Chapter 25-26

เช้าวันรุ่งขึ้น ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูกระหน่ำ

“ คุณรินทร์ขา ตื่นหรือยังคะ”

เสียงแหวนตะโกนอยู่หน้าห้องตรีรินทร์ตกใจพร้อมกับหันไปมองที่นอนข้างๆ ที่ยังเรียบสนิท

“ เอ อีตาบ้านั่นไปนอนที่ไหน สงสัยจะโกรธ ช่างประไรใครเค้าสนใจด้วยล่ะ”

ตรีรินทร์บ่นกับตัวเองพร้อมกับตะโกนตอบแหวน

“ เปิดเข้ามาได้เลยจ๊ะรินทร์ตื่นแล้ว”

แหวนเปิดประตูพร้อมกับละล่ำละลักพูด

“ คุณรินทร์ขาลงไปหานมอิ่มด้วยค่ะ นมให้หนูมาตามคุณไปพบด่วนค่ะ”

“แหวนลงไปก่อนนะจ๊ะ บอกอีกห้านาทีเดี๋ยวรินทร์ตามไปขอเวลาล้างหน้าแปรงฟันห้านาทีจ๊ะ”

“ ค่ะ เร็วๆ นะคะ”

ตรีรินทร์งุนงงกับท่าทางร้อนใจของแหวน

“ทานยาหน่อยสิคะทูนหัวของนมไม่งั้นตัวร้อนมากๆ จะชักเอาได้นะคะเหมือนตอนเด็กๆ ไงคะ”

“ ไม่ ผมไม่กิน นมออกไปก่อน ผมอยากอยู่คนเดียว ”

“ โถ คุณกานต์ไม่สบายแบบนี้ไม่ดื้อนะคะ คุณแม่ก็ไม่อยู่เกิดคุณกานต์เป็นอะไรไปนมแย่แน่ๆ

เลยเชื่อนมนะคะ คนดี้ คนดีทานยาสักหน่อย โธ่ ตัวร้อนจี๋เลย”

“ ผมบอกว่าไม่ก็ไม่”

ตรีรินทร์เคาะประตูพร้อมกับเปิดเข้าไปนมอิ่มยิ้มกว้าง

“คุณรินทร์มาพอดีช่วยนมด้วย

ดูคุณกานต์สิคะตัวร้อนจี๋แบบนี้ยังไม่ยอมทานยาอีกเคี่ยวเข็ญมาตั้งนานก็ไม่ยอมค่ะ”

ตรีรินทร์ขมวดคิ้วมองไปที่โต๊ะเห็นขวดเหล้าว่างเปล่า

“ ดื่มจนหมดขวดแล้วยังมานอนแทบจะตากน้ำค้างที่ระเบียงในห้องทำงานก็น่าหรอกที่จะไม่สบาย”

ตรีรินทร์บ่นกับตัวเองในใจ

“งั้นนมไปเตรียมซุปนะคะคุณรินทร์ช่วยเอายานี้ให้คุณกานต์กินด้วยนะคะไข้จะได้ลดตัวร้อนขนาดนี้

เดี๋ยวได้ชักกันพอดี”

ตรีรินทร์รับยามาจากนมอิ่มพร้อมกับหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่แดงก่ำด้วยพิษไข้หญิงสาวเอามืออังหน้าผากพร้

อมกับบ่นพึมพำเบาๆ

“ โห ไข้ขึ้นนะเนี่ย”

“ นี่คุณไข้คุณขึ้นสูงมาก ขึ้นไปบนห้องก่อนเดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้”

“ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกคุณปล่อยผมไว้อย่างงี้แหละจะได้สะใจคุณไปเลยที่เห็นผมอ่อนแอ”

“ บ้า ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น นี่คุณเด็กๆเค้าประท้วงเนี่ยมันน่ารักนะคุณไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่โตแต่ตัว”

“คุณจะด่าจะว่าผมยังไงก็เชิญ ทีคุณแล้วนี่โอ๊ย ปวดหัวจังเลย”

ตรีรินทร์ขยับเข้าไปประคอง

“คุณเป็นยังไงบ้าง อย่าดื้อได้ไหมทานยานี่ก่อนหรือจะให้ฉันเรียกพี่หมอมาดูอาการดี”

“ ไม่ต้องเรียกหมอผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“ งั้นก็ทานยาสิคะ”

“ คุณป้อนสิแล้วผมจะกิน”

ตรีรินทร์ค้อนแต่หน้าแดงด้วยความเขินอาย “ เรื่องมากจริง”

