จับกุ้ง2

วันต่อมาแม่เฒ่าหลี่และหลิวหงลูกสะใภ้ของนางมาหาเฉียวลู่ที่กระท่อมน้อยแต่เช้าเพราะเรื่องที่พวกเขาคุยกันเอาไว้เมื่อวานตอนเย็น

 

“อวี้หลงอวี้ชิงจ๊ะลูกทั้งสองช่วยอะไรแม่บางอย่างได้หรือไม่”

 

เด็กชายพยักหน้าพร้อมกันอย่างกระตือรือร้นแสดงท่าทางอยากช่วยเฉียวลู่อย่างเต็มที่

“ไปบ้านสกุลฉินที่แม่พาลูกทั้งสองไปเมื่อวานจำได้หรือไม่ เรียกพี่ชายจื่อเฉินมาที่นี่แม่มีเรื่องคุยกับเขาลูกสองคนทำได้ไหม”

เฉียวลู่พูดกับเด็กชายทั้งสองด้วยความอ่อนโยน อวี้หลงกับอวี้ชิงพยักหน้าให้นางอีกครั้งจากนั้นจึงวิ่งหายไปทางหมู่บ้าน เฉียวลู่หันมาสนใจแม่สามีลูกสะใภ้ทั้งสอง

“ท่านยายท่านน้าหลิวท่านทานกุ้งไปเมื่อวานนี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างท่านคิดว่ามันอร่อยหรือไม่”

แม่สามีลูกสะใภ้ที่นั่งข้างกันพยักหน้ารัวๆ จะไม่อร่อยได้อย่างไร ตอนแรกพวกเขายังเกรงใจกันและกันที่จะกินอาหารที่เฉียวลู่นำมาส่งหลังจากที่กินคำแรกไปแล้วต่างคนต่างแย่งชิงไม่สนความเป็นผู้อาวุโสและผู้น้อยแล้ว เฉียวลู่พยักหน้าและยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างพอใจ

“เช่นนั้นพวกท่านคิดว่ามันจะสามารถนำไปขายได้หรือไม่ เท่าที่ข้าดูเหมือนว่าคนที่นี่ไม่นิยมกินพวกกุ้งเท่าไหร่นะเจ้าคะ มันถึงได้มีเยอะขนาดนั้น”

แม่เฒ่าหลี่พยักหน้า

“เป็นเรื่องจริงเพราะมันตัวไม่ใหญ่และมีเปลือกหนา เมื่อก่อนไม่มีอะไรกินก็มีคนไปจับมาทำอาหารบ้างแต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจที่จะกินมันเท่าใดนัก เคยมีคนในหมู่บ้านบางคนกินเข้าไปแล้วเกิดตุ่มผื่นขึ้นทำให้ทุกคนคิดว่าถ้ากินมากเกินไปจะทำให้เกิดอันตราย”

เฉียวลู่นิ่งคิดเล็กน้อยดูเหมือนว่าจะมีบางคนที่แพ้กุ้งเมื่อกินเข้าไปจึงทำให้เกิดผื่นแดงขึ้น

“ที่เขาเป็นเช่นนั้นเพราะเขามีอาการแพ้กุ้งเจ้าค่ะ”

เฉียวลู่อธิบายให้แม่เฒ่าหลี่กับหลิวหงเข้าใจ แต่ทั้งสองยังคงทำหน้าสงสัยเหมือนกับจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เฉียวลู่บอก นางจะยกตัวอย่างอะไรให้พวกเขาเข้าใจดีนะ อีกทั้งยุคโบราณยังมีเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ล้าหลังนางจะอธิบายยังไงให้เข้าใจได้ง่าย

“ที่นี่มีเด็กที่ทานนมวัวแล้วมีอาการถ่ายท้องหรือไม่เจ้าคะ”

แม่เฒ่าหลี่นิ่งคิดตามคำถามของเฉียวลู่

“ข้าเคยได้ยินว่าหลานชายคนเล็กของหัวหน้าหมู่บ้านต้องทานนมวัวเพราะแม่ของเขามีน้ำนมไม่พอหลังจากที่ทานเด็กคนนั้นก็อ้วกออกมาและมีอาการถ่ายท้อง ตอนนั้นคนในหมู่บ้านยังคิดว่าในนมวัวมีพิษทำให้เด็กคนนั้นป่วย แต่หลานชายบ้านพี่ชายของข้าก็ดื่มนมวัวแต่เขากลับไม่มีอาการอะไรยิ่งดื่มนับวันยิ่งอ้วนท้วนสมบูรณ์หมอชางบอกว่าหลานของหัวหน้าหมู่บ้านแพ้นมวัวแต่เขาสามารถดื่มนมแพะได้นะ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะนั่นเรียกว่าเป็นอาการแพ้ชนิดหนึ่ง คนที่ทานกุ้งไม่ได้ก็จะมีอาการแพ้เช่นกันเจ้าค่ะความรุนแรงขึ้นอยู่ที่อาการแพ้ของแต่ละคนว่ามากน้อยแค่ไหน บางคนแพ้นิดหน่อยอาจมีแค่อาการคันและมีผื่นขึ้นเล็กน้อย หยุดกินไปสักพักก็หายไปเอง บางคนมีอาการแพ้รุนแรงอาจถึงขั้นหายใจไม่ออกและเสียชีวิต”

