บทที่ 4 องค์รัชทายาทนกเขาไม่ขัน?

เยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้วมองเขา “กลยุทธ์ตายแล้วเกิดใหม่อีกครั้งอย่างไรเล่า!”

ซ่างกวนซีไม่เข้าใจ “หมายความว่าอย่างไร?”

เยี่ยนเว่ยฉือกล่าวต่อ “ท่านคลายจุดชีพจรให้ข้าก่อน แล้วข้าจะอธิบายให้ฟัง”

ขณะนี้ชะตาชีวิตของทั้งสองคนอยู่ระหว่างความเป็นความตาย ถือว่าคนทั้งสองอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างกัน ซ่างกวนซีจึงไม่กลัวว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะพูดโกหก

หากเขาตาย นางก็ต้องถูกฝังตามเขาไปด้วย

ดังนั้นซ่างกวนซีจึงคลายจุดชีพจรของเยี่ยนเว่ยฉือทันที

ทว่าเยี่ยนเว่ยฉือที่เพิ่งได้รับอิสรภาพ กลับใช้เข็มแทงเข้าที่ต้นขาของซ่างกวนซี

อาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงได้ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซ่างกวนซีมองนางอย่างเหลือเชื่อ พลางพูดอย่างยากลำบาก “จะ...เจ้าหลอกข้า เจ้าเป็นมือสังหารจริง ๆ!”

เยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นนั่งและผลักซ่างกวนซีให้ล้มไปที่พื้น

ขณะที่สวมเสื้อผ้า นางก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้าจะฆ่าท่านกับผีน่ะสิ! ก็พูดอยู่ว่าจะใช้กลยุทธ์ตายแล้วเกิดใหม่ หากท่านไม่ตายแล้วจะเกิดใหม่ได้อย่างไร? ในเมื่อร่างกายท่านมีพิษกู่เย็น ก็อย่าโทษข้าที่ลงมือหนักหน่อยแล้วกัน!”

ซ่างกวนซีไม่ได้ยินประโยคหลังที่เยี่ยนเว่ยฉือพูด เพราะเขาได้เข้าสู่สภาวะเสมือนตายไปแล้ว เนื่องจากฤทธิ์ยา

หลังจากที่เยี่ยนเว่ยฉือจัดแจงเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นางก็พูดต่อ “ท่านก่ออาชญากรรมร้ายแรงและกำลังจะตาย ทว่าฮ่องเต้กลับยังทรงต้องการให้ท่านมีทายาท ดูเหมือนว่าสายเลือดของท่านจะไม่ธรรมดา หรือไม่ฮ่องเต้ก็ทรงยังมีความผูกพันกับท่านในฐานะบิดาอยู่ หากท่านมีค่ามากพอ ข้าก็จะช่วยให้ท่านหนีรอดจากนรกได้แน่นอน!”

หลังจากพูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็บีบแก้มของซ่างกวนซีอย่างแรง ราวกับว่าเป็นการแก้แค้นที่เขาแตะต้องนางเมื่อครู่

หลังจากบีบจนพอใจแล้ว นางก็ตะโกนขึ้นมา “องค์รัชทายาท องค์รัชทายาทตื่นสิเพคะ องค์รัชทายาท องค์รัชทายาท เหตุใดพระองค์ถึงไม่หายใจแล้วล่ะเพคะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

ขันทีหนุ่มสองคนที่อยู่ไกลออกไปรีบวิ่งกลับเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงร้อง

ขันทีคนหนึ่งถามด้วยความตกใจว่า “เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น?”

เยี่ยนเว่ยฉือใช้มือกำคอเสื้อแน่น พลางแสดงสีหน้าหวาดกลัว “องค์รัชทายาท องค์รัชทายาททรงไม่หายใจแล้ว”

“เช่น...เช่นนั้นพวกเจ้าทำสำเร็จหรือไม่?” น้ำเสียงที่เป็นกังวลของขันทีหนุ่มทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่าพวกเขาสนใจมากจริง ๆ ว่าซ่างกวนซีจะมีทายาทได้หรือไม่

เพราะอะไรกัน?

