท่าทางน่ารักในสายตาของชายหนุ่ม

 “  ไม่ได้ยินหมอสั่งหรือไงเมื่อวานบอกไม่ให้หักโหมพักสักอาทิตย์คงไม่เป็นไรหรอก”

 ตรีรินทร์นิ่งเงียบอย่างสงบรู้สึกเหนื่อย ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่มเพราะรู้สึกเถียงไปคงแพ้อยู่ดี 

 ธมกานต์ขลุกอยู่บ้านหญิงสาวจนค่ำก็ยังไม่มีทีท่าจะกลับบ้านจนตรีรินทร์ต้องออกปากไล่

 “นี่คุณดึกแล้วกลับบ้านได้แล้วฉันอยากพักผ่อน” ตรีรินทร์ลากเสียงยาว

 “  อยู่อีกแป๊บหนึ่งสิผมรอคุณเข้านอนก่อนก็ได้ผมไม่เกะกะคุณหรอก” ชายหนุ่มต่อรอง

 “ ไม่ได้กลับเดี๋ยวนี้เลยฉันง่วงแล้ว”   ตรีรินทร์ยื่นคำขาด

 ธมกานต์ลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะเดินลากส้นเท้า แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อชายหนุ่มหยุดแล้วหันมาคว้าหญิงสาวพร้อมกับจูบที่แก้มก่อนจะไถลมาจูบที่ริมฝีปากบางเบา

 “ ราตรีสวัสดิ์นะครับรินทร์ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้คุณเจ็บตัว  คราวหลังผมจะพยายามระงับอารมณ์ตัวเองให้ดีกว่านี้  นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมจะทำให้คุณเจ็บตัวเพราะผม   ผมสัญญา”

 ตรีรินทร์ตะลึงพูดไม่ออกก่อนจะมองร่างชายหนุ่มที่เดินกลับออกทางประตูอย่างงุนงง

ตรีรินทร์ทำแก้มป่องปากยื่นเมื่อถูกคู่หมั้นหนุ่มบังคับอุ้มขึ้นรถมาที่ทำงานของชายหนุ่มอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง

 “ทำไมฉันต้องตามคุณมาที่ทำงานด้วย   ฉันอยู่บ้านกับพี่แหวนได้  พักอีกวันฉันก็ว่าจะกลับไปทำงานแล้วมือฉันใช้การได้บ้างแล้ว”

 “ ผมอยากดูแลคุณเองแต่วันนี้ผมมีประชุมผู้ถือหุ้นด่วนแล้วมีเอกสารต้องเซ็นอีกห้าหกฉบับเสร็จแล้ว  ตอนบ่ายผมจะพาคุณไปเที่ยวให้หายเบื่อดีไหมคุณไปนั่งให้กำลังใจผมที่ทำงานสักพักนะสามชั่วโมงเอง”

 ตรีรินทร์ทำหน้าบึ้งปากยื่นก่อนจะหลับตาค้อนชายหนุ่มเมื่อไม่มีทางจะปฏิเสธชายหนุ่มได้

 เมื่อถึงโรงแรมที่หมาย  ธมกานต์ลงมาเปิดประตูให้หญิงสาวพร้อมกับประคอง ไม่ว่าหญิงสาวจะพยายามขัดขืนชายหนุ่มก็ตามประกบติดจนทำให้หญิงสาวท้อใจจนไม่แสดงท่าทางขัดขืนอีกพนักงานด้านล่างจนกระทั่งถึงชั้นบนสุดต่างแปลกใจที่เจ้านายพาคู่หมั้นสาวมาทำงานด้วยต่างแอบมองด้วยสายตาชื่นชม

 “ คุณรสครับผมขอน้ำส้มให้รินทร์พร้อมของว่าง  แล้วคุณพอมีแม็คกาซีนให้รินทร์อ่านแก้เบื่อไหมครับขอสักสองสามเล่มนะครับ” ธมกานต์สั่งพร้อมกับเดินไปดูเอกสารที่จะใช้ในการประชุม ท่าทางขะมักเขม้นทำงานทำให้ตรีรินทร์รู้สึกประทับใจมิใช่น้อย

