ตอนที่ 6 ที่มาของเหตุอลวน  

ตอนที่ 6

 ที่มาของเหตุอลวน

ใจกลางตลาดใหญ่ในเมืองหลวงร้านผ้าเข็มทองคำของสกุลฉู่ถือว่าใหญ่โตหรูหราเป็นที่สุด เพราะมีถึงสี่ชั้นด้วยกันและทุกชั้นทั้งภายนอกและภายในร้านผ้าแห่งนี้ล้วนแล้วแต่ตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหราสวยงาม โดยที่ชั้นแรกจะเป็นชั้นแรกที่จะมีผู้คอยแนะนำสินค้าและแน่นอนว่าคอยดูว่าควรจะส่งลูกค้าไปที่ชั้นไหนให้เหมาะสมที่สุดอีกด้วย

ในร้านผ้าแห่งนี้จะแบ่งให้ชั้นสองเป็นชั้นที่ผู้ที่มีฐานะปานกลางเอาไว้เลือกซื้อเสื้อผ้า และชั้นที่สามจะเป็นชั้นที่เอาไว้บริการลูกค้าที่ร่ำรวยมั่งคั่งจ่ายง่ายและจ่ายไม่อัน

แน่นอนว่าการแบ่งแยกชัดเจนเช่นนี้ทำให้ลูกค้ารวมไปถึงคนของร้านผ้าเข็มทองคำทำงานได้อย่างสะดวกยิ่งขึ้น

ร้านผ้าเข็มทองคำแน่นอนว่าเป็นร้านขึ้นชื่อในเมืองหลวงรวมไปถึงในอำเภออื่นๆด้วย แน่นอนว่าแม้แต่เหล่าพระสนมในวังยังชื่นชอบเสื้อผ้าอาภรณ์ของร้านผ้าเข็มทองคำยิ่งนัก เพราะไม่ว่าจะเป็นเนื้อผ้าที่ดีกว่าร้านอื่นและก็ฝีมือการตัดเย็บจากช่างที่ฝีมือดี ทำให้ไม่ยากเลยที่ร้านเข็มทองคำจะขึ้นเป็นร้านผ้าอันดับหนึ่งในเมืองหลวง

ยามนี้เจ้าของกิจการร้านผ้าเข็มทองคำซึ่งก็คงจะเป็นผู้อื่นผู้ใดไปได้หากไม่ใช่บุรุษชายคนเดียวของสกุลฉู่อย่างฉู่ฉางซานซึ่งใช้ชั้นสี่ของร้านผ้าแห่งนี้เป็นสถานที่ทำงานของตนเองทั้งชั้น

เพราะร้านผ้าเข็มทองคำหาได้ง่ายจึงทำให้ง่ายต่อการเดินทางมาและการเข้ามาติดต่อค้าขายในเรื่องที่เกี่ยวกับกิจการด้านอื่นๆที่เป็นของสกุลฉู่ด้วยเรียกได้ว่าร้านผ้าเข็มทองคำเป็นจุดศูนย์กลางของกิจการของสกุลฉู่เลยก็ว่าได้

“คุณชายขอรับเมื่อครู่ฮูหยินใหญ่ให้คนมาแจ้งว่าฮูหยินน้อยยังกลับไม่ถึงจวนเลยขอรับ”

“คนของเราที่ให้คอยตามดูนางเล่า ส่งข่าวมาว่าอย่างไรบ้าง” ฉางซานเอ่ยถามลูกน้อยคนสนิทของตนเองทั้งที่ยังไม่ล่ะสายตาออกจากสมุดรายการสินค้าที่อยู่ในมือของตนเองเลย

เขาไม่ได้ต้องรู้สึกร้อนหนาวอันใดกับการที่นางหายตัวไปเลยแม้แต่นิดเดียว ยามที่ท่านแม่ของเขาให้คนมาแจ้งว่านางออกมาเดินเล่นนอกจวนโดยที่ไม่ยอมให้คนในจวนติดตามไปนอกจากสาวใช้คนสนิทของนางเพียงคนเดียว

เขาก็ได้ส่งคนของเขาไปคอยตามดูนางห่างๆไม่ให้รู้ตัว ซึ่งแน่นอนว่าคนที่เขาส่งไปนับว่าเป็นยอดฝีมือแน่นอนว่ายามนี้ถึงแม้สตรีผู้นั้นจะยังไม่กลับถึงบ้านแต่ก็ไม่มีอันตรายใดๆเกิดขึ้นกับนางได้อย่างแน่นอน

“เค่ออี้ส่งข่าวมาว่า ยามนี้ฮูหยินน้อยยังอยู่ที่หอเลิศรสอยู่ขอรับ ฮูหยินน้อยกินอาหารในหอเลิศรสแล้วไม่มีเงินจ่ายขอรับ เถ้าแก่ตงเลยให้ทำงานเป็นประกันเอาไว้ก่อนขอรับ”

