ตอนที่ 9 ช่องว่างระหว่างมิติ

ตอนที่ 9

ช่องว่างระหว่างมิติ

“มีผู้ใดอยู่หรือไม่”

หลันซู่ถงเอ่ยขึ้น เมื่ออยู่ๆตัวของนางก็มาปรากฏอยู่ที่ใดสักที่หนึ่งซึ่งมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่าง ราวกับว่านางเดินอยู่ในที่ๆไม่มีจุดหมายไร้ซึ่งทุกสัพสิ่งนางรู้สึกได้ว่าแม้ร่างกายของนางจะก้าวเดินได้ไปเรื่อยๆอย่างไม่มีหยุดเช่นนี้ แต่ก็ไม่มีวันพบเจอกับสิ่งใดได้ นอกจากความมืด และ ความว่างเปล่า

“หลันซู่ถง”

“ผู้ใด ผู้ใดกันที่เรียกข้า” นางเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับหันมองไปรอบๆทิศทางเพื่อมองหาที่มาของเสียง

แต่ก็ไม่พบสิ่งใด ยังคงมีแต่ความมืดทั่วสารทิศ

“เจ้าไม่ต้องมองหาข้า เจ้าไม่มีทางมองเห็นข้าได้”

“เช่นนั้นท่านคือผู้ใด ทำไมข้าจึงไม่สามารถมองเห็นได้” นางเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ข้าคือผู้ควบคุมประตูมิติ และมีส่วนทำให้วิญญาณของเจ้าเขาร่างผิดมิติ”

“เช่นนั้นท่านต้องรีบพาข้ากลับมิติเดิมได้แล้ว ท่านก็รู้ว่าข้าอยู่ผิดมิติเช่นนี้ไม่ได้”

นางคิดเอาไว้แล้วว่าต้องมีเหตุอันใดสักอย่างที่ทำให้วิญญาณของนางเข้ามาอยู่ในร่างผิดมิติ

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการกลับไปยังมิติเดิม เพราะเหตุนี้ข้าจึงต้องเข้าฝันเจ้าเพื่อแจ้งสิ่งต่างๆทั้งหมดแก่เจ้าเสียก่อนอย่างไรเล่า”

“ท่านถึงกับเข้าฝันข้าในมิตินี้เพื่อต้องการเข้ามาแจ้งบ้างสิ่งแก่ข้า คงมิใช่ว่ายามนี้ข้ายังไม่สามารถกลับมิติเดิมของตนเองได้หรอกกระมัง”

นางรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

             ท่านผู้ควบคุมประตูมิติก็รู้อยู่ว่าวิญญาณของนางอยู่ผิดมิติ แต่ก็ไม่ได้แก้ไขให้นางสามารถกลับมิติเดิมได้ทันที เช่นนี้แล้วแสดงว่าต้องมีเหตุอันใดทำให้ท่านผู้ควบคุมประตูมิติทำเช่นนั้นไม่ได้

             ซึ่งเหตุดังกล่าวคือเหตุใดคงต้องรอให้ท่านผู้ควบคุมประตูมิติแห่งนี้เป็นผู้บอกแล้ว

             “ยามนี้ประตูมิติที่เชื่อมระหว่างมิติที่เจ้าจากมากับมิติที่เจ้าอยู่ยามนี้เกิดพังทลายลง เจ้าจงยังไม่สามารถเดินทางกลับมิติของเจ้าได้”

             “ประตูเชื่อมมิติพังเช่นนั้นหรือเจ้าคะ ทำไมมันถึงพังลงได้เล่าเจ้าคะ มีผู้มาทำลายมันหรืออย่างไร แล้วเช่นนี้ไม่ใช่ว่าข้าจะต้องติดอยู่ในมิตินี้ไปตลอดกาลหรืออย่างไร” นางเอ่ยถามชุดใหญ่

             “มีผู้ทำลายประตูเชื่อมมิติจริง แต่เจ้าไม่ต้องรู้หรอกว่าเป็นผู้ใด ส่วนเรื่องที่เจ้าจะต้องอยู่ในอีกมิติถึงเมื่อไหร่ข้าก็คงต้องบอกเจ้าว่า จน กว่าประตูเชื่อมมิติจะสร้างขึ้นใหม่ได้อย่างเสร็จสมบูรณ์แล้วเท่านั้น

 เมื่อถึงเวลานั้นวิญญาณของเจ้าจะถูกดึงกลับมิติเดิมของเจ้าเอง”