 ‘อีตานี่เวลาตั้งใจทำงานแล้วน่ารักจังเลยไม่ค่อยเหมือนเด็กที่คอยแต่จะเอาแต่ใจเลยไม่นะ  ตรีรินทร์ห้ามหลงใหลไปกับภาพที่เค้าพยายามสร้างสิ  ห้ามหลงใหลได้ปลื้มเค้าเป็นอันขาดไม่งั้นสักวันเราก็ต้องเหมือนยัยอ้อม’  ตรีรินทร์สะบัดหน้าไปมาเหมือนพยายามลบความคิด

 “ เดี๋ยวผมขอเข้าประชุมสักชั่วโมงหนึ่งออกมาแล้วผมจะพาคุณไปเที่ยวนะรินทร์นะ”

 “อืม แล้วแต่คุณสิ” ตรีรินทร์ตอบอย่างเสียไม่ได้

 

 บ่ายโมง

 รถแล่นออกนอกเมืองทำให้ตรีรินทร์หันมามองคนขับด้วยความแปลกใจ

“ เอ ไหนเค้าบอกว่าจะพาไปทานข้าวอร่อยๆนี่ก็ออกนอกเมืองมาตั้งเยอะทำไมยังไม่จอดรถสักทีนะ”  ตรีรินทร์คิดอย่างสงสัย

 “ เราจะไปไหนกันคะออกนอกเมืองมาตั้งเยอะ” เมื่ออดทนรอไม่ไหวตรีรินทร์ก็เอ่ยถาม

 “ ผมอยากไปทานอาหารทะเลกับคุณ  เราไปหัวหินกันไม่ไกลมากเย็นๆค่อยกลับดีไหม”

 “  มาถามอะไรป่านนี้ล่ะจวนจะถึงอยู่แล้ว” ตรีรินทร์ค้อนชายหนุ่มก่อนจะจีบปากพูด

 

 บรรยากาศริมทะเลสีฟ้าครามทำให้ตรีรินทร์รู้สึกสดชื่นอาหารที่ชายหนุ่มสั่งมาเป็นของโปรดของหญิงสาวแทบทั้งนั้นแอบแปลกใจเล็กน้อยว่าเค้ารู้ได้อย่างไร  แต่นึกไปอีกทีอาจเป็นแค่ความบังเอิญ  ตรีรินทร์แอบขัดใจตัวเองเล็กน้อยที่มือด้านซ้ายมาเจ็บตอนนี้ทำให้รับประทานอาหารจานโปรดไม่สะดวกแต่ก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อคู่หมั้นหนุ่มแกะปูนิ่มของโปรดวางบนจานให้

 “ผมช่วยแขนคุณเจ็บคงรับประทานไม่สะดวก”

ตรีรินทร์แอบรู้สึกประทับใจชายหนุ่มมิใช่น้อย  แต่ก็เก็บงำท่าทางมิแสดงออกให้ชายหนุ่มได้รับรู้

 “คุณทานบ้างสิแกะให้ฉันกินคนเดียวเดี๋ยวคุณหิวแย่”

 “ ผมเห็นคุณทานได้อร่อยผมก็อิ่มแล้วทานเยอะๆนะ” 

ตรีรินทร์จิ้มเนื้อปูสีขาวพร้อมกับป้อนไปที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม  ธมกานต์ยิ้มก่อนอ้าปากรับ เนื้อปู ต่างจ้องมองตากันและกันด้วยความรู้สึกสุขในใจลึกๆ

 “ทานอาหารคาวแล้วผมสั่งของหวานไว้จานหนึ่งผมชอบมากเคยคิดหัดทำเหมือนกันตอนอยู่เมืองนอกแต่ทำไม่อร่อยสักทีเดี๋ยวลองชิมดูนะ” 

 เสียงเปียโนเบาๆดังขึ้นตรีรินทร์หันไปมองก่อนจะนั่งเท้าคางด้วยความซาบซึ้งในบทเพลง

 “ตอนสมัยมัธยมฉันชอบเพลงนี้มากเคยคิดเหมือนกันว่าคงจะดี  ถ้าเราได้เจอกับใครสักคนเหมือนในบทเพลงนี้แต่คิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝัน “  ตรีรินทร์นั่งเท้าคางพร้อมกับเล่าให้ชายหนุ่มฟังด้วยความเคลิบเคลิ้มในบทเพลง

