LOGINShare
บทที่ 9
Related chapters
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 10
กว่าจะประคบเสร็จไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ข้อเท้าของเจียงเฟิ่งหัวค่อยๆ ดีขึ้นทีละนิด ไม่บวมมากเหมือนเดิมแล้วเจียงเฟิ่งหัวราวกับเจ็บปวดจนเจียนสลบ ซบลงในอกเขาด้วยสติเลือนราง ยามนั้นบนหน้าผากและหว่างคิ้วของนางมีหยดเหงื่อเกาะพราว ร่างกายก็เหมือนจะเหงื่อออกจนเปียกชื้น ลักษณะเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวชวนให้คนสงสารลูกกระเดือกของเซี่ยซางขยับขึ้นลง หัวใจเต้นรัวแรง เจียงเฟิ่งหัวขยับยุกยิกในอ้อมอกเขาอย่างไม่ยอมอยู่นิ่ง โชคดีที่ในตำหนักมีพวกเขาเพียงสองคน มิฉะนั้นหากปล่อยให้นางกำนัลกับขันทีมาเห็นพวกเขาในสภาพนี้คงได้เข้าใจผิดว่าทั้งคู่เพิ่งกระทำเรื่องที่พบพานผู้คนไม่ได้มาเป็นแน่แท้นอกตำหนัก เฉิงฮองเฮาให้หมอหลวงทิ้งยาแก้ฟกช้ำไว้ให้ก็บอกให้เขาจากไปริมฝีปากนางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ทำให้คนไม่อยากเข้าไปรบกวนในตำหนักสี่หมัวมัวเอ่ยข้างหูนาง “บ่าวไม่เคยเห็นท่านอ๋องมีน้ำอดน้ำทนเพียงนี้มาก่อนเลยเพคะ ถ้าพระชายาได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องก็เป็นการช่วยคลายความกังวลให้ฮองเฮาได้พอดี บุตรีสกุลซูผู้นั้น...”“ซางเอ๋อร์ให้ความสำคัญกับความรู้สึก เขาไม่มีทางทอดทิ้งซูถิงหว่านเพื่อเจียงเฟิ่งหัว ตอนนี้คงต้องดูว่าซางเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 11
ชาติก่อน ซูถิงหว่านจงใจเลือกวันแต่งเข้าจวนอ๋องให้ตรงกับวันที่นางกลับจวน ชาตินี้ในเมื่อฮองเฮาให้สิทธิ์ขาดกับนาง เช่นนั้นนางจะให้อีกฝ่ายค่อยๆ รอเจียงเฟิ่งหัวเขียนฤกษ์งามยามดีลงบนกระดาษด้วยตัวเอง จากนั้นเอ่ยกับเหลียนเย่ “นำสิ่งนี้ไปมอบให้ท่านอ๋อง ถามเขาว่าเหมาะสมหรือไม่ หากไม่พอใจ เชิญท่านอ๋องมาเลือกฤกษ์ดียามอื่นได้เลย”“เพคะ” เหลียนเย่หันมองแวบหนึ่ง “กำหนดให้เป็นอีกห้าวันให้หลังหรือเพคะ? วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบสามเดือนสาม ห้าวันให้หลังคือวันที่ยี่สิบแปดเดือนสาม”เหลียนเย่พูดต่อไป “เหตุใดพระชายาปล่อยให้หญิงผู้นั้นแต่งเข้าจวนเร็วขนาดนี้ หากนางแต่งเข้าจวนจริง พระชายามิหมดโอกาสหรือเพคะ?”“ห้าวันจากนี้เป็นเพียงวันที่ที่ข้าเสนอเท่านั้น อีกไม่นานท่านอ๋องจะมีงานราชการต้องทำ นางไม่ได้เข้าจวนเร็วขนาดนั้นหรอก” เจียงเฟิ่งหัวเอ่ยเสียงเรียบหงซิ่วและเหลียนเย่รู้สึกมึนงง ท่านอ๋องโปรดสตรีผู้นั้นมาก แทบอยากจะแต่งซูถิงหว่านเข้าจวนทันที จะปฏิเสธแต่งชายารองเข้าจวนในอีกห้าวันได้อย่างไรเหลียนเย่มาถึงห้องหนังสือ จากนั้นนำคำพูดของเจียงเฟิ่งหัวแจ้งแก่เซี่ยซางอย่างละเอียดถี่ถ้วนสีหน้าเซี่ยซางเย็นชาเล็กน้
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 12
