บทที่ 1 พอข้ามเวลามาก็ถูกส่งไปผลิตทายาทเสียแล้ว

ในฐานะแพทย์นิติเวช เยี่ยนเว่ยฉือไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งนางจะถูกส่งไปผลิตทายาท

ใช่แล้ว ผลิตทายาท!

นางต้องมีทายาททางสายเลือดคนสุดท้ายกับซ่างกวนซี องค์รัชทายาทผู้ถูกทอดทิ้งแห่งแคว้นจิ่วหลีที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

นางเป็นแพทย์นิติเวชจากศตวรรษที่ยี่สิบเจ็ด ผู้ซึ่งเดินทางข้ามเวลามาเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน

ยังไม่ทันที่วิญญาณจะเข้ากันกับร่างกายได้ดี นางก็ได้สวมชุดแต่งงานแบบลวก ๆ และถูกส่งตัวเข้าคุกหลวง

“เชิญทางนี้ องค์รัชทายาทกำลังรอเจ้าอยู่ข้างใน!” เสียงเหยียดหยามของขันทีดังเข้ามาในโสตประสาทของนาง

เมื่อเยี่ยนเว่ยฉือมองไปยังห้องขังตรงหน้า พบว่าภายในคุกใหญ่โตนี้ มีเพียงเงาร่างสีขาวนอนขดตัวอยู่บนกองฟางแห้ง

เขาคือพระโอรสของอดีตฮองเฮา องค์รัชทายาทซ่างกวนซีผู้ไร้ค่าน่ะหรือ?

ก่อนที่เยี่ยนเว่ยฉือจะได้ครุ่นคิดอย่างกระจ่างแจ้ง ทันใดนั้นก็มีแรงผลักมหาศาลจากด้านหลังผลักส่งนางเข้าไปในห้องขัง ก่อนจะมีเสียงดังตามมา!

ปัง! แกร๊ง!

ประตูห้องขังถูกลงกลอนจากด้านนอก ขันทีที่พานางมายืนอยู่ด้านนอกห้องขังพลางพูดว่า “เจ้ามีเวลาสองชั่วยาม เจ้าจะรอดหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะมีทายาทกับฝ่าบาทสำเร็จหรือไม่”

เยี่ยนเว่ยฉือยืนอยู่ในจุดที่ห่างจากซ่างกวนซีมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางมองบุรุษตรงหน้าที่กำลังหายใจแผ่วเบาด้วยความประหม่า

เขาใกล้จะตายอยู่รอมร่อ แล้วจะทำเรื่องอย่างว่าได้อย่างไรกัน?

“ไม่รีบมาปรนนิบัติข้าเล่า?” จู่ ๆ ซ่างกวนซีก็พูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง ทำเอาเยี่ยนเว่ยฉือถึงกับตื่นตระหนกจนลืมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง

เขาค่อย ๆ พลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเยี่ยนเว่ยฉือ

ซ่างกวนซีในเวลานี้ผมเผ้ารุงรัง มีหนวดเคราเต็มใบหน้า เยี่ยนเว่ยฉือดูไม่ออกเลยแม้แต่นิดว่าเขาคือบุรุษที่รูปงามที่สุดในแคว้นจิ่วหลี

ทว่ามีเพียงดวงตาคู่นั้น ที่ยังคงสว่างไสวอย่างน่ากลัว

ซ่างกวนซีมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือและพูดเสียงเย็น “แม้ข้าจะโดดเดี่ยวและตกอับเพียงนี้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่สตรีเช่นเจ้าจะมารังเกียจกัน”

เมื่อซ่างกวนซีโบกมือ เยี่ยนเว่ยฉือก็รู้สึกถึงแรงดูดมหาศาลที่ดึงนางเข้าไปด้วยการเหวี่ยงมือเพียงครั้งเดียว

ปึก!

ด้วยเสียงดัง เยี่ยนเว่ยฉือตกเข้าสู่อ้อมแขนของซ่างกวนซี กลิ่นคาวเลือดที่กระทบจมูกทำให้สีหน้าของเยี่ยนเว่ยฉือเปลี่ยนไปทันที

นางวางมือทั้งสองข้างลงบนไหล่ของซ่างกวนซี พยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วถามว่า “ท่านทำอะไร?!”

ซ่างกวนซีใช้สองมือจับเอวของนางไว้พลางยิ้มถากถาง “แล้วเจ้ามาทำอะไรเล่า?”

เยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้คิดมากและพูดต่อ “บนร่างกายท่านมีบาดเจ็บหลายแห่งขนาดนี้ แต่ก็ยังให้ข้าทับอยู่เช่นนี้น่ะหรือ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร?”

เพียงประโยคเดียวก็ทำเอาซ่างกวนซีถึงกับตกตะลึง

เขานึกว่าเด็กสาวตรงหน้าจะไม่พอใจกับการกระทำที่หยาบคายของเขา แต่คาดไม่ถึงว่านางจะเอ่ยคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยออกมา

เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกถึงอะไรเหนียว ๆ ที่ใต้ฝ่ามือ จึงรีบยกมือขึ้น นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อครู่นางเผลอไปกดบาดแผลของซ่างกวนซีเข้า มือของนางจึงเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

ทันใดนั้นหัวใจของเยี่ยนเว่ยฉือก็บีบรัด นางรีบฉีกเสื้อผ้าของซ่างกวนซีออกโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เห็นว่าบริเวณกระดูกไหปลาร้ามีรอบแผลกลวงลึงไม่เห็นก้นบึ้งสองรอย

รูม่านตาของเยี่ยนเว่ยฉือขยายกว้าง นางพูดด้วยความเหลือเชื่อ “ตะขอเกี่ยวไหปลาร้า? พวกเขาใช้วิธีลงโทษเช่นนี้กับท่านเลยหรือ?”

ซ่างกวนซีเห็นสตรีที่นอนทับอยู่บนตัวกำลังจ้องหน้าอกของตน ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขาดึงเสื้อมาปิดอย่างมิดชิดพลางพูดด้วยความโกรธ “มองอะไร!”

เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะเบา ๆ “นี่ แล้วเมื่อครู่ใครดึงข้าเข้ามาเล่า? มาอายตอนนี้ไม่สายไปหน่อยหรือ?”

“เจ้า...” ซ่างกวนซีอยากจะก่นด่า แต่แล้วเขาก็คิดว่าตัวเองกำลังจะตายอยู่แล้ว เหตุใดจะต้องโกรธด้วย?

เยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีอย่างประเมิน และเมื่อเห็นว่าเขาเงียบ นางก็พูดขึ้นว่า “เรื่องกำลังภายใน ข้าคงสู้ไม่ได้ แต่เท่าที่เห็นตอนนี้หากเป็นเรื่องความแข็งแรงของร่างกาย ท่านดูไม่ไหวแล้วล่ะ เป็นอย่างไรบ้างเพคะองค์รัชทายาท จะทรงทนไหวหรือ?”

เยี่ยนเว่ยฉือเลิกคิ้วเยาะเย้ย ทำให้ซ่างกวนซีกัดฟันด้วยความโกรธ “ไสหัวออกไปจากตัวข้าซะ!”

เยี่ยนเว่ยฉือไม่สะทกสะท้านทั้งยังยิ้มหยัน “ไสหัวออกไปจากตัวท่านหรือ? หากวันนี้ข้าไม่ได้มีทายาทกับท่าน กลับออกไปก็ต้องตายอยู่ดี ให้ข้าออกไปตาย สู้ให้ท่านตายก่อนดีกว่า ท่านวางใจได้ ข้าเชี่ยวชาญเรื่องนี้ดี ถึงอย่างไรก็ต้องทำให้ท่านสุขสมก่อนตายแน่นอน!”