ตอนที่ 5 เทียบจบ (2)

พูดจบก็เอื้อมมือปิดปุ่มกระจายเสียง สวมฮู้ดคลุมหัวแล้วเดินมุ่งหน้าออกไปทางประตูหน้าของโรงเรียน ไม่สนใจเสียงร่ำไห้ โหยหวน ก่นด่าตามหลัง

“เริ่มจากตรงไหนก่อนดีนะ อุบัติเหตุผ่านมา 3 เดือน เกรงว่าร่องรอยให้ตามต่อน่าจะยากเต็มที”

3 เดือนที่แล้ว หลี่เหม่ยถิงประสบอุบัติเหตุรถชนขณะกำลังนั่งรถแท็กซี่เพื่อไปยังสนามบินไท่หยวน เหตุเกิดบนถนนใกล้กับทะเลสาบจินหยวน

คนขับรถแท็กซี่บาดเจ็บพอประมาณ ขาหัก กระดูกแขนร้าว ส่วนตัวเธอที่นั่งอยู่เบาะหลังบาดเจ็บไม่ได้สตินอนโคม่าเกือบเดือน

คนขับรถมาชนพวกเธอมอบตัวในที่เกิดเหตุ สาเหตุคือรถมีปัญหาเบรคแตกควบคุมรถไม่ได้ ตอนนี้เขาติดคุกอยู่ในเรือนจำรับโทษนาน 5 ปี คดีถึงชั้นศาล ตัดสินอย่างรวดเร็ว และปิดคดีอย่างง่ายดาย

“ชีวิตของเธอมันราคาถูกเสียจริง ทุกสิ่งถูกติงหรูอี้จัดการให้ผ่านไปง่าย ๆ” แค่นเสียงพูดใส่ตัวเอง จดบัญชีที่ต้องชำระความไว้ในเซลล์สมอง

ตอนนี้เธอเป็นเพียงผู้เยาว์มือเธอไม่สามารถยื่นยาวไปได้ไกล ไร้เส้นสายไร้อำนาจ แต่จะให้ปล่อยผ่านเธอกลับไม่ยินยอม

“หลี่เหม่ยถิง เธอมันเก่งได้แค่ในรั้วโรงเรียนเล็ก ๆ โลกความเป็นจริงนี้ เธอทำสิ่งใดได้บ้าง ตอนนี้เงินและทรัพย์สินล้วนมาจากตระกูลหลี่” ความรู้สึกไร้พลังอาบไล้ไปทั่วตัว ใช้เวลาไปครู่ใหญ่กว่าจะเรียกสติกลับมาได้

รถโดยสารเข้าไปยังย่านการค้าผ่านมาพอดี เด็กสาวในชุดออกกำลังกายมีฮู้ดก้าวขึ้นไปนั่งที่นั่งด้านท้ายรถ ตรงนี้สามารถมองเห็นผู้โดยสารได้ทั้งคัน

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

นิ้วมือน้อย ๆ รัวกดลงบนแป้นโทรศัพท์มือถือ ส่งข้อความหาคนติดต่อใช้งานกันมานาน

‘3 โมงเย็น ซอยข้างบ้านร้างที่เก่า‘

ลงจากรถโดยสารหลี่เหม่ยถิงก็เร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังธนาคาร ล้วงหยิบสมุดบัญชี บัตรประจำตัวและบัตรเครดิตจำกัดวงเงินออกมา

“เบิกเงินสดในบัตรนี้ 200,000 หยวน แล้วใส่ในบัญชีนี้ค่ะ”

บัตรเครดิตนี้เป็นบัตรเสริมที่พ่อเปิดให้เธอ แต่แทบไม่ได้นำออกมาใช้จ่ายส่วนตัว หากมีการใช้งานก็จะมีแจ้งเตือนไปยังมือถือส่วนตัวของพ่อ

กริ๊งงงง กริ๊งงงง

ไม่นานหลังจากมีการเบิกเงินสดเป็นเงินมากขนาดนี้ เสียงมือถือก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่บันทึกชื่อว่า ‘คุณพ่อ’ โชคดีที่อยู่ในเขตชุมชนสัญญาณโทรศัพท์จึงชัดเจนติดต่อง่าย