เยี่ยนเว่ยฉือครุ่นคิดอยู่สักพักแต่ก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นนางจึงใส่ใจเรื่องนั้นแล้วตอบว่า “สำ...สำเร็จอะไรเล่า? องค์รัชทายาททรง...นกเขาไม่ขันด้วยซ้ำ!”

“หา?!” ขันทีหนุ่มทั้งสองอุทานพร้อมกัน

ขันทีอีกคนถามด้วยความวิตก “นกเขาไม่ขัน… แสดงว่าไม่มีทายาทน่ะสิ? ทายาทก็ไม่มี คนก็ตายไปแล้ว เราจะทำอย่างไรดี?!”

ขันทีเอตะโกนอย่างร้อนใจว่า “ถามข้า แล้วข้าจะไปถามใครเล่า รีบไปเชิญหมอหลวงมาสิ ดูซิว่าพอจะช่วยเขาได้หรือไม่”

“ไม่ได้ ไม่ได้ ฝ่าบาททรงมีราชโองการ ห้ามเชิญหมอหลวงมารักษาเขา!” ขันทีหนึ่งในนั้นส่ายหัวปฏิเสธ

“เจ้าบ้าหรือเปล่า? หากองค์รัชทายาทนกเขาไม่ขันจริง เช่นนั้นคนที่ขืนใจสนมสวีก็ไม่ใช่องค์รัชทายาทน่ะสิ! เรื่องนี้… เรื่องนี้ต้องไปกราบทูลฝ่าบาท!”

เยี่ยนเว่ยฉือที่ฟังการสนทนาระหว่างทั้งสอง อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้ขันทีหนุ่ม

ฉลาดมาก! ยอดเยี่ยม!

นางยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย แต่ทั้งคู่ก็ได้คำตอบอย่างรวดเร็ว!

เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ข้าทั้งมอง ทั้งสัมผัส แต่ก็ทำไม่สำเร็จ ข้า…ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ ฮือ ๆ ๆ!”

“พอแล้ว ๆ ไม่ต้องร้องไห้ ข้าจะไปเชิญหมอหลวงมา ส่วนเจ้าเข้าวังไปกราบทูลฝ่าบาท!”

ขันทีน้อยทั้งสองพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานพวกเขาก็กลับมาพร้อมคนมากมาย

ผู้นำกลุ่มไม่ใช่ใครอื่น นอกจากฮ่องเต้คังอู่ที่สวมฉลองพระองค์ลายมังกรสีเหลืองสด

ฮ่องเต้เสด็จมาเองเชียวหรือ?

“เร็วเข้า รีบไปดูซิ!” ฮ่องเต้คังอู่ทรงกังวลเป็นอย่างมาก เมื่อทอดพระเนตรเห็นสภาพที่ดูไร้ชีวิตของซ่างกวนซี รีบรับสั่งให้หมอหลวงที่ตามเสด็จมารีบไปตรวจดูทันที

เยี่ยนเว่ยฉือที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างแอบลอบสำรวจฮ่องเต้คังอู่อย่างลับ ๆ พบว่าความกังวลบนใบหน้าของฮ่องเต้เฒ่าผู้นี้ไม่ได้เสแสร้งแม้แต่น้อย

ในเมื่อพระองค์ทรงกังวลจริง ๆ แล้วเหตุใดถึงทรงให้โอรสมาเผชิญกับความตายเล่า?

ช่างเถิด ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ขอเพียงฮ่องเต้ยังทรงรักและห่วงใยองค์รัชทายาทไร้ค่าผู้นี้ นางก็จะมีวิธีที่จะช่วยให้เขารอดพ้นจากความตายได้

“ฝ่าบาท! องค์รัชทายาททรงถูกใส่ความเพคะ!” เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่วทั้งเรือนจำ ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที