Chapter 44

สวนจตุจักร

 “ นี่คุณจะมาทำอะไรที่นี่”

 “ ไม่รู้จักหรือคะสวนจตุจักรไง”

 “ รู้แต่เชื่อไหมไม่เคยมาหรอกเคยได้ยินแต่ชื่อ”

 “ งั้นวันนี้ก็จะได้มารู้มาเห็นในสิ่งที่คุณไม่เคยจะได้เห็นไง”

 “ แล้วคุณล่ะอยากมาซื้ออะไร”

 “ ฉันอยากได้ต้นไม้ให้แม่สักสองสามต้น”

 ธมกานต์เดินตามตรีรินทร์ที่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้แล้วเริ่มร้อนและปวดหัวกับผู้คนที่เดินเบียดเสียดไปมา เพราะเป็นช่วงวันเสาร์ที่มีผู้คนมากมาย

 “ นี่รินทร์ตกลงคุณจะมาเที่ยวหรือจะมาแกล้งผม”น้ำเสียงธมกานต์เริ่มหงุดหงิดใบหน้าชายหนุ่มหงิกงอเหงื่อเริ่มไหลตามใบหน้าเนื่องด้วยอากาศร้อน

 “ พาคุณมาเที่ยวจริงๆค่ะแล้วก็อาสาแม่มาซื้อต้นไม้ด้วย ฉันว่าสนุกดีออก”

 “ แล้วที่คุณพาผมเดินไปเดินมาหลายซอยร้านต้นไม้นั่นนี่โน่นแล้วสรุปคุณก็กลับไปเอาต้นไม้ร้านแรกที่เราดูกันมาตกลงคุณแกล้งผมใช่ไหม”

 “ เปล่านะฉันก็แค่อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุด  สรุปฉันผิดเหรอเนี่ยทีหลังถ้าไม่ชอบมาเดินแบบนี้ฉันจะได้ชวนคนอื่นมา” ตรีรินทร์กล่าวอมยิ้ม

 “ ผมเหนื่อยผมร้อนผมหิวมาก  นี่จะบ่ายสองแล้วนะคุณ” เสียงบ่นของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวยิ้มขำ

 “ แหมก็บอกสิคะก็คนเดินช้อปปิ้งก็เพลิน  ไม่บอกแล้วใครจะรู้เนี่ยว่าคุณหิว”

 “ โอเคค่ะวันนี้พอแค่นี้ก็ได้เดี๋ยวฉันพาคุณไปทานก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของฉันกับเพื่อนรับรองอร่อยมากก๋วยเตี๋ยวต้มยำรสแซ่บ”

 “ เร็วๆ  เลยผมหิวจนจะกินคุณได้แล้ว”  น้ำเสียงหงุดหงิด ของชายหนุ่มทำเอาตรีรินทร์ส่ายหัวไปมา 

 “ นี่คุณคีบถั่วงอกออกทำไมไม่ทานผักเหรอเนี่ยแล้วโตมาได้ไงเนี่ย”ตรีรินทร์โวยวายพร้อมกับคีบถั่วงอกของชายหนุ่มมาไว้ที่ชามของตนเอง

 “ ผมไม่ชอบผักสีขาวทุกชนิด  สีขาวกับสีเขียวผมไม่ทาน”

 “เรื่องมากจังเลย”  ตรีรินทร์แอบบ่น

 “ ทำงานผมยังไม่เหนื่อยเท่ากับมาเดินช้อปปิ้งกับคุณนะเนี่ยแล้ว จากนี้เราจะไปไหนต่ออย่าบอกว่าไปเดินต่อนะผมหมดแรงแล้ว”

 “โอเคค่ะวันนี้พอแค่นี้ก็ได้ฉันได้ต้นไม้ให้แม่แล้วเดี๋ยวคุณไปส่งฉันที่บ้านแล้วกันนะคะ”

 “ ไม่เอาหรอกยังไม่อยากให้กลับนี่ผมอุตส่าห์เดินเล่นเป็นเพื่อนคุณตั้งหลายชั่วโมงไปเที่ยวบ้านผมก่อนแล้วค่ำๆ ผมไปส่งที่บ้าน “

