บทที่ 16 ง้อ(2)

บทที่ 16 ง้อ(2)

กาเนสเบือนหน้าหลบริมฝีปากหนาที่ตามมาซุกไซ้ลำคอเธอแต่ก็ถูกโอโซนรวบมือทั้งสองข้างไว้ แต่จู่ ๆ เขาก็หยุดการกระทำทุกอย่างแล้วแค่นหัวเราะ

"ถ้าไม่ได้ตั้งใจมาง้อหรือมาหากูก็กลับไปเถอะ" เขาหันหลังเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหนานุ่มซึ่งไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวเลย กาเนสคงเป็นผู้หญิงคนแรก

"ง้ออะไร" เธอเบ้ปากใส่แล้วเดินเข้าไปหาโอโซนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงแล้วดึงแขนเขาลุก แต่กลับถูกเขาสะบัดแขนออกจนเธอล้มลงไปทาบทับเขาเอง "เจ็บนะ!"

"ใครใช้ให้มึงดื้อ"

"ดื้อตรงไหน"

"เยอะเลยล่ะ" ชายหนุ่มหันมานอนหงายแล้วรั้งร่างบางลงมานอนกอดไว้แนบแน่น "ถ้าจะง้อกูก็นอนนิ่ง ๆ กูหลับค่อยออกไป"

"ไม่เอา ฉันอึดอัดนะ"

"อึดอัดก็ต้องทน"

เธอจะยอมตามใจเขาสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็ได้ เผื่อว่าโอโซนจะหายโกรธ กาเนสเหลือบตามองคนตัวโตที่กำลังพ่นลมหายใจออกร้อนใส่ขมับเธอด้วยความไม่สบายตัว จะขยับก็กลัวจะไม่ถูกใจเขาอีก

"อึดอัดนะ หันหน้าไปทางอื่นได้ไหม ลมหายใจมันร้อน"

"เปิดแอร์" โอโซนขยับปากพูดเสียงเบาแล้วซุกหน้าเข้าหาศีรษะทุยเล็ก ริมฝีปากหนาประกบจูบลำคอระหงเบา ๆ พลางอมยิ้มที่กาเนสยอมตามใจเขา เวลาผ่านไปนานพอสมค