Chapter 39

บ้านพิพัฒนพงค์

 “ เข้มไปเอาเหล้ามาอีก”  เสียงตะโกนของเจ้านายหนุ่มทำเอาคนสนิทรีบวิ่งไปหยิบเหล้ามาอีกขวด

 “ นายครับนายเมาแล้วให้ผมพาขึ้นไปนอนนะครับ”

 “ ไม่  ใครว่าฉันเมาไม่เมา”  ธมกานต์รู้สึกปวดใจไปกับคำพูดของหญิงสาวเมื่อตอนเย็นคำพูดแค่ไม่กี่ประโยคแต่มันทำเอาชายหนุ่ม รู้สึกน้อยใจเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวและเป็นหนึ่งเหตุผลที่ตนเองต้องมานั่งเมาอยู่ตรงนี้

 ตรีรินทร์กดส่งข้อความสั้นๆว่า ‘ ถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วง’  พร้อมกับบ่นพึมพำเบาๆ

“ ปกติ อีตาบ้านี่ไม่เคยปิดเครื่องนี่นาเป็นอะไรของเค้าอีกนะ” 

 ตรีรินทร์บอกความรู้สึกของตนเองไม่ถูกว่าทำไมต้องรู้สึกกังวลเมื่อไม่สามารถติดต่อชายหนุ่มได้ในตอนนี้อาจเป็นเพราะแววตาตัดพ้อที่คอยรบกวนอยู่ตลอดทั้งวันก็เป็นได้นึกไปนึกมาเค้าอาจจะลืมแล้วก็ได้ว่าสั่งอะไรเราไว้จะไปเครียดทำไมนอนดีกว่า

 วันรุ่งขึ้นตามเวลานัดสิบโมงเช้า  ตรีรินทร์เดินเข้าบ้านแต่ปราศจากผู้คนมองสำรวจความเรียบร้อยซึ่งก็ครบร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มแล้วมองไปรอบๆด้วยความรู้สึกภูมิใจพร้อมกับถ่ายรูปเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึกทั้งจากกล้องส่วนตัวและมือถือ

 “ อ้าวเข้มนั่นเอง  ว่าไงจ๊ะคุณกานต์อยู่ไหมเค้านัดฉันมาส่งงานจ๊ะ”  เข้มเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมก่อนจะพูดว่า

 “ คุณกานต์ไม่อยู่ครับคุณรินทร์มีประชุมด่วนให้ผมบอกคุณรินทร์ว่าขอโทษด้วยครับเรื่องอาหารกลางวัน ส่วนเรื่องงานให้คุณรินทร์ตัดสินใจแทนได้เลยเพราะไงบ้านนี้คุณกานต์จะเก็บไว้เป็นเรือนหออยู่แล้วท่านให้สิทธิ์คุณทุกอย่างเลยครับจะปรับเปลี่ยนตรงไหนเพิ่มเติมถ้าไม่เพิ่มอะไรถือว่าเสร็จสมบูรณ์แล้วครับ  เช็คงวดสุดท้ายคุณกานต์ให้เลขาจัดการแล้วครับ  แล้วคุณกานต์ให้ผมไปส่งคุณรินทร์กลับด้วยครับ”

 “ไม่รบกวนเข้มหรอกจ๊ะ” ตรีรินทร์ขมวดคิ้วแต่ก็ฝืนยิ้มแย้มเพื่อจะให้ดูปกติในสายตาคนใกล้ชิด ของชายหนุ่ม

 ‘ เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ยจะมาออกฤทธิ์อะไรตอนนี้อีกเนี่ยฉันไม่มีเวลามาเล่นเกมส์กับคุณนะ’ ตรีรินทร์นึกในใจอย่างหงุดหงิด

 “ถ้าผมไม่ปฏิบัติตามผมโดนเตะแน่ครับ”

 ตรีรินทร์มองไปรอบๆบ้านอย่างเหงาๆพอจะเสร็จงานจริงๆ กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกเพราะนี่คืองานชิ้นแรกงานแห่งความภาคภูมิใจ

 “ถ้าคุณกานต์เค้าสั่งมาแบบนั้นสำหรับฉันไม่มีอะไรต้องปรับเปลี่ยนเพราะยังไงก็บ้านของเจ้านายเข้ม  ความรู้สึกหรือความชอบของฉันมันคงไม่มีความหมายมากหรอกจ๊ะ  ฉันสบายๆ อยู่แล้ว งั้นเราไปกันเถอะเดี๋ยวเย็นนี้ฉันต้องไปงานต่อ”

 “ครับคุณรินทร์”

 นายเข้มขับรถมาส่งที่หน้าบริษัทอย่างเรียบร้อยด้านฝ่ายชายหนุ่มเจ้าปัญหา  กำลังนั่งดื่มเบียร์ที่สโมสรอย่างหงุดหงิด

 “  เฮ๊ย ไรวะขวดที่สี่แล้วนะเว้ยเป็นไรของแกวะกานต์  เอาแต่หัววันเลยนะแก ไปกินรังแตนที่ไหนมาถึงได้อารมณ์เสีย”

 ธมกานต์มองนาฬิกาก่อนจะนึกว่า ‘ แม่ตัวดีคงมาถึงบ้านแล้วแล้วเธอจะรู้สึกอย่างไงบ้างหนอที่เค้าผิดนัด’  ใจหนึ่งอยากจะอยู่เจอหญิงสาวใจจะขาด  อีกใจก็อยากจะแกล้งหญิงสาวให้รู้สึกบ้างไม่ใช่อยากจะพูดอะไรทำร้ายคนอื่นก็ทำตามใจ  ธมกานต์เดินไปเดินมาพร้อมกับมองนาฬิกา

 “ เฮ๊ย  กานต์ถ้าร้อนใจขนาดนั้นแล้วมานี่ทำไมวะ เวียนหัวเว้ย”  หมอเอกโวยวายเมื่อเห็นปฎิกิริยาของเพื่อน

 “  ยุ่งน่า” น้ำเสียงชายหนุ่มหงุดหงิด

 เมื่อถึงหน้าบริษัทตรีรินทร์ลงจากรถพร้อมยกมือไหว้คนสนิทของชายหนุ่ม

 “ขอบคุณนะคะ”  ตรีรินทร์ยกมือไหว้แสดงความขอบคุณให้กับผู้มีอาวุโสกว่านายเข้มตาโตรีบละล่ำละลักว่า “ ไหว้ผมทำไมครับผมมันก็แค่คนใช้”

 “ แต่พี่เข้มให้รินทร์เรียกพี่นะคะอายุมากกว่านี่คะขอบคุณนะคะ”

 “ เออ ไม่เป็นไรครับผมทำตามที่นายสั่งครับคุณรินทร์”

 ตรีรินทร์ยิ้มอ่อนหวานก่อนจะเดินเข้าบริษัทไปนายเข้มมองตามนึกชื่นชมถึงความมีมารยาทของหญิงสาวที่จะมาเป็นนายผู้หญิงในอนาคต

 

 กริ๊งๆเสียงมือถือ นายเข้มดังขึ้น

 “ครับคุณกานต์   ส่งถึงบริษัทแล้วครับ”

 “  ไม่นี่ครับเห็นเธอเฉยๆเห็นบอกแต่ว่าไม่ใช่บ้านเธอ  แล้วให้ผมมาส่งที่บริษัท”

 “ ไม่นะครับไม่เห็นครับ  ยังคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเสียงสดใสครับ”

 ธมกานต์ซักไซ้คนสนิทอย่างหัวเสียเมื่อการเรียกร้องความสนใจของตนไม่เป็นผล

 “โธ่เว้ยทำไมมันเป็นแบบนี้ว่ะ”  ธมกานต์เตะลมระบายความโกรธ

 “ใช่สิเธอไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้วเพราะเธอไม่เคยจะแคร์ฉันเลย  ดีล่ะต่อไปฉันจะทำให้เธอรู้จักฉันดีขึ้น”  ธมกานต์นึกอย่างหงุดหงิดหัวเสีย

 “ เฮ๊ยไรว่ะยังไม่หายหงุดหงิดหรือไง”

 “เออ กลับแล้วเว้ยแล้วเจอกันเพื่อน”

