Chapter 17

รุ่งเช้ามืดวันต่อมา

 ตรีรินทร์มานั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามรุ่งสางอยู่ร่วมชั่วโมงแล้วน้ำตาไหลพราก เสียดายความสาวที่พยายามรักษาเพื่อมอบให้กับคนที่รักในคืนแต่งงานตามที่ตั้งใจไว้แต่กลับมาโดนคนใจร้ายมาย่ำยีเพียงเพื่อความสะใจของตนเอง  คิดได้ดังนั้นตรีรินทร์ก็ยิ่งเสียใจ คับแค้นใจจะหนีก็ไปไหนไม่ได้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน  เงินก็ไม่มี  มือถือก็ถูกยึด น้ำตาไหลพรากด้วยความคับแค้นใจ 

 ธมกานต์รู้สึกตัวตื่นก็พยายามจะคว้าร่างบางมากอดเหมือนที่กอดมาตลอดทั้งคืนแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าชายหนุ่มพยายามมองหาร่างของหญิงสาวจนกระทั่งโล่งอกเมื่อเห็นร่างบางนั่งหันหลังหญิงสาวใส่เสื้อยืดสีขาวตัวเดิม  ผมยาวสยายถึงบั้นเอวทำให้ความรู้สึกในตอนเช้าอ่อนหวานอย่างที่ชายหนุ่มไม่อาจบรรยายได้ 

 ธมกานต์ ทำเสียงกระแอมก่อนพูดว่า 

 “  ตื่นแต่เช้าเชียว  หิวไหมคุณนอนหลับสบายหรือเปล่า” 

 ตรีรินทร์รีบเช็ดน้ำตาไม่อยากให้ชายหนุ่มเห็นความอ่อนแอของตนเอง 

 เงียบ  ไม่มีเสียงตอบของหญิงสาว 

 “  ผมไปหาอะไรมาให้คุณทานนะรอผมแป๊บเดียว” ธมกานต์ผลุนผลันออกไปเพื่อจะไปเตรียมอาหารมาเอาใจผู้ซึ่งเป็นภรรยาทางพฤตินัย 

 ตรีรินทร์ร้องไห้โฮเมื่อลับร่างชายหนุ่มออกไปจากห้อง  หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ สระผมพร้อมกับร้องไห้ไปพร้อมๆกับสายน้ำที่ไหลรดศีรษะอย่างหมดแรงและสิ้นหวัง  ก่อนจะแต่งตัว ด้วยเสื้อผ้าเรียบง่าย  สบายๆที่ซื้อมาจากตลาด 

 “ รินทร์มาทานข้าวเช้ากัน  ผมทำข้าวต้มหมู  ไส้กรอก ขนมปังไข่ดาว กาแฟ ชา นมและน้ำส้มคั้น  ผมไม่รู้คุณชอบแบบไหนผมเลยทำทุกอย่างที่มีในตู้เย็น มาสิฮะมาทานด้วยกัน” 

 “ ไม่  ฉันไม่หิว” น้ำเสียงห้วนสั้น  พร้อมกับสีหน้าบอกบุญไม่รับ 

 “ มากินนิดเดียวก็ยังดี” 

 “ บอกว่าไม่ก็ไม่สิพูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง”   น้ำเสียงหงุดหงิดยิ่งทำให้ชายหนุ่มขุ่นมัว 

 “ โอเคผมขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อคืน  ผมจะรับผิดชอบไม่ต้องกลัวว่าผมฟันแล้วทิ้งผมจะรับผิดชอบให้แม่ไปขอกับแม่คุณ  เราจะแต่งงานกันเร็วที่สุด”

 “ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบของคุณ” 

 “ งอนให้มันน้อย ๆ หน่อยได้ไหม  รู้ไหมผมไม่เคยเอาใจใครเหมือนคุณมาก่อนควรสังวรณ์ไว้ว่าตัวเองโชคดี” 

 “ ฉันไม่ได้งอนแล้วฉันก็ไม่ได้ต้องการให้คุณมาเอาใจถ้าจะกรุณาไปส่งฉันในเมืองแล้วคืนของฉันมาฉันจะกลับบ้าน  แล้วไม่ต้องมารับผิดชอบฉันจะนึกว่าหมามันมาเยี่ยวรดเพราะฉะนั้นไม่ต้องมารับผิดชอบ  ไม่ต้องให้ใครมาขอเพราะฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ” 

