ตอนที่ 6 ตามคดีอุบัติเหตุ (2)

10 นาทีต่อมา

แกร๊ก

“เหม่ยถิงงงงงง ช่วยด้วย!”

แค่เปิดประตูเข้ามาในห้องพัก เฉินซินหยานที่คงคอยท่าอยู่นานแล้วรีบพุ่งเข้าหา หลี่เหม่ยถิงเบี่ยงตัวหลบออกด้านข้าง ตัวของเพื่อนสาวจึงพุ่งเข้าชนกับประตูดังโครม

“เหม่ยถิงอ่ะ ทำไมทำกับเพื่อนรักแบบนี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษมาช่วยทำการบ้านเลยนะ”

เฉินซินหยานร้องทุกข์แต่เอาดีเข้าตัว พ่วงด้วยแบล็กเมลกันเสร็จสรรพ

“ไม่ได้อาจารย์อู๋จำลายมือพวกเราได้ อาจารย์คาดโทษเธอไว้นะลืมแล้วเหรอ หรืออยากไปช่วยล้างห้องน้ำตึกพักอาจารย์”

“แต่มันไม่เข้าใจนี่” เฉินซินหยานยังพยายามขอความเห็นใจ

“เฉินซินหยาน!!!”

“อะไรเล่า ทำไมต้องเสียงดังด้วย”

“เธอไม่ได้โง่เธอแค่ขี้เกียจ ฉันบอกไว้ก่อนนะฉันเลือกมหาวิทยาลัยปักกิ่ง อีก 10 เดือนจะสอบเกาเข่าเธอจะทำตัวขี้เกียจเหมือนเดิม หรือจะทุ่มเทกับการเรียนแล้วไปปักกิ่งด้วยกัน เธอเลือกเอาเอง”

ในภาพฝันที่ไปเยือนอีกมิติ เฉินซินหยานยังคงทำตัวเอ้อระเหยจนจบการศึกษา สุดท้ายสอบเกาเข่าได้ผลลัพธ์ไม่ดี ครอบครัวจึงส่งไปเรียนเมืองนอก แล้วก็ไม่ได้กลับมาจีนอีกเลย ทั้งยังมีจุดจบที่ไม่สวยนักเช่นเดียวกันกับเธอ

“ถึงฉันจะไม่ได้โง่ แต่ฉันไม่ชอบพวกวิชาคำนวณเลยนะ เรียนไปไม่ถึง 10 นาทีหลับทุกทีเลย ถ้าจะให้สอบติดมหาวิทยาลัยในปักกิ่งนอนหลับฝันเอายังมีหวังมากกว่า”

“เด็กโง่...ซินหยานเธอไม่จำเป็นต้องเลือกสอบวิชาพวกนี้ ใช้สิ่งที่เธอถนัดแล้วมุ่งหน้าไปทางนั้นสิ”

“ฉันเนี่ยนะ? ฉันมีอะไรที่ถนัดด้วยรึไง ทำไมตัวฉันเองไม่รู้ล่ะ”

“นึกดูดี ๆ สิ เอาอย่างนี้ เธอชอบทำอะไร อยากทำอะไร”

“ชอบกิน! แล้วอยากเป็นปลาเค็ม ”

ผัวะ!!!

ฝ่ามือพิฆาตตบลงบนกระหม่อมของเพื่อนซี้อย่างไม่ออมมือ ชี้หน้าให้หยุด ถ้ายังพูดไร้สาระเธอจะฟาดอีกที

“ก็อยากนอนเฉย ๆ ให้ที่บ้านเลี้ยงไม่ได้เหรอ”

“ยังจะเถียงอีก ตอนพ่อแม่เธอยังอยู่เธอจะนอนเป็นปลาเค็มไม่มีใครว่า เกิดวันไหนพวกท่านไม่อยู่อีกต่อไปล่ะ เธอคิดว่าพี่สะใภ้ในอนาคต จะยอมให้น้องสามีเป็นปลาเค็มเกาะพี่ชาย?”

‘ง่ายมาก เหม่ยถิงเธอก็มาเป็นพี่สะใภ้สิ ฉันจะได้กลายเป็นปลาเค็มได้ตลอดชีวิต’

เฉินซินหยานคิดในใจอย่างหมายมาด แต่ไม่กล้าพูดออกมาจึงได้แต่นิ่งเงียบ พยายามทำตัวเล็กเข้าไว้

“เอาล่ะอย่านอกเรื่อง ซินหยานสนใจออกแบบแฟชั่นไหม จบแล้วไปเปิดแบรนด์เสื้อผ้า รสนิยมเรื่องการแต่งตัวของเธอดีมากนะ อีกอย่างเธอมีต้นแบบดีอย่างน้าสาวที่ไปเปิดตลาดในเซี่ยงก่าง ไม่ต้องเริ่มตั้งแต่ศูนย์”

