ตอนที่ 8 เปลี่ยนศัตรูเป็นมิตร

ตอนที่ 8

เปลี่ยนศัตรูเป็นมิตร

เป็นเวลากว่าสองวันแล้วที่นางโดนกักตัวให้อยู่แต่ในจวน มิสามารถก้าวออกจากจวนสกุลฉู่ได้เลย เหล่าสาวใช้และบ่าวชายในจวนต่างก็พากันจับตาดูนางเป็นพิเศษ ชนิดที่ว่าจะขยับตัวเดินไปไหน ก็จะค่อยตามนางอยู่เงียบๆ จนนางรู้สึกอึดอัดไปหมด

อึดอัดที่ต้องการเป็นเป้าสายตาของทุกคน จนกระทั่งวันนี้นางต้องปิดประตูเรือนและขังตนเองไว้เพื่อลดความอึดอัดจากสายตาผู้อื่น

สองวันมานี้ในหัวของนางวนเวียนคิดเกี่ยวกับวิธีการหนีออกจากจวนมิรู้กี่รอบต่อกี่รอบ แต่ก็มิได้วิธีดีๆที่มีความเป็นไปได้เลยแม้แต่น้อย

“เห้อ” นางถอนหายใจออกมาอย่างคิดมิตก หรือว่านางควรจะเลิกคิดดี และก็ยอมรับสภาพของตนเองในยามนี้แทน

อาหารทุกมื้อก็มีพร้อม เสื้อผ้าอาภรณ์มิคาดตกบกพร่อง มีสาวใช้คอยปรนนิบัติอย่างดี นางในมิตินี้มีทุกอย่าง ยกเว้นอิสระ

นางมิสามารถทนอยู่อย่างนี้ได้แน่ๆในมิติที่นางจากมา นางมีอิสระในการใช้ชีวิต

หากไร้ซึ่งอิสระนางย่อมมิสามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุขแน่ๆ

ใช่แล้ว สิ่งที่นางควรทำยามนี้คือการปรับตัว และหากอยากได้อิสระของนางคืนมา สิ่งเดียวที่จะทำให้อิสระของนางกลับมาอีกครั้งคงมีเพียง ฉู่ฉางซานผู้เดียวเท่านั้นที่คืนมันให้นางได้

นางแค่ต้องเป็นมิตรต่อเขามิใช่ศัตรู

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางก็มิรอช้ารีบเอ่ยถามหานอี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลทันที

“วันนี้ฉู่ฉางซานอยู่ในจวนรึไม่”

“อยู่เจ้าค่ะ เมื่อครู่บ่าวไปที่ห้องครัวเพื่อนำของว่างมาให้ท่าน เห็นฟ่งอี้กำลังจัดชุดน้ำชาให้นายท่านอยู่พอดีเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้าก็รีบช่วยข้าแต่งตัวเร็วเข้า ข้าจะไปหาฉู่ฉางซาน”

หน้าเรือนตำราทิพย์ที่แสนจะเงียบสงบ ยามนี้ที่หน้าประตูทางเรือนหลันซู่ถงกำลังพยายามหาวิธีที่จะเข้าไปด้านในให้ได้

“นี่พี่ชายข้ามีเรื่องจะคุยกับฉู่ฉางซาน คุยเสร็จก็จะรีบกลับออกมาเลย พวกท่านให้ข้าเข้าไปข้างในเถิดหนา”

หลันซู่ถงยังไม่คิดจะละความพยายามในการเกลี้ยกล่อม องครักษ์ทั้งสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเรือนตำราทิพย์  แม้ว่าองครักษ์ทั้งสองคนที่อยู่เบื้องหน้านางยามนี้จะทำเป็นมองไม่เห็นนางเลยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าไม่ขยับตัวเลยแม้แต่สักนิด

นางยืนพูดกับพวกเขามาเกือบจะหนึ่งก้านธูปได้แล้วกระมัง แต่ก็หาได้มีการตอบกลับมาสักครึ่งคำไม่

