ตอนที่ 4 ข้อแลกเปลี่ยน (2)

เซี่ยงไฮ้ ตึกเทียนอวิ๋น ชั้น 88

ก๊อก ก๊อก

“ท่านประธานเป็นยังไงบ้างเหล่าลั่ว” เสียงของโจวหมิงเจี่ยถามบุคคลที่นั่งอยู่โซนรับแขกของเพนต์เฮาส์

ลั่วเว่ยฉี หมอหนุ่มจากหยวนเซี่ยงฉางเซ็ง โรงพยาบาลเอกชนที่ร่วมลงทุนกับรัฐบาล ใบหน้าขาวซีดตาดำคล้ำ นิ้วที่คีบบุหรี่เตรียมส่งเข้าปากชะงักเหลือบสายตามองคนถาม

“ทำแผลเสร็จ ให้เลือดให้น้ำเกลือ ฉีดยาเรียบร้อยบาดแผลไม่ถูกจุดสำคัญ สักพักใหญ่คงฟื้น”

โจวหมิงเจี่ยกดคางลงเป็นเชิงรับรู้ ยื่นมือไปรับบุหรี่ที่เหล่าลั่วยื่นส่งให้มาจุดสูบอย่างเคย เพนต์เฮาส์ของท่านประธานไม่เคยหวงห้ามลูกน้องให้สูบบุหรี่ได้ เพราะตัวท่านประธานนับได้ว่าสูบจัดมากคนหนึ่ง เพียงแต่จำกัดให้สูบเฉพาะในห้องนี้และห้องทำงานเท่านั้น

“แล้วเรื่องตรวจร่างกาย?”

“ถ้าท่านประธานไม่เปลี่ยนใจ เดี๋ยวฉันแจ้งทางเซี่ยเซ็งให้เตรียมสถานที่ให้ทำ Full Body เช็กอัปเป็นการส่วนตัว รับรองเก็บเงียบไม่มีใครกล้าปากมาก”

“นายจะกลับก่อนหรือรอท่านประธานตื่น นอนห้องพักแขกชั้นล่างก็ได้ สภาพนายไม่น่าจะไหว” โจวหมิงเจี่ยแนะนำหมอหนุ่มรุ่นน้อง ดูจากหน้าตาถ้าให้ขับรถกลับเองคงได้ยินข่าวร้ายแน่

“ยังมีหน้ามาพูดนะเหล่าโจว ก็ใครล่ะวะที่ให้คนมาหิ้วปีกผมมาที่นี่ตั้งแต่ยังไม่ออกเวร จริง ๆ ผมมีราวด์เช้าอีก ต้องหาแลกเวรแทบไม่ทัน”

แทนที่ออกเวรเขาจะได้พักผ่อน สุดท้ายยังต้องเสียวันหยุดไปแลกเวรกับคนอื่นอีก ถึงพ่อเขาจะถือหุ้นใหญ่ในโรงพยาบาล แต่คนเป็นหมอในที่แจ้งแบบเขาจะทำอะไรก็ต้องคิดถึงผู้ร่วมงานและระบบงาน จะทำผิดระเบียบในโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ไม่ใช่เรื่องง่าย ยกเว้นพ่อจะส่งเขาไปเซี่ยเซ็งที่บริหารแบบส่วนตัวเต็มระบบ

“นายไปร้องทุกข์กับท่านประธานเอาเอง ถ้ามาถึงเราไปเซี่ยเซ็งแต่แรกเผื่อข่าวรั่วออกไป หุ้นบริษัทดิ่งแน่”

โจวหมิงเจี่ยที่ไม่ได้มีความรู้สึกผิดโยนหม้อดำใบใหญ่ใส่ท่านประธานอย่างโจ่งแจ้ง

“เฮียจะฆ่าผมหรือไง เกิดผมบ้าจี้ตาม ไม่ใช่ว่าต้องกลับไปฝึกเอาชีวิตรอดในป่าเขตร้อนอีกรอบเหรอ ผมเป็นหมอนะไม่ใช่บอดี้การ์ด”

ลั่วเว่ยฉีกัดฟันใส่โจวหมิงเจี่ยที่ยกไหล่อย่าไม่ใส่ใจมาให้ เขายิ่งแค้นแทบกระอัก ฝากไว้ก่อนอย่าให้ถึงทีเขาละกัน!