ความงามของเจียงเฟิ่งหัวไม่ได้งามเพราะความผอม แต่งามเพราะมีทรวดทรงองค์เอว จุดไหนควรเล็กก็เล็ก จุดไหนควรเต่งตึงก็เต่งตึง งามอย่างไร้ที่ติคืนนี้นางสวมกางเกงซับในบางเบาและชุดชั้นในปักลายดอกท้อ ผมยาวดำขลับถูกมวยเอาไว้กลางกระหม่อม เผยให้เห็นลำคอระหงพอดีจังหวะนั้น เซี่ยซางที่ดื่มจนเมามายบุกเข้าไปในห้องของนาง เขาเดินอ้อมฉากกั้นโดยมิสนใจสิ่งใด ครั้นเห็นภาพตรงหน้า ดวงตาฉายแววลนลานเล็กน้อย กระนั้นกลับมิอาจละสายตาจากนางตรงหน้าได้ สตรีเบื้องหน้างดงามจนทำให้เขาแทบหยุดหายใจเจียงเฟิ่งหัวสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบดึงผ้าห่มผืนบางปิดบังร่างกาย ทว่านางดึงมาปิดก็เหมือนไม่ปิด พร้อมกัดริมฝีปากแดง แสร้งทำโกรธเคือง “ท่านอ๋อง เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูเพคะ?”ความคิดของเขาถูกเสียงตำหนิของนางดึงกลับมา นิ้วมือของเขาชี้ไปที่ป้ายด้านนอก แล้วชี้ไปที่เตียงและเครื่องใช้ภายในห้อง “ที่นี่คือหอหล่านเยว่ เป็นห้องนอนของข้า พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งของของข้า ข้าเข้ามาห้องนอนตัวเองทำไมต้องเคาะประตู เจ้า เจ้า เจ้า อึก...หลีกไป”ระหว่างที่พูด เขาทำท่าจะขึ้นไปบนเตียงต่อมาเซี่ยซางโผเข้าหานาง นางเองไม่คิดจะหลบหลีก วินาทีต่อมา ภายในอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 13
วันรุ่งขึ้น เจียงเฟิ่งหัวตื่นมาพบว่าตัวนางอยู่ในอ้อมกอดเซี่ยซางอีกแล้ว เมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่นางใช้ผงหอมกับเขา มุมปากนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็น ซูถิงหว่าน ชาตินี้เจ้าค่อยๆ รอไปเถอะ!ขณะที่นางเตรียมยื่นมือไปลูบสันจมูกเขา จู่ๆ เซี่ยซางขยับเหมือนคนกำลังจะตื่นนอน นางจึงรีบหลับตาลงแสร้งทำเป็นนอนหลับสนิทเซี่ยซางพลิกตัวกะทันหัน แล้วยกขาข้างหนึ่งไปก่ายบนขาของเจียงเฟิ่งหัว ไปโดนข้อเท้านางพอดีเจียงเฟิ่งหัวลองดันตัวเขา แต่ดันไม่ไหว นางจึงเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ท่านอ๋อง ท่านทับโดนขาของหม่อมฉันแล้ว หม่อมฉันปวดเหลือเกิน ท่านปล่อยหม่อมฉันสิ หม่อมฉันไม่ใช่คุณหนูซูนะ ท่านดูให้ชัดสิ ท่านทำให้หม่อมฉันเจ็บ”เซี่ยซางถูกเสียงตำหนิของนางปลุกจนตื่น ครั้นลืมตามองเห็นผู้ที่อยู่ในอ้อมกอด ภายในหัวผุดภาพที่เขาบุกเข้ามาในห้องเมื่อคืน เขารู้สึกเพียงปวดหัวจนแทบระเบิด อย่างไรก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากเขาโผเข้าหาเจียงเฟิ่งหัวไม่ได้เมื่อเห็นเสื้อผ้าตัวเองถูกถอด อีกทั้งสองคนยังดูคลุมเครือ เขารีบดันนางออกห่างทันทีทันใดนั้น มีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังเข้าหู เขาจึงหันมองด้านข้าง เห็นเพียงร่างบอบบางของหญิงสาวขดตัวอยู่อ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 14
