เงื่อนไขสามข้อ

เช้าอันแสนสดใสได้มาเยือนอีกครั้งเฉียวลู่ภาวนาเมื่อยามลืมตาตื่นให้เรื่องเมื่อวานที่ตนเองประสบเป็นเพียงความฝัน แต่มันก็ไม่ได้เป็นดั่งใจที่คิดเฉียวลู่ได้แต่ถอนหายใจให้กับโชคชะตาของตน

 

ถึงแม้เมื่อวานเฉียวลู่จะได้รับบาดเจ็บที่ขาแต่วันนี้นางกลับไม่รู้สึกเจ็บที่ขาเลยมันหายดีอย่างไร้ร่องรอยไม่มีแม้แต่รอยแผลเป็นเฉียวลู่มองท่อนขาเล็กที่เรียบเนียนของตน

นี่มันเป็นไปได้ยังไงมันเหมือนกับว่าเมื่อวานนางไม่ได้รับบาดเจ็บเลยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมาเป็นเหมือนเช่นยามปกติและดูเหมือนว่านางจะมีกำลังมากยิ่งกว่าเดิมซะอีก น่าแปลกใจยิ่งนักหรือว่านี่จะเป็นสิ่งที่ได้มาหลังจากที่นางมาอยู่ที่นี่

อวี้หลงกับอวี้ชิงยังไม่ตื่นเฉียวลู่ย่องออกจากห้องไปและปิดประตูอย่างเบามือ สิ่งแรกที่เฉียวลู่ทำคือต้องทดลองสั่งของในหนังสือเล่มนั้นดูก่อน สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเฉียวลู่ในตอนนี้คืออาหารและที่ขาดไม่ได้เลยคือไฟแช็ก นางไม่มีทางใช้หินจุดไฟได้เหมือนอย่างเช่นคนโบราณแน่นอน

เฉียวลู่ฝนหมึกและค่อยๆ ใช้พู่กันบรรจงเขียนตัวอักษรลงไปบนหน้ากระดาษ โชคดีที่การเป็นนักแสดงของนางทำให้ต้องเรียนรู้เรื่องต่างๆ มากมายเพื่อให้สมกับบทบาทที่ได้รับ นี่นับว่าเป็นผลพลอยได้ที่ติดตัวมาจากโลกก่อน ในโลกปัจจุบันการเขียนโดยใช้พู่กันไม่ค่อยมีให้เห็นเพราะมีปากกาที่สะดวกและเขียนง่ายกว่าแต่ที่นี่นั้นต่างออกไป

สิ่งที่นางต้องการอย่างแรกคืออาหาร เฉียวลู่คิดในใจว่าจะสั่งอะไรดีที่ทำให้ดูไม่ประหลาดและเด็กทั้งสองคนจะไม่สงสัยและเข้ากับยุคนี้

“ซาลาเปานั่นเป็นความคิดที่ดีทีเดียว”

เฉียวลู่อุทานออกมาเสียงเบา นางเขียนคำว่าซาลาเปาลงไปบนหน้ากระดาษ ผ่านไปไม่นานตัวอักษรได้จางหายไปและสิ่งที่โผล่ขึ้นมาแทนคือซาลาเปาหนึ่งลูก

“ลืมไปเลยเราไม่ได้ใส่จำนวนลงไปนี่นา”

จากนั้นเฉียวลู่จึงเขียนคำว่าซาลาเปาไส้เนื้อหกลูกลงไปบนกระดาษอีกครั้ง เมื่อหมึกจางหายไปในกระดาษซาลาเปาไส้เนื้อหกลูกก็โผล่ขึ้นมาแทน เฉียวลู่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

“นี่มันจะสะดวกสบายเกินไปแล้ว สั่งอะไรก็ได้แบบนี้การอยู่ที่นี่ก็ไม่ถือว่าแย่นัก ไม่ต้องทำงานแค่สั่งของอยากได้อะไรก็เขียนสั่งในนี้เอา”

แต่แล้วเฉียวลู่ก็ต้องดีใจเก้อเมื่อข้อความบนกระดาษได้โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงขีดจำกัดของการสั่งสินค้าสำหรับวันนี้แล้ว

เฉียวลู่มองหนังสือเล่มนั้นด้วยสีหน้างงงัน

“นี่มันอะไรกันเพิ่งจะสั่งไปสองครั้งเองไม่เห็นมีข้อกำหนดหรือเงื่อนไขการใช้งานหนังสือเล่มนี้เลย”

