ตอนที่ 2 หลันซู่ถงคนดี (คนซวย) 2018  

ตอนที่ 2

 หลันซู่ถงคนดี (คนซวย) 2018

 รอดแล้ว!!!

เป็นคำเดียวที่ดังเข้ามาในหัวของเธอในขณะนี้เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้ตกลงไปเจ็บตัวอย่างที่คิดเอาไว้

ตอนนี้เหมือนว่าร่างกายของเธอยังถูกใครสักคนจับเอาไว้อย่างดีอยู่เลย เธอลืมตาขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงแม่เพื่อนสนิทตัวดีที่อาจจะเจ็บเพิ่มเพราะรถเข็นเลื่อนตกลงไปแบบนั้น

คิดได้ดังนั้นเธอก็ดันตัวเองออกมาจากตัวของคนที่ช่วยเธอซึ่งเธอยังไม่ทันได้เห็นใบหน้าของเขาด้วยซ้ำเพราะความสูงของเขาและเธอค่อนข้างแตกต่างกันอยู่พอสมควร

เธอยืนเต็มความสูงแล้วแต่กลับอยู่แค่เพียงระดับหน้าอกของเขาเพียงเท่านั้น ตอนนี้สิ่งที่เธอควรห่วงก็คือเฟ่งเสี่ยวซ่งเพื่อนสนิทของเธอ เธอเลยพักเรื่องที่จะจดจำหน้าของผู้มีพระคุณเอาไว้เสียก่อนและรีบวิ่งไปดูเพื่อนของเธอว่าเป็นอะไรรึเปล่า

 “เสี่ยวซ่งแกเป็นอะไรรึเปล่า”

เธอเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ยังนั่งอยู่บนรถเข็นอย่างเดิม เพิ่มเติมคือรอบๆรถเข็นของเพื่อนเธอมีทั้งผู้ชายและผู้หญิงหลายคนยืนรุมกันอยู่

“ฉันไม่เป็นไร โชคดีที่ได้ทุกคนช่วยกันจับรถเข็นของฉันเอาไว้ได้เสียก่อน”

เฟ่งเสี่ยวซ่งเอ่ยตอบเพื่อนสนิทของตัวเองก่อนจะหันมากล่าวขอบคุณผู้คนทั้งหลายที่ช่วยเธอเอาไว้

“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ”

เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอกล่าวขอบคุณเหล่าผู้คนที่ช่วยเพื่อนของเธอเอาไว้ หลันซู่ถงจึงได้กล่าวขอบคุณคนเหล่านั้นไปด้วยเช่นกัน ก่อนที่เธอจะรีบพาเพื่อนสนิทของตัวเองกลับไปยังห้องพักทันทีอย่างระมัดระวังเป็นที่สุด

“ตกลงว่าแกไม่ได้เจ็บตรงไหนแน่นะ ให้ฉันเรียกพยาบาลให้พาแกไปตรวจเพิ่มดีไหม” ซู่ถงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

แม้จะได้รับคำยืนยันจากปากเพื่อนสนิทตั้งแต่อยู่ที่สวนดาดฟ้าแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรแต่เธอก็ยังไม่เบาใจ

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆถ้าเจ็บฉันก็บอกแกไปแล้วไม่มานั่งทนอยู่แบบนี้หรอก ว่าแต่แกเถอะเป็นอะไรไหม” เฟ่งเสี่ยวซ่งพูดออกมากอย่างติดตลก ก่อนจะถามกลับไปยังเพื่อนสนิทของเธอบ้าง

“ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรเลยแก ทีแรกนึกว่าจะต้องล้มลงไปเจ็บแน่ๆ แต่พอดีมีใครไม่รู้ช่วยฉันเอาไว้ก่อนที่จะตกลงไปฉันเองก็ยังไม่ทันได้มองหน้าเขาหรือบอกขอบคุณเขาเลย”

“ดีแล้วที่แกไม่ได้เป็นอะไร ส่วนเรื่องคนที่ช่วยแกคนนั้น คงมีแต่แกคนเดียวที่ไม่เห็นหน้าเขา ฉันและคนอื่นๆที่อยู่ตรงนั้นเห็นกันทุกคนนั่นแหละ”

“จริงเหรอแกรู้จักเขาไหม เขาคนนั้นคือใครเหรอฉันจะได้ไปขอบคุณเขาถูก”

เธอเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างอยากรู้ ก็เธอรีบร้อนผละออกมาอย่างเสียมารยาทอย่างนั้น คนเขาอุตส่าห์ช่วยเธอกับทำตัวไร้มารยาทใส่ แต่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆตอนนั้นเธอเป็นห่วงเสี่ยวซ่งที่สุด

อย่างน้อยๆเธอก็ยังพอมีหวังในเรื่องตามไปขอบคุณผู้มีพระคุณของเธอได้อยู่ ก็ในเมื่อเขาขึ้นไปที่สวนดาดฟ้าแสดงว่าต้องเป็นคนที่มีญาติมารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้แน่ๆหรืออาจจะเป็นหมอสักคนที่ผ่านมาพอดีที่เป็นคนช่วยเธอเอาไว้

“ฉันรู้จัก และก็ทุกคนในโรงพยาบาลนี้ก็น่าจะรู้จักกันทุกคนนั่นแหละ เพราะคนที่ช่วยแกไว้ก็คือคุณหมอแรร์ไอเทมของฉันไงคุณหมอเฟิงฉางเหอนั่นแหละที่เป็นคนช่วยแกเอาไว้”

“อ้าวเหรอ นี่แกพูดจริงใช่ไหม” เธอถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะคิดว่าไม่น่าจะใช่คุณหมอเฟิงฉางเหอคนนั้นที่เป็นคนช่วยเธอไว้ เพราะเธอเห็นอยู่ว่าเขา เดินออกไปจากประตูทางออกแล้วนี้แล้วเขาจะกลับมาช่วยเธอได้ยังไง

“ฉันพูดจริง เป็นคุณหมอเฟิงฉางเหอรูปหล่อหมอแรร์ไอเทมไม่ผิดแน่ๆ”

“อย่างนี้ฉันควรรีบไปขอโทษเขาเลยไหม หรือแกคิดว่ายังไง” เธอหันมามองสบตาของเพื่อนสนิทก่อนจะถามออกไป

“ถามฉันเหรอ ฉันว่าพรุ่งนี้แกจัดกระเช้าดอกไม้เล็กๆมาขอบคุณแบบเป็นทางการเลยดีกว่า ฉันว่าถ้าเกิดแกไปขอพบคุณหมอตอนนี้พวกพยาบาลที่คงกันท่ากันยกใหญ่”

“กันท่าเหรอ ถึงขนาดนั้นเลย”

“ก็ใช่น่ะสิไม่ใช่แกคนเดียวนะที่อยากเข้าพบคุณหมอเฟิงฉางเหอของฉันน่ะ พวกชะนีอื่นๆเขาก็หาทางเข้าพบคุณหมอเขาอยู่เหมือนกัน ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่ให้แกพบแกก็แค่ฝากกระเช้าดอกไม้แทนคำขอบคุณเอาไว้ให้เขาเป็นอันถือว่าจบและก็ง่ายดีด้วย”

“โอเค เอาเป็นว่าฉันจะทำแบบที่แกบอกก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันค่อยมาขอพบคุณหมอเฟิงฉางเหอ”

เมื่อได้ข้อสรุปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็นั่งเล่นเป็นเพื่อนเฟ่งเสี่ยวซ่งอีกพักหนึ่งก่อนที่จะบอกลาเพื่อนสนิทกลับไปยังร้านและที่พักของเธอ

รุ่งขึ้นเธอจัดกระเช้าดอกไฮเดรนเยียสีขาวสลับฟ้าก่อนจะรีบนำมันไปขอเข้าพบคุณหมอเฟิงฉางเหอ และก็เป็นไปอย่างที่เพื่อนของเธอบอกพยาบาลที่เธอเข้าไปติดต่อจากคราวแรกที่ยิ้มแย้มให้อย่างเป็นมิตร จากรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นสายตาแปลกๆ ก่อนจะบอกเธอว่าคุณหมอเฟิงฉางเหอไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบทั้งนั้น

ซึ่งเธอก็ไม่ได้คะยั้นคะยออะไรกับพยาบาลคนนั้นอีก เพียงแต่ฝากกระเช้าดอกไฮเดรนเยียให้คุณหมอเฟิงฉางเหอ ซึ่งพยาบาลคนนั้นก็รับเอาไว้อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่อย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน

แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยๆก็ถือว่าเธอได้ขอโทษเขาแล้วก็แล้วกัน

หลันซู่ถงคิดในใจก่อนจะเดินออกมาจากหน้าเคาน์เตอร์ที่เธอยืนคุยกับพยาบาลเมื่อครู่และรอลิฟต์เพื่อที่จะลงไปยังชั้นที่เพื่อนสนิทของเธอพักรักษาตัวอยู่

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ขึ้นมาทำไมครับ” เฟิงฉางเหอเอ่ยถามพยาบาลที่ทำหน้าที่ประจำเคาน์เตอร์อยู่ทันที เมื่อตอนที่เขาออกมาจากลิฟต์อีกตัวและเดินผ่านลิฟต์ที่อยู่ข้างๆกัน สายตาของเขาก็ไปปะทะเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

“เอ่ย หมายถึงผู้หญิงที่ลงลิฟต์ไปเมื่อครู่ใช่ไหมคะ”

พยาบาลสาวที่ทำหน้าที่ประจำหน้าเคาน์เตอร์ชั้นห้องทำงานประจำของเหล่าคุณหมอ เอ่ยถามกับไปอย่างตะกุกตะกัก เพราะเธอเป็นพยาบาลใหม่และก็ไม่เคยที่คุณหมอสุดหล่ออย่างหมอเฟิงฉางเหอจะมาคุยด้วย แค่ตายังแทบจะไม่เคยมองมาที่เธอเลยสักครั้ง ทำให้เธออดจะตื่นเต้นไม่ได้

“ครับ รีบตอบผมด้วยคุณกำลังจะทำให้ผมเสียเวลา” เฟิงฉางเหอเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งครึมอย่างเริ่มไม่สบอารมณ์

“ผู้หญิงคนเมื่อครู่เธอมาขอพบคุณหมอเฟิงค่ะ ดิฉันรู้ว่าคุณหมอไม่ให้ใครเข้าพบทั้งนั้นเลยให้เธอกลับไป”

เธอเอ่ยบอกอย่างรวดเร็วเมื่อเริ่มเห็นทีท่าว่าคุณหมอตรงหน้าซึ่งรวบตำแหน่งเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้เริ่มที่จะอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่แล้ว

“อีกอย่างคือเธอฝากกระเช้าดอกไม้เอาไว้ให้คุณหมอด้วยค่ะ คุณหมออยากให้ดิฉันเอาไปทิ้งเลยไหมคะ” เธอหยิบกระเช้าดอกไม้ขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ก่อนจะเอ่ยถามต่อเมื่อเห็นว่าคุณหมอเฟิงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่คล้ายกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่

และเมื่อเธอนำกระเช้าดอกไม้ดังกล่าวออกมาวางคุณหมอเฟิงก็จับจ้องที่กระเช้าดอกไฮเดรนเยียอันนี้ ก่อนที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันแต่ใบหน้าก็ยังคงนิ่งเฉยเช่นเดิม

เฟิงฉางเหอมองกระเช้าดอกไม้ตรงหน้าอยู่นาน ก่อนที่อยู่ๆเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่เลือกหยิบกระเช้าดอกไม้ขึ้นมาและนำมันเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเองเสียอย่างนั้น

ซ้ำยังวางมันเอาไว้บนโต๊ะทำงานของตัวเอง และนั่งมองมันทั้งวันอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ผู้หญิงคนนั้น กับกระเช้าดอกไม้และก็ความคุ้นเคยแปลกๆแบบนี้มันคืออะไรกัน เขามั่นใจว่าไม่เคยเจอเธอมาก่อน ปกติแล้วเขาไม่ชอบที่จะถูกเนื้อต้องตัวกับใครโดยเฉพาะผู้หญิง แต่เมื่อวานเขากับเผลอสบตากับผู้หญิงคนนั้น ซ้ำยังเดินกลับไปหาเธอคนนั้นอีกครั้งเสียต่างหาก เมื่อเห็นเธอล้มเขาก็คว้าตัวเองอย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น

แน่นอนว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอคนนั้นล้มเขาก็คงจะช่วยแต่คงไม่ยืนและถูกเนื้อต้องตัวกลับผู้หญิงคนอื่นๆนานเท่ากับเธอคนนั้น เขาคงปล่อยเธอทันทีที่เธอปลอดภัย

แตกต่างกับผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อได้จับเขาก็ไม่รู้สึกว่าต้องปล่อยตัวเธอออก คล้ายกับว่าเขาไม่อยากออกห่างจากเธอเลยด้วยซ้ำไป

             เขาได้แต่คิดแล้วก็สงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

             เฟิงฉางเหอเดินไปที่หน้าต่างกระจกบานใส ที่ทำให้เขามองเห็นด้านล่างของโรงพยาบาลอย่างชัดเจน บวกกับความสูงของชั้นที่เขาอยู่ทำให้ยิ่งมองเห็นได้ไกลยิ่งขึ้น

             เขากำลังมองร่างเล็กของเธอที่เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดที่กำลังยืนรอสัญญาณไฟอยู่ที่ทางม้าลายหน้าโรงพยาบาลเขายืนมองเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่อาจละสายตาได้ จนกระทั่งร่างเล็กเดินก้าวข้ามทางม้าลายตามเหล่าผู้คนที่เดินไปด้วยเป็นกลุ่มใหญ่ไป

             เขาขมวดคิ้วอีกครั้งหนึ่งเมื่ออยู่ๆร่างเล็กที่สมควรเดินข้ามทางม้าลายไปถึงถนนอีกฝั่งแล้วกลับหันหลังและวิ่งกลับมาอีกครั้งก่อนจะก้าวไปหยุดอยู่ที่กลางทางม้าลายและก้มลงเก็บร่มคันหนึ่งมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมองสัญญาณไฟอีกครั้งหนึ่งและรีบออกวิ่งไปยังอีกฝากหนึ่งของถนนซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายเดิมของเธออีกครั้ง

            

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้เฟิงฉางเหอต้องละสายตาจากร่างเล็กและกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานอีกครั้งหนึ่ง

             “เชิญครับ” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อนำเอกสารขึ้นมาเปิดและทำเหมือนกำลังยุ่งกับงานอยู่

             ในขณะเดียวกันหลันซู่ถงซึ่งยืนอยู่บนทางเดินเท้าของอีกฟากหนึ่งของถนนซึ่งตรงข้ามกันกับโรงพยาบาล

             เธอยังคงยืนอยู่ไม่ไกลจากจุดข้ามทางม้าลายเท่าไหร่นัก และในมือของเธอยังคงถือร่มคันหนึ่งเอาไว้ ร่มคันนี้เป็นร่มที่เธอเก็บมันได้จากกลางทางม้าลาย

             เธอก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของร่มคันนี้กันแน่ แต่ด้วยความกลัวว่าถ้าหากมีรถคันไหนขับมาและร่มมันตีใส่กระจกหน้ารถก็อาจจะทำให้เกิดอันตรายได้ เธอก็เลยเก็บมันออกมาจะดีกว่า

             ร่มด้ามไม้อันยาวในมือของเธอเป็นร่มที่ดูๆไปแล้วก็เหมือนกับเป็นร่มโบราณเพราะลายที่วาดอยู่บนร่มก็เป็นลายวาดซึ่งสวยงามไม่น้อย

             ความคิดของหลันซู่ถงเป็นอันต้องชะงักเมื่ออยู่ๆ เม็ดฝนเม็ดหนึ่งก็ตกลงมากระทบกับมือที่ถือร่มอยู่ของเธอ

             เธอเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้าที่ยามนี้เริ่มที่จะปกคลุมไปด้วยเมฆฝนจำนวนมาก เธอไม่รอช้าที่จะกลางร่มในมือที่เธอเก็บได้เมื่ออยู่ๆฝนที่ลงเม็ดมาเมื่อครู่ก็กระหน่ำลงมาอย่างแรง

             “นี่ฉันโชคดีใช่ไหมเนี่ย เจ้าร่มน้อยแกมาได้ทันเวลาพอดีเลยนะ”

             เธอเอ่ยกับตัวเองอย่างขำๆก่อนจะค่อยๆก้าวเดินอย่างช้าๆเพื่อที่จะตรงกลับไปยังร้านดอกไม้ของเธอซึ่งอยู่อีกไม่ไกล

             เปรี้ยง!!!

