อำเภอเป่ยจิง

กุ้งคำแรกที่เข้าไปในปากทำเอาทุกคนเกือบร้องไห้เพราะความอร่อยและเผ็ดร้อนของน้ำจิ้ม พวกเขาไม่เคยลิ้มรสชาติอาหารเช่นนี้มาก่อน มันทั้งเผ็ดเข้มข้นและชาไปทั้งปากแต่ก็อร่อยจนหยุดกินไม่ได้ เด็กๆ ที่กินเผ็ดไม่ได้เฉียวลู่ก็ทำน้ำจิ้มหวานเบาๆ ให้พวกเขา แต่ก็อร่อยมากฉินจื่อเฉินทานอาหารไปเงียบๆ แต่เขาก็ซึมซาบรสชาติอาหารที่ไม่เคยได้กินมาก่อน เฉียวลู่กลัวว่าเขาจะไม่กล้าหยิบกุ้งมากินเพราะเกรงใจ นางใช้มือหยิบมากองในจานของเขาสามสี่ตัว ระหว่างกินนางก็ยังสอนให้ลูกๆ ของนางแกะเปลือกกุ้งไปด้วย

 

“ข้าไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”

จางหย่งพูดไปกินไปน้ำตาไหลพรากเพราะความเผ็ดชา แม่เฒ่าหลี่และหลิวหงก็ไม่ต่างกันเท่าใดนักทำเอาเฉียวลู่หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“พวกท่านคิดว่านี่จะสามารถทำเงินให้พวกเราได้หรือไม่เจ้าคะ”

เฉียวลู่ถามหยั่งเชิงพวกเขาทั้งสามที่ลดระดับความเร็วในการกินให้ช้าลงเพราะเริ่มอิ่ม

“อืมข้าเห็นด้วยว่าเจ้ากุ้งนี่จะต้องขายดีอย่างแน่นอน”

แม่เฒ่าหลี่และสะใภ้พยักหน้าเห็นด้วย ปากทุกคนแดงเห่อเพราะความเผ็ดร้อนของน้ำจิ้มที่เฉียวลู่ทำ

“เช่นนั้นเริ่มขายพรุ่งนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ ท่านอาหย่งกับท่านน้าหลิวพวกท่านรับหน้าที่ขาย ข้ากับท่านยายจะทำหน้าที่ย่างเจ้าค่ะ ส่วนเจ้าจื่อเฉินน้อย”

ฉินจื่อเฉินหยุดกินหันไปฟังเฉียวลู่สั่งงานด้วยความตั้งใจ

“เจ้าทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์.....ข้าหมายถึงให้บอกพวกเด็กๆ ในหมู่บ้านให้จับกุ้งมาขายให้ข้า เจ้าบอกพวกเขาว่าข้าให้จินละยี่สิบเหวิน”

“ขอรับ”

ฉินจื่อเฉินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

“ยี่สิบเหวินไม่แพงไปหรืออาลู่”

แม่เฒ่าหลี่เป็นคนแย้งขึ้นมาคนแรก เฉียวลู่ส่ายหน้า

“ไม่แพงหรอกเจ้าค่ะท่านยายเอาไว้เราเปิดร้านขายเมื่อใดท่านจะรู้เองว่าถูกหรือแพง ข้าเกรงว่าต่อไปจะไม่พอขายซะมากกว่า”

เฉียวลู่ทำท่าทางมั่นใจขนาดนั้นทำเอาคนทั้งสามก็เกิดความมั่นใจตามไปด้วย ที่นางมั่นใจขนาดนั้นเพราะนางคิดว่ากุ้งย่างหม่าล่าของนางนั้นไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้อย่างแน่นอน

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วทุกคนกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ จางหย่งกลับไปตัดกระบอกไม้ไผ่เอาไว้เป็นอุปกรณ์ใส่กุ้งย่าง นางนึกถึงสตรีทฟู๊ดในยุคปัจจุบันที่สามารถถือเดินกินได้อย่างสะดวกสบาย แม่เฒ่าหลี่และหลิวหงก็ตามมาช่วยด้วยพวกนางนำไม้ไผ่มาเหลาทำไม้เสียบเอาไว้ย่าง เฉียวลู่รับหน้าที่ทำน้ำจิ้มซึ่งนางออกจะโกงเล็กน้อยเพราะทุกอย่างถูกสั่งมาจากสมุดบันทึกเล่มนั้น