เฉียวลู่พลิกหน้ากระดาษไปมาข้อความบนหน้ากระดาษก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

เงื่อนไขการสั่งสินค้า

ในหนึ่งวันคุณสามารถเขียนคำสั่งได้สองครั้ง หากคุณต้องการปลดล็อกคุณจะต้องทำให้บุตรชายทั้งสองคนของคุณรักคุณ ปลดล็อกเงื่อนไขข้อที่หนึ่ง

เฉียวลู่เข้าใจได้ทันทีว่าเงื่อนไขข้อที่หนึ่งปลดล็อกได้เพราะว่าเด็กชายทั้งสองคนรักแม่ของเขาจากใจจริง

เงื่อนไขข้อที่สอง คุณจะต้องมีความรัก

ยังไม่ปลดล็อก

เงื่อนไขข้อที่สาม คุณจะต้องแต่งงานกับคนที่คุณรักเท่านั้น

ยังไม่ปลดล็อก

เฉียวลู่รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ไม่นึกว่าสิ่งที่สามารถอำนวยความสะดวกให้นางได้ใช้ชีวิตลุขสบายในตอนนี้กลับกลายเป็นตัวที่ทำให้นางปวดหัวซะอย่างนั้น

“ให้ของวิเศษมาแต่กลับตั้งเงื่อนไขบ้าบอเช่นนี้แล้วจะให้มาทำไม”

เฉียวลู่โวยวายด้วยความโมโหอยู่คนเดียวโดยที่นางไม่รู้ว่าด้านหลังของนางมีเด็กสองคนกำลังยืนอยู่ ความรู้สึกที่เฉียบคมของเฉียวลู่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่ทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ได้ทำงานทันที นางหันกลับไปมองเด็กทั้งสองคนเฉียวลู่ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว การแสดงของเรายังคงดีอยู่เฉียวลู่คิดในใจ

“เด็กๆ ตื่นแล้วหรือจ๊ะ ทำไมไม่นอนต่ออีกสักหน่อยตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย”

อวี้หลงกับอวี้ชิงเอียงคอมองเฉียวลู่ด้วยท่าทางน่ารัก นางเห็นดังนั้นก็อดที่จะเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มเด็กทั้งสองคนไม่ได้ อวี้หลงกับอวี้ชิงมุดหน้าเข้าไปที่หน้าอกของเฉียวลู่ด้วยความเขินอาย

“ตื่นแล้วก็ไม่เป็นไร มานี่สิแม่มีอะไรจะให้ดู”

เฉียวลู่ขยับออกจากเด็กทั้งสองและเผยให้เห็นซาลาเปาเจ็ดลูกที่ทั้งขาวทั้งอวบ เด็กสองคนเห็นดังนั้นก็กลืนน้ำลายเสียงดังเพียงแค่เห็นซาลาเปาท้องของเขาทั้งสองก็ร้องประท้วงขึ้นมาพร้อมกัน เฉียวลู่หัวเราะท่าทางของเด็กชายทั้งสองด้วยความเอ็นดู ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานหรือมีลูกกลับเปลี่ยนไปเพราะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเด็กสองคนนี้เพียงแค่ไม่กี่วัน

“เอาล่ะไปล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วเราค่อยไปกินซาลาเปากันดีหรือไม่”

อวี้หลงกับอวี้ชิงพยักหน้าพร้อมกัน หลังจากนั้นทั้งสามคนก็จัดการซาลาเปาทั้งเจ็ดลูกไม่เหลือ เฉียวลู่ยังรู้สึกว่าที่นางและเด็กๆ ทานเข้าไปยังน้อยอยู่เลยแต่จะให้ทำอย่างไรได้ตอนนี้ถึงลิมิตคำสั่งของแล้ว เอาเถอะพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่เฉียวลู่คิดว่าหากต้องพึ่งพาเจ้าหนังสือวิเศษเล่มนั้นวันนี้คงจะต้องหิ้วท้องหิวอีกรอบ มีทางเดียวที่พวกเขาจะอยู่รอดได้คือต้องพึ่งพาตนเอง

ที่นี่มีทรัพยากรมากมายถ้าหากนางไม่ใจกล้าคงไม่สามารถได้ในสิ่งที่นางต้องการ เฉียวลู่คว้าตะกร้าขึ้นสะพายไหล่และหยิบเอามีดตัดฟืนอันใหญ่ไปด้วย เด็กสองคนมองท่านแม่ของเขาตาเป็นประกาย

