ตอนที่ 5 หอเลิศรส  

ตอนที่ 5

หอเลิศรส

“หานอี้ บุรุษที่พวกเราเดินสวนทางด้วยใกล้ๆกับทางไปเรือนท่านแม่สามีนั้นใช่สามีข้าไหม”

หลันซู่ถงในร่างของหลิวซู่ซู่เอ่ยถามหานอี้สาวใช้คนสนิทของตน เมื่อนึกไปถึงยามที่นางกำลังจะเดินไปยังเรือนใหญ่ของท่านแม่สามี ระหว่างทางได้สวนทางเข้ากับบุรุษสองคน

ซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นเป็นบุรุษที่มีลักษณะเย็นชาแต่ก็ดูแล้วสัมผัสได้ถึงความมีอำนาจและความมั่งคั่งแบบที่นางมองไปที่เขาก็รู้สึกได้ถึงความแตกต่างกับบุรุษอีกผู้หนึ่งซึ่งเดินตามหลังอยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านผู้นั้นก็คือท่านเขยเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบของสาวใช้คนสนิท นางก็อดนึกไปถึงใบหน้าของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางมิได้

บุรุษผู้นี้หากเพื่อนรักของเธอในมิติที่แล้วอย่างเฟ่งเสี่ยวซ่ง มาเห็นคงต้องถูกเรียกว่าแรร์ไอเทมมิต่างกันกับคุณหมอเฟิงฉางเหอผู้นั้นแน่นอน จะว่าไปแล้วเป็นเพราะเธอเคยเห็นคุณหมอเฟิงฉางเหอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น จึงจำใบหน้าของมิค่อยได้เท่าไหร่ แต่นางกับมีความรู้สึกว่า บุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอในมิตินี้ มีส่วนคล้ายกับคุณหมอเฟิงฉางเหอผู้นั้นอยู่มิน้อยเลยทีเดียว

มันจะเป็นไปได้ไหมนะถ้าเขาจะเป็นคนผู้เดียวกันหากแต่ต่างมิติ เช่นเดียวกับนางและหลิวซู่ซู่ที่ตายไป

แต่เอาเถิดเรื่องนี้นางต้องหาทางพิสูจน์ให้รู้จนได้ เพียงแต่จะใช้วิธีใดนั้นคงต้องรอให้นางคิดออกเสียก่อน แต่ก็คงมิง่ายดายแน่นอน

ดูจากการที่เขากับนางเดินสาวทางกัน แม้จะมิได้เดินสวนใกล้ขนาดที่ชายแขนเสื้อต้องกัน แต่ก็ห่างกันเพียงมิถึงสองช่วงตัวเพียงเท่านั้น แต่ซู่ฉางซานบุรุษผู้นั้น แม้แต่หางตายังมิมีแม้แต่จะแลมาทางนางเสียด้วยซ้ำ

มองก็รู้ว่าเขามิได้อยากยุ่งกับนางแม้แต่สักเพียงนิด แต่จะทำเช่นใดได้เล่ายามนี้นางอยากจะยุ่งกับเขาเพื่อดูว่าเขากับคุณหมอเฟิงฉางเหอในมิติที่นางมาเป็นคนเดียวกันรึไม่ ยังไงนางก็ต้องไปยุ่งกับเขาดูสักตั้งแล้ว

“หานอี้พวกเราออกไปนอกจวนกันสักหน่อยได้รึไม่” 

อยู่ๆนางก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้จึงได้เอ่ยถามสาวใช้คนสนิทของตนไป อยู่ในจวนๆวันๆนางนอกจากินและก็นอนก็มิได้ทำอันใดอีก สู้ออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกเสียหน่อยคงจะดีมิน้อย

“ฮูหยินน้อยอยากออกไปนอกจวนรึเจ้าคะ” หานอี้เมื่อได้ยินคำถามของฮูหยินน้อยของตน ก็ฉงนในใจอยู่มิน้อย ย้ายจากสกุลหลิวที่อยู่นอกเมืองมาที่สกุลฉู่ที่อยู่ในเมืองหลวงเป็นเวลากว่าสองเดือนครึ่งแล้ว

