All Chapters of ล่ารักเทพบุตรมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“ถ้าจับไอ้หัวขโมยนั่นได้ผมจะเค้นเอาชิปกลับมาและฆ่ามันทิ้งด้วยตัวผมเอง!” เสียงหนักลอดไรฟันจากใบหน้าที่กรามถูกขบจนนูนเป็นสันของร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดภายในห้องเล็กแคบที่เขายืนอยู่หัวโต๊ะรายล้อมด้วยชายอีกหกคนซึ่งก็มีสีหน้าเข้มเครียดพอกัน นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำจับจ้องผ่านกระจกนิรภัยไปยังอีกห้องที่เครื่องเร่งอนุภาคแบบไซโคลตรอนวางแน่นิ่งอยู่วันนี้ถือว่าเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดเลยก็ว่าได้สำหรับแดเนียล นักธุรกิจหนุ่มอายุสามสิบห้าปีเจ้าของความสูง 185 เซ็นติเมตรทายาทตระกูลไพรซ์ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากขุนนางในตระกูลอันเก่าแก่และมั่งคั่งทางด้านอสังหาริมทรัพย์มากที่สุดในอเมริกาเขาต้องเรียกประชุมนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ทั้งหกมาพร้อมหน้ากันในห้องทำงานซึ่งอยู่ติดกับห้องปฏิบัติการที่ถูกสร้างขึ้นอย่างลับ ๆ ใต้คฤหาสน์ไพรซ์อันโอฬารที่กินเนื้อที่กว่าแปดร้อยเอเคอร์ย่านชานเมืองแถบซานตา โมนิกาของลอสแองเจลิส รัฐแคลิฟอเนียเพื่อจะรับรู้ว่าข้อมูลการค้นพบอะตอมของธาตุลำดับที่ 119 ซึ่งทั้งหมดร่วมกันทำการวิจัยและทดลองอย่างยิ่งยวดจนได้มานั้นถูกจารกรรมไปเมื่อคืนนี้ แดเนีย

“คุณมาช้าไปยี่สิบห้านาทีค่ะ เฟลรอฟ”หญิงสาวติติงด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบขณะบริกรเดินเข้ามาเพื่อรับออเดอร์“เอสเปรซโซ่ที่หนึ่ง...ขอเข้ม ๆ เลยนะ”เฟลรอฟ ชายร่างสูงใหญ่เชื้อสายรัสเซียสั่งก่อนหันมายังเจ้าของใบหน้ารูปไข่สวยคม โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลแกมเขียวใสสว่างที่จ้องเขาแทบไม่กระพริบ“ขอโทษทีที่ทำให้รอนาน ผมกำลังรับคำสั่งจากนายใหญ่ เขาตื่นเต้นมากที่ภารกิจของคุณประสบความสำเร็จ”เฟลรอฟกล่าวยิ้มแย้มขณะประสานมือหนาทั้งสองบนโต๊ะ เขามีท่าทีที่ดูเป็นมิตร แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่อลินทิราเริ่มจับสังเกตุจากประกายตาคู่นั้นซึ่งไม่มีวันเก็บงำอารมณ์ได้เช่นรอยยิ้ม“ฉันทำตามหน้าที่ค่ะ และตอนนี้ทุกอย่างก็ลุล่วงไปได้ด้วยดี”“น่าชื่นชม...ผมรู้สึกชื่นชมความสามารถของคุณมากจริง ๆ ออโซลย่า...ห้องปฏิบัติการด้านฟิสิกส์ในคฤหาสน์ไพรซ์มีระบบความปลอดภัยแน่นหนามาก แต่คุณก็ทำได้ คุณเข้าไปเอาข้อมูลที่นายใหญ่ของเราต้องการออกมาได้ ผมเคยพบกับแดเนียล ไพรซ์ เจ้าของคฤหาสน์ เขาเป็นนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ที่ทั้งหล่อเหลาและฉลาดหลักแหลม ไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหลังแดเนียลคือนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์มือฉกาจและเขาก็เก็บเรื่องนี

บทเพลงคันทรี่ที่ดังจากวิทยุตลอดเวลาทำให้คนขับรถคาดิลแล็ครุ่นเก่ามาตลอดเส้นทางซึ่งขนาบข้างด้วยทิวทัศน์ของทุ่งทรายปกคลุมด้วยหญ้าบนแผ่นดินกว้างและหุบผาแปลกตาไม่ได้รู้สึกอ้างว้างแต่อย่างใด หญิงสาวเต็มไปด้วยความหวังมากมายว่าเธอจะกลับไปดูแลหญิงอันเป็นที่รักในบั้นปลายชีวิตหากเธอไม่เห็นว่ามีรถเอสยูวีสีดำสนิทวิ่งตามมาห่าง ๆ นานนับชั่วโมงแล้ว“โอ...ให้ตายสิ!”อลินทิราอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อละสายตาจากถนนด้านหน้าไปยังกระจกมองหลัง สัญชาติญาณบอกเธอถึงความไม่ปกติ หากจำไม่ผิดรถคันนี้ก็วิ่งตามหลังเธอมาตลอดตั้งแต่ออกจากซอลท์เลคซิตี้หรืออาจเป็นคนของไซออนเนต? หรืออาจเป็นพวกเอฟบีไอตามแกะรอยเธอมาจากนิวยอร์ค? แต่ไม่ว่าจะเป็นใครเธอก็ต้องรีบปลีกห่างให้ไกลจากรถเจ้าปัญหาคั้นนั้น“ออโซลย่า...คิดสิ...เธอต้องทำอะไรสักอย่าง” หญิงสาวท่องเหมือนคนเสียสติ ความหวังกำลังละลายเหมือนน้ำแข็งด้วยความร้อนรุ่มที่รุมเร้าข้างใน และท้ายที่สุดเธอก็หักพวงมาลัยรถคาดิลแล็ครุ่นเก่าแล่นไปตามป้ายบอกทางCanyonlands National Parkอลินทิราเหยียบคันเร่งจนมิดเข็มไมล์เพื่อพารถของเธอมุ่งไปตามเส้นทางของอุทยานแห่งชาติแคนยอนแลนด์ หญิงสาวสังเกตเห็

ร่างสูงใหญ่ยังเค้นถามขณะกดลำตัวลงกับร่างนุ่มที่อ่อนยวบลงเล็กน้อย ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวประกายอย่างจะให้ทะลุเข้าไปถึงใต้บึ้ง“ฉันบอกแล้วยังไงว่าสิ่งที่คุณกำลังตามหามันก็แค่ความว่างเปล่า ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณทั้งนั้น”“อย่ามาปากแข็งกับผม!”ใบหน้าคร้ามเข้มดุดันก้มลงไปจนชิดใบหน้าหวานที่เบี่ยงหลบแทบไม่ทัน อลินทิราเริ่มหายใจขัดและเจ็บร้าวตรงข้อมือที่เขารวบไว้ด้านหลังและบีบมันแทบจะให้ป่นเป็นผง หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นขณะรับรู้ถึงลมหายใจหนักที่พ่นลงบนแก้มเปล่งปลั่ง เธอคุ้นเคยต่อการเผชิญหน้าในสถานการณ์วิกฤติ แต่ไม่ใช่การได้ใกล้ชิดแนบสนิทถึงขนาดนี้“ผมจะเชื่อที่คุณบอกว่าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับของที่คุณขโมยมา เพราะไซออนเนตไม่มีวันบอกคุณหรอกว่าสิ่งที่ผมกับทีมนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ค้นพบทำอะไรได้บ้าง เขาไม่มีวันบอกคุณว่ามันเป็นธาตุลำดับที่ 119 ...ธาตุหนักอย่างยิ่งที่พัฒนาเป็นอาวุธอานุภาพร้ายแรงกว่ายูเรเนียมหรือพลูโทเนียมที่ใช้ผลิตนิวเคลียร์นั่นเสียอีก!...ทีนี้คุณรู้หรือยังว่ามันไม่ใช่แค่ความว่างเปล่าที่คุณหยิบฉวยมันออกมาจากห้องปฏิบัติการของผม!”พอเขาพูดจบคนฟังก็นิ่งอึ้ง อลินทิราคล้าย

“ซอนญ่า...” อลินทิราหน้างอ เธอไม่ชอบท่าทางวางอำนาจของเขาเลย ให้ตายเถอะ“ไม่ทราบว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงได้ตั้งชื่อฉันตามอำเภอใจแบบนี้”“ตอนนี้ชีวิตคุณเป็นของผม ซอนญ่า! ถ้าขืนยังคิดจะหนีผมจะส่งคนของผมไปที่บ้านของดาเลีย เฮอเกรล ทันที!””คุณว่ายังไงนะคะ แดเนียล!” สายลับสาวถึงกับสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจเมื่อคนอยู่หลังพวงมาลัยเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมา แดเนียลเหยียดมุมปาก ดูเขาจะพึงพอใจกับอาการตกตื่นของหญิงสาว“ดาเลีย เฮอเกรล...เธออยู่ที่โมอับ และ ใช่...เธอเป็นแม่บุญธรรมของคุณ”“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ไม่เคยมีใครรู้จักแม่ของฉัน”“มันง่ายจะตายไป ซอนญ่า เรื่องการสืบค้นข้อมูลประชากรในอเมริกาน่ะ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะไม่เคยทำบัตรอะไรเลยตั้งแต่เกิด หรือเป็นพวกอพยพข้ามพรมแดนมาจากต่างประเทศ เพราะนอกเหนือจากนี้ผมก็มีข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการ อยากรู้ไหมว่าผมรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง อย่างเช่น ดาเลียไม่ได้เป็นชาวเมืองโมอับมาแต่กำเนิด เธอย้ายมาจากนิวเจอร์ซี สามีของเธอเป็นทหารผ่านศึกและเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอด ดาเลียเป็นหม้ายกระทั่งเธอขอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากสถานเด็กกำพร้าในซอลเลกซิตี้มาเลี้ยงดู เด็