             ผู้ควบคุมประตูมิติรีบเอ่ยบอกสิ่งต่างๆอย่างรวดเร็ว จะให้เขาบอกได้อย่างไรว่าเพราะเขาหลับฝันว่ากำลังประลองยุทธ์กับเทพบนสวรรค์อยู่ จึงได้เผลอซัดฝ่ามือใส่ประตูเชื่อมมิติไปโดยไม่รู้ตัว และในขณะเดี่ยวกันประจวบเหมาะกับการที่คลื่นวิญญาณของหลันซู่ถงปะทะเข้ากับประตูเชื่อมมิติพอดี จึงทำให้คลื่นวิญญาณหลงเข้าไปยังมิติอื่น

             “อีกเพียงไม่นานข้าก็จะได้กลับไปมิติของข้า”

             “เป็นเช่นดังเจ้าว่านั้นแหละ ระหว่างรอเจ้าก็ใช้ชีวิตในมิตินี้ให้สนุกก็แล้วกัน ใกล้รุ่งสางแล้วข้าคงต้องไปแล้ว”

และนั้นก็เป็นความฝันของนางเมื่อคืนนี้ จะบอกว่าความฝันก็คงไม่ถูกนักคงต้องบอกว่าเป็นสถานที่แจ้งข่าวเสียมากกว่า ถ้าจะให้ขยายความก็คงคล้ายๆกับห้องลับ  เพียงแต่ไม่สามารถจับต้องได้มีเพียงต้อง

ยามนี้นางยังคงนอนลืมตาอยู่บนเตียงนอนของนางในเรือนธารากระจ่างอยู่ เนื่องจากยามนี้ท้องฟ้าภายนอนยังคงไม่สว่างมากนัก แสดงที่ส่องรอดเข้ามาก็ยังไม่ได้สว่าง ตอนนี้หน้าจะเป็นเวลาเช้ามืดเพราะนางแอบได้ยินเสียงเหมือนเหล่าสาวใช้ที่เริ่มทำงานกันอยู่ข้างนอกเรือนแล้ว

สิ่งที่นางได้รับรู้จากท่านผู้ควบคุมประตูมิติทำให้นางหายกังวลใจว่าจะสามารถกลับไปยังมิติเดิมของตนเองได้หรือไม่ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะว่านางสามารถกลับไปได้ทันทีเมื่อประตูเชื่อมระว่างมิติสร้างขึ้นใหม่เสร็จ

เช่นนั้นต่อจากนี้นางก็สามารถใช้ชีวิตในมิตินี้ได้อย่างไรกังวล ซ้ำยามนี้อิสระที่นางต้องการก็มีอยู่ตามที่นางต้องการเรียบร้อยแล้วเช่นกัน นางคงจะเปรียบเทียบการใช้ชีวิตต่อในมิตินี้ เป็นการเที่ยวต่างเมืองอย่างอิสรเสรี นางจะสนุกให้สุดๆและกลับไปทำงานหาเงินที่มิติเดิมอย่างเต็มที่

             ข้อตกลงของนางและฉู่ฉางซานเป็นไปอย่างเรียบง่าย ต่อจากนี้นางสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระเพียงแต่ก่อนออกจากจวนต้องให้ฟ่งซี องครักษ์สาวค่อยติดตามออกไปด้วยทุกครั้ง และที่สำคัญห้ามนางก่อเรื่องอีกเด็ดขาด ซึ่งสำหรับข้อนี้ถ้ามิมีผู้ใดมาหาเรื่องนางก่อน นางก็ไม่มีทางไปก่อเรื่องโดยไม่จำเป็นแน่นอนอยู่แล้ว และก็ห้ามนางแต่งเป็นชายออกจากจวนไปหาเรื่องเล่นอะไรแปลกประหลาดอีก

             “ฟ่งซี” นางเอ่ยเรียกองครักษ์สาวซึ่งต่อจากนี้จะต้องคอยติดตามนางตลอดเวลาให้เข้ามาหา เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่นอกศาลารับลมที่นางนั่งอยู่สักพักหนึ่งแล้ว

             “เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย”

ฟ่งซีผู้นี้เป็นสตรีรูปร่างสูงใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ใหญ่กว่าพวกนางไปเสียเท่าไหร่นัก มองไปที่นางก็จะรู้สึกได้ทันทีว่าเป็นสตรีที่แข็งแรงมิใช่อ่อนแอเปราะบาง พร้อมที่มือจะถือดาบเล่มหนึ่งเอาไว้อยู่เสมอ

“นั่งก่อนสิ” นางเอ่ยบอกให้องครักษ์สาวนั่งลงที่ๆนั่งตรงข้ามที่ ที่เป็นเก้าอี้หินอ่อน

“มิเป็นไรเจ้าค่ะ ข้าน้อยยืนได้ ฮูหยินน้อยมีสิ่งใดก็เชิญเอ่ยออกมาได้เลยเจ้าค่ะ”