แต่ก็ป้อนยาเข้าที่ปากชายหนุ่มพร้อมกับส่งน้ำให้ ธมกานต์ยึดมือหญิงสาวไว้

ตรีรินทร์ตกใจกระแสความร้อนของร่างกายของชายหนุ่มส่งผ่านมาที่หญิงสาว

“ ไปค่ะคุณเดินไหวไหมเดี๋ยวฉันประคองไปห้องคุณนะคะคุณต้องเช็ดตัวไข้จะได้ลด”

“ ถ้าคุณเดินไม่ไหว ฉันจะไปเรียกเข้มมาช่วย”

ธมกานต์คว้าเอวหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะพูดเสียงพร่าด้วยพิษไข้ว่า

“ ผมพอจะเดินไหวถ้าคุณจะกรุณาช่วยประคอง”

“ โอเคค่ะ งั้นค่อยๆ เดินนะคะ”

กว่าจะพาชายหนุ่มมาถึงบนห้องทำเอาตรีรินทร์หอบเหมือนกันหญิงสาวมองหาอ่างน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดหน้า

ธมกานต์นอนหลับตาที่เตียงนอนหญิงสาวกลับเข้ามาในห้องพร้อมอ่างน้ำเล็กๆ

ธมกานต์แทบจะไม่รู้สึกตัวแล้วเนื่องจากพิษไข้รู้สึกเหมือนมีมือน้อยๆมาปลดกระดุมเสื้อกางเกง

ตรีรินทร์มองร่างเปลือยของชายหนุ่มแล้วหน้าร้อนรีบเอาผ้าห่มมาห่มให้ชายหนุ่มพร้อมกับเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเป็

นชุดนอนอย่างทุลักทุเล กว่าจะเสร็จทำเอาหญิงสาว หอบด้วยความเหนื่อย

ตรีรินทร์นั่งมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยแววตา อ่อนโยน

“ไม่สบายแล้วยังซ่าอีก เฮ้อ เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไปนะคุณธมกานต์”

“คุณต้องป้อนผมไม่งั้นผมไม่กินหรอก” น้ำเสียงคนป่วยอาละวาดจนทำให้นมอิ่ม

ส่ายหัวด้วยความเอ็นดู

ตรีรินทร์ถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ นี่คุณมือไม่ได้เจ็บไม่ใช่เหรอแค่เป็นหวัดเล็ก ๆ น้อย

ๆช่วยตัวเองสิคะไม่ได้พิการสักหน่อย” ตรีรินทร์กล่าวด้วยความหมั่นไส้

“ ไม่รู้ล่ะถ้าคุณไม่ป้อนผมไม่กิน” ธมกานต์กอดอกหน้าเชิด

ปากยื่นทำเอาตรีรินทร์ส่ายศีรษะไปมาก่อนจะหยิบช้อนตักข้าวต้มเป่าให้พออุ่นก่อนจะป้อนให้ชายหนุ่มอย่างไม่

มีทางเลี่ยง

ธมกานต์นั่งมองหน้าหญิงสาวที่นับวันก็จะมีอิทธิพลกับชีวิตตนมากขึ้นเรื่อยๆ

รู้สึกหวงแหนอยากอยู่ใกล้ชิดตลอดเวลา นี่คือความรักแล้วใช่ไหม

ธมกานต์ถามตนเองก่อนจ้องมองหน้าหญิงสาวอย่างไม่รู้เบื่อ

ตรีรินทร์รู้สึกหน้าร้อนไปกับสายตาที่จ้องมองเหมือนจะกลืนกิน

“ นี่คุณหันไปทางอื่น บ้างสิมองอยู่ได้ไม่มีมารยาท” หญิงสาวต่อว่าแก้เขิน

“ก็อยากมองหน้าเมียไม่ได้หรือไง”

“ใครเป็นเมียคุณ ฉันไม่ใช่”

“นี่คุณไอ้ที่เราทำกันทั้งที่หัวหิน แล้วก็ที่คอนโด

มันเกินเลยไปแค่ไหนคุณรู้อยู่แก่ใจอย่ามาทำดัดจริตเลยผมเบื่อ”

“ บ้าคนบ้าพูดอะไรดีๆ กับคนอื่นเป็นไหมเนี่ย”

“ใครเค้าจะดีเหมือนแฟนเก่าคุณล่ะน้องรินทร์ ยังงั้นน้องรินทร์ยังงี้ผมไม่ชิน”

ตรีรินทร์ขยับตัวเพื่อจะลุกออกจากที่นั่งไปที่อื่นแต่ก็ถูกมือแข็งแรงมาฉุดไว้พร้อมกับบีบแน่น

