82

“ที่ร้านอาหารของลุงเคิร์คในเมืองกำลังหาพนักงานเสริ์ฟเพิ่ม...เอ้อ...ถ้าลูกสนใจจะทำ”

“ก็ไม่เลวนะคะ แต่หนูขอเวลาอีกสักพัก”

“เมื่อไหร่ก็ได้จ้ะ เมื่อไหร่ก็ได้ที่หนูพร้อม”

หญิงสูงวัยยังไม่ทันยกน้ำชาขึ้นจิบก็ได้ยินเสียงแตรรถดังที่หน้าบ้าน

“โอ...ตายจริง แม่ลืมซะสนิทเลย” นางวางแก้วชาและเบิกกว้าง “แม่ลืมว่าเช้านี้นัดกับคุณแบรดฟอร์ด เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ กันเข้าไปซื้อของในเมือง อัลลี่จ๊ะ...หนูคงต้องกินอาหารเช้าคนเดียวแล้วล่ะจ้ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูไปส่งนะคะ”

“ไม่ต้องจ้ะ อัลลี่ หนูกินไปเถอะ แม่ไปก่อนนะจ๊ะ อาจกลับมาตอนบ่าย ๆ”

อลินทิราเอียงศีรษะเป็นเชิงรับรู้และเมื่อแม่บุญธรรมของเธอลุกออกไปหญิงสาวจึงเลื่อนจานพาสต้าตรงหน้าไปไว้ด้านข้าง เธออยากกินอาหารฝีมือดาเลียมากที่สุดตั้งแต่กลับมาถึงที่นี่และนางก็จัดเตรียมขอที่บุตรสาวบุญธรรมโปรดปรานมากที่สุดนั่นคือเมนูอาหารอิตาเลียน

แต่หญิงสาวกลับลืนมันไม่ลง ผะอืดผะอมจนบางครั้งแทบไม่อยากหันไปมอง นี่คงเป็นอาการแพ้ท้อง ถึงเธอไม่บอกแต่ดาเลียก็จะต้องรู้ในสักวันด้วยตัวนางเอง

ร่างบอบบางลุกขึ้นไปหยุดยืนที่หน้าต่างห้องครัว ภาพภูเขาสีน้ำตาลแดงบนที่ราบทุ่งหญ้าเบื้องนอกทำให้คิดถึงวันแรกที่ได้พบ เขา คนนั้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาโดยที่อลินทิราไม่รู้ตัว เขา คงไม่กลับมาหาเธออีกแล้วชั่วชีวิตนี้

ก๊อก...ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ร่างแน่งน้อยรีบปาดน้ำตาที่หยดลงบนแก้มก่อนเดินไปที่ประตู

“แม่ลืมอะไรคะ...” คำถามนั้นขาดหายไปในลำคอเมื่อบานประตูเปิดออก ไม่ใช่ดาเลียอย่างที่เธอคิด ทว่ากลับเป็นร่างสูงสง่าของใครอีกคนซึ่งเธอไม่คาดฝัน

“ขอโทษครับ ที่นี่บ้านของคุณดาเลีย เฮอเกรล...ใช่ไหมครับ?”

เจ้าของเสียงทุ้มกังวานเอ่ยถาม นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำบนใบหน้าคร้ามเข้มส่องประกายเจิดจ้าท่ามกลางละอองไอแดดที่ตกกระทบใบหน้าคมเข้ม อลินทิราพยักหน้ารับและตอบด้วยเสียงแผ่วต่ำ

“ค่ะ...ที่นี่คือบ้านของดาเลีย เฮอเกรล...ไม่ทราบว่า...เอ้อ...คุณมีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่าคะ?” ความตื่นเต้นม้วนตัวอยู่ในช่องท้องของหญิงสาวที่กล่าวด้วยน้ำเสียงบอกความประหม่า รอยยิ้มจุดขึ้นบนเรียวปากหนาหยักก่อนเขาจะพูด

“ผมอยากพบลูกสาวบุญธรรมของเธอครับ...เธอชื่อ อลินทิรา คาฮาน่า ผมคิดว่าเธอยังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แต่เธอก็ออกมาได้เกือบสองอาทิตย์ และมีคนบอกผมว่า เธออยู่ที่นี่”

ประกายตาบนใบหน้าหล่อเหลาหม่นแสงทว่ายังเจิดจ้าในสำนึกของอลินทิราเสมอ หญิงสาวไม่อาจห้ามน้ำตาอีกหยดให้หยาดไหลลงมาได้และรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจเร็วกว่าปกติ เรียวปากอิ่มสวยคลี่ออก ดวงตาคู่งามระยิบระยับราวดวงดาวพรายแสง

“ค่ะ...ฉันเองค่ะ...อลินทิรา คาฮาน่า ลูกสาวบุญธรรมของดาเลีย เฮอเกรล”

คำตอบนั้นทำให้อีกฝ่ายยิ้มกว้างในที่สุด ร่างสูงใหญ่สูดลมหายใจก่อนรั้งร่างบอบบางเข้าไปในอ้อมแขน

“แดเนียล...โอ...แดเนียล” อลินทิราแทบควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ หญิงสาวสัมผัสได้ถึงร่างกายและลมหหายใจที่เธอเฝ้ารอเหมือนชั่วชีวิต

“ซอนญ่า...ผมขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลคุณหลังจากวันนั้น ผมเพิ่งเสร็จงานและรีบกลับมายูทาห์ ผมไปหาคุณที่โรงพยาบาล แต่เขาบอกว่าคุณออกมาได้สองสัปดาห์แล้ว ผมเลยรีบตามมาดที่นี่ ผมคิดถึงคุณมากแค่ไหนรู้มั้ย ซอนญ่า”

แดเนียลยืนยันคำกล่าวนั้นด้วยการโน้มใบหน้าลงไปหาหญิงสาวและดูดดื่มความหวานจากกลีบปากละมุน ร่างแน่งน้อยก็รู้สึกไม่ต่างกัน ความตื่นเต้นตื้นตันทำให้เธอตอบสนองอย่างกระตือรือร้น ความคิดถึงและโหยหากันและกันแทรกซึมอยู่ในทุกอณูที่ชิดใกล้ของความผูกพันระหว่างหนุ่มสาว

“แดนคะ...ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

หญิงสาวกล่าวเสียงเครือเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ ชายหนุ่มก้มลงจนปลายจมูกโด่งชนกับปลายจมูกเล็กและยิ้มอย่างตื้นตัน

“มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นก่อนผมจะกลับมาหาคุณ แต่...ถ้าเล่าให้ฟังตรงนี้คุณคงจะเมื่อยขาแย่”

“โอ...ฉันลืมไปเลยค่ะ เข้ามาในบ้านก่อนซีคะ แดน”

อลินทิรากล่าวด้วยความเก้อเขินก่อนดึงร่างสูงเข้าไปด้านใน แต่เมื่อประตูปิดลง นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มก็รีบดึงร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขนด้วยความคิดถึงสุดหัวใจและราวกับไม่ยอมสูญเสียเวลาอันมีความหมายไปแม้แต่วินาทีเดียว

“ซอนญ่า...แม่ของคุณล่ะ ตอนนี้ท่านอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

“แม่ออกไปซื้อของในเมืองค่ะ คงจะกลับบ่าย ๆ ...ถ้าคุณไม่รีบกลับก็อาจได้พบท่าน”

“ผมคงไม่รีบไปไหนอีกแล้ว ก็ในเมื่อคุณกับลูกอยู่ที่นี่”

“คะ” เสียงนั้นเบาหวิวอยู่ในลำคอแห้งผาก ร่างอรชรเอียงหน้ามองชายหนุ่มในขณะที่เขายิ้มให้ เป็นยิ้มอ่อนโยนที่สุดตั้งแต่เธอพบเขา