ตอนที่ 2 ความบังเอิญตัวเป็น ๆ (2)

ตึก

หัวใจเต้นผิดจังหวะกับคำชมแสนสั้นแต่น้ำเสียงหนักแน่น

หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างคนทั้งสอง มีเพียงเสียงย่ำเท้ากับเสียงหายใจที่ดังชัดเจนในยามค่ำคืน

“คุณ…นั่งหลบตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันขอไปดูลาดเลาตรงทางเข้าก่อน”

เสียงกระซิบแผ่วเบาไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงตะโกนแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ใครอยู่ตรงนั้น? ออกมาเดี๋ยวนี้!”

เฮ้ย!!

จู่ ๆ หลี่เหม่ยถิงก็ยื่นหน้าถลำออกไปจากหลังต้นไม้ ทำเอาเจ้าของเสียงขึงขังตกใจจนแทบจะหงายหลัง

หน้าขาวซีดในป่าตอนกลางคืน มันสยองน้อยเสียเมื่อไหร่

“ประธานนักเรียนหลี่นี่เอง ลุงตกใจหมด”

‘ถงกวงต๋า’ พนักงานรักษาความปลอดภัยกะดึกของโรงเรียนคุ้นหน้าคุ้นตากันดีกับประธานนักเรียน เพราะเด็กสาวมักจะออกตรวจตรารอบบริเวณทางออกด้านหลังเป็นประจำทุกสัปดาห์ ตั้งแต่ขึ้นแท่นเป็นประธานนักเรียนเมื่อ 2 ปีก่อน

“ฉันเองค่ะลุงถง ขออภัยที่ทำให้ตกใจนะคะ พอดีทำของตกกำลังมองหาน่ะค่ะ“

หลี่เหม่ยถิงแก้ตัวออกไปด้วยมาดนิ่งขรึมทรงภูมิ ดูน่าเชื่อถือเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด เธอเป็นนักเรียนที่ได้ชื่อเป็นสารานุกรมกฎระเบียบเคลื่อนที่ ไม่เคยแหกกฎ เที่ยงตรง ทรงธรรมมากที่สุด

สำหรับทำให้คนภายนอกดูน่ะนะ

“โอ้! อะไรหายหรือครับให้ลุงช่วยหาไหม อ้อ…ใช่ …ขอบคุณสำหรับคำแนะนำคราวก่อนมากเลยครับ ต้ายาร์หลานสาวลุงเรียนดีขึ้นจริง ๆ”

ลุงถงทำท่าเดินมาคิดอยากจะช่วยหาของอย่างกระตือรือร้น จนหลี่เหม่ยถิงต้องยกมือห้ามแทบไม่ทัน

“หาเจอแล้วค่ะ ว่าแต่ทางฝั่งตะวันตกวันนี้ฉันได้ข่าววงในมาว่าจะมีนักเรียนลักลอบออกไปเที่ยวกลางคืนกัน ลุงถงกำชับลุงเหมาตรวจตราให้รอบคอบหน่อยนะคะ”

“จริงหรือครับไม่ได้การ ลุงไปช่วยเหล่าเหมาดูเสียหน่อยดีกว่า ขอบคุณมากนะครับประธานหลี่”

ลุงถงแทบจะรีบวิ่งออกไปจากจุดนั้นแล้วเร่งขึ้นรถกอล์ฟ เพื่อไปตรวจพื้นที่อีกฟากหนึ่งของโรงเรียน หลี่เหม่ยถิงยืนดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครรอบบริเวณ ก็หมุนตัวกลับไปหาคนที่ซ่อนหลังต้นไม้

“หน้าไม่แดง”

คำพูดไม่มีที่มาที่ไป พูดออกมาด้วยสายตาเปล่งประกายแปลกประหลาด มันดูมีประกายพราวล้อเลียนชอบกล

“คะ?”