 “ ไม่ดึกนะคะแม่ไม่ชอบให้กลับดึกกลัวคนแถวบ้านนินทา”

 “  โอเคเป็นอันตกลงตามนั้น”

 

 ช่วงเย็นเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อตรีรินทร์นมอิ่มและคุณหญิงมณีจันทร์ช่วยกันทำอาหารในขณะที่ชายหนุ่มนั่งทำงานที่ห้องนั่งเล่นสักพักก็เดินเข้าไปในครัวก็เห็นภาพ ผู้หญิงต่างวัยกำลังช่วยกันทำอาหาร  เสร็จจากรับประทานอาหารคุณหญิงมณีจันทร์ก็ขอตัวไปไหว้พระขณะที่นมอิ่มและเด็กๆรับใช้ก็ทำการเก็บกวาดธมกานต์และตรีรินทร์เดินเล่นกันไปจนถึงเรือนเล็ก ชายหนุ่มพาคู่หมั้นไปที่ห้องนั่งเล่นที่ปรับแต่งเป็นเหมือนโฮมเธียเตอร์ เล็กๆต่างช่วยกันเลือกหนังพร้อมกับนั่งดูหนังกัน   ตรีรินทร์เพิ่งค้นพบว่ารสนิยมการเลือกดูหนังระหว่างเค้ากับตนเองก็ไม่ต่างกันมาก เมื่อหนังจบตรีรินทร์สะกิดชายหนุ่มที่เผลอนอนหลับไปตอนไหนไม่มีใครรู้

 “คุณกานต์ค่ะรินทร์อยากกลับบ้านแล้วเดี๋ยวจะดึกเกินไปค่ะแม่เป็นห่วง”

 “ อืมนอนค้างที่นี่ไม่ได้เหรอ”

 “ ไม่ได้หรอกบ้าเดี๋ยวแม่บ่น”

 “ อืมไม่อยากไปส่งเลย”น้ำเสียงชายหนุ่มอิดออด

 “คุณกานต์ค่ะรินทร์มีเรื่องขอร้อง”  น้ำเสียงหญิงสาวออดอ้อน

 “ อะไร”

 “ รินทร์ขอแหวนของพี่โตคืนที่คุณขว้างทิ้งจำได้ไหมรินทร์ถามเข้มแล้วเข้มบอกว่าคุณเก็บเอาไว้”

 “ แล้วจะทำอะไรกับแหวนนั่น”   น้ำเสียงพร้อมจะเอาเรื่อง

 “  รินทร์จะเอาไปคืนให้พี่โต  เนี่ยพี่โตยังไม่รู้เลยว่ารินทร์หมั้นกับคุณรินทร์โทรไปก็ไม่มีสัญญาณสงสัยพี่โตจะลงภาคใต้รินทร์อยากเอาแหวนไปคืนให้เค้าด้วยตัวเอง”

 “ คุณจะเอาแหวนเมื่อไหร่”

 “ เดี๋ยวนี้ค่ะ”

 “ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น”

 “ รินทร์ไม่อยากให้เรื่องยืดเยื้อรินทร์สงสารพี่โต”

 “ หึเลยต้องเอาไปคืนด้วยตัวเองว่างั้น”น้ำเสียงประชดประชัน

 “แน่นอนค่ะเค้ากับฉันเราคบกันมานานนะคุณยี่สิบกว่าปีเราผูกพันกันมาก เค้าเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันสนิทมากที่สุด”

 “  ไม่ต้องสาธยายผมไม่อยากฟัง  จะเอาแหวนก็ตามมา”น้ำเสียงฉุนเฉียวขึ้นทันควัน ตรีรินทร์รู้สึกงงกับอารมณ์ที่แปรปรวนของชายหนุ่มแต่ก็เดินตามไปแต่โดยดี