 ฟ่งสือรีบเอ่ยรายงานคุณชายของตนเองตามความจริงทันที

“ไม่มีเงินจ่ายงั้นรึ” ฉู่ฉางซานเอ่ยออกมาเสียงเย็น

สตรีนางนั้นไม่ใช่ว่ากำลังคิดยั่วยุเขาอยู่หรอกกระมัง นางเป็นผู้ใดกันถึงได้ไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารแค่ไม่เท่าไหร่นั้น ถึงแม้เขาจะทำเป็นไม่สนใจใยดีต่อนาง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ให้เงินทองนางเอาไว้ใช้

กลับกันเขาให้พ่อบ้านคอยนำเงินไปไว้ให้นางไม่เคยปล่อยให้ขาดมือเสียด้วยซ้ำ แล้วเช่นนี้นางยังจะไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารจนกระทั่งโดนให้ทำงานประกันได้เช่นใดกัน

คนของสกุลฉู่อันมั่งคั่งยามนี้ไม่มีแม้แต่เงินที่จะจ่ายค่าอาหาร รู้ไปถึงไหนเขาคงต้องถูกหัวเราะไม่มีชิ้นดีเป็นแน่

เห็นทีเขาคงต้องไปดูด้วยตนเองเสียแล้วสตรีนางนั้นต้องการสิ่งใดกันแน่ถึงได้กล้าที่จะกระทำเรื่องที่จะทำให้สกุลลู่ของเขาต้องอับอาย

“ไปหอเลิศรส”

คิดได้ดังนั้นฉางซานก็เอ่ยขึ้นกับลูกน้องคนสนิทของตนเองทันที พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมที่จะออกจากเดินออกไปจากห้องทำงานของตนเอง โดยที่จุดมุ่งหมายคือหอเลิศรสที่อยู่ไม่ไกลจากร้านผ้าเข็มทองคำของเขาเสียเท่าใดนัก เพียงแค่อยู่ถัดไปเพียงไม่กี่ร้านก็เท่านั้น

หากแต่ก่อนที่เขาจะได้เดินพ้นจากโต๊ะทำงานของตนเองไปนั้น ฟ่งอี้ลูกน้องคนสนิทของเขาซึ่งยามนี้น่าจะตรวจดูความเรียบร้อยอยู่ที่ชั้นล่างของร้านกับวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรนจนเขาอดที่จะเอ่ยถามออกไปอย่าหัวเสียไม่ได้

“เกิดอันใดขึ้น เหตุใดเจ้าจึงได้ร้อนรนเช่นนี้”

“เกิดเรื่อง เกิดเรื่องที่หอเลิศรสขอรับ” ฟ่งอี้เอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหอบเพราะ คงเป็นเพราะว่าเขารีบวิ่งขึ้นบันไดหลายร้อยขั้นเพื่อมาแจ้งข่าวต่อคุณชายของตน

“ฟ่งอี้เจ้ารีบไปแจ้งสำนักมือปราบหลวง ฟ่งสือเจ้าไปกับข้า” ฉู่ฉางซานเอ่ยสั่งการก่อนที่จะเดินกลับไปที่หลังโต๊ะทำงานและเลิกที่จะทะยานออกจากหน้าตาที่ตนเองเปิดเอาไว้ไปอย่างรวดเร็ว โดยที่มีฟ่งสือทะยานตามออกไปติดๆ

ยามนี้ทำให้ชั้นบนสุดของร้านผ้าเข็มทองคำไร้ซึ่งเงาของทั้งสองคนที่เคยอยู่ในห้องทำงานแห่งนี้ ผู้เดียวที่ยังคงยืนหอบอยู่ก็คือฟ่งอี้ผู้ที่มาแจ้งข่าวเมื่อครู่ และเป็นผู้เดียวที่คงจะเหนื่อยไม่น้อยเพราะต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงหลายชั้น และยามนี้เขาก็ต้องรีบไปแจ้งที่สำนักมือปราบหลวงอีก

“หากรู้เช่นนี้ข้าฝึกวรยุทธ์เอาไว้บ้างคงจะดีไม่น้อย” เขาเอ่ยออกมา ก่อนจะรีบวิ่งลงไปชั้นล่างเพื่อทำตามคำสั่งของคุณชายของตน นั้นคือรีบไปที่สำนักมือปราบ

ย้อนกลับไปเมื่อเวลาหนึ่งก้านธูป(*15 นาที)ก่อน ในขณะที่นางและสาวใช้คนสนิทอย่างหานอี้กำลังเอ่ยลากับเถ้าแก่ตงและบรรดาเสี่ยวเอ้อร์ทั้งสามคนของหอเลิศรสแห่งนี้