“พูดเหลวไหลได้ลื่นไหล หน้าไม่แดง”

แปร๊ดดด

เท่านั้นล่ะ หลังรู้ความหมายหน้าขาวขึ้นสีชมพูระเรื่อจากความอับอายทันที

หึหึหึ

เสียงหัวเราะในลำคอดังมาให้ได้ยินพาเอาคนอับอายกลายเป็นโมโหขึ้นมาแทน ปากน้อยนั่นยื่นขมุบขมิบเหมือนกำลังก่นด่าแบบไม่ออกเสียง

“ไม่ใช่เพราะคุณหรือไง ถึงต้องโกหกน่ะ”

ไร้เสียงตอบกลับจากร่างสูง มีเพียงปรายตามองมา พร้อมเลิกคิ้วขึ้น หน้าตาท่าทางแสดงว่าไม่เชื่อถือสักนิด

หลี่เหม่ยถิงแม้ออกท่าทางฮึดฮัดขัดใจ แต่ไม่ได้ขยับตัวรุนแรงเพราะเกรงจะไปสะเทือนแผลตรงสีข้างของคนที่กำลังประคองตัวเดิน คนตัวโตก็คงจะสังเกตเห็น รอยยิ้มบางเบาหาได้ยากบนหน้าหล่อคมถึงผุดขึ้นบนเรียวปาก

“คุณก็พักที่นี่ก่อนละกัน คืนนี้คงไม่มีใครกล้าทำประเจิดประเจ้อบุกรุกเข้ามาในโรงเรียนยามวิกาลหรอก รอนี่นะคะ เดี๋ยวฉันกลับไปหยิบผ้าพันแผลกับพวกยาแก้ปวดแก้อักเสบมาให้กินประทังไปก่อน”

คล้อยหลังสาวน้อยที่รีบพูดรีบเดินแกมวิ่งออกไป สายตาดุจัดไร้อารมณ์ก็กวาดตามองรอบห้องเก็บของมืดมิดรอบหนึ่ง สำรวจทางเข้าออก จุดซ่อนตัวคร่าว ๆ ป้องกันเหตุไม่คาดฝัน

ใช่ว่าที่ตามเด็กสาวมาเพราะไว้ใจเธอ แต่การมาที่โรงเรียนนี้นับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะพวกที่ลอบกัดเขาคงไม่บ้าบุกเข้ามาในพื้นที่ที่จะก่อให้เกิดปัญหากระทบกระทั่งหลายขั้วอำนาจ

นักเรียนในโรงเรียนนี้ ส่วนใหญ่มีเบื้องหลังที่มาไม่ธรรมดาทั้งนั้น

‘ต้องหาวิธีส่งข่าวถึงพวกหยุนชิง’

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าด้านนอกฟังดูแล้วกำลังมุ่งตรงมาทางห้องเก็บของแห่งนี้ ชายหนุ่มเคลื่อนตัวไปหลบด้านหลังกองของที่วางสุมกันอย่างไร้ระเบียบมีทั้งม้าขวางสำหรับกระโดด บันไดโลหะที่บิดเบี้ยว เบาะรองออกกำลังกายเก่า ๆ มีช่องว่างให้มองลอดไปเห็นประตูทางเข้าในระดับสายตาพอดี

ครืดดดด

สายตาคมปราบดุจนักล่าจดจ้องมองเห็นร่างของสาวน้อยที่พาเขามาเดินหันรีหันขวางเข้ามา ในมือหอบข้าวของพะรุงพะรังดูท่าจะหนักเกินตัว

“คุณ…คุณ ฉันเอาของมาให้” เสียงเล็กหวานกระซิบฝ่าความมืด ชายตัวใหญ่จึงเคลื่อนตัวจากที่ซ่อนออกมาโดยไร้เสียงขยับไหว เขากลับมานั่งตรงบริเวณที่นั่งพักก่อนหน้า

“นี่แซนด์วิช คุณกินประทังความหิวแล้วกินยาพวกนี้ ฉันมีแต่พวกยาแก้ปวดลดไข้ ยาแก้อักเสบกล้ามเนื้อไม่รู้ช่วยได้ไหมนะคะ นี่น้ำเกลือเอามาล้างแผล นี่ผ้าห่ม ถึงจะเป็นหน้าร้อนแต่ตกดึกห้องนี้ก็ยังหนาวมากอยู่ดี ยาทากันยุงกันแมลงคุณไม่แพ้สารอะไรใช่ไหม…”

หัวกลม ๆ ก้มบ้างเงยบ้างเดี๋ยวเอียงไปทางซ้ายขยับไปทางขวา เหมือนสัตว์ตัวเล็กกระโดดไปมา อืม…ใช่แล้วตาโตหวานเชื่อมหลังแว่นหนาที่ใส่ปิดบังหน้านั่นเหมือนกระต่ายตัวน้อย

ชายหนุ่มขยับยกขาไขว่ห้างด้วยความเคยชิน ทำให้กระทบกับแผลจนเผลอสูดปาก

“คุณ! ขยับทำไมน่ะเดี๋ยวแผลก็แย่ลงหรอก มาเดี๋ยวฉันช่วยล้างแผลให้ดีกว่า”

พรึ่บ

ก้านนิ้วเรียวผอมแตะลงบนแผงอกหนาออกแรงผลักเล็กน้อย เขาไม่ได้ขืนแรงต้านลำตัวส่วนบนจึงเอนพิงเบาะที่กองสุมด้านหลัง

แป๊ะ แป๊ะ

เสียงปลดกระดุมไล่จากบนลงล่างทีละเม็ดตัดผ่านความเงียบ ปล่อยให้เด็กน้อยทำตามใจตัวแบบนี้ต่อไปท่าจะไม่ดีเสียแล้ว

“เด็กน้อย หยุดก่อน” มือใหญ่แตะบางเบาบนหลังมือนุ่ม

“หือ?” แว่นสายตาเลื่อนต่ำตกลงบนปลายจมูกโด่งเล็ก ทำให้มองเห็นสายตาที่ช้อนขึ้นมองมาด้วยใบหน้าฉงน เธอเอียงคอเล็กน้อยถามไถ่

“เธอ...ไม่ได้กำลังยั่วยวนฉันอยู่ใช่หรือเปล่า”

ท่าทางล่อแหลมของเราสองคนคงไม่ทำให้เธอรู้ตัว แต่เขาที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเธอความคิดมันก็ไปได้อีกทาง ดูจากสภาพภายนอกของเราตอนนี้เขาเหมือนกำลังถูกเธอกระทำอนาจารอยู่ชัด ๆ

ลำตัวส่วนบนกึ่งเอนนอน เสื้อเชิ้ตด้านหน้าแบะออกเผยออ้าจนเกือบถึงขอบกางเกง ชายเสื้อหลุดรุ่ย ทางด้านบนมีสาวน้อยหน้าตามุ่งมั่นจะปลดชุดเขาออกค้อมตัวลงเข้าหา ลำตัวแทบจะคร่อมทับเขาอยู่รอมร่อ

“จะบ้าเหรอ!!! คิดอะไรของคุณ”

กระต่ายตัวน้อยถูกหยอกเย้าคงตื่นตระหนกตกใจ กระโจนแผล่วไปด้านหลังแทบจะวิ่งหนีเตลิดออกนอกห้อง แต่ความที่เป็นเด็กมีน้ำใจถึงหยุดชะงักแล้วเอียงตัวหันข้างขยับปลายเท้าเข้ามาทางนี้ทีละนิด

เฮ้อ...เด็กใสซื่อขนาดนี้ ชักจะน่าเป็นห่วงอนาคต

‘ปวดหัวแทนพ่อแม่เลยจริง ๆ’

“แค่ถลกชายเสื้อขึ้นก็พอครับ ไม่ต้องถอดออกหมด แผลผมอยู่ทางสีข้างค่อนไปทางหลังถ้าให้ทำเองคงไม่ถนัด คงต้องรบกวนขอแรงเธอสักหน่อย”

