ตอนที่ 10 สตรีผู้นี้คิดจะส่งดอกไม้ให้บุรุษทุกวันเลยรึอย่างไร

ตอนที่ 10

สตรีผู้นี้คิดจะส่งดอกไม้ให้บุรุษทุกวันเลยรึอย่างไร

เวลากว่าสิบวันที่ผ่านมา หลันซู่ถงใช้ชีวิตในมิตินี้อย่างสนุกสนาน นางออกจากจวนทุกวันมาที่ร้านเฟิ่งฮวาเพื่อนปลูกดอกไม้และจัดดอกไม้ใส่แจกันทุกวัน นางจัดดอกไม้วันละหลายแจกัน จัดแล้วก็ให้คนนำไปให้ฉู่ฉางซานที่ร้านผ้าเข็มทองคำที่นางรู้มาจากฟ่งซีว่าเขามักจะอยู่จัดการงานต่างๆอยู่ที่นั้น

สิบวันก่อนที่นางมาที่ร้านเฟิ่งฮวาครั้งแรก นางนึกสนุกและก็อดคันไม้คันมือไม่ได้ เลยจึงออกไปหาซื้อแจกันขนาดกลางที่ไม่ค่อยมีลวดลายเท่าไรนักมากหลายใบด้วยกัน

   นางนำดอกไม้หลากหลายมาจัดแจกใส่แจกันอย่างสวยงาม บางส่วนนางก็ตั้งโชว์เอาไว้ที่ร้านเฟิ่งฮวาแห่งนี้ และไม่ลืมที่จะแวะไปที่หอเลิศรสและนำแจกันที่นางจัดดอกไม้เอาไว้ไปตั้งเอาไว้ที่นั้นเสียหลายอันเช่นเดียวกัน

อาจเป็นเพราะนางหยิบแจกันมามากมายเกินไปจากร้านขาย และก็คงเป็นเพราะนางไม่ได้จัดดอกไม้มานานทำให้นางจัดดอกไม้มากเกินความจำเป็น ทุกแจกันถูกนางจัดส่งไปในที่ๆควรส่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 แต่กับเหลืออันแจกันใบสุดท้าย นางจึงให้ฟ่งซีแวะนำไปให้ฉู่ฉางซานที่ร้านผ้าเข็มทองคำเดิมทีนางคิดเอาไว้ว่าเขาอาจจะโยนทิ้งออกมาอย่างไม่สนใจใยดี

แต่กับผิดไปจากที่คิดเมื่อเขากับรับมันเอาไว้ ตั้งแต่นั้นมาทุกๆวันก็จะมีแจกันที่มีดอกไม้ที่ถูกจัดเอาไว้ในแจกันถูกส่งไปที่ร้านผ้าเข็มทองคำเสมอ    

“ดอกไม้ในแจกกันเมื่อครู่ผู้ใดเป็นคนจัดกัน”

หลันซู่ถงที่กำลังนั่งตัดก้านดอกไม้ในมืออยู่หันไปมองตามเสียก็เห็นว่า ยามนี้มีสตรีสามคนซึ่งสองคนดูเหมือนจะเป็นคู่แม่ลูกที่แต่งตัวดีดูแล้วน่าจะเป็นฮูหยินและคุณหนูจากสกุลใดสกุลหนึ่ง

“ยินดีตอนรับฟ่างฮูหยินกับคุณหนูฟ่างนะเจ้าค่ะ” เป็นน้าฮุ่ยเจินที่รีบละมือจากดอกไม้ที่กำลังลดน้ำอยู่ไปต้อนรับผู้มาใหม่

“ไม่ต้องมากพิธีหรอกฮุ่ยเจิน เมื่อครู่ข้าถามเจ้าว่าดอกไม้เมื่อครู่ผู้ใดเป็นคนจัดกัน แล้วนั้นใช่แม่นางฟ่งซีรึไม่นั้น” ฟ่างฮูหยินเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะหันไปเห็นผู้ที่เดินออกมาจากทางด้านหลังของร้านที่เป็นผู้ที่นางพอที่จะคุ้นเคยอยู่บ้าง