ฉินจื่อเฉินเดินกลับไปที่เรือนของเขาเพื่อดูท่านแม่ก่อนจากนั้นจึงไปหาเด็กๆ ที่เล่นอยู่กลางทุ่งบอกพวกเขาว่าเฉียวลู่รับซื้อกุ้ง ตอนแรกเด็กพวกนั้นไม่เชื่อว่าฉินจื่อเฉินพูดความจริง แต่อวี้หลงและอวี้ชิงที่ตามมาด้วยเป็นคนยื่นยัยพวกเด็กๆ จึงพากันยกขบวนไปจับกุ้งกันทั้งหมดเพราะอยากได้เงิน น้ำในสระบัวสูงไม่ถึงเข่าของผู้ใหญ่จึงไม่เป็นอันตรายนักเหล่าเด็กๆ ในหมู่บ้านต่างก็ว่ายน้ำเป็นเพราะพวกเขาล้วนเติบโตมากับแม่น้ำ

วันถัดมาหลังจากที่ทุกอย่างได้ถูกเตรียมเอาไว้ทั้งหมดแล้ว เฉียวลู่และบ้านตระกูลจางนั่งเกวียนเทียมวัวแก่ของจางหย่งเดินทางไปที่อำเภอเป่ยจิงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง วันนี้ทั้งอวี้หลงอวี้ชิงและฉินจื่อเฉินต่างก็ตามมาช่วยงานด้วยความกระตือรือร้น แม้ว่าเฉียวลู่จะตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมของไปขายแต่เด็กชายทั้งสองก็รีบลุกตามมาช่วย ถึงเฉียวลู่จะบอกให้พวกเขากลับไปนอนต่อแต่ความดื้อรั้นของเด็กชายที่เหมือนจะได้มาจากนางเต็มๆ ทำให้เฉียวลู่ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ยอมให้เด็กๆ มาช่วยนาง

เมื่อเจ้าวัวแก่ลากพวกเฉียวลู่มาถึงหน้าทางเข้าอำเภอเป่ยจิงก็เป็นเวลาที่ฟ้าสว่างแล้วทำให้มองเห็นบรรยากาศรอบด้านได้อย่างชัดเจน ถึงเฉียวลู่จะเคยแสดงหนังพีเรียดย้อนยุคมาบ้างแต่นี่ดูสมจริงจนทำให้นางคิดว่าตนเองอยู่ในยุคโบราณจริงๆ ซึ่งนางก็อยู่ในยุคโบราณไม่ใช่การแสดง เฉียวลู่ถอนหายใจออกมาเบาๆ นางอยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้นไม่อยากให้เป็นเรื่องจริง

“พวกเราขนของลงตรงนี้เถอะเห็นทางด้านนั้นหรือไม่ตรงนั้นแหละที่เป็นตลาดเช้าของอำเภอ ทุกวันจะมีผู้คนตั้งแผงขายของมากมายในตอนเช้า จายค่าเช่าวันละยี่สิบเหวินให้ทางการเราก็สามารถขายอะไรก็ได้ที่นั่น วันนี้เรามาแต่เช้ามีโอกาสเลือกทำเลขายของที่ดีแน่นอน ไปเถอะ”

จางหย่งที่เข้ามาขายตะกร้าสานในอำเถอเป่ยจิงบ่อยๆ จึงรู้เรื่องทุกอย่างของที่นี่เป็นอย่างดีหลังจากเลือกทำเลตั้งร้านได้แล้วพวกเขาก็ก่อไฟย่างกุ้งในทันที ผ่านไปเพียงไม่นานกลิ่นหอมของกุ้งย่างก็โชยไปทั่วทั้งตลาด ทำเอาเหล้าพ่อค้าแม่ขายที่มาก่อนและทีหลังกลุ่มของเฉียวลู่ต่างกลืนน้ำลายกันถ้วนหน้า พวกเขาเข้ามามุงดูร้านของเฉียวลู่ว่าขายอะไร

ข้างโต๊ะที่ตั้งขายของ ของเฉียวลู่มีกระดาษหนึ่งแผ่นเขียนเอาไว้ว่า กุ้งย่างหม่าล่า ทั้งยังบรรยายความอร่อยของมันทำเอาบางคนที่อ่านหนังสือออกถึงกับควบคุมน้ำลายที่แทบไหลออกมาไม่ได้

ด้านล่างของคำบรรยายความอร่อยยังเขียนถึงข้อห้ามเอาไว้คือคนที่มีอาการแพ้กุ้งไม่สามารถกินได้ และยังเขียนบรรยายอาการแพ้เอาไว้ด้วย บางคนที่ไม่เคยกินกุ้งอาจจะไม่รู้ว่าตนเองมีอาการดังกล่าว เฉียวลู่สั่งยาแก้แพ้ชนิดรุนแรงเอาไว้ด้วย กินเข้าไปเพียงไม่กี่นาที่ก็เห็นผลนี่คือสิ่งที่เฉียวลู่บอกกับแม่เฒ่าหลี่ว่าให้วางใจเกี่ยวกับคนที่มีอาการแพ้ที่นางกังวล