เซี่ยซางพยักหน้าอย่างหน้ามืดตามัว “ข้าจะกลับไปพร้อมเจ้า”เจียงเฟิ่งหัวรีบทำท่าเอาใจ นางย่อตัวให้เขา “ขอบพระทัยท่านอ๋อง”จากนั้นนางหันไปตะโกนใส่ด้านนอก “หงซิ่ว เหลียนเย่ สวีหมัวหมัว เตรียมอาหารเช้าเพิ่มอีกหนึ่งชุด ไปตักน้ำมาเตรียมแต่งตัว วันนี้พวกเราจะกลับจวนตระกูลเจียง ข้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่เหลือเกิน”เมื่อเอ่ยถึงกลับตระกูลเจียงและบิดามารดาของนาง ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสุกใสแวววาว กลิ่นอายรอบข้างแสดงให้รู้ว่านางมีความสุข ดีใจจนเหมือนนกน้อยในป่าใหญ่เมื่อสิ้นเสียงของนาง พวกสาวใช้ก็กรูกันเข้ามา เจียงเฟิ่งหัวเห็นตัวเองสวมเพียงชุดชั้นในและกางเกงซับใน จึงรู้สึกเขินอายทันที นางหันมองเซี่ยซางแวบหนึ่งก่อนจะหลบไปหลังฉากกั้น “เชิญท่านอ๋องล้างหน้าแต่งตัวก่อน หม่อมฉันจะรีบไป”เห็นเพียงผมยาวจรดเอวของนางดั่งม่านน้ำ ร่างอรชรอ้อนแอ้น เผยให้เห็นเรือนร่างที่งดงามไร้ที่ติเซี่ยซางมองดูจนตะลึงเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงนางจึงรู้สึกตัวจนหน้าแดงเถือก ขณะนี้สวีหมัวมัวเดินเข้ามาหา ในมือสาวใช้มีเสื้อผ้าหลายชุด นางกล่าว “ท่านอ๋อง วันนี้จะสวมชุดใดเพคะ”เซี่ยซางชี้นิ้ว เลือกชุดตัวยาวสีน้ำเงินค
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 15
ข่าวที่ท่านอ๋องจะกลับจวนเป็นเพื่อนพระชายาแพร่สะพัดไปทั้งจวน พ่อบ้านเฉิงรีบไปเลือกของขวัญที่จะนำกลับไปในห้องเก็บสมบัติเซี่ยซางหันมองแวบหนึ่ง หันไปถามเฉิงจง “พวกนี้จะส่งไปที่จวนตระกูลเจียงหรือ?”เฉิงจงตอบ “เรียนท่านอ๋อง ใช่ขอรับ”เซี่ยซางขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยขึ้นอีก “พิธีกลับจวนสำคัญมากหรือ? ต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่หรือไม่?”“พิธีกลับจวนเป็นพิธีการสุดท้ายในการแต่งงาน มิใช่เรื่องเล็ก โดยเฉพาะฝ่ายหญิงจะให้ความสำคัญมาก ส่วนจะสำคัญอย่างไรนั้นเพียงไม่กี่ประโยคคงพูดไม่ชัดเจน ไม่ว่าอย่างไรลูกเขยพาภรรยากลับไปคารวะพ่อตาแม่ยายพร้อมของกำนัล ถือเป็นธรรมเนียม พิธีกลับจวนทำได้ดีหรือไม่ แสดงให้เห็นว่าหญิงสาวแต่งกับคนดีหรือไม่ ได้รับความสำคัญจากลูกเขยหรือไม่ คนทั่วไปให้ความสำคัญมาก ยิ่งครอบครัวร่ำรวยยิ่งจัดให้สมฐานะ ทว่าท่านอ๋องฐานะสูงส่ง ย่อมไม่ต้องคารวะราชครู ท่านอ๋องกลับไปถือเป็นวาสนาของตระกูลนั้น...” พ่อบ้านเฉิงพูดไม่หยุดเซี่ยซางครุ่นคิดอยู่สักครู่ จากนั้นกวาดมองสิ่งที่พ่อบ้านเฉิงเตรียมไว้ “ไปเอาของมาจากห้องเก็บสมบัติอีก”เดิมทีเฉิงจงเลือกมาไม่กี่อย่าง เพื่อทำตามพิธีเท่านั้น ว่ากันตามฐานะของพระชายาไ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 16