ระหว่างทางที่ชายหนุ่มขับมาส่งหญิงสาวถึงบ้านต่างคนต่างเงียบเหมือนตกอยู่ในห้วงความคิดของแต่ละคน  จนกระทั่งรถมาจอดหน้าบ้านตรีรินทร์หันไปไหว้ขอบคุณชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าไม่พูดอะไรตรีรินทร์ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านแบบเรียบเฉยพอกัน

 “ เด็กบ้ามาพูดให้เราฟังทำไมว่าใกล้ชิดแค่ไหนกับแฟนตัวเองเค้าไม่อยากฟังสักนิดจะพูดอะไรไม่เคยคิดถึงใจคนฟัง” ธมกานต์คิดพลางเอามือทุบพวงมาลัยอย่างระบายอารมณ์

 ตรีรินทร์เดินเข้าบ้านพร้อมกับคิดในใจว่า “ เค้าเป็นอะไรของเค้านั่งเงียบมาตลอดทางแล้วนี่ฉันทำอะไรผิดอีกเนี่ยอารมณ์ติสอีกแล้ว  เฮ้อแล้วนี่ฉันต้องทนอยู่กับคุณอีกนานแค่ไหนเนี่ยเจอกันไม่กี่อาทิตย์ฉันแทบเป็นบ้า”

 

 นราธิวาส

 “ ผู้หมวดพึ่งออกจากฐานหรือครับ”

 โตมรพยักหน้าพร้อมยิ้มกับลูกน้องอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพูดว่า

“  พรุ่งนี้ได้พักอาทิตย์หนึ่งจะไปหาแฟนที่กรุงเทพฯ”

โตมรยิ้มพร้อมกับเก็บสัมภาระบนโต๊ะ  ก่อนจะสะดุดกับหนังสือพิมพ์ที่เปิดอ่านไว้แล้วใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด

 “ ไม่จริงไม่ใช่  ไม่จริงทำไมรินทร์ทำกับพี่แบบนี้ได้ไง” โตมรนั่งลงอย่างหมดแรง

 ดาบตำรวจมานพ หยิบหนังสือพิมพ์พร้อมกับอ่านข่าวเสียงดังว่า

“สาวๆ คงอกหัก  เมื่อนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงด้านการโรงแรมธมกานต์ พิพัฒนพงค์สละโสดกับมัณฑนากรสาวนอกวงการนามว่าตรีรินทร์ มนัสสุกานต์เมื่อวานนี้”

 “ หมวดนี่แฟนหมวดใช่ไหมครับหน้าคุ้นๆ”  มานพเอ่ยถาม 

 “ อืมดาบ   ผมเข้ากรุงเทพฯคืนนี้ดีกว่า  ยังไงพรุ่งนี้ผมต้องไปถามแฟนผมให้รู้เรื่องเค้าทำงี้กับผมได้ไง”

 ระหว่างทาง ที่นั่งรถทัวร์กลับกรุงเทพฯเมื่อเริ่มมีสัญญาณโทรศัพท์โตมรกดดูเบอร์ย้อนหลังเห็นมีเบอร์ที่ไม่ได้รับจากตรีรินทร์นับยี่สิบครั้งเมื่อกดฟังเสียงที่มีการฝากข้อความไว้

 “  พี่โตทำไมไม่โทรกลับหารินทร์เลยรินทร์มีเรื่องสำคัญจะบอกพี่โตรีบติดต่อกลับหารินทร์ด่วน”

 โตมรน้ำตาไหลด้วยความเสียใจภาพความหลังตั้งแต่ หญิงสาวสมัยอยู่อนุบาลแล้วตนเองอยู่ป.2  ภาพที่ตนคอยช่วยเหลือหญิงสาวตอนถูกแกล้งจากความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกลับกลายเป็นความรักและห่วงใยมากขึ้นเรื่อยๆระหว่างตนเองและหญิงสาวมันผ่านเข้ามาในความคิดเป็นฉากๆ

 “  รินทร์ภาพนั้นเป็นภาพลวงตาใช่ไหมพี่เข้าใจผิดไปเองใช่ไหม  รินทร์ทำกับพี่แบบนี้ได้ไงแล้วพี่จะอยู่อย่างไงถ้าไม่มีรินทร์”  น้ำตาลูกผู้ชายไหลพราก 