“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ บ่าวว่าพวกเรากลับเรือนธารากระจ่างกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

“มาถึงขนาดนี้แล้ว จะกลับทำไมละหานอี้”

นางอุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจมาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายแล้ว ควบคุมอารมณ์มาอย่างดี หากมิเจรจาตอนนี้ไม่เท่ากับว่านางเตรียมใจมาเปล่าประโยชน์หรอกหรือ

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่อันใดทั้งนั้น ครั้งนี้เจ้าก็ช่วยข้าหน่อยเถิด”

นางไม่คิดที่จะฟังคำทัดทานของสาวใช้คนสนิทแต่อย่างใด ยามนี้ในหัวนางคิดวิธีที่จะเข้าไปด้านในได้แล้ว

“ฮูหยินน้อยจะให้บ่าวช่วยอันใดเจ้าคะ”

นางไม่เอ่ยตอบคำถามที่เอ่ยออกมาอย่างสงสัยของหานอี้แต่อย่างใด นางกลับผลักสาวใช้คนสนิทของนางให้ถลาไปยังองครักษ์ผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ข้างประตูด้านขวา

             “ว้าย!!!”

จนทั้งหานอี้และองครักษ์ที่แต่เดิมยืนอยู่ข้างประตูด้านขวาล้มลงกับพื้นทั้งคู่ ส่วนองค์รักษ์ที่ยืนอยู่ด้านซ้ายนางก็แกล้งเดินเข้าไปจับที่ข้อมือของคนผู้นั้น เป็นไปดังคาดเมื่อองครักษ์ผู้นี้รีบถอยห่างไปจากตัวนางทันที

นางมิรอช้ารีบใช้จังหวะนั้นวิ่งเข้าประตูหน้าเรือนตำราทิพย์ในทันที

มิผิดจากที่นางคิดเอาไว้ คราแรกองครักษ์สองคนนี้ไม่ว่านางจะเอ่ยสิ่งใดก็ทำเพียงแค่ทำเป็นมิได้ยินมิถึงขั้นขับไล่แต่อย่างใด

นั้นก็แปลว่าองครักษ์พวกนี้ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากไล่นาง แล้วยิ่งถึงขั้นขับไล่หรือถูกตัวนางคงจะยิ่งมิกล้า

นั้นย่อมแปลว่าน้ำหนักของนางในใจพวกองครักษ์คงมิต่างกันกับเหล่าสาวใช้หรือบ่าวชายในจวนแห่งนี้ คนเหล่านี้นับนางเป็นนายอีกคนหนึ่งของสกุลฉู่แล้ว

หากฉู่ฉางซานคิดจะให้นางอยู่อย่างลำบากในสกุลฉู่จริง คงมิให้องครักษ์หรือเหล่าสาวใช้ในจวนดูแลรับใช้นางดีเช่นนี้เป็นแน่

บางทีเรื่องที่นางจะเจรจาอาจจะง่ายกว่าที่คิด

บุรุษร้อยพันล้วนชอบสตรีว่าง่าย พูดรู้เรื่องมิมากความมิขัดคำสั่งสินะ เอาเป็นว่าต่อหน้าเขานางจะแกล้งทำดูก็แล้วกัน ยังๆนางก็มิมีอันใดต้องเสียอยู่แล้ว

อีกอย่างหนึ่งศักดิ์ศรีถ้ามันจะใช้แลกอิสะได้ทำไมนางจะมิแลกเหล่า

ศักดิ์ศรียิ่งถือมันก็มีแต่จะยิ่งหนัก สู้วางศักดิ์ศรีแลกอิสระย่อมดีกว่าอย่างมิต้องคิด

ด้านนอกประตูเรือนธารากระจ่าง นั้นยามนี้หานอี้กำลังเดินวนไปมาอย่างกังวลใจเป็นที่สุด