หลังจากที่เฉียวลู่อธิบายสตรีทั้งสองก็มีแสดงอาการเครียดออกมาท่าทางคิดไม่ตกกับการที่ต้องขายอาหารพวกนี้ หากเกิดมีคนที่กินเข้าไปแล้วมีอาการแพ้แล้วตายขึ้นมาพวกเขามิต้องติดคุกหัวโตหรือ

“อาลู่เจ้าคิดว่ากุ้งนี่จะขายได้จริงหรือถ้าเกิดมีคนที่แพ้แล้วกินเข้าไปจะทำอย่างไร”

เฉียวลู่ยิ้มหวานให้แม่เฒ่าหลี่ นางเข้าใจความหมายที่หญิงชราพยายามจะสื่อ

“ท่านยายไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นไปหรอกเจ้าค่ะ ข้ามีทางแก้ไขเรื่องนี้”

เฉียวลู่พูดอย่างมั่นใจ ทำให้แม่เฒ่าหลี่และหลิวหงวางใจไปเปลาะหนึ่งแต่ก็ยังรู้สึกกลัวเรื่องอาการแพ้ของคนที่กินเข้าไปอยู่ดี ผ่านไปสักพักหัวเล็กๆ สามหัวก็ค่อยๆ โผล่เข้ามาในกระท่อมเฉียวลู่ได้ยินเสียงเดินของพวกเขาทั้งสามตั้งแต่ไกลๆ แล้วนับวันความสามารถในการรับรู้ของนางยิ่งเฉียบคม ทำเอาเฉียวลู่นึกแปลกใจแต่ก็เพียงแปลกใจเท่านั้นเพราะนี่ถือเป็นเรื่องดีสำหรับนาง

“เด็กๆ มาแล้วหรือจ๊ะ”

เฉียวลู่โอบกอดเด็กชายทั้งสองของนางจากนั้นจึงหันไปยิ้มให้ฉินจื่อเฉินอย่างใจดี ฉินจื่อเฉินคารวะสตรีทั้งสามอย่างมีมารยาทจากนั้นจึงยื่นหม้อดินเผาคืนให้เฉียวลู่

“ท่านแม่ฝากมาขอบคุณพี่เฉียวลู่ด้วยขอรับ”

แม่เฒ่าหลี่มองคนทั้งสองด้วยความสงสัย

“เมื่อวานข้าแวะเอาข้าวต้มกุ้งไปให้บ้านฉินเจ้าค่ะ”

เฉียวลู่อธิบายให้แม่เฒ่าหลี่หายสงสัย จากนั้นนางจึงหันมาหาฉินจื่อเฉินอีกครั้ง

“ข้าเรียกเจ้าว่าจื่อเฉินได้หรือไม่”

ฉินจื่อเฉินพยักหน้าให้นาง

“ดี เช่นนั้นจื่อเกระตือรือร้นน้อย เจ้าอยากจะทำงานหาเงินรักษาอาการป่วยของท่านแม่ของเจ้าหรือไม่”

ฉินจื่อเฉินดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เพราะเขายังเด็กมากจึงไม่มีใครจ้างเขาทำงาน ไม่คิดว่าพี่เฉียวลู่จะมอบโอกาสนี้ให้กับเขา ฉินจื่อเฉินพยักหน้ารัวๆ ทำเอาเฉียวลู่ต้องรีบจับเขาเอาไว้เพราะกลัวว่าคอของเด็กชายจะเคล็ดไปวะก่อน

“ข้าทำขอรับ ไม่ว่างานจะหนักแค่ไหนข้าก็ทำทั้งนั้นขอให้พี่เฉียวลู่บอกมาได้เลย”

นางยิ้มให้กับท่าทางกระตือรือร้นของเด็กชายอย่างใจดี

“ดี ข้าชอบเด็กขยัน ไม่ใช่แค่เจ้านะหากมีเด็กในหมู่บ้านคนไหนอยากจะทำงานกับข้าให้พวกเขามาหาข้าที่นี่ได้เลยแล้วข้าจะอธิบายว่าจะจ่ายให้พวกเขาเท่าไหร่”

จากนั้นเฉียวลู่นำถังไม้เพื่อเอาไว้ใส่กุ้งแล้วพาคนทั้งหมดเดินตรงไปที่สระบัวทันที ชาวบ้านที่ไม่มีอะไรทำนั่งเกาะกลุ่มคุยกันอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ในลายกลางหมู่บ้านมองพวกเขาอย่างสงสัย

“ไปไหนกันหรือพี่หลี่”

หญิงชาวบ้านอายุราวสี่สิบปลายๆ ตะโกนถามแม่เฒ่าหลี่

“ไปสระบัวจับกุ้ง”