หยุดแกล้งเธอแล้วพูดเป็นงานเป็นการขึ้นมา ทำให้เด็กสาวตรงหน้าดูจะหายใจหายคอได้คล่องขึ้น ขาเล็กในชุดกางเกงวอร์มสีเข้มเดินมาหยุดลงตรงหน้า แต่ไม่ได้ขยับเข้ามาแบบบุ่มบ่าม

เอาเถอะเด็กสาวก็คงหน้าบางเพราะโดนเขาหยอก ชายหนุ่มจึงขยับเบี่ยงตัวให้ด้านที่มีแผลหันไปทางเธอ อำนวยความสะดวกโดยการยกเสื้อขึ้นให้เองเสร็จสรรพ ค้างอยู่ท่านั้นจนเธอทำแผลและเก็บอุปกรณ์เรียบร้อย

“คุณพักผ่อนไปนะคะ ฉันขอตัวไปทำธุระก่อน เอ่อ...อันนี้คือซิมการ์ดใหม่ยังไม่ได้เปิดใช้งานค่ะ ฉันลงทะเบียนไว้นานแล้วถ้าคุณไม่สะดวกใช้เบอร์ตัวเองติดต่อคนของคุณ ลองใช้เบอร์นี้ส่งข้อความไปก็ได้ค่ะ ในซิมมีเงินเติมไว้ 20 หยวน”

คราวนี้สาวน้อยทำเขาอึ้งจริง ๆ ในความคิดรอบคอบ รอบด้านและฉลาดเฉลียว โทรศัพท์เครื่องหนึ่งของเขาแบตหมดจริงเสียด้วย แต่จะให้เขาขอยืมของเธอ แล้วเสี่ยงเปิดเผยตัวคนที่ช่วยเหลือ มันจะนำภัยมาให้ เขาก็ไม่คิดจะทำเช่นกัน ซิมใหม่อันนี้นับได้ว่าเป็นการส่งถ่านหินกลางหิมะโดยแท้”

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ จริง ๆ คือมันมีอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าพูดไปคุณอาจจะคิดว่ามันฟังดูแปลก ๆ ไปสักหน่อย แต่ฉันคิดว่าคุณลองไปตรวจร่างกาย แถวช่วงท้องดูหน่อยนะคะ อาจจะพบความผิดปกติบางอย่างที่ร้ายแรงซ่อนอยู่”

หลี่เหม่ยถิงเลียปากด้านในด้วยความประหม่า นับว่าเป็นการเปิดเผยความสามารถพิเศษส่วนตัวที่ไม่เคยบอกใครออกไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม เพียงแค่คิดว่าอีกไม่นานคนคนนี้อาจจะตายไปทั้งแบบนี้หากไม่ได้เตือนเขา มันทำให้เธอไม่สบายใจจนปล่อยผ่านไม่ได้

ชายคนนี้มองหน้าฉันอย่างแปลกใจจริง ๆ แล้วคราวนี้ แต่เขาไม่ได้พูดว่าไม่เชื่อหรือปฏิเสธ เพียงแค่ส่งยิ้มบางเบามาให้

“ฉันไปก่อนนะคะ ขอให้คุณโชคดี เดินทางกลับไปได้อย่างปลอดภัยค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ หากมีโอกาสไว้ผมจะตอบแทนคุณ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเรื่องเล็กน้อยเพียงแค่ยกฝ่ามือเท่านั้น” มือเล็กโบกปัดไปมาปฏิเสธความดีความชอบ หันหลังก้าวเดินออกไปจากห้องเก็บของ

“เด็กน้อย...ผมอยากเตือนอะไรสักหน่อย คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกหากคนที่คุณช่วยมาเป็นคนไม่ดี ตัวคุณจะเดือดร้อนเอาได้”

‘ไม่ใช่เด็กสักหน่อย อายุห่างกันแค่ 8 ปี’ เสียงบ่นอุบอิบได้ยินชัดภายในห้องเงียบสงัดนี้

“เข้าใจแล้วค่ะ... คุณน้า”