LOGINShare
Chapter 22
Last Updated:
2025-04-07 16:52:35ตรีรินทร์หันหน้ามาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มก่อนจะพูดน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายว่า
“ นี่คุณหยุดรังควานฉันสักทีได้ไหม ขอฉันอยู่อย่างสงบตามลำพังสักพักได้ไหมวันนี้ไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับคุณนะขอบอก” ธมกานต์พึ่งสังเกตุว่าหญิงสาวหน้าซีด “ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดๆ” “ ฉันไม่เป็นไร แต่วันนี้ขอตัวนะคุณไม่อยากทะเลาะด้วย ฉันขอตัวเข้าบ้านก่อน” ตรีรินทร์หมุนตัวจะกลับเข้าไปในบ้าน “ยังไปไหนไม่ได้ เรายังคุยกันไม่จบ” ธมกานต์กระชากไหล่บางแต่ต้องตกใจเมื่อสัมผัสกับความร้อนผ่าวของร่างกาย “ คุณเป็นอะไรเนี่ยตัวร้อนจัง” ธมกานต์จับเนื้อตัวมือแตะหน้าผากพร้อมกับสบถเบาๆ “ ไม่สบายแล้วยังทำเป็นเก่งอีก ไป ไปกับผม” ธมกานต์จับมือลากแต่หญิงสาวขืนตัวไว้ด้วยแรงที่เหลือน้อยนิด “ ไม่ไป ฉันจะเข้าบ้าน นี่คุณฉันไม่มีแรงจะทะเลาะด้วยหรอกนะวันนี้ฉันเหนื่อย” “ใครจะทะเลาะกับคุณ ไป ไปที่บ้านจะพาไปรักษา” “ ไม่ต้องเดี๋ยวกินยาอีกสักชุดก็หาย ขอร้องล่ะคุณกลับไปก่อนนะแล้ววันหลังเราค่อยทะเลาะกันใหม่” “ดื้อจริง มานี่” ธมกานต์อุ้มหญิงสาวขึ้นพร้อมกับตะโกนเรียก “เข้ม เปิดประตู” “ครับ” นายเข้มคนสนิทเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มอุ้มหญิงสาวก็เปิดประตูด้านหลังอย่างรวดเร็ว “คนบ้าปล่อยนะปล่อย” ตรีรินทร์สลบไปด้วยพิษไข้และความอ่อนเพลีย “ ไปไหนครับนาย” นายเข้มเอ่ยถาม “ กลับบ้านใหญ่ เดี๋ยวเข้มไปรับหมอเอกมาดูคุณรินทร์หน่อยนะ ถ้ากลับถึงบ้านแล้วบอกด้วย ฉันให้มาด่วนที่สุด” “ ครับผม” ธมกานต์ก้มลงหอมไรผมที่หน้าผากความร้อนของร่างกายร้อนผ่าว นายเข้มแอบมองเจ้านายหนุ่มทางกระจกแล้วยิ้ม “ แปลกว่ะ ทำงานกับเจ้านายมาตั้งนานไม่เห็นเจ้านายสนใจผู้หญิงคนไหนเท่าคุณคนนี้เลยให้ตายสิ” นายเข้มคิดในใจ “เมื่อวานให้ไปรับที่คอนโด วันนี้เจ้านายมารับเอง สงสัยคนนี้ของจริงของเจ้านายแน่ๆ” ตรีรินทร์รู้สึกตัวก่อนจะลืมตามองไปรอบๆก่อนจะตกใจ ดีดตนเองลุกขึ้นนั่ง “ นี่คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปจะกลับบ้านได้ยินไหม” เสียงโวยวายของหญิงสาวทำให้นายเข้มมึนงง “ ได้ยินหูไม่หนวกนี่คุณแล้วเลิกโวยวายได้แล้วเดี๋ยวก็เป็นลมอีกหรอก คุณไม่สบายแม่คุณก็ไม่อยู่ เดี๋ยวผมตามหมอมารักษา” “ ไม่ต้อง ไม่ได้ขอร้อง ถ้าฉันเป็นมากฉันไปหาหมอหน้าปากซอยก็ได้” “ อย่าดื้อได้ไหม ไม่สบายจนหน้าซีดหมดแล้วยังทำเก่งอีก” “เรื่องของฉันคุณไม่เกี่ยว” ตรีรินทร์ปวดหัวจิ๊ดจนต้องขมวดคิ้ว รู้สึกหน้ามืดจนต้องหลับตาก่อนจะไม่รู้สึกตัวในเวลาต่อมา ธมกานต์เห็นก็ส่ายศีรษะไปมา “ เด็กดื้อสงสัยจะเป็นมากจริงๆ” “เร็วอีกหน่อยเข้มคุณรินทร์สลบไปอีกแล้ว” บ้านพิพัฒนพงค์ นมอิ่มอ้าปากหวอเมื่อเห็น เจ้านายหนุ่มอุ้มหญิงสาวสวยร่างบางขึ้นไปห้องชั้นบน “ เจ้าเข้มคุณกานต์พาใครมา ท่านไม่เคยพาหญิงสาวคนไหนมาค้างบ้านใหญ่ตั้งนานแล้วนี่หว่า” เจ้าเข้มยิ้มก่อนตอบนมอิ่มว่า “คนนี้ถ้าจะสำคัญป้า ฉันเห็นคุณกานต์ตามติดตลอด เอ ไม่รู้ป้าจำเพื่อนคุณผู้หญิงได้หรือเปล่าคนที่คุณผู้หญิงไปวัดด้วยประจำ คุณคนนี้ลูกสาว เป็นลูกสาวเพื่อนคุณผู้หญิง” ป้าอิ่มยิ้มกว้าง “ อ๋อ ลูกสาวคุณแก้ว เหรอเนี่ย ค่อยยังชั่ว ผ่านการมองจากคุณผู้หญิงค่อยเบาใจ นึกว่าคุณกานต์พาใครไม่รู้มาค้าง ข้าบอกจริงๆนะข้าหวงของข้าเว้ย เลี้ยงมากับมือข้าอยากให้คุณกานต์ได้คนดีๆว่ะ” ป้าอิ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อพูดถึงนายน้อยที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโต “ ตายล่ะมาคุยกับป้าเพลิน ฉันต้องไปรับหมอเอกไปก่อนนะป้า” นายเข้มวิ่งปรู๊ดหนีไปอย่างรวดเร็ว สองชั่วโมงผ่านไป “ว่าไงหมอ แฟนฉันเป็นไงบ้างทำไมตรวจนานจัง” นายแพทย์หนุ่มตรวจร่างกายอย่างละเอียด มองเห็นร่องรอยตามเนื้อตัวหญิงสาวเนินอกสาว ซอกคอทำเอากลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ “เฮ้ย กานต์เข้าใจนะว่ารักเค้ามาก ยังไงก็ถนอมๆหน่อยสิวะ อย่าเร่งเครื่องหนักนะผู้หญิงเค้าจะตายเอา ช้ำไปรอบตัวไปหมดสงสารว่ะ” “ไอ้เอก อยากโดนเตะใช่ไหม ตกลงเค้าเป็นอะไรเป็นลมไปตั้งนานแล้ว” “ ไข้หวัดใหญ่ธรรมดากินยาสองสามชุดก็หาย อีกอย่างคนไข้อ่อนเพลียมากให้พักมากๆ คงจะดีขึ้น ฉันจะฉีดยาให้ อีกเดี๋ยวเค้าก็ฟื้นแล้วให้ทานอะไรสักนิดจะได้ทานยาแล้วคงหลับยาวถึงเช้าเลย” “ขอบใจมากเอก” “ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ก่อนไปทำงานจะแวะมาดูอีกหนพวกไข้หวัดใหญ่จริงๆ ก็ประมาทไม่ได้เหมือนกัน” หมอเอกชัยเริ่มเก็บอุปกรณ์ก่อนที่ธมกานต์จะเดินออกไปส่งถึงรถ “ มีข่าวดีเมื่อไหร่อย่าลืมบอกเพื่อนฝูงนะเว้ยกานต์” “ เร็วๆ นี้แหละรอรับการ์ดได้เลย” “ จริงเหรอวะ ไม่น่าเชื่อปลาไหลลื่นๆปล่อยให้ถูกจับได้ไงว่ะเนี่ย” เสียงหัวเราะของชายหนุ่มสองคนทำให้นมอิ่มชะโงกออกมาดูพร้อมกับกล่าวกับแหวนเด็กรับใช้อีกคนว่า “ แหวนแกดูสิ คุณกานต์หัวเราะเสียงดังว่ะ ข้าไม่เคยได้ยินมานานมาก แหวนแกได้ยินเหมือนข้าไหมวะ” เสียงนมอิ่มตื่นเต้น “ ได้ยินจ๊ะป้า” ธมกานต์เดินเข้ามาในบ้านก่อนจะแวะเข้าไปในครัว “นมอิ่มจ๋าขอซุปไก่แบบที่กานต์กินตอนเด็กๆ ตอนเป็นไข้ เลยนะจ๊ะ จำได้ว่าทานซุปนมอิ่มทีไรกานต์หายป่วยทันที” “ ได้สิคะคุณกานต์ เดี๋ยวนมทำให้สุดฝีมือเลยค่ะ” “ขอบคุณครับผมขอตัวไปดูรินทร์เค้าหน่อย เดี๋ยวเสร็จแล้วนมช่วยให้แหวนเอาไปให้กานต์ที่ห้องด้วยนะครับ” “ ได้ค่ะ” ธมกานต์กลับขึ้นมาบนห้องมองหญิงสาวที่ยังคงนอนสนิทก่อนที่ชายหนุ่มจะ จัดการเช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น ก่อนเปลี่ยนชุดทำงานของหญิงสาวเป็นเสื้อยืดสีขาวระหว่างเช็ดตัวชายหนุ่มต้องสะกดใจอย่างมากมายเพราะหญิงสาวงดงามไปทั้งร่างกาย อกอวบอิ่มเอวคอดสวย สะโพกผายและเรียวขาที่เรียวงาม ธมกานต์หลับตาก่อนจะสะกดใจเดินเข้าไปอาบน้ำ สักพักกลับออกมาด้วยใบหน้าที่สดใสมองร่างหญิงสาวที่หมายปองนอนบนที่นอนในห้องของตนเองที่ยังไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนมานอน “พี่เข้มคุณกานต์อยู่ห้องไหนพี่ เมื่อกี้หนูขึ้นไปชั้นสองที่ห้องพักแขกที่เวลามีเพื่อนคุณกานต์มาพักไม่เห็นมีเลย ป้าอิ่มให้หนูเอาซุปไปให้คุณกานต์น่ะพี่” “ชั้นสามห้องคุณกานต์” “ หา อะไรนะ ห้องคุณกานต์เลยเหรอพี่ โห คุณคนนี้ต้องพิเศษมากๆ” “ อืม ฝากเนื้อฝากตัวไว้เลยแหวน คนนี้แหละพี่ว่าคุณผู้หญิงในอนาคต” เข้มบอกอย่างมั่นใจ “ งั้นหนูไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวนมอิ่มดุ” “ ก๊อกๆๆ ” “ เข้ามา” เสียงอนุญาตทำให้แหวนเปิดเข้าไปพร้อมวางซุปไว้ที่โต๊ะ “ขอบใจมากแหวน เออ ถ้าใครโทรมาบอกว่าฉันไปต่างจังหวัดสองสามวัน ไม่รับโทรศัพท์นะนอกจากคุณแม่เข้าใจไหม” “ค่ะ คุณกานต์” แหวนเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วธมกานต์เปิดถ้วยซุปก่อนจะสูดดม “หอมจัง ฝีมือนมอิ่มนี่สุดยอดมาก” “น้ำ ขอน้ำหน่อย แม่จ๋ารินทร์หิวน้ำจังเลย” ตรีรินทร์ละเมอทำให้ธมกานต์ก้าวพรวดเดียวถึงตัว ธมกานต์พยุงหญิงสาวให้นั่งพิงเตียงพร้อมกับส่งแก้วน้ำพร้อมหลอดดูดที่เตรียมไว้ข้างหัวเตียง ตรีรินทร์ดื่มรวดเดียวหมดแก้วก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง “ที่นี่ที่ไหนค่ะ” “บ้านผมและก็ห้องนอนผม” “ อะไรนะแล้วฉันมานอนที่นี่ได้ไง” “ ผมอุ้มคุณมานะสิ คุณป่วยมากหมอฉีดยาให้แล้วเดี๋ยวทานซุปสักหน่อยจะได้ทานยา” “ ฉันอยากกลับบ้าน” เสียงตรีรินทร์อ่อนระโหย “ยังไม่ใช่ตอนนี้ตรีรินทร์ หยุดดื้อสักวันจะตายไหมเนี่ย ทานซุปก่อน นมอิ่มอุตส่าห์ทำตั้งนาน มาผมป้อนให้บอกไว้เลยไม่เคยทำให้ใครมาก่อนนะเนี่ย คุณเป็นคนแรก” “ ไม่ต้องฉันทานเองได้ ฉันเป็นไข้ไม่ได้มือเจ็บจนต้องให้คุณมาป้อน” ตรีรินทร์ขยับก่อนจะรู้สึกเหมือนอ่อนเพลียไม่ค่อยมีแรงเท่าที่ควร “ เห็นไหมป่วยจะแย่แล้วยังจะมาอวดเก่ง มานี่จะป้อนให้ถ้ายังดื้อจะโดนจูบ” ตรีรินทร์ตาโตก่อนจะระล่ำระลักพูดว่า “ ก็ได้ให้ป้อนก็ได้” ตรีรินทร์แอบมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน เมื่อมองเห็นผู้ชายที่เอาแต่ใจ บุคลิกแข็งกร้าวมานั่งเป่าซุปก่อนจะป้อนให้ตนเองด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น ตาสบตายามป้อนซุปทำให้ตรีรินทร์รีบหลบเพราะมันสื่อความหมายมากมายในสายตาคมเข้มนั้น “ อิ่มแล้วค่ะขอบคุณนะคะ” “ พรุ่งนี้ฉันอยากกลับบ้าน คุณให้ใครไปส่งได้ไหมคะฉันเป็นห่วงบ้าน” “ คุณยังไปไหนไม่ได้จนกว่าจะหายเข้าใจไหม บ้านมันไม่หนีหายไปไหนหรอกคุณต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาย ห้ามดื้อ ห้ามโวยวายเข้าใจไหม” ตรีรินทร์หน้างอกับคำสั่งพร้อมกับเงียบเหมือนประท้วงอยู่ในที “ทานยาซะอย่าดื้อ ถ้าคุณยังไม่อยากโดนลงโทษ” ตรีรินทร์รับยามาทานก่อนจะดื่มน้ำตามก่อนจะนอนหันหลังให้ชายหนุ่มอย่างขัดใจ “ นี่เราต้องมานอนอยู่ที่นี่อีกนานไหม ทำไงดี วันอาทิตย์มีนัดกับพี่โต ทำไงเราจะหนีออกไปได้นะตรีรินทร์คิดไปคิดมาอย่างว้าวุ่นใจ” รุ่งเช้าวันใหม่ ธมกานต์ ตื่นนานแล้วลงไปสั่งข้าวต้มให้หญิงสาวที่นอนป่วยอยู่บนห้อง ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวโทรศัพท์ไปสั่งงานรสสุคนธ์ก่อนจะเดินขึ้นไปดูหญิงสาวอีกรอบ ธมกานต์จับมือเอามืออังหน้าผากก่อนจะก้มลงจูบหน้าผาก “ ไม่ร้อนแล้วนี่” ตรีรินทร์ลืมตาขึ้นมาช่วงเวลานั้นพอดีตาสบตาในระยะแค่ไม่ถึงสองนิ้ว ทั้งสองจ้องตากันไปมา.ธมกานต์กำลังจะก้มลงไปจูบแต่หญิงสาวเอามือปิดหน้าไว้ชายหนุ่มจึงจูบได้แค่มือ ธมกานต์จับมือหมายจะดึงออกให้พ้นใบหน้า ตรีรินทร์เอามืออีกข้างมาปิดไว้ด้วยความอาย “ อย่าค่ะเดี๋ยวติดหวัดนะ” “ ไม่เห็นจะกลัว ผมแข็งแรงออก” ธมกานต์เบ่งกล้ามก่อนที่ตรีรินทร์จะหัวเราะในท่าทางของชายหนุ่ม
Related chapters
วิวาห์พยศ Chapter 23
ก๊อก ๆ “ หมอคงมาแล้วผมให้หมอมาตรวจคุณอีกรอบเมื่อคืนเค้าฉีดยาให้คุณแล้วหนึ่งเข็ม” ธมกานต์เล่าให้หญิงสาวฟัง “ ว่าไงครับคนป่วยหน้าตาสดใสขึ้นนี่” “สวัสดีค่ะคุณ หมอ” ตรีรินทร์ทัก พร้อมกับขมวดคิ้วจ้องมองหมอหนุ่มก่อนครุ่นคิดว่าเคยเจอหมอเอกชัยที่ไหนมาก่อนแน่ๆ ระหว่างที่หมอกำลังตรวจตรีรินทร์ก็จ้องมองหมอหนุ่มจนหมอหนุ่มหน้าร้อนผ่าวที่สาวสวยตรงหน้าจ้องมองแบบเอาจริงเอาจัง “ เอ เคยเห็นแน่ๆ ใครนะ เคยเห็นที่ไหนนะ” ตรีรินทร์คิดหนัก ธมกานต์มองอากัปกิริยาของหญิงสาวแล้วกัดฟันกรอดหน้างอ ตาพร้อมจะเอาเรื่อง “ รินทร์คุ้นหน้าหมอจังค่ะเราเคยรู้จักกันหรือเปล่าคะหมอ รินทร์เหมือนรู้จักหมอมาก่อน นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน” ตรีรินทร์ยิ้มหวานตาเป็นประกาย “ นั่นสิครับมองหน้าคุณรินทร์ชัดๆ หมอก็คุ้นหน้าคุณเหมือนกัน” ธมกานต์อดรนทนไม่ไหวขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงก่อนจะกระซิบข้างๆ หูหญิงสาวพร้อมกับกัดฟันพูดว่า “ มุขน้ำเน่าคุ้นหน้าจัง เคยเจอกันมาหรือเปล่า เสียเวลาอ่อยเหยื่อเปล่าๆ เจ้าเอกมันมีแฟนแล้วกำลังจะหมั้นและแต่ง เร็วๆนี้ เสียเวลาเปล่าตรีรินทร์” ตรีรินทร์หันมาจ้องหน้าชายหนุ่มพร้อมก
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 24
“ นมเคยเห็นคุณแก้วแค่สองสามหนเองค่ะ ไม่แปลกหรอกที่คุณรินทร์จะจำป้าไม่ได้” เสียงรถยนต์เลี้ยวเข้ามาสู่บริเวณบ้าน “ คุณกานต์กลับบ้านเร็วจังสงสัยเป็นห่วงคุณรินทร์” ตรีรินทร์หัวใจเต้นแรงแต่พยายามทำหน้าเฉยพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา ธมกานต์เดินเข้ามาในบริเวณห้องรับแขกเห็นนมอิ่มยืนอยู่ข้างๆมีหญิงสาวที่รบกวนจิตใจตนเองมาตลอดทั้งวันแหวนเข้ามารับกระเป๋าและเสื้อสูทเพื่อเอาไปเก็บ “ ผมกลับมาแล้วครับนมอิ่ม ขอเบียร์เย็นๆ สักแก้วนะครับร้อนจัง” “ได้ค่ะ คุณกานต์”ธมกานต์เดินเข้ามาใกล้ตรีรินทร์ขยับหนีจนชิดพนักเก้าอี้ก่อนจะตกใจเมื่อชายหนุ่มโน้มเข้ามาหอมแก้มและหน้าผากนูนสวย “ เป็นไงคุณดีขึ้นไหมผมคิดถึงคุณตลอดทั้งวัน” นมอิ่มหันมายิ้มกับภาพที่เห็น หญิงชราปลื้มใจที่เห็นนายน้อยที่ตนเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กดูจะมีความสุขเพราะแววตาสดใสตรีรินทร์หน้าร้อนเขินที่ชายหนุ่มแสดงออกอย่างเปิดเผย “ ฉันดีขึ้นมากแล้วอยากกลับบ้านแล้วค่ะ” “ อย่าพึ่งเลยพักอีกสักวันสองวันเถอะนะ บ้านคุณไม่หนีไปไหนหรอกอีกอย่างแม่คุณก็ฝากให้ผมดูแลคุณด้วย” “ แต่ว่า ฉัน...” “ ไม่ต้องแต่ ผมหิวข้าวจังเดี๋ยวทานข้าวกันเถอะผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน “ธมก
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 25-26
เช้าวันรุ่งขึ้น ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูกระหน่ำ “ คุณรินทร์ขา ตื่นหรือยังคะ” เสียงแหวนตะโกนอยู่หน้าห้องตรีรินทร์ตกใจพร้อมกับหันไปมองที่นอนข้างๆ ที่ยังเรียบสนิท “ เอ อีตาบ้านั่นไปนอนที่ไหน สงสัยจะโกรธ ช่างประไรใครเค้าสนใจด้วยล่ะ” ตรีรินทร์บ่นกับตัวเองพร้อมกับตะโกนตอบแหวน “ เปิดเข้ามาได้เลยจ๊ะรินทร์ตื่นแล้ว” แหวนเปิดประตูพร้อมกับละล่ำละลักพูด “ คุณรินทร์ขาลงไปหานมอิ่มด้วยค่ะ นมให้หนูมาตามคุณไปพบด่วนค่ะ” “แหวนลงไปก่อนนะจ๊ะ บอกอีกห้านาทีเดี๋ยวรินทร์ตามไปขอเวลาล้างหน้าแปรงฟันห้านาทีจ๊ะ” “ ค่ะ เร็วๆ นะคะ” ตรีรินทร์งุนงงกับท่าทางร้อนใจของแหวน “ทานยาหน่อยสิคะทูนหัวของนมไม่งั้นตัวร้อนมากๆ จะชักเอาได้นะคะเหมือนตอนเด็กๆ ไงคะ” “ ไม่ ผมไม่กิน นมออกไปก่อน ผมอยากอยู่คนเดียว ” “ โถ คุณกานต์ไม่สบายแบบนี้ไม่ดื้อนะคะ คุณแม่ก็ไม่อยู่เกิดคุณกานต์เป็นอะไรไปนมแย่แน่ๆ เลยเชื่อนมนะคะ คนดี้ คนดีทานยาสักหน่อย โธ่ ตัวร้อนจี๋เลย” “ ผมบอกว่าไม่ก็ไม่” ตรีรินทร์เคาะประตูพร้อมกับเปิดเข้าไปนมอิ่มยิ้มกว้าง “คุณรินทร์มาพอดีช่วยนมด้วย ดูคุณกานต์สิคะตัวร้อนจี๋แบบนี้ยังไม่ยอมทานย
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 27
ธมกานต์ขับรถเร็ว ตาก็มองหาหญิงสาวด้วยใจว้าวุ่นด้านตรีรินทร์มองสองข้างทางที่มืดสนิทใจเต้นแรงด้วยความกลัวน้ำตายังไหลไม่ขาดสายสองเท้าก็ย่ำเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ทิศทาง ธมกานต์ยิ้มออกเมื่อมองเห็นด้านหลังของหญิงสาวเค้ามั่นใจว่าใช่แน่แค่มองข้างหลังก็จำได้ธมกานต์เร่งเครื่องพร้อมกับไปจอดเทียบข้างๆหญิงสาว ตรีรินทร์ได้ยินเครื่องยนต์ตอนแรกนึกดีใจว่าอาจเป็นชาวบ้านแถวนี้จะได้ขอติดรถไปปากซอยแต่เมื่อมองชัดว่าเป็นรถของชายหนุ่มที่เป็นต้นเหตุให้เธอเดินออกจากบ้านมาตรีรินทร์รีบเร่งฝีเท้าแทบจะเป็นวิ่งแต่ก็ต้องตกใจเมื่อรถมาจอดข้างๆ หน้าต่างรถด้านข้างคนขับเลื่อนลงพร้อมกับเสียงตะโกนของชายหนุ่ม “ นี่คุณบ้าหรือเปล่าเดินออกมาทั้งสภาพแบบนี้รู้ไหมตัวเองมีสารรูปแบบไหนไม่กลัวใครฉุดไปหรือไง” ตรีรินทร์เงียบพร้อมกับเดินต่อเสมือนไม่ได้ยินเสียงชายหนุ่ม “ นี่คุณ หูหนวกหรือเปล่าเนี่ย ผมพูดกับคุณอยู่นะ ขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้เลยตรีรินทร์อย่าให้ผมโมโหยิ่งไปกว่านี้นะ” น้ำเสียงชายหนุ่มยังฉุนเฉียว “ ไม่ จะไปตายที่ไหนก็ไปอย่ามายุ่งกับฉัน” ตรีรินทร์หันมาตะโกนใส่หน้าชาย
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 28
“ เข้ม คุณกานต์อยู่ไหม” นาย เข้มคนสนิทของธมกานต์วิ่งออกมารับหน้าอาคันตุกะสาวแอบมองเครื่องแต่งตัวของหญิงสาวพร้อมกับลอบกลืนน้ำลายจามิกาใส่เสื้อรัดรูปสีดำกางเกงขาสั้นสีแดงเสื้อรัดรูปคว้านกว้างจนเห็นร่องนมอวบอิ่ม “ ได้ยินไหม ฉันถามว่าคุณกานต์อยู่ไหม” “ ไม่อยู่ครับ” “ ไปไหนรู้ไหม” “ ไม่รู้ครับ” “ โง่จริงคนบ้านนี้เจ้านายไปไหนสักคนไม่มีคนรู้เลย บ้า บ้า บ้า” จามิกากระทืบเท้าด้วยความเจ็บใจ “ ฉันจะไปรอที่ห้องนั่งเล่นไปเอาไวน์แดงมาให้ฉันดื่มด้วยเร็วๆ ” “ ครับ” ธมกานต์ชะลอรถเมื่อใกล้ถึงบ้านหญิงสาวตรีรินทร์รู้สึกดีใจที่จะได้กลับบ้านเมื่อรถแล่นใกล้ตรีรินทร์แทบจะหยุดหายใจภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่นแล้วรถของชายหนุ่มก็แล่นผ่านหน้าบ้านไป ตรีรินทร์เหลียวหลังไปมองบ้านพร้อมกับตะโกนลั่น “ คุณจอดสิบ้านฉันหลังโน้นคุณแกล้งขับผ่านใช่ไหมเนี่ยจะแกล้งให้ฉันเดินย้อนกลับไปหรือไงคนบ้า” “ ใครบอกคุณว่าผมจะจอด ผมก็แค่พาคุณมาส่งดูบ้านซึ่งคุณก็เห็นแล้วไงทีนี้ก็กลับบ้านเราได้แล้วดึกมากแล้วอีกอย่างผมเริ่มหิวแล้วด้วย” “ บ้า นี่คุณแกล้งโง่หรือไง ฉันอยากกลับบ้าน ไม่ใช่แค่มองแต่อยากกลับมาอยู่ เข้าใจไหม
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 29
“ ขอร้องนะรินทร์อย่าดื้อสักวันได้ไหมว่าง่าย ๆ แล้วถ้าว่าง่ายจะพากลับบ้าน” “ จริงๆ นะคะ” ตรีรินทร์ตะโกนถามด้วยความดีใจ “ จริง ไม่ต้องดีใจขนาดนั้น คุณนี่ทำให้ผมเสียอารมณ์เลยนะเนี่ยอยู่กับผมมันเป็นยังไงแย่มากนักเหรอคุณถึงร่ำร้องแต่จะกลับบ้าน” “ ก็บ้านคุณไม่ใช่บ้านฉัน ฉันอยากไปอยู่ในที่ของฉัน” “ ทำตัวให้ชิน อีกไม่นานก็เป็นบ้านคุณ” ตรีรินทร์หน้าง้ำ เถียงในใจว่า “ ไม่มีทางฉันไม่มีวันแต่งงานกับคนที่ทำให้เพื่อนฉันเกือบตายแล้วฉันจะมีหน้าไปพบเพื่อนฉันได้ไง” ธมกานต์เปิดประตูคอนโดพร้อมกับจูงหญิงสาวพาไปนั่งโซฟา “ เหนื่อยจัง สงสัยผมยังไม่ค่อยหายไข้” “ คุณกินยาหรือยังคะ” “ เป็นห่วงผมด้วยเหรอผมนึกว่าคุณอยากให้ผมตายไวๆ” “บ้าฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น” ตรีรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ แหม ล้อเล่นนิดเดียว หน้างอเชียวยิ้มหน่อยสิ คุณยิ้มแล้วโลกสดใสจังเลย” “ ยิ้มหน่อย ไม่ยิ้มเดี๋ยวผมจูบนะ” ตรีรินทร์กลัวชายหนุ่มจะรังแกเลยยิ้มอ่อนหวานให้ชายหนุ่ม ธมกานต์ตะลึงในความสวยน่ารักของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยกร่างหญิงสาวขึ้นมานั่งตักท่ามกลางความตกใจของ ตรีรินทร์ “ บ้าไหนว่าจะไม่รังแก” “ช่วยไม่ได้
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 30
“ ไม่เด็ดขาดฉันไม่แต่งงานกับคุณเด็ดขาด” ตรีรินทร์พยายามดึงข้อมือจากชายหนุ่มแต่ยิ่งดิ้นเหมือนชายหนุ่มบีบมือให้แน่นจนหญิงสาวกัดฟันด้วยความเจ็บ “ทำไมผมมันเป็นยังไงคุณถึงไม่อยากแต่งงานแล้วใครล่ะที่คุณจะแต่งด้วยไอ้ตำรวจหน้าจืดนั่นใช่ไหมไม่มีทางคุณเป็นของผมแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามผมไม่ได้เราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด”ตรีรินทร์จ้องมองตาของชายหนุ่มด้วยแววตากระด้างพร้อมกับกัดฟันพูดว่า “ เชิญคุณแต่งของคุณไปคนเดียวฉันไม่เอาด้วยคนบอกแล้วไงที่เสียแล้วก็เสียไปถือว่าทำทานให้คุณ” “ ทำทานงั้นเหรอมานี่ ดูสิท้องขึ้นมาแล้วคุณจะทำไง” ธมกานต์อุ้มหญิงสาวพร้อมกับพาดบ่า “ไอ้บ้าจะทำอะไรฉัน”ธมกานต์อุ้มหญิงสาวด้วยความโกรธแล้วอาการอ่อนเพลียที่รู้สึกเมื่อสักครู่หายไปเกือบหมดสิ้นเมื่อได้ยินคำปฏิเสธไร้เยื่อใยจากสาวน้อยตรงหน้าทำไมเธอไม่เคยแคร์กับเค้าสักนิดความรู้สึกเหมือนกลัวจะเสียเธอไปต้องฉุดรั้งไว้แต่อีกด้านก็รู้สึกมืดมนจะทำยังไงให้เธอตกลงอย่างเต็มใจ ตรีรินทร์ใช้มือทุบไหล่และหลังชายหนุ่ม “คนบ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันเกลียดคุณ” คำว่าเกลียดของหญิงสาวยิ่งปะทุแรงโทสะให้ชายหนุ่มรีบก้าวเข้ามาในห้องนอนพร้อ
Last Updated : 2025-04-07วิวาห์พยศ Chapter 31
เช้าวันรุ่งขึ้นธมกานต์ตื่นขึ้นมาควานหาร่างของหญิงสาวกลับพบความว่างเปล่าลืมตามองหาร่างของหญิงสาวพบความว่างเปล่าและเงียบสงบ “รินทร์ รินทร์ครับคุณอยู่ไหน” ธมกานต์ตะโกนพร้อมเดินออกตามหาร่างของหญิงสาวอย่างร้อนใจ “ บ้าจริงหนีกลับบ้านไปแล้วมั๊ง” ธมกานต์โทรกลับไปที่พิพัฒนพงค์ “ อืม เข้มเหรอ คุณรินทร์กลับไปที่บ้านไหม” ถามเสียงเข้ม “ อ้าว แล้วคุณรินทร์ไม่ได้อยู่กับเจ้านายเหรอครับ” “ ฉันถามนาย ไม่ได้ให้นายมาย้อนถาม” “ เออ ขอโทษครับเจ้านาย คุณรินทร์เธอไม่ได้กลับมานี่ครับ” “งั้นนายช่วยขับรถไปดูให้หน่อยว่าเธออยู่บ้านหรือเปล่าเดี๋ยวฉันจะตามไป”“งั้นนายช่วยขับรถไปดูให้หน่อยว่าเธออยู่บ้านหรือเปล่าเดี๋ยวฉันจะตามไป”ธมกานต์พยายามติดต่อหญิงสาวทุกๆ ห้านาทีแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะปิดเครื่องโรงพยาบาล วิชัยยุทธ ตรีรินทร์นั่งจับมือแม่แก้ว “ ยัยหนูไม่ได้นอนหรือไงลูกขอบตาช้ำเชียวแม่ขอโทษที่โทรไปปลุกหนูมาตั้งแต่เช้ามืด” “เออ รินทร์นอนไม่หลับค่ะแม่” “ ภาวนาให้ป้าเค้าดีขึ้นเร็วๆ” นายแพทย์ออกจากห้องตรวจพร้อมกับพูดกับแม่แก้วด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า“ หมออยากให้พักที่นี่อีกสองสามวันค่อยกลับบ้านนะครับ หมออยากดู