“เอะอะอะไรกัน”

ร่างสูงสง่าในชุดนอนผ้าแพรสีดำสวมทับด้วยชุดคลุมยาวปักด้ายทองเข้มเดินฝีเท้าเบาลงมาจากชั้นสอง

“ท่านประธานฟื้นแล้วเหรอครับ” โจวหมิงเจี่ยเปลี่ยนสีหน้ายินดีแตกต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ ลุกขึ้นยืนเตรียมเข้าไปประคอง แต่ถูกโบกมือห้ามไว้เสียก่อน

“สวัสดีครับ บอส”

ลั่วเว่ยฉีลุกขึ้นไปยืนข้างโจวหมิงเจี่ยโค้งตัวทักทายเจ้าของสถานที่ หรือเจ้าของตัวจริงผู้ถือหุ้นใหญ่ในโรงพยาบาลของครอบครัวเขาทั้งสองแห่งนั่นเอง ชายหนุ่มตรงหน้าก็คือเจ้านายโดยตรงของทั้งตระกูลเขานั่นล่ะ

“บอสจะตรวจร่างกายใช่ไหมครับ ผมติดต่อเซี่ยเซ็งไว้แล้ว บอสกำหนดเวลาไปได้เลยครับ”

ลั่วเว่ยฉีรีบพูดนัดหมายอย่างกระตือรือร้น เขาพยายามหว่านล้อมบอสมาหลายปีให้ไปตรวจร่างกาย แต่ไม่เคยได้ผล คราวนี้บอสออกปากเองเขาจะไม่ยอมให้มีอะไรมาขัดขวาง การดูแลร่างกายบอสให้แข็งแรงดุจดั่งโคถึกคืองานของเขา

ต้นขาทองคำใหญ่เท่าเสาโอลิมปัส เขาจะไม่ปล่อยให้เป็นอะไรเด็ดขาด

“หมิงเจี่ยเลื่อนประชุมบ่ายนี้ออกไป ถือว่าฉันให้เวลาพวกหัวหน้าแผนกต่าง ๆ ให้มีเวลาหายใจหายคอ”

“ครับท่านประธาน” โจวหมิงเจี่ย หมุนตัวไปจัดการแจ้งเลื่อนการประชุมทันที

“บอสจะตรวจอะไรบ้างครับ สุขภาพทั่วไปหรือเจาะจงพิเศษ”

“ทุกอย่าง ในเมื่อไม่เคยตรวจมา 6-7 ปีแล้วก็ตรวจทุกอย่างเท่าที่โรงพยาบาลตรวจได้เลยแล้วกัน”

ฉินเฟยหลง นึกถึงท่าทางของคนที่เอ่ยเตือน สาวน้อยนั่นแม้พยายามเก็บอาการแต่ก็ยังพอดูออกมาตอนเอ่ยเตือนเขามีความกระวนกระวายใจ ดูเร่งด่วน อีกทั้งจากที่ได้พูดคุยกันเธอไม่ใช่คนที่จะพูดไปเรื่อยเรียกร้องความสนใจ หรือไม่แน่ใจแล้วจะออกปาก

เขาเห็นและพบเจออะไรมามากเกินจะปล่อยผ่านสัญชาตญาณ และมันกำลังบอกว่าเด็กสาวพูดเตือนด้วยความหวังดีจริง ๆ

แม้จะไม่รู้ว่าเธอรู้ได้ยังไงหรือมีความสามารถแบบใดถึงกล้าออกปากความลับของเจ้าตัว

‘เช็กก็ไม่เสียหายเป็นผลดีกับบเขาเสียอีก ว่าแต่เป็นเด็กสาวที่ใสซื่อจนทำให้ผู้คนอดห่วงกังวลไม่ได้เสียจริง’

“หมิงเจี่ย หาข้อมูลสาวน้อยที่ช่วยฉันให้หน่อย เธอไว้ผมหน้าม้าปิดตา ใส่แว่นสายตาหนาปิดครึ่งหน้า ผมตรงยาวถึงกลางหลัง ชอบใส่ชุดสีทึม ๆ อยู่โรงเรียนมัธยมไท่หรงฮุ่ยเหวิน ไปเรียกหยุนชิงเข้ามา”