“อ๊า! นี่มันน่าสนใจมากเลย แต่ฉันจะทำได้เหรอ การแต่งตัวกับการออกแบบมันคนละเรื่องเลยนะ อีกอย่างเปิดแบรนด์มันก็ต้องคอยบริหารจัดการอีก ฉันทำไม่ได้แน่”

“ไม่เห็นจะยาก เราก็ทำด้วยกันเลยไง เธอก็ทำเรื่องดีไซน์ไปเดี๋ยวเรื่องการบริหารจัดการพวกนั้นฉันทำให้เอง”

“ว้าว! มันมีวิธีนี้อยู่นี่นา เหม่ยถิงฉลาดจริงด้วย”

ไอ้ประโยคฉลาดจริงด้วยนี่มันยังไง มุมปากหลี่เหม่ยถิงถึงกับกระตุก มือชักอยากจะฟาดอีกสักที ดูจากหน้าตาล้อเลียนของซินหยานนี่คงจะตั้งใจสินะ

“แต่ว่านะเหม่ยถิง เหลือแค่ 10 เดือนจะไหวเหรอ”

เฉินซินหยานนั้นข้อดีมีหลายอย่าง เสียตรงขี้เกียจตัวเป็นขนหากเห็นหนทางข้างหน้ายากลำบาก เธอจะยอมแพ้ได้ง่ายถ้าแรงจูงใจไม่แก่กล้าพอ

“เราจะได้เรียนปักกิ่งด้วยกันไง อีกอย่างออกแบบแฟชั่นเขาดูผลงานเป็นหลักไม่ได้เน้นเกรด 10 เดือนนี้เธอก็ขยันออกแบบแล้วอ่านพวกวิชาที่เกี่ยวกับแฟชั่นและการดีไซน์”

“ไม่เท่ากับว่าต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นเลยเหรอ”

พอได้ฟังแบบนี้แล้ว ความฮึกเหิมก่อนหน้าของเฉินซินหยานแทบจะดับมอดทันที มองหลี่เหม่ยถิงอย่างไม่แน่ใจ แต่จะให้ล้มเลิกเกรงว่าจะโดนฝ่ามืออีกรอบ

“เรียนออกแบบทำแบรนด์เสื้อผ้า ต่อไปคงได้เจอนายแบบนางแบบหรือแม้แต่ดารามากมาย”

เสียงใสของหลี่เหม่ยถิงดังตัดบรรยากาศหดหู่เหมือนน้ำทิพย์จากสวรรค์รดลงบนไฟต่อสู้ที่ใกล้มอด

“ดีล!! ฉันสู้ตายเลยล่ะ”

หลี่เหม่ยถิงได้แต่กรอกตามองบนให้มิตรภาพที่แพ้ให้กับหน้าตาของผู้คนในมโนคติของเฉินซินหยาน

โรงพยาบาลเอกชนฝูต้า

“ลู่เสียน เวลาของผมเริ่มนับถอยหลังแล้ว หากเราได้พบกันอีกในโลกหน้าผมจะขอขมาต่อคุณ ผมอยากขอโทษคุณมาตลอด แต่คุณไม่ต้องห่วงนะผมเลี้ยงลูกสาวของคุณกับ…แค่ก..แค่ก…มาอย่างดี เหม่ยถิงแกเป็นเด็กดีมาก”

หลี่ซีซวนที่แต่งตัวเรียบร้อยเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาล ในมือถือผ้าเช็ดหน้าผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสีเทาอ่อนกำลังนั่งจมจ่อมอยู่ในภวังค์ความคิด โดยไม่รู้ว่าหน้าประตูมีสายตาเสียใจปนเคียดแค้นจ้องมองอยู่

‘ซีซวนจนปานนี้คุณยังคงคิดถึงแต่นังแพศยานั่น มันเป็นใครมีดีกว่าฉันที่เป็นคู่หมายตามประเพณีและแม่สื่อแค่ไหนกันเชียว’

“คุณคะ เรียบร้อยแล้วหรือยังคะ”

ติงหรูอี้ปั้นหน้ายิ้มแย้มเดินเข้ามาในห้อง สายตาจับจ้องผ้าเช็ดหน้าในมือของสามีหวังจะเห็นความรู้สึกผิด

“เอาล่ะ เรากลับกันเถอะ” หลี่ซีซวนไม่ได้รีบร้อนเก็บผ้าผืนนั้น แต่ค่อย ๆ พับอย่างดีแล้วสอดเข้าอกเสื้อด้านในตรงตำแหน่งใกล้หัวใจ

สายตาหากแผดเผาทำลายได้ ผ้านั่นคงไหม้เป็นจุณ ติงหรูอี้ยืนตัวสั่นเทิ้ม ขบเคี้ยวด้านในปากจนเลือดกลบ

‘ฉันทำอะไรแกไม่ได้ แต่ลูกสาวแกอย่าหวังว่าจะมีชีวิตที่ดี!’