เมื่อเห็นบิดามารดาทำความเคารพตัวเอง ดวงตาเจียงเฟิ่งหัวก็แดงเล็กน้อย นางรู้ว่านี่คือมารยาทของราชวงศ์ จึงปล่อยให้พวกเขาทำเซี่ยซางเห็นนางกำลังจะร้องไห้ จึงพูดเสียงขรึม “เจียง...ท่านพ่อตาแม่ยายรีบลุกขึ้นเถอะ”ทุกคนในตระกูลเจียงลุกขึ้น วินาทีต่อมา เห็นเพียงเซี่ยซางยื่นมือไปรับตัวเจียงเฟิ่งหัวจากสาวใช้กะทันหัน แล้วช้อนตัวอุ้มนางขึ้น พร้อมอธิบาย “เมื่อวานตอนเข้าวัง ข้อเท้าพระชายาพลิก ทำให้เดินเหินไม่สะดวก ข้าจึงต้องอุ้มนางเข้าไป”เจียงเฟิ่งหัวเคยคิดว่าเขาจะอุ้มนางลงจากรถ แต่ไม่เคยคิดว่าเขาจะเรียกพ่อแม่นางว่าท่านพ่อตาแม่ยาย ทำให้นางชะงักไปชั่วขณะ เพราะอย่างไรชาติที่แล้ว เขาไม่แม้แต่จะมองพวกท่านด้วยซ้ำ ตระกูลเจียงรุ่งโรจน์เพราะนางอยู่ช่วงหนึ่ง แต่กลับโดนก่นด่าไปตลอดชีวิต คนตระกูลเจียงต้องทนทุกข์ทรมาน ล้วนเป็นเพราะคนที่นางแต่งงานด้วยไม่ชื่นชอบนางได้ยินเพียงเซี่ยซางกล่าวกับเจียงหวย “ท่านพ่อตา มีที่ให้พักผ่อนหรือไม่ เท้าของพระชายาเดินไม่สะดวก”“ไปนั่งที่ห้องรับแขกเถอะ” เจียงหวยมองดูขาของบุตรสาวแวบหนึ่ง รู้สึกกังวลไม่น้อย แต่กลับไม่ได้ล้ำเส้นเข้าไปตรวจดู“ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ท่านอ๋องทำเป
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 17
เจียงเฟิ่งหัวกอดมารดาพลางปลอบโยน “ลูกก็สุขสบายดีไม่ใช่หรือเจ้าคะ ท่านแม่ร้องไห้อีกแล้ว”“แม่ดีใจมากจริงๆ” เจียงฮูหยินกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “หรวนหร่วนได้แต่งกับชายที่ต้องใจ แม่ดีใจมาก”เจียงหรูเมิ่งเองก็ดีใจแทนน้องสาวมาก จึงเอ่ยเสียงต่ำ “เดิมทีข้านึกว่าน้องสามแต่งเข้าจวนเหิงอ๋องจะต้องหายใจใต้จมูกคนอื่น ดูจากตอนนี้ เหิงอ๋องไม่เพียงเก่งกล้าสามารถ ซ้ำยังดูแลเอาใจใส่ ท่านแม่พูดถูก น้องสามได้แต่งกับชายที่พึงใจอย่างแท้จริง”เจียงเฟิ่งหัวก้มหน้าดื่มน้ำแกง พลางแสร้งทำขวยเขิน แล้วแอบคิด พวกนางคงไม่รู้ ชาติที่แล้วนอกจากไม่มีพิธีกลับจวน เซี่ยซางไม่แม้กระทั่งชายตามองนางด้วยซ้ำ เหิงอ๋องสวมชุดแต่งงานสีแดงสดไปรับตัวชายารองเข้าจวน นางถูกเชิญให้มาดื่มน้ำชาในฐานะนายหญิง ทุกคนล้วนตำหนิติเตียนเหยียดหยามนาง นางกลายเป็นที่ขบขันไปทั่วเมืองเซิ่งจิง เมื่อเห็นพวกเขารักใคร่ปรองดอง ในใจนางราวมีเลือดหลั่งรินงานเลี้ยงแบ่งเป็นสองโต๊ะ ชายหญิงคนละหนึ่งโต๊ะ ระหว่างกลางคั่นด้วยฉากกั้นที่ปักลวดลายดอกเหมย ดอกกล้วยไม้ ต้นไผ่ และดอกเบญจมาศ เซี่ยซางนั่งหันหลังตรงข้ามกับเจียงเฟิ่งหัวพอดี เขาได้ยินเสียงสะอื้นของเจียงฮูหยิน จึ
Latest chapter
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 294
“ท่านอ๋องทรงคิดเห็นอย่างไรเพคะ?” เจียงเฟิ่งหัวถาม“ไม่รบย่อมเป็นการดีที่สุดอยู่แล้ว แต่ว่าหากพวกมันคิดอยากมารนหาที่ตายจริง ๆ ต้าโจ้วก็ไม่กลัวพวกมัน” แววตาเซี่ยซางลุ่มลึก มีความเหี้ยมเกรียมแผ่ออกมา “เสียงจากขุนนางใหญ่ในราชสำนักที่ถวายคำแนะนำให้เจรจาสันติภาพมีมากกว่าเสียงที่สนับสนุนให้เตรียมรับสงคราม พวกผู้เฒ่าเหล่านั้นกลับไม่รู้ว่ายิ่งถอย พวกเผ่าหูยิ่งกำเริบเสิบสาน พวกมันก็จะยิ่งนึกว่าต้าโจวกลัวพวกมัน เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันจบสิ้น”เจียงเฟิ่งหัวน้ำเสียงสบาย