“ได้ครับท่านประธาน”

โจวหมิงเจี่ยรีบเดินออกไปโทรเรียกเฉินหยุนชิงที่คงอยู่ในห้องมอนิเตอร์ ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาทำความเคารพ

“นายครับ”

“หยุนชิง นายจัดหาคนในพื้นที่ที่พอมีฝีมือและมีสมองหน่อยตามเด็กน้อยผู้มีพระคุณให้ฉัน ไม่ต้องรายงานความเคลื่อนไหวแค่คอยดูแลความปลอดภัย ถ้าเธอจับได้ก็ค่อยอำนวยความสะดวกตามที่เธอร้องขอ”

คำสั่งจากคนเป็นเจ้านายแทบจะทำให้คนที่เหลือในห้องอ้าปากค้างจนสันกรามตกลงพื้น จู่ ๆ ท่านประธานก็ยกฐานะของเด็กคนหนึ่งขึ้นเป็นผู้มีพระคุณ

‘คิดจะสร้างบุญคุณกับฉัน ก็ต้องดูด้วยว่าฉันเต็มใจรับหรือเปล่า’

ทุกคนที่ทำงานกับท่านประธานหนุ่มรู้ดีว่าหากเจ้าตัวไม่รับว่ามีบุญคุณต่อให้ช่วยเหลืออย่างไรก็อย่าหวังจะมีบุญคุณต่อกัน มีเพียงการตอบแทนด้วยผลประโยชน์ที่ท่านประธานไม่มีทางเสียเปรียบเท่านั้น

ตอนนี้ผู้มีพระคุณดันโผล่ออกมาแล้ว!

ฮัดเช้ย!

“ใครบ่นถึงเรากันนะ หรือจะเป็นคุณพ่อ?”

หลี่เหม่ยถิงจามออกมาเสียงดังลั่นขณะกำลังวิ่งออกกำลังกายยามค่ำ เส้นทางวิ่งที่เธอไปพบชายแปลกหน้าคนนั้นนั่นล่ะ

“หรือจะเป็นซินหยาน นี่ก็อีกไม่กี่วันจะเปิดเทอม ทำไมซินหยานยังไม่มา มีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ”

ไม่มีสักเสี้ยวความคิดของเธอว่าชายที่ดูทรงอำนาจคนนั้นจะมีแก่ใจนึกถึงกัน หรือคิดเอาความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยของเธอเป็นบุญคุณ

“หลี่เหม่ยถิง! นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ มานี่เดี๋ยวนี้นะ”

เสียงตะโกนดังลั่น จากอีกฟากของลานกิจกรรมกลางแคมปัสเรียกสายตาจากนักเรียนในบริเวณนั้นให้มองไปยังจุดเดียว

บางคนพอมองเห็นหน้าเจ้าของเสียงชัดเจนก็ไม่สนใจอีก ส่วนเด็กนักเรียนที่เพิ่งเข้าใหม่ต่างจับกลุ่มนินทา รอชมเรื่องสนุกกันออกนอกหน้า

เสียงดังโหวกเหวก พร้อมการวิ่งตึงตังมาเร็วดุจพายุทำเอาหลี่เหม่ยถิงกรอกตาเตรียมหันหลังกลับไปทางหอพักของเจ้าตัว

หมับ!

ร่างสูงเพรียวในชุดกางเกงทันสมัยสีสดใสกระโดดเกาะเอาขาและแขนรัดร่างเล็กที่เตี้ยกว่าตนเองถึง 15 เซนติเมตร แรงปะทะทำให้คนที่ตั้งหลักมั่นคงยังซวนเซเล็กน้อย

ม๊วบ ม๊วบ!