“เถ้าแก่ตงพรุ่งนี้ข้าจะรีบให้คนนำเงินมาจ่ายให้ท่านแน่นอน” นางเอ่ยขึ้น

“เหตุใดคุณชายน้อยท่านถึงไม่นำเงินมาจ่ายด้วยตนเองเล่า หรือเพราะไม่คิดที่จะเหยียบเข้ามาในหอเลิศรสนี้อีกแล้ว”

“มิใช่ว่าข้าไม่อยากมาด้วยตนเองเสียหน่อย แต่ข้าออกมานานจนเกินไป คงยากที่พรุ่งนี้จะออกมาอีกได้” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะเสียดายเล็กน้อย ป่านนี้คนในจวนคนนั่งไม่ติดกันไปหมดแล้วเป็นแน่

บ้างทียามนี้ท่านแม่สามีของนางอาจจะกำลังรอนางกลับไปอย่างร้อนใจอยู่ก็เป็นได้ หากเป็นเช่นนั้นจริงคงจะยากยิ่งที่นางจะได้ออกมาเที่ยวเล่นเช่นนี้อีก

“คุณชายน้องบ้านท่านคงเข้มงวดมิน้อยเลยใช่หรือไม่ขอรับ ท่านเป็นบุรุษยังต้องกังวลเรื่องเวลากลับบ้าน หากท่านเป็นสตรีมิถูกขังเอาไว้ในบ้านเลยหรืออย่างไรกัน” เถ้าแก่ตงพูดออกมาอย่างทีเล่นทีจริง แต่เขากลับเห็นสีหน้าของคุณชายน้อยตรงหน้าของตนเองกับซีดลงเสียอย่างนั้น

“เอาเถิดคุณชายน้อยเอาเป็นว่าข้าเถ้าแก่ตงและทุกคนในหอเลิศรสแห่งนี้พร้อมต้อนรับท่านเสมอ หากท่านออกมาได้อย่างสะดวกเมื่อใดก็อย่าลืมหอเลิศรสเสียเล่า” ตงลี่เอ่ยออกมาอีกครั้งพร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตรให้แก่คุณชายน้อยตรงหน้าของตน

“แน่นอนเถ้าแก่ตง หากมีโอกาสข้าย่อมต้องมาที่หอเลิศรสอีกครั้งให้ได้ และหากท่านรับสาวงามเข้ามาในร้านบางข้าก็จะยิ่งมาให้ได้อย่างแน่นอนทีเดียว”

นางเอ่ยออกมาอย่างติดตลกไม่แพ้กลับบุรุษกลางคนตรงหน้าที่นางเรียกว่าเถ้าแก่ตงเสียเท่าไหร่นัก และไม่ลืมที่จะแกล้งทำตัวเป็นบุรุษเจ้าสำราญใส่อีกฝ่ายอีกด้วย

            

หลิวซู่ซู่ที่ยามนี้จิตวิญญาณคือหลันซู่ถงนางและสาวใช้คนสนิทยามนี้กำลังเดินออกมาจากไกลจากหอเลิศรสเพียงเล็กน้อยเพียงเท่านั้นและคงจะไปได้ไกลยิ่งขึ้น หากไม่ใช่เพราะก่อนที่นางจะเดินพ้นหัวมุมของโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งซึ่งถ้าเดินต่อไปอีกเล็กน้อยก็จะบังหอเลิศรสจนมิดและทำให้มองไม่เห็นหอเลิศรสอีก นางก็หยุดฝีเท้าของตนเองเอาไว้เสียก่อน

“หยุดเดินทำไมรึเข้าคะฮูหยินน้อย” หานอี้ที่เดินตามหลังของฮูหยินน้อยของนางอยู่ เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอยู่ๆฮูหยินน้อยของนางก็หยุดเดินต่อไปเสียอย่างนั้น

“ข้าลืมของเอาไว้ที่หอเลิศรส” หลิวซู่ซู่เอ่ยบอกสาวใช้ของตน

“ฮูหยินน้อยท่านลืมสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

“เหมือนว่าข้าจะลืมพัดเล่มที่ท่านแม่สามีให้มาวันนี้ไว้ที่หอเลิศรสเสียแล้ว”

“เช่นนั้นพวกเรารีบกลับไปเอามันเถิดเจ้าค่ะ”

หานอี้เอ่ยขึ้นอย่างออกความเห็น หากฮูหยินน้อยของนางลืมสิ่งอื่นไว้วันพรุ่งนี้ยังพอจะให้คนไปนำมาได้ หากแต่ลืมพัดที่ฮูหยินใหญ่พึ่งให้มา กลับไปที่จวนพวกนางยังมิรู้จะต้องเจอกับสิ่งใดบ้าง หากมีคดีทำของที่ฮูหยินใหญ่พึ่งให้มาหายอีก มิแน่ว่าฮูหยินน้อยรวมมาถึงนางอาจจะโดนโทษหนักมิน้อยเลยก็เป็นได้