นอกจากอยู่ในเรือนพักเงียบๆคุณหนูของนางก็มิเคยมีทีท่าว่าอยากจะออกไปนอกจวนเลยเสียสักครั้ง ยามนี้มิใช่ว่านับว่าเป็นสัญญาณที่ดีขึ้นหรอกหรือ

“ข้าอยากจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อยมิได้รึอย่างไรกัน”

“ย่อมได้แน่นอนเจ้าค่ะ บ่าวขอตัวไปเตรียมตัวสักครู่นะเจ้าคะคุณหนู”

นางรับคำฮูหยินน้อยของนางอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะรีบเดินหวังจะไปบอกให้สาวใช้รวมไปถึงบ่าวชายที่คอยรับใช้อยู่ในเรือนเตรียมตัวที่จะตามฮูหยินน้อยของนางออกไปข้างนอก ถ้ามิติที่ว่าโดนฮูหยินน้อยของนางเรียกเอาไว้เสียก่อน

“หานอี้มิต้องให้ใครตามออกไปทั้งนั้น ข้าออกไปกับเจ้าเพียงสองคนก็พอ”

หานอี้ที่ได้ยินใบหน้ายินดียิ้มแย้มเมื่อครู่ถอดสีทันที

“ได้เช่นใดกันเจ้าคะ ออกไปกันเองบ่าวว่าฮูหยินน้อยอาจมิปลอดภัยได้นะเจ้าคะ”

“ไปกันแค่เจ้ากับข้าก็พอ แล้วก็หาชุดบุรุษให้ข้าสักชุดหนึ่ง”

“หาชุดบุรุษหรือเจ้าคะ หามาทำอันใดกันเจ้าคะฮูหยินน้อย” นางเอ่ยถามฮูหยินน้อยของนางอย่างมิเข้าใจ

“นำมาให้ข้าใส่อย่างไรเล่า ข้าจะใส่ชุดบุรุษออกจากจวน”    

หนึ่งชั่วยามต่อมาสุดท้ายแล้วนางก็ออกมายืนอยู่ท่ามกลางถนนที่คับคั่งไปด้วยผู้คนที่กำลังจับจ่ายซื้อหาข้าวของเป็นที่สำเร็จจนได้

นางตอนนี้อยู่ในชุดบุรุษสีน้ำเงินเรียบๆแต่ก็ตัดเย็บมาจากผ้าชั้นดี ตามที่หานอี้บอกนางเริ่มแรกชุดอันนี้เป็นชุดที่นางตั้งใจจะนำมาพึ่งปักเย็บลวดลาย แต่ยังมิทันได้เริ่มปักอันใดนางก็ล้มป่วยไปเสียก่อน ชุดเสื้อผ้าบุรุษตัวนี้จึงยังมิมีลวดลายใดๆทั้งสิ้น กล่าวได้ว่าเป็นเพียงผ้ามิมีลายที่นำมาทำเป็นชุดก็เท่านั้น

รวมไปถึงขนาดของชุดบุรุษที่นางสวมใส่อยู่มีขนาดใหญ่กว่าตัวนางไปหน่อยจึงทำให้ดูเทอะทะไปบ้าง

นางเดินนำหานอี้แวะเวียนไปยังร้านค้าแผงลอยต่างๆที่มีอยู่เยอะแยะเต็มสองข้างทางของถนนด้วยความตื่นเต้น จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามนางเหน็ดเหนื่อยกับการเดินดูข้าวของต่างๆ

แล้วจึงได้พาหานอี้เข้ามานั่งพักยัง หอเลิศรส ซึ่งเป็นหอที่นางได้ยินมาว่าขึ้นชื่อในเรื่องอาหารที่สุดในเมืองหลวงตามที่นางได้สอบถามกับแม่ค้าร้านขายสีทาชาดที่นางแวะเข้าไปเป็นร้านสุดท้าย