เฉียวลู่หั่นเนื้อกุ้งเป็นชิ้นเล็กๆ เอาไว้สำหรับชิม มีบางคนอยากลอง เมื่อพวกเขาได้ลิ้มรสถึงกับน้ำตาไหลออกมาแต่ก็ไม่สามารถหยุดกินได้เพราะมันทั้งอร่อยและเผ็ดมาก เฉียวลู่ขายชุดละยี่สิบเหวินได้กุ้งแปดตัว ซึ่งนางรับซื้อจากเด็กๆ ในหมู่บ้านมาจินละยี่สิบเหวินหนึ่งจินมีกุ้งประมาณสามสิบตัวแล้วแต่ขนาด ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามกุ้งห้าสิบจินที่พวกเขานำมาก็ขายหมดเกลี้ยงไปทันที

“นี่พ่อค้า กุ้งย่างหม่าล่าของเจ้าขายหมดแล้วหรือ”

สตรีวัยกลางคนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูดีแม้ชุดที่นางใส่ไม่ใช่ผ้าไหมแต่ท่าทางของนางที่ดูเข้มงวดนั้นมองออกว่าเป็นบ่าวรับใช้ในจวนขุนนางหรือไม่ก็ตระกูลที่ร่ำรวยของอำเภอเป่ยจิงแน่นอน

“ต้องขออภัยด้วยขอรับวันนี้กุ้งย่างหม่าล่าของเราขายหมดแล้ว”

สตรีวัยกลางคนทำหน้าผิดหวัง

“น่าเสียดายจริงๆ บ่าวรับใช้ที่จวนของข้าซื้อกุ้งย่างหม่าล่าที่ร้านท่านไปหนึ่งชุดให้นายท่านของข้าลองชิม นายท่านของข้าชอบมากจึงให้ข้าออกมาซื้อแต่ดูเหมือนจะมาไม่ทัน วันพรุ่งนี้พวกเจ้ามาขายที่นี่อีกหรือไม่”

จางหย่งพยักหน้ารับ เฉียวลู่ได้ยินที่สตรีวัยกลางคนนางนั้นพูดจึงเล็งเห็นว่าวันพรุ่งนี้อาจจะได้ลูกค้ารายใหญ่นางจึงรีบออกมาคุยด้วยตนเอง

“พี่สาวท่านนี้ความจริงหากท่านต้องการกุ้งย่างหม่าล่าก่อนใครท่านสามารถสั่งจองเอาไว้ก่อนได้นะเจ้าคะ เพียงแค่วางมัดจำเอาไว้สิบเหวินพรุ่งนี้ร้านของเราจะนำไปส่งถึงที่เลยเจ้าค่ะ พวกท่านที่มาซื้อวันนี้ไม่ทันก็สามารถสั่งจองได้เช่นกัน”

จบคำของเฉียวลู่ก็มีคนรุมเข้ามาสั่งจองกุ้งย่างหม่าล่าเอาไว้มากมายเพราะเกรงว่าพรุ่งนี้ตนจะมาไม่ทันเหมือนวันนี้ เฉียวลู่นึกถึงเรื่องนี้เอาไว้อยู่ก่อนแล้ว นางจึงสั่งสมุดบิลเงินสดเอาไว้พร้อมด้วยปากกา ดังนั้นที่นางต้องทำเพียงแค่เขียนจำนวนที่ลูกค้าสั่งสถานที่ส่งเงินที่จ่ายล่วงหน้าและจำนวนที่ต้องเก็บจากลูกค้าภายหลัง ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเฉียวลู่ นางให้ต้นฉบับกับลูกค้าและเก็บใบก๊อบปี้เอาไว้กับตัว เมื่อลูกค้ารับสินค้าแล้วก็ให้เขาประทับลายนิ้วมือพร้อมเขียนชื่อป้องกันพวกที่คิดเล่นตุกติก ได้รับสินค้าแล้วแต่บอกว่ายังไม่ได้รับ ต้องขอบคุณนิยายที่นางอ่านเมื่อตอนที่อยู่โลกก่อนบางครั้งก็ได้เห็นเล่ห์เหลี่ยมของคนสมัยก่อนทำให้นางได้เปิดโลกว่าไม่ใช่แค่คนในยุคปัจจุบันเท่านั้นที่ต้องระวังเอาไว้คนยุคโบราณก็เจ้าเล่ห์ไม่แพ้กัน