ๆ ในแววตาเหมือนมีแสงดาวส่องประกาย นางถึงกับดูเหมือนว่าหลงใหลและบูชาเขาอย่างไม่ลืมหูลืมตาเลยทีเดียว ทำให้เซี่ยซางนึกว่าในสายตาและในใจนางมีแต่เขาและเขาเท่านั้น เติมเต็มความรู้สึกชายเป็นใหญ่ของเขานางยิ้มน้อย ๆ กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “หม่อมฉันเชื่อว่าท่านอ๋องต้องปกป้องประชาราษฎรชาวต้าโจวได้อย่างแน่นอนเพคะ หากจะต้องสู้รบคราวนี้จริง ๆ ต้าโจวของเราก็มีโอกาสที่จะชนะ หม่อมฉันสนับสนุนท่านอ๋องอย่างไม่มีเงื่อนไข ต่อให้เลวร้ายที่สุด พวกเราก็ยังมีศาลาการกุศล ช่วงที่ท่านไม่อยู่ พระชายาอ๋องสาวและพระชายาอ๋องรอง อีกทั้งเหล่าสตรีในเมืองหลวง พวกนาง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 293
เหลียนเย่ลากอ้าวเสวี่ยลงไปนั่นบนตั่งด้านข้างเลย เริ่มนวดให้นางไปมาหลายแบบ คลายเส้นและกล้ามเนื้อ มีคนปรนนิบัติพัดวีเช่นนี้ อ้าวเสวี่ยก็รู้สึกเพียงว่าสบายไปทั้งตัว“จอมยุทธ์หญิงอ้าวเสวี่ยรู้สึกอย่างไรบ้าง ฝีมือนวดพอใช้ได้ไหม เมื่อก่อนทุกครั้งพระชายาฝึกกำลังเสร็จแล้วข้าเป็นคนคลายเส้นให้นางทั้งนั้น ต่อไปทุกครั้งที่ท่านฝึกวรยุทธ์เสร็จ ข้าก็ช่วยท่านได้ รับรองว่าจะทำให้ร่างกายท่านมีทรวดทรงองค์เอวสวยงามขึ้นมา ใบหน้าเล็ก ๆ ก็จะงดงามดึงดูดสายตาคน” เหลียนเย่ปากหวานมาก หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดูทันใดนั้นอ้าวเสวี่ยก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองเจียงเฟิ่งหัวแวบหนึ่ง ในมือนางถือหนังสือไว้ พิงอยู่บนตั่ง มองดูยิ่งดูสงบเยือกเย็นขึ้นเรื่อย ๆ สีหน้าของนางขาวใสเปล่งประกายราวกับหยก ช่างงดงามจับใจเสียยิ่งกว่าสาวงามในภาพวาดจริง ๆ อ้าวเสวี่ยพึมพำอยู่ในใจ เรือนร่างของพระชายาที่มีทรวดทรงองค์เอวงดงามเช่นนี้ก็เพราะได้เหลียนเย่ช่วยนวดให้นางหรือ?นางรู้ว่าพระชายาเป็นคนดี แค่เพียงทุกครั้งเวลาที่นางไปศาลาการกุศล เรื่องที่นางทำก็ทำให้นางรู้สึกเลื่อมใสแล้ว เด็ก ๆ ที่ศาลาการกุศลต่างก็ชื่นชอบนางเป็นอย่างมาก ยามนางสอนให้พวกเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 292
อ้าวเสวี่ยงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก นางเป็นคนที่ฝึกวรยุทธ์ ยิ่งไม่ได้บอบบางแบบเหล่าคุณหนูที่อยู่แต่ในห้องหับ นางกัดฟันกินเข้าไปจริง ๆ แต่ว่ารสชาตินี้ก็แย่เกินไปแล้วกระมัง!เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอีกว่า “หงซิ่ว เจ้าไปเรียกคุณหนูซู่ซู่มาที่จวนซิ นางมาไกล กลับมาเมืองหลวงจากเจียงหนานพร้อมท่านอ๋อง ต้องดูแลนางอย่าให้บกพร่อง พวกเจ้าต้องคอยดูแลทุกด้าน”“เพคะ บ่าวทราบแล้ว พระชายาวางได้เถอะเพคะ คนที่ท่านอ๋องพึงพอใจ บ่าวต้องรับใช้เป็นอย่างดีแน่นอน อากาศเย็นแล้ว บ่าวก็จะให้คนส่งเสื้อผ้าไปให้เพคะ” หงซิ่วกล่าวอย่างเคารพนบนอบซูถิงหว่านไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว ได้ยินเจียงเฟิ่งหัวครู่หนึ่งก็พูดถึงคุณหนูอ้าวเสวี่ย อีกครู่หนึ่งก็พูดคุณหนูซู่ซู่ อีกทั้งยังล้วนเกี่ยวข้องกับเซี่ยซาง หรือว่าในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้เซี่ยซางมีผู้หญิงเพิ่มมากมายถึงเพียงนี้อีกซูถิงหว่านมองเจียงเฟิ่งหัวอย่างเหม่อลอย เห็นเพียงว่านางสบาย ๆ ไร้กังวง ไม่โกรธหึงหวงแม้แต่นิดเดียว หรือว่าในใจนางไม่รู้สึกเดือดร้อนเลยนะนางแค่ได้ยินก็โมโหแล้วไม่ได้ นางจะอยู่นิ่งรอความพินาศไม่ได้แล้ว ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็ต้องคิดหาวิธีมัดใจเซี่ยซางไว้ ไม่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 291
นางลูบเสื้อคลุมขนจิ้งจอกที่ใส่อยู่ไปมา หวนนึกถึงชีวิตของนางที่ผ่านมาในช่วงหลายเดือนก่อน ช่างลำบากเกินบรรยาย ฮองเฮายังให้นางคัดบทสวดมนต์ทุกวัน นางมือจะหักอยู่แล้ว ในภูเขาก็หนาวอีกด้วย ไหนเลยจะมีเสื้อคลุมขนสัตว์ที่ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายเหล่านี้และเตาผิงที่ใช้อุ่นมือส่วนเจียงเฟิ่งหัวนั้นหรือ อยู่ดีมีสุขชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าอยู่ในจวนอ๋อง ใช้ชีวิตราวกับเป็นเทพเทวดา เซี่ยซางยังมอบเสื้อผ้าให้นางมากมายขนาดนี้อีกด้วย เขาเคยนึกถึงบ้างไหมว่านางอยู่ที่วัดคนเดียวทั้งเหงาหงอยทั้งเหน็บหนาวต่อให้เกลียดแค่ไหน นางก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แต่ในใจกลับริษยาจนแทบจะอกแตกตายเมื่อเจียงเฟิ่งหัวรับประทานอาหารมื้อเช้าเสร็จ นางจึงค่อยกล่าวว่า “พระชายารองคงกินอาหารเช้ามาแล้วสินะ อาหารที่ข้ากินเหล่านี้เจ้าคงกินไม่เป็นแน่ หากยังไม่ได้กินมา ข้าจะให้ทางห้องครัวทำให้เจ้าใหม่ เจ้าชอบกินอะไรก็บอกข้ามาได้เลย”นางสีหน้าแช่มชื่น ยิ้มแย้มแจ่มใส น้ำเสียงนั้นยิ่งอ่อนโยนราวกับสายน้ำ ท่าทางอย่างนายหญิงเจ้าของบ้าง นางพูดเช่นนี้ทำให้ซูถิงหว่านเหมือนกลายเป็นคนนอกคนหนึ่งซูถิงหว่านก้มศีรษะลง น้ำเสียงก็ทั้งอ่อนหวานทั้งออดอ้อน “หม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 290
คอยกระทั่งอ้าวเสวี่ยออกไปแล้ว รอยยิ้มบนมุมปากของเจียงเฟิ่งหัวค่อย ๆ จางหายไป แววตาของนางคมกริบดุจเหยี่ยว ในมือกำกริชเล่มหนึ่งเอาไว้ ข้อมือหมุนอย่างรวดเร็ว คล่องแคล่วเป็นธรรมชาติ ด้ามมีดวาววับดุจแสงอสนีบาตฟาดลงมากลางความมืดยามราตรี ทำให้ผู้คนลายตา ดึกเพียงนี้แล้วเซี่ยซางยังไม่กลับมาอีก นางเองก็นอนไม่หลับ นางเดาว่า อีกไม่นานซูถิงหว่านคงใกล้จะได้กลับจวนอ๋องแล้ว ถึงขั้นอาจจะได้รับความรักใคร่โปรดปรานจากเซี่ยซางใหม่อีกครั้งหนึ่งด้วย นางพยายามมาแล้วหนึ่งปี เพื่อให้เขาพึงใจตนเอง สุดท้ายก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับอำนาจทหารของสกุลซู ดังนั้นหากคิดว่าบุรุษพึ่งพาได้ แม่หมูก็คงปีนต้นไม้ได้แล้วเหมือนกัน หลังจากนี้อ้าวเสวี่ยจะต้องคอยติดตามรับใช้นาง หากต่อหน้าอ้าวเสวี่ยไม่แสดงฝีมือออกไปบ้าง