Last Updated : 2025-04-07
Latest chapter
วิวาห์พยศ Chapter 86
บ่ายวันเสาร์ตรีรินทร์ง่วนอยู่กับเตาอบอยู่หลายชั่วโมง หญิงสาวตะโกนออกมา“ คุณกานต์ขามานี่หน่อย รินทร์อยากได้คอมเม้นต์ค่ะ”ธมกานต์วางหนังสือพิมพ์พร้อมกับเดินเข้าบริเวณครัว“ มีอะไรให้สามีช่วยหรือครับ ภรรยาคนสวย”“ ช่วยชิมหน่อยสิคะ รสไหนอร่อย รสกาแฟ รสช้อคโกแล็ตชิบ หรือรสเนย”“ รินทร์ ตั้งแต่คุณทำผมชิมมาหลายสิบอันแล้วนะเนี่ย จนผมชักมึนกับรสคุกกี้ของคุณแล้วแต่ถ้าคุณจะหาคนชิมนะ โน่นไอ้กรณ์ ขานั้นนะชอบขนมทุกชนิด มันบ้าขนม เชื่อไหม เคยไปกินบุฟเฟ่เค้กมันกินได้สิบสองอัน พวกผมสามก้อนก็จะอ้วกแล้ว”“ แหม คุณเนี่ยไม่ร่วมมือเลย”“ อย่าพึ่งงอนสิจ๊ะคนสวย ผมลองทานอีกสามชิ้นก็ได้”ธมกานต์มองภรรยาสาวที่ขะมักเขม้นเรียงคุกกี้ลงขวดแก้วอย่างทะนุถนอม“เก็บเอาไว้ทานคราวหน้า ใส่ขวดไว้ให้น่ารับประทาน”ตรีรินทร์อธิบายพร้อมกับเรียงขนมลงขวดด้วยความระมัดระวังเช้าวันอาทิตย์ตรีรินทร์ก้มลงหอมแก้มสามีหนุ่ม พร้อมกับกระซิบว่า “ รินทร์ออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะคะ บ่ายนี้คุณไปตีกอล์ฟกับพวกพี่หมอใช่ไหม ถ้ารินทร์มาไม่ทัน เจอกันเย็นนี้นะคะ”ธมกานต์งัวเงียพร้อมกับหรี่ตามองนาฬิกาแปดโมงเช้าปกติวันอาทิตย์จะเป็นวันเดียวที่เขาแ
วิวาห์พยศ Chapter 85
อลงกรณ์นั่งดูกีฬาในห้องนั่งเล่นได้ยินเสียงรถจอดบริเวณหน้าบ้านสักพักร่างคุณหญิงแพรวก็นวยนาดเข้ามาพร้อมสายตาเข้มที่พร้อมจะอาละวาด“ ใช้ไม่ได้เลยแก เสียมารยาทกับลูกเพื่อนแม่มากเลยนะกรณ์แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก ปากคอเราะร้ายเฮ๊อ แม่กลุ้มใจในตัวลูกมาก กรณ์เมื่อไหร่จะเมียเป็นตัวเป็นตนสักทีแม่มีแกคนเดียวที่เป็นความหวังแม่อยากมีหลาน แล้วนี่แกก็ทำลายความหวังแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า”คุณหญิงแพรวพูดเสียงเครือน้ำตาไหล“ แม่ก็รู้ว่าผมยังอยากมีอิสระ อยากทำงาน สร้างอนาคตด้วยตัวเองอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมได้ไหมแม่หรือแม่อยากให้เหมือนคราวก่อน” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้เป็นแม่ทำเอาอลงกรณ์ใจอ่อนยวบอลงกรณ์ถอนใจก่อนจะเข้ามากอดคุณหญิงพร้อมกับพูดว่า“ โอเคครับแม่ ผมจะลองพยายามทำตามที่แม่บอกอีกครั้ง” อลงกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจคุณหญิงแพรวยิ้มถูกใจพร้อมกับกอดลูกชาย ลูบหลังไปมาอย่างเอาใจหอพักเด่นชัยอลงกรณ์เคาะประตูห้อง อาร์มเดินมาเปิดประตูห้องอย่างงัวเงีย“ อ้าวคุณ มีอะไรหรือเปล่า มาซะดึกเชียว”“ ขอโทษที่มารบกวนคุณ แต่คืนนี้ผมอยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ” อลงกรณ์กอดอาร์มแน่นเลขาหนุ่มขมวดคิ
วิวาห์พยศ Chapter 84
“ แม่ตี พ่อทำไมครับ”“ ก็พ่อดื้อ แล้วแกล้งแม่ กริชต้องช่วยแม่นะจ๊ะ”เด็กชายกริชชัยเข้ามากอดผู้เป็นแม่ ท่ามกลางสายตาหมั่นไส้ของธมกานต์ที่ลูกชายผันตัวไปอยู่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว“อ้าว ไหนเมื่อกี้บอกจะช่วยพ่อไง”กริชชัยกอดพร้อมซบที่หน้าอกแม่ “ กริชรอพ่อกับแม่ไปรับตั้งนาน นี่จะเที่ยงแล้วนะครับพ่อกับแม่ยังไม่ตื่นอีก”ตรีรินทร์ใบหน้าร้อน พร้อมกับแก้ตัวเบาๆ “ แม่ขอโทษจ๊ะ งั้นขอแม่อาบน้ำแล้วเดี๋ยวเราไปเชียงใหม่กันบ่ายนี้ดีไหม กริชจะได้ไปเยี่ยมน้ำหวานเพื่อนลูกด้วยไง”เด็กชายกระโดดรอบเตียงด้วยความดีใจ ท่ามกลางสายตาของพ่อและแม่ที่บ่งบอกว่า รักลูกเต็มเปี่ยมภูเก็ตร่างชายหนุ่มสองคนที่ก่ายเกยกันอย่างแนบแน่น อาร์มขยับตัวเบาๆแต่ก็ต้องถูกดึงให้เข้ามาในอ้อมกอด“ เช้าแล้วเราตื่นเถอะ เดี๋ยวไปทำงานไม่ทันนะคะ”“ อืม ขอต่ออีกหน่อยนะยังไม่อยากไปเลย ผมอยากนอนกอดกับคุณอีกสักพัก เราไปตอนบ่ายๆ ก็ได้มีเวลาอีกวันหนึ่ง ค่ำๆวันอาทิตย์ค่อยกลับคุณไม่ได้รีบไปไหนนี่” อลงกรณ์จูบเบาๆที่ไหล่ของเลขาหนุ่มก่อนกระซิบเบาๆ“ ผมเคยนึกว่าทำไมผมถึงนอนกับน้องปรางไม่ได้ มาวันนี้ผมรู้จักตัวเองอย่างเต็มร้อยเมื่อก่อนผมคิดว่าผมสามาร
วิวาห์พยศ Chapter 83
“ อาร์มก็เช่นกัน ขอบคุณนะครับ ที่ไม่รังเกียจคนอย่างอาร์ม แล้วยังให้ความรู้สึกดีๆ อีกอาร์มรู้สึกซาบซึ้งมาก”“ ผมคิดว่าผมรักคุณแล้วล่ะ อาร์ม ทำยังไงดี” อลงกรณ์พูดเสียงอ้อแอ้“ อาร์มก็รักคุณ”อลงกรณ์ยกมือเลขาหนุ่มพร้อมกับจูบที่ใจกลางอุ้งมือ ทำให้อาร์มขนลุกไปทั่วร่างกายเลขาหนุ่มประคองชายหนุ่มเข้าห้อง เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเดินไม่ค่อยมั่นคง“ เมาหรือเปล่า คุณ”“ เมารักคุณไง อาร์ม”“ บ้า คุณเนี่ย พูดอะไร เมาแล้วไปนอน เถอะ อาร์มไปส่งคุณที่ห้อง”อลงกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จริงๆ ไวน์แค่สามสี่แก้วทำอะไรตนไม่ได้ แต่ก็แกล้งทำเป็นเมาอาร์มวางร่างหนักอึ้งลงบนที่นอน แต่ก็ถูกดึงจนล้มไปด้วยกัน ก่อนที่อลงกรณ์จะพลิกตัวพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเลขาหนุ่ม ที่ตอนนี้อยู่ในอาการตื่นตะลึง“ คืนนี้นอนกับผมห้องนี้นะ ผมอยากนอนกับคุณ” อลงกรณ์ปิดปากตัวเอง ลงที่ริมฝีปากบางก่อนที่มือก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว อาร์มยอมให้ถอดเสื้อผ้าแต่โดยดีพร้อมกับช่วยปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่าย ก่อนที่ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติอาร์มพึ่งเคยมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรก ความรู้สึกมันอ่อนหวานและซาบซ่าส์ จนตัวเองแทบจะนอนไม่หลับร่างของชาย
วิวาห์พยศ Chapter 82
“ งั้นเดี๋ยวผมโทรเคลียร์กับเจ้ากรณ์ดีกว่า”“ ไม่ต้องค่ะ รินทร์อยากให้คุณกรณ์แปลกใจ”“ เชื่อรินทร์สิคะว่างานไม่เสีย แล้วคุณกรณ์ก็จะไม่โกรธคุณแน่นอน”ธมกานต์ถอนใจยาว พูดจริงๆ ตัวเองก็ชักไม่อยากไป เพราะร่างนุ่มนุ่มของภรรยาที่วันนี้มาโหมดหวานเซ็กซี่ ซ่าส์ สงสัยวันนี้ธมกานต์จะเดินตามเกมภรรยาคงจะมีความสุขไม่น้อย“ รินทร์ถูหลังให้นะคะ”“ จ๊ะ ที่รัก”“ แหม พอถูหลังให้หน่อยหวานเชียว ถามจริงๆ หวานแบบนี้มากี่คนแล้ว”ตรีรินทร์ถามพร้อมกับกลั้นใจฟังคำตอบ“ หวานกับรินทร์แค่คนเดียว เชื่อไหมไม่เคยหวานแบบนี้กับใครสักคน”ตรีรินทร์ใจเต้นแรงฟังแล้วเต็มตื้นหัวใจก่อนที่หญิงสาวจะผลักให้ชายหนุ่มนั่งแล้วตนเองย้ายไปนั่งข้างหลัง หญิงสาวชโลมสบู่พร้อมกับถูหลังไปมาอย่างตั้งใจและเต็มใจ“ ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดนะเนี่ยที่มีภรรยามาช่วยถูหลังให้”“ จริงเหรอค่ะ เอ แบบนี้จะมีของรางวัลหรือเปล่า”“ อยากได้อะไรล่ะ ผมให้คุณได้ทุกอย่างเว้นดาวและเดือน”“ ยังนึกไม่ออก ไว้นึกออกจะบอกนะคะ แต่คุณกานต์สัญญาแล้วว่าจะไม่เบี้ยว”“ ไม่เบี้ยวจ๊ะ”ตาจ้องตา ธมกานต์หันมาจูบปากพร้อมกับหมุนตัวเองในอ่างจนน้ำกระเพื่อม“ ทนไม่ไ
วิวาห์พยศ Chapter 81
“ อ๋อ ตอนนี้ผมจะไปหาคุณต้องมีธุระด้วยหรือไง” น้ำเสียงเริ่มขุ่น“ คุณเนี่ย ชอบตีความหมายอะไรผิดๆเมื่อวันก่อนผมถามให้คุณกลับบ้านเพราะกลัวว่าจะดึกแล้วเดินทางลำบาก คุณแม่คุณจะเป็นห่วงคุณก็ตีความหมายว่าผมขับไล่ ซึ่งมันไม่จริงเลย ผมไม่ได้รังเกียจคุณสักนิด วันนี้ผมก็ถามตามปกติธรรมดาคุณก็ตีความหมายไปอีกอย่าง ผมชักมึนกับคุณแล้วนะเนี่ย” เลขาหนุ่มอธิบายยาวอลงกรณ์นิ่งฟังแล้วยิ้มยวน ๆ “ ผมมันเป็นแบบนี้แหละ ทนๆ หน่อยแล้วกัน ยังต้องรบกันอีกยาว”เลขาหนุ่มค้อนชายหนุ่มเบาๆ ก่อนอมยิ้ม“ คุณทำอาหารและขนมอร่อยมาก เรียนมาหรือไง”“ บ้านผมมีแต่ผู้ชายหมด ผมเป็นลูกชายคนเล็ก ก็เลยต้องช่วยแม่เข้าครัวตั้งแต่เด็ก มันเป็นความเคยชินส่วนขนมก็หัดทำตอนเรียนมหาวิทยาลัย ทำขายหารายได้พิเศษเป็นค่ารถเมล์ไงคุณ ก็ผมมันคนจน”เลขาหนุ่มเล่ายาว“ นี่ขอร้องล่ะ ถ้าจะคบกันต่อไปไอ้รวยจนเนี่ยเลิกพูดได้ไหม รำคาญ” อลงกรณ์เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง“ พูดความจริงเล่าความจริงก็โกรธพิลึกคน” เลขาหนุ่มยักไหล่ก่อนจะยิ้มหวานเหมือนกวนๆ ในทีทำเอาอลงกรณ์ตะลึงในความน่ารักขี้เล่นของอีกฝ่าย รถติดไฟแดงตาจ้องตาในระยะใกล้กันแค่ไม่กี่คืบอลงกรณ์มองริมฝี
