ตอนที่ 3 หลิวซู่ซู่ผู้ฟื้นคืน

ตอนที่ 3

หลิวซู่ซู่ผู้ฟื้นคืน

‘อือ’

เสียงบิดขี้เกียจของหลันซู่ถงดังขึ้น เธอรู้สึกเหมือนได้นอนหลับเต็มอิ่มที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา  เธอรู้สึกสบายจนแทบไม่อยากลืมตาตื่นเลยเสียด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่ามีเสียงคนดังขึ้นมาเสียก่อนเธอก็คงจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้งแล้ว

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูรู้สึกตัวแล้วรึเจ้าคะ”

เสียงที่ดังขึ้นอย่างตื่นเต้นบวกกับแรงจับที่ข้อมือ ทำให้หลันซู่ถงที่กำลังจะเข้าห้วงนิทราอีกครั้งจำเป็นต้องลืมตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน

แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาแล้วก็ต้องตกใจจนอดที่จะร้องออกมาไม่ได้

“เฮ้ยๆๆๆๆ!!!”

เธอร้องออกมาก่อนจะคลานไปซุกอยู่ที่มุมเตียงด้านในอย่างตกใจ

“คุณหนูๆ ท่านเป็นอันใดไปเจ้าคะ”

ผู้หญิงที่แต่งตัวประหลาดๆคล้ายๆกับสมัยก่อนเอ่ยถามเธอ อีกทั้งพยายามทีจะดึกผ้าห่มที่เธอใช้คลุมตัวออกไปด้วย

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านเป็นอันใดไปเจ้าค่ะบอกบ่าวเถิดเจ้าคะ”

หานอี้เอ่ยถามคุณหนูคนงามของตนอย่างเป็นห่วง คุณหนูของนางอยู่ๆเมื่อสามวันก่อนก็เป็นลมล้มป่วยไม่ได้สติ จนกระทั่งผ่านมาหลายวัน วันนี้ถึงได้ฟื้นขึ้นมาได้

“คุณหนูอะไรของเธอ ฉันไม่ใช่คุณหนูอะไรนั้นอย่ามายุ่งกับฉัน!!!” เธอเอ่ยขึ้นเสียงดัง ก่อนจะใช้จังหวะที่ผู้หญิงแปลกๆตรงหน้าไม่ทันตั้งตัว ผลักเธอออกไปจนล้มลงที่พื้นข้างเตียง และรีบวิ่งออกไปยังประตูที่เปิดเอาไว้

เธอวิ่งออกไปนอกห้องแล้วกับยิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่ ในเมื่อสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเธอตอนนี้กับเป็นสิ่งที่เธอไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง แต่กลับเป็นสิ่งที่เธอเคยเห็นอยู่บางในหนังย้อนยุคหลายๆเรื่อง

เบื้องหน้าของเธอยามนี้เป็นสวนดอกไม้ ที่จัดแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ข้างๆกับมีศาลาที่อยู่ติดกับสระบัวขนาดใหญ่ที่ยามนี้ดอกบัวในสระนั้นกำลังเบ่งบานอยู่อย่างสวยงาม

“คุณหนู คุณหนูท่านหยุดก่อนเจ้าค่ะ”

หลันซู่ถงออกวิ่งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงที่ดังไล่หลังมา เธอตัดสินใจวิ่งออกไปยังสะพานโค้งที่อยู่ไม่ไกลจากศาลานัก ซึ่งยื่นออกไปยังกลางสระบัว

“อะไรทำไมสะพานไปต่อไม่ได้แล้วเนี่ย”

เธอเอ่ยออกมาอยากหัวเสีย เมื่อเธอไม่สามารถวิ่งต่อไปได้อีก

ไม่ใช่เพราะเธอเหนื่อยหรืออะไรทั้งสิน แต่เป็นเพราะสะพานนี้มันไม่มีให้เธอวิ่งต่อไปได้แล้ว มีเพียงขั้นบันไดไม้ที่ยืนลงไปในน้ำ คล้ายกลับว่าทำไว้เพื่อสำหรับลงเรือ แต่กับไม่มีเรืองสักลำอยู่เลย