“ลูกทั้งสองคนรอแม่อยู่ที่บ้านนะจ๊ะ แม่จะขึ้นเขาไปดูสักหน่อยว่ามีอะไรพอให้เราใช้กินได้ในตอนเที่ยงและตอนเย็นบ้าง”

เฉียวลู่คิดว่าพวกเขาทั้งสองคนจะต้องพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่ผิดคาด เด็กทั้งสองคนส่ายหน้าไปมาเป็นกลองป๋องแป๋งและเดินมาดึงแขนเสื้อของนางทั้งทั้งสองข้าง

“บนนั้นมันอันตรายนะเด็กๆ เชื่อฟังและเป็นเด็กดีรอแม่อยู่ที่นี่”

แต่ท่าทางของพวกเขาเหมือนอยากจะตามนางไปให้ได้ เฉียวลู่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจเด็กสองคนนี้ตอนปกติก็ดูว่าง่ายอยู่หรอกแต่พอดื้อขึ้นมาก็ดูเหมือนว่าใครก็ไม่สามารถห้ามพวกเขาได้

“เอาเถอะเช่นนั้นเราก็ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ แต่ว่าลูกสองคนจะต้องอยู่ใกล้แม่เอาไว้นะเพราะบนภูเขานั้นอาจจะมีสัตว์ร้าย มันอันตรายลูกเข้าใจหรือไม่”

เด็กชายทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกันเฉียวลู่ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ทำไมพวกเขาถึงไม่ยอมพูดนะท่าทางก็ดูน่าจะสามขวบกว่าได้แล้ว เอาเถอะเดี๋ยวค่อยๆ สอนพวกเขาไปก็แล้วกันบางทีพวกเขาอาจจะมีปมบางอย่างอยู่ในใจทำให้ไม่ยอมพูดก็ได้

เพราะกระท่อมของเฉียวลู่ตั้งอยู่เชิงเขาห่างออกมา ทำให้ทั้งสามคนเดินขึ้นเขาโดยไม่ผ่านหมู่บ้าน เฉียวลู่เดินช้าๆ รออวี้หลงกับอวี้ชิงที่กำลังใช้ขาสั้นๆ ของพวกเขาพยายามเดินตามนางมา เด็กสองคนนี้เดินตามหลังนางมาโดยไม่บนว่าเหนื่อยไม่งอแงให้อุ้มถ้าหากเป็นเด็กคนอื่นป่านนี้คงนั่งลงเอาเท้ายันดินแล้วร้องไห้ไปแล้ว เฉียวลู่หยุดเดินแล้วหันไปมองลูกๆ ของนาง

“พักตรงนี้สักหน่อย ตอนนี้ยังเช้าอยู่ไม่ต้องรีบมานั่งข้างแม่มา”

เฉียวลู่กวักมือเรียกอวี้หลงกับอวี้ชิงให้มานั่งข้างตนใต้ร่มไม้ใหญ่ เด็กชายทั้งสองเดินตามมานั่งลงด้านข้างของนางอย่างว่าง่าย เฉียวลู่เช็ดเหงื่อบนใบหน้าที่ซูบตอบของเด็กทั้งสองอย่างเบามือ ท่าทางของนางดูทะนุถนอมเหมือนกำลังเช็ดสิ่งของล้ำค่าราคาแพง แต่เด็กทั้งสองคนของเฉียวลู่นั้นล้ำค่ายิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้ เป็นสิ่งล้ำค่าที่ไม่สามารถประเมินราคาได้

“เหนื่อยหรือไม่ แม่บอกแล้วว่าอย่าตามมา”

เด็กชายสองคนส่ายหน้าพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาก็ใช้ใบหน้าเล็กถูไถไปบนแขนของเฉียวลู่อย่างออดอ้อนท่าทางของพวกเขาเหมือนกระต่ายน้อยที่พยายามอ้อนเจ้าของ เฉียวลู่หัวเราะออกมาอีกครั้งเจ้ากระต่ายน้อยทั้งสองของนางช่างน่ารักน่าเอ็นดูนัก

หลังจากที่นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วเฉียวลู่และบุตรชายทั้งสองของนางก็เดินขึ้นเขาไปอีกครั้ง