บทที่ 4

ปลายฤดูวสันต์ อากาศเริ่มร้อนระอุ บนร่างเจียงเฟิ่งหัวสวมชุดบางๆ ชั้นเดียวไม่หนาวและไม่ร้อน ในไม่ช้าก็นอนหลับไป ลมหายใจสม่ำเสมอ

เซี่ยซางอาบน้ำกลับมาก็เห็นนางนอนอยู่ด้านในสุดของเตียง เรือนร่างนางโค้งเว้าชัดเจน เอวคอดดุจกิ่งหลิว ขาเรียวงามโผล่ออกมานอกผ้าห่ม เปี่ยมเสน่ห์ดึงดูดถึงที่สุด แขนเกลี้ยงเกลาดุจหยกพาดสะเปะสะปะ ดวงหน้างามพิสุทธิ์ผุดผาด ดวงตาทั้งสองหลับพริ้ม ขนตางอนงามสงบนิ่งดุจหญิงที่ยังไม่ออกเรือน ริมฝีปากแดงอิ่มเป็นมันวาว เย้ายวนชวนเสน่หา

เซี่ยซางอึ้งไปชั่วขณะ เขาจำต้องยอมรับว่ารูปโฉมงามพิลาสของเจียงเฟิ่งหัวนั้นหาได้ยากยิ่ง เขานอนอยู่ด้านนอกสุดของเตียงโดยสวมอาภรณ์เรียบร้อย เว้นที่ว่างกว้างเท่าหนึ่งคนนอนได้ไว้ตรงกลาง กลิ่นหอมกรุ่นจางๆ ซ่านเข้าจมูก ตอนกลางวันขณะที่เขาอุ้มนางก็ได้กลิ่นหอมอ่อนจางเช่นนี้ หอมจรุงใจยิ่งนัก

เขาหลับตา ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ เขากลั้นหายใจรวบรวมสมาธิ เตือนตัวเองว่าแม้จะนอนร่วมเตียงกับสตรีผู้หนึ่งก็สามารถทำได้ถึงขั้นจิตใจไม่วอกแวก

เจียงเฟิ่งหัวไม่ใช่คนที่เขารัก นางเป็นเพียงสตรีอ่อนแอที่มีดีเพียงรูปโฉม ไม่อาจมีความคิดนอกลู่นอกทางกับนางเป็นอันขาด

หันไปมองเจียงเฟิ่งหัว ท่านอนงดงามยิ่ง สงบนิ่งชวนหวั่นไหว

เซี่ยซางตำหนิในใจ นางกลับผ่อนคลายสบายใจนัก หลับไปรวดเร็วปานนี้

เขากำหมัดแน่นพลิกร่างหันหลังให้สตรีบนเตียง ข้าไม่มีทางทำเรื่องผิดต่อหว่านเอ๋อร์เด็ดขาด หว่านเอ๋อร์จึงเป็นคนที่ข้ารักชั่วชีวิต อีกไม่นานหว่านเอ๋อร์ก็จะออกเรือนให้ข้าแล้ว เขาทุ่มเทความรักให้สตรีนางเดียว เขาคิดว่านี่จึงเป็นความรักที่เขาต้องการ มิใช่คำสั่งของบิดามารดาคำทาบทามของแม่สื่อ เขาไม่มีวันรักสตรีทั้งวังหลังในเวลาเดียวกันเหมือนเสด็จพ่อเป็นอันขาด

คิดถึงตรงนี้ เขาก็หลับตาเข้าสู่นิทรารมณ์อย่างช้าๆ

เจียงเฟิ่งหัวแค่นหัวเราะในใจ ใจแข็งเป็นหิน ร่างกายกลับซื่อสัตย์ทีเดียว

ชาติก่อน เขาตรงไปห้องหนังสือโดยไม่เปิดโอกาสให้นางพูดด้วยซ้ำ

ชาตินี้เขาเป็นฝ่ายมานอนบนเตียงของนาง ช่างเป็นนิมิตหมายอันดีเสียจริง!

……

ยามเช้าตรู่ ในอ้อมอกเซี่ยซางพลันมีบางอย่างนุ่มๆ เพิ่มเข้ามา เขาลืมตาขึ้นก็เห็นว่าในอ้อมอกคือใบหน้านิทราสงบนิ่งดวงหนึ่ง ผ้าตรงทรวงอกของนางร่นลง เผยให้เห็นเนินอกครึ่งหนึ่ง ขาวผ่องผุดผาด ทรวงอกชูสล้างชิดกับแผงอกเขา เย้ายวนชวนหวาม

อึดใจถัดมา เจียงเฟิ่งหัวพลันเปลี่ยนท่วงท่า นิ้วของนางปัดผ่านลำคอเขาไปโดยไม่ตั้งใจ เป็นเหตุให้ความร้อนขุมหนึ่งแล่นพล่านในร่างเขาในบัดดล นางเอียงร่างขยับหน้าผากมาประชิดเขา ริมฝีปากจุมพิตถูกซอกคอเขาโดยไม่ตั้งใจ ร่างกายเขาพลันเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ

ยามนั้น ท่วงท่าคนทั้งสองเหมือนคนรักที่เพิ่งผ่านการร่วมอภิรมย์มาอย่างไรอย่างนั้น บรรยากาศภายในห้องชวนวาบหวาม พาให้คนจินตนาการเตลิดไปไกล

แววตาของเขามืดครึ้มลง ฉาบย้อมด้วยความเย็นชา เจียงเฟิ่งหัวบอกว่าไม่ล้ำเส้น นี่เพิ่งผ่านมาคืนเดียวก็เผยธาตุแท้ออกมาเสียแล้ว ไม่ชอบเขาอะไรกัน ตอนนี้กลับมายั่วยวน...

เขาขยับร่างออกห่างจากนางเล็กน้อยเพื่อยืนยันว่าเจียงเฟิ่งหัวยังไม่ตื่น

ชั่วขณะนั้น ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและน้ำเสียงดังกังวานของซูถิงหว่านวาบเข้ามาในหัวเขา พวกเขาเปิดเผยต่อกันและกัน พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง นางรอบรู้สิ่งต่างๆ มากมาย เป็นสตรีที่รอบรู้และความยับยั้งชั่งใจ นางอิสระเสรี ไร้ข้อผูกมัด เขาไม่เคยพบสตรีที่มีนิสัยเปิดเผยไร้เล่ห์กลเหมือนหว่านเอ๋อร์มาก่อน นางไม่เหมือนสตรีในเรือนหลังที่ใช้เล่ห์มารยาลวงผู้ชายไปขึ้นเตียงเหล่านั้น

ทว่าเจียงเฟิ่งหัวตรงหน้ามีเพียงรูปโฉมงดงาม อย่างอื่นกลับไม่มีดีสักอย่าง เขาไม่ใช่คนที่สนใจเพียงหน้าตา คิดมาตลอดว่าโฉมงามหาได้สำคัญไม่ คนผู้หนึ่งจะงามหรือไม่งาม สิ่งสำคัญที่สุดก็คือจิตใจ

เจียงเฟิ่งหัวพลันก่ายขาเรียวงามข้ามมา ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาประดุจหยกอุ่นเนื้อเนียนละเอียด หัวใจเขาพานสั่นสะท้าน ตามด้วยขมวดคิ้วแน่น ไม่รอให้นางขยับตัวอีก เขาผลักนางออกไปอย่างแรง ตัดสินใจลงจากเตียงอย่างเด็ดขาด ราวกับว่าจิตใจไม่หวั่นไหวใดใดทั้งสิ้น เย็นชาไร้อารมณ์

เจียงเฟิ่งหัวถูกเขาทำให้ตื่นก็ทำอะไรไม่ถูก ขยี้ดวงตาง่วงงุนมองไปยังบุรุษที่หนีไปอย่างร้อนรนตรงหน้า

“ท่านอ๋อง” น้ำเสียงอ่อนหวานของนางเอ่ยเรียกเบาๆ พานให้คนรู้สึกจิตใจอ่อนยวบ

เซี่ยซางหันกลับมาปรายตามองนาง เห็นว่าสาวน้อยบนเตียงเผยเนื้อหนังมังสาแต่แรกแล้ว “เจียงเฟิ่งหัว เจ้าช่างแสดงละครเก่งนัก เกือบทำให้ข้าเชื่อว่าเจ้าเป็นสตรีจิตใจบริสุทธิ์จริงๆ เสียแล้ว”

เขาพูดจบก็ออกไปจากห้องหอโดยไม่หันหน้ากลับมาอีก

“ไยท่านอ๋องจึงตำหนิหม่อมฉันเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้น?” เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกว่าประหลาดพิกลนัก

เซี่ยซางก็ได้ยินวาจานั้นเช่นกัน ดูเหมือนเขาจะยิ่งโกรธขึ้งกว่าเดิม โกรธที่นางยั่วยวนเขาแล้วยังไม่รู้ตัว โกรธที่ตัวเองจิตใจว้าวุ่น

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่แยแส ยามนี้เป็นช่วงที่เซี่ยซางกับซูถิงหว่านรักกันหวานล้ำลึกซึ้งที่สุด เขานอนร่วมห้องกับภรรยาที่เพิ่งแต่งงานด้วย คงจะรู้สึกผิดกระมัง

สาวใช้หงซิ่วเดินเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เมื่อครู่บ่าวเห็นท่านอ๋องเหมือนจะจากไปด้วยท่าทางโกรธจัด เหตุใดพระชายาทำให้ท่านอ๋องกริ้วเสียแล้วเล่าเพคะ คืนวานพระชายากับท่านอ๋อง พวกท่าน...”

“อย่าคิดมาก ระหว่างพวกข้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” เจียงเฟิ่งหัวลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่อนาทรร้อนใจ

เหลียนเย่ประหลาดใจ ต่อหน้าคนงามเช่นนี้ ท่านอ๋องกลับยังหนักแน่นไม่หวั่นไหว ช่างเป็นสุภาพบุรุษตัวจริงโดยแท้

“เหิงอ๋องมิใช่สุภาพบุรุษผู้มีคุณธรรมอันใดเสียหน่อย จากที่บ่าวไปตรวจสอบมา เหิงอ๋องกับสตรีป่าเถื่อนผู้นั้นใกล้ชิดสนิทสนม รักกันหวานซึ้ง ท่านอ๋องหลงสตรีผู้นั้นหัวปักหัวปำ คุณหนูดีกว่าสตรีผู้นั้นเป็นหมื่นเท่า ท่านอ๋องกลับทำกับคุณหนูแบบนี้ งานวิวาห์ระหว่างคุณหนูกับท่านอ๋องยังเป็นสมรสพระราชทานจากฝ่าบาท เพิ่งแต่งงานก็ไม่สนใจไยดีคุณหนูเสียแล้ว...”

เจียงเฟิ่งหัวดวงตาฉายแววเย็นชา เอ่ยเสียงลุ่มลึก “ระวังคำพูด ถ้ายังไม่รู้กฎระเบียบอีก ข้าจะเนรเทศเจ้ากลับจวนไปเสีย”

เหลียนเย่ขวัญอ่อนจึงหยุดปากทันควัน คุกเข่าบนพื้นอย่างเคารพนบนอบ “ชั่วชีวิตนี้บ่าวจะรับใช้เพียงคุณหนูเท่านั้น คุณหนูอย่าไล่บ่าวไปเลยนะเจ้าคะ”

เจียงเฟิ่งหัวเอ่ยเสียงขรึม “ต่อไปจะทำอะไรก็ต้องระมัดระวังเอาไว้ ที่นี่ไม่ใช่จวนสกุลเจียง ลุกขึ้นมาแต่งตัวเถอะ ประเดี๋ยวยังต้องเข้าวังไปคารวะขอบพระทัยอีก” แม้เหลียนเย่จะพูดมาก แต่นางกลับซื่อสัตย์ภักดียิ่ง ชาติก่อน เหลียนเย่ก็ตายเพราะปกป้องนาง

พวกนางยังไม่เข้าใจความเย้ายวนของอำนาจฮ่องเต้ อำนาจฮ่องเต้เพียงชี้นิ้วสั่งการก็สามารถพิพากษาชีวิตคนผู้หนึ่งได้แล้ว

งานวิวาห์ของนางเล็กจ้อยเหลือเกินในสายตาพวกเขา ใครเล่าจะสนใจ ได้ลิ้มรสความลำบากมาหนึ่งชาติ นางหลาบจำแล้ว

ต่อจากนั้น พวกวังหมัวมัวก็ยกขบวนเข้ามา ครู่ถัดมา นางก็เดินมาถึงเบื้องหน้าเจียงเฟิ่งหัว ส่ายศีรษะน้อยๆ “คืนวานพระชายาไม่ได้เข้าหอกับท่านอ๋องหรือเพคะ?”

เจียงเฟิ่งหัวทอดสายตาลงล่าง ทำให้คนมองความรู้สึกที่แท้จริงของนางไม่ออก น้ำเสียงนางแผ่วเบา “เมื่อคืนข้าเพิ่งรู้ว่าท่านอ๋องมีคนในดวงใจแล้ว สิ่งที่หมัวมัวสั่งสอนข้ามาจึงไม่อาจนำมาใช้ ข้าไม่เอาไหนจริงๆ...”

วังหมัวมัวพินิจพระชายาที่งดงามปานบุปผา คนงามปานนี้ ท่านอ๋องกลับรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกเพื่อสตรีผู้นั้น

วังหมัวมัวเป็นคนข้างกายฮองเฮา ทั้งยังเป็นคนที่มีเหตุมีผล นางยิ้มบางอย่างกระอักกระอ่วน “พระชายามิต้องร้อนใจไป วันเวลายังอีกยาวนาน ท่านอ๋องจะต้องเห็นความดีของพระชายาแน่นอนเพคะ”

เจียงเฟิ่งหัวพยักหน้าอย่างว่าง่าย ไม่พูดอะไรแม้ประโยคเดียว

นางเพิ่งไปถึงโถงหน้าก็เห็นเซี่ยซางรออยู่ตรงนั้นอย่างงามสง่าประหนึ่งเทพเซียนประดุจภาพวาด ถึงจะขุ่นเคืองเพียงไหน เขาก็เข้าใจกฎระเบียบที่ต้องพาสะใภ้หมาดๆ เข้าวังไปเข้าเฝ้าคารวะฮองเฮา