วิวาห์พยศ Chapter 80
สองทุ่มเศษๆอาหารถูกลำเลียงมาพร้อมสมาชิกทุกคนนั่งพร้อมกันที่โต๊ะ อลงกรณ์เดินเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ“ ขอโทษทีเพื่อน รถติดเป็นบ้าเลย”อลงกรณ์กล่าวขอโทษพร้อมกับตะลึงเมื่อเผชิญหน้ากับเลขาหนุ่มรุ่นน้องที่อยู่ในความคิดคำนึงตลอดสองวันที่ผ่านมา“นั่งสิคะคุณกรณ์ นั่งข้างๆ พี่อาร์มนั่นแหละค่ะ”“ นั่งสิไอ้กรณ์ยืนบื้ออยู่ได้” เสียงอัครเดชตะโกนมาทางหัวโต๊ะอลงกรณ์นึกไม่ถึงคนที่ตนตามหาหลายชั่วโมงที่ผ่านมากลับมานั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆระหว่างเลขาหนุ่มกับนายแพทย์เอกชัย หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นเลขาหนุ่มไม่กล้าหันไปมองด้วยความกลัวและเก้อเขินตรีรินทร์แอบสังเกตทั้งชายหนุ่มและเลขาหน้าหวานที่ต่างคนต่างเก้อเขินซึ่งกันและกันหญิงสาวอมยิ้มก่อนจะทักทายเพื่อนสามี“ คุณกรณ์หิวไหมคะ มาได้เวลาพอดี งั้นเราเริ่มลงมือกันเถอะค่ะ”“ พี่อาร์มตักยำทะเลให้คุณกรณ์สิคะ” ตรีรินทร์กล่าวนำเลขาหนุ่มตักยำทะเลแต่ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ตัวอลงกรณ์รู้สึกหมั่นไส้เลขาหนุ่มรุ่นน้องที่ทำท่าทางเหมือนกลัวจะสบตา แม้แต่หน้าก็ยังไม่มองกัน“ แกไปทำไรแถวโรงแรมเจ้ากานต์ว่ะ ปล่อยให้พวกข้ารอตั้งนาน” อัครเดชเอ่ยถาม
วิวาห์พยศ Chapter 79
ตอนเย็น“นี่เราจะไปไหนกันครับ คุณกรณ์” อิทธิพลหรืออาร์ม เอ่ยถามเมื่อรถขับเลยหอพักไปอีกช่วงตึก“ เงียบๆเถอะ ถึงแล้วผมจะบอกเอง” อลงกรณ์หันมาตอบเลขารุ่นน้องอลงกรณ์เดินนำเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างดัง ไม่ไกลจากหอพักของหนุ่มรุ่นน้องชายหนุ่มเดินไปหยิบของลงตระกร้า ท่ามกลางความงุนงงของเลขาหนุ่ม“ นี่คุณ จะซื้อของไปไหนเนี่ย เยอะแยะไปหมด”“ ซื้อไปไว้ที่หอคุณ”“ หา “ เสียงลากยาว“ ก็หอคุณ ไม่มีอะไรสักอย่าง กาแฟก็ไม่มี วิสกี้เบียร์ไม่มีสักอย่างแล้วผมก็เบื่ออาหารที่มีแต่ผักกับวิญญาณหมู วันนี้ผมทำงานหนักมาก ผมอยากทานอาหารดี ๆ สักหน่อยคุณช่วยทำอาหารให้หน่อย ผมเป็นคนจ่ายคุณเป็นคนทำ โอเคนะ”อาร์มยืนงงอยู่กับที่“ เร็วๆ สิคุณ เดี๋ยวก็เจอรถติดตอนกลับอีกหรอก มาช่วยผมเลือกเนื้อหน่อยวันนี้ผมอยากทานเนื้อทอดกระเทียมพริกไทย”หลังจากอาหารค่ำผ่านไปอย่างชื่นมื่น อลงกรณ์ก็มานอนที่เก้าอี้ยาว ก่อนจะเผลอหลับไปอาร์มมานั่งพัดยุงที่คอยมาตอมตามแขนขาของชายหนุ่ม อลงกรณ์ลืมตาขึ้น ตาประสานตาก่อนที่อาร์มจะลุกขึ้นปัดกางเกงขาสั้น“ ดึกแล้วผมว่าคุณควรกลับบ้านได้แล้ว กลับตอนนี้รถก็ไม่ติดแล้ว”อาร์มเฉไฉพูดกับอลงกรณ์“ ไล
วิวาห์พยศ Chapter 78
อาร์มตกใจ พร้อมกับระล่ำระลักว่า “ ผมครับผมเป็นคนจัด ผมเห็นมันรกมากจนไม่รู้จะวางเอกสารการประชุมไว้ตรงไหน พอวางมันก็ลื่นล้ม ผมเลยจัดให้มันเป็นระเบียบ”“ อ้อ คุณจะว่าผมมันไม่มีระเบียบว่างั้นเถอะ แต่ขอบคุณทีหลังไม่ต้องห้ามคุณมายุ่งวุ่นวายกับโต๊ะทำงานของผมอีก ไม่ว่ากรณีใดๆ ผมหาเอกสารของผมไม่เจอผมทำงานผมรู้ว่าวางเอกสารแบบไหนไว้ที่ตรงไหน ฉะนั้นขอความกรุณาอย่ามายุ่ง” อลงกรณ์ส่งเสียงดังอาร์มหลับตามือสั่นใจสั่นด้วยความกลัว ผู้ชายตรงหน้าเวลาเขาโกรธเค้าเหมือนคนละคนกับที่ตนรู้จักเมื่อวาน“ ครับ ต่อไปผมจะไม่ยุ่งอีก ขอโทษอีกครั้ง”“ คุณออกไปได้” อลงกรณ์เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องหน้าเสียก็นึกสงสารโบกมือให้ออกห้องไปเพราะอารมณ์ยังคุกรุ่นอาร์ม หรือ อิทธิพลมานั่งร้องไห้ ทำงานที่นี่มาแปดปียังไม่เคยโดนดุเสียงดังขนาดนี้มาก่อนชายหนุ่มเจ็บใจน้อยใจ อุตส่าห์จัดโต๊ะทำงานให้เรียบร้อยไม่ได้ดี แล้วยังโดนด่าอีก คอยดูต่อไปนี้จะทำเท่าที่สั่งเท่านั้น อาร์มคิดในใจอย่างว้าวุ่นอาร์มเช็ดน้ำตาพร้อมกับตั้งใจทำงานต่ออย่างมีทิฐิ อลงกรณ์เมื่อหาเอกสารพบก็ถอนหายใจเฮือก“ นี่เราพูดรุนแรงไปหรือเปล่าหว่า ป่านนี้ไม่นั่งร้องไห้ขี้
