69

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ แดเนียล”

คำกล่าวในตอนท้ายของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มเร่งความเร็ว อลินทิราต้องพบความประหลาดใจเมื่อแดเนียลพารถเอสยูวีทะยานเข้าไปในสถานที่ที่เธอคุ้นเคย เขตอุทยานแห่งชาติแคนยอนแลนด์

แสดงความยินดีหรือ...ร่างสูงใหญ่รู้สึกใจหายเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาหันไปมองเธอเมื่อเพลง Home จบไปแล้วและไม่มีการเล่นซ้ำใหม่ รถจอดลงสนิทบนทุ่งหญ้าที่มองไปข้างหน้าเห็นแนวหุบเขากว้างใหญ่ รอยยิ้มอ่อนหวานระบายบนดวงหน้างามทว่าเขาคงไม่ได้คิดไปเองว่าดวงตาคู่นั้นช่างเศร้าสร้อย แดเนียลขบกรามเบา ๆ และกล่าวเสียงเนิบ

“คุณจะได้ร่วมแสดงความยินดีกับผมเมื่อธาตุลำดับที่ 119 ที่เราค้นพบผ่านการรับรองจากคณะกรรมาธิการร่วมของสหภาพเคมีบริสุทธิ์และเคมีประยุกต์ระหว่างประเทศ ตอนนี้เราอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายนั่นคือสร้างความมั่นใจในการค้นพบครั้งนี้ ผมอยากจะขอบคุณคุณนะซอนญ่า”

อลินทิราเลิกคิ้วสูง กลีบปากฉ่ำเผยอออกดูเย้ายวนโดยไม่ตั้งใจ

“แต่ฉันสร้างความยุ่งยากให้คุณนะคะ แดน...คุณต้องเสียเวลากับเรื่องนี้ทั้งที่มัน...ควรจะเสร็จสิ้นไปนานแล้ว”

“มันมีค่าต่างหาก” ใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงไปหาหญิงสาวซึ่งไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจหากก็เกิดความสุขขึ้นมาอย่างประหลาด

“บางที...ถ้าไซออนเนตส่งสายลับคนอื่นที่ไม่ใช่คุณมา ผมอาจไม่ได้ค้นพบช่วงเวลาที่มีค่านี้ก็ได้”

มีค่าหรือ...ช่างเป็นคำพูดที่ลึกซึ้งจนเธออึ้งกล่าวอะไรแทบไม่ออก อลินทิราไม่เขยื้อนตัวทว่าก็รู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดผิวแก้มก่อนเรียวปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีชมพูอ่อนจะถูกเรียวปากหยักหนาได้รูปแนบลงมาสนิท ลิ้นเล็กตอบสนองด้วยการดูดดุนในอุ้งปากของเขาขณะร่างบอบบางถูกรั้งเข้าไปแนบชิดร่างสูงใหญ่ แดเนียลเผลอรัดวงแขนแน่นกว่าทุกครั้งทว่าหญิงสาวกลับไม่รู้สึกอึดอัดตรงข้ามกลับยิ่งตอบสนองสัมผัสเร่งเร้าที่เขาถ่ายเทมาจากริมฝีปาก

เมื่อไปถึงบ้านของแม่บุญธรรม เธอก็อยากรู้เหลือเกินว่าเขาจะกลับแคลิฟอเนียเลยหรือไม่ อลินทิราได้แต่เก็บคำถามนั้นไว้ในใจขณะกอดเขากลับไปแนบแน่นเช่นเดียวกัน

 แต่แล้วจุมพิตแสนหวานของสองหนุ่มสาวต้องหยุดชะงักลงในวินาทีที่เกิดเสียงดังลั่นและทำให้กระจกมองข้างคนขับแตกกระจาย

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงที่ดังตามมาอีกหลายครั้งทำให้แดเนียลและอลินทิราผละจากอ้อมกอดและหันกลับไปมองด้านหลังพร้อมกัน

“เฟลรอฟ...พระเจ้าช่วย!” หญิงสาวอุทานออกมาเมื่อเห็นว่าห่างจากรถของแดเนียลไปไม่ไกลมีรถเอสยูวีคันใหญ่อีกคันจอดอยู่ ชายร่างสูงใหญ่ถือสไนเปอร์โผล่ออกมาจากหน้าต่างรถและกำลังเล็งตรงมาทางนี้ เธอหันกลับมาทางแดเนียลก็เห็นดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง

“บ้าชิบ! นี่มันอะไรกัน!”

“เฟลรอฟค่ะ แดน...เขาคือนักฆ่าขององค์กรที่ฉันเล่าให้ฟัง ออกรถค่ะแดน รีบออกรถ!”

ชายหนุ่มไม่รอช้าเพราะไม่มีเวลาคิดอะไรอีกนอกจากเข้าเกียร์และเหยียบคันเร่งเต็มฝีเท้า รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงแต่ก็ดูเหมือนรถอีกคันก็ติดตามมาอย่างไม่ลดละ อลินทิราหันกลับไปมองอีกครั้งก็เห็นว่ารถเอสยูวีคันนั้นก็เร่งเครื่องเต็มสูบและตามมาอย่างกระชั้นดูน่าหวั่นกลัว

“ไอ้นักฆ่าเดนตายนั่น มันกำลังตามล่าคุณใช่มั้ย?”

แดเนียลถามหญิงสาวขณะดวงตาคู่นั้นยังจับจ้องบนถนนที่รถทะยานไปด้วยความเร็วกว่าร้อยหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง อลินทิรามองเขาน้ำคลอหน่วยตาและกุมเบาที่นั่งไว้แน่น

“ค่ะ...แดน เขาตามล่าฉัน คืนนั้นที่ฉันหนีออกจากคฤหาสน์ไพรซ์ เขาก็เกือบทำได้สำเร็จ ถ้าคุณไม่ไปเจอฉันเสียก่อน แต่คราวนี้เขาคงไม่ปล่อยฉันให้หนีรอดไปแน่”

“คืนนั้น...” ชายหนุ่มทวนคำขณะรำลึกถึงสภาพที่เขาไปเห็นอลินทิรานั่งหมดแรงอยู่ข้างรถเมอร์เซเดสเบนซ์ของโมนิกาและตามใบหน้ามีรอยช้ำ แต่ความโกรธจัดในตอนนั้นทำให้เขาไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างไร รู้เพียงว่าเขาต้องเอาคืนให้สาสม ทว่าตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ความสะใจกลับกลายเป็นความเจ็บปวด ยิ่งคิดถึงความทุกข์ทรมานของหญิงสาวเขาก็ยิ่งเหยียบคันเร่งจนลืมตัว ร่างสูงขบกรามเข้าหากันแน่นและรู้สึกเหมือนมีบางอย่างลั่นเปรี๊ยะอยู่ในขมับ

“ทำไมคุณไม่บอกผม ซอนญ่า...พระเจ้า...คืนนั้นถ้ามันฆ่าคุณ”

“ทิ้งฉันไว้เถอะค่ะ แดน...ได้โปรด!”

อลินทิราเกาะแขนเขาไว้แน่น คำร้องขอของเธอทำให้แดเนียลหันขวับมามองแทบจะในทันทีก่อนหันกลับไปมองถนนที่มีสภาพขลุกขลักเบื้องหน้า“คุณพูดเรื่องบ้าอะไรเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้”