 “ ทำไมคุณไม่คิดว่าผมคือ ผู้ชายคนนั้นในชีวิตคุณล่ะ” ธมกานต์กล่าวขึ้นมาเบาๆ

 ตรีรินทร์ถึงกับชะงักแล้วหันมามองคู่หมั้นหนุ่มตาโตก่อนที่บริกรจะนำจานขนมมาวางไว้ตรงหน้าเป็นเคลิป ช็อคโกแล็ตด้านหนึ่งกับสตอเบอรี่อีกด้านหนึ่งราดด้วยน้ำช็อคโกแล็ตและครีมสีขาวที่ประดับประดาอย่างสวยงามบนเคลิปเขียนข้อความไว้สามสี่ตัว W…UM…M อะไรเนี่ยตัวอักษรอะไรเนี่ยตรีรินทร์ขมวดคิ้วด้วยความงุนงงก่อนที่บริกรจะนำช่อดอกไม้ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์มาส่งให้คู่หมั้นหนุ่มก่อนจะถอยออกไปอย่างมีมารยาท

 “ รินทร์ครับนี่ดอกไม้สำหรับคุณผมรู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้  คุณอาจจะเห็นแก่แม่ผมแต่ผมอยากมีช่วงเวลาดีๆ ให้คุณจดจำสำหรับเรานี่อาจเป็นการขอแต่งงานที่เฉิ่มมากในสายตาคุณแต่ผมก็ทำได้แค่นี้ผมอยากเป็นคนพูดคำนี้  แต่งงานกับผมนะครับรินทร์ would you marry me?? “

 ตรีรินทร์รับดอกไม้ด้วยความงุนงงน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งก่อนจะยิ้มรับก่อนพยักหน้าธมกานต์หยิบแหวนเพชรวงเล็กออกมาจากกางเกง

 “ นี่เป็นแหวนที่สลักชื่อคุณและผมวันนี้และสถานที่ที่นี่เอาไว้ผมอยากให้คุณเก็บเป็นที่ระลึก” ตรีรินทร์ยื่นมือออกไปอย่างละเมอก่อนที่ชายหนุ่มจะสวมแหวนวงนี้ที่นิ้วนางข้างขวาเนื่องจากเป็นแหวนที่ชายหนุ่มทำให้พิเศษไว้เป็นที่ระลึก 

 “ ลองชิมขนมเคลิปของโปรดผม  ผมชอบไส้ช็อคโกแล็ตแล้วคุณล่ะ”

ตรีรินทร์ยิ้มเขินก่อนจะตอบว่า “ สตอเบอรี่ ค่ะ”

 ก่อนที่ทั้งสองผลัดกันป้อนจนขนมหมดจานตรีรินทร์รู้สึกซาบซึ้งทุกๆช่วงเวลาที่หัวหินก่อนที่ชายหนุ่มจะชวนให้ไปเดินเล่นในยามเย็นที่แดดร่มบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติคธมกานต์เดินพาตรีรินทร์มานั่งที่ริมชายหาดที่ค่อนข้างเงียบสงบไม่มีผู้คนพลุกพล่าน

 “ สนุกจังวันนี้บรรยากาศก็สวย  อาหารอร่อยแล้วยังได้มากับคนที่ถูกใจ  รินทร์อาทิตย์หน้าผมต้องไปประชุมที่สิงคโปร์สามวันกลับมาก็คงก่อนวันแต่งงานหนึ่งวัน  ใจจริงผมอยากให้คุณไปด้วยแต่แม่คงไม่ยอมเพราะคุณคงต้องช่วยแม่ผมดูความเรียบร้อยของงานทั้งหมด  ถึงแม้เราจะมีเวดดิ้งแพลนเนอร์ช่วย  แต่ผมอยากให้รินทร์ไปตรวจดูความเรียบร้อยอีกที  คงไม่รบกวนคุณเกินไปใช่ไหม”

 “ ไม่หรอกค่ะ”  ตรีรินทร์แอบดีใจเงียบๆที่คู่หมั้นหนุ่มไปต่างประเทศในช่วงวันที่พี่โตรับตำแหน่งพอดีทางสะดวกให้เธอได้ไปแสดงความยินดีกับพี่โตโดยไม่ต้องอึดอัดใจ

