บทที่ 19 รู้แต่ไม่พูด

บทที่ 19 รู้แต่ไม่พูด

กาเนสแสร้งทำเป็นไอเสียงดังแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อย โอโซนพ่นลมหายใจออกเบา ๆ แล้วเรียกพนักงานที่คอยบริการมาหาแล้วสั่งไวน์มาคนละแก้ว

"ไม่อยากดื่ม" เธอมองแก้วไวน์รสชาติดีอย่างนึกเสียดาย ที่ไม่อยากดื่มเพราะต้องกลับไปทำงานอีก "ถ้าไม่ดื่มจะเป็นอะไรไหม" เธอเลื่อนแก้วไวน์ไปให้โอโซน แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังเขาก็รีบยกแก้วไวน์ขึ้นมากระดกดื่มจนหมดแก้วเพื่อเป็นการตัดปัญหา

"ไม่ต้องเอาอกเอาใจกูนักหรอก ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินแค่นั้น" กาเนสยกมือขึ้นมากอดอกแล้วตอบกลับอย่างรู้ทัน

"ไม่ต้องมาพูดแบบนั้นเลย แกเองก็รอจังหวะให้ฉันดื่มจนหมดแก้วก่อนค่อยพูดเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าไม่อยากให้ดื่มตั้งแต่แรกทำไมไม่บอกกันตรง ๆ" หญิงสาวยื่นมือมาบีบปลายจมูกโด่งคมอย่างนึกหมั่นไส้

"รู้ดีไปหมด แสนรู้แบบนี้น่าจะมาอยู่กับกูนะ เดี๋ยวจะเลี้ยงให้ดีเลย" โอโซนพูดอย่างยิ้ม ๆ พลางตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ กาเนสจิ๊ปากใส่อย่างนึกรำคาญ

"แกนั่นสิแสนรู้"

"กูก็ว่ากูแสนรู้นะ กูไม่เคยไปไหนไกลมึงเลย" กาเนสสะบัดมือไปมาเบา ๆ แล้วเรียกพนักงานมา เธอสั่งขนมหวานไปสองอย่างเพราะตอนนี้อยากกินของหวาน ๆ ล้างปากบ้าง

"พรุ่งนี้กู