 “ นี่คุณกล้าด่าว่าผมเป็นหมาเหรอ  กล้ามากนะตรีรินทร์” 

 “ ฉันแค่เปรียบเทียบ  ถ้าคุณอยากรับไปฉันก็ไม่ขัดข้อง” 

 “ ดื่มน้ำส้มหน่อย  ผมคั้นเองกับมือ” ธมกานต์พยายามใจเย็น  ยื่นแก้วน้ำส้มมาข้างหน้าหญิงสาว   ตรีรินทร์ปัดมือชายหนุ่มอย่างแรงทำให้แก้วน้ำส้มตกลงพื้นท่ามกลางความตกตะลึงของชายหนุ่ม

  “มากไปแล้วนะตรีรินทร์  ผมรู้ว่าคุณโกรธแต่ให้มันน้อยๆหน่อย  งอนให้น้อยๆหน่อยได้ไหม” 

 “ ฉันไม่ได้งอน  ถ้าเป็นได้อย่าพบอย่าเจอคุณอีกได้ก็คงจะดี” 

 น้ำเสียงรังเกียจของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มตาลุกโพลงด้วยความโกรธ 

 “ จะพูดจะทำอะไรก็คิดสักหน่อย  ผมเนี่ยผัวคุณนะไม่ใช่ผู้ร้ายที่ไหนจนทำให้คุณต้องรังเกียจขนาดนั้น” 

 “ ฉันยังไม่ได้แต่งงานจะมาอ้างเป็นสามีฉันไม่ได้”

 “ ผมมีอะไรกับคุณแล้วหรือคุณจะปฏิเสธ  ฉะนั้นผมก็ผัวคุณนั่นแหละไม่ต้องมาดัดจริต” 

 “ ไปให้พ้นฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”  น้ำเสียงสั่นเครือทำให้ธมกานต์แทบจะเข้าไปขย้ำที่ร่างกายของหญิงสาว 

 “ ฉันขอร้องล่ะคุณธมกานต์อะไรที่คุณอยากได้ก็ได้แล้ว  ปล่อยฉันไปตามทางฉันเถอะนะแล้วเราอย่ามาเกี่ยวข้องกันอีก” 

 “ คงไม่ได้หรอกคุณเรายังต้องพบต้องเจอกันอีกนาน  เราเป็นผัวเมียกันแล้วคุณต้องรับผิดชอบผมเหมือนกับที่ผมจะต้องรับผิดชอบคุณเข้าใจไหม” 

 “ ไม่เข้าใจแล้วฉันก็เกลียดคุณได้ยินไหมคุณธมกานต์ฉันเกลียดคุณ” 

 “  แต่ผมชอบคุณ  แล้วผมต้องได้คุณมาเป็นของผมตลอดไป” 

 “ ฝันไปเถอะ  ฉันไม่ยอมหรอก” คิดในใจอย่างคับแค้นใจ

  นายตำรวจหนุ่มเดินไป เดินมาทั้งคืน  โทรศัพท์กลับไปหาหญิงสาวที่ตนแอบรัก  ครั้งที่ร้อยก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ  พร้อมกับคิดกับตนเองในใจว่าสิ่งที่ตนทำเมื่อคืนมันถูกต้องหรือไม่ที่โกหกว่ามีอะไรกับหญิงสาวแล้ว  พยายามเข้าข้างตนเองว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นถูกต้องและหวังว่าชายหนุ่มคู่กรณีคงจะไม่ทำอะไรหญิงสาวคนรักเมื่อทราบว่าหญิงสาวนั้นมีเจ้าของแล้ว   นายตำรวจหนุ่มเดินไปเดินมาด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับถามตัวเองว่าถ้าเหตุการณ์ไม่เป็นอย่างที่คิดตนเองจะรับได้หรือไม่  ถ้าหญิงสาวที่ตนเองแอบรัก ทะนุถนอมมาตลอดจะมีราคีตนจะรับได้หรือไม่ เป็นคำถามที่ตนเองตอบยากเหลือเกิน

 

 หัวหิน

  “ มากินข้าวเดี๋ยวนี้ตรีรินทร์  ถ้าคุณไม่กินเองผมจะจับยัดปากคุณ อุตส่าห์ทำมาให้กินแล้วปกติผมไม่เคยเอาใจใครมาก่อน” 

 หญิงสาว เดินกระแทกเท้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่มพร้อมกับลงมือทานอย่างเงียบๆ พร้อมกับครุ่นคิดหนทางที่จะหนีกลับกรุงเทพฯ 