 ‘ พระเจ้าช่วยลูกจริงๆกำลังคิดว่าจะทำยังไงไปงานเลี้ยงพี่โตถ้าคุณกานต์ยังตามประกบแบบนี้’

 ธมกานต์กอดตรีรินทร์เข้ามาในอ้อมกอดก้มลงดมที่เส้นผมก่อนจะจูบที่ขมับหนึ่งครั้ง

 “ ผมคงคิดถึงคุณมากถ้าไปสิงคโปร์  นี่เป็นงานด่วนจริงๆเลื่อนไม่ได้อีกต่างหาก”

 ตรีรินทร์ยิ้มหวานธมกานต์กอดหญิงสาวแนบแน่นก่อนจะก้มลงจุมพิตเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับพระอาทิตย์ตกดินตรีรินทร์หลับตาพร้อมกับรับจุมพิตชายหนุ่มด้วยความเต็มใจ

 ‘อ้อมจ๊ะรินทร์ขอโทษแต่ขอสักครั้งเถอะนะขอให้รินทร์มีความสุขอย่างเต็มหัวใจแค่สักครั้งหนึ่ง  รินทร์จะจำช่วงเวลาอย่างวันนี้ไปจนตายสักวัน  ถ้าเราจะผลัดพรากกันไป   รินทร์จะขอให้เหตุการณ์วันนี้คอยเป็นกำลังใจให้เราสองคนให้ฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆไปให้ได้ ‘   ตรีรินทร์คิดในใจ

 “ กลับกันเถอะค่ะเดี๋ยวถึงบ้านค่ำเดี๋ยวแม่จะดุแม่ยิ่งไม่ชอบให้รินทร์เป็นเป้าสายตาของชาวบ้าน”

  ธมกานต์พยักหน้าพร้อมกับโอบเอวหญิงสาวเดินเคียงข้างกันไปขึ้นรถธมกานต์เปิดประตูรถให้หญิงสาวพร้อมกับเดินอ้อมไปทำหน้าที่คนขับมุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ  

 ธมกานต์ออกจากห้องประชุมมา แต่ไม่พบหญิงสาวที่ห้องทำงานถึงกับอาละวาดทำเอาเลขาสาวถึงกับบ่นในใจ ‘โถ คุณรินทร์ ทำรสเสียแล้ว’

 “ คุณรสต่อโทรศัพท์หา รินทร์ให้ผมหน่อย”

 ตรีรินทร์ถึงกับหัวเราะคิกเมื่อ เห็นชื่อสายเรียกเข้า 

“  สงสัยจะโกรธจนหน้าเขียว”

“  ใครแก ” อรวิสา ชะโงกหน้ามามองหน้าจอโทรศัพท์

“  ใครอีกล่ะ  มีอยู่คนเดียวคุณกานต์  แกช่วยรับหน่อยสิ” ตรีรินทร์เกี่ยงเพื่อนบอกว่าเจอกันที่โรงพยาบาลเย็นนี้เลย

“  ฮัลโหล”

“ ผมบอกให้รออยู่ที่ห้องแล้วหนีไปไหนคุณขัดคำสั่งผมบอกแล้วไงเย็นนี้เรามีนัดถอดเฝือก”  ธมกานต์พูดเร็วโดยไม่ได้สังเกตุว่าคนรับสายไม่ใช่คู่หมั้นสาว

 “ รินทร์เข้าห้องน้ำค่ะนี่อรค่ะ  คุณกานต์รินทร์สั่งให้บอกว่าเจอกันที่โรงพยาบาลค่ะ”

 “ขอโทษครับไม่ทราบเค้าทำอะไรอยู่ครับ”

 “ อ๋อเรามาเดินเล่นที่ห้างค่ะ  รินทร์เค้าอยากซื้อของเลยโทรตามให้อรมาเดินเป็นเพื่อน”

 “ งั้นตามสบายครับ” ธมกานต์วางโทรศัพท์  แล้วหันไปเซ็นเอกสารต่อแอบนึกเอ็นดูคู่หมั้นสาวหญิงสาวคงนึกเบื่อที่ต้องมานั่งเฝ้าตนทำงานแทบทุกวัน

 “ รินทร์แกอยากซื้ออะไรเหรอ”

 “ อยากได้ชุดไปงานเลี้ยงพี่โต”

