81

“อาการของคุณดีขึ้นมากแล้วนะครับหลังจากพักฟื้นมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือน หมอว่าตอนนี้คุณซอนญ่าคงกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ”

นายแพทย์สูงวัยเอ่ยกับหญิงสาวร่าบอบบางในชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มซึ่งนั่งฟังผลการวินิจฉัยครั้งสุดท้ายบนเตียงผู้ป่วย เขาก้มลงดูแผ่นชาร์ตพลางยิ้มรื่น

“จะให้พยาบาลแจ้งคุณแดเนียล ไพรซ์ ไหมครับว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้”

“คงไม่ต้องหรอกค่ะ...เอ้อ...ตอนนี้เขาคงกำลังยุ่งอยู่กระมังคะ ถ้ายังไงฉันจะบอกให้เขาทราบเองค่ะ”

“ครับ...ถ้าอย่างนั้นก็อยาลืมบอกข่าวดีกับเขาด้วยก็แล้วกันนะครับว่าตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์แล้ว ผมจะบอกคุณแดเนียลตั้งแต่วันที่เขากลับแคลิฟอเนีย แต่วันนั้นเขาดูเร่งร้อนมากก็เลยไม่ทันได้พูดอะไร แต่ผมคิดว่าถ้าเขารู้ก็คงจะดีใจมาก”

นายแพทย์สูงวัยกล่าวอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของคนไข้

“ค่ะ...คุณหมอ ขอบคุณมากนะคะ”

อลินทิรายิ้มรับแต่หัวใจดวงนั้นทั้งหวาดหวั่นและรันทดท้อด้วยคิดไปต่าง ๆ นานา หลังถูกกระสุนปืนสไนเปอร์ของเฟลรอฟตอนหนีเข้าไปในแคนยอน แลนด์กับแดเนียลเธอก็ถูกส่งมาเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดและหลับไม่รู้สึกตัวนานเกือบสัปดาห์ กระสุนถูกผ่าออกและเธอก็รอดชีวิตมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ เธอคิดว่าตัวเองหมดลมหายใจไปแล้ว โชคดีทีแดเนียลพาเธอมาโรงพยาบาลทัน โชคดีที่ผลการตรวจนอกจากรอยแผลหมอยังพบอีกว่าเธอตั้งครรภ์และเด็กปลอดภัยดี

หากทว่าหลังจากฟื้นขึ้นมาเธอกลับไม่พบ เขาคนนั้น อีกเลย ทราบจากนางพยาบาลเพียงว่าเขาเร่งรีบกลับแคลิฟอเนีย อลินทิราได้แต่คิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอผ่านวินาทีเฉียดตายไปพร้อมกับเขา

แดเนียลคงคิดได้ในท้ายที่สุดว่าเขาควรกลับไปอยู่ในโลกของสามัญ ไม่ใช่โลกดำมืดของจารชนเช่นเธอที่อนาคตมืดดำและไร้ความคาดหวัง เขายังไม่รู้ว่าโมนิกาเป็นใครและอาจกลับไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้วก็ได้ ช่างมันเถิด...หากจะเหลือเพียงเธอและลูก อย่างน้อยนั่นก็คือความผูกพันที่หลงเหลือเป็นน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตเธอได้ ร่างบางสูดลมหายใจลึกขณะก้าวออกจากโรงพยาบาล ในเมื่อแดเนียลไม่กลับมาอีกเธอก็จะลืมเขา เธอจะขอปลดเปลื้องทุกอย่างทิ้งไปไม่ว่าจะเป็นชีวิตที่เคยเสี่ยงตายและชื่อที่ใครต่างเรียกเธอ...ออโซลย่า

ไม่นานหญิงสาวจึงเห็นรถแท็กซี่คันหนึ่งเลี้ยวเข้ามาจอด เธอยิ้มกับคนขับก่อนพูดว่า

“ไปที่บ้านของดาเลีย เฮอเกรล นะคะ เดี๋ยวฉันจะบอกทางอีกครั้งค่ะ”

บทที่ 19 

คืนรัก...เทพบุตรมาเฟีย

               

“อัลลี่..อาหารไม่อร่อยหรือจ๊ะ หนูทำหน้าเหมือนเบื่อมันยังไงยังงั้น”

เสียงของหญิงสูงวัยในชุดกระโปรงตัวยาวดังขึ้นขณะถือจานขนมและถ้วยน้ำชามาวางตรงหน้าหญิงสาวร่างบอบบางที่โต๊ะอาหาร อลินทิราก้มลงมองเส้นพาสต้าที่ยังเต็มจานก่อนยิ้มกลบเกลื่อน

“ไม่หรอกค่ะ แม่...มันอร่อยมาก”

“ถ้ามันอร่อยลูกก็ต้องกินให้เยอะ แม่เห็นลูกผอมลง และตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านเกือบสองอาทิตย์แม่ก็เห็นว่าลูกแทบไม่ออกไปไหนเลย”

ดาเลียหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร หญิงสูงวัยมองบุตรสาวบุญธรรมด้วยแววตาอ่อนโยนแม้มีความสงสัยอยู่ภายในลึก ๆ ดาเลียเป็นหญิงวัยหกสิบสองปี ใบหน้ารูปไข่ภายในกรอบเรือนผมสีดอกเลาถูกมุ่นเป็นมวยไว้กลางศีรษะ มีริ้วรอยตามอายุดูเป็นธรรมชาติและไม่ได้ประโคมแต่งหน้าอย่างผู้หญิงในเมืองใหญ่ ไม่ว่าจะกี่ปีดาเลียก็ยังเป็นเช่นนี้เสมอ ใช้ชีวิตแบบหญิงชาวบ้าน ไร้จริตหากก็เป็นที่พึ่งพิงสุดท้ายของหัวใจที่เหนื่อยล้า

ตั้งแต่อลินทิราออกจากโรงพยาบาลเธอก็มุ่งหน้ากลับมาอยู่บ้านในโมอับ มันเป็นบ้านไม้สองชั้นที่ปลูกอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางบรรยากาศตระการตาของทุ่งหญ้าและโอบล้อมด้วยทิวทัศน์ของภูเขาหินทรายสีน้ำตาลแดง

เธอไม่ได้ข่าวจากแดเนียลอีกเลยแม้เฝ้าคอยรอทั้งไม่ได้เป็นฝ่ายติดต่อไปหาแม้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ในเวลาเดียวกันเธอก็รอคอยความเปลี่ยนแปลงของตัวเองที่เกิดขึ้น หญิงสาวยังไม่ได้บอกแม่บุญธรรมถึงอีกชีวิตที่อุบัติในตัวเธอ

“จริงหรือจ๊ะ อัลลี่ ที่ลูกบอกว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนอีกแล้ว?”

ดาเลียถามขึ้นและทำให้อลินทิรานิ่งนึกชั่วขณะก่อนพยักหน้า “ค่ะ หนูจะหางานทำแถวนี้ จะได้อยู่คอยดูแลแมยังไงล่ะคะ”