หอเลิศรส เป็นหอที่มีความคล้ายๆกับโรงเตี้ยมขนาดมิได้ใหญ่มาเท่าใด แต่ตกแต่งสวยงามเรียบหรูทำให้ดูน่าเข้ามาทานอาหารยิ่งนัก บริเวณทางเข้าของหอเลิศรสจะเป็นบันใดสูงให้เดินก้าวขึ้นไปยังหออาหารที่ภายในชั้นสองจะมีโต๊ะไม้เนื้อดีที่ขัดจนเป็นเงาดูสะอาดหมดจด ตั้งอยู่ในระยะที่เว้นเอาไว้พอให้เป็นที่ส่วนตัวพอสมควร

ยามนี้นอกจากนางและหานอี้ที่นั่งอยู่ในหอเลิศรสแล้วก็มีเพียง ลูกค้าอีกเพียงสามโต๊ะเท่านั้น ซึ่งเมื่อมองไปยังโต๊ะอื่นๆแล้วก็เห็นได้ชัดเลยว่าผู้ที่นั่งประจำอยู่ที่โต๊ะนั้นๆล้วนแล้วแต่เป็นพวกคุณหนูคุณชายทั้งนั้น ชุดเสื้อผ้าอาภรณ์ที่พวกคนเหล่านั้นสวมใส่อยู่หรูหรามองก็รู้ว่าทำมาจากผ้าเนื้อดี เครื่องประดับก็ถูกนำมาประดับเยอะแยะไปหมดจนนางตาพร่างไปหมดยามที่เห็นแสงสะท้อนจากเครื่องประดับของพวกนาง

“คุณชายน้อยท่านจะรับสิ่งใดเพิ่มอีกไหมเจ้าคะ”

เสียงของหานอี้ที่เอ่ยถามขึ้นทำให้เธอกลับมาสนใจที่โต๊ะของตัวเองอีกครั้ง เป็นเพราะตั้งแต่เข้ามานางก็สนใจในสิ่งต่างๆในร้านจึงมอบหมายให้หานอี้เป็นผู้จัดการสั่งอาหารกับเสี่ยวเอ้อร์ที่มายืนรออยู่ใกล้ๆแทน

“งั้นเสี่ยวเอ้อร์เจ้าก็จัดอาหารขึ้นชื่อของที่นี่มาอีกสั่งสามอย่างก็แล้วกัน”

นางเอ่ยสั่งออกไปอย่างส่งๆเพราะนางแทบจะมิได้ฟังยามที่หานอี้สั่งแม้แต่น้อย แต่ก็คิดว่าสาวใช้คนสนิทของนางคงมิได้สั่งสิ่งใดมามากนัก อาจจะเป็นกับข้าวสองสามจานเพียงเท่านั้น

เพียงมินานนักอาหารหลากหลายก็ถูกลำเลียงโดยเสี่ยวเอ้อร์ขึ้นมาอยู่บนโต๊ะของนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มิว่าจะเป็นเป็ดน้ำแดง ไก่อบน้ำผึ้งทั้งตัว ซี่โครงหนูผัดซอส ผัดผักรวม ซาลาเปาแปดลูก เป๋าฮื้อตุ๋นโสม ทุกอย่างส่งกลิ่นหอมชวนกินเป็นอย่างยิ่ง

นางและหานอี้ช่วยกันจัดการอาหารเลิศรสตรงหน้าทันที โดยความที่นางเหน็ดเหนื่อยมากจากการเดินเที่ยวเล่นทำให้นางจัดการกับอาหารตรงหน้าไปเยอะพอสมควรเลยทีเดียว