 “ เฮ๊ยแกจะไปจริงเหรอเนี่ย  ไม่กลัวคุณกานต์อาละวาดหรือไงถ้าเค้าจับได้”

 “ เค้าคงไม่รู้หรอกวันพรุ่งนี้ เค้าก็ไปสิงค์โปร์แล้วอีกสามสี่วันถึงกลับ”

 “ ก็รินทร์รู้สึกผิดกับพี่โตก็เลยอยากไปแสดงความยินดีกับพี่เค้าในฐานะน้องสาวก็ยังดีแกว่าไงอร”

 “ ก็ดีนะแต่ฉันสังหรณ์ไงชอบกลว่าจะเกิดเรื่อง”

 “ แกอย่าพูดเป็นลางได้ไหมคนยิ่งใจคอไม่ดี ”

 “ ไปเหอะรินทร์อยากได้สีครีมอรว่าไง”

 “ ชุดนี้ดีไหม”  ตรีรินทร์ถามความเห็น

 “  อืมสวยดีไปลองเร็วๆ เอ ต้องช่วยไหมเนี่ยแขนยังเดี้ยงอยู่”   อรวิสาหัวเราะล้อเลียนเพื่อนสาว

 “ ช่วยกรุณาคนไข้หน่อยสิคะคุณพยาบาล”

 เมื่อได้ชุดตามที่ตั้งใจสองสาวก็ยังเดินเล่นซื้อหนังสือสำหรับไปอ่านเล่น แล้วไปนั่งดื่มกาแฟที่ค๊อฟฟี่ช้อป ร้านโปรดตรีรินทร์หยิบหนังสือคู่มือทำขนมมาพลิกอ่านอย่างสนใจ

 “จะหัดทำขนมเหรอรินทร์ แปลกจัง ปกติรินทร์ไม่ชอบทานขนมหวานนี่นานอกจากผลไม้” อรวิสาถามอย่างสงสัย

 “ คนบางคนเค้าชอบ  อยากลองหัดทำเล่นๆ ช่วงนี้เบื่อๆ ไง” ตรีรินทร์ตอบแก้เก้อหน้าแดงด้วยความเขินอาย

 “ กลับกันเถอะอรเผื่อรถติดนัดพี่หมอหกโมงเย็นไม่อยากให้พี่หมอรอ”  ตรีรินทร์แก้ตัวก่อนจะเดินนำไปที่ลานจอดรถ

 โรงพยาบาล

 นายแพทย์เอกชัยเหลือบตามองเพื่อนรักที่ผลุดยืนขึ้นแล้วเดินไปมาด้วยอาการกระวนกระวาย

 “ หมอเค้านัดแกกี่โมงกันแน่”

 “ หกโมงเย็นแกใจเย็นๆ แล้วนั่งลง  เดี๋ยวอรกับคุณรินทร์ก็มาเองเมื่อกี้อรแมสเสจมาว่ากำลังจะออกจากพารากอนแล้ว”

 ธมกานต์ถอนหายใจเฮือกก่อนจะนั่งลง

 “ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรีบไปซื้อของรอออกไปพร้อมฉันก็ได้”  ธมกานต์บ่น 

 “ บางทีพวกผู้หญิง เค้าก็อยากไปซื้อของกับผู้หญิงด้วยกันฉันว่าแกอย่าซีเรียสเลยเดี๋ยวก็คงมากันแล้ว” นายแพทย์เอกชัยออกความเห็น

 “นั่นไงพูดถึงก็มาพอดี”   นายแพทย์เอกชัยชี้นิ้วให้ เพื่อนสนิทเห็นสองสาวที่คนหนึ่งเป็นสาวร่างกะทัดรัดผมสั้น ผิวสีขาวอมชมพู ส่วนอีกคนมีรูปร่างสูงโปร่งผมยาวสลวยผิวสีแทนดวงตากลมโตใบหน้าเรียวยาวมีลักยิ้มที่มุมแก้มข้างขวา

 ธมกานต์ก้าวเข้าไปประคองคู่หมั้นสาวพร้อมกับส่งมือไปรับถุงกระดาษสามสี่ถุงที่หญิงสาวหอบพะรุงพะรัง

 ตรีรินทร์ส่ายหน้าพร้อมปฏิเสธว่า “ รินทร์ถือเองไม่ต้องรบกวนหรอก”