เกรงว่าจะทำให้นางลำบากในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ในภายหลังได้ แทนที่จะกลัวหน้ากลัวหลังทำตัวเป็นแจกันใส่บุปผาตั้งนิ่งอยู่เฉย ๆ ไม่สู้ตัดสินใจเป็นพระชายาเหิงอ๋องที่กล้าหาญดีกว่า ดูว่าอ้าวเสวี่ยจะเลือกอย่างไร หากว่าอ้าวเสวี่ยนำทุกเรื่องไปรายงานต่อเซี่ยซางทั้งหมด นางก็ไม่จำเป็นต้องให้อ้าวเสวี่ยคอยคุ้มกันอยู่ข้างกายอีก
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 289
กว่าเจียงเฟิ่งหัวจะกลับถึงจวนอ๋องท้องฟ้าก็มืดแล้ว นางเหนื่อยมาทั้งวัน รู้สึกอ่อนล้าเต็มที ล้างหน้าสางผมลวก ๆ ก็เอนกายนอนบนตั่งนุ่มเพื่อหลับตาพักผ่อน เซี่ยซางไม่ได้กลับมาพร้อมกับนาง เขาคงจะทราบเรื่องที่เกิดในจวนสกุลจางวันนี้แล้วกระมัง! ซูเซวี่ยนกลับมาถึงเมืองหลวงก็ไปพบเขาทันที ดูเหมือนว่าเซี่ยซางคงติดต่อกับสกุลซูมาได้สักระยะใหญ่แล้ว ในตอนนี้เอง อ้าวเสวี่ยก็ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้านาง “พระชายา ท่านกำลังงีบหลับอยู่หรือเพคะ?” “อืม” เจียงเฟิ่งหัวใช้เสียงนาสิกตอบกลับ นางไม่ได้หลับลึก เพียงแต่หลับตาลงแล้วก็ไม่อยากลืมตาขึ้นมาแล้วก็เท่านั้น หลังจากตั้งครรภ์นับวันนางก็ยิ่งขี้เซา จิตใจอ่อนเพลียไม่ฮึกเหิม เพียงอยากปล่อยวางเส้นประสาทที่ตึงเครียดแล้วกลับมาเป็นตนเองก็พอ นางอยู่ในอิริยาบถผ่อนคลาย นัยน์ตาคู่สวยชำเลืองมอง พวงแก้มสีผลท้อเจือด้วยรอยยิ้ม กลิ่นอายอ่อนโยนดุจกล้วยไม้ งามล้ำเหนือสรรพสิ่ง อบอุ่นอ่อนโยนเกินพรรณนา อ้าวเสวี่ยรู้สึกมึนงง ในเมื่อหลับไปแล้วเหตุใดยังได้ยินนางพูด หลายเดือนที่นางเข้ามาในจวนอ๋อง พระชายาเหิงอ๋องไม่เคยมองนางเป็นบ่าวรับใช้แม้เพียงสักครั้ง ความสุขสงบสบายใจแบบนั้นเป็นส
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 288
นางมิได้ลงมือสังหารจีเฉินในจวนสกุลจาง เป็นเพราะไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้สกุลจาง หากว่าเกิดคดีฆาตกรรมขึ้นเรื่องจะกลายเป็นอีกแบบทันที เจียงเฟิ่งหัวไม่มีทางล่วงเกินท่านเจ้ากรมกลาโหมอย่างเด็ดขาด วันนี้ทำให้หลี่เฉิงเสียเปรียบ ก็นับว่าสั่งสอนบทเรียนหนึ่งให้เขา นางไม่ได้ปรากฏหน้า ชิวจวี๋ก็หนีไปแล้ว สกุลหลี่หาทางทำอะไรนางไม่ได้ มีเพียงคนอย่างจีเฉินเท่านั้นที่ชวนให้รู้สึกหวาดกลัว วันนี้คนที่ออกหน้ามาช่วยชีวิตจีเฉินไว้คือผู้ใด เจียงเฟิ่งหัวเองก็ไม่ทราบ เพราะจีเฉินในชาติก่อนมีซูถิงหว่านที่คอยให้การปกป้องสนับสนุน จนได้เลื่อนขั้นขึ้นไปได้อย่างต่อเนื่อง ชาตินี้ ซูถิงหว่านถูกส่งไปที่อื่นแล้ว จีเฉินก็ถูกขับไล่ออกจากจวนเหิงอ๋อง ทำให้เขาต้องไปพึ่งพาสกุลซู เจียงเฟิ่งหัวลองตัดคนทั้งหมดที่เป็นไปได้ออกแล้วก็ยังคิดไม่ตกว่าจีเฉินจะยังมีความสามารถอะไรที่ดึงดูดให้คนมาโหยหา จีเฉินในชาติก่อนก็มีความเกี่ยวข้องกับสกุลซู หรือว่าคนที่ช่วยเขาไว้จะเป็นคนผู้นี้? ในตอนนี้เอง เหลียนเย่ก็วิ่งถลันเข้ามา พร้อมร้องตะโกนไม่หยุดปาก “พระชายาเพคะ” เหลียนเย่วิ่งมาจนกระหืดกระหอบ “ในที่สุดก็พบท่านเสียที ท่านอ๋องมาแล