                “ข้าถามเจ้าได้รึไม่ว่าพวกเจ้าฟ่งอี้ฟ่งสือมาอยู่กับฉู่ฉางซานได้อย่างไรกัน”

“พวกเราสามพี่น้องพ่อแม่ถูกโจรฆ่าตายหมด ได้นายท่านฉู่และฮูหยินใหญ่ช่วยเหลือและให้มาอยู่ในจวนสกุลฉู่ด้วยกันเจ้าค่ะ ตั้งแต่นั้นพวกเราก็ติดตามคุณชายฉู่มาตลอด”

ฟ่งซีเล่าเรื่องทั้งหมดตามความจริงอย่างมิคิดปิดบังให้ฮูหยินน้อยฟังตามตรง

เดิมที่นางจะทำหน้าที่คอยตรวจสอบร้านค้าต่างๆทั้งในเมืองและนอกเมืองให้คุณชายฉู่ บางครั้งก็คุมขบวนการค้าไปส่งของที่ต่างเมือง ครั้งนี้นางถูกเรียกตัวให้มาคอยตามดูแลฮูหยินน้อย ทำเอานางแปลกใจไม่น้อยที่คุณชายของตนตัดสิ้นใจเช่นนี้ ไม่ใช่ว่ายามนี้คุณชายฉู่ผู้ที่ไม่สนใจสตรีใด ไม่ว่าจะสาวขนาดไหน จะมาใจอ่อนให้ฮูหยินน้อยผู้นี้เสียแล้วกระมัง

“อ่า ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วยที่เอ่ยถาม” นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดที่อยากรู้เรื่องจนทำให้ผู้อื่นต้องรื้อฟื้นความทรงจำที่ไม่ดีให้อดีต

“มิใช่เรื่องใหญ่อันใดแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยมิได้มีอันใดฝังใจรุนแรงถึงเพียงนั้นแล้ว” 

นางเอ่ยพร้อมกับสังเกตท่าทางที่ฮูหยินน้อยแสดงออกมา นางรู้สึกดีไม่น้อยที่ฮูหยินน้อยเป็นผู้ที่มิมองข้ามความรู้สึกของผู้อื่น แม้แต่นางที่เป็นเพียงองครักษ์ฮูหยินน้อยก็ปฏิบัติกับนางอย่างระมัดระวังถึงเพียงนี้

นางยังเคยคิดไปว่าฮูหยินน้อยที่มาจากสกุลหลิวผู้นี้น่าจะเป็นคุณหนูผู้อ่อนแออ่อนต่อโลกเปราะบางชนิดที่แค่โดนลมก็ล้มป่วยแล้ว เมื่อเห็นว่าฮูหยินน้อยผู้นี้ช่างเจรจา อีกทั้งท่าทางยังดูคล่องแคล้วจะก้าวเดินลุกนั่งก็ไม่มีเชื่องช้า แต่กับแข็งแรงมั่นคง เห็นที่เรื่องที่นางได้ฟังมาจากฟ่งสือและฟ่งอี้เกี่ยวกับฮูหยินน้อยที่เกิดขึ้นที่หอเลิศรสจะเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว

“ฟ่งซีข้าจะหาดอกไม้หลายๆชนิดได้จากที่ใดกัน”

อยู่ๆนางก็อยากจะลงมือจัดดอกไม้ ที่เป็นสิ่งที่นางรักและถนัดที่สุดในชีวิต หลังจากที่ไม่เคยได้ลงมือจัดดอกไม้อีกเลยเมื่อพลัดมาอยู่ที่มิตินี้

“ฮูหยินน้อยสามารถไปที่ร้านเฟิ่งฮวาซึ่งเป็นร้านขายและเพาะพันธุ์ดอกไม้มากมายได้เลยเจ้าค่ะ”

“ร้านนั้นเป็นอีกหนึ่งของกิจการของสกุลฉู่รึเปล่า”

“เจ้าค่ะ ร้านเฟิ่งฮวาก็เป็นกิจการของสกุลฉู่”

“เช่นนั้นพวกเราก็ไปร้านเฟิ่งหัวกันเถิด” นางเอ่ยออกมาเมื่อรู้ว่าร้านเฟิ่งฮวาเป็นหนึ่งในกิจการของสกุลฉู่ นั้นก็แสดงว่าจะต้องเป็นร้านใหญ่และมีดอกไม้มากมายอย่างที่นางต้องการเป็นแน่

“เช่นนั้นข้าจะไปสั่งคนให้เตรียมรถม้าก่อนนะเจ้าคะ”

“เจ้าไปเถิด”