“คุณจะไปไหน” น้ำเสียงพร้อมจะอาละวาดเต็มที่

“ ไปไหนก็ได้ที่ไกลจากคุณ” ตรีรินทร์กระชากเสียงเถียงแบบไม่ยอมแพ้

“ผมไม่ให้ไปมานี่” ธมกานต์คว้าเอวพร้อมกับลากหญิงสาวให้มานอนเคียงข้างกัน

ตรีรินทร์ดิ้นไปมาแต่โดนชายหนุ่มยึดมือพร้อมกับใช้ขาหนีบไว้

“หยุดดิ้นไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้ผมเพลียจริงๆ อยากนอนพักแต่ถ้าคุณไม่หยุดดิ้นผมจะทำอะไร ๆ

กับคุณเหมือนตอนที่เราอยู่หัวหิน เอาแบบมาราธอนเหมือนคืนนั้นไงเอาไหม”

เสียงกระซิบข้างหูทำให้ตรีรินทร์ชะงักพร้อมกับหยุดดิ้น

“ ก็แค่นี้แหละผมง่วงจังอยากกอดคุณเฉยๆคุณก็พึ่งฟื้นไข้เรามานอนพักผ่อนดีกว่า

ไม่งั้นมีหวังต้องไปนอนโรงพยาบาลทั้งคู่แน่ๆ”

ธมกานต์พูดติดตลกก่อนจะนอนพร้อมกับขยับร่างให้หญิงสาวมานอนบนอกกว้างธมกานต์ก้มลงสูดหอมที่ขมับ

และหน้าผากอย่างรักใคร่

นมอิ่มแง้มประตูเปิดเข้ามาดูพอเห็นภาพที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวนอนกอดกันก็แง้มปิดพร้อมกับยิ้มด้วยความเอ็นดู

เมื่อตอนเริ่มทะเลาะกันนมอิ่มเดินแยกตัวออกไปผ่านไปร่วมชั่วโมงแวะมาดูเห็นนอนกอดกันเสียแล้ว

นมอิ่มคิดในใจ “ สงสัยคุณรินทร์นี่แหละจะมาปราบนายน้อยของนมอิ่มช่างน่ารัก สมกันเหลือเกิน”

พลบค่ำแล้วตรีรินทร์มานั่งทำงานที่เรือนหลังเล็กอยู่

หลายชั่วโมงหลังจากตื่นมาเห็นชายหนุ่มยังนอนหลับใหลส่วนตัว ก็รู้สึกเบื่อที่จะนั่งๆ

นอนๆก็เลยเดินจากเรือนหลังใหญ่ไปเรือนเล็กที่มีทางเชื่อมต่อกัน โดยตรีรินทร์ได้สั่งคนสนิทของชายหนุ่มไว้

“เข้มจ๊ะถ้าคุณกานต์ตื่นบอกฉันไปทำงานที่เรือนหลังเล็กนะจ๊ะ”

นายเข้มพยักหน้าพร้อมกับตอบว่า “ครับ คุณรินทร์”

ธมกานต์ตื่นขึ้นมากวาดมือควานหาร่างของหญิงสาวแต่พบแต่ความว่างเปล่าก็ลืมตาพร้อมกับมองหาหญิงสาวด้

วยความตกใจ

“ ไปไหนนะแม่ตัวดี”

“ ตรีรินทร์ รินทร์คุณอยู่ที่ไหน “เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังลั่นห้อง

ธมกานต์วิ่งออกมาจากห้องพร้อมกับตะโกนหาหญิงสาวเสียงดัง

“ รินทร์ รินทร์ คุณอยู่ที่ไหน”

“ แหวน นมอิ่ม เข้ม ใครอยู่แถวนี้บ้างมานี่หน่อย”

แหวนรีบกระโจนออกมาจากห้องครัวเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มตะโกนเสียงดัง

“คุณกานต์ขาคุณรินทร์เธออยู่เรือนหลังเล็กค่ะเธอบอกว่าไม่ต้องไปตามเสร็จจากงานเธอจะเดินกลับมาเองค่ะ”

“ บ้าฉิบ” ธมกานต์สบถด้วยความไม่พอใจพร้อมกับออกเดินไปทางด้านหลังด้วยความโมโห

ธมกานต์มองร่างหญิงสาวที่ทำงานอยู่ด้วยความเพลิดเพลินจนไม่รู้ว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องด้วย

“มาทำอะไรที่นี่” ธมกานต์ถามเสียงเย็น

“ก็มาทำงานสิคุณอีกไม่เท่าไหร่ก็จะเสร็จแล้ว ฉันจะได้จบโปรเจ็คนี้สักทีแล้วจะได้เริ่มโปรเจ็คใหม่”

“ใครอนุญาตให้คุณมาทำ”

“ไม่ต้องมีใครอนุญาตฉันอยากทำก็จะทำ”