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 287
ฮูหยินผู้เฒ่าจางมิได้ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ก็เพราะวันนี้เป็นวันออกเรือนของจางอวี่มั่ว ฮูหยินรองจางทำเรื่องพรรค์นี้ออกมา ศักดิ์ศรีเกียรติยศของสกุลจางเองก็เสื่อมเสียเช่นกัน เจ้ากรมหลี่กล่าวขอโทษแล้วก็พาตัวหลี่เฉิงกลับทันที ทว่าจีเฉินกลับไม่มีผู้ใดสนใจเขา ทั้งหมดเป็นเพราะจีเฉินเล่นลูกไม้ ฮูหยินผู้เฒ่าจางออกคำสั่งทันใด “ตีมัน ตีจนกว่ามันจะยอมสารภาพความจริงออกมาแล้วค่อยหยุด” จีเฉินถูกมักมือมัดเท้า “พวกเจ้าจะทำร้ายข้าไม่ได้ ข้า…ข้าเป็นพี่ชายร่วมสาบานของเหิงอ๋อง” “ท่านอ๋องทรงเกียรติและสง่าผ่าเผย จะมีพี่ชายร่วมสาบานเป็นพวกต่ำช้าอัปรีย์ลักลอบทำเรื่องผิดศีลธรรมลับหลังอย่างเจ้าได้อย่างไร” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเสียงเหี้ยม “ตีมัน” ไม้กระดานฟาดลงบนตัวของจีเฉินเสียงดัง “เพียะๆ” จีเฉินคำรามด้วยโทสะออกมา “จวนกั๋วกงผู้ยิ่งใหญ่ไยจึงกล้ามองชีวิตคนเหมือนต้นหญ้า ทั้ง ๆ ที่เป็นฝีมือของเจียง…” ฮูหยินผู้เฒ่าไหนเลยจะให้โอกาสเขาพูดได้อีก ก็สั่งให้คนจัดการอุดปากเขาไว้ทันที ก่อนจะทุบตีจนเขาผิวหนังแตกเนื้อยับ ......เจียงเฟิ่งหัวได้ทราบข่าวว่าฮูหยินผู้เฒ่าจัดการลงโทษจีเฉินแล้ว มุมปากของนางก็
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 286
ตอนที่ฮูหยินรองเป็นผู้ดูแลเรือน ฮูหยินสามเคยถูกนางกดขี่รังแกไม่น้อย เรื่องในวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของคนใจดีคนไหน ปกติที่นางไม่ชอบพูดไม่ใช่เพราะนางพูดไม่เก่ง แต่เป็นเพราะไม่อยากทำให้ฮูหยินรองไม่พอใจ ทว่าตอนนี้นางย่อมต้องฉวยโอกาสเหยียบย่ำดูแคลนฮูหยินรองให้เต็มที่อยู่แล้ว ญาติคนอื่นของสกุลจางเองต่างก็มองนางเป็นเรื่องขบขัน ยามปกติฮูหยินรองก็มีกิริยาหยิ่งยโสโอหัง พูดจาก็หยาบคายไม่น่าฟัง อีกทั้งยังชอบนินทาว่าร้ายผู้อื่น ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดสักคนออกหน้าช่วยพูดปกป้องนาง หลี่เฉิงมองสถานการณ์ออกชัดเจน ย่อมรู้ว่าตนเองถูกใครบางคนวางแผนใส่ร้าย ก็รีบสลัดตัวจากวงล้อมของพวกบ่าวรับใช้ออกมาเตะจีเฉินไปหนึ่งที พร้อมกล่าวด้วยเสียงเย็นเยียบ “เรื่องนี้ข้าไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ แน่” เขาเอื้อมมือไปฉวยเสื้อผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ ทว่านั่นกลับมิใช่อาภรณ์ของเขา สิ่งที่คว้ามาได้กลับเป็นเสื้อนอกของฮูหยินรอง เรียกเสียงฮาครืนจากรอบข้างขึ้นมาได้ทันที เขาตวาดด้วยเสียงกราดเกรี้ยว “มองอะไร ไสหัวออกไปให้หมด” ฮูหยินผู้เฒ่าจางจำเขาได้ “ใต้เท้าหลี่ เหตุใดจึงเป็นท่าน ท่านเข้ามาที่เรือนหลังของสกุลจางได้อย่างไร มิหนำซ้ำ