“เป็นข้าที่เป็นผู้จัดดอกไม้เหล่านั้นเอง ฟ่งซีเจ้าช่วยไปหยิบแจกันใบใหม่มาให้ข้าที” เป็นนางที่เอ่ยขึ้นอย่างไม่หันไปมองผู้มาใหม่แต่อย่างไร พร้อมทั้งเองสั่งฟ่งซีที่ดูเหมือนกำลังจะถูกสองแม่ลูกที่มาใหม่ลากให้เข้าไปร่วมวงสนทนาให้ได้

“ได้เจ้าค่ะ” ฟ่งซีนางเองรับคำก่อนจะเดินไปที่หลังร้านอีกครั้งเพื่อน หยิบแจกันใบใหม่ออกมาตามคำสั่ง โดยไม่คิดที่จะสนใจสองแม่ลูกสกุลฟ่างที่เอ่ยถึงนางเมื่อครู่เลย

“เจ้าชักจะโอหังเกินไปแล้วกระมัง ท่านแม่ของข้ากำลังจะคุยกับแม่นางฟ่งซีอยู่ เจ้าก็เห็นยังจะใช้ให้นางไปหยิบของให้เจ้าอีก!!!” คุณหนูฟ่างหลี่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจนัก

โดยปกติแล้วมิว่านางและท่านแม่จะไปที่ใดต่างได้รับการต้อนรับ รับรองอย่างดี และปกติทุกครั้งที่นางและท่านแม่เข้ามาที่ร้านเฟิ่งฮวาแห่งนี้ฮุ่ยเจินจะต้องยอนรับนางอย่างดี แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไม้ทุกคนในร้านเฟิ่งฮวาไม่ได้ต้อนรับพวกนางอย่างสมควรเท่าใดหนัก โต๊ะที่ดีที่สุดในร้านถูกสตรีนางหนึ่งซึ่งแต่งตัวธรรมดายึดครองอยู่พร้อมกับดอกไม้ที่วางอยู่มากมายบนโต๊ะ

ทำให้นางไม่พอใจยิ่งนักที่โดนเมินจากสตรีธรรมดาๆผู้หนึ่ง แถมยังได้นั่งที่โต๊ะที่เก่าเต็มที นางรู้สึกเสียหน้าจนทนไม่ได้

คุณหนูสกุลฟ่างอย่างนาง ถือว่าเป็นสกุลที่มีหน้ามีตาไม่น้อย ให้นางกับท่านแม่มานั่งที่โต๊ะธรรมดาเช่นนี้ได้อย่าไรกัน

“ฟ่างหลี่เจ้าใจเย็นก่อนอย่างพึ่งได้โวยวายไป” ฮูหยินฟ่างรีบเอ่ยเตือนบุตรสาวที่เริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองเอาไว้ไม่ได้แล้ว

“ใช่แล้วคุณหนูฟ่างท่านใจเย็นๆก่อนนะเจ้าคะ ท่านอยากได้ดอกไม้อันใดรีบบอกข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะได้ไปจัดหามาให้ท่าน”

ฮุ่ยเจินเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ตรงหน้าเริ่มไม่ค่อยดี จึงรีบเขาไปเอ่ยปัดความสนใจเสียก่อน

“ข้าอยากได้ดอกไม้พร้อมแจกันอันนั้น” ฟ่างหลี่ชี้ไปยังแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะใกล้ๆกับสตรีธรรมดาผู้หนึ่งที่ทำให้นางโมโหเมื่อครู่

“เอ่อ…” ฮุ่ยเจินเอ่ยสิ่งใดไม่ออก เมื่อเห็นว่าคุณหนูฟ่างผู้นี้ตั้งใจจะเอาชนะฮูหยินน้อยของนางให้ได้

“ข้าไม่ขายให้เจ้า” หลันซู่ถงเอ่ยออกมาเสียงเรียบ มือก็ยังคงหยิบกรรไกรและตัดก้านดอกไม้ต่อไปเรื่อยๆ ด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ

“ในเมื่อข้าอยากได้ เจ้าไม่มีสิทธิไม่ขาย!!!” เมื่อเห็นท่าทางไม่ใส่ใจของอีกฝ่าย ฟ่างหลี่ก็เริ่มที่จะหัวเสียเพิ่มมากขึ้นจนอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดังใส่อีกฝ่าย พร้อมกับใช้มือบัดกองดอกไม้ที่อยู่เบื้องหน้าของสตรีธรรมดาสนตกพื้นจนหมด

“ข้าเป็นคนจัดดอกไม้พวกนี้ ข้าบอกไม่ขายผู้ใดก็ไม่มีสิทธิมาบังคับข้า!!! และเจ้าก็ไม่มีสิทธิที่จะมาทำลายดอกไม้เหล่านี้ของข้าด้วย!!!”

นางเอ่ยออกมาอย่างสุดจะทน เมื่อเห็นว่าดอกไม้ที่นางเลือกมาอย่างดีถูกคุณหนูฟ่างผู้นี้บัดตกอย่างไม่มีชิ้นดี

“ใช่ข้าไม่มีสิทธิ แต่ก็ทำลายไปแล้วนี้” ฟ่างหลี่มองไปยังกองดอกไม้ที่ตกอยู่ที่พื้นอย่างส่งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเหยียบดอกไม้ที่นางบัดมันตกลงมาจนเละคาพื้น

“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้เจ้าหยุด!!!” นางทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ที่เห็นคุณหนูสกุลฟ่างผู้นี้ทำลายดอกไม้ของนางด้วยท่าทางจงใจท้าทายนางเต็มที่

นางเดินเข้าไปใกล้คุณหนูสกุลฟางก่อนจะออกแรงผลักอีกฝ่ายออกไปจากกองดอกไม้ที่เหยียบอยู่

“เจ้ากล้าผลักข้ารึ!!!” ฟ่างหลี่เอ่ยออกมาเสียงดัง เมื่อนางถูกสตรีธรรมดาตรงหน้าผลักจนเกือบจะล้มไปด้านหลัง ดีที่ท่านแม่กับสาวใช้ที่นางพามาด้วยรับตัวของนางเอาไว้ได้ทัน

“เจ้ายังกล้าทำลายของๆข้าเลย ทำไมข้าจะทำลายเจ้าไม่ได้”

“ได้ข้าจะดูสิ ว่าเจ้าจะทำอันใดได้ถ้าข้าทำลายของๆเจ้าจนหมดแล้ว” สตรีธรรมดาเช่นนั้นจะมีสิทธิอันใดกล้ามาต่อปากกับนางที่เป็นถึงคุณหนูสกุลฟ่างที่มั่งมี

ฟ่างหลี่นางตรงเข้าไปหยิบแจกันที่นางต้องการจะซื้อขึ้นมา ก่อนจะทุ่มลงพื้นจนแจกันและดอกไม้ในนั้นแตกกระจัดกระจายไปทั่วทั้งพื้น

“เกิดอันใดขึ้น!!!” ฟ่งซีที่ได้ยินเสียงของแตกกระจายรีบร้อนที่ตามเสียงมาในทันทีเอ่ยขึ้น

“นี่พวกท่านกล้าทำลายข้าวของในร้านเฟิ่งฮวาถึงขนาดนี้เลยเหรอ”

“ผู้ใดใช้ ผู้ใดใช้ให้นางมากวนโมโหข้าก่อนกันเล่า” ฟ่างหลี่เมื่อได้สติว่านางทำลายข้าวของของร้านเฟิ่งฮวาที่เจ้าของร้านคือผู้ที่มีอิทธิพลในด้านการค้ามากที่สุด ก็เริ่มที่จะอยู่ไม่สุข

“นั้นสิเป็นเพราะสตรีธรรมดาเช่นนั้นกล้าต่อปากต่อคำกับบุตรสาวข้า” ครานี้เป็นฟ่างฮูหยินที่เอ่ยแก้ต่างให้พวกนางบ้าง อย่างน้อยๆแม่นางฟ่งซีผู้นี้อาจจะเห็นว่านางเป็นผู้ใหญ่แล้วอาจจะเชื่อคำนางเป็นหลักก็เป็นได้