หลังจากเก็บของขึ้นเกวียนเรียบร้อยแล้วคณะของเฉียวลู่ก็เดินทางกลับไปที่หมู่บ้านมู่โฉวทันที ความจริงเฉียวลู่อยากจะซื้อของบางอย่างให้เด็กชายทั้งสองของนางแต่สุดท้ายเฉียวลู่ก็ต้องตัดใจเพราะนี่เป็นเงินก้อนแรกที่นางทำการค้า นางอยากจะเก็บเงินเอาไว้สร้างเรือนก่อนที่จะเข้าหน้าหนาว

จางหย่งจอดเกวียนเอาไว้ที่หน้าเรือนของเขาหลังจากที่ขนทุกอย่างลงจนหมดแล้ว เขาก็พาวัวไปผูกเอาไว้ที่คอกหลังเรือนเพื่อหาหญ้าและน้ำให้มันกิน ส่วนเฉียวลู่แม่เฒ่าหลี่และหลิวหงล้างทำความสะอาดอุปกรณ์ขายของเสร็จพวกนางก็มานั่งรวมกันที่ห้องโถงกลางเรือน เฉียวลู่เทเงินออกจากถุงลงบนโต๊ะพวกนางช่วยกันนับเป็นกอง กองละหนึ่งร้อยเหวิน

“กุ้งย่างที่ขายได้วันนี้คือห้าพันเหวินเจ้าค่ะหรือก็คือห้าตำลึงเงินและยังมีเงินที่จองจากลูกค้าอีกแปดสิบชุด ชุดละสิบเหวินเท่ากับแปดร้อยเหวิน เงินส่วนนี้เอาไว้ไปรวมกับกุ้งที่ขายพรุ่งนี้นะเจ้าคะ ส่วนของวันนี้ ข้าจะหักค่าซื้อกุ้งจากเด็กๆ เมื่อวานคือจินละยี่สิบเหวิน สามสิบจินซื้อมาจากเด็กๆ เราจับกันเองยี่สิบจินดังนั้นรวมทั้งหมดคือหนึ่งพันเหวินหรือหนึ่งตำลึงเงิน”

เฉียวลู่เขียนลงในสมุดของนางที่มีอยู่ในกล่องสองสามเล่มนางจึงเอามาใช้เขียนเป็นสมุดรายรับรายจ่าย

“หักค่าถ่านค่าน้ำจิ้มกับค่าสึกหลอของอุปกรณ์ประมาณหนึ่งตำลึงเงิน ค่าแรงของพวกเราทุกคนไม่นับรวมอวี้หลงกับอวี้ชิงคนละหกสิบเหวินเท่ากับสามร้อยเหวินดังนั้นเงินห้าตำลึงจึงเหลือสองตำลึงกับอีกหกร้อยเก้าสิบแปดเหวินเจ้าค่ะ ท่านยายท่านลองอ่านบัญชีรายรับรายจ่ายของข้าดู”

แม่เฒ่าหลี่และหลิวหงมองดูลายมือที่สวยงามปราณีตของเฉียวลู่แล้วพยักหน้าพร้อมกัน

“ขนาดหักค่านู่นนี่แล้วยังเหลือมากขนาดนี้ นี่มันเท่ากับเงินค่าแรงที่ทำงานทั้งเดือนเชียวนะแต่พวกเรากลับหาได้เพียงแค่วันเดียว”

แม่เฒ่าหลี่หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความดีใจนางจับมือกับลูกสะใภ้ที่ลำบากลำบนด้วยกันมานับสิบปีแต่ไม่เคยหาเงินได้มากขนาดนี้เพียงแค่วันเดียว จะนับว่าเป็นหนึ่งวันไม่ได้เพราะพวกเขาไปขายของที่อำเภอใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วยามด้วยซ้ำ ถ้าหากว่าเอากุ้งย่างไปขายมากกว่านี้ล่ะแม่สามีลูกสะใภ้ต่างคิดเรื่องเดียวกัน เฉียวลู่มองพวกนางแล้วได้แต่ส่ายหน้าด้วยความจนใจ แค่เงินไม่กี่ตำลึงพวกนางก็หลั่งน้ำตาแล้วหรือถ้าหากให้จับเงินหลายร้อยตำลึงพวกนางไม่ลมจับกันหรือไร

โปรดช่วยเป็นกำลังใจให้กับนักเขียนไส้แห้งคนนี้ด้วยนะคะ

ขอบพระคุณ