“รสดียิ่งนักหานอี้” นางเอ่ยกับสาวใช้คนสนิท เมื่อวางตะเกียบลงละนั่งพิงไปกลับเก้าอี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ยามนี้นางอิ่มจนขยับแทบมิไหวเลยที่เดียว เมื่อก่อนยามที่อยู่มิติโน้นนางไม่ค่อยๆจะได้กินของอร่อยๆแบบหลากหลายเช่นนี้มาก่อน เพราะนางเป็นผู้ที่หาเงินตัวคนเดียว จึงมิค่อยกล้าที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยนัก ยามนี้นางได้ใช้เงินที่มีมากมายซึ่งก็เป็นของผู้อื่นหามาให้นางใช้นางซึ่งมิได้ลงมือหาเงินเองจึงใช้ได้อย่างคล่องมือยิ่งนัก

ถ้าหากในมิติเดิมนางคงมิกล้าที่จะเดินเข้าร้านขึ้นชื่อที่แค่มองผ่านหน้าร้านก็รู้แล้วว่าราคามิใช่เล่นๆเช่นนี้แน่

             ยังถือว่ามายังมิตินี้ของนางยังมีส่วนดีอยู่มากจริงๆ

             หลันซู่ถงคิดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ชีวิตของนางมิตินี้ถือว่ามิเลวๆ

มันก็คงจะมิเลวอย่างที่นางคิดเอาไว้ ถ้ามิใช่ว่ายามนี้นางต้องมาเช็ดโต๊ะเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารที่ได้กินไปของหอเลิศรส

“เกือบดีอยู่แล้วเชียวหานอี้ วันนี้เกือบจะเป็นวันที่ดีสำหรับข้าแล้ว” นางเอ่ยออกมาพร้อมกับออกแรงเช็ดโต๊ะอาหารไม้เรียบหรูของหอเลิศรสแรงๆ

“บ่าวต้องขออภัยด้วยจริงๆนะเจ้าคะ” หานอี้ที่ยืนเช็ดโต๊ะอยู่ไม่ไกลจากฮูหยินน้อยของตนนั้นเองขึ้นมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ที่ทำให้ฮูหยินน้อยของนางต้องมาลำบากทนทำงานเช่นนี้

“ช่างเถิดข้ามิโทษเจ้าหรอกหานอี้ หากจะมีผู้ใดผิดผู้นั้นคงจะเป็นผู้ที่ขโมยถุงเงินของเจ้าไปผู้นั้นตั้งหาก”

ใช่แล้วยามนี้นางต้องมาทำงานชดใช้ค่าอาหารที่กินไปของหอเลิศรส ที่พวกนางมิมีจ่ายเพราะหานอี้ที่เป็นผู้เดียวที่พกถุงเงินติดตัวมานั้นทำถุงเงินหาย

แต่นางคิดว่าหานอี้ไม่น่าจะทำหล่นหายไปเอง แต่อาจจะเป็นบุรุษที่ท่าทางไม่ดีที่วันนี้เดินชนนางและหานอี้ที่ตลาดเป็นผู้ชกชิงไปเสียมากกว่า

ย้อนกลับไปเมื่อเสี่ยวเอ้อร์รู้ว่าพวกนางไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารก็เรียกให้พวกนางไปพบกับเถ้าแก่ตงผู้ที่ทำหน้าที่ดูแลหอเลิศรสแห่งนี้ ทันที

“คุณชายน้อยท่านแต่งตัวก็ดูดีมีฐานะ ใยถึงไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารเพียงเล็กน้อยของหอเลิศรสเรากันเล่า”

เถ้าแก่ตงเอ่ยกลับบุรุษหน้าหวานดุสตรีที่นั่งอยู่ที่อีกฝั่งของโต๊ะทำงานของตน เขามองสำรวจคุณชายน้อยตรงหน้าอย่างประเมินการตั้งแต่การแต่งกาย รวมไปถึงเนื้อผ้าของชุดที่สวมอยู่ รวมไปถึงสาวใช้ผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

“ใครว่าข้าไม่มีเงินจ่ายกัน ค่ามีเพียงแต่ยามนี้เงินนั้นหายไปแล้วตั้งหาก” นางเอ่ยตอบคำถามที่เถ้าแก่ตรงหน้าเอ่ยถามมาอย่างตรงไปตรงมาไม่คิดปิดบัง

