All Chapters of ล่ารักเทพบุตรมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

“แบบนี้นะหรือคะ?...แบบดีพ วอเตอร์โซโล ปีนขึ้นไปแล้วทิ้งตัวลงน้ำ เป็นกีฬาบ้าบิ่นมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา”“มันก็แค่การปลดปล่อย ผมคิดว่ามันท้าทาย”“และบ้าระห่ำมาก ๆ ““แต่ก็คงเป็นเรื่องที่มีเหตุผลมากกว่าการกระโดดจากเรือลงทะเลกระมัง”“แดน...อือ” อลินทิราไม่ได้เถียงต่อเมื่อชายหนุ่มเคลียปลายจมูกโด่งลงบนแก้มเนียน หญิงสาวเกิดความเอียงอายขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ร่างแน่งน้อยเปลี่ยนท่าทีเป็นหันหลังให้ทว่าก็ถูกชายหนุ่มสวมกอดจากด้านหลัง“ซอนญ่า...คุณอยากจะหนีผมไปไหนอีก”แดเนียลกระซิบพลางไล้ริมฝีปากลงบนไหล่บางและหลังใบหู สายลับสาวรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าว อกเคร่งเครียดทว่าอบอุ่นแนบอยู่กับแผ่นหลังและความตื่นตัวตอดตุบ ๆ อยู่กับบั้นท้ายงอนงาม เขาทำให้เธอตื่นเต้นด้วยมือทั้งสองที่กอบกุมเนินทรวงอวบใหญ่เบื้องหน้าขณะคลึงเม็ดอัญมณีที่ปลายถันด้วยปลายนิ้วชำนาญเบามือ“แดน...ฉันไม่ได้หนีนะคะ แต่ฉันชอบอยู่แบบนี้ มัน...เอ่อ...อบอุ่น”หญิงสาวสารภาพด้วยใบหน้าแดงก่ำขณะชายหนุ่มประคองเธอไว้จากด้านหลังโดยไม่ยี่หระบรรยากาศกลางแจ้ง ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่เหนือเงื้อมผาซึ่งถูกแรงลมและน้ำเค็มกัดเซาะ อลินทิราเริ่มคลายความวิ

“พระเจ้า...แดน...ได้โปรดเถอะค่ะ...อย่าหยุด...อย่าหยุด”“ไม่...ผมไม่มีวันหยุด...ที่รัก”คำสุดท้ายที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปราวกับประทับลงในหลืบความรู้สึกอันเต็มตื้นของหญิงสาว ที่รัก...เช่นนั้นหรือ ไม่ว่าเขาจะลืมตัวหรือตั้งใจก็ตาม สำหรับอลินทิรามันคือเครื่องหมายแทนความผูกพันที่เธอกำลังค้นหาสายลับสาวหน้าแดงซ่านเมื่อเลือดในกายสูบฉีดรุนแรง เรียวขางามที่พาดบนบ่ากว้างแยกออกเพื่อรับแรงกระแทกเต็มที่ ใบหน้าหล่อเหลาของนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มบิดเบี้ยวราวเจ็บปวด เขาส่งผ่านอารมณ์ร้อนแรงด้วยการเคล้นคลึงเนินถันอวบใหญ่บนร่างอรชรไปพร้อมกัน“แดน...อ๊า” ร่างสาวสั่นสะท้านก่อนจิกปลายเล็บลงบนพื้นทรายนุ่มขณะรับรู้ถึงความอบอุ่นทะลักล้นอยู่ในกายที่ตื่นเต้นเต็มที่ หญิงสาวสัมผัสได้ถึงการขมวดเกร็งจากกล้ามเนื้อของร่างสูงใหญ่และเหมือนทุกครั้งที่ไม่มีสิ่งใดกั้นกลางระหว่างเธอและเขาอลินทิราหายใจเหนื่อยหอบก่อนลดเรียวขาลงจากบ่ากว้างและอ้าแขนทั้งสองรับร่างกำยำที่ทาบทับลงมา เวลาเสมือนหยุดนิ่งลงสนิท หญิงสาวได้ยินเสียงลมหายใจหนักเป่ารดที่ใบหู แดเนียลกอดเธอไว้แน่นเช่นเดียวกันทว่าเขาก็ยังลืมตามองท้องฟ้าใสกระจ่างที่ส

ร่างบอบบางระบายลมหายใจก่อนสวมล็อคเก็ตไว้และเดินออกไปจากห้องนั้น หญิงสาวไม่เห็นใครนอกจากแม่บ้านที่เดินผ่านมาเพียงคนเดียว“สวัสดีค่ะ คุณซอนญ่า...มีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือเปล่าคะ”หญิงวัยสี่สิบปีรูปร่างสูงและมีใบหน้าเรียวรับกับผมสีแดงเป็นประกายหยุดถามอลินทิราที่ยืนหน้าห้อง หญิงสาวลังเลชั่วครู่ก่อนถาม“เอ้อ...คือว่าฉันกำลังจะไปที่ห้องทำงานของแดเนียล แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของตึกน่ะค่ะ”“ห้องทำงานของคุณแดเนียลหรือคะ” แม่บ้านทวนประโยคนั้นและทำสีหน้าครุ่นคิดชั่วครู่“ห้องทำงานของคุณแดเนียลอยู่ชั้นบนทางปีกซ้ายสุดของตึกนี้ค่ะ แต่ว่า...”“แต่อะไรหรือคะ?”“ปกติห้องนั้นเธอจะไม่ให้ใครเข้าไปถ้าไม่ได้รับอนุญาต แม้แต่คนทำความสะอาดก็จะได้รับอนุญาตให้เข้าไปเช็ดถูแค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้น เอ้อ..ดิฉันเกรงว่าถ้ามีใครเข้าไปโดยที่คุณแดเนียลไม่ทราบก็อาจจะถูกตำหนิได้ค่ะ“อลินทิราฟังแล้วจึงชั่งใจชั่วครู่ก่อนยิ้มกับแม่บ้าน “ไม่เป็นไรค่ะ จริง ๆ แล้วดิฉันแค่จะเอาของสำคัญที่แดนลืมไว้ไปให้เขา แต่ถ้าห้องนั้นสำคัญถึงขนาดที่เขาไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปฉันจะเก็บไว้จนกว่าเขาจะกลับมาก็ได้ค่ะ”“ขอบคุณค่ะ คุณซอนญ่า ที่เข้าใจ.

โมนิกาล้วงลึก เธอเห็นความลังเลในดวงตาของคนถูกถามซึ่งนิ่งอึ้งไปอีกชั่วขณะก่อนตอบ“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้บอกเขา ฉัน...กำลังจะกลับยูทาห์” อลินทิราบอกความจริงที่ทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง“อะไรกัน! นี่เธอกับพี่ชายฉันเพิ่งกลับจากการฮันนีมูนไม่ใช่หรือ แล้วทำไมจู่ ๆ จะรีบกลับไปยูทาห์เสียล่ะ?”“มันไม่ใช่การฮันนีมูนหรอกนะคะ แดเนียลแค่ไปพบครอบครัวของเขาก็เท่านั้นเอง”ในน้ำเสียงนั้นเจือไว้ด้วยความประหม่าจนคนฟังรู้สึกได้ โมนิกาเดินเข้ามาใกล้อีกและสบนัยน์ตาสีน้ำตาลแกมเขียวบนใบหน้าหวานพลางถอนหายใจ“เธอคงไม่รู้ตัวสินะซอนญ่า ว่าเธอน่ะโชคดีแค่ไหน ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าแดเนียลไม่เคยพาผู้หญิงที่เขาเคยควงด้วยไปพบคุณลุงกับคุณป้าเลยแม้แต่คนเดียว เธอไม่รู้สึกภาคภูมิใจบ้างเลยหรือที่เธอ...เป็นคนสำคัญของพี่ชายฉัน”“ฉันกับแดเนียลไม่ได้ผูกพันกันจริงจังหรอกค่ะ!”อลินทิราโพล่งออกไปด้วยความอัดอั้นซึ่งก็ทำให้โมนิกาผงะ ทุกอย่างราวกับหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่สายลับสาวจะตัดสินใจพูดต่อ“มันก็แค่เรื่องสนุกที่ฉาบฉวย เขาพบฉันข้างถนน เราสนุกกันแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว ฉันอยากกลับบ้านค่ะคุณโมนิกา”“โอ...แม

ประกายตาคู่งามทว่าเด็ดเดี่ยววาววับท่ามกลางแสงไฟที่พาดผ่าน โลหิตยังไหลซึมบนปากและจมูกของหญิงสาว อลินทิรายิ้มรับทุกอย่างด้วยความหาญกล้าในท้ายที่สุด“ฉันเลือกที่จะอยู่ข้างพระผู้เป็นเจ้า...เฟลรอฟ”“ออโซลย่า...ถ้าอย่างนั้นก็ขอพระเป็นเจ้ารับวิญญาณของเธอไว้ในอ้อมกอดของพระองค์ด้วยเถิด”นักฆ่ารัสเซียทำท่าจ่อปลายกระบอกปืนบนหน้าผากมน ที่ใบหน้างามแหงนขึ้นรับ แต่ยังไม่ทันท่าร่างสูงจะเหนี่ยวไกกลับต้องชะงักเมื่อแสงไฟจากรถเอสยูวีคันใหญ่สาดมายังคนทั้งสาม เฟลรอฟรีบลดปืนลงและขบกรามเสียงดัง“คราวนี้พระเจ้าคงยังไม่อยากรับเธอไว้ แต่คราวหน้าเธอคงไม่โชคดีแบบนี้แน่ ออโซลย่า!”นักฆ่าเลือดเย็นเข่นเขี้ยวและหันไปพยักหน้ากับชายอีกคนให้ตามเขากลับไปที่รถซึ่งจอดห่างไปไมไกล ชายผู้นั้นผละจากร่างบอบบางปล่อยให้หญิงสาวทรุดลงนั่งอยู่ข้างรถเมอร์เซเดสเบนซ์ในสภาพสิ้นเรี่ยวแรง อลินทิราอยากขยับตัวหากก็ทำได้เพียงกระพริบตาถี่ ๆ ฝ่าแสงจ้าเพื่อมองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวมาหยุดตรงหน้าหลังจากนั้น“แดเนียล”เสียงโหยแห้งลอดออกจากเรียวปากที่มีรอยแตกและเลือดข้นยังไหลซึม แม้จะเหนื่อยล้าหากเธอก็ได้ยินเสียงบริภาษจากเจ้าของใบหน้าคร้ามคมแต่เคร่งเคร