น้ำเสียงกวนอารมณ์ทำให้ธมกานต์ที่อารมณ์คุกรุ่นยิ่งทวีความร้อน

“ ผมไม่ให้ทำคุณต้องกลับบ้านกับผมเดี๋ยวนี้”

“ ไม่ฉันไม่กลับถ้าจะให้ฉันกลับ ฉันก็จะกลับบ้านฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องมา ขลุกอยู่กับคุณที่นี่”

ตรีรินทร์เสียงดังไม่แพ้กันพร้อมกับจ้องหน้าอย่างไม่ยอมแพ้

“ทำไมการที่คุณอยู่กับผมที่นี่มันทรมานมากหรือไง มันฝืนใจคุณมากใช่ไหม”

“ใช่” ตรีรินทร์ตอบกลับทันทีโดยไม่หยุดคิดแม้จะค้านกับเสียงที่อยู่ในใจ

“ อยากไปก็ไปเลยแต่ผมไม่ไปส่ง แล้วผมก็ห้ามคนของผมทุกคนไม่ให้ไปส่ง

ใครมันขัดคำสั่งจะไล่ออกให้หมดคอยดู เก่งจริงก็เดินกลับแล้วกันทางเข้ามาถึงบ้านผมเนี่ยไม่ไกลหรอกแค่ สี่ห้า

กิโล เอง เก่งจริงก็ไปเลย”น้ำเสียงท้าทายของชายหนุ่มทำให้

ตรีรินทร์ลุกขึ้นพร้อมกับเดินหน้าเชิดออกจากเรือนหลังเล็กออกไปทันที

น้ำตาแห่งความโกรธแค้นน้อยใจมันพลั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ตรีรินทร์ด้วยชุดเสื้อยืดสีขาวของชายหนุ่มรองเท้าอยู่บ้านเดินไปถึงประตูบ้าน

ยามเปิดประตูด้วยความงุนงงว่าหญิงสาวทำไมออกจากบ้านด้วยเสื้อผ้าแบบนี้แต่ก็ไม่กล้าถามเนื่องจากเป็นแขกข

องเจ้านายหนุ่ม

ถนนข้างทางค่อนข้างมืดในใจของตรีรินทร์มีความกลัวแต่ความเจ็บแค้นมันมากกว่าจึงเดินอย่างเร็วจนเกือบเป็น

วิ่งน้ำตาก็ไหลตลอดทาง

ธมกานต์เมื่อกล่าวท้าทายหญิงสาวก็เดินออกจากเรือนหลังเล็กไปด้านข้างไปนั่งสงบจิตใจที่ข้างๆ

สระว่ายน้ำ

ผ่านไปสักครู่ก็เดินตามหาหญิงสาวอย่างแอบหวั่นใจเล็กๆแต่ก็ปลอบใจตนเองว่าหญิงสาวคงไม่กล้าออกไปด้วยเ

สื้อผ้าที่ล่อแหลมเงินก็ไม่มีคิดแต่ว่าเธอคงไม่กล้า แต่เมื่อเดินตามหารอบเรือนหลังเล็กไม่พบก็เริ่มร้อนใจ

ใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

“เข้ม เข้มโว้ย เข้มมานี่หน่อย”

“ครับ”

“เห็นคุณรินทร์ไหม เค้าหายไปไหนของเค้าเนี่ยเดินตามหาก็ไม่เจอ”

“ ผมเห็นออกไปทางหน้าบ้านนะครับ”

“ ว่าไงนะ ออกไปทางหน้าบ้านงั้นเหรอ”

ธมกานต์แทบจะกระชากเสื้อคนสนิทพร้อมกับวิ่งไปที่ลานจอดรถ

ตรีรินทร์เริ่มปวดเท้าเพราะเดินออกมาเกือบจะสองกิโลเมตร ท่ามกลางความมืด

ยุงก็กัดแมลงตอนกลางคืนบินให้ว่อนทำให้คันตามเนื้อตัว

ธมกานต์ขับรถออกจากบ้านด้วยความเร็วพร้อมกับสอดสายตาหาหญิงสาวที่มีอิทธิพลต่อจิตใจตนเองมากขึ้นมา

กขึ้นทุกวัน

“รินทร์ โถ คุณอย่าเป็นอะไรนะผมขอโทษผมไม่น่าปากพล่อยเลย รินทร์ ได้โปรดอย่าเป็นอะไรนะ”

เข้มยืนงงเพราะเจ้านายขับรถออกไปด้วยชุดนอนและรองเท้าแตะ

“เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย ไอ้เข้มงงจริงๆ ครับ พี่น้อง” เข้มเกาหัวพร้อมกับเดินกลับไปที่เรือนหลังใหญ่