เสียงหอมหน้าหอมหัวดังตามมา เหงื่อและน้ำลายปะปนกันจนแทบทำให้หลี่เหม่ยถิงจับคนที่เกาะอยู่ทุ่มลงพื้น

“คิดถึงจังเลย เหม่ยถิงเพื่อนร้ากกกก ไม่เจอกันตั้ง 3 เดือน”

“ซินหยานลงไป”

ถึงเธอจะออกกำลังกายและเล่นกีฬาหนักจนแข็งแรงกว่าเด็กสาวทั่วไป แต่มันไม่ควรเป็นเหตุให้คนที่สูงถึง 175 เซนติเมตรมาเกาะห้อยบนตัวเธอเป็นลูกลิงยังไม่หย่านมแม่แบบนี้

ไม่น่าไปคิดถึงเลยให้ตาย

แม้จะคิดอย่างระอา แต่มุมปากกลับหยักยิ้มให้เพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ เฉินซินหยาน

ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กสาวสองคนที่มีบุคลิกแทบจะต่างกันสุดขั้วจะคบหากันเป็นเพื่อนสนิทได้ หลี่เหม่ยถิงแต่เดิมเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูดจา บุคลิกเก็บตัวมืดมนไม่คบหาใคร ตัวเล็กบอบบางผิวขาวท่าทางน่าจะถูกรังแกโดยง่าย ส่วนเฉินซินหยานตัวสูงเพรียวสูงที่สุดในโรงเรียน เสียงดังโผงผางตรงไปตรงมา อารมณ์ร้อน

“อย่าถอดแว่น” มือเล็กขาวแต่แข็งแรงจับมือที่เอื้อมมาหยิบขาแว่นล็อกไว้

“นิดหนึ่งน้า นะนะ”

“อืม ไปถอดที่ห้อง”

หลี่เหม่ยถิงถอนหายใจอย่างปลดปลง ใครใช้ให้เธอตกเพื่อนมาได้ด้วยหน้าตา เฉินซินหยานเป็นพวกคลั่งไคล้คนที่หน้าตาไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตาม

เดิมทีเฉินซินหยาน เรียกได้ว่าเป็นลูกพี่ใหญ่ของโรงเรียนตอนสมัยมัธยมต้นมั่วสุมกับกลุ่มผู้ติดตาม 3-4 คน ทำตัวเกกมะเหรกไม่สนใจการเรียนจนผลการเรียนตกต่ำ

อาจารย์ประจำระดับชั้นปีมอบหมายให้เธอที่มีผลการเรียนระดับท็อปมาช่วยติวให้เฉินซินหยาน ตอนแรกซินหยานพยศหนักคอยหาเรื่องกันจนหลี่เหม่ยถิงเบื่อจะทน จึงนัดมาลงไม้ลงมือถึงขั้นเลือดตกยางออก

เฉินซินหยานผู้บาดเจ็บแทนที่จะผูกใจเจ็บกลับตามติดหลี่เหม่ยถิงที่ทำแว่นหล่นหลังสู้กันไปหนึ่งยก จนเห็นหน้าตาภายใต้กรอบแว่นนั่นล่ะ สุดท้ายก็จำยอมต้องเป็นเพื่อนกันมาจนถึงตอนนี้ก็ 4 ปีแล้ว

“ทำไมเพิ่งมาล่ะ มีอะไรหรือเปล่า”

เธออดที่จะออกปากถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“เพิ่งกลับจากเซี่ยงก่าง น่ะ หม่าม๊าพาไปพบคุณน้าที่ย้ายไปทำธุรกิจเสื้อผ้าที่นั่น”

“เซี่ยงก่างเหรอ น่าสนใจนะ ไหนลองเล่าเรื่องสังคมที่นั่นให้ฟังหน่อยสิ”

ตอนนี้ข้อมูลอะไรก็ตามที่ดูแล้วน่าจะเอื้อประโยชน์ให้ธุรกิจที่เธอคิดจะทำล้วนน่าสนใจทั้งนั้น

เฮ้อ… มีอะไรให้ทำให้เรียนรู้เต็มไปหมด ไหนจะเรียนเรื่องสอบเกาเข่า ในอีก 10 เดือนข้างหน้า แถมเธอยังอยากศึกษาหาความรู้เรื่องสมุนไพรจีนอีกด้วย จำได้ว่าพี่เหม่ยถิงในมิติอื่นโดนวางยาแบบไม่รู้ตัวเลย แค่คิดก็เหน็ดเหนื่อยแล้ว

“อยากให้ในหนึ่งวันมีมากกว่า 24 ชั่วโมงจริง ๆ”