“ไม่พอใจข้า พวกเจ้ามีสิทธิทำลายข้าวของเช่นนั้นรึ”

หลันซู่ถงเอ่ยขึ้นบางอย่างไม่ยอม นางถูกกระทำเช่นนี้นางย่อมไม่ยอมให้มันผ่านไปง่ายๆแน่

“ข้าคงต้องแจ้งนายท่านฉู่เสียแล้ว” ฟ่งซีเอ่ยขึ้น

“อย่าเลย/อย่าเลย” เสียงของแม่ลูกสกุนฟ่างรีบเอ่ยขึ้น

“ข้าว่ามิต้องหรอก” เสียงของหลันซู่ถงก็รีบเอ่ยขึ้นเช่นเดียวกัน

เหตุผลของพวกนางมีแตกต่างกันออกไป เหตุผลของแม่ลูกสกุลฟ่างคือไม่อยากทำให้ฉู่ฉางซานโมโห เหตุผลของหลันซู่ถงคือนางกลัวว่าเรื่องในครานี้ที่เกิดขึ้นจะทำให้ข้อต่อรองในการเป็นอิสระของนางเป็นอันเป็นโมฆะเพราะนางสร้างเรื่องให้เขา

“แม่นางฟ่งซีพวกข้าเต็มใจที่จะจ่ายค่าเสียหายทั้งหมด” ฟ่างฮูหยินเอ่ยขึ้น นางยอมจ่ายมากกว่ายอมให้เรื่องถึงหูนายท่านฉู่ และอาจจะไม่เป็นผลดีต่อร้านค้าของสกุลฟ่างของนางที่รับของมาจากร้านค้าสกุลฉู่ทั้งสิ้น หากว่านายท่านฉู่เกิดไม่พอใจขึ้นมาไม่ส่งของให้ร้านสกุลฟ่างอีกต่อไปพวกนางต้องแย่แน่

“แม่นางฟ่งซีพวกเราก็รู้จักกันมานาน ท่านก็ถือว่าช่วยสกุลฟ่างเราหน่อยเถิด เรื่องค่าเสียหายท่านให้คนตรวจสอบและให้คนไปเก็บค่าเสียหายจากสกุลฟ่างได้เลย”

ฟ่งซีที่เหมือนกับเป็นตัวกลางของเรื่องนี้ยังคงมองข้าวของที่เสียหายไปรอบๆร้าน ก่อนจะหันไปมองสบตากับฮูหยินน้อยของตนที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากแม่ลูกสกุลฟ่างเท่าไหร่นัก ที่กำลังมองนางด้วยสายตาเว้าวอนไม่ต่างไปจากแม่ลูกสกุลฟ่าง

เอาเถิดเพื่อฮูหยินน้อยของนาง ครั้งนี้นางจะไม่รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้คุณชายฉู่ทราบก็แล้วกัน

             “เอาเป็นว่าข้าจะให้คนไปเก็บค่าเสียหายที่สกุลฟ่างก็แล้วกัน ฟ่างฮูหยินเชิญ”

             ฟ่งซีรีบนำฮูหยินใหญ่เดินออกไปหน้าร้านทันที เพื่อที่จะได้รีบส่งพวกนางสองแม่ลูกสกุลฟ่างกลับเสียที ปัญหาจะได้จบลงเสียที

             รอจนฟ่งซีและท่านแม่ของนางเดินออกไปจากร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฟ่างหลี่ก็เอ่ยขึ้นกับหลันซู่ถงอีก

             “ครั้งนี้ข้าคงต้องฝากเจ้าเอาไว้ก่อน วันหน้าข้าจะมาคิดบัญชีแน่”

             “ข้าไม่รับฝาก เจ้าอยากฝากก็ไปฝากที่อื่นโน้น”

             “เจ้ายังไม่เลิกกวนโมโหข้าอีก!!!ข้าจะไม่ทนกับเจ้าแล้ว” ฟ่างเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด นางทนเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ที่ชวนหงุดหงิดของคนตรงหน้าไม่ไหวอีกแล้ว