“คุณพ่อคะ”

“ถิงเออร์ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก มีปัญหาอะไรไหม”

เสียงอบอุ่นเจือความอ่อนล้า พ่วงด้วยความตกใจและรีบเร่งแว่วมาทางลำโพง ไม่มีคำกล่าวโทษมีแต่ความห่วงใยส่งผ่านมา

“ไม่มีอะไรค่ะพ่อ หนูแค่อยากเก็บเงินเลยเบิกจากบัตรเครดิตมาใส่สมุดบัญชีเงินฝาก พอจบมอปลายลูกสาวพ่อก็เป็นเศรษฐีตัวน้อยแล้ว”

หลี่เหม่ยถิงรีบตอบบิดารวดเดียว พ่วงด้วยประโยคเย้าตอนท้ายเพื่อให้คุณพ่อสบายใจและใจเย็นลง ไม่อย่างนั้นถ้าปล่อยให้กังวลจะเป็นผลเสียกับอาการป่วยของท่านเอาได้

คุณพ่อป่วยด้วยโรคภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ มีภาวะเสี่ยงต่อการเกิดหัวใจวาย จะทำให้ท่านวิตกกังวลหรือเครียดไม่ได้

ติงหรูอี้ไม่ยอมบอกข่าวเรื่องอาการของเธอที่นอนโคม่าก็พอเข้าใจได้ แต่ถึงขั้นปกปิดเก็บงำเรื่องอุบัติเหตุไปเลย มันชวนให้สงสัยว่า ‘มีเงื่อนงำอะไรปิดบังไว้หรือเปล่า’

และเธอต้องสืบรู้ให้ได้ ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม

“ถิงเออร์ยังอยู่หรือเปล่าลูก”

“อยู่ค่ะคุณพ่อ หนูเดินหาจุดที่สัญญาณโทรศัพท์แรงค่ะ เมื่อกี้นึกว่าสายหลุดเหมือนกันค่ะ”

“กินข้าวหรือยังลูก อย่าทำงานหนักจนลืมพักผ่อนนะ วันที่ลูกมาเยี่ยมพ่อลูกผอมลงไปมากหน้าตาก็ซีดเซียว เรื่องเรียนไม่ต้องเครียดมากก็ได้ มหาวิทยาลัยเลือกเรียนอยู่ใกล้บ้านเราก็ได้นะลูก” เสียงพร่ำบ่นไม่ได้น่ารำคาญในความคิดของเธอ แต่มันกลับเรียกน้ำตาคลอเคลียจะหยาดหยด

ฮึก อึก… หลี่เหม่ยถิงยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นแผ่วในลำคอ เธอมัวแต่โหยหาความรักจากแม่ อยากสัมผัสชีวิตครอบครัวสมบูรณ์พร้อม ทั้งที่ความรักจากพ่อเพียงคนเดียวก็ถมช่องว่างในใจได้

“พ่อคะ ถิงเออร์รักพ่อนะคะ”

ไหล่เล็กเกร็งสั่นเทา วางสายแล้วเร่งฝีเท้าก้าวถี่รีบหลบเข้าไปทางตรอกข้างร้านกาแฟ หลับตาพิงไหล่กับผนังอิฐปล่อยน้ำตาไหลให้กับความรู้สึกที่กำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต

อาการป่วยของคุณพ่อไร้หนทางรักษา

เธอคิดถูกหรือเปล่าที่ปลีกตัวมาอยู่ที่นี่ ไม่ยอมกลับไปดูแลคุณพ่อ ใช้ชีวิต 2 ปีสุดท้ายที่เหลือของท่านอย่างใกล้ชิด

แต่ถ้ากลับไป ‘ติงหรูอี้’ จะเป็นอุปสรรคใหญ่ที่เธอต้องรับมือ แม้เธอคิดว่าเอาตัวรอดได้ถึงหนทางจะไม่ราบรื่นเท่ากับการอยู่นอกสายตาและอิทธิพลของนาง

ในเมื่อตัดสินใจแล้ว เธอไม่ควรมาลังเล อะไรที่ควรทำเธอต้องทำให้สำเร็จลุล่วง กลับไปเจอกันครั้งหน้า หึ!