ยังไงเสียเธอก็ยังได้ชื่อว่าเป็น ‘แม่’ ของนังเด็กราคาถูกนั่น เธอสั่งให้ไปซ้ายมันไม่มีทางไปขวาแน่นอน

ใช้เวลาราว 50 นาที ครอบครัวหลี่ก็เดินทางกลับมาถึงบ้านของตระกูล หลังจากรถเลี้ยวเข้ามาจอดยังหน้าประตูไม้แกะสลักบานใหญ่ หลี่เหม่ยหลินที่ยืนรอทุกคนอย่างกระวนกระวายรีบเดินออกไปรับ

“คุณพ่อคุณแม่ ขอต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณพ่อ”

เสียงอ่อนหวานของเด็กสาวออดอ้อนคนเป็นพ่อแม่ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูได้จากผู้ใหญ่ที่เพิ่งก้าวลงจากรถได้ดี

“เก่งก็แต่กับเรื่องออดอ้อนเอาใจนะเราน่ะ ไปเข้าไปคุยกันในบ้าน”

สองพ่อลูกเดินประคองกันเข้าไปในห้องรับแขกของบ้าน ส่วนติงหรูอี้ผ่อนฝีเท้าไม่ได้เดินตามไปทันที นางปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ดูอมทุกข์หม่นเศร้า

หลี่เหม่ยหลินสังเกตเห็นความหม่นหมอง รอยยิ้มจืดเจื่อนของแม่ตัวเองก็ลอบกำหมัดจนหลังมือขาว แม่ของเธอต้องทนกล้ำกลืนเก็บลมหายใจให้กับแสงจันทร์ขาว ในใจของคุณพ่อมาตลอด นี่ก็คงมีเรื่องนังชู้รักนั่นให้สะกิดใจอีกเป็นแน่

“แม่คะ เราขึ้นไปดูห้องคุณพ่อกันดีกว่าค่ะ พวกคนงานในบ้านมือไม้หนักอาจจะทำความสะอาดได้ไม่ดี”

“จะดีเหรอลูก อยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อก่อนดีกว่านะ”

ติงหรูอี้ทำท่าทางปฏิเสธแล้วลอบมองสีหน้าของหลี่ซีซวน แต่ไร้ปฏิกิริยาอื่นใดกับคำพูดห่วงใยของเธอ

“คุณขึ้นไปกับลูกเถอะ ผมมีเรื่องจะสอบถามพ่อบ้านฝูพอดี”

“ได้ค่ะ”

หลี่เหม่ยหลินจับจูงกึ่งลากติงหรูอี้ขึ้นไปยังชั้นบน คฤหาสน์หลังนี้มีทั้งหมด 3 ชั้น ห้องของแม่กับเธออยู่ทางปีกซ้าย

ปัง!!!

“แม่คะ คุณพ่อทำอะไรให้แม่ไม่สบายใจอีกใช่ไหมคะ”

หลังเข้ามาในห้องนอน หลี่เหม่ยหลินรีบหันมาถามแม่ของเธอทันที

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะหลินเออร์”

ติงหรูอี้ส่งยิ้มลำบากใจเหมือนทุกทีให้ลูกสาว เม้มริมฝีปากเคลือบลิปสีแดงสดเป็นเชิงไม่อยากพูดถึง

หลี่เหม่ยหลินอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจนี้ จู่ ๆ ดวงตากลมโตดุจเมล็ดซิ่งสว่างวาบเหมือนคิดสิ่งใดออก

“เดี๋ยวหนูขอแวะไปคุยกับคุณพ่อที่ห้องทำงานหน่อยนะคะ”

รีบร้อนบอกคำกับแม่เสร็จหลี่เหม่ยหลินก็รีบเดินจนเกือบจะเป็นวิ่งออกไปปีกขวาของบ้าน

ก๊อก ก๊อก

“คุณพ่อคะ หลินเออร์เองค่า หนูมีเรื่องวันเกิดพี่ใหญ่จะปรึกษาค่า”

“หลินเออร์เหรอลูกเข้ามาสิ”

เสียงของหลี่ซีซวนยามคุยกับลูกสาวคนเล็ก ยังเจือความอบอุ่นต่างกับเสียงชืดชาที่ใช้กับภรรยาลิบลับ

“คุณพ่อคะคุณพ่อ ปีนี้พี่ใหญ่จะอายุครบ 18 ปีแล้ว เราจัดงานเฉิงเนี่ยน ทำเซอร์ไพรส์พี่ใหญ่กันเถอะนะคะ”

“ลูกคิดได้ตรงใจพ่อจริง ๆ พ่อกำลังเรียกเหล่าฝูมาคุยเรื่องนี้พอดี ไหนลูกลองบอกความเห็นของลูกมาสิ”

เสียงพูดคุยของสองพ่อลูกแว่วออกมาให้คนที่ยืนแอบฟังอยู่ข้างกำแพงจับใจความได้ก่อนประตูห้องทำงานจะปิดลงและไม่ได้ยินสิ่งใดอีก

รอยยิ้มสาสมใจจุดขึ้นบนเรียวปากสีแดงสดก่อนจะหมุนตัวเดินหันหลังกลับเข้าห้องส่วนตัวไป