             เสียงฟ้าผ่าที่ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจจนเกือบจะทำร่มในมือหล่นดีที่เธอกำเอาไว้ทัน

             เปรี้ยง!!!เปรี้ยง!!!              

             เสียงฟ้าผ่าที่เริ่มดังขึ้นเลื่อยๆและแรงมากขึ้นทำให้เธอตัดสินใจที่จะวิ่งเข้าไปหลบฝนที่หน้าร้านสะดวกซื้อที่อยู่อีกไม่ไกลแทนที่จะเดินฝ่าฝนกลับไปที่ร้านของตัวเองเลย

             ตอนนี้ทั้งลมทั้งฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้เธอกลัวไปหมด เธอเห็นหลายคนที่วิ่งฝ่าฝนไปทั้งที่ไม่มีร่มวิ่งไปทั้งเปียกๆแบบนั้น แล้วนึกขึ้นในใจ

             ไม่รู้ว่าโชคดีจริงหรือเปล่าเพราะแม้เธอจะมีร่มแต่เพราะแรงลมทำให้เธอถูกฝนจนเปียกไม่แพ้คนที่เดินลุยฝนไปด้วยซ้ำ หรือว่าเธอควรจะโยนลมอันนี้ทิ้งและรีบวิ่งไปกับคนอื่นๆ แบบนั้นจะเร็วกว่ารึเปล่านะ

             อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องค่อยกลางร่มต้านแรงลมอยู่แบบนี้ อย่างนั้นมันอาจจะทำให้เธอไปถึงร้านสะดวกซื้อข้างหน้าง่ายขึ้นด้วย

             “เอาเถอะเจ้าร่มคันน้อยพี่ซู่ถงคงต้องทิ้งเจ้าแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบด้ามจับของร่มคันนี้ไปด้วย

             แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้โยนร่มทิ้งอย่างที่ใจคิดเอาไว้จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาอย่างแรงอีกหลายครั้งติดกัน

เปรี้ยง!!!เปรี้ยง!!!เปรี้ยง!!!เปรี้ยง!!!

และครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่าเธอจะทำอย่างใจคิดไม่ได้แล้วเมื่อร่างของเธอล้มลงกับพื้นในขณะที่เสียงฟ้าผ่าครั้งสุดท้ายดังขึ้น ร่างกายของเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่างทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้อีก

ร่มที่เธอถืออยู่ก็ปลิวไปไกลจากจุดที่เธอล้มลง และนั้นก็เป็นภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่เธอจะไม่ได้เห็นอะไรอีกเลย และก็ไม่อาจรับรู้ความรู้สึกใดๆได้อีก            

          ความรู้สึกล่องลอยแบบนี้มันคืออะไรกัน เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องตื่นขึ้นมาได้แล้ว แต่เธอพยายามบังคับร่างกายตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จสักที คล้ายกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถบังคับตัวเองอย่างที่ใจคิดได้

             เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรความรู้สึกว่างเปล่าที่กำลังเกิดขึ้นนี้ด้วยมันคืออะไรกันนะ เธอรู้สึกราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในที่ๆหนึ่งซึ่งว่างเปล่าไรสิ่งใดๆทั้งสิน ร่างกายของเธอคล้ายกับกำลังล่องลอยไปที่ไหนสักแห่งอย่างช้าๆ

             “คุณหนู คุณหนู”

             ราวกับว่าเธอจะได้ยินเสียงขอใครสักคน ใครสักคนกำลังร้องเรียกคนๆหนึ่งอยู่

“คุณหนู คุณหนู”

             เสียงเรียกนั้นดังขึ้นและชัดเจนขึ้นเลื่อยๆราวกับว่าเธอกำลังเข้าใกล้เสียงนั้น

             แต่คงเป็นไปไม่ได้ก็ไม่เมื่อเธอไม่ใช่คนที่ถูกเรียกแน่นอนอยู่แล้ว คงไม่มีใครบ้าพอที่จะเรียกผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอว่าคุณหนูหรอกจริงไหม เธอก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาเกือบจะเรียกได้ว่าอยู่ตัวคนเดียวมาเกือบตลอด

             ‘นั้นสินะถ้าได้เป็นคุณหนูดูสักครั้งจะเป็นยังไงนะ’

             เธอคิดไปอย่างติดตลก ก่อนที่ปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปกับความว่างเปล่านั้นอีกครั้ง