“ทำยังไงดี ทำไง ทำไงๆๆๆ” เธอพูดออกมาอย่างร้อนรน

“คุณหนูท่านเป็นอันใดไปบอกบ่าวนะเจ้าคะ คุณหนูเป็นอย่างนี้บ่าวไม่สบายใจเลยเจ้าคะ”

เอาแล้วไง ตอนนี้ดูเหมือนเธอหลันซู่ถงจะโดนผู้หญิงที่เธอเจอในห้องและผู้หญิงที่แต่งตัวแปลกๆอีกหลายๆคนล้อมทางออกเดียวที่เธอมีเอาไว้ซะแล้ว

ซึ่งทางออกเดียวที่มีก็คือทางขึ้นสะพานไม้ที่เธอขึ้นมา เหมือนกับว่าตอนนี้หากเธอต้องการจะออกไปจากสะพานไม้ก็ต้องผ่านผู้หญิงแต่งตัวประหลาดพวกนี้ไป หรืออีกทางก็กระโดดลงสระบัวไปซะ

แน่นอนว่าเธอหลันซู่ถงไม่เลือกทางเลือกหลังแน่ๆ เพราะว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นเลือกกระโดดลงไปก็เท่ากับฆ่าตัวตายนะสิ

“คุณหนูท่านระวังตกน้ำนะเจ้าคะ”

“พวกเธอก็ถอยไปให้ฉันออกไปสิ”

“คุณหนูพูดอันใดเจ้าคะ บ่าวมิค่อยจะเข้าใจเลยเจ้าค่ะ” หานอี้เอ่ยถามคุณหนูของนางอย่างฉงนในใจ เมื่อคำพูดของคุณหนูของนางแปลกไป

“พูดอะไรก็เรื่องของฉัน ถอยออกไปให้ฉันก็พอ ไม่อย่างนั้นฉันจะกระโดดลงไปจริงๆ” เธอเอ่ยออกมาก่อนจะแกล้งก้าวไปจนติดขอบสะพาน

“คุณหนู คุณหนูอย่าทำอันใดวู่วามนะเจ้าคะ บ่าวถอยแล้วเจ้าค่ะ” หานอี้เอ่ยก่อนจะไล่สาวใช้อีกสามคนที่นางพามาด้วยให้ออกไปจากสะพานไม้

“ดี เธอก็ถอยออกไปด้วย” เธอเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างค่อนข้างพอใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไล่ผู้หญิงเหล่านั้นไปจนหมดแล้ว

“บ่าวถอยแน่เจ้าค่ะ แต่คุณหนูต้องก้าวออกมาจากขอบสะพานก่อนนะเจ้าคะ แล้วบ่าวจะถอยออกไป”

“ได้สิ ตกลงตามนั้น ฉันจะเดินเข้าไปเธอถอยออกไปได้แล้ว”

หลันซู่ถงเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่เธอจะก้าวเท้าเข้าไปในสะพานมากขึ้นแต่อยู่ๆมือของเธอที่กำลังจะเอื้อมไปคว้าราวสะพานก็คว้าไม่อยู่เป็นเหตุให้เธอเสียหลักตกลงไปในสระบัวข้างหลังทันทีท่ามกลางเสียงร้องอย่างตกใจของผู้หญิงแต่งตัวประหลาดคนนั้น

‘ตูม!!!’

“ช่วยด้วยคุณหนูตกน้ำ!!! ช่วยด้วยช่วยด้วยเจ้าค่ะ!!!”

นางพยายามตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ก็ไม่เป็นผลอาจจะเป็นเพราะว่าตกลงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว และไหนจะชุดยาวรุ่มร่ามที่อยู่บนตัวเธออีกมันทำให้เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวกเอาเสียเลย

เธอกำลังจะกลั้นหายใจต่อไปไม่ไหวแล้ว

ดีแล้ว ตายนั้นแหละดีแล้ว เธอจะได้หลุดพ้นจากที่บ้าๆนี่ซะที

คิดได้อย่างนั้น เธอก็ค่อยๆหลับตาลงอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ออก เพียงไม่ถึงเสี้ยววินาทีน้ำจำนวนมากจะทะลักเข้าปากและจมูกของเธออย่างรวดเร็ว…

“หานอี้ไหนเจ้าบอกมาสิว่าซู่เอ๋อร์ตกลงไปในสระบัวได้อย่างไรกัน”

ฉู่ฮูหยินเอ่ยถามสาวใช้คนสนิทของลูกสะใภ้ของตน หลายวันก่อนที่นางและสามีไม่อยู่ในจวนเพราะออกไปท่องเที่ยวที่นอกเมืองด้วยกัน พ่อบ้านฉางซึ่งเป็นพ่อบ้านเก่าแกของสกุลฉู่ก็ส่งจดหมายไปบอกนางว่าลูกสะใภ้เพียงคนเดียวของนางที่กว่าจะได้มาเป็นสะใภ้นั้นนางต้องเสียน้ำตาไปมากจนกระทั่งบุตรชายยอมใจอ่อน นั้นอยู่ๆก็เป็นลมมิได้สติไปตั้งหลายวัน ซ้ำร้ายกว่านั้นเมื่ออาการดีขึ้นกับตกสระน้ำไปอีก

“ว่าอย่างไรหานอี้” ฉู่ฮูหยินเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“เรียนฮูหยินใหญ่ ตั้งแต่คุณหนูฟื้นขึ้นมาก็แปลกๆไปเจ้าค่ะ อยู่ๆก็วิ่งออกจากเรือนไปที่สะพานไม้และก็พลัดตกลงไปเจ้าค่ะ”

หานอี้ที่คุกเข่ารอรับความผิดอยู่เอ่ยตอบอย่างหวาดหวั่น นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาฮูหยินใหญ่ตรงหน้าด้วยซ้ำ

“นั้นคงเป็นเพราะนางป่วยยังไม่หายดีเป็นแน่ ทีหลังเจ้าต้องดูแลเจ้านายตัวเองให้ดีกว่านี้รู้หรือไม่”

ฉู่ฮูหยินนางเอ่ยออกมาพรางเดินไปที่เตียงนอนที่ยามนี้มีร่างเล็กสีหน้าซีดเซียวนอนหลับตาหายใจบางเบานอนหลังอยู่

ซึ่งเจ้าของร่างเล็กผู้นี้ก็มิใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นลูกสะใภ้ของนางเอง มิรู้นางคิดผิดคิดถูกที่ให้สตรีเปราะบางเช่นนี้แต่งเข้ามาให้สกุลฉู่ คิดแล้วนางก็อดสงสารร่างบางตรงหน้าอย่างจับใจไม่ได้ หากเรื่องนี้จะมีคนผิดคงเป็นนางเองที่ไปดึง สตรีไร้เดียงสาผู้นี้ลงมาในกองทุกข์กองใหญ่

“อีกอย่างหนึ่งยามนี้ซู่เอ๋อร์แต่งเข้าสกุลฉู่ของเราแล้ว เจ้าก็เลิกเรียกนางว่าคุณหนูได้แล้วกระมัง ต่อจากนี้อย่าให้ข้าได้ยินเจ้าเรียกสะใภ้ข้าเช่นนั้นอีก”

เอาเถิดแม้นางจะมิสามารถทำให้บุตรชายของนางมาสนใจ สะใภ้ผู้ไร้เดียงสาของนางได้ แต่อย่างน้อยนางก็ต้องให้ซู่เอ๋อร์ของนางเป็นฮูหยินที่ทุกคนมิว่าจะในจวนหรือนอกจวนยอมรับนับถือให้จงได้

“บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่”

“แล้วนี่ฉางซานแวะมาที่เรือนบ้างหรือไม่” นางเอ่ยถามต่อ

“คือ… เอ่อ”

“เอาเถิดเจ้ามิต้องพูดแล้ว” ฉู่ฮูหยินเอ่ยออกมาก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง นางก็ไม่น่าถามอะไรที่นางย่อมรู้คำตอบดีอยู่แล้วกระมัง ฉางซานบุตรชายของนางไม่มีทางมาแน่ๆ

ก่อนออกจากเรือนธารากระจ่างที่เป็นเรือนหอรวมไปถึงเรือนพักของลูกสะใภ้ นางก็ไม่ลืมที่จะกำชับสาวใช้คนสนิทของร่างเล็กที่กำลังนอนหลับมิได้สติให้ดูแลเจ้าของเรือนให้ดีอีกครั้ง ก่อนที่จะก้าวออกจากเรือนไป

แน่นอนว่าจุดหมายของนางคือเรือนตำราทิพย์ซึ่งอยู่ไกลจากเรือนธารากระจ่ายเรียกได้ว่าอยู่กันคนละทิศเลยก็ว่าได้ ซึ่งเรือนตำราทิพย์ก็เป็นเรือนของผู้อื่นผู้ใดไปมิได้นอกจากเป็นเรือนที่บุตรชายของนางใช้เป็นเรือนพัก นับตั้งแต่ที่ซู่เอ๋อร์แต่งเข้าสกุลมา

ยามแรกนางก็คิดว่าอย่างไรเสียบุตรชายของนางก็เป็นบุรุษเช่นบุรุษอื่นมีเลือดมีเนื้อเช่นเดียวกัน แต่งสตรีเข้าจวนมาแล้วย่อมต้องกระทำอันที่สามีควรกระทำต่อผู้เป็นภรรยาอยู่แล้ว

นางจึงมิได้ยืนมือเข้ามาตั้งแต่สองเดือนที่แล้วที่ซู่เอ๋อร์แต่งเข้าจวนมาใหม่ๆ แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วอย่างไรเสีย นางซึ่งเป็นแม่สามีคงจะทนอยู่เฉยๆต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

“ฉางซานเล่า”

เมื่อเดินมาหยุดที่หน้าเรือนตำราทิพย์ นางก็เอ่ยถามคนสนิทของบุตรชายที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูทันที

“เรียนฮูหยินใหญ่ คุณชายยามนี้ตรวจสมุดบัญชีอยู่ด้านในขอรับ” ฟ่งอี้เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อมเป็นอย่างดี

เขาทำแสร้งมิรับรู้ถึงอารมณ์กรุ่นโกรธของฮูหยินใหญ่ประจำสกุลฉู่ซึ่งเป็นสตรีที่มีอำนาจที่สุดในจวนแห่งนี้

“ดียิ่ง เวลาเช่นนี้บุตรชายข้ายังมีอารมณ์ตรวจสมุดบัญชีอีกเห็นทีข้าจะเลี้ยงบุตรมาได้ดีไม่น้อย!!!” นางเอ่ยเสียงดังอย่างประชดประชันก่อนจะเดินผ่านฟ่งอี้เข้าไปด้านในเรือนตำราทิพย์

“ฉางซาน”

นางเอ่ยเรียกบุตรชายตนที่ยามนี้ กำลังนั่งอ่านตำราเล่มหนึ่งซึ่งก็น่าจะเป็นสมุดบัญชีอย่างที่ฟ่งอี้บอกนางก่อนที่นางจะเข้ามาในเรือนตำราทิพย์อยู่ที่โต๊ะทำงาน โดยมีฟ่งสือบ่าวรับใช้คนสนิทอีกคนยืนค่อยรับใช้บุตรชายของนางอยู่ไม่ไกล

