66

“มนุษย์สามารถเอาชนะความกลัวด้วยความกล้า ซอนญ่า...คุณกลัวการเผชิญหน้าอย่างเดียวเท่านั้นหรือ?”

ร่างสูงใหญ่ไม่เพียงตั้งคำถามแต่ยังดันร่างในอ้อมแขนนอนราบลงบนเตียงเล็ก อลินทิราไม่รู้สึกประหม่าอีกต่อไป แต่กลับอบอุ่นมากขึ้นเมื่อทรวงสวยใต้เนื้อผ้าฝ้ายบางเบาของชุดกระโปรงบดเบียดกับอกกว้างใต้เสื้อโปโลสีเข้ม เขาอยู่เหนือเธออีกครั้ง ควบคุมแม้กระทั่งลมหายใจร้อนผ่าว หญิงสาวคิดอย่างฟุ้งซ่าน เธออยากให้เขาถอดชุดที่เธอสวมใส่และสัมผัสูบไล้ไปทุกที่บนอณูของผิวละเอียด และความคิดนั้นราวกับได้รับการตอบสนองเมื่อใบหน้าคร้ามคมก้มลงไปเกือบชิด ริมฝีปากหนาจรดลงเกือบติดกับเรียวปากอิ่มนิ่มนวล

“”ค่ะ...แดน การเผชิญหน้าเป็นสิ่งเดียวกระมังที่ฉันกลัวมันที่สุด”

“คุณไม่ได้กลัวคู่ต่อสู้หรอก ซอนญ่า คุณกำลังกลัวตัวคุณเองต่างหาก กังฟูไม่ได้สอนคุณหรือว่า ให้คุณต่อสู้กับตัวเอง”

“คุณรู้ได้ยังไงคะแดน?”

แววตาสีน้ำตาลแกมเขียวใต้แพขนตางอนงามวาววามขึ้นและรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่ถ่ายเทผานเข้าไปทางริมฝีปากและจมูกของหญิงสาว แดเนียลคลี่ริมฝีปากอันน่าหลงใหลออก หากเขาไม่พูดเธอก็อยากจูบเรียวปากหยักเสียเดี๋ยวนั้น

“ผมกำลังจะบอกคุณว่าการปีนหน้าผาแล้วกระโดดลงทะเลแบบดีพวอเตอร์โซโลน่ะ ผมมีพื้นฐานการฝึกส่วนหนึ่งมาจากวิชาการต่อสู้แบบกังฟูเหมือนคุณ ผมเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากหลวงจีนรูปหนึ่งในวัดเส้าหลิน คุณอาจแปลกใจว่าทำไมผมจึงตัดสินใจไปที่นั่น”

ชายหนุ่มหยุดไปชั่วครู่ราวกำลังลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต

“หลังจากที่ผมเรียนจบด้านการเงินการธนาคาร ผมยังรู้สึกสับสนกับเป้าหมายของชีวิตในอนาคตหลังจากนั้น แน่นอนว่าการที่ผมเป็นลูกคนโตก็ย่อมต้องคำนึงเรื่องครอบครัวเป็นหลัก กิจการของไพรซ์ คอร์ป ต้องมีผู้เข้าไปดูแลแทนพ่อกับแม่หลังจากท่านถึงวัยเกษียณ ท่านไม่ได้ตั้งความหวังอะไรกับลูก ๆ แต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรักษาสิ่งที่ท่านสร้างไว้ถึงแม้นั่นจะไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการก็ตาม  ผมอยู่ในช่วงเวลาที่ต้องตัดสินใจว่าจะเรียนต่อด้านที่เคยเรียนมาแล้วหรือจะฉีกตัวเองออกไป แล้วผมก็ค้นพบคำตอบในช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิต มีเพื่อนที่มหาวิทยาลัยชวนผมไปเที่ยวเมืองจีน ตอนนั้นเองที่ผมได้สัมผัสกับความมหัศจรรย์ตอนเดินทางไปวัดเส้าหลิน ...ที่ที่คุณเคยไปฝึก แต่ผมฝังตัวเองอยู่ที่นั่นก่อนคุณถึงสองปี”

“สองปีเชียวหรือคะ? ถ้อย่างนั้นคุณก็ต้องลึกซึ้งกับคำว่า ดื่มด่ำความลำเค็ญ ยิ่งกว่าฉัน”

“เรามีเป้าหมายที่ต่างกัน ผมไปที่นั่นเพื่อค้นหาตัวเองในขณะที่คุณไปที่นั่นเพื่อภารกิจ”

“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าเราจะเคยไปอยู่ในสถานที่เดียวกัน ถึงแม้จะต่างวันต่างเวลาก็เถอะ”

“มีเรื่องไม่น่าเชื่อมากมายเกิดขึ้นในโลกใบนี้ คุณก็รู้ดีนี่ซอนญ่า”

แดเนียลคลี่รอยยิ้มอีกครั้ง เสน่ห์นั้นแทบละลายหญิงสาวใต้ร่างของเขา ร่างแน่งน้อยไล้ปลายนิ้วสีชมพูไปบนแก้มระคายสากด้วยขนเครา อลินทิราอยากหยุดเวลาระหว่างเธอและเขาไว้ให้นานเท่านาน

“เล่าต่อซีคะ แดน...ฉันอยากฟัง”

“พ่อกับแม่อยากให้ผมกลับบ้าน คิลเลียนแบเอเดรียนก็ไปหาผมที่นั่นแต่เขาสองคนไปช่วยผมเก็บผักกับสมุนไพรบนเขา พวกเขาพูดติดตลกว่า เฮ้...พี่ไปเรียนต่อแพทย์จะดีกว่า จนสองคนนั่นกลับไปผมก็ยังถอนหญ้าและปีนเขาเป็นกิจวัตรทุกวัน ที่นั่นทำให้ผมรู้จักตัวเองมากขึ้น และกังฟูก็ไม่ใช่แค่วิชาการต่อสู้ที่จะเอาชนะศัตรูเท่านั้น มันเป็นการอบรมนิสัย แก่นแท้ของมันคือเปลี่ยนพลังงานให้เป็นพลัง ถึงไม่มีคู่ต่อสูภายนอกแต่ก็ต้องฝึกฝนการออกกระบวนท่าแบบต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็จะเหลือเพียงศัตรูภายใน นั่นคือความอ่อนแอทางร่างกายและจิตใจที่อยู่ในตัวเราเอง”

“บอกหน่อยซีคะแดนว่าคุณเอาชนะตัวเองได้ยังไง?”

“คุณต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าผมค้นพบตัวเองตอนเก็บรากสมุนไพรบนเขา ผมตั้งคำถามเล่น ๆ ว่าในตะกร้ามีอะไรบ้าง แล้วผมก็ตอบโดยไม่ลังเลว่าในตะกร้ามันมีอะไร ตอนนั้นเองที่ผมได้รู้คำตอบในสิ่งที่สับสนใจมานาน ผมอาจเรียนการเงินการธนาคาร แต่ผมก็เข้าใจถ่องแท้ว่าผมชอบทางด้านวิทยาศาสตร์ไม่น้อยไปกว่ากันเลย และการทำในสิ่งที่ชอบก็จะทำให้เรามีความสุข มันทำให้ผมเกิดความมุ่งมั่นที่จะกลับเข้าสู่มหาวิทยาลัยอีกครั้งเพื่อเรียนต่อทางด้านนิวเคลียร์ฟิสิกส์จนจบด็อกเตอร์”

“แต่คุณดูไม่เหมือนพวกศาสตราจารย์แก่ ๆ ผมฟูวกนั้นเลยนะคะ”

แดเนียลเลิกคิ้วสูง “ผมก็อยากทำตัวแบบไอน์สไตน์นะ ถ้าไม่ต้องเข้ามาจัดการดูแลไพรซ์ คอร์ป”

“ฉันชอบที่คุณเป็นแบบนี้” อลินทิราชะงักคำพูดเมื่อเผลอเปิดเผยความรู้สึกออกมา หญิงสาวหน้าแดงซ่านหากก็ดูเย้ายวนในสายตาของชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ทิ้งน้ำหนักลงบนร่างนุ่ม บดเบียดกล้ามเนื้อทุกส่วนที่เครียดตึงกับอณูผิวละเอียดที่กำลังตื่นตัว

“พูดต่อสิ...ซอนญ่า” ชายหนุ่มยั่วเย้าหญิงสาวด้วยการเคลียเคล้าริมฝีปากไปบนแก้มเรื่อ เขาทำให้กายสาวสั่นระริกและเริ่มทรมานกับความโหยหา

“ฉันพูดจบแล้วนี่คะ แดน”

“ยัง” เขาแทรกขึ้นเสียงเนิบแผ่ว “ผมรู้ว่าคุณอยากบอกอะไรผมมากว่านี้...ใช่มั้ย?”

ร่างสูงยันข้อศอกขึ้นก่อนรั้งเสื้อโปโลออกไปเพื่ออวดทุกส่วนอันสมบูรณ์แบบบนเรือนกายให้เต็มตา

“สิ่งที่ฉันยังไม่ได้บอกอาจมีผู้หญิงคนอื่นเคยพูดกับคุณไปจนหมดแล้ว”

“คุณรู้ได้ยังไง บางทีอาจไม่มีใครบอกอะไรผมเลยก็ได้”