             “คุณหนูฟ่างท่านใจเย็นๆก่อนเถิด ข้าน้อยว่าท่านควรตามฟ่างฮูหยินออกไปได้แล้วนะเจ้าคะ”

             ฮุ่ยเจินเดินเข้ามาหาคุณหนูฟ่างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีหัวเสียอีกแล้ว เกรงว่าจะเกิดการทะเลอะกันอีกจึงคิดที่จะรีบแยกคุณหนูฟ่างผู้นี้ออกไป

             “เป็นแค่บ่าวอย่ารึมายุ่งกับเรื่องของข้า!!!” ฟ่างหลี่ตะโกนก่อนที่จะออกแรงผลักฮุ่ยเจินจนล้มลงและลงมือทุบตีฮุ่ยเจินต่อทันที

“นี่เจ้ามันจะทำเกินไปแล้วนะ!!!”

นางรีบตรงเข้าไปดึงตัวคุณหนูฟ่างที่กำลังลงมือทุบตีน้าฮุ่ยเจินหวังจะให้อีกฝ่ายหยุดการกระทำของตนเอง

แต่กลับกลายเป็นว่านางถูกคุณหนูฟ่างผลักออกมาอย่างแรงจนทำให้กระเด็นไปเหยียบเศษแจกันที่แตกกระจายอยู่พอดีก่อนจะล้มลงไปอยากแรงจนยามนี้ทั้งเท้าของนางและที่มือถูกเศษแจกกันบาดจนเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ฮูหยินน้อยบาดเจ็บ!!!” เป็นฮุ่ยเจินที่ร้องของความช่วยเหลือออกมาอย่างดัง เมื่อเห็นว่าฮูหยินน้อยของนางยามนี้กำลังบาดเจ็บไม่น้อย

“เกิดอันใดขึ้น!!! ฮูหยินน้อย!!!”

ฟ่งซีและฟ่างฮูหยินรีบเข้ามาในร้านอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงร้องของฮุ่ยเจิน

นางรีบตรงเข้าไปประคองตัวของฮูหยินน้อยของนางขึ้นมาอย่างช้าๆและระมัดระวังเป็นที่สุด

ในจังหวะที่ทุกอย่างยังคงวุ่นวาย ทำให้ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นผู้ที่มาใหม่เลย ทุกผู้ไม่รู้ตัวจนกระทั่งเป็นผู้มาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเคร่งขรึมดุดัน จนทุกผู้ที่อยู่ในที่นี่ล้วนแล้วแต่อกสั่นขวัญแขวนกันไปหมด

“เกิดอันใดขึ้น!!!”

“ฮูหยินน้อยได้รับบาดเจ็บเจ้าค่ะ” ฟ่งซีที่ได้สติ รีบเอ่ยแจ้งขึ้นทันที

เช่นเดียวกันกับฉู่ฉางซานที่เดินเข้ามาด้านในจนเห็นสภาพเหตุการณ์ได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น เขาไม่รอช้าตรงเข้าไปช้อนร่างเล็กของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของตนขึ้นในทันที

เมื่อเขาเห็นว่ายามนี้สตรีในอ้อมแขนไม่ได้สติ ซ้ำยังมีกลิ่นคาวเลือดติดตัวเต็มไปหมด ก็ทำให้โมโหขึ้นมาอย่างมาก

“บัญชีนี้ข้าต้องกลับมาคิดแน่นอน!!!”

และนั้นคือประโยคสุดท้ายที่ฉู่ฉางซานเอ่ยเอาไว้ก่อนจะก้าวออกจากร้านเฟิ่งฮวาไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ที่หน้าร้านอย่างไม่คิดจะสนใจผู้ใดอีก แต่แค่ประโยคเดียวก็ทำให้แม่ลูกสกุลฟ่างอยู่ไม่สุข เนื้อตัวสั่นเท่าอย่างห้ามไม่หยุดแล้ว

พวกนางสองแม่ลูกได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจดันไปก่อเรื่องใหญ่เขาให้เสียแล้ว

ก็ใครจะไปคิดกันเหล่าว่าสตรีที่ดูธรรมดาเช่นนั้นจะเป็นถึงฮูหยินของนายท่านฉู่ได้