 “ เอามานี่แขนเดี้ยงแล้วยังซ่าอีก”  ชายหนุ่มตำหนิไม่จริงจังนัก

 ตรีรินทร์ยื่นให้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนักพยาบาลสาวแอบกระซิบที่ข้างหู

“ พึ่งเห็นตัวจริงคู่หมั้นแกใกล้ๆ หล่อจริงว่ะ ดูดิริมฝีปากสีชมพูทำเอาเราเป็นผู้หญิงอายเลยเนอะกล้ามเป็นมัดๆเลยว่ะ  ไม่ผอมเหมือนพี่หมอฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆ นะรินทร์”

“ ไม่ต้องอิจฉาเลยแกไม่รู้อะไรเอาแต่ใจก็แค่นั้นอารมณ์ก็ร้ายก็เท่านั้นฉันไม่อยากจะสาธยายแล้วต่อๆไป  แกก็รู้เองแล้วอย่าไปหลงกับรูปลักษณ์ภายนอกแกรู้จักไหมซาตานในรูปเทพบุตรไม่งั้นอ้อมจะฆ่าตัวตายเหรอ”  ตรีรินทร์กระซิบตอบเพื่อนสาว

 “  คุณรินทร์ครับเชิญห้องตรวจ อรจ๊ะเดี๋ยวเข้าไปช่วยพี่ด้วยนะพี่ให้คุณจ๋าพยาบาลผู้ช่วยกลับไปแล้ว”

 “ ได้ค่ะ” อรวิสา ตอบพร้อมกับวางสัมภาระที่โต๊ะ แฟนหนุ่ม

 ตรีรินทร์เดินตามนายแพทย์เข้าห้องตรวจที่เปิดผ้าม่านไว้ ซีกหนึ่งข้างในมีเพียงเตียงคนไข้สีขาว  ธมกานต์พยายามจะเดินเข้าไปด้วยแต่ถูกนายแพทย์หนุ่มห้าม

 “ กานต์แกรอข้างนอกห้ามญาติเข้ามา”

 “ ทำไมว่ะฉันเป็นคู่หมั้น”

 “ คู่หมั้นก็ไม่ได้ไม่มีกรณีพิเศษแค่ถอดเฝือกสิบห้านาทีก็เสร็จแล้วไม่ต้องห่วงฉันกับอรจะดูแลคุณรินทร์ให้สุดความสามารถ”  ธมกานต์เดินออกไปอย่างว่าง่าย

 “  หมอนี่หวงคู่หมั้นยิ่งกว่าจงอางหวงไข่  เว่อร์จริงๆ” นายแพทย์เอกชัยบ่นพร้อมส่ายศีรษะ

 หมอเอกชัยทำการเอาเฝือกออกพร้อมกับใช้เครื่องมือที่เป็นเหล็กชิ้นเล็กๆเคาะที่ต้นแขนและข้อมือที่ได้เข้าเฝือกไว้

 “ คุณรินทร์ลองกำมือแล้วขยับ แขนดูสิครับ”

 ตรีรินทร์ทำตามที่หมอสั่งแล้วยิ้มออกเมื่อปรากฏว่าเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือชาบริเวณแขนที่เจ็บเมื่ออาทิตย์ก่อนเลย

 “ อย่าพึ่งหักโหมยกของหนักหรือใช้แรงมากที่แขนข้างนี้คงต้องฟื้นตัวสักระยะ”

 ธมกานต์เดินพุ่งเข้ามาเมื่อม่านเปิดออก

 “ คู่หมั้นของฉันเป็นไงบ้าง”

 “ หายดีแล้ว”

 ธมกานต์ยิ้มพร้อมกับประคองตรีรินทร์ให้นั่งลง

 “ดีใจจังฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดกับรินทร์อีก”

 “ ไหนๆก็เย็นมากแล้วไปทานข้าวกันเหอะชวนแฟนแกไปด้วยเจ้าหมอฉันเลี้ยงเอง”

 นายแพทย์เอกชัยยิ้มรับก่อนจะตอบว่า”  ได้เลยเพื่อน”

 สองหนุ่มและสองสาวก็เดินออก จากบริเวณโรงพยาบาลมุ่งหน้าไปที่สวนอาหารที่มีบรรยากาศเงียบสงบๆซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก