All Chapters of ล่ารักเทพบุตรมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

อลินทิรายกย้ายสะโพกผายรับแรงกระแทกจากความเครียดเขม็งที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะอ่อนแอใต้ร่างสูงใหญ่หากเธอก็ไม่ยอมพ่ายแพ้ให้แก่กำลังของเขาที่มีมหาศาล หญิงสาวตอบสนองในทุกท่วงท่าไม่ว่าเขาขยับไปทางใด ใช่แต่กายเธอที่เปิดรับหากทว่าหัวใจดวงนั้นก็ปลื้มเปรมดิ์อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน“ซอนญ่า...ซอนญ่า”“แดนคะ...แดน”เสียงครวญครางที่สะท้อนก้องราวกับว่าต่างคนต่างเปิดเปลือยกำหนัดในเบื้องลึก ต่างคนต่างมองทะลุเข้าไปในสำนึกผ่านเรือนร่างที่แนบชิด หญิงสาวไม่ใส่ใจต่อกลีบงามใจกลางแก่นกายว่าจะชอกช้ำหรือไม่จากแรงกระแทกที่ถั่งโถม รอยยิ้มจางระบายบนเรียวปากอิ่มที่สัมผัสรอยเค็มจากหยดเหงื่อบนร่างสูงใหญ่ซึ่งใบหน้าคร้ามเข้มช่างหล่อเหลาจับใจยามที่เขาโหมกระทั้นไม่มีสิ่งใดกั้นขวางระหว่างเธอและเขา ปราศจากความกินแหนงโดนสิ้นเชิงในหวงเวลานี้ เวลาที่พลังอันแข็งแกร่งถูกปลดปล่อยไปยังเรือนร่างบอบบาง“แดน...อ๊ะ...อา...พระเจ้า” แขนเรียวตวัดรัดรอบแผ่นหลังกว้างพร้อมเสียงครางเขย่าอารมณ์ที่ดังต่อเนื่อง จารชนสาวทำให้เขาหมดความยับยั้งชั่งใจและโหมกระแทกไม่ยั้งหยุด นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มหอบและครางลึกพร้อมบดริมฝีปากไปบนยอดทับทิมอ

“รีบสิ! เฟลรอฟ...อย่าได้ชักช้าที่จะหาตัวมันให้พบแล้วเอาข้อมูลกลับมาให้ได้ พอเสร็จสิ้นภารกิจก็ไม่ต้องเก็บมันเอาไว้ คนที่ทรยศต่อองค์กรก็มีโทษเพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือ ตาย! สำหรับไซออนเนต พวกเราเป็นองค์กรที่สะอาดไม่มีมลทินหรือเรื่องผิดกฎหมายแปดเปื้อน แต่คนที่เข้ามาจะต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล เพราะมีแค่สองทางเลือกเท่านั้นว่าจะภักดีต่อองค์กร หรือพลีชีพเพื่อไซออนเนต!”แสงไฟที่สาดกระทบใบหน้างามทำให้เห็นรอยยิ้มอันน่าพรั่นพรึง เสียงลมอื้ออึงในยามดึกสงัดก็ยังไม่น่ากลัวเท่าคำพูดเสียงดังฟังชัดซึ่งน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่า ทุกอย่างเปิดเผยออกมาจนหมดราวกับนี่คือการถลกจนเห็นเนื้อแท้อันน่าสะพรึงขององค์กรลับ“แล้วแดเนียล ไพรซ์ ตครับ ตอนนี้เขาเองก็คงกำลังตามหาคนที่เอาข้อมูลของเขาไปแทบพลิกแผ่นดิน”เฟลรอฟแสดงความเห็นและอีกฝ่ายก็พยักหน้า “ก็คงจะเป็นอย่างนั้น แดเนียลเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งมาก แต่ฉันรู้ว่าเขากำลังวุ่นวายใจ หลังจากข้อมูลนั่นถูกโจรกรรมไปฉันก็เห็นพวกทีมวิจัยเก็บตัวกันอยู่แต่ในห้องปฏิบัติการลับทั้งวันทั้งคืน ฉันแน่ใจว่าพวกเขาไม่มีวันที่จะรามือกับเรื่องนี้เหมือนที่เรากำลังออกตามหานังสารเลวนั่น”“แล้วบ

“คิลเลียน...นายคงไม่เคยนับซีนะว่าแดเนียลคบกับคู่ควงของเขาแต่ละคนเป็นเวลานานเท่าไหร่ แต่ฉันเคยสังเกตว่าผู้หญิงพวกนั้นอยู่กับเขาไม่เกินสามเดือน”“แต่แดนคบกับผู้หญิงแค่ไม่กี่คนนะโมนิกา ซึ่งฉันคิดว่าครั้งนี้เขาคงลงเอยกับซอนญ่าเสียที”“หล่อน...ก็แค่ผู้หญิงที่เขาพามา”“เธอว่าอะไรนะ?” คิลเลียนย่นคิ้วกับคำพูดเหมือนยังไม่สิ้นสุดของญาติผู้น้อง โมนิกากลอกตาและยิ้มหยัน“เขาพาผู้หญิงคนนั้นมาจากยูทาห์แบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เขาอาจพบเธอที่ไหนสักแห่ง อาจเป็นผับบาร์ที่มีผู้หญิงอย่างว่า หรือไม่...ก็อาจพบข้างถนนก็เป็นได้ แดเนียลคงเบื่อที่จะคบกับพวกดารานางแบบแล้วกระมัง”“แต่นี่คือการตัดสินใจของเขา”ชาหนุ่มสรุปและมันทำให้โมนิกานิ่งอึ้ง หญิงสาวกดเก็บความเจ็บแค้นที่ไม่สามารถโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคิดทางลบได้เอาไว้ในส่วนลึกขณะปั้นหน้าอย่างที่เธอถนัด“เธอคงหลงเสน่ห์การทำอาหารของแม่นั่นเข้าแล้วล่ะสิ ก็แน่นอน...พวกผู้หญิงบ้านนอกน่ะถนัดเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”“โมนิกา...ฉันว่าเราอย่าใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เลยจะดีกว่า ครอบครัวของเราต่างเคารพการตัดสินใจของเขาแม้ว่ามันจะถูกหรือผิดก็ตาม”ครอบครัวนายมันงี่เง่าม

แดเนียลตามเธอมาไม่ทัน...หรือไม่เขาอาจไม่ได้ลงจากเรือลำนั้นด้วยซ้ำ อลินทิราหันไปรอบ ๆ ก็พบว่าเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้มีหน้าผาแทงยอดขึ้นสู่ท้องฟ้าคล้ายฟยอร์ดน้ำแข็งในดินแดนแถบขั้วโลก หญิงสาวมองเห็นทางเดินเล็ก ๆ คดเคี้ยวไปตามทางลาดชันและเธอก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งขึ้นไปตามทางบนเนินซึ่งทอดตัวสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ภูมิประเทศแถบนี้คงเต็มไปด้วยผาหินสูงชันเหมือนเกาะซึ่งเธอเหยียบย่างอยู่นี้ก็ไม่ใช่สถานที่น่าอยู่อาศัย ยิ่งสูงขึ้นไปลมก็ยิ่งพัดจัดจนยอดไม้ใบหญ้าโบกสะบัดไปตามแรงลมร่างแน่งน้อยวิ่งขึ้นมาหยุดตรงจุดที่คิดว่าสูงที่สุดสำหรับเธอ ใต้ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของชั้นหิน เบื้องหน้าคือภาพอันตระการตาของทะเลลิกูเรีย อลินทิราเห็นเกาะแก่งที่อยู่ห่างออกไปรายรอบและเรือยอชต์ไพรซ์อยู่ไกลลิบ หญิงสาวเพ่งมองเรือที่เธอนั่งมากับแดเนียล มันลอยเท้งเต้งห่างออกไปทุกขณะและดูเหมือนปราศจากคนอยู่บนนั้น“แดเนียล” จารชนสาวรำพึงกับตัวเองเบา ๆ และคิดในใจว่าเขาคงไม่กระโดดน้ำทะเลตามเธอมาที่นี่เป็นแน่ ร่างบอบบางในชุดเปียกชื้นหันกลับไปอีกด้านซึ่งเป็นร่องผาที่เบื้องล่างมีวังน้ำสีฟ้าครามอยู่ตรงกลาง ลมแรงพัดมาปะทะใบหน้าง

หญิงสาวจ้องมองแดเนียลเนิ่นนานก่อนที่น้ำหยดเล็ก ๆ จะถั่งไหลออกมาจากหางตา“แดน...ทีนี้คุณคงได้คำตอบเกี่ยวกับตัวฉันแล้วซีนะคะ” เสียงนั้นยังคงแห้งโหยและฉุดความรู้สึกบางอย่างของคนฟังให้ดิ่งลงต่ำ ร่างสูงใหญ่ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ สวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่าสะท้อนลมหายใจผ่านมัดกล้ามเคร่งเครียดบนอกกว้างราวกับเขาเองก็ยังคิดคำนึงถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป ชายหนุ่มถอนใจก่อนพูดด้วยน้ำเสียงช้าเนิบ“ผมคิดว่าผมรู้จักคุณ...ออโซลย่า คุณเป็นสายลับที่มีวิชาป้องกันตัวเพียงแค่พื้นฐาน และคุณก็ไม่ชอบกีฬาปีนผาแบบดีพ วอเตอร์โซโล”หญิงสาวยิ้มขื่นและตอบกลับไป “คุณคงเห็นแล้วสินะคะว่าฉันน่ะ...กลัวความสูงยิ่งกว่าอะไร”ร่างอรชรเผยความรู้สึกก่อนทรงตัวที่ยังหนักอึ้งลุกขึ้นนั่ง เสื้อเชิ้ตและกางเกงเกรอะกรังด้วยเม็ดทรายยังมีรอยชื้นด้านหลัง กลิ่นไอน้ำทะเลอวลไอรอบผิวกายสาวทำให้นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มรู้สึกว่าเธอดูเย้ายวนอย่างเป็นธรรมชาติ“นอกจากความสูงคุณยังกลัวอะไรอีกบ้าง แต่คงไม่ใช่การบุกเดี่ยวเข้าไปในคฤหาสน์ไพรซ์อย่างกล้าหาญแน่...ซอนญ่า”“ฉันทำตามหน้าที่ค่ะแดน...มันไม่ได้เกี่ยวกับความกลัวของฉัน”“ถ้าอย