ติงหรูอี้! บุญคุณที่สอนสั่งฉันจะตอบแทนให้สาสมแน่นอน

15 นาทีต่อมา

บ้านร้างทางทิศตะวันตกของย่านการค้าใกล้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไท่หยวน

“พี่สาวหลี่” เสียงแหบของเด็กชายที่กำลังแตกเพราะฮอร์โมนร้องเรียกก่อนเจ้าตัวจะเดินหันมองรอบด้านแล้วเข้ามาหา

“เสี่ยวโกว พี่มีเรื่องให้ช่วย” หลี่เหม่ยถิงพยักหน้ารับคำเด็กชาย เธอยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ร่างสูงโย่งแขนขาผอมยาวก็เดินเข้ามาประชิดตัว

“มีคนเดินสะกดรอยตามพี่สาวตั้งแต่ลงจากรถโดยสาร ผมให้เสี่ยวต้านนั่งสังเกตการณ์อยู่ คนอื่นกระจายกันอยู่ห่างออกไป”

ดวงตาดอกท้อหรี่แคบลงส่อประกายเย็นชา

‘ใครใช้ให้คนตามดูเธอ? ไม่น่าใช่ติงหรูอี้ พวกลูกคุณหนูทั้งหลายในโรงเรียนก็ไม่น่าจะใช่ ถึงเธอจะใช้จุดอ่อนมาควบคุมคนพวกนั้น แต่ยังไม่ถึงขั้นทำให้ใครแค้นเคืองจนต้องส่งคนมาเล่นงาน’

“ลักษณะท่าทางเป็นยังไง”

หลี่เหม่ยถิงล้วงหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า พยักเพยิดให้เสี่ยวโกวยื่นมือมารับไป ทั้งสองคนก็ขยับเข้าใกล้ก้มลงมองของในมือ เป็นลูกอมรสมินต์เม็ดหนึ่ง

ทำเหมือนกำลังตกลงอะไรกันสักอย่างได้แล้วเดินตามกันออกไปด้านหลังบ้านร้างมีเสี่ยวโกวนำหน้า

“โว้ว แม่หนูที่ท่านประธานสั่งให้คุ้มครองใช้ได้เลยนะเนี่ย รู้จักกับเด็กที่ทำงานสารพัดอย่างอย่างเสี่ยวโกวด้วย”

ชายหนุ่มวัยต้น 30 หน้ากลมดูธรรมดา เหมือนพบเจอได้ตามถนนหนทางแบบไม่เป็นจุดสังเกต ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดเรียบง่ายอย่างเชิ้ตทรงหลวมกับกางเกงขายาวสีเทา

เขาไม่รู้ตัวว่าภารกิจกินหมู แบบให้ตามคุ้มครองเด็กสาวคนหนึ่งจะความแตกตั้งแต่วันแรก

พอทั้งเด็กสาวและเด็กชายนามเสี่ยวโกวเดินออกไป เขายังคงไม่ตามออกไปทันที แต่เฝ้ารออยู่สักพักจนแน่ใจแล้วจึงเดินตามหลังไปแบบเว้นระยะห่าง ท่าทางการเดินเหมือนแค่คนเดินถนนปกติ

“ใครส่งนายมา”

เสียงใสนิ่งเอ่ยจากทางด้านหลัง พร้อมสัมผัสของวัตถุโลหะแตะตรงกลางกระดูกสันหลังช่วงเอว

หวางอู๋ซวน ไม่ได้มีท่าทางตื่นตกใจหรือระวังตัวอะไรมากหลังถูกเจอตัว เพราะเสียงพูดคือเป้าหมายการติดตามและคุ้มครองของเขา เพียงแค่หงุดหงิดตัวเองเล็กน้อยที่ดันประมาทเหล่าเด็กน้อยตามท้องถนนของพวกเสี่ยวโกวเสียได้

แสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กสาวและเด็กชายติดต่อกัน เขาคงโดนจับตาตั้งแต่ตามเธอในเขตชุมชนเป็นแน่

มือหนาอวบสีรวงข้าวยกขึ้นเสมอไหล่ หันใบหน้ายิ้มแฉ่งจนปากแทบฉีกไปด้านหลัง

“ใจเย็นกันสักหน่อยครับเด็ก ๆ ผมไม่ได้มาร้ายอะไร” เหล็กเส้นที่เด็กเสี่ยวโกวถือจ่อ เขาจะปัดออกก็ง่ายดาย พวกเด็กรับงานข้างถนนพวกนี้ต่อให้พอมีฝีมือก็ไม่ใช่คู่มือของคนที่ฝึกการต่อสู้มาแบบเขา

“พี่สาวอย่าไปเชื่อ คนดี ๆ ที่ไหนจะเดินตามหญิงสาวออกมาในที่เปลี่ยว ผมว่าลุงนี่ถ้าไม่ใช่พวกค้ามนุษย์ ก็มีเจตนาร้ายแน่”

“ต้องการอะไรจากฉัน”

“ผมได้รับมอบหมายจากเจ้านายให้มาติดตามคุณหนูครับ ไม่ได้มีเจตนาร้ายจริง ๆ”

แทนที่เด็กสาวจะมีทีท่าอ่อนลง หรือแสดงท่าทางเขินอายแบบที่ควรจะเป็น เมื่อมีผู้ชายแบบเจ้านายเขามาสนใจ บรรยากาศกลับเย็นชาขึ้น ท่าทางจะโกรธเข้าให้แล้ว

“มีสิทธิอะไรให้คนมาตามดูฉัน”

แค่นเสียงลอดไรฟัน ดวงตาหลังแว่นส่องประกายวาวโรจน์

“เข้าใจผิด คุณหนูเข้าใจผิดแล้วครับ เจ้านายไม่ได้ให้มาตามดู นายเกรงว่าเวลาคุณหนูออกมาข้างนอกคนเดียวจะมีอันตรายเลยให้ผมมาคุ้มครอง เป็นผมที่ใช้คำผิดไป ถ้าถูกจับได้ก็ให้คุณหนูเรียกใช้งานผมมาได้เลยครับ”

อารมณ์เดือดดาลที่กำลังประทุถูกคำพูดถัดมาสาดน้ำเย็นดับไฟร้อน จนเหลือกระแสอุ่นอวลรินรดใจที่เริ่มด้านชาให้อุ่นวาบขึ้นมาได้เล็กน้อย

‘เอาล่ะ อย่างน้อยการช่วยเหลือเขาก็ไม่ได้ช่วยหมาป่าตาขาว’

“คุณรายงานอะไรไปแล้วบ้าง ตามมากี่วันแล้ว” ต่อให้รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย เธอก็ไม่คลายความระวังตัว

“นายไม่ได้ให้รายงานเรื่องกิจวัตรครับ แต่ให้คอยดูว่ามีอะไรยุ่งยากหรือส่อแววคุกคามถึงให้รายงานเบอร์ส่วนตัวนายโดยตรง ผมเลยยังไม่ได้รายงานอะไร วันนี้วันแรกครับ”

เห็นการยืนสงบเสงี่ยมมือประสานกัน ท่าทีเปลี่ยนเป็นเคารพขึ้นมาจากทีแรกเธอก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เธอไม่ใช่คนโง่ที่คิดว่าทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวได้ มีผู้ช่วยฟรีไม่ขัดผลประโยชน์ทำไมจะไม่รับไว้

“ฉันรบกวนถามเจ้านายคุณให้หน่อย ถ้าฉันจะขอเบอร์ติดต่อได้หรือเปล่า”

คนมีน้ำใจให้ อย่างน้อยเธอก็อยากขอบคุณด้วยตัวเอง ถึงจะไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม ตัวเธอไม่มีผลประโยชน์อะไรที่คนแบบเขาจะมาสนใจได้ ยิ่งเรื่องที่ช่วยเขาไว้คนระดับนั้นไม่น่านำมาคิดใส่ใจตอบแทน

“ผมจะสอบถามให้ครับ”

เขากดมือถือยุกยิกอยู่ไม่นาน ก็ยื่นหน้าจอมือถือที่มีหมายเลขโทรศัพท์ส่งมาเป็นข้อความให้

“เบอร์ส่วนตัวเจ้านายครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หลี่เหม่ยถิงเดินปลีกตัวออกมาจากทั้งเสี่ยวโกวและคนแปลกหน้า ชั่งใจว่าจะโทรหรือส่งข้อความแทน จะโทรไปก็เกรงจะเป็นการรบกวน ส่วนส่งข้อความอย่างเดียวก็ดูไม่จริงใจ

“การปฏิสัมพันธ์กับคนนี่มันยุ่งยากจริง”

สักพักประกายตาพราวระยับ ลูกตาดำกลอกกลิ้งไปมาส่องประกายซุกซน

มือเรียวขาวกดแป้นพิมพ์ข้อความไม่นานก็ส่งออกไป แล้วหันเดินกลับไปหาสองคนที่ยืนรอ

ห้องประชุมใหญ่ ตึกเทียนอวิ๋น

“ต่อไปรายงานความคืบหน้าโครงการพัฒนาเขตที่อยู่อาศัยจงเป่าซาน”

ผู้รับผิดชอบโครงการที่ถูกกล่าวถึงลุกขึ้นยืนด้วยความรีบร้อน มือหอบเอกสารกองใหญ่เตรียมก้าวเดินไปยังตำแหน่งพรีเซนต์งาน

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

“เสียงข้อความโทรศัพท์ของใคร”

เสียงทุ้มเย็นชาไร้อารมณ์กล่าวทำลายความเงียบ ความกดดันในคำพูดและน้ำเสียงแทบจะทำให้ผู้ที่กินตำแหน่งบริหารในบริษัทเซี่ยอวิ๋นตัวสั่นงันงก ต่างลนลานรีบเช็กโทรศัพท์กันยกใหญ่

สุดท้ายแล้วได้แต่ทำหน้าฉงน ชูโทรศัพท์ขึ้นมาทุกเครื่องที่โชว์ปิดเครื่องไว้อยู่

ร่างสูงสง่าในตำแหน่งประธานนึกเอะใจ หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวในกระเป๋าเสื้อนอกออกมา

“พัก 10 นาที”

ฉินเฟยหลงไม่ต่อความ ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องประชุมมือกดส่งคำตอบให้ข้อความที่ได้รับ

‘นายครับ ผมถูกคุณหนูเจอตัว คุณหนูขอเบอร์ติดต่อนายครับ’

ดวงหน้าหล่อเหลาเผยความเย็นชาขึ้นอีกระดับ วินาทีต่อมากลับผ่อนคลายขึ้นมุมปากกระตุกคล้ายจะยิ้ม

‘ส่งหวางอู๋ซวนกลับไปฝึกในเขตร้อนอีกรอบท่าจะดี งานเล็กน้อยยังพลาดให้เด็กน้อยตั้งแต่วันแรก’

นึกถึงรายงานประวัติของหลี่เหม่ยถิง ที่เลขานำมารอยยิ้มมุมปากกดลึกขึ้น

‘หึหึ ยังพอมีเขี้ยวเล็บอยู่บ้างล่ะนะ’

หลังจากส่งชุดตัวเลข 11 หลักตอบข้อความกลับไป เขาก็มายืนรอยังจุดที่สัญญาณโทรศัพท์ดีที่สุดบนชั้นอย่างไม่รู้ตัว คิดว่าอีกไม่นานคงมีสายจากกระต่ายน้อยเข้ามา

แต่ไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง

ติ๊ด ติ๊ด

ข้อความสั้นไม่เยิ่นเย้อเพียงประโยคเดียว ทำเอาข้างขมับกระตุกวูบ

“ยัยเด็กแสบ เจอกันครั้งหน้าดูสิว่าฉันจะทำให้เธอเรียกอย่างอื่นได้ยังไง“

ก้านนิ้วแข็งแรงมีข้อกระดูกโปนหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อสูท ฝีเท้าก้าวเดินยาวหนัก ๆ ยังคงติดใจข้อความประโยคนั้น เด็กน้อยส่งมาว่า

‘ขอบคุณสำหรับแรงงานฟรีนะคะ…คุณน้า’