ตอนที่ 3 กู่เฟิงหลี่ (2)

พรึ่บ!

หลี่เหม่ยถิงยกมือเป็นสัญญาณเงียบเสียง ในโรงเรียนนี้ยังมีใครกล้าไม่เชื่อฟังบ้าง? คำตอบคือไม่มี สถานที่นี้เป็นเหมือนแหล่งพักพิงระบายความกดดันจากที่บ้าน เธอเปรียบเสมือนจักรพรรดินีในโลกของเด็กวัยรุ่น

“ไหนดูสิ เหอจูอิ๋ง เหอจูอิ๋ง ห้อง 304 เกิดที่ซานตง พ่อแม่ อืม…ข้ามไปก่อน อันนี้น่าสนใจเป็นตกขาวเพราะล้างทำความสะอาดน้องสาวไม่ดี” หนังสือในมือลดต่ำ เหลือบตามองทางเบื้องล่าง จุปากส่ายหน้าไปมา

“กรี๊ดดดดด อ๊ายยยย อย่าไปฟังมันนะ มันโกหก อีบ้าแกอย่ามาใส่ร้ายฉัน” เหอจูอิ๋งตกใจจนแทบจะฉี่ราด แม้แต่เรื่องแบบนี้มันรู้ได้ยังไง เธอไม่ได้เป็นตกขาวเพราะว่าทำความสะอาดไม่ดีแต่เธอเป็นเพราะเกิดจากสาเหตุอื่นต่างหาก

ปึก!

“เซี่ยวเฉ่า ” เสียงเอ่ยพร้อมแสยะยิ้ม บ่งบอกให้รู้ว่าไม่ใช่ว่าหลี่เหม่ยถิงไม่รู้สาเหตุแต่แค่ยังไม่ได้พูดออกมา

เหอจูอิ๋ง แข้งขาอ่อนแรงไถลลงไปนั่งแหมะกับพื้นหมดมาดดอกไม้งามประจำโรงเรียน เด็กสาวรีบกระถดตัวยื่นมือไปข้างหน้า

“ประธานหลี่ พี่ใหญ่หลี่ ไม่ใช่สิ ย่าหลี่!!!… ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว ท่านผู้ยิ่งใหญ่ปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะนะ”

โฮฮฮฮ

เหอจู่อิ๋งตกใจจนไม่เหลือสติจริง ๆ แล้ว ใช่สาเหตุที่เธอเป็นตกขาวเพราะลักลอบมีความสัมพันธ์กับไป๋กวานจง ต้นหญ้าของโรงเรียน ชายล้วนฝั่งตรงข้าม

ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้วรู้ถึงหูคู่หมั้นของเธอเข้า เธอจบเห่แน่ ผู้หญิงที่มานอนบนเตียงแทนเพื่อนร่วมหอคนหนึ่งคือน้องสาวของไป๋กวานจงที่น้อยคนนักจะรู้จัก ถ้าเรื่องแดงต่อให้มี 10 ปากหรือกระโดดล้างตัวในแม่น้ำเหลืองก็แก้ต่างให้ตัวเองยากแล้ว

“บรรพบุรุษหลี่ปล่อยฉันไปเถอะ ต่อไปพี่ใช้ฉันทำอะไรฉันยอมเป็นม้าเป็นวัวให้พี่ไม่มีบิดพริ้ว”

หลี่เหม่ยถิงกดหน้าลงมองคนกอดขาเธอร้องไห้ขอความเมตตาอย่างเย็นชา สมองกำลังคำนวณผลได้ผลเสียของการเปิดเผยข้อมูล

หากต้องการยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้โดยไม่พึ่งพาใคร เธอต้องการเครือข่าย

การเอาแต่อารมณ์สร้างศัตรูรอบตัวแบบที่ผ่านมาไม่ใช่หนทางที่ดีนัก อย่าลืมว่าเรียนจบออกไปยังมีสังคมที่ใหญ่กว่ารออยู่ ทั้งชีวิตมหาวิทยาลัยและการทำงานในอนาคต

“8 โมงเช้า ห้องสภานักเรียน อย่ามาสายล่ะ” กระซิบบอกให้ได้ยินกันเพียงสองคน

“รับทราบค่ะ ฉันจะไปให้ตรงเวลา” แต่ดันมีคนไม่รู้ความตะโกนรับปากเสียงดังจนได้ยินกันทั่วระเบียงทางเดิน

“หอแรก การตรวจตราจบเพียงเท่านี้”

กรอกตาอย่างหน่ายใจรอบหนึ่งก็ถึงเวลาตรวจหอที่เหลืออีก 2 แห่ง ใช้เวลาเพียงไม่นานพวกนักเรียนในหอที่เหลือทำตัวสงบเสงี่ยมเหมือนลูกแกะเชื่อง ๆ คงเพราะข่าวความวุ่นวายจากหอแรกกระจายถึงกันทั่วแล้ว

“ประธานคะ” ก่อนจะแยกย้ายกันกลับห้องพักจ้าวลี่จูเอ่ยปากรั้งไว้ก่อน

“ว่าไงเลขาจ้าว ไม่สิลี่จู”