 “ อะไรของมันว่ะเนี่ย” นายแพทย์หนุ่มสั่นหัวเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อน

 

 บริษัทพีดี 

 “ คุณพงค์ล่ะคะพี่”

 “ ไปประชุมด่วนที่สิงค์โปร์จ๊ะ  งานเลี้ยงคืนนี้เลื่อนเซ็งเลย”

 “ งั้นเย็นนี้เราก็ว่างใช่ไหมคะ  สบายเลยนัดกับเพื่อนๆไปเที่ยวอัมพวาพรุ่งนี้จะได้ไปคันเดียวกับเพื่อนเย็นนี้เลย” ตรีรินทร์พูดน้ำเสียงดีใจ

 “ เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ”

 “ งานเสร็จแล้วนี่นึกถึงหน้าเจ้าของบ้านวันนั้นแล้วยังขนลุกไม่หาย”  สุภาทำท่าขนลุกจนทำให้เพื่อนพนักงานหัวเราะกันร่วน

 

 บ้านมนัสสุกานต์

 “ แม่ขารินทร์ไปเที่ยวอัมพวากับพวกเพื่อน ๆ นะคะเดี๋ยวอรมารับค่ะ”

แม่แก้วยิ้มกับท่าทางของลูกสาวก่อนจะพยักหน้าอนุญาต

 “ แล้วระวังตัวด้วยนะลูกผู้หญิงกันทั้งนั้น  โทรหาแม่ทุกวันนะจ๊ะรินทร์แม่จะได้ไม่ห่วง”

 “ ค่ะแม่”

 ธมกานต์กลับบ้านด้วยความรู้สึกหัวเสียก่อนจะเดินไปที่เรือนหลังเล็กพร้อมกับลงนอนที่เก้าอี้ข้างๆสระน้ำมองเหม่อไปที่สระน้ำพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ตั้งแต่ได้เจอหญิงสาวครั้งแรกจนกระทั่งปัจจุบัน

 “สุดท้ายแล้วฉันคงต้องแพ้ใจตัวเองหลงรักเธอเข้าเต็มเปาแล้วจริงๆ”

ธมกานต์รำพึงพร้อมกับนอนมองพระจันทร์อยู่แล้ววางแผนอะไรในใจเงียบๆ

 

 อัมพวา

 สี่สาวเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนานเหมือนย้อนเวลาไปในสมัยเรียน

 “อรเมื่อไหร่แกจะแต่งงาน”

 “ สงสัยจะต้นปีหน้า  ปีนี้ทั้งพี่หมอกับฉันงานยุ่งนี่กลับไปต้องขึ้นเวรเกือบยี่สิบเวรเฮ้อคิดแล้วเหนื่อย  แต่รับรองฉันสละโสดก่อนพวกแกแน่ๆ”

 อรวิสากล่าวยิ้มๆ

 “แล้วแกล่ะรินทร์เมื่อไหร่จะแต่งกับพี่โตคบกันตั้งแต่แกอยู่อนุบาล  โฮ๊ยเหนียวแน่นมากนี่พี่โตจะรับยศในร้อยแล้วนี่”

 “ คงไม่ได้แต่งกับพี่โตหรอก”

 “ เฮ๊ยเพราะไร” น้ำหวานถามพร้อมกับเพื่อนทั้งสามมองที่หญิงสาวเป็นตาเดียว

 “ มีปัญหาบางอย่างแล้วจะเล่าให้ฟังทีหลัง  ตอนนี้เรามากินให้หายอยากดีกว่าเรื่องกลุ้มๆอย่าพึ่งไปคิดมันเลย”

  โรงแรม  eifelstar

 “ คุณรสเย็นนี้ ผมมีสัมภาษณ์นักข่าวสายเศรษฐกิจใช่ไหม”

 “ ค่ะนัดสัมภาษณ์ตอนห้าโมงเย็นค่ะ”

 “  ดีคอนเฟิร์มพวกเค้าด้วยบอกผมมีข่าวดีจะแจ้ง” ธมกานต์ยิ้มเจ้าเล่ห์

 “ หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง”  ธมกานต์คิดถึงแผนการแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