             “ฮูหยินน้อยนะฮูหยินน้อย” นางได้แต่เอ่ยออกมาอย่างร้อนรน เมื่อตนเองมิสามารถทำอันใดได้อีกแล้ว นอกจากคอยอยู่ด้านนอกนี้ด้วยความหวาดหวั่น

             “ท่านองครักษ์ทั้งสอง ให้ข้าเข้าไปด้านในเถิด ฮูหยินน้อยของข้าอยู่ด้านในพวกท่านก็เห็นอยู่”

             “ไม่มีคำสั่งจากนายท่านฉู่พวกเราไม่สามารถเข้าไปหรือว่าปล่อยให้ผู้ใดเขาไปได้”

             องครักษ์ผู้ที่ฮูหยินน้อยของนางผลักนางไปใส่จนล้มลงไปด้วยกัน เป็นผู้ที่เอ่ยขึ้นก่อนจะปิดประตูทางเข้าเรือนตำราทิพย์ทันที

             “โปรดหยุดก่อนเจ้าค่ะ ทำไมต้องปิดประตูทางเข้าเรือนด้วยเล่าเจ้าคะ ฮูหยินน้อยของยังอยู่ข้างในอยู่เลยเจ้าค่ะ”

             องครักษ์ทั้งสองมิมีทีท่าที่จะตอบคำถามนางเลยสั่งนิดเดียว เช่นนั้นเวลานี้จะมีทางใดสามารถช่วยฮูหยินน้อยของนางได้เล่า ฮูหยินใหญ่ก็ออกเดินทางไปท่องเที่ยวกับนายท่านใหญ่ที่นอกเมืองตั้งแต่รุ่งเช้าแล้ว จะกลับเมื่อใดก็มิรู้ได้

             สิ่งที่นางทำได้ยามนี่คงไม่พ้นการสวดมนต์อ้อนวอนพุทธองค์ให้ช่วยเหล่าคุณหนูของนางแล้ว

            

             หลันซู่ถงนางค่อยๆเดินเลาะมาตามแนวทางเดิน ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าเรือนขนาดใหญ่ที่มีป้ายติดไว้ว่าเรือนตำราทิพย์  ดูจากชื่อเรือนก็รู้เลยว่าต้องเป็นเรือนสำหรับเก็บตำรามากมาย

             นางได้ยินมาจากสาวใช้คนอื่นๆว่าตั้งแต่แต่งงานกับนาง ฉู่ฉางซานก็ใช้ที่นี่เป็นเรือนพักและใช้เป็นสถานที่ทำงานร่วมด้วย โดยจะห้ามมิให้ผู้ใดเข้าออกตามใจชอบ จะมีเพียงคนสนิทเพียงแค่สองคนเท่านั้นก็คือ ฟ่งอี้และฟ่งสือที่นางเคยเจอ แล้วเท่านั้นที่สามารถเข้ามาในนี้ได้

             ที่แรกนางไม่คิดว่าเรื่องที่ได้ยินเหล่าสาวใช้พูดคุยกันจะเป็นจริง แต่ถ้าดูจากการที่องครักษ์ที่อยู่หน้าประตูมิได้เข้ามาตามมาจับตัวนางออกไป ก็นับว่าเรื่องที่ได้ยินมาอาจจะเป็นเรื่องจริงอยู่

             เช่นนั้นหรือว่านางควรออกไปจากที่นี่ดี มิใช่ว่ายามนี้นางกำลังหาเรื่องทำให้ฉู่ฉางซานโกรธยิ่งเข้าไปอีกหรอกนะ

             แต่เอาเถิดอุตส่าห์หลุดมาได้ขนาดนี้แล้ว ให้นางกลับออกไปถือว่าเสียเปล่ายิ่ง ยังไงเสียนางรีบเจรจาและรีบไปจากเรือนตำราทิพย์แห่งนี้จะดีเสียกว่า