หลี่เหม่ยถิงเปลี่ยนคำเรียกขานอีกทั้งยังลดน้ำเสียงให้อ่อนลง ทำเอาจ้าวลี่จูตกตะลึงจนลืมคำถามที่จะถามอีกฝ่ายไปเสียสนิท

‘เป็นเลขาพ่วงตำแหน่งมือขวาให้ประธานหลี่มา 2 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่ประธานยอมเรียกชื่อของฉัน’ ในใจของจ้าวลี่จูสับสนอลหม่านด้วยความลิงโลดดีใจ

เธอนั้นทั้งเคารพ นับถือในความสามารถ และขอบคุณในน้ำใจของประธานหลี่อยู่เสมอ แต่ไม่กล้าอาจเอื้อมทำตัวสนิทสนมด้วยเพราะรำลึกถึงบุญคุณของท่านประธาน

2 ปีก่อนบ้านของเธอเกิดวิกฤติทางการเงิน จนอาจจะเกือบถึงขั้นล้มละลาย ประจวบเหมาะกับเป็นช่วงที่จบมัธยมต้นพอดี จึงคิดกันไว้ว่าเธอคงไม่ได้เรียนต่อจนกว่าทางบ้านจะพ้นวิกฤติ หรืออาจจะไปเรียนโรงเรียนเล็ก ๆ แถวที่อยู่ใหม่ที่จะย้ายไปแทน

“เธอสนใจรับทุนการศึกษาไหม?” เสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์แต่ความหมายของคำพูดเปรียบเหมือนการโยนขอนไม้ให้เธอเกาะในยามที่กำลังจะจมน้ำ

“รับค่ะ คุณจะให้ฉันทำอะไรตอบแทนฉันยอมทั้งนั้น“ ตอนนั้นแม้ขายวิญญาณให้ภูตผีก็ยอมแลกเพื่อให้ได้เรียนต่อ

“ไม่ยากอะไรหรอก พอดีปีหน้าฉันจะสมัครไม่สิ จะเป็นประธานนักเรียนน่ะ มาเป็นผู้ช่วยให้หน่อยสิ”

“ได้ค่ะ”

นั่นเป็นสัญญาณและจุดเริ่มต้นของรัชสมัยจักรพรรดินีหลี่ ใครจะคิดว่าสาวแว่นเฉิ่มเชยที่ทำตัวเงียบเชียบเรียบร้อย จะกลายมาเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนประจำหญิงที่เต็มไปด้วยบุตรหลานผู้มีอำนาจตระกูลใหญ่เบื้องหลัง แถมยังคุมเสียอยู่หมัดภายใต้กำปั้นเหล็กเล็ก ๆ นั่น จนไม่มีใครกล้าหือกล้าอือ

“ฮ่าฮ่า ทำไมตกใจอะไรหืม…” เสียงกลั้วหัวเราะทำให้จ้าวลี่จูกลับมาจดจ่อกับสถานการณ์ตรงหน้า

“ประธานดูแปลกไปนะคะ วันนี้ดูผ่อนคลายกว่าที่ผ่านมา” ดูสุขุมขึ้น บรรยากาศรอบตัวไม่ได้ดุร้ายจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้อีก

“อย่างนั้นเหรอ…คงเพราะหูตาสว่าง ความคิดเลยเปลี่ยนไปมั้ง อ้อ…เรียกฉันว่าเหม่ยถิงก็ได้ เรียกแต่ประธานประธาน หน้าฉันดูแก่รึไง ยังไงก็รุ่นเดียวกัน”

“ประ…”

“เรียกเหม่ยถิงเถอะ…นี่เธอชอบเดินทางหรือเปล่า”

“ชอบ ชอบค่ะ จะให้ฉันทำอะไรเหรอคะ จะให้ไปที่ไหนไปได้ทั้งนั้นเลยค่ะ”

“ฮ่าฮ่า พูดช้า ๆ ก็ได้ลิ้นพันกันหมดแล้ว อืม…จะว่าไงดี ฉันกำลังจะทำการค้า อยากได้ผู้ช่วย อาจจะต้องเดินทางบ่อยสักหน่อยส่วนใหญ่ก็ไปด้วยกันนี่ล่ะ สนใจไหม”

“ทำค่ะ ไปค่ะให้ฉันได้เป็นผู้ช่วยประธานเถอะนะคะ”

“นี่ลี่จู บอกให้เรียกเหม่ยถิงไง”

เสียงใสกังวานของเด็กสาวสองคนดังตัดความเงียบยามค่ำคืนในแคมปัสเล็ก ๆ ของโรงเรียน

เด็กสาวที่ในอนาคตคนหนึ่งจะเปรียบเสมือนจักรพรรดินีผู้กุมบังเหียนแวดวงการค้ากับวงสังคมชั้นสูงของจีน อีกคนคือผู้ช่วยมือทองของจักรพรรดินีที่ไม่มีอำนาจใดมาสั่นคลอนได้