 “ทานเสร็จแล้วฉันอยากโทรหาแม่ฉันเป็นห่วงท่าน  ขอฉันโทรหาแม่หน่อยนะคะ” 

 “ เรียกตัวเองว่าฉัน  มันเหินห่างไปสำหรับเราสองคน  ต่อไปแทนตัวเองว่า “  รินทร์”  ลองพูดกับผมอีกครั้งดีๆ  แล้วผมจะคืนโทรศัพท์ให้คุณ” 

 ‘บ้า  อีตาบ้า  บ้าอำนาจ ฉันเกลียดคุณ’ ตรีรินทร์ตะโกนอยู่ในใจพยายามสะกดใจก่อนจะพูดว่า 

 “  ขอรินทร์โทรหาแม่หน่อยนะคะคุณกานต์”  น้ำเสียงเบานุ่มทำให้ธมกานต์อมยิ้มอย่างมีความสุข 

 ตรีรินทร์แอบมองชายหนุ่มไปหยิบกุญแจก่อนจะตาลุกเมื่อเห็นชายหนุ่มไปซ่อนอยู่ในแจกันใกล้โต๊ะหัวเตียง  เมื่อชายหนุ่มเดินกลับมาหญิงสาวก็รีบเดินไปอีกมุมหนึ่งของระเบียงเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มสงสัยว่ากำลังถูกแอบมอง 

 “ เอานี่ โทรศัพท์” 

 “ ขอบคุณค่ะ”

 เมื่อรับโทรศัพท์มาตรีรินทร์ก็โทรหามารดาทันที 

 “ยัยหนู เหรอลูก เป็นไง ไปเที่ยวกับพี่เค้าสนุกไหมจ๊ะ  อีกสองวันแม่ก็กลับแล้ว  ยัยหนูดูแลตัวเองนะลูกนะ” 

 ตรีรินทร์กลั้นสะอื้นก่อนจะพูดว่า  “ค่ะแม่   แม่ก็เช่นกันนะคะดูแลรักษาตัวเองด้วยนะคะแม่  เจอกันที่กรุงเทพฯค่ะ” 

 ตรีรินทร์รีบเช็คน้ำตาที่เอ่อจนจะล้นออกมาไม่อยากให้ชายหนุ่มเห็นความอ่อนแอของตนเอง  นึกชื่นชมชายหนุ่มอยู่นิดหนึ่งหลังจากส่งโทรศัพท์ให้   ก็เดินห่างไกลออกไปอย่างมีมารยาท 

 “ ขอบคุณอีกครั้งที่ให้ฉันโทรหาแม่   เมื่อไหร่เราจะกลับกรุงเทพฯกันเสียที คุณก็สมปรารถนาแล้วนี่  ฉันยังมีงานที่ต้องรับผิดชอบนะคุณ”  น้ำเสียงของตรีรินทร์ห้วนแฝงด้วยความหงุดหงิด 

 “ จนกว่าผมจะพอใจส่วนเรื่องงานผมโทรเคลียร์กับเจ้านายคุณแล้วไม่ต้องห่วง  ไปเถอะออกไปข้างนอกกันผมยังไม่อยากหาเรื่องทะเลาะกับคุณ” 

 ตรีรินทร์หน้างออย่างขัดใจคอยดูอย่าเผลอก็แล้วกัน 

 ระหว่างนั่งรถเข้าเมืองตรีรินทร์นั่งเงียบตลอดทางธมกานต์หันไปมองหญิงสาวผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นภรรยาทางพฤตินัยด้วยหัวใจว้าวุ่นใจหนึ่งอยากเอ่ย คำว่าขอโทษ  ส่วนอีกใจก็ปล่อยมันไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ 

 “ คุณอยากไปเที่ยวที่ไหน  ไปชายหาด ไปช้อปปิ้งหรือเราจะไปสปากันดีวันนี้” 

 เงียบ

 ธมกานต์นึกหงุดหงิดเกิดมาในชีวิตมีแต่คนมาคอยเอาใจไม่เคยสักครั้งจะทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่าไม่มีตัวตนจนทำให้หงุดหงิดพาลจะอารมณ์เสีย 

 ธมกานต์ตบพวงมาลัยรถก่อนจะพูดว่า “ ผมถามคุณหูหนวกหรือไง” 

 “ ฉันปกติดีถ้าคุณอยากรู้จริงๆฉันจะบอกให้ฉันอยากกลับบ้าน” 