“อ่า ที่แท้คุณชายน้อยก็ทำเงินหายไปแล้วนี่เอง” ตงลี่เอ่ยออกมาก่อนจะทำทีท่าว่าเข้าใจในเหตุการณ์ที่คุณชายน้อยผู้นี้ประสบมา

“ขอบคุณเถ้าแก่มากที่เข้าใจข้า แน่นอนว่าพรุ่งนี้ข้าจะรีบนำเงินค่าอาหารมาจ่ายท่านแน่” นางในเอ่ยออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่และเตรียมที่จะหันหลังกลับเดินออกไปจากห้องของเถ้าแก่ตงผู้นี้

“ช้าก่อนคุณชาย ข้าเข้าใจความลำบากของคุณชายดี หากแต่ข้าคงจะปล่อยท่านออกจากหอเลิศรสไม่ได้เสียแล้ว”

เมื่อได้ยินประโยคที่เถ้าแก่ตงเอ่ยขึ้นขาที่กำลังก้าวเดินที่มีจุดหมายคือการเดินออกจากที่แห่งนี้เป็นอันต้องชะงักลง

“ไหนเมื่อครู่เถ้าแก่ยังทำราวกับเข้าใจข้า เหตุใดจึงพูดเช่นนี้ออกมาอีกกันเล่า”

“คุณชายข้าน้อยทำการค้า ย่อมต้องรักษาผลประโยชน์ของตนเอง คุณชายท่านในเมื่อท่านไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารวันนี้ก็ต้องทำงานชดใช้ให้หอเลิศรสเรา ไม่เช่นนั้นข้าคงต้องส่งเรื่องนี้พร้อมกลับคุณชายและสาวใช้ของท่านไปที่กองมือปราบแล้ว”

และนั้นก็คือเหตุผลว่าทำไมนางจึงต้องมาทำงานอะไรแบบนี้ ซึ่งในมิติของนางงานแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมาก ต่างกันกับในมิตินี้ซึ่งจะมองแตกต่างกันไป หานอี้แทบจะน้ำตาไหลตลอดเวลาอยู่แล้วยามที่เห็นนางต้องมาทำอะไรแบบนี้

แต่ก็เอาเถิดถ้าให้เลือกระหว่างทำงานแบบนี้แค่เพียงวันเดียวและพรุ่งนี้ก็ไปนำเงินมาใช้เถ้าแก่ตงให้จบๆไป กับไปจบเรื่องนี้ที่กองมือปราบ แน่นอนว่านางเลือกจะทนทำงานแบบนี้เสียยังดีกว่า หากเรื่องถึงมือปราบนางคงจะแย่แน่ เพราะถ้าเรื่องถึงกองมือปราบจริงแน่นอนว่าอย่างไรเสียสกุลฉู่ต้องรู้เรื่องแน่

หากเป็นเช่นนั้นไม่ใช่ว่านางทำลายอิสระของตัวเองหรอกเหรอ หากครั้งหน้านางอยากจะออกมาอีกคงไม่ง่ายเช่นนี้อีกแล้ว หรือไม่ก็คงต้องมีคนคอยตามไม่น้อยเลยทีเดียวนางยังมีเรื่องสนุกๆอีกมากที่อยากจะทำ

และการที่มีผู้อื่นมากมายมาคอยเดินตามมันก็ทำให้เรื่องสนุกๆที่นางอยากจะทำกระทำได้ยากยิ่งนัก

เช่นนั้นแล้วแน่นอนว่านางย่อมไม่ควรเสี่ยงให้เรื่องนี้ถึงหูคนในสกุลฉู่เป็นเด็ดขาด

นางคิดก่อนจะลงมือทำงานต่อไปทนหน่อย หลันซู่ซู่อีกแค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้นหอเลิศรสก็จะปิดแล้ว

เวลานั้นแหละที่นางและหานอี้จะเป็นอิสระ

ใช่แล้วนางเพียงต้องทนอีกครู่ใหญ่ก็เพียงเท่านั้น