71

“ซอนญ่า...มันจบแล้ว ผมส่งพวกมันไปลงนรกแล้ว ที่รัก”

ชายหนุ่มบิดยิ้ม น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความยินดี แดเนียลหันออกไปนอกหน้าต่างก่อนปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูรถ ควันไฟสีดำทะมึนยังลอยขึ้นมาจากเบื้องล่าง ชายหนุ่มเดินไปหยุดตรงหน้าผาที่เขาตัดสินใจหักเลี้ยวกะทันหันทำให้รถอีกคันที่ตามมากระชั้นชิดพุ่งตกลงไปในเหวลึก มันอาจเป็นเรื่องบ้าที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมาทว่าก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องเพราะหากปล่อยให้เฟลรอฟไล่ล่าอยู่ในแคนยอนโดยไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ไม่แน่ว่าคนที่ต้องสังเวยชีวิตอยู่ที่นี่อาจเป็นเขาและอลินทิราก็เป็นได้

“จบกันซะที ไอ้พวกนักฆ่าเดนตาย” เขาขบกรามเข่นเขี้ยวอยู่กับตัวเองก่อนวิ่งกลับไปที่รถและเปิดประตูด้านข้างคนขับ

“ซอนญ่า...คุณเป็นยังไงบ้าง?” แดเนียลก้มลงไปใกล้ใบหน้าหวานที่ดวงตาคู่งามช้อนมองเขาพร้อมรอยยิ้มจาง

“แดนคะ...ฉันคิดว่า...พวกเราต้องตายแน่ ๆ “ อลินทิรากล่าวเสียงแผ่ว นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ยิ้มให้ก่อนก้มหน้าหล่อเหลาลงไปจนชิด

“ไม่...เรายังอยู่ ผมบอกแล้วยังไงว่าจะต้องปกป้องคุณ...ซอนญ่า...คุณเป็นอะไร?”

สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่วหน้าราวเจ็บปวดกระทั่งมือแกร่งข้างหนึ่งที่สอดเข้าไปด้านหลังของหญิงสาวสัมผัสกับรอยเปียกของน้ำข้นเหนียว เขายกมันขึ้นดูก็ต้องตระหนกเมื่อเห็นเลือดบนฝ่ามือแดงฉาน

“พระเจ้า!...ซอนญ่า....นี่คุณ!” แดเนียลอุทานออกมาก่อนรีบปลดเขมขัดนิรภัยบนร่างบางเพื่อที่จะเห็นรอยแผลลึกบนไหล่ด้านหลังที่เลือดสีแดงเข้มทะลักออกมา

“ซอนญ่า...คุณถูกยิง ทำใจดี ๆ ไว้ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

“แดนคะ” หญิงสาวฝืนความเจ็บกุมมือหนาไว้แน่น เธอขมวดคิ้วมุ่นและพูดเสียงขาดเป็นห้วง

“แดเนียล...ทิ้งฉันไว้ที่นี่...ทุกอย่างจะจบที่นี่ ทุกอย่าง...ระหว่างเรา”

“ไม่! ให้ตายสิ! เรามาด้วยกัน ผมไม่มีทางกลับออกไปคนเดียวแน่”

“แดน..แดน” อลินทิราหลั่งน้ำตาเมื่อร่างสูงใหญ่ดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น เธออยากกอดเขาตอบทว่าความเจ็บปวดจากคมกระสุนที่เจาะทะลุเข้าไปบนไหล่ทำให้ไร้เรี่ยวแรงลงทุกขณะ

“แดเนียล...ฉันรักคุณค่ะ...ฉันรักคุณ”

เสียงที่ลอดออกมาจากริมฝีปากซีดทำให้ชายหนุ่มชะงัก แม้แผ่วเบาทว่ามันกลับแจ่มชัดในโสตประสาทของเขา นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มอมม่วงลึกล้ำมีรอยน้ำรื้นขึ้นมาในวินาทีที่ใบหน้าคร้ามเข้มก้มลงประทับริมฝีปากบนหน้าผากมน

“ที่รัก..ผมไม่มีวันทิ้งคุณ...ไม่มีวัน!”

ชายหนุ่มกระซิบแผ่วก่อนฉีกแขนเสื้อเชิ้ตข้างหนึ่งออกเพื่อปิดปากแผลให้หญิงสาว อลินทิราหายใจรวยรินขณะที่ร่างสูงรัดเข็มขัดนิรภัยให้ดังเดิม แดเนียลวิ่งกลับไปฝั่งคนขับและสตาร์ทรถอีกครั้งก่อนพามันพุ่งทะยานออกไปตามเส้นทางสายเดิม มีบางอย่างเปิดเผยต่อความรูสึกรุ่มร้อนของเขาในบัดนั้นแล้วว่า เขาจะไม่ยอมสูญเสียอลินทิราไปอย่างเด็ดขาด

ร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังยืนทอดสายตาออกไปยังนอกหน้าต่างต้องหันกลับมาภายในห้องเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกพร้อมกับที่นายแพทย์สูงวัยก้าวเข้ามาโดยมีนางพยาบาลติดตามอีกหนึ่งคน ทั้งสองเดินมาหยุดข้างเตียงที่ร่างบอบบางในชุดผู้ป่วยนอนหลับสนิทท่ามกลางสายน้ำเกลือระโยงระยางและอุปกรณ์การแพทย์คอยตรวจวัดระดับชีพจร

“สวัสดีครับ คุณแดเนียล...อาการภรรยาของคุณดีขึ้นมากทีเดียวครับ”

นายแพทย์กล่าวขึ้นขณะรับแผ่นชาร์ตจากพยาบาลผู้ช่วยมาเปิดดู แดเนียลเดินเข้าไปหยุดข้างเตียงและมองคนป่วยซึ่งยังไม่รู้สึกตัวด้วยแววตาอ่อนโยน เขาพาอลินทิรามาถึงโรงพยาบาลในเขตแคนยอนแลนด์เมื่อสองวันที่ผ่านมา และตลอดระยะเวลาหลังจากที่แพทย์ผ่าตัดเอากระสุนฝังในที่หัวไหล่ของเธอออกเขาก็แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน หญิงสาวหลับใหลขณะที่ชีพจรยังเต้นเป็นปกติ หากแต่หัวใจของเขาจดจ่ออยู่กับอาการของเธอตลอดเวลา กลัวเหลือเกินว่าเธออาจไม่รู้สึกตัว กลัวเหลือเกินว่าเขาอาจไม่มีโอกาสได้พูดคำคำหนึ่งให้เธอได้ยิน

“จากผลการผ่าตัด” นายแพทย์คนเดิมกล่าวขึ้นอีกครั้ง “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ แผลไม่มีการติดเชื้อ ชีพจรเต้นเป็นปกติ แต่เรายังต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิดในช่วงเวลานี้”

“เธอปลอดภัยดีแล้วใช่ไหมครับหมอ?”

“ผมในฐานะแพทย์เจ้าของไข้ขอยืนยันเลยครับว่าคุณซอนญ่าปลอดภัยดีแล้ว...เอ้อ...อีกอย่างหนึ่งครับ...”

นายแพทย์กล่าวขณะก้มลงดูแผ่นชาร์ตในมือแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน แดเนียลหยิบสมาร์ทโฟนของเขาขึ้นมาเปิดดูก่อนหันไปบอกว่า

“ขอโทษทีนะครับหมอ พอดีคนของผมโทรมา คงเป็นเรื่องด่วน” ร่างสูงรีบปลีกตัวออกมานอกห้องผู้ป่วยก่อนรับสาย

“ว่ายังไง เออร์วิ่ง? มีอะไรด่วนหรือเปล่าถึงได้โทรมาตอนนี้”

“นั่นคุณอยู่ที่ไหน แดน?” เสียงนักสืบที่ดังมาตามสายบอกอาการร้อนใจ

“ตอนนี้ผมอยู่ที่ ยูทาห์..ใกล้แคนยอนลนด์ ผมไม่ได้บอกใครด้วยว่ามาที่นี่ เบอร์โทรนี้ก็มีคุณคนเดียวที่รู้”

“แดเนียล...ผมได้เบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับไซออนเนต มันสำคัญมาก และมันเกี่ยวข้องกับไพรซ์ คอร์ปโดยตรง”