ชาวบ้านมองคณะของเฉียวลู่อย่างตกใจจนตาโต

“พวกท่านจะจับมันไปทำอะไรหรือ เจ้ากุ้งนั่นกินไม่ได้นะเดี๋ยวก็ป่วยเหมือนเอ้อโกวจื่อหรอก”

หญิงวัยกลางคนตะโกนบอกแม่เฒ่าหลี่ด้วยความเป็นห่วงแต่แม่เฒ่าหลี่ไม่สนใจยังคงพาพวกเด็กๆ เดินตรงไปที่สระบัว

“พวกเขาไม่มีอะไรกินจนบ้ากันไปแล้วแน่ๆ”

หญิงวัยกลางคนคนเดิมพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ

“วันก่อนข้าเห็นเฉียวลู่กับลูกๆ จับกุ้งที่สระบัวด้วยนะหรือว่าพวกนางกินแล้วไม่เป็นอะไร”

สตรีวัยกลางคนที่อยู่ในกลุ่มพูดขึ้น

“เช่นนั้นเจ้าจะบอกว่ากุ้งนั่นกินได้หรือ”

ทุกคนเอาแต่ส่ายหน้าไม่รู้ว่ากุ้งกินได้จริงๆ หรือกินไม่ได้กันแน่ เฉียวลู่ไม่สนใจว่าชาวบ้านจะคิดยังไงกับเรื่องที่นางมาจับกุ้ง แต่ตอนนี้นางและเด็กๆ ต่างสนุกสนานในการจับกุ้งในสระบัว น้ำลดลงมากกว่าเมื่อวานทำให้วันนี้จับกุ้งได้ง่ายกว่าเดิม

อวี้หลงอวี้ชิงและฉินจื่อเฉินตัวเปรอะไปด้วยโคลน เด็กๆ หัวเราะอย่างมีความสุขทุกครั้งที่จับกุ้งได้ แม้แต่ฉินจื่อเฉินที่ท่าทางสุขุมก็ยังหัวเราะออกมาด้วยความสนุก เมื่อถังไม้สามใบที่เฉียวลู่นำมาด้วยเต็มแล้ว นางจึงให้ทุกคนหยุดมือ

“เอาล่ะสำหรับวันนี้พอแค่นี้เถอะพวกเรากลับบ้านกันข้าจะทำอาหารที่อร่อยที่สุดให้ทุกคนได้ทาน เจ้าก็ไปด้วยกันนะจื่อเฉินน้อย”

เฉียวลู่หันมาบอกฉินจื่อเฉินเป็นคนสุดท้ายเพราะนางคิดว่าเด็กขี้เกรงใจคนนี้จะต้องปลีกตัวออกไปก่อนแน่ถ้านางไม่ห้ามเอาไว้ ฉินจื่อเฉินพยักหน้ารับเฉียวลู่

“ขอรับ”

หลังจากที่คณะของเฉียวลู่นำกุ้งกลับมาที่กระท่อมน้อยของนางแล้วทุกคนก็กลับเรือนของตนเพื่อชำระร่างกายให้สะอาดแล้วกลับมาที่กระท่อมเนินเขาอีกครั้ง เมื่อมาถึงก็พบเฉียวลู่ที่กำลังย่างกุ้งอยู่ กลิ่นหอมของกุ้งที่ตลบอบอวลทำเอาพวกเขาท้องร้องด้วยความหิวโหยขึ้นมาพร้อมกัน อวี้หลงและอวี้ชิงที่ยังเล็กนั้นไม่สามารถเก็บอาการอยากกินเอาไว้ได้น้ำลายของพวกเขาไหลลงมาที่มุมปาก ทำเอาเฉียวลู่หัวเราะจนตัวงอ เด็กทั้งสองอับอายจนต้องไปแอบด้านหลังของฉินจื่อเฉิน

เมื่อมีคนมาช่วยจึงทำให้การทำอาหารเร็วขึ้นแม่เฒ่าหลี่และหลิวหงมาช่วยเฉียวลู่ย่างกุ้ง ส่วนนางก็ไปทำน้ำจิ้มซีฟู๊ด เฉียวลู่สั่งผงหม่าล่าเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเพราะนางอยากให้พวกเขาได้ลิ้มลองรสชาติอาหารก่อนที่พวกเขาจะนำไปขาย

เฉียวลู่ยังไม่ลืมทำข้าวต้มในส่วนของท่านแม่ของฉินจื่อเฉิน เด็กคนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางจะให้ค่าแรงเขาเท่าไหร่ แต่วันนี้เขาก็ทำเต็มที่โดยไม่บ่นสักคำ ทำเอาเฉียวลู่นึกสงสารและคิดว่านางใช้แรงงานเด็กหนักไปหรือไม่นะ

เมื่ออาหารทุกอย่างเสร็จแล้วเฉียวลู่ให้ฉินจื่อเฉินนำข้าวต้มกุ้งไปส่งท่านแม่ของเขาและให้เขาเรียกจางหย่งที่ทำงานไม้อยู่ที่เรือนสกุลจางมาทานข้าวที่กระท่อมของเฉียวลู่ด้วย