“ท่านแม่ กลับมาที่จวนแล้วรึขอรับ” เขาเงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีในมือ เมื่อได้ยืนเสียงเอ่ยเรียกชื่อของตนเองอย่างคุ้นเคย

             “แม่ต้องกลับสิ มิกลับได้เช่นใดกันซู่เอ๋อร์นางป่วยหนักเสียขนาดนั้น”

             “นางป่วยก็ตัวนาง ท่านแม่มิต้องไปสนใจหรอกขอรับ” เขายังคงเอ่ยตอบท่านแม่ของตนเองด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉยเช่นเดิม ในมือก็ยังถือสมุดบัญชีสายตาก็จับจ้องอยู่ในเนื้อหาของสมุดบัญชีนั้นมิมีเปลี่ยนแปลง

             “ผู้ที่เจ้าเอ่ยว่ามิควรไปสนใจนั้นคือผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของเจ้านะฉางซานเจ้าเอ่ยออกมาเช่นนี้มิใช่ใจร้ายต่อนางไปหน่อยรึอย่างไรกัน”

นางรู้ว่านอกจากเรื่องการค้าแล้วบุตรชายของตัวเองก็มิได้สนใจสิ่งใดอีก แต่เรื่องนี้นางก็มิอาจเฉยเมยได้อีกแล้ว

ซู่เอ๋อร์ลูกสะใภ้ของนางน่าสงสารเกินไปแล้วจริงๆ แต่งงานมาไม่เพียงสามีมิเอาใจใส่ดูแล แม้แต่การทำตามธรรมเนียมกลับบ้านเดิมเจ้าสาวก็ยังมิได้ทำตามแต่อย่างใด ยามนางเอ่ยถามบุตรชายก็เอาแต่ผัดวันประกันพรุ่งอยู่ร่ำไป

มิต้องบอกนางก็รู้ว่าเหตุใดตั้งแต่สะใภ้ของนางแต่งเข้าสกุลมาถึงได้ล้มป่วยอยู่บ่อยครั้งเช่นนี้ ถ้ามิใช่เป็นเพราะตรอมใจกับสิ่งต่างๆที่ต้องประสบเป็นแน่แท้

“ท่านแม่ลูกว่าท่านย่อมรู้อยู่แล้วว่าลูกมิได้ต้องการแต่งนางมาเป็นภรรยาตั้งแต่แรกทุกอย่างล้วนเพราะท่านแม่ต้องการเพียงเท่านั้น ส่วนต่อจากนี้นางจะเป็นเช่นไรข้าย่อมไม่ขอใส่ใจนางอีก”

 เขาเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยเช่นเดิม ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเต็มความสูง และก้าวเดินลงมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าท่านแม่ของตนเองที่ยามนี้กำลังมองเขาด้วยความโมโห

“ถึงจะแต่งโดยมิเต็มใจแต่ก็ได้แต่งไปแล้วลูกก็ควรจะใส่ใจดูแลนางบาง” ฉู่ฮูหยินเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ นางโมโหมากยามนี้แต่ก็รู้ว่าความผิดทุกอย่างล้วนมาจากนาง ที่ลูกสะใภ้ต้องรับเคราะห์ล้วนเพราะนางทั้งสิ้นที่บังคับบุตรชายเรื่องแต่งงานทั้งๆที่เขามิได้เต็มใจ

“อาภรณ์ดีที่สุด อาหารดีที่สุด ยาดีที่สุด เรือนพักที่ดีที่สุด ข้าว่านางได้รับทุกอย่าง อย่างดียิ่งแล้วตั้งแต่แต่งเข้ามายังสกุลฉู่ ข้ามีงานสำคัญต้องทำอีกมากขอตัวก่อนนะขอรับ”

ฉางซานเอ่ยออกมาก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงานของตนเองอย่างมิหันกลับไปตามเสียงเรียกของท่านแม่ของเขาที่ดังอยู่เลย

“ฉางซาน ฉางซาน ฉู่ฉางซาน!!!”