80

แดเนียลตะโกนทว่าหญิงสาวกลับยืนนิ่ง เธอมองไปรอบตัวซึ่งถูกโอบล้อมด้วยหน่วยสวาท ร่างเพรียวระหงกำหมัดแน่น เธอจะไม่ยอมถูกจับที่นี่เป็นเด็ดขาด

“ได้...แดเนียล แต่ฉันอยากคุยกับพี่ก่อนมอบตัวกับตำรวจ”

โมนิกายื่นข้อเสนอสักครู่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งยืนข้าง ๆ แดเนียลก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบ

“ว่ายังไงครับ คุณแดเนียล จะเข้าไปคุยกับเธอหรือเปล่า?”

คนถูกถามพยักหน้าก่อนตอบ “ครับ...ผมจะคุยกับเธอ”

“ระวังตัวด้วยนะครับ เราไม่รู้ว่าเธอมีแผนอะไรบ้าง”

“ขอบคุณครับ ผมจะระวัง” แดเนียลรับปากก่อนเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับญาติผู้น้อง ทุกอย่างเงียบกริบ บรรยากาศรอบตัวบีบคั้นจนน่าอึดอัด เจ้าหน้าที่หน่วยสวาททุกนายซึ่งมีอาวุธครบมืออยู่ในท่าเตรียมพร้อมตลอดเวลากระทั่งชายหนุ่มเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าหญิงสาว

“โมนี่” แดเนียลลดเสียงต่ำ เขาเครียดเกร็งในช่องท้องเมื่อต้องมาอยู่ในสภาวการณ์ล่อแหลมและอาจเกิดอันตรายได้ทุกเมื่อ เขาเหมือนตัวประกันของโมนิกา ญาติผู้น้องที่จับจ้องไม่วางตาเมื่อบทสนทนาเริ่มขึ้น

“โมนิกา...ตอนนี้คนในองค์กรของเธอถูกเจ้าหน้าที่จับกุมไว้เกือบหมดแล้ว มูลนิธิถูกสั่งปิด ไซออนเนต...จะไม่มีอีกต่อไปแล้ว”

“พี่คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันจะจบลงง่าย ๆ อย่างนั้นหรือคะ ถ้าฉันถูกจับ ไพรซ์ คอร์ปต้องพบกับปัญหาใหญ่แน่ เพราะจะมีข่าวว่าบริษัทมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรลับที่กระทำสิ่งผิดกฎหมาย”

“ไพรซ์ คอร์ปมีความน่าเชื่อถือมากพอ เธอต่างหากโมนี่ ที่จะถูกลอยแพในฐานะของผู้ที่ไม่ซื้อสัตย์ต่อองค์กร ไซออนเนตสิ้นสุดแล้ว เธอจะยังดื้อดึงต่อไปเพื่อประโยชร์อะไร”

“เพื่อโลกของฉัน! เพื่อสิ่งที่ฉันมี มันพิเศษเหนือใคร ๆ ฉันเป็นอัจฉริยะ และสิ่งนี้ไม่มีวันตาย จำไว้...ฉันคือไซออนเนต!”

เปรี้ยง!!

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมคำสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของโมนิกาซึ่งกำลังจะเหนี่ยวไกปืนพกขนาดเล็กในมือใส่แดเนียล ชายหนุ่มรีบคว้าร่างเพรียวระหงที่ทรุดฮวบลงในอ้อมแขนของเขา ร่างสูงผงะเมื่อเห็นรอยเลือดไหลทะลักออกมาตรงกลางหลังของหญิงสาว ชุดสูทสีขาวเปรอะเปื้อนด้วยคราบโลหิตแดงฉานและปืนพกในมือร่วงหล่นลงสู่พื้น เธอถูกวิสามัญพร้อมการตัดสินใจสุดท้ายที่จะปลิดชีวิตของญาติผู้พี่ โมนิกาอาจเป็นอัจฉริยะแต่เธอไม่อาจรอดพ้นจากความตาย...มัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่กว่าตัวเธอ

“โมนี่...โมนี่” แดเนียลกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยความสะเทือนใจ เขายังเห็นเปลือกตาบนใบหน้างามกระตุกเล็กน้อยพร้อมเสียงแห้งโหย

“แดน...ฉันรักพี่...ฉัน...จะไม่ให้ใคร..ทำลาย...ไซออนเนต”

“โมนิกา...ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงรับเธอไว้ในอ้อมกอดของพระองค์”

แดเนียลกล่าวด้วยน้ำเสียงอันสั่นสะท้าน ร่างระหงฝืนเปิดเปลือกตาราวกับรับรู้การล่ำลาครั้งสุดท้ายก่อนแน่นิ่งไปในที่สุด เมื่อทุกอย่างสงบเจ้าหน้าที่หน่วยเฉพาะกิจนายหนึ่งจึงเข้ามาคุกเข่าลงใกล้ ๆ

“คุณแดเนียล...ขอโทษด้วยนะครับ เราจำเป็นต้องตัดสินใจ เพื่อรักษาชีวิตของคุณ”

“ครับ...ผมเข้าใจ” เขาตอบแผ่วเบาขณะกอดร่างไร้วิญญาณของญาติผู้น้องที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาแต่เด็กไว้แนบแน่น หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่ของหน่วยเฉพาะกิจก็เข้ามาเคลียร์พื้นที่เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มปล่อยให้ตำรวจนำร่างของโมนิกาออกไปก่อนโทรศัพท์ติดต่อหาบิดา

“พ่อครับ...โมนี่เสียชีวิตแล้วครับ...ผมจะเล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟังหลังจากกลับไปลอสแองเจลิส ช่วยบอกให้คุณอาทราบด้วยนะครับ”

น้ำเสียงจากอีกฝั่งแสดงอาการตระหนกตกใจทว่าชายหนุ่มก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้มากกว่านั้น เขาวางสายโทรศัพท์และยังคงยืนสงบนิ่งอยู่บนดาดฟ้าของตึกเก่าที่ลมพัดหวีดหวิว แดเนียลยังรู้สึกสะเทือนใจและเจ็บปวดกับจุดจบของนายใหญ่แห่งไซออนเนตซึ่งไม่ควรเป็น โมนิกา นองสาวที่บิดามารดาแยกทางกันแต่เล็ก เขาไม่ได้รักเธอฉันชู้สาว ทว่าก็มีความผูกพันกันทางสายเลือดในฐานะญาติสนิทและยังคงเป็นเช่นนั้นเสมอ ร่างสูงใหญ่หยิบของบางอย่างในกระเป๋าเสื้อมาไว้ในมือ  มันเป็นชิปบรรจุข้อมูลต้นเหตุสำคัญของโศกนาฏกรรมซึ่งไม่ควรเกิดขึ้นเลย

ใบหน้าคร้ามคมแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าใกล้อัสดงที่ดวงอาทิตย์ทอแสงมะลังเมลือง เสียงสัญญาณรถตำรวจและเจ้าหน้าที่หน่วยสวาทข้างล่างยังดังไม่หยุดหย่อน  ทว่าบนลานกว้างของดาดฟ้าตึกยามนี้มีเพียงเขาผู้เดียวเท่านั้น นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มย้อนคิดถึงเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลจนถึงตอนนี้ เขาค้นพบเกาะแห่งความเสถียรที่ใครต่างปรารถนาได้ไปถึง แต่ไม่คาดคิดว่ามันเป็นชนวนเหตุให้ต้องสูญเสียอีกชีวิตหนึ่งไปด้วย บางทีเขาอาจไม่ต้องการสิ่งที่หลงเหลือบนเกาะนั้นอีก แดเนียลตัดสินใจอะไรบางอย่างก่อนยิ้มจาง ๆ เพียงเดียวดาย

แต่แล้วชั่วแว่บชายหนุ่มกลับคิดถึงใครคนหนึ่ง เขาอาจสูญเสียโมนิกาแต่เขาจะไม่ยอมสูญเสีย เธอคนนั้น ไป

ออโซลย่า...แดเนียลหลับตาและนึกถึงการเดินทางไกลอีกครั้ง