ร้านเฟิ่งฮวาเป็นร้านสองชั้นที่ทำจากไม้ทั้งหมด ด้านหน้าของร้านจะเป็นประตูใกล้ที่เปิดกว้างเอาไว้ให้สามารถมองเห็นด้านในได้ ข้างหน้าร้านมีดอกไม้ที่ถูกห้อยเอาไว้มากมาย

นางถูกฟ่งซีช่วยประคองลงจากรถม้า ที่มาจอดอยู่ที่หน้าร้านเฟิ่งฮวาอย่างพอดิบพอดี

เมื่อนางลงมายืนอยู่ที่พื้นหน้าร้านเฟิ่งฮวาเรียบร้อยแล้ว ไม่นานก็มีหญิงวัยกลางคนและสตรีอีกสองนางที่ดูแล้วไม่น่าจะอายุมากกว่านางเท่าไหร่นักวิ่งออกมาต้อนรับพวกนางอย่างรวดเร็ว

“แม่นางฟ่งซีวันนี้ท่านมาตรวจร้านแทนนายท่านฉู่รึเจ้าค่ะ”

ฮุ่ยเจินสตรีวัยกลางคนรีบเอ่ยขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดกันที่มาเยือนร้านเฟิ่งฮวา

“วันนี้งานหลักของข้าหาใช่การตรวจร้านไม่”

“เช่นนั้นหรือว่าแม่นางฟ่งซีไม่ได้ทำงานให้นายท่านฉู่แล้ว”

นางฮุ่ยเจินเอ่ยออกมาอยากตกใจ เพราะปกติผู้ที่นายท่านฉู่ไว้ใจให้ไปตรวจร้านหรือกิจการอื่นๆของสกุลฉู่จะมีเพียงพี่น้องแซ่ฟ่งสามคนเพียงเท่านั้น นอกนั้นนายท่านฉู่ไม่เคยไว้ใจใครอีก

“ข้าทั้งชีวิตนี้มีไว้เพื่อตอบแทนสกุลฉู่ ไม่มีทางจากไปที่ใดหากไม่ตายจาก ส่วนวันนี้ที่ข้ามาเพราะฮูหยินน้อยอยากได้ดอกไม้ข้าจึงได้พานางมาที่นี่”

เมื่อได้ยินว่าเหตุใดฟ่งซีถึงได้มาที่นี่ ฮุ่ยเจินจึงมองไปที่สตรีที่ยืนอยู่ข้างฟ่งซีที่แต่งตัวธรรมดาไม่ได้พิเศษโดดเด่นอันใดเลย บนศีรษะก็ปักปิ่นเงินเล็กๆธรรมดาๆเพียงด้ามเดียวเท่านั้น  หาได้มองไปแล้วเหมือนกับฮูหยินตระกูลมั่งคั่งอย่างที่ควรจะเป็นไม่

แต่เอาเถิดเมื่อแม่ฟ่งซีถึงกับพามาด้วยตัวเองเช่นนี้คงไม่พาคนมาผิดตัวเป็นแน่

เมื่อคิดได้ดังนั้นฮุ่ยเจินก็ไม่รีรอที่จะฉีกยิ้มหวานไปให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“อ่า ที่แท้ก็เป็นฮูหยินน้อยที่นี่เอง ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะที่ไม่ได้รีบต้อนรับท่าน”

“ช่างมันเถิด ท่านคงเป็นน้าฮุ่ยเจินผู้ดูแลร้านเฟิ่งฮวาแห่งนี้ใช่หรือไม่”

นางเอ่ยออกมาอยากเข้าอกเข้าใจ ผู้ใดเห็นนางแต่งตัวธรรมดาแบบนี้ก็คงคิดว่าเป็นชาวบ้านร้านตลาดทั่วไป นางจะเอาอันใดไปถือสาผู้อื่นกันเล่า ในเมื่อนางตั้งใจที่จะแต่งตัวธรรมดามาเอง

คิดดูเอาเถิดหากใส่เสื้อผ้าราคาแพงมาแล้วเกิดนางต้องขุดดินหรือรดน้ำต้นไม้ นางคงได้ทำเสื้อผ้าพวกนั้นเลอะเทอะไปหมดอย่างไม่เหลือเค้าเดิมเป็นแน่

สู้สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆไม่มีราคาค่างวดอันใดสูงนัก ยามทิ้งก็ยังจะพอทำใจทิ้งลงได้หน่อย

“เจ้าค่ะ ข้าคือฮุ่ยเจินผู้ดูแลร้านเฟิ่งฮวาแห่งนี้”

“ระหว่างทางมาที่นี่ฟ่งซีเล่าเรื่องของน้าฮุ่ยเจินให้ข้าฟังมามาทีเดิม ข้าคงต้องขอรบกวนน้าฮุ่ยเจินแล้ว”