บทที่ 17 งอแง

บทที่ 17 งอแง

กลางดึกของวัน กาเนสขยับนอนหงายพร้อมควานหาคนข้างกาย เมื่อไม่เจอจึงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยความงัวเงียเหมือนเด็กน้อย

"โชน" กาเนสเรียกหาชายหนุ่มพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่อตัวแล้วเดินออกมาจากห้องนอน เธอเอียงคอมองโอโซนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงด้านนอก "หิวข้าว" เสียงยืดยานของกาเนสทำให้โอโซนหันมามอง เขาดับบุหรี่แล้งเดืนเข้ามาหาเธอ

"ว่าไงนะ" ชายหนุ่มแสร้งเงี่ยหูฟังแล้วขโมยหอมแก้มหญิงสาวหนัก ๆ แล้วก้มลงไปจูบเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ่นขอบผ้าห่มออกมา

"หิวข้าว"

"อืม เดี๋ยวทำข้าวผัดให้กิน" โอโซนเดินผ่านกาเนสไปแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกเธอรั้งมือไว้ "มีไร"

"ไปซื้อยาคุมมาให้ด้วย"

"อืม" เธอปล่อยมือเขาแล้วเดินทำหน้าบูดบึ้งเข้าไปในห้องนอนเหมือนเดิม โอโซนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วออกไปซื้อยาคุมพร้อมกับของกินล็กน้อย เขากลับมาห้องพร้อมกับของที่กาเนสสั่งและผลไม้สดที่เธอชอบกิน

"อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ"

"อืม ฉัน..เจ็บตรงนั้นนิดหน่อยลืมบอกให้ซื้อยามาทาด้วยอะ" โอโซนยิ้มจนหน้าบานที่กาเนสไม่รู้สึกเขินอายกับเขา "ยิ้มอะไรนักหนา"

"พอใจยิ้ม พอใจที่มึงทำตัวน่ารัก"

"อยากให้ทำตัวน่ารักก็โอนเงินมาแสนหนึ่ง"

"ค่าแรงเห