ตอนที่ 2 ความบังเอิญตัวเป็น ๆ (1)

“คุณหนูใหญ่ครับถึงสนามบินแล้ว” เสียงลุงหย่งอันเรียกหลังจากลงไปเปิดประตูรถให้ หลี่เหม่ยถิงที่กำลังเช็กข้อความในโทรศัพท์ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ก้มดูนาฬิกาข้อมือ คำนวณระยะเวลาเช็กอินคิดว่าจะเดินไปซื้อชาร้อนดื่มสักแก้ว

“ลุงหย่งอันกับอาฉีกลับกันได้เลยนะคะ”

“เรียบร้อยแล้วครับคุณหนูใหญ่” เสียงเข้มตอบมาจากทางด้านหลังของพ่อบ้านของตระกูล ร่างสูงอุดมไปด้วยมัดกล้ามที่แทบจะปริออกมาจากชุดสูทสากลสีดำเดินมายืนข้างลุงหย่งอัน

ฉีฟ่านเป็นบอดี้การ์ดของคุณพ่อมานานหลายปี ชายร่างใหญ่หน้าเหลี่ยม คิ้วและปากหนา ตาคมปีกจมูกบานออก หูด้านขวามีรอยแหว่งจากรอยแผลสมัยที่ยังคงอยู่ในกองทัพ โดยรวมภาพลักษณ์ดูดุดันแตกต่างชัดเจนกับคนเป็นพ่อบ้านชนิดคนละขั้ว

ลุงหย่งอันผอมเพรียว ยืนเหยียดหลังตรงในชุดสูท 5 ชิ้นดูน่าอึดอัดท่ามกลางอากาศอบอ้าวในช่วงฤดูร้อน แก้มตอบเข้าทำให้โหนกแก้มดูสูง หางตาตกแต่มีประกายฉลาดเฉลียว สองคนนี้คนหนึ่งดูเป็นคนใช้เรี่ยวแรงในการทำงาน อีกคนดูทรงภูมิท่วงท่าคล้ายบัณฑิตไม่มีแม้แรงจะมัดไก่

ทำให้คิดถึงรูปร่างอวบท้วมใบหน้ากลมมน หน้าผากกว้างแต่เรียวปากบางของป้าหนิวอี หากจับทั้งสามยืนรวมกันคงเกิดเป็นทัศนียภาพที่น่าดูไม่น้อย

ถ้าป้าหนิวอีมาด้วย หญิงวัยกลางคนผู้ซึ่งสูงเพียงไหล่ของลุงหย่งอันคงยืนชี้นิ้วสั่งงานไม่หยุดปากใส่ชายทั้งสอง สองคนนี้คงหัวหมุนขาแทบขวิด นึกถึงภาพจำในครั้งเก่าก่อนทำให้บรรยากาศรอบตัวของหลี่เหม่ยถิงคลายความหนักอึ้งลงได้บ้าง มีรอยยิ้มผ่อนคลายปรากฏเล็ก ๆ ตรงมุมปาก

ในบ้านหลังนั้นยังมีคนที่รักและหวังดีกับเธออีกหลายคน

นึกถึงคุณพ่อที่นอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล หลี่เหม่ยถิงรู้สึกผิดปะปนไปกับความเจ็บปวด เธอรู้ว่าเวลาของคุณพ่อเหลืออยู่ไม่ถึง 2 ปี ตอนตื่นจากการหลับใหลตัวเธอทั้งสับสน หวาดกลัว ความอ่อนแอไร้กำลังกัดกินจิตใจทำให้อยากหลีกหนีและถอยห่างจากสถานการณ์ตรงหน้าไปก่อน

เธอถึงรีบหนีกลับไปโรงเรียน

เพราะบ้านไม่ใช่ที่สำหรับเธออีกต่อไป

‘หลี่เหม่ยถิง เธอจะอ่อนแอไม่ได้’

ยังมีเวลาก่อนที่ถึงคราวที่จะต้องแตกหักกับติงหรูอี้และหลี่เหม่ยหลิน เธอต้องคิดหาทางตั้งหลักให้ตัวเอง ต้องวางแผนอนาคตล่วงหน้า เธอมีข้อได้เปรียบตรงที่รู้ความจริงแล้ว จะไม่ยอมให้ถูกเอาเปรียบหรือมีใครมากดข่มเธอได้อีก

ปีกแห่งอิสรภาพที่ถูกพันธนาการไว้ เธอจะพังโซ่ตรวนให้พินาศเอง!

ปึก!

“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

ตัวของหลี่เหม่ยถิงเซไปตามแรงกระแทก ดีที่จับกระเป๋าเดินทางใบเล็กตั้งหลักได้ทันจึงไม่ล้มคะมำลงไป อีกทั้งคนชนก็แสดงความรับผิดชอบรับผิดทันที จึงไม่ติดใจเอาความกัน

แรงกระแทกนี้ทำให้เธอรับรู้สถานการณ์ผิดแปลกรอบตัวหลังจากจมอยู่กับความคิดตัวเองปิดกั้นการรับรู้ภายนอกทั้งหมด

“คนกลุ่มนั้นดูเท่มากเลย ผู้ชายตรงกลางนั่นเป็นคนใหญ่คนโตจากไหนกันนะ มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลังเลยถ้าได้แฟนแบบนี้คงสบายไปทั้งชาติ”

“นี่อย่าเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย เป็นไงล่ะถึงขั้นเดินไปชนคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า”

“กรี๊ด! ผู้ชายคนนั้นดูหล่อมากขนาดใส่แว่นดำนะ ถ้าถอดออกมาจะหล่อขนาดไหน”

“โห น่ากลัวว่ะ มาเฟียหรือเปล่านั่น”

สารพัดเสียงพูดคุยกระซิบกระซาบรอบตัว ทั้งสายตาที่มีทั้งแอบมองและมองกันแบบโจ่งแจ้งในทิศทางเดียวกัน ทำเอาหลี่เหม่ยถิงเอี้ยวคอมองตามกระแสมวลชนไปยังทางเข้าเกตช่องทางพิเศษระดับ VVIP กับเขาด้วย

สายตาของหลี่เหม่ยถิงประสบเข้ากับกลุ่มมนุษย์ชุดสูทดำตัวใหญ่ยักษ์ยืนกั้นพื้นที่เป็นช่องทางให้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านเข้าเกตไปแล้ว

เห็นเพียงใบหูและหน้าค่อนมาทางด้านหลัง รูปร่างสูงสง่าในชุดสูททางการสีเทาเข้มจนเกือบดำ ช่วงขายาวก้าวอย่างมั่นคงไปด้านหน้า ไหล่กว้างผึ่งผายบุคลิกสง่างาม

มวลออร่าจากร่างสูงหนาแน่นทรงพลังมาก!!

“เฮ้อ! น่าเสียดาย ทั้งที่ดูทรงพลังและเปี่ยมอำนาจขนาดนั้นแท้ ๆ ชีวิตคนนี่มันไม่แน่นอนจริง ๆ” ดวงหน้าภายใต้กรอบแว่นส่ายไปมา ถอนหายใจกับตัวเอง

ออร่าที่ทรงพลังขนาดนั้น ดันมีตำหนิเป็นจุดเหลืองอมส้มเด่นชัด!!!

สีของออร่าเหลืองอมส้มแสดงถึงความเจ็บป่วย ชายคนนั้นโดดเด่นจนติดอยู่ในใจของเธอตลอดเที่ยวบินไปไท่หยวนเลยทีเดียว ด้วยคิดว่าหากมีโอกาสผ่านมาเจอกันเธอจะยอมทำใจเดินเข้าไปเอ่ยปากเตือนเขา แม้จะถูกมองแปลก ๆ หรือไม่ไว้ใจก็ตาม

ในใจของหลี่เหม่ยถิงรู้ดีว่าความบังเอิญขนาดนั้นคงไม่มีในโลก จึงนั่งคิดเสียดายทอดถอนใจไปกับเรื่องนี้ตั้ง 2-3 วันหลังจากกลับมาถึงโรงเรียนไท่หรงฮุ่ยเหวิน

แล้วร่างโชกเลือดที่นอนหมดสติแทบเท้าเธอนี่มันอะไร!?!?

ความจริงที่บังเอิญมากระแทกหน้าเล่นเอาเธอมึนงง ตอนนั้นแม้จะไม่เห็นหน้า แต่ออร่าของชายคนนั้นมีเอกลักษณ์ให้จดจำ แถมออร่าสีเหลืองส้มยังออกมาจากจุดเดียวกันตรงช่องท้องอีก รับรองคนเดียวกันไม่ผิดตัวแน่

เอาไงดี?

โรงเรียนมัธยมของเธอค่อนข้างเข้มงวด แถมยังเป็นโรงเรียนหญิงล้วน สภาพคนบาดเจ็บจากการถูกทำร้ายค่อนข้างชัดเจนแบบนี้ เกิดทำให้เป็นเรื่องขึ้นมาเผลอ ๆ ยังไม่ทันจะพาไปรักษาพ่อหนุ่มนี่คงจะโดนตามเก็บเสียก่อน

“ห้องเก็บของเก่าตึกด้านหลังโรงยิมน่าจะพอซ่อนไว้ได้ล่ะนะ”

“ยังหายใจอยู่ใช่ไหมเนี่ย ตรวจดูหน่อยดีกว่า ถ้าตายก็ทิ้งไว้นี่ล่ะจะได้ไม่วุ่นวาย”

บ่นพึมพำพร้อมยู่ปากไปพลาง มือเรียวเล็กยื่นออกไปหวังตรวจชีพจร ลำตัวด้านบนจึงค้อมต่ำทำให้คอเสื้อหย่อนลง สร้อยพร้อมจี้หยกสีแดงจึงหลุดออกมาด้านนอก

หมับ!

โอ๊ย!

มือแข็งแรงดุจคีมเหล็กคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบอบบาง ออกแรงบีบจนเด็กสาวร้องอุทานออกมา ดวงตาสีดำมืดครึ้มดุจรัตติกาลเผยอเปิดขึ้น

สายตาแข็งกร้าวไม่ผ่อนปรน ทำเอาหลี่เหม่ยถิงร่างกายแข็งค้าง ความเหน็บหนาวคืบคลานขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง กัดฟันข่มความกลัวชายตรงหน้า ถลึงตาจ้องตรงเข้าไปนัยน์ตาเรียวชี้ปลายอย่างไม่ยอมแพ้

“ปล่อย!! คุณน้าทำกับคนที่มีบุญคุณช่วยชีวิตแบบนี้เหรอ ฮึ! ทำคุณบูชาโทษ!”

เสียงต่อว่าหลุดออกจากริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม สายตาแข็ง ๆ แทนที่จะอ่อนลงกลับจ้องเขม็ง แถมเธอเห็นนะว่าเส้นเลือดตรงขมับเขายังเต้นตุบขึ้นมา

‘เอ้า โกรธเธอเฉยเลย’

หลี่เหม่ยถิงที่โดยปกติแล้วเป็นคนที่เก็บอาการค่อนข้างเก่ง ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ใบหน้าเรียวเล็กที่ถูกบดบังจากผมเผ้าและแว่นตายับยู่ส่อความไม่พอใจจนเด่นหรา

“อะไรเนี่ย…ถ้าช่วยแล้วเจ็บตัว น้าก็นอนแห้งตายอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะค่ะ”

โอ๊ะ…เรียกน้าแล้วดูเหมือนจะไม่พอใจแฮะ

“คุณ…น้าคะ” เสียงเล็กเรียกแหย่หยั่งเชิง

“ผมอายุ 25 ยังไม่แก่” เสียงแหบทุ้มต่ำเซ็กซี่กระซิบออกมาแผ่วเบาจากริมฝีปากบาง เสียงมีเสน่ห์ปัดผ่านใบหูดุจขนนกลูบไล้ พาเอาหัวใจสาวน้อยที่ไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามเต้นตุบ ใบหูมีสีแดงขึ้นลามจากหลังคอ

“เอ้อ…อะแฮ่ม คุณปล่อยมือก่อนค่ะ จะพาไปห้องเก็บของ ขืนยังอยู่กันตรงนี้คงไม่ดีแน่ คนที่ตามล่าคุณอาจจะมาเจอได้” หลี่เหม่ยถิงยื่นข้อเสนอที่ควรคำนึงถึงตอนนี้ออกไป พยายามจัดการอารมณ์เตลิดเมื่อครู่ให้สงบ

“อืม”

ชายหนุ่มลังเลอยู่เพียงอึดใจก่อนพยักหน้าตกลง คิดว่าเขาคงประเมินแล้วว่าทำแบบนั้นคงดีที่สุด

ดวงตาดอกท้อหวานหลังกรอบแว่นกวาดมองรอบตัว ที่มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า แน่ล่ะนี่มันภูเขาด้านหลังโรงเรียน แถมทางที่เธอเดินมายังออกนอกเส้นทางเดินปกติของนักเรียนในโรงเรียน มันเป็นเส้นทางเดินอ้อมกองหินใหญ่ไปอีกฟากของทางเดินป่า เดินไม่ไกลมากจะมีน้ำตกกับแอ่งน้ำขนาดกลาง รอบบริเวณมีพรรณไม้ดอกไม้ป่านานาชนิดขึ้นสวยงาม

ร่างสูงสง่าใช้มือยันตัวขึ้นกับต้นไม้ ท่าทางโอนเอนดูอ่อนแรงแต่พยายามทรงตัวขึ้น

“ฉันช่วยค่ะ” หลี่เหม่ยถิงอาสาเข้าไปช่วยประคอง ถึงตัวเธอจะเล็กกว่าแต่ก็ค่อนข้างแข็งแรงเพราะออกกำลังกายสม่ำเสมอ

“ขอบคุณครับ ขอโทษด้วยเรื่องข้อมือของคุณ”

คำเอ่ยขอบคุณและขอโทษทำสาวน้อยค่อนข้างแปลกใจแต่ก็รู้สึกดีขึ้น คิดว่านิสัยของคนคนนี้ไม่ได้แย่เลยทีเดียว ขณะเดินประคองกันไปเธอแอบลอบมองสำรวจคนด้านข้างอย่างพิจารณา

หน้าตาหล่อเหลาดุจดังลูกรักของพระเจ้า

ดวงหน้าหล่อมีสันกรามคมชัด จมูกโด่งตรงเป็นสัน ดวงตาหงส์คมกริบ ปลายหางตายกขึ้นเล็กน้อยล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวจนผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องอิจฉา เรียวปากบางได้รูปทรง เสียอย่างเดียวใบหน้าไร้อารมณ์นิ่งขึงจนดูดุจัดไม่น่าเข้าใกล้

“เลือดหยุดไหลหรือยังคะคือฉันไม่มียาห้ามเลือดเลยในหอพัก มีแต่พวกยาที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น คิดว่าคุณคงไม่อยากให้เรียกรถพยาบาล”

“อืม…ฉลาด”