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านในเช้าวันอาทิตย์ ตรีรินทร์กำลังนั่งปลูกต้นไม้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับตะโกนบอกแม่แก้วที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว

 “  รินทร์เปิดเองค่ะแม่”  ตรีรินทร์ปัดต้นขาที่เลอะดินพร้อมกับเดินออกไปเปิดประตู

 “ ใครมานะแต่เช้า” ตรีรินทร์บ่นพร้อมกับเปิดประตู

 หญิงสาวตกตะลึงเมื่อเห็นนายตำรวจหนุ่มที่แบกสัมภาระเป็นเป้ใบใหญ่ใบหน้าซีดเผือดขอบตาดำเหมือนคนอดนอน

 “ รินทร์เราออกไปคุยกันข้างนอกสักครู่ได้ไหมขอโทษด้วยที่พี่ไม่ได้ติดต่อกลับ  ที่ฐานไม่มีสัญญาณเลยออกไปคุยที่สวนหย่อมหน้าหมู่บ้านก็ได้”

 ตรีรินทร์ตกใจกับภาพที่เห็นถึงกับอึ้งพูดไม่ออกแต่ก็พยักหน้าพร้อมกับพูดเหมือนกระซิบว่า

 “ เดี๋ยวรินทร์ไปบอกแม่แก้วก่อนนะจ๊ะพี่โต แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว”

 นายตำรวจหนุ่มพยักหน้าพร้อมกับขยับออกไปยืนรอตรีรินทร์วิ่งกลับเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้าแฝงด้วยความกังวล

 “ แม่คะรินทร์ไปคุยกับพี่โต ที่สวนหย่อมหน้าหมู่บ้านนะคะ”แม่แก้วเงยหน้าจากครก ที่ตำน้ำพริกพยักหน้าแต่มองเห็นแววตาไม่สบายใจของลูกสาว  แม่แก้วรู้สึกสงสาร นายตำรวจหนุ่มอย่างบอกไม่ถูกเช่นกันเพราะตั้งแต่เล็กจนโตนายตำรวจหนุ่มก็เฝ้าดูแลและรักใคร่ลูกสาวของตนเป็นอย่างดีมาตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผูกพันกันมาแม่แก้วมั่นใจว่า นายตำรวจหนุ่มรักลูกสาวของเธออย่างมากมาย  แต่สำหรับลูกสาวของตนแม่แก้วคิดว่าคงนับถือกันเป็นพี่ชายน้องสาวมากกว่า  จากสายตาของผู้ที่ผ่านน้ำร้อนมาก่อนแม่แก้วรู้สึกสงสารและยังนับถือความซื่อสัตย์ที่นายตำรวจหนุ่มมีให้กับลูกสาวตนอย่างเปี่ยมล้น

 “ พี่โต พึ่งกลับจากนราธิวาสเหรอจ๊ะ”  ตรีรินทร์เอ่ยขึ้นก่อนเพื่อทำลายความเงียบ

 “  ครับพี่พึ่งกลับมารินทร์พี่เห็นข่าวในหน้าสังคมพี่พึ่งรู้เมื่อเช้ามันเป็นความจริงใช่ไหมรินทร์กำลังจะแต่งงานกับเค้าใช่ไหมผู้ชายที่เราเจอที่ร้านอาหาร”

 ตรีรินทร์อึ้งพร้อมกับน้ำตาคลอด้วยความสงสารผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างสุดซึ้ง

 “ ค่ะรินทร์กำลังจะแต่งงานกับเค้า  นี่ค่ะพี่โตแหวนที่พี่โตฝากรินทร์ไว้รินทร์คงไม่มีวาสนาเป็นเจ้าของของมัน” ตรีรินทร์ล้วงเอากล่องแหวนออกมายื่นให้ นายตำรวจหนุ่ม

 “ รินทร์ขอโทษค่ะพี่โต  รินทร์พยายามจะบอกพี่โตตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้วแต่...”  ตรีรินทร์อ้ำอึ้ง

 “ จริงๆ พี่ควรรู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้น  แต่พี่หลอกตัวเองมาตลอด  รินทร์โกรธพี่หรือเปล่าที่ไปพูดกับไอ้หมอนั่นว่าเรามีอะไรกันแล้วทั้งๆที่เราไม่เคยมีอะไรกันเพราะความปากหมาของพี่ใช่ไหมรินทร์ใช่ไหม”

 “ ไม่หรอกค่ะพี่โต  มันไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดรินทร์ต้องแต่งงานกับเค้ามันมีเหตุผลสำคัญซึ่งรินทร์บอกพี่โตไม่ได้ที่  รินทร์พลาดกับเค้าไปมันไม่ใช่เหตุผลการแต่งงานครั้งนี้  สักวันรินทร์คงมีโอกาสเล่าให้พี่โตฟัง  รินทร์แต่งงานกับเค้าแค่ปีเดียวเท่านั้น  เค้าไม่ได้รักรินทร์หรอกรินทร์ก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของเค้า”

 “รินทร์พูดอะไรพี่ไม่เข้าใจสรุปรินทร์ไม่ได้รักเค้าเหรอรินทร์ไม่ได้เต็มใจแต่งใช่ไหมใช่ไหมพี่ยังคงมีความหวังใช่ไหม” น้ำเสียงตื่นเต้นของนายตำรวจหนุ่มทำให้ตรีรินทร์อึ้งพร้อมกับทอดถอนใจ

 “ มันไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ พี่โตมันก็แค่หน้าที่และความรับผิดชอบที่เค้าต้องทำทั้งที่ไม่อาจเต็มใจ ส่วนรินทร์รินทร์ทำเพื่อมนุษยธรรมสักวันรินทร์คงเล่าให้พี่โตฟังได้สะดวกกว่านี้แต่รินทร์อยากให้พี่โตมองหาคนใหม่ที่ดีกว่ารินทร์เริ่มต้นกับคนใหม่ไม่ต้องห่วงรินทร์คนดีๆ อย่างพี่โตต้องมีคนมารักอย่างแน่นอน  ขอให้รินทร์เป็นน้องสาวพี่โตตลอดไปนะคะยี่สิบปีที่ผ่านมารินทร์ขอขอบคุณพี่โตมากที่เป็นทุกๆอย่างที่เคียงข้างรินทร์  รินทร์จะไม่มีวันลืมความรักความห่วงใยที่พี่มีต่อรินทร์”   ตรีรินทร์น้ำตาไหลพราก  

 “  พี่คงรักใครไม่ได้อีกแล้วยี่สิบกว่าปีนี่นานมากนะรินทร์  พี่คงไม่ชินที่มีชีวิตต่อไป โดยไม่มีรินทร์เคียงข้าง  พี่มีรินทร์คนเดียวตลอดมาตั้งแต่ประถมจนเดี๋ยวนี้รินทร์อยู่ในใจพี่ตลอดทุกวินาทีทุกนาทีทุกชั่วโมงที่มีลมหายใจ  นอกจากแม่และน้องสาวแล้วพี่ก็มีรินทร์เป็นเหมือนลมหายใจของพี่ต่อไปนี้ไม่มีรินทร์พี่ก็ไม่รู้พี่จะมีลมหายใจต่อไปได้ไหม”   น้ำตาลูกผู้ชายไหล  

 ตรีรินทร์เข้าไปกอดด้วยความซาบซึ้งในความรักของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่มีให้กับตนเองยังจำภาพวัยเด็กที่โตมรเอาดอกไม้ข้างทางเอามาให้ตนสมัยอยู่อนุบาล  เอาขนมถ้วยมาให้ บ้างลูกอมขนมหวานและพัฒนาการความสัมพันธ์ตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม และมหาวิทยาลัยทุกๆช่วงวัยหญิงสาวก็มีเพียงชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเคียงข้างมาตลอด ตรีรินทร์ลูบหลังไปมาด้วยความเห็นใจซาบซึ้ง