 “ขอโทษนะตรีรินทร์ผมก็อยากจะทำอะไรที่มันดีกว่านี้แต่เมื่อคุณพยศเหลือเกินมันก็ต้องรุนแรงแบบนี้แหละยกโทษให้ผมด้วย”

 ธมกานต์ลุกขึ้นใส่สูทพร้อมกับเดินหน้าเดินตามแผนการตัวเองทันที 

 “คุณรสช่วยต่อสายหาคุณตรีรินทร์ให้ผมหน่อย  ถ้าไม่ได้โทรไปที่บ้านของเธอผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

 “ค่ะคุณกานต์”

 รสสุคนธ์ต่อโทรศัพท์มือถือหญิงสาวแต่ไม่มีสัญญาณจึงโทรไปที่บ้านตามคำสั่ง

 “ คุณกานต์ขาคุณแม่น้องรินทร์ บอกว่าน้องรินทร์ไปต่างจังหวัดกับเพื่อนค่ะกลับวันอาทิตย์บ่ายๆค่ะ”

 “ ขอบคุณครับ”

 ธมกานต์หน้าหงิกพร้อมกับกัดฟันพูดว่า”  สนุกสนานจริงนะไม่เคยสนใจเลยว่าคำพูดของตนเองจะทำร้ายความรู้สึกใครแล้วยังมีหน้าไปมีความสุขสนุกสนานหึผมล่ะเชื่อคุณจริงๆ  ตรีรินทร์”

 ธมกานต์หยิบมือถือโทรหาเพื่อนสนิท   “ไอ้หมอแฟนแกอยู่ไหน”

 นายแพทย์หนุ่มถึงกลับขมวดคิ้ว” เฮ๊ย  ไรว่ะเนี่ยมาถามถึงแฟนข้าทำไม  แกนี่นับวันจะบ้าไปแล้วเนี่ย”

 “ ไม่ได้คิดอะไรกับแฟนแกแต่กำลังตามหาตรีรินทร์”

 “  อ๋อสาวๆ เค้าไปอัมพวากันวันมะรืนถึงจะกลับ”

 “ แล้วแกจะโทรหาแฟนแกเมื่อไหร่”

 “ รอเค้าโทรมาเพราะ โฮมสเตย์ที่สาวๆไปพักไม่ค่อยมีสัญญาณโทรศัพท์ว่ะ”

 “ ถ้าเค้าโทรมาบอกให้เค้าดูข่าวคืนนี้ด้วยมีอะไรจะเซอร์ไพรส์รินทร์เค้าหน่อย  อย่าลืมนะเว้ยสำคัญมาก”

 “ เออ เออ แล้วจะบอกให้อะไรของแกอีกวะ  ไอ้กานต์ข้าล่ะงงกับแกขึ้นทุกวัน”

 “ ข้าปกติดีเจ้าหมอถ้าจะบ้าก็คงบ้ารักมั้ง”

 ธมกานต์วางหูแล้วเดินออกจากห้องด้วยความมาดมั่น

 

 ห้องนภาลัยในโรงแรม นั้นเองผู้สื่อข่าวนับสิบคนผู้ถือหุ้นพนักงานฝ่ายต่างๆ ร่วมร้อยที่ในห้องประชุม  ธมกานต์ก้าวขึ้นเวทีปราศัยด้วยความเชื่อมั่นนักข่าวถ่ายรูปเป็นระยะๆ

 “  ขอบคุณท่านผู้อุปการะคุณผู้ถือหุ้นพนักงานทุกท่านสำหรับความก้าวหน้าของโรงแรมที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้งคงจะขอความร่วมมือทุกท่านให้ก้าวไปด้วยกันพร้อมกันนี้เราจะมาฉลองสาขาโรงแรมที่จะเปิดใหม่ในเดือนหน้าอีกสองสาขาที่เชียงรายและภูเก็ต  การเติบโตอย่างรวดเร็วของโรงแรมก็ถือเป็นความสำเร็จร่วมกันของพวกเราขอดื่มให้ความสำเร็จของพวกเราทุกคน “ ธมกานต์ยกแก้วพร้อมกับเสียงปรบมือชายหนุ่มจิบนิดหนึ่งพร้อมกับวางแก้วลง