             อย่างน้อยๆนางก็มั่นใจว่าหากเขาโกรธขึ้นมาก็คงมิถึงขั้นกับฆ่าแกงกัน

             ก่อนอื่นนางต้องหาเขาให้เจอตัวก่อนสินะ ว่าอยู่ที่ใด ประตูห้องที่คิดว่าเป็นห้องนอนของฉู่ฉางซาน ถูกนางค่อยๆใช้มือดันประตูเข้าไป ก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปยืนอยู่ด้านในห้องหน้าโต๊ะน้ำชาที่ตั้งอยู่กลางห้อง

             นางเดินเข้าไปหลังโต๊ะน้ำชาที่มีฉากกั้นไม้ขนาดใหญ่แปดพับที่สูงกว่าความสูงของนางเสียอีก นางใช้มือลูบฉากกั้นไม้ที่แกะสลักฉะลุลายเกลียวคลื่นตรงหน้าอย่างหลงใหล

             ฉากกั้นไม้ตรงหน้านางชั้นดูล้ำค่ายิ่งนัก

             นางเผลอตัวยืนชื่นชมความงามของฉากไม้ ก่อนที่จะตัดใจละจากของล้ำค่าตรงหน้าได้ นางเดินผ่านฉากกั้นไม้เข้าไปก็พบกับเตียงนอนขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับกำแพง เครื่องนอนทุกอย่างบนเตียงล้วนแต่เป็นสีน้ำเงินขลิบเขียว ที่ปักลายเกลียวคลื่นเอาไว้อย่างสวยงามประณีต

             รอบๆด้านข้างมีชั้นหนังสือขนาดใหญ่เต็มสองข้างกำแพง บนชั้นมีหนังสืออยู่มากมาย และก็มีช่องเว้นเอาไว้ใส่ที่วางดาบเอาไว้ด้วยเช่นกัน

             นางเดินเข้าไปใกล้ชั้นวางดาบก่อนจะพยายามยกดาบเล่มกลางที่วางอยู่บนชั้นขึ้น แต่ยกอย่างไรก็ยกไม่ขึ้น จนกระทั่งมือของนางไปโดนกับด้ามจับของดาบแทน จนดาบเลื่อนออกจากฝักเล็กน้อย

             เมื่อดาบเล่มกลางเมื่อครู่เลื่อนออกก็มีเสียงของบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหว ก่อนที่ชั้นหนังสือตรงหน้าของนางจะเลื่อนออกจากกัน จนนางตกใจถอยออกมาแทบจะไม่ทัน

             ยามนี้เบื้องหน้าของนางเป็นเหมือนห้องลับ มีแสงเทียนส่องออกมาเล็กน้อยจากด้านใน หากแต่เมื่อมองเข้าไปจากจุดที่นางยืนอยู่นี้กับไม่เห็นสิ่งใดเลย

             หรือฉู่ฉางซานจะอยู่ในนี้

             นางได้แต่คิดในใจ เท้าก็ยังไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปในห้องลับตรงหน้า

             หลันซู่ถงนางตัดสินใจจะกลับออกจากเรือนนี้ก่อน เพราะหากฉู่ฉางซานรู้ว่านางรู้เกี่ยวกับห้องลับนี้อาจจะยิ่งไม่พอใจนางเข้าไปอีกก็เป็นไปได้

             วันนี้นางไม่เจอเขาวันหน้ายังพอมีโอกาส

คิดได้ดังนั้น นางก็เตรียมตัวที่จะเดินเข้าไปที่ชั้นวางดาบที่ยามนี้แยกออกไปอยู่ด้านข้าง เพื่อที่จะจัดด้ามดาบให้เข้าที่ หวังจะปิดทางเข้าห้องลับ ก่อนที่นางจะได้จับไปที่ด้ามดาบตัวนางกับถูกกระชากออกมาไกลจากชั้นวางดาบเสียก่อน

ตัวของนางยามนี้ถูกดันจนติดไปกลับชั้นหนังสืออย่างแรงจนเจ็บไปหมด แต่นั้นยังไม่ถือว่าร้ายแรงที่สุด ถ้าเทียบกับความรู้สึกเย็นๆของดาบที่กำลังพาดจ่ออยู่ที่คอของนางยามนี้!!!

“ช้าก่อนต้าเกอ!!!” นางร้องตะโกนออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าผู้ใดเป็นผู้ที่กำลังถือดาบจ่อที่คอของนางอยู่ *ต้าเกอ หมายถึง พี่ใหญ่ (พี่ชายคนโต)

             “ข้าเป็นบุตรชายคนเดียว” ฉางซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ เขาในตอนนี้กำลังหัวเสียอยู่ไม่น้อยเมื่ออาณาเขตส่วนตัวของตนเองยามนี้ถูกรุกรานด้วยสตรีตรงหน้า

             “ข้าเพียงเอ่ยเล่นเท่านั้นท่านพี่” นางรีบเอ่ยแก้ตัว ยามนี้นางยืนตัวแข็งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ เกรงว่าหากตนไม่ทันระวังเผลอขยับตัวจะทำให้ดาบที่พาดอยู่บนคอนางยามนี้ได้ลิ้มชิมรสเลือดของนางจริงๆ

             “ข้ามิได้ว่างพอที่จะมีอารมณ์ล้อเล่นกับเจ้า บอกมาเข้ามาในห้องข้าเจ้าต้องการสิ่งใด”

             “ข้าบอก ข้าย่อมต้องบอกท่านแน่” นางเอ่ยก่อนจะทำใจกล้า ค่อยๆดันปลายดาบที่จ่อคอตนเองออกไปที่ละน้อย จนฉู่ฉางซานยอมที่จะตวัดดาบออกไปจากนาง

             เขาเดินนำนางไปยังโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านหน้าฉากพับลายเกลียวคลื่น เขาทิ้งตัวนั่งตัวตรงก่อนจะวางดาบลงบนโต๊ะด้วยท่าทีเย็นชา

             นางที่เดินตามเขาไปช้าๆ รีบตรงเข้าไปยกกาน้ำช้าที่อยู่ในถาดบนโต๊ะขึ้นมารินใช้ถ้วยชาก่อนจะยืนให้เขาอย่างรู้หน้าที่

             “เจ้าจะยืนอีกนานรึไม่ หากไม่มีอันใดก็ออกไปเสีย”

             “มีเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องจะอยากจะขอต่อรองกับท่านพี่”

นางหลับหูหลับตารีบเอ่ยออกมา

“งั้นถ้าข้าไม่อยากต่อรองอันใดกับเจ้าเล่า”

เสียงเคร่งขรึมเอ่ยออกมาอย่างไร้อารมณ์ เขาจ้องใบหน้าของสตรีที่นั่งอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่พอใจนัก

“ต่อรองกับข้าเถิดเจ้าค่ะ อย่างไรลองฟังข้อต่อรองของข้าก่อนก็ยังดีนะเจ้าคะ”

“ข้าเป็นพ่อค้า ไม่อยากฟังสิ่งใดที่ตนเองต้องเสียเปรียบ”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ท่านพี่ได้เปรียบเต็มๆเลยเจ้าค่ะข้าย่อมไม่กล้าเอาเปรียบท่านแน่” นางเอ่ยออกมากอย่างกระตือรือร้นเต็มที่

“ถ้าเจ้ามั่นใจเช่นนั้น ข้าจะยอมเสียเวลาฟังเจ้าเสียหน่อยก็ย่อมได้ หากแต่ถ้าข้อต่อรองของเจ้าไม่เป็นที่พอใจของข้าเจ้าจะโดนข้าลงโทษไม่ให้ก้าวออกจากเรือนธารากระจ่างของเจ้าอีกเลย”

ฉู่ฉางซานเอ่ยเสียงเรียบ เขาชักอยากจะรู้เสียแล้วว่าข้อต่อรองของนางคืออันใดกันแน่

“ข้อต่อรองของข้าคือความสงบสุขของท่านพี่เจ้าค่ะ”

“ความสงบสุขของข้าเช่นนั้นรึ”

“เจ้าค่ะความสงบสุขของท่านแลกกับอิสรภาพของข้าที่”

“อิสรภาพที่เจ้าเอ่ยถึงคือการยกเลิกไม่ให้เจ้าออกนอกจวนสกุลฉู่เช่นนั้นรึ”

“เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ” นางเอ่ยรับคำเสียงหวาน อีกทั้งไม่ลืมที่จะฉีกยิ้มหวานหยดที่นางฝึกอยู่หน้ากระจกก่อนออกจากเรือนตั้งนานสองนานให้อีกฝ่ายด้วย

“เจ้าถูกกักเอาไว้ในจวนเช่นนี้มิใช่ว่าเป็นผลดีกับข้าที่สุดแล้วรึอย่างไรกัน”

“กักข้าเอาไว้ท่านย่อมไม่สงบสุขง่ายๆแน่เจ้าค่ะ!!!”

เมื่อได้ยินบุรุษตรงหน้าเอ่ยออกมาว่าการกักนางเอาไว้ดีที่สุด นางก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาเสียงดังอย่างตกใจ

“ถ้าหากท่านพี่กักข้าเอาไว้ ข้าก็ต้องหาเรื่องสร้างปัญหาให้ท่านแน่ๆเลยนะเจ้าคะ ข้าจะไม่สร้างปัญหาให้ท่านเลยเจ้าค่ะ ไม่ขึ้นเสียกับท่านอีก ไม่ทำให้ท่านถูกท่านแม่ต่อว่าด้วยเจ้าค่ะ ข้าจะไม่ทำอันใดที่ท่านพี่ไม่ให้ข้าทำเด็ดขาด”

ฉู่ฉางซานนั่งฟังสิ่งที่สตรีตรงหน้าเอ่ยออกมาอย่างคิดตามไปด้วยถึงประโยชน์ที่เขาจะได้รับ หากเขาต้องการความสงบสุขอย่างถาวรก็อดคิดไปไม่ได้ว่าวิธีให้นางไม่สร้างปัญหาให้เขาเป็นการดีที่สุดแล้วจริงๆ

อีกทั้งจะตัดปัญหาของเขากับมารดาที่ขัดแย้งกันเพราะนางได้อีก เมื่อสองวันก่อนยามที่ท่านแม่ของเขารู้ว่าเขาสั่งกักไม่ให้นางออกจากนอกจวนอีกเพราะก่อปัญหาที่หอเลิศรส

แต่แทนที่ท่านแม่ของเขาจะเห็นด้วย กลับกลายเป็นว่าไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของเขาเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังพาลโกรธเขาไม่หาย ก่อนที่จะออกเดินทางไปวันนี้ยังไม่ลืมที่จะส่งคนมาบอกเขาให้เลิกกักตัวหลิวซู่ซู่ผู้นี้ ไม่เช่นนั้นจะนำอนุมาฝากเขาจากต่างเมืองอีกสองนาง

เดิมทีเขาก็กำลังคิดจะหาวิธีตกลงกับหลิวซู่ซู่ผู้นี้อยู่เช่นเดียวกัน อย่างไรเสีย เขายอมหัวเสียเป็นบางครั้งเพราะสตรีนางนี้ดีเสียกว่าต้อง หัวเสียเพราะสตรีอีกหลายนางที่จะตามมาจริงๆอย่างเช่นที่ท่านแม่เขาได้ข่มขู่เอาไว้

และท่านแม่ของเขาพูดจริงทำจริงเสมอเสียด้วย เอาเป็นว่าเขาคงต้องยอมรับข้อต่อรองในครั้งนี้ของหลิวซู่ซู่ไปก่อนเพื่อตัดปัญหาในภายหน้าที่อาจะเกิดขึ้นได้