 “เรายังเป็นพี่น้องกันได้นะคะพี่โต  พี่โตจะมีรินทร์เป็นเสมือนน้องสาวอีกคนตลอดไป”

 “ จำสัญญาของเราได้ไหมที่ถ้าพี่สอบนายร้อย แล้วรินทร์จะแต่งงานกับพี่  แล้วจะไปเป็นคู่เต้นรำในงานเลี้ยงกับพี่ แล้วอย่างงี้พี่จะควงใครไปล่ะทีนี้”

 “  ถึงแต่งงานรินทร์จะแต่งกับพี่โตไม่ได้  แต่รินทร์ไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนได้นะจ๊ะในฐานะน้องสาวหรือเพื่อนก็ได้รินทร์ไปได้ค่ะ”

 “ จริงๆ เหรอรินทร์  ขอบใจมาก กว่าพี่จะลืมรินทร์ลืมว่ารินทร์จะไม่ใช่แฟนพี่อีกต่อไปพี่คงต้องใช้เวลาอีกนาน”  โตมรกล่าวเสียงเศร้า

 “ รินทร์จะเป็นกำลังใจให้พี่โตตลอดไปค่ะถึงแม้ในฐานะแฟนไม่ได้  ต่อไปรินทร์จะให้กำลังใจในฐานะน้องสาวที่มีต่อพี่ชายนะคะ” 

 “ขอบใจมากรินทร์ขอบใจสำหรับทุกๆอย่าง”

 “ แล้วงานเลี้ยง วันไหนนะพี่โต”

 “วันที่ยี่สิบเก้าปลายเดือนนี้แหละจ๊ะ”

 “รินทร์ไปแน่ๆ  ค่ะรินทร์ต้องไปดูความสำเร็จของพี่ชายของรินทร์ให้ได้”

 นายตำรวจหนุ่มปาดน้ำตาพร้อมกับสูดลมหายใจ “ พี่ขอบใจรินทร์มากพี่ขอตัวกลับบ้านก่อนป่านนี้แม่พี่กับน้องคงรออยู่นานแล้ว”  นายตำรวจหนุ่มจับมือหญิงสาวพร้อมกับพูดว่า  “ พี่คงไม่ไปงานแต่งของรินทร์หรอกนะ  พี่คงทำใจไม่ได้พี่ขออวยพรให้รินทร์มีความสุขในชีวิตแต่งงานจำเอาไว้พี่ยังยืนอยู่ตรงนี้มีปัญหาอะไรโทรบอกพี่ได้พี่พร้อมช่วยเหลือรินทร์เสมอ”

 ตรีรินทร์น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งพร้อมกับมองนายตำรวจหนุ่มที่เดินจากไปจนลับตาก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านพร้อมกับนั่งร้องไห้ในสวน  ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีมือมาจับบ่า

 “ร้องไห้อะไรนักหนารินทร์ใครเป็นอะไร”  แม่แก้วพูดเสียงนุ่มตรีรินทร์โผเข้ากอดแม่แก้วพร้อมกับพูดว่า

 “รินทร์สงสารพี่โต  รินทร์ทำร้ายคนดีๆ อย่างเค้า  พี่โตเค้ารอรินทร์มาตั้งนานเราเกือบจะแต่งงานกันอยู่แล้ว  สงสารพี่เค้าที่รอรินทร์มาตลอด  แม่คะรินทร์ทำร้ายพี่โต  รินทร์ใจร้ายกับเค้ามากใช่ไหมคะแม่”

 “ อย่าคิดมากเลยลูกพรหมลิขิตท่านขีดชะตาของคนเราไว้แล้ว  เราฝืนดวงชะตาไม่ได้หรอก  หยุดร้องไห้ซะไม่ได้เป็นแฟนกันก็เป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันได้นี่ลูกอย่าคิดมากร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว”

 แม่แก้วลูบหลัง พร้อมกับโอบให้ลูกสาวมาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับก้มลงจูบที่หน้าผากด้วยความรัก