 “ลืมไปได้เลย  ผมยังมาพักผ่อนไม่เต็มที่” 

 “ คุณจะอยู่ต่อก็ไม่มีใครว่าฉันนั่งแท็กซี่กลับก็ได้คืนกระเป๋ามาให้ฉันแล้วกัน” 

 “ ผมอยากเที่ยวต่อ กับเมียของผม” 

 “  ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ นอนด้วยกันครั้งเดียวอย่ามายัดเยียดตำแหน่งที่ฉันไม่ต้องการ” 

 “ คุณนี่แปลกรู้ไหม  มีผู้หญิงกี่สิบคนอยากมายืนในจุดๆนี้แต่คุณกลับผลักไส” 

 “ ใครเป็นไงฉันไม่รู้  แต่สำหรับฉัน  ฉันไม่เรียกร้องอะไรกับความสัมพันธ์ที่ฉันไม่เต็มใจ” 

 เสียงรถเบรคเอี๊ยตดตรีรินทร์หัวคะมำไปข้างหน้า  ธมกานต์หันมากระชากไหล่หญิงสาว 

 “ ไม่เต็มใจงั้นเหรอ  แล้วใครที่ขีดข่วนหลังผมแทบขาด  ช่วยไม่ได้ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะหักหาญน้ำใจคุณแฟนคุณอยากมายั่วยุผมเอง  คุณสองคนอยากมาปั่นหัวผมเองก็สาสมกันดีแล้วนี่กลับไปนี่ไปบอกเลิกกับมันซะ บอกมันให้เลิกยุ่งกับคุณเสียทีแล้วเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวให้ผม   ผมจะให้คุณแม่ ไปพูดกับแม่คุณให้เร็วที่สุด” 

 ตรีรินทร์หน้าร้อนกับคำพูดของชายหนุ่มพร้อมกับฉุนโกรธกับถ้อยคำเหมือนโยนความผิดให้ผู้อื่น 

 “ใครบอกว่าฉันจะแต่งกับคุณบอกแล้วไงฉันถือว่าหมาเยี่ยวรดฉันไม่สนใจกลับไปนี่ทางใครทางมัน” ตรีรินทร์คิดอย่างเคียดแค้นว่าคอยดูนะกลับไปนี่ฉันจะหาทางออกจากชีวิตคุณให้เร็วที่สุด 

 “ นี่คุณว่าผมเป็นหมาอีกแล้วนะกรุณาให้เกียรติผัวคุณด้วยคุณตรีรินทร์” 

 “  บอกกี่ครั้งแล้วว่าคุณไม่ใช่ผัว  ไม่ใช่  แค่มีอะไรกันแค่ครั้งเดียวไม่ต้องมาร้องแร่แห่กระเชิงฉันไม่ได้ปลื้มใจสักนิดกับตำแหน่งที่คุณยัดเยียดให้” 

 “  ผมตั้งใจจะพาคุณไปเดินเล่นชมวิว  คุณทำเสียบรรยากาศหมด  กลับบ้านดีกว่าไม่ต้องไปไหนกันแล้วรื้อฟื้นกันหน่อยเป็นไร  คุณจะได้เลิกพูดสักทีว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” 

 ธมกานต์เลี้ยวรถกลับอย่างเร็ว  ตรีรินทร์ตกใจหัวใจเต้นแรงเค้าหมายความว่ายังไงนะเค้าจะทำอะไรเราอีก  คนบ้าฉันเกลียดคุณ  อยากฆ่าคุณนัก ถ้าฆ่าแล้วไม่ต้องโทษฉันจะทำตรีรินทร์คิดวนเวียนในใจอย่างเคียดแค้น 

 ธมกานต์จอดรถพร้อมกับเปิดประตูออก เดินอ้อมมาที่ด้านหญิงสาวพร้อมกักระชากเอาตัวหญิงสาวไป 

 “ มานี่  ผมจะสาธิตให้ดูว่าเราเป็นอะไรกันเผื่อคุณจะจำได้แล้วเลิกตะโกนออกมาเสียทีว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

 “ บ้า  ปล่อยนะคนบ้ารู้ไหมฉันเกลียดคุณ  ฉันเกลียดคุณ” 

 “ เกลียดกันให้พอแล้วผมจะทำให้คุณรักผมในไม่ช้า  ไม่มีผู้หญิงคนไหน อยู่ใกล้ผมแล้วจะไม่รัก”

 “ อยากจะอ้วก